H TSUXTRAΌ αναρχισμός μέ χιούμορ}revista de satira . .DE . .ANARCISMO -COUTARELLI

Μαρξ (Στοιχεία για την Αγορά Χαλκού)

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Why ANARCHISTS should vote for the PIRATE party in Greece and in Portugal

Paul Adam (French novelist)

Ντάριο Φο, μήνυμα προς τους “αγανακτισμένους” (+4 βιβλία)

Μάριος Χάκκας, ένας έλληνας beat (του Γ.Ν.Μπασκόζου)

Ettore Bonometti

ΛΟΥΙΖ ΜΙΣΕΛ

ΛΟΥΙΖ ΜΙΣΕΛ

Βικτόρ Σερζ

Βικτόρ Σερζ

Βικτόρ Σερζ

Abstract

Anna Kuliscioff

Οι Έλληνες Αναρχικοί της Αιγύπτου

Τζοβάνι Μπατίστα Τζιράλντι

H Μπαρμπαρά Κασσέν για την Χάνα Άρεντ

Michel Zevaco

Πήτερ Μάρσαλ – "Απαιτώντας το αδύνατο-Η Ιστορία του Αναρχισμού"

Έφυγε από τη ζωή η αναρχική αγωνίστρια Σύλβια Παπαδοπούλου. Ο ρόλος της στο Πολυτεχνείο και το ιστορικό Μαύρο Ρόδο

Πάτρα: "Έφυγε" ο ποιητής Αντώνης Στασινόπουλος - Θεωρητικός των συλλογικοτήτων και του αναρχικού χώρου

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ

Ολόκληρο του άρθρο του Τόνι Νέγκρι που ενόχλησε την ΝΔ και ενεργοποίησε την μονταζιέρα Κεδίκογλου – Τι απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ

Τόνι Νέγκρι: Μια παλιά συνέντευξη στο Βήμα και δυο λόγια για τον στοχαστή

Giuseppe Francesco Antonio Maria Gioachino Raimondo Belli (September 7, 1791 – December 21, 1863) was an Italian poet, famous for his sonnets in Romanesco, the dialect of Rome.

[hide]
1 Biography
2 Work
3 See also
4 Notes and references
5 External links

Giuseppe Francesco Antonio Maria Gioachino Raimondo Belli was born in Rome to a family belonging to the lower bourgeoisie.
His father died, of either cholera or typhus, some time after taking up a job in Civitavecchia. Belli, with his mother and his two brothers, moved back to Rome, where they were forced to take cheap lodgings in Via del Corso. Belli began his poetical career initially by composing sonnets in Italian, at the suggestion of his friend, the poet Francesco Spada.
After a period of employment in straitened circumstances, in 1816 he married a woman of means, Maria Conti, and this enabled him the ease to develop his literary talents. The two had a son, Ciro, born in 1824. Belli made some trips to Northern and Central Italy, where he could come in contact with a more evolved literary world, as well with the Enlightenment and revolutionary milieu which was almost totally absent in Rome. It was during a stay in Milan that he came in touch with the rich local tradition of dialect poetry and satire, as modernized by Carlo Porta, whose witty vernacular sonnets provided him with a model for the poems in Roman dialect that were to make him, posthumously, famous.
His sonnets were often satirical and anti-clerical, as when he defined the Cardinals as 'dog-robbers', for example, or Pope Gregory XVI as someone who kept 'Rome as his personal inn'. Nevertheless, Belli's political ideas remained largely conservative throughout his life. During the democratic rebellion of the Roman Republic of 1849 he defended the rights of the pope.After his wife's death in 1837, Belli's economic situation worsened again. In later years Belli lost much of his vitality, and he felt a growing acrimony against the world around him, describing himself as "a dead poet". Consequently, his poetical production dropped off and his last sonnet in dialect dates to 1849.
In his later years Belli worked as artistical and political censor for the papal government. Works of which he denied circulation included those of William Shakespeare, Giuseppe Verdi and Gioacchino Rossini.
He died in Rome in 1863 from a stroke. His nephew, painter Guglielmo Janni, wrote a monumental biography in 10 volumes, which was published posthumously in 1967.

Belli is mainly remembered for his vivid popular poetry in the Roman dialect. He produced some 2,279 sonnets that form an invaluable document of the 19th century's papal Rome and the life of its common people. They were mainly composed in the period 1830–1839. Belli kept them largely hidden, apart from his famous recitals before friends such as Charles Augustin Sainte-Beuve and Nikolai Gogol and, just before his death, asked his friend Monsignor Vincenzo Tizzani to burn them. Fortunately, the prelate gave them back to Ciro Belli, who when first publishing a selection of them in 1866, severely edited in order not to offend the taste of the time.
The most striking characteristics of Belli's sonnets are the overwhelming humour and the sharp, relentless capability of satirization of both common life and the clerical world that oppressed it. Some of the sonnets, moreover, show a decided degree of eroticism. Although replete with denunciations of the corruption of the world of the Roman Church, and of the 19th century Rome in general, Belli's poems has been defined as "never impious". His verse is frequently obscene, reflecting the exuberant vulgarity and acerbic intuitions of the local world whose language he employed, but is always phrased with an acute technical mastery of rhythm within the difficult formal structures of the Petarchan sonnet, and by a sense of realism which was rarely matched in the poetical production of Europe, until the emergence of raw realism with Émile Zola and James Joyce.
A selection of Belli's sonnets were translated into English by Anthony Burgess, who employed a rough slang tinged with Lancastrian as a stand-in for Belli's Roman dialect. These translations appear in the novel ABBA ABBA, which deals with a fictional encounter between Belli and John Keats. Belli's works have also been translated by the poet Harold Norse.
Among other English translators of Belli's work are Peter Nicholas Dale, William Carlos Williams, and Eleonore Clark.^{Giuseppe Gioachino Belli - Wikipedia, the free encyclopedia}
Giuseppe Gioachino Belli - Wikipedia, the free encyclope...
Giuseppe Francesco Antonio Maria Gioachino Raimondo Belli (September 7, 1791 – December 21, 1863) was an Italian poet, famous for his sonnets in Romanesco, the...
Προβολή στη διεύθυνση en.wiki...
Προεπισκόπηση από Yahoo
Carlo Alberto Salustri (Rome, 1873-1950) was an Italian dialect poet, better known by his pen name of Trilussa (an anagram of his surname, “Salustri”). He is best known for his poems, some of them sonnets, written in the Romanesco dialect - Wikipedia, the free encyclopediaTrilussa grew up very poor, as his father died when he was only three years old. He was a pupil of the Collegio San Giuseppe - Istituto De Merode from 1880 to 1886, first in the original location of Palazzo Poli at fontana di Trevi and then at the current location of piazza di Spagna where the school was relocated in 1885.^[1]
Trilussa made a very early poetic debut in 1887 in the Rugantino magazine edited by Alfredo Zanazzo. Later he also wrote for Don Chisciotte, Capitan Fracassa, Il Messaggero and Il Travaso delle idee. His first collection, Le stelle de Roma ("Rome's Stars"), was written in 1889.
Trilussa's fame grew in the 1920s and 1930s though he was not a part of any literary circle, preferring instead to hang out in the streets and taverns which were the sources of his inspiration. His poetry features the petit bourgeoisie of Rome: the housewife, the store clerk and the servant but also contain strong satirical denunciations against governments and the vices of rich people. Some of the sonnets areAesop-like moralistic fables. Trilussa's own sketches and drawings were featured alongside his poetry.
A very popular person in his city and Italy, Trilussa was named Life Senator on December 1, 1950, by the Italian President Luigi Einaudi. He died twenty days later.
In the work known as Illustrissimi, a collection of letters written by Pope John Paul I when he was Patriarch of Venice, Trilussa is one of the recipients of the letters.
'Σ ἴσκιο κυπαρισσιῶν καὶ μὲς σὲ ὑδρίες
γλυκαμένες μὲ κλάψα εἶναι ἴσως ὁ ὕπνος
τοῦ θανάτου ἀλαφρύτερος; Ἄν ὁ ἥλιος
γιὰ μὲ τῆς γῆς πλιὰ δὲν πληθαίνῃ τούτη
τὴν ὡραῖα φαμιλιὰ ἀπὸ ζῶα καὶ χόρτα,
καὶ σὰν μπροστά μου πλουμιστὲς μ' ἐλπίδες
δὲ θὰ χορεύουν οἱ Ὧρες ποῦ θὲ νἄλθουν,
οὔτε, φίλε, ἀπὸ σὲ θ' ἀκούω τὸ στίχο
καὶ τὴν πικρὴ ἁρμονία ποῦ κυβερνᾷ τον,
οὔτε ἡ πνοή 'ς τὴν καρδιά πλιὸ θὰ μοῦ κρένῃ
τῶν παρθένων Μουσῶν καὶ τῆς Ἀγάπης,
μονάχη πνοὴ 'ς τὴν ἄστατη ζωή μου,
ποιὸ θἆναι παρηγόρημα μιὰ πέτρα
γιὰ τὲς χαμένες μέρες νὰ χωρίζῃ
τὰ κόκκαλά μου ἀπ' τ' ἄμετρα ποῦ σπέρνει
'ς τὲς στεριὲς καὶ 'ς τὲς θάλασσες ὁ Χάρος;
Άλήθεια, Πινδεμόντη, καὶ ἡ Ἐλπίδα,
στερνὴ θεά, τοὺς τάφους φεύγει κι' ὅλα
ἡ λησμονιὰ στὴ νύχτα της τυλίγει
κι' ἀπὸ σάλο σὲ σάλο τὰ κουράζει
μιὰ δύναμη δουλεύτρα κι' ὅλα, ἀνθρώπους,
τάφους, στερνὲς θωριὲς κι' ἀπομεινάρια
τῆς γῆς καὶ τ' οὐρανοῦ ὁ καιρὸς ἀλλάζει.
Μὰ γιατὶ πρῶτα ἀπ' τὸν καιρὸ τοῦ ἑαυτοῦ του
θὰ φτονέσῃ ὁ θνητὸς τὴν πλάνη ποῦ τὸν
σταματᾷ καὶ νεκρὸν 'ς τὴν θύρα τ' Ἅδη;
Δὲ ζῇ αὐτὸς τάχα καὶ στὸ χῶμα, τόμου
βουβὴ θὰ τοὖναι ἡ ἁρμονία τῆς μέρας,
ἄ μὲ γλυκὲς φροντίδες 'ς τῶν δικῶν του
τὸ νοῦ μπορεῖ νὰ τὴν ξυπνᾷ; Εἶναι οὐράνια
ἡ ἀνταπόκριση τούτη τῆς ἀγάπης,
οὐράνιο δῶρο στοὺς θνητούς. Καὶ ζοῦμε
συχνὰ γι' αὐτὴν μὲ τὸ νεκρό μας φίλο
κι' αὐτὸς μαζί μας, ἂν ὴ γῆ πονῶντας,
ποῦ παιδὶ τὸν ἐδέχτη κ' ἔθρεψέ τον,
δώσῃ ἄσυλο στερνὸ καὶ σὰ σὲ μάνας
κόρφο ἀμίαντο τὸ λείψανο φύλαξῃ
ἀπὸ τῆς μπόρας τὸ δαρμὸ κι' ἀπ' τ' ὄχλου
τ' ἀνίερο πόδι καὶ μιὰ πέτρα γλύσῃ
τ' ὄνομα κ' ἕνα δέντρο μυρωμένο
τὴ στάχτη μ' ἴσκιους ἁπαλοὺς γλυκάνῃ.
Μόνο ὅποιος πίσω ἀγάπες δὲν ἀφίνει
λίγο τοὺς τάφους χαίρεται, κι' ἂν πέρα
κοιτάξῃ ἀπὸ τὸ ξόδι, τὴν ψυχή του
βλέπει νὰ παραδέρνῃ μὲς τὸ θρῆνο
τῶν Ἀχερούσιων τέμπλων, ἢ ἀποκάτου
ἀπὸ τοῦ θείου συχώριου τὰ μεγάλα
φτερὰ νὰ καταφεύγῃ· μὰ τὴ σκόνη
ἀφίνει 'ς ἔρμου σβώλου τὰ φλεσκούνια,
ὅπου οὔτε νὰ προσεύκεται γυναῖκα
ἐρωτεμένη, οὔτε ν' ἀκούῃ διαβάτης
μοναχικὸς τὸ στέναγμα ποῦ στέρνει
'ς ἐμᾶς ἡ Φύση μέσα ἀπ' τὰ μνημούρια.[ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΤΟΥ Φόσκολο.]

Pietro Gori

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

H TSOYXTPA {SATIRICAL REVIEW}

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Κουρκώφ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥ [[ΑΔΙΚΟΥ ΜΟΙΡΑΣΜΑΤΟΣ]] ΔΕΝ ΑΠΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΡΓΟΥΕΛΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ 1984

UNITED WE STAND | summer of resistance – summit of repression – solidarity ...

ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ Ο ΑΠΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ..ΣΤΟΝ ΔΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ

Η ΜΟΝΗ ΜΟΡΦΗ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΧΩΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΑΔΙΣΤΑΝ [ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΟΣΟΤΡΟΣ 20/12/17]

XESTHKA

Emile M. Cioran-Αποφθέγματα

Το μυστικό του άψωλου σεξιστή

Το Βέλγιο είναι η Ελλάδα των κόμικς

ΕΙΠΕ Ο ΝΤΑίτζ. ΟΤΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ ΤΑ ΠΑΚΕΤΑ ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ-ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙΤΑ ΕΔΩΣΕ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Κ. Βεργόπουλος: Η «χαμένη γενιά» θα νικήσει!

Κώστας Βεργόπουλος: Η Ευρώπη του χρήματος σκοτώνει την Ευρώπη των λαών

Κ. Βεργόπουλος: Η Γερμανία θα έπρεπε να αποχωρήσει από την ΕΕ!

Που οδηγούμαστε όταν οι πλούσιοι επιδοτούνται εις βάρος των αδύναμων;

TEPASTIOS

Ουίλιαμ Γκόντγουιν - Βικιπαίδεια

Ουίλιαμ Γκόντγουιν - Βικιπαίδεια

ΓΙΟΥΒΕΝΑΛΗΣ=Ο ΝΕΟΣ ΑΛΗΣ

ΑΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

ΑΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Περίληψη

SΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ{ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟΛΣΤΟΪ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΛΕΝΕ}

Ο ΘΡΗΣΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΨΥΧΟΤόΜΟΣ ΤΟΛΣΤΟϊ ..Η..ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΕΥΡΕΤΟΥ

Οι γυναίκες μας εμπνέουν να κάνουμε μεγάλα πράγματα και μας εμποδίζουν να τα πραγματοποιούμε.

.

-sovietistan-

ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΙΕΤΙΣΤΑΝ

ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΕΟΣ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΕΙ ΠΕΡΙΠΑΤΟ

Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους.

ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΟΥΝ

ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ-ΜΠΑΡΟΟΥΣ-ΚΕΡΟΥΑΚ

HEMINGWAY

φραγλινος

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΤΕ ΔΙΝΟΝΤΑΝ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΣΕ ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ {ΠΕΙΡΑΤΕΣ} ΟΧΙ ΔΑΝΕΙΑ

ΠΛΗΡΩΝΩ ΑΡΑ ΓΑΜΑΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΤΑ ΕΝΣΗΜΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ

we dont respect human{?} life..

ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΟΣΑ ΕΙΠΑ...[?...?]..ΚΑΜΕΝΟΣ

ΚΑΤΑΤΟΝΙΚΗ ΕΜΒΡΟΝΤΗΣΙΑ Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ ΓΚΟΣΙΝΥ

ΤΟ ΕΜΠΤΥΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΕΜΠΙΣΤΟΣ

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΦΥΛΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΑΦΟΥ Μ/ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΔΩΘΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΨΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ

ΜΙΑ ΒΟΥΛΗ ΜΕ ΠΑΝΤΟΥΦΛΕΣ{ΜΟΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΔΙ ΕΜΠΤΥΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ]

VOX .EXARCHEIA SQUAIRE.ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ[20/5/17]

ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΤΑΝ ΟΧΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΑ ΠΑΡΑΤΣΟΥΚΛΙΑ

ΕΥΘΥΔΗΜΟΣ ΝΟΥΛΗΣ

R.Α.Β.Α.ΣΟΛ ΚΑΙ ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

Career overview

ΑΝΤΑΥΓΑΣΤΗΡΑΣ

Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ..[ΚΙ ΕΓΩ 2!]

ΑΝΤΑΥΓΑΣΤΕΡΑΣ

ΚΑΝΟΝΙΚΑ Ο ΣΟΡΑΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΦ/ΣΟΡΑΣ

φαντάσου

ΞΥΡΑΦΙ=ΞΗΡΗ ΑΦΗ

-Ο ΘΑΝΑΤΟΣ-ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΘΕΑΜΑ[ΛΟΡΚΑ]

ΤΙ ΤΑΚΕΜΙΤΣΟΥ ΤΙ ΜΙΤΣΟΥΤΑΚΙ..Η..Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΚ ΚΑΛΟΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΦΕΝΕΣ

ΚΛΕΒΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΑ ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ

AKTAIOPOS

ΠΕΡΙΕΧΕΣ

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΕΧΘΡΟΥΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ..Ο ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ ΕΙΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΥΝ

ΕΛΛΑΔΑ 2017 ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΓΕΜΑΤΑ

την πείνα τήν έφτιαξαν γιά νά μήν εχεις τη δύναμη νά εξεγερθείς

ΡΑΟΥΖΑΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟ [[ΕΜΠΡΟΣ]] ΓΙΑ ΘΑΝΑΤΟ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΕΛΟΝΤΟΣ 19/2

ΑΕΡΙΝΑ ΦΛΗΝΑΦΗΜΑΤΑ

πρόσφατα ή Μέρκελ αφιέρωσε στόν μέσο έλληνα τό άσμα=[[δέν σού πάει τό πάχος Δημητράκη.]]

Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΔΙΩΞΙΝ..ΟΙ ΝΟΜ.ΘΕΣΜΟΙ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΕΜΦΥΤΗ ΜΑΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ

BATLE WITH ANARCHISTS 24 LOND ON REVIEW

ΘΕΣΜΟΙ&ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΟΥΝ

ΕΜΕΙΣ -ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΙΑΣ ΙΔΕΑΣ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ-ΑΛΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ-ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

Ο ΤΡΑΜΠ ΘΑ ΒΑΨΕΙ ΜΑΥΡΟ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΠΙΤΙ?

Ο ΘΗΛΙΚΟΣ ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΚΕΡΟΥΑΚ

Ο Μπεχετομπούμπαλος

-

CAPTURE D/ECRAN=LEOPARDIAN PARAPHRASIS

ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ [ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΛΕΟΠΑΡΝΤΙ}

-

pavese

pavese

-ΣΤΟΝ ΜΕΣΟ ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΠΟΥ ΔΙΑΣΤΡΕΥΛΩΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠ ΟΦΕΛΩΣ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ..ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ

CHEAP IMORTALITY..BEAUTIFUL REPRESENTATION.EVEN KOUNTOURIS WAS JEALUS ABOUT IT-ΔΕΙΝΑ-ΡΙΑ

ΗΘΙΚΗ νανοτεχνολογία

PARAPHRASE OF GIZEK

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΣΦΑΖΟΥΝ

EL HUMOSO DE MA{D}RINALEDA

φραουλίτσα= frau LITSA

KOUTARELLIS

ΤΑ ΣΤΕΛΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΟΥΣ ΔΩΡΗΤΕΣ ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΑΣ

panepistimioy street athens

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΦΛΟΥΔΑ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠΟ ΚΑΠ.

GALEANO

άνοδος του Ραχό-ι-= άνοδος τού ράιχ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΣΤΗΣ

O KΡΑΤΙΣΤΗΣ ΟΜΠΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΤΑΛΙΣΤΩΝ

GRIBOYEDOV

ΛΙΓΟΙ ΓΙΑΠΗΔΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΙΝΑΝΕ

EYPETPA

ADRIANO

Biography

Gallery

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΗΔΑΕΙ

ΟΤΑΝ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΟΙ ΤΟ ΜΠΑΛΑΚΙ ΠΑΙΡΝΕΙ & ΕΜΕ ΤΟΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ

Biografia[modifica]

rivisti

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ

ΡΟΥΜΑΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

R

ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΜΠΟΛΤΕΝ (1870-1960;)

Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιδέες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιδέες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ιδέες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

ΤΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

H ΚΛΟΠΗ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

Επιλογή έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

νεο κομικ Κ Ψ Μ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ CHE

zograf greetings from serbia

θα πιστεύω ότι κάνω κουμάντο στη ζωή που μου επέτρεψαν να φτιάξω όσο δεν τους ενοχλώ.

ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΙΧΕ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ ΟΙ ΣΟΙΜΠΛΕΖΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΧΡΗΜΑΤΟΣ

ΜΑΣ ΜΙΣΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟΝ Μ.Ε.Σ.Α [ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ]

οταν ζεις ΗΡΕΜΑ ΖΕΙΣ ΜΟΝΙΜΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ [ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ]..ΓΚΑΖΟΝ=ΟΤΙ ΓΑΖΩΝΕΙ

FELIX FENEON ANARCHIST AND ART CRITIC

ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ

CONFERENCE WITH ΓΑΡΜΠΗΣ

Partial works[edit]

Bibliography[edit]

Links[edit]

ΤΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΙ ΤΡΟΙΚΟΚΡΑΤΙΑ

ΛΑΜΟΓΕΣ Α ΛΑ ΡΟΘΜΠΑΡΤ

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ...ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΛΕΨΕ ΜΕΡΙΚΑ ΕΚΑΤΟΜ. ΕΥΡΩ?.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΑΡΧΙΖΟΥΣΑ ..Η ΑΠΛΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΛΕΓΧΟ...?

gramsi

autonomo steki 13/11/15 20 am

ENZO SICILIANO & PIERPAOLO

azorin

WELCOME BACK TO CHYPRUS MS VACULESCU

VIRSIMIRTZAKIS Georgios

Ο ΙΣΙΟΔΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΟΧΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

kolobarlhs

TSOMSKI

r.rocker

ΤΟ ΜΟΝΟ ΧΡΕΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΣΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ,ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ,ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ

GIOVANNI BATISTA NICOLLINI [1782-1861] TRAGICAL ROMANTIC POET FROM TOSCANE

Ιστορία της κριτικής [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

ΟΔΙέΡΝΟ

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έργα του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

IS THE LAND OF ABSOLUTELY HAPYNES WERE you canFINd there fertility witout labour

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΝΩΜΗΣ ΜΑ ΟΧΙ ΥΒΡΕΩΣ

ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΩΝΑΣΗΔΕΣ Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ=ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Πως έγιναν τα μεγάλα τζάκια

Sοπενάουερ,μουρτζούφλης,υποχόνδριος,μονόχνωτος & μουνόχνωτος

zevaco,moratin ect

ΚΕΔΡΩΟΣ ΕΡΜΗΣ & ΛΙΤΟΤΗΤΑ

CAZERIO

Λίγα λόγια για τους αναρχικούς της μεταπολίτευσης που δεν υπάρχουν πια

ανδρέας στασινόπουλος

ΜΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΛΑΖΕΙΣ ΟΧΙ Τ/ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΣΟΥ

syriza gov

ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ ΤΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΗ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ

Το Θεώρημα του Βαρουφάκη

crisis-crasis. .to the era of the monsters- -anarchism is the leader

CRISIS STARTED IN GREECE BECAUSE BANKS GAVE MONEY TO WRONG PEOPLE & NOW I PAYNG THEM

ΣΥΜΑΧΙΑ ΤΣΙΠΡΑ-ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ

stirner

Πίνακας περιεχομένων

Βιογραφικά

Ατομικισμός

Στίρνερ και Αναρχισμός

ΚΑΤΙ ΜΠΛΟΥΖΕΣ ΓΡΑΦΟΥΝ=[[ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΜΕ ΠΗΔΗΞΕ Ο ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ]]

λάθος Nά νομίζετε ότι εμείς τούς ψηφήσαμε.

erectheion 8/5/15

3 κειμενα των ΓΚΟΝΚΟΥΡ,ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ,ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓαΤΗ & ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ

GRAMSI

ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ Ο ΤΣΟΜΣΚΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΜΟΝΟ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΑ

sabato,levi was lovers of art

AΝΑΡΧΙΚΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΑΦΟΡΗΤΟΙ

ΚΑΦΙΕΡΟ & ΜΠΑΡΛΕΤΑ

ΚΑΦΙΕΡΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΦΡΙΕΡΟ

Κάρλο Καφιέρο, Η οργάνωση της ένοπλης πάλης

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΣΗΜΙΑ

Ο ΑΝΑΡΧΙΣΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Καρλο Καφιέρο

καθημαγμένη αναρχία

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΤΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΘΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

Σπάμε τη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού: Ευρώπη, πεδίο του αγώνα

GOOD BYE MR CAPITALISM

ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣΤΑΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΡΦΩΣΗ ΔΕ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΒΙΑ

ΤΣΙΠΡΑΣ=[[ΡΙΧΤΕ ΜΕ ΤΩΡΑ & ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΩ ΜΕ 50%]]

saveyour self from reality

Η ΛΕΞΗ ΑΕΤΩΜΑ ΕΧΕΙ ΩΣΡΙΖΑ[ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΥΝΟΗΤΟΥΣ] ΤΟ ΑΕΤΟΣ

ΚΡΙΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΜΑΝΟΛΟ ΓΙΑ ΑΝΑΡΧΙΖΟΝΤΑ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟ ΚΟΥΤΑΡΕΛΙ

GOOD BY BROTHER

WE ALL MARIONETS

ΑΝ ΕΡΘΕΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ

ΣΑΜΑΡΑΣ=[[ΑΝ ΕΛΘΕΙ ΤΣΙΠΡΑΣ ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΜΕ]]-ΛΑΟΣ=[[ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?]]

ΤΡΩΕΙΚΑΝΙΒΑΛΟΙ-ΤΡΟΙΚΑΝΙΒΑΛΟΙ

το διαβασα πέρσυ στα αγγλικά [σε πλήρη μορφή]

ΓΚΑΙΤΕ - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΗΝ

THE TROIKA/S BREAD

κατω το καθεστώς

leopardi DE G.Antonelli

ΣΙΓΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΟΔΕΜΟΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ? θά έλθει η ΜΕΡΚΕΛ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΥΣΕΙ

Works[edit]

Curiosity[edit]

Biography[edit]

Work[edit]

godfredo mameli.the poet of national hymne of ITALIA

ΠΕΤΡΩΜΕΝΟ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ

http://my-pillow-book.blogspot.gr/2014/11/risk.html

SCLAVERY

αντιαπολογία μαζιώτη

BOICOTAZ COCA COLLA

pitigrili

ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ Η ΜΕΡΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΟΥΑΙ ΦΑΙ ΚΑΙ ΟΥΑΙ ΦΑΙ ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΚΑΛΗ ΔΕΙΡΑΜΕ

ΟΙ ΡΥΘΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΖΗΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΣΟΑΣΤΩΝ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

ΠΡΙΝ ΤΟ ΓΑΜΙΣΙ=[[ΣΕ ΙΚΤΕΥΩ,ΧΑΛΙ ΝΑΓΙΝΩ..ΚΤΛ]].ΜΑΕΤΑ ΤΟ ΓΑΜΙΣΙ=[[Σ/ΑΡΕΣΕ ΜΩΡΗ ]]

ΑΓΙΟΣ=ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΙΟ

[[ΜΕ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙΣ ΟΛΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΣΟΥ]]..[[ΕΙΣΑΙ ΑΔΙΚΗ,Η ΣΟΦΙΑ ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕ ΑΥΤΟ]]

MHDENISMOS

GOOD YANKEES ARE ONLY THE DEAD YANKEES

AYTOANAPXISMOS

greek & italian anarchists in egypt

anarchism in greece

Τρίτη, 2 Σεπτεμβρίου 2014

November 17 and anarchists[edit]

Imprisoned Greek anarchists[edit]

ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ ΕΓΚΩΜΙΟ

ΛΑΟΣ ΕΝΕΟΣ

http://es.wikipedia.org/wiki/Ajoblanco_(revista)

ENOXES

collodi,carduchi,de sanctis...lombrozo gli anarchici

vigo papini

ZASOULITS OSINSKI

SAVERIO FRANCESCO MERLINO

tsomski

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

ITALIAN ANARCHISTS

Early life

Activism

Early years

In Milan

First exile

Second exile and return

Η ΣΚΙΑ-ΓΥΝΑΙΚΑ[ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ Λ. ΒΙΣΚΟΝΤΙ]

ευθυβουλίες

ΑΡΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΦΡΑΠΕΔΑΚΙ ΜΟΥ ΠΙΝΩ

ο ιουδας ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΟΝ ΑΦΕΝΤΗ ΤΟΥ ΓΙΑ 30.Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ ΓΙΑ 3.0000000000000000000

ΤΟΝΙ ΝΕΓΡΙ ΤΑΥΤΟΧΡΩΜΑ

natalia

MIELI HOMO ANARCHICO

ITALIAN ANARCHISTS

ΑΝ ΞΕΡΑΜΕ ΤΟ ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΤΟΤΕ ΘΑ ΝΟΙΩΘΑΜΕ ΟΙΚΤΟ ΓΙΑ/ΥΤΟΥΣ[ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΟς]

ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ

Μεγαλύτερες αρετές χρειάζονται για να αντεπεξέλθει κανείς στην καλή τύχη παρά στην κακή.

Ούτε τον ήλιο ούτε το θάνατο μπορεί κανείς να ατενίσει.

TRUTHS..

μακα

Παρασκευή, 5 Ιουλίου 2013

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟ ΑΡΤ ΜΠΡΟΥΤ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟ,ΤΟ ΝΤΑΝΤΑ,ΤΟ ΙΝΦΟΡΜΕΛ,ΤΟΝ ΕΞΠΡΕΣΙ

PUTIN-G SAYS=

MERKEL

ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ [[ΒΑΚΧΙΚΟΝ]] ΓΙΑΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ [[ΠΡΑΒΔΑ ΛΑΛΕΟΥΣΑ]]

H TSOYXTPA {SATIRICAL REVIEW}

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Ένα Καράβι Για Τη Γάζα ShipToGaza.gr

UNITED WE STAND | summer of resistance – summit of repression – solidarity ...

Contact - Alternatives International

Kanellos

Ρωγμές στο γύψο - Παράνομος Τύπος, Λογοκρισία and Προπαγάνδα 67-74 - 16 Dec...

ACAD | -Associazione Contro gli Abusi in Divisa – ONLUS –

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΜΕ ΑΡΧΕΣ | apodytiriakias.gr

Συνοικία το (επαναστατικό) όνειρο

Sons of Anarchy posters

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ

tovima.gr - Οι «Σκυφτούληδες» και οι άλλοι

Ταξική Πορεία

Emile M. Cioran-Αποφθέγματα

Gustav Landauer Library Witten

Bages i Berguedà Llibertaris

Liberalismo y Libertad | Enemigos del Estado

«Εξεγερμένοι ποιητές»

Πολυτεχνείο: Σε θέσεις μάχης αντιεξουσιαστές και ΚΝΑΤ - Piraeuspress.gr

Προκατ_35

Αρχική Σελίδα - Θερσίτης

Παλιο Κυλικειο

Baruti

Anarchist Student Society

Anarchism and the arts

Anarchist Society

Security Check Required

Ο Κώστας Βεργόπουλος στο tvxs.gr για τις ρίζες της τρομοκρατίας

Κ. Βεργόπουλος: Η «χαμένη γενιά» θα νικήσει!

Κώστας Βεργόπουλος: Η Ευρώπη του χρήματος σκοτώνει την Ευρώπη των λαών

Κ. Βεργόπουλος: Η Γερμανία θα έπρεπε να αποχωρήσει από την ΕΕ!

Που οδηγούμαστε όταν οι πλούσιοι επιδοτούνται εις βάρος των αδύναμων;

Ουίλιαμ Γκόντγουιν - Βικιπαίδεια

Ουίλιαμ Γκόντγουιν - Βικιπαίδεια

Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου | Οπλίζουμε τις Επιθυμίες μας

Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Σπάρτης

_ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ "ΑΙΘΡΙΟ" ΣΤΟ ΤΕΙ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

Ζαϊμη | ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΠΟΛΥΜΟΡΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Εξετάζεται εκ νέου η αίτηση αναστολής της Ηριάννας

Περίληψη

Σαρλ Φουριέ - Βικιπαίδεια

ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

αναρχικη λογοτεχνια | EAGAINST.com

Die Anarchisten

Μάρεϊ Ρόθμπαρντ - Βικιπαίδεια

Βιβλία για τον αναρχισμό

ΤΣΟΜΣΚΙ....ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ..Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣΟΙΚΟΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Συγγραφέας: ΝΤΑΣΤΟΥΡ ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ

Εκδότης: SCRIPTA

Συγγραφέας: ΝΤΑΣΤΟΥΡ ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ

Εκδότης: SCRIPTA

Πωλείται το ιστορικό γαλάζιο κάμπριο της Νταϊάνα -Πόσο κοστίζει [εικόνες]

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

ΕΞΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΛΥΔΩΝΙΑ

ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

«ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ»

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ

ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

ΕΞΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΛΥΔΩΝΙΑ

ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

«ΗΘΙΚΗ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ»

ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Πρώιμη περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καριέρα στη Σοβιετική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωσική Επανάσταση και Εμφύλιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άνοδος του Στάλιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κίνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σταλινική Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σοβιετική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώιμη περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καριέρα στη Σοβιετική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωσική Επανάσταση και Εμφύλιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άνοδος του Στάλιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κίνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σταλινική Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σοβιετική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώιμη περίοδος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καριέρα στη Σοβιετική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωσική Επανάσταση και Εμφύλιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άνοδος του Στάλιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κίνα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σταλινική Οικονομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σοβιετική Ένωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

ΣΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ

ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΑ

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ

ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟΥΣ

Αυτό που μένει από το Άουσβιτς

Άλλα λογοτεχνική παραγωγές [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Πρόσφατα βραβεία και θάνατοs [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Κριτική της σύγχρονης [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Δεύτερο εξάμηνο του [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

5/10 Διάλεξη
«Η χρησιμότητα της άχρηστης γνώσης»

ΓΝΩΜΕΣ

EΛΛΗΝΩΝ ΔΥΣΤΟΠΙΑ

1860–1875[edit]

1876–1914[edit]

1915–1949[edit]

1950–1968[edit]

1969–1981[edit]

1982–2001[edit]

2002–2008[edit]

December 2008[edit]

2010–2013[edit]

1970s[edit]

1980s[edit]

1990s[edit]

ΜΑΤΑΙΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ....ΤΡΩΤΕ ΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

ΤΣΟΜΣΚΙ....ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ..Η ΕΥΡΩΠΗ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣΟΙΚΟΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Μαρξ-Μπακούνιν Για Το Σοσιαλιστικό Κράτος (Μια Συζήτηση Με Τον Γιώργο Ρούση)

Τζάκομο Λεοπάρντι- Αναμνήσεις

Στοιχεία για την αγορά χαλκού. "ρίμες αγάπης"

Στοιχεία για την αγορά χαλκού- Μαρίνα Τσβετάγιεβα

Στοιχεία για την αγορά χαλκού- Γκυ Ντεμπόρ (2)

τεχνη & αναρχισμος terorism is ART

Συγγραφέας: ΝΤΑΣΤΟΥΡ ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ

Εκδότης: SCRIPTA

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Categoría

Licencia

Εμφύλιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξένες Αποστολές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αριστερή Αντιπολίτευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη Νίκη του Στάλιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Βέλγιο και τη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Μεξικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμφύλιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξένες Αποστολές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αριστερή Αντιπολίτευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη Νίκη του Στάλιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Βέλγιο και τη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Μεξικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμφύλιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξένες Αποστολές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αριστερή Αντιπολίτευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη Νίκη του Στάλιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Βέλγιο και τη Γαλλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο Μεξικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Atto Vannucci [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Η κριτική των φίλων [αλλάξετε wikitext Επεξεργασία]

Carlo Tenca [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Καρντούτσι [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Luigi Settembrini [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Francesco De Sanctis [αλλαγή Επεξεργασία wikitext]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Categoría

Licencia

ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΑ

ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΒΟΛΗ

ΑΜΕΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

(Δημοσιεύτηκε στη ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 22, Φεβρουάριος 2004)

Η ΣΥΝΟΨΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΜΑΡΞ

CARICA-TUTA...coutarelli.Μελος ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΩΝ.Συλεκτης ΣΚΙΤΣΩΝ.Ποιός άνθρωπος θα επιθυμούσε ν' αποκτήσει πλούτη, αν δεν υπήρχαν εκείνοι που θα τα ζήλευαν και δεν θα μπορούσαν να τα αποκτήσουν;... Τα γέλια υπενθυμίζουνν πως κάπου, πολύ κοντά παραμονεύουν τα δάκρυα...Αν τήν ιστορία τής ΕΛΛ.γελοιογραφίας τήν έγραφε ένας άγνωστος [και όχι ο Δ.Σ.] Τότε ο βαρύγδουπος καί πολυβραβευθέις Μ.C.Απλά θά αδιαφορούσε γιά τό αν μπήκαμε εμείς μέσα-η όχι!

Ο Μαλατέστα τίμησε την μνήμη του Καφιέρο σε μία επιστολή του προς τον Serafino Mazzotti με έπαινο στην ανιδιοτέλειά του, την αυτοθυσία του, το μεγαλείο του και την αγάπη του για την ελευθερία των ανθρώπων. Πριν καν πεθάνει μάλιστα, ενόσω ακόμα έσβηνε αργά στα ψυχιατρικά άσυλα, οι αναρχικοί ανακήρυξαν τον Καφιέρο «μάρτυρα του αναρχοκομμουνισμού», προς τιμή του συνέθεσαν ποιήματα και τραγούδια και ζωγράφισαν πίνακες, οι ομάδες αρκετών περιοχών (στο Λιβόρνο, την Ανκόνα, το Σαν Ρέμο, την Ραβένα και την Νέα Υόρκη) έφεραν το όνομά του, ενώ στις οικογένειές τους έγινε συνήθεια επί πολλές δεκαετίες να δίνεται ως όνομα στα αγόρια το επίθετο του Καφιέρο. .Πρώιμοι φίλοι ΚΑΦΙΕΡΟ= οί=(Carlo Gambuzzi, 1837 – 1902, αναρχικόs δικηγόροs από την Νάπολη, που είχε πολεμήσει το 1862 στην μάχη του Ασπρομόντε υπό τα δημοκρατικά λάβαρα του Γκαριμπάλντι), Καρμέλο Παλαντίνο (Carmelo Palladino, 1842 - 1886) και Γκιουζέπε Φανέλι (Giuseppe Fanelli, 1827 – 1877, που το 1868 είχε προσωπικά μεταλαμπαδεύσει τον Αναρχισμό στην Ισπανία)- -ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ 11 ΧΡΟΝΩΝ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΙΡΑΜΟΛΑ ΚΑΙ ΕΒΛΕΠΑ ΤΑΙΝΙΕΣ ΔΙΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΠΟΥ[ΟΥΕΣΤΕΡΝ,ΚΩΜΩΔΙΕΣ,ΣΟΥΠΕΡΜΕΝ] & 0ΤΑΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΝΕΔΙΑΖΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ,ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ .ΗΜΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΑΝΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥΣ ΜΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΤΡΟΜΕΡΑ ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΠΟΥΘΕΝΑ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΩ.ΕΓΩ ΗΜΟΥΝΑ ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ Η ΠΕΤΡΑ.[ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΦΥΣΙΚΟ ΕΙΝΑΙ] ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΤΟ ΡΙΞΩ ΣΤΟΝ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΟΤΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΒΡΙΣΚΑ.ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑ.ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ΤΕΛΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΑ ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ.ΚΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΙΑ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΠΟΥ ΚΙΝΕΙ ΑΛΛΕΣ ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΕΙ ΤΑ ΙΣΑ ΙΣΑ ΟΣΑ ΧΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.ΚΑΙ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΕΙ...ΟΤΑΝ Ο ΑΔΩΝΗΣ ΑΠΟΚΑΛΕΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟΝ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ ΨΥΧΟΠΑΘΗ ΝΑΡΚΙΣΟ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΔΡΑΣΕ ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΑΠΟΚΑΛΕΣΑ ΕΣΑΣ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΧΕΔΩΝ ΧΑΡΑΧΤΗΡΙΣΜΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΤΕ ΜΕ ΕΞΟΔΙΚΑ ΒΑΦΤΙΣΜΕΝΑ ΣΕ . . .ΚΡΕΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΠΙΡΕΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΜΗ ΤΕΤΟΙΟΙ ΛΥΣΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ..ΚΑΙ Ο ΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΑΠΛΑ ΑΥΤΟΙ ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΝ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ..ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΣΑ ΕΝΣΗΜΑ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΙΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ ΑΥΤΩΝ.ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ [ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΕΒΑΣΤΑ ΕΜΠΛΟΥΤΟΙ ΚΑΛΑΜΑΡΑΔΕΣ ΤΥΠΟΥ ΒΙΝΤΑΛ,ΤΣΟΜΣΚΙ,ΧΕΜΙΝΓΟΥΑΙΗ,ΡΟΘΜΠΑΡΤ ΤΗΝ ΒΡΙΖΟΥΝ ΩΣ ΑΝΕΠΑΡΚΗ ΑΙΣΘΑΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΟΧΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ] ΠΕΤΥΧΕ ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΡΑΓΜΑ..ΠΕΤΥΧΕ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΡΙΝΟΤΗΤΑΣ.ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ[ΟΠΩΣ Ο ΠΕΡΟΝ Η Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ] ΜΑ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΣΕΤΑΙ [ΑΦΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΜΠΑΖΕΣ ΤΟΥ] ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟ ΜΙΖΑΔΩΡΟ [Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ [ΦΟΡΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΣΚΛΗΡΑ ΜΟΝΟ ΤΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΠΑΙΡΝΩΝΤΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΜΙΖΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ....ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΟΥΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΟΚΡΑΤΙΕΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ Η ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΑΦΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΑΧΤΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΝΕΟΥΣ.............................. Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΝΟΗΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ [ΕΚΤΩΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΟ ΑΧΤΙ ΤΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ Η ΟΠΟΙΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΛΙΓΟΣΤΑ..ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΤΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΕΚΑΣΤΩΤΕ ΠΟΛΙΤΗ...................... Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΕΙΝΑΙ Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.ΑΥΤΗ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΑ ΙΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΤΙ ΤΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ [[ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ[[ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ-..ΕΝΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ [ΣΑΝ ΑΥΤΟ] ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΤΟ ΒΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΕ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ............... ΠΑΝΤΩΣ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΥΤΕ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ [ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΙ} ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ [ΤΣΟΜΣΚΙ,ΡΟΘΜΠΑΡΝΤ,ΒΙΝΤΑΛ,ΦΟ] ΚΑΙ ΤΕΛΩΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΩΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΥΝΗΓΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΝΑΡΚΟΤΕΜΠΟΡΟΥΣ....ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟ ΨΩΜΙ ΕΝΩ ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΜΑΣ ΤΟ ΔΙΔΟΥΝ...

Τσόμσκι: Στο έλεος της μακροοικονομίας η Ευρώπη -Δεν παίζουν κανένα ρόλο οι εκλογές "Χάραξη πορείας προς έναν δίκαιο κόσμο-Ανανοηματοδοτώντας τη δημοκρατία". Αυτός ήταν ο τίτλος της πολυεπίπεδης διάλεξης του Αμερικανού πολιτικού φιλοσόφου και ομότιμου καθηγητή γλωσσολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT) Νόαμ Τσόμσκι στο Global Media Forum της Deutsche Welle στη Βόννη. Στη σκιά της ευρωκρίσης και των διαδηλώσεων στην Τουρκία, αλλά και με φόντο την επίσκεψη Ομπάμα στο Βερολίνο, ο Αμερικανός φιλόσοφος σχολίασε, σύμφωνα με την Deutsche Welle, "όλα εκείνα τα θέματα που θα έπρεπε να βρίσκονται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων αλλά καταλήγουν τελικά να γίνονται ψιλά γράμματα". Αποφεύγοντας τα κλισέ και τις ακαδημαϊκές μακρηγορίες, ο 85 ετών πλέον διανοητής ανέλυσε με ενάργεια πτυχές της κρίσης του κοινοβουλευτισμού, τις στρεβλώσεις της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε. αλλά και τον ρόλο των ΜΜΕ. Δε δίστασε να μιλήσει με οξεία γλώσσα κατά της αμερικανικής "ρητορείας της τρομοκρατίας" που έχει γίνει το βασικότερο "εξαγώγιμο προϊόν" των ΗΠΑ από το 1945 και μετά, ασκώντας δριμεία κριτική στην εξωτερική πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα και των προκατόχων του. Η Ευρώπη στο έλεος της μακροοικονομίας "Χάραξη πορείας προς έναν δίκαιο κόσμο-Ανανοηματοδοτώντας τη δημοκρατία" το θέμα το Ν. Τσόμσκι. Σημείο εκκίνησης ήταν η γηραιά ήπειρος, στο συγκείμενο της οικονομικής κρίσης. "Για την πλειονότητα των πολιτών το ζητούμενο είναι η εργασία. Για τους υπερεθνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, όμως, το διακύβευμα έγκειται στη μείωση των ελλειμμάτων. Τα ελλείμματα διαμορφώνουν πλέον την πολιτική. Και ως προς αυτό η Ευρώπη βρίσκεται σε αλγεινότερη κατάσταση σε σχέση με τις ΗΠΑ", είπε χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με τον Τσόμσκι, το κέντρο βάρους στην ευρωπαϊκή ήπειρο έχει μετατοπιστεί ανεπιστρεπτί από την πολιτική στην οικονομία, η οποία αποτελεί το αδιαπραγμάτευτο πρόταγμα. Στις χώρες της κρίσης ήρθαν αίφνης στο προσκήνιο τα ασαφή όρια μεταξύ σύγχρονης Αριστεράς και Δεξιάς ως προς την κατάστρωση πολιτικών, ώστε οι βασικοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί να καθίστανται πλέον δυσδιάκριτοι. Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα γι' αυτό ανέφερε την Κύπρο και τις πρόσφατες περιπέτειές της. Η άρση των διαφορών και η σύγκλιση εν τέλει Αριστεράς και Δεξιάς έγκειται στο γεγονός ότι "οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεσμεύονται να ακολουθούν προγράμματα μακροοικονομικής φύσεως, τα οποία θέτει η Κομισιόν". Αυτό συνεπάγεται την επιλογή σκληρής λιτότητας και αύξησης των φόρων σε βάθος χρόνου, ανεξαρτήτως "πολιτικού χρώματος". Ο Αμερικανός διανοητής εκτιμά πως οι χειρισμοί στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης είναι αποτυχημένοι και πως η αναγωγή τους στην αυθεντία διεθνών οργανισμών, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, είχε επιπτώσεις. Κατά τον Τσόμσκι, «το θεωρητικό μοντέλο των λεγόμενων συστημικών κινδύνων, κατά το οποίο εάν αποτύχει μία οικονομική διαπραγμάτευση το συνολικό σύστημα καταρρέει» είναι προβληματικό και δρα εις βάρος της παραγωγικής οικονομίας. "Τρίτο κόσμο" θυμίζουν τα κοινοβούλια της Ευρώπης Όλες αυτές οι μεταμορφώσεις στα σύγχρονα μοντέλα διακυβέρνησης έχουν βέβαια και ένα υψηλό τίμημα: "Τη σταδιακή απώλεια της Δημοκρατίας". Η αντιπροσώπευση εξαντλείται -στην Ευρώπη προσφάτως, ενώ στις ΗΠΑ σχεδόν εξ υπαρχής- στην εκπροσώπηση οικονομικών συμφερόντων. "Μόλις το 1/10 του 1%, στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, καταφέρνει να παίρνει αυτό που θέλει. Αυτό σημαίνει πως καθορίζει την πολιτική. Έτσι η Δημοκρατία μετατρέπεται σε πλουτοκρατία», με συνέπεια να παρατηρείται μία συνεχής "παρακμή των δικαιωμάτων των πολιτών". Στις ευρωπαϊκές χώρες της κρίσης, παρατηρεί ο Τσόμσκι, "οι εκλογές δεν παίζουν πια σχεδόν κανέναν ρόλο, ακριβώς όπως και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που διοικούνται από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα". Υπογραμμίζει ωστόσο σκωπτικά πως "η ίδια η Ευρώπη επέλεξε να γίνει έτσι. Δεν ήταν υποχρεωμένη να το κάνει". Ο Tσόμσκι αναφέρθηκε και σε πρόσφατο δημοσίευμα της Wall Street Journal περί «εξαφάνισης της Δημοκρατίας από την Ευρώπη», σύμφωνα με το οποίο: "Οι Γάλλοι, οι Ισπανοί, οι Ιρλανδοί, οι Ολλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Έλληνες, οι Σλοβάκοι, οι Σλοβένοι και οι Κύπριοι έχουν, ο καθένας στο δικό του μέτρο, καταψηφίσει πολλά από τα μέτρα που επιβλήθηκαν στη βάση του οικονομικού μοντέλου της ευρωζώνης από τότε που ξέσπασε η κρίση. Εντούτοις οι οικονομικές πολιτικές έχουν αλλάξει ελάχιστα σε σχέση με τις διαδοχικές εναλλαγές στην εξουσία περισσότερων κομμάτων". Η πραγματική συναίνεση και τα ΜΜΕ Ο Νόαμ Τσόμσκι δεν φάνηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, η οποία δίνει την εντύπωση πως πορεύεται σπασμωδικά, δεχόμενη κλυδωνισμούς από εξωπολιτικά κέντρα λήψης αποφάσεων. Το ίδιο παρατηρεί και στις ΗΠΑ αλλά και σε όλες τις δυτικές δημοκρατίες του "υπαρκτού καπιταλισμού", όπως τις αποκαλεί. Από την άλλη πλευρά, οι εξελίξεις στην Πλατεία Ταξίμ της Κων/πολης στέλνουν, για τον Αμερικανό φιλόσοφο, ένα θετικό μήνυμα υπέρ της διασφάλισης μιας δημοκρατικής δημόσιας σφαίρας, η οποία θα υπερτερεί από οποιοδήποτε οικονομικό συμφέρον. Στην κάλυψη της απόστασης μεταξύ πολιτών και όλων όσοι χαράσσουν κυβερνητική πολιτική, σημαντικός είναι ο ρόλος των ανεξάρτητων ΜΜΕ, του πλέον καθοριστικού παράγοντα σήμερα στη διαμόρφωση και συχνά στην επιβολή πολιτικής και ηθικής νόρμας. Τα ΜΜΕ καλούνται να συνδράμουν υπεύθυνα στη διαμόρφωση πραγματικής και όχι πλασματικής συναίνεσης, παρουσιάζοντας στους πολίτες μόνο "την αλήθεια για όλα τα σημαντικά γεγονότα, κάτι το οποίο είναι σχετικά εύκολο". ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ Ακολουθήστε μας _ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΤΣΟΜΣΚΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΧΕΙ ΕΠΙΡΟΗ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΘΑ ΤΟΝ ΡΙΞΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΗΝΙΚΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΒΝ ΕΠ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑΤΙ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΠΕΡΝΕΙ ΘΑΝΑΤΟ ΟΠΟΥ ΤΗ ΣΥΜΦΕΡΕΙ_ΙΣΩΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙΟΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΒΑΛΑΝ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙ ΓΙΑ ΑΝΤΙΠΕΡΙΣΠΑΣΜΟ

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Η Ουκρανία είναι η μητέρα της αναρχίας. Εκεί δημιουργήθηκε ο πρώτος αναρχικός στρατός από τον Νέστορ Μαχνό. Υπήρχε επομένως υπέδαφος πολύ δυνατό για μια ιδεολογική ανάπτυξη, όπως υπήρχε και στην Ελλάδα από τους αρχαίους Έλληνες. Οι πολίτες και στις δύο χώρες όμως είναι πια υπεύθυνοι σε μεγάλο βαθμό για τις πολιτικές εξελίξεις. Η Ουκρανία αποτελείται σε ένα μεγάλο βαθμό από γεωργούς και σε ένα άλλο μεγάλο βαθμό από εγωιστές. Δεν είναι ένα ιδιαίτερα συλλογικό έθνος. Μόνο τώρα δείχνουν μια συλλογικότητα, μιας και το μεγαλύτερο κομμάτι είναι εναντίον του Γιανουκόβιτς και του Πούτιν. Όμως και αυτή η αλληλεγγύη είναι επιφανειακή καθώς ένα μεγάλο κομμάτι Ουκρανών θεωρεί ότι είναι πιο νοικοκυρεμένα τα πράγματα όταν η εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια ενός ανθρώπου και κάνουν λάθος πολιτικές επιλογές.

auteurs et écrivains recensés sur le site Art et anarchie .com du groupe john Cage de la Fédération Anarchiste auteurs et écrivains recensés sur le site Art et anarchie .com du groupe john Cage de la Fédération Anarchiste

Φωτογραφία του Demetrios Edo Gelame Coutarelli.

EXΩ ΝΟΙΩΣΕΙ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ...ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΔΕ ΘΑ ΒΓΑΖΑΝΕ ΛΕΦΤΑ ΤΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΑΥΡΑΚΕΜΠΟΡΟΙ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΟΥΛΟΥΣΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΜΙΣΟΤΙΜΗΣ [ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΥΚΑΤΑΣΤΑΤΟ ΣΥΡΙΟ-ΠΡΑΓΜΑ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ] ΜΑ ΘΑ ΤΟ ΕΔΙΝΑ ΣΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΤΗΣ ΤΙΜΗΣ ΤΟΥ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΕΠΙΤΕΙΔΙΟΥΣ ΟΙΚΟΠΕΔΟΦΑΓΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.ΕΔEΙΞΑ ΟΜΩΣ ΠΥΓΜΗ ΚΑΙ...ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΒΑΡΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΕΟΚ

ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΥΜΕΤΑΧΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΤΙΚΟ

ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ]

ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΙΨΗ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΚΑΙ Η ΣΥΛΗΨΕΙΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΑΚΤΙΒΙΣΤΩΝ.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ

ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ

ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΝΦΙΑ[Η ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ

ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΛΗΡΩΝΑΜΕ ΠΕΡΣΟΤΕΡΑ

ΕΝΣΗΜΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΛΑΒΑΜΕ]..ΧΒΡΙΣ ΟΜΩΣ

ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΜΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΕΙΚΟΝΙΚΑ

ΕΙΝΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ..

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΧΑΛΙ?

ΜΕ ΠΟΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΦΗΣΑΤΕ ΑΥΤΟΥΣ

ΤΟΥΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ ΝΑ ΑΚΤΙΒΙΖΟΥΝ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΓΩ ΕΡΧΩΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ[

ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥΡΚΩΝ

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ]..ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΙΨΗ

ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΝΜΑΤΑ.

Ρ.ΤΑΧΙΜΠ ΕΡΔΟΓΑΝ

ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΙΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

ΚΑΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ..ΟΤΑΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΤΟΤΕ ΠΡΟΒΑΛΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ

ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΙ ΤΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ένα Καράβι Για Τη Γάζα ShipToGaza.gr

shiptogaza.grauteurs et écrivains recensés sur le site Art et anarchie .com du groupe john Cage de la Fédération Anarchiste auteurs et écrivains recensés sur le site Art et anarchie .com du groupe john Cage de la Fédération Anarchiste

UNITED WE STAND | summer of resistance – summit of repression – solidarity is our weapon

Ζ.ΜΠΑΟΥΜΑΝ-ΘΑ ΠΑΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΧΑΣΩ ΠΙΑ ΤΙΠΟΤΑ.ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΗΔΗ ΝΕΚΡΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.ΕΙΜΑΙ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟΝ ΤΟΝ ΝΑΠΟΛΕΩΝΤΕΙΟ ΕΙΣΒΟΛΕΑ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΚΟΓΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΑΒΑΝΕ ΤΥΧΑΙΑ ΟΙ ΣΠΑΝΙΟΛΟΙ ΚΣΙ ΤΟΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΦΑΡΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΑΧΑΙΡΩΝΑΝΕ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΧΑΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ..ΕΤΣΙ ΙΣΩΣ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ,ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟ ΤΟΝ ΠΑΝΤΑΛΑΚΗ ΤΟΝ ΣΑΛΑ... Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Ο ΝΤΙΚΕΝΣ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ [ΣΤΟΝΣΚΡΟΥΝΤΖ] ΝΑ ΚΑΤΑΛΩΣΕΙ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΙ 90 ΣΕΛΙΔΩΝ ΓΙΑ ΝΑΠΕΙ ΑΠΛΑ ΟΤΙ Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΕΝΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΛΟΙΩΘΗΚΕ ΛΟΓΩ ΑΛΣΧΑΙΜΕΡ

1.532 visualizaciones

Raks Petrakis

Publicado el 14 feb. 2016

Διαβάζει ο Γ. Κοροπούλης

Gente y blogs

Licencia de YouTube 

ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ

ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΣΕ ΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΑΙ

ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΚΟΥΣΟΥΡΙ ΣΟΥ.

ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ

ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΨΙΛΟΕΙΡΩΝΕΥΩΝΤΟΥΣΑΝ

ΓΙΑ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΚΟΥΣΟΥΡΙ ΠΟΥ ΤΟΥ

ΧΑΡΗΣΕ Η ΦΥΣΗ ΩΣ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ

ΤΟΥ ΤΑΛΕΝΤΟΥ...ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΝΑ

ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΩΜΑ

ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ

ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΛΕΝΕ[ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ

Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΚΟΥΣΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ .. ΟΤΑΝ

ΕΝΑΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΚΟΛΑΕΙ ΕΝΣΗΜΑ

ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΟΛΑΕΙ ΕΝΣΗΜΑ

ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΟΣ.

ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΗΡΕ ΤΑ

ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑΚΗ ΜΕΣΩ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΩΝ

ΛΕΕΙ Ο ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ ΣΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ=

[[ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΙΟΝΕΚΤΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ

ΝΑ ΗΔΟΝΙΣΤΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΜΕ ΓΥΝΑΙΚΑ

ΣΕ ΒΟΗΘΩ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΟΠΟ

ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΙΣ ΗΔΟΝΗ]]

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ

ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΕΣ ΠΟΥ ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ

ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ

ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ

ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΤΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ

ΝΑ ΞΕΡΑΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ..ΜΕ ΣΠΑΤΑΛΕΣ

ΕΓΩϊΣΜΟΙ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ .ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΝΑ ΑΠΟΡΙΙΠΤΕΙΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΜΕ ΧΡΗΣΙΜΟΥΣ

ΠΕΛΑΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙΣ.

ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΣ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΧΕΡΙ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕ ΔΥΝΑΝΤΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΕΝΟΧΕΣ ΠΟΥ ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΝ ΤΗ ΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΟΣ

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ ΓΕΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΦΕΡΘΕΙ

ΕΝΤΑΞΕΙ .ΤΟΤΕ ΑΠΛΑ ΤΟΝ

ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΙΣ.ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ

ΕΝΑΣ ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΣ ΚΟΝΤΖΑΜΠΑΣΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΡΑΓΙΑΣ

ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΗΣ ΤΡΟϊΚΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ,ΚΑΙ

ΧΑΤΖΗΑΒΑΤΗΣ ΑΛΛΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥΧΩΝ [ΠΟΥ ΤΟΥ

ΑΝΑΘΕΤΟΥΝ ΕΝΤΙΜΕΣ ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ-ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ

ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΑΚΟΜΗ ΠΛΟΥΣΙΩΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ.]

ΑΛΩΣΤΕ ΤΟ 10% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩ

ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ 90% ΠΕΙΝΑΜΕ ΚΑΙ ΕΞΑΘΛΙΩΝΩΜΑΣΤΕ.

ΑΥΤΗ ΤΟΥ Η ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ

ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΙΜΟΣ ΩΣ ΠΟΛΙΤΗΣ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΓΩ Ο

ΜΙΚΡΟΕΠΕΝΔΥΤΗΣ ΤΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟΥ

ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΜΙΚΡΟΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

ΟΠΟΥ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΝΑ

ΤΗΝ ΚΡΥΨΩ [..ΞΕΡΕΤΕ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ

ΠΟΥ ΦΙΛΑΜΕ ΚΩΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΕΡΝΩΜΕ ΔΕΚΑΡΙΚΑ

ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ [[ΦΕΣΙΑ]] ΠΟΥ ΜΑΣ

ΤΑ ΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ Κ.Τ.Λ...] ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ

ΜΙΑ ΕΙΚΩΝΑ ΨΕΥΤΟΕΥΜΑΡΕΙΑΣ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ

ΤΑΞΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΑΙΔΡΕΣ ΜΙΚΡΟΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ ΟΙ

ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥΣ [ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ

ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΨΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗ]

ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ Η ΣΟΥΣΟΥΔΕΣ

ΕΝΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑ ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ

ΜΙΑΣ ΒΑΡΕΙΑΣ ΑΡΧΕΓΟΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΑΚΗΣ

ΚΑΤΑΡΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΕΛΕΙΨΗΣ ΔΙΚΤΥΩΣΕΩΣ

ΑΦΟΥ ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΤΖΜΠΑΣΗΔΕΣ ΤΩΝ

ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ

ΕΝΩ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΦΕΣΩΜΕΝΟΥΣ ΜΙΚΡΟΕΠΕΝΔΥΤΕΣ

ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΛΙΩΣΕΙ ΣΑ ΧΑΛΚΟΜΑΝΙΕΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΠΤΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ[ΔΕΝ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ,ΤΟΥΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΑΚΤΩΡΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΙΚΩΝ

αποστολών]-ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ

ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΝ[ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ

ΕΧΟΥΝ ΛΙΩΣΕΙ ΣΑ ΧΑΛΚΟΜΑΝΙΕΣ].ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΗΝ

ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΠΤΑΙΝ ΜΠΛΑΙΗ ΚΑΙ ΘΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΟ

ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ

ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΩ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΙΝΗΤΑ

ΜΟΥ.

ΟΤΑΝ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΞΗ ΜΙΑ ΘΩΡΙΑ ΤΟΤΕ

ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΣ ΤΕΡΑΤΑ...ΤΕΡΑΤΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΓΙΑ ΜΑΣ

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΘΕΤΟΥΝ

ΡΑΒΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟΝΟΝΤΑΣ

ΤΟΥΣ νόμους ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ

[Π.Χ.Ο ΝΟΜΟΣ ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ

ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.]

ΟΙ ΝΟΜΙΚΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΟΥΝ

ΕΡΗΜΗΝ ΤΩΝ ΕΚΑΣΤΩΤΕ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΩΝ

ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ.

ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΑΠΛΑ ΜΑΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ

ΚΑΙ ΚΛΕΒΟΥΝ ΣΑΜΠΟΤΑΡΩΝΤΑΣ

ΤΗΝ [[ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ]] ΠΟΥ

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ Ο ΛΑΟΣ ΑΠΟΖΗΤΑ.

Ο ΜΟΝΟΣ [[ΑΓΙΟΣ]] ΠΟΥ ΔΕΝ

ΗΤΑΝ ΥΠΑΡΚΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΗΤΑΝ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Emile M. Cioran-Αποφθέγματα

Και να σκεφτεί τίς οτι όλα αυτά θα μπορούσαμε

να τά/χαμε αποφύγει.Ο περίφημος για τον πεσιμισμό του (που κάποιες φορές φτάνει στα όρια του μηδενισμού) Ρουμάνος φιλόσοφος άφησε πίσω του πλήθος συγγραμμάτων, δύο από τα οποία συνθέτουν τον παρόντα τόμο.

Το Εγκόλπιο ανασκολοπισμού κυκλοφόρησε το 1949 και παρουσιάζει ήδη αποκρυσταλλωμένες τις απόψεις του Τσοράν σχετικά με τα βασικά θέματα ενασχόλησης της φιλοσοφίας: "Δώστε έναν συγκεκριμένο σκοπό στη ζωή· στη στιγμή χάνει το θέλγητρό της. Η ανακρίβεια των στόχων της την καθιστά ανώτερη από το θάνατο - ένας κόκκος ακρίβειας θα την υποβίβαζε στην κοινοτοπία των τάφων. Γιατί μια θετική επιστήμη του νοήματος της ζωής θα ερήμωνε τη γη αυθημερόν..."
Οι Εξομολογήσεις και αναθεματισμοί, μια "αλληλουχία αμφιταλαντεύσεων όπου θα βρει κανείς ερωτήσεις, αλλά καμία απάντηση", κυκλοφόρησαν το 1987: "Σε κάθε βιβλίο όπου βασιλεύει το Απόσπασμα, οι αλήθειες και οι μωρίες συνυπάρχουν από τη μια άκρη στην άλλη. Πως να τις ξεχωρίσεις, πως να ξέρεις τι είναι πεποίθηση και τι είναι λόξα; Τούτη η φράση, καρπός μιας στιγμής, προηγείται ή έπεται κάποιας άλλης που μας συντρόφεψε μια ολόκληρη ζωή και έγινε έμμονη ιδέα"

Από Μανώλης Παπαθανασίου

Emile M. Cioran- Εμίλ Σιοράν, 1911-1995 , Γαλλορουμάνος φιλόσοφος - Αποφθέγματα και Γνωμικά

ΔΕΝ ΠΑΩ ΝΑ ΨΗΦΙΖΩ..ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΛΥΝΟΥΝ..ΠΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΚΗΣ ΓΑΜΟΥΣ ΣΤΑ ΠΑΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΒΙΛΕΣ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΡΑΣΙΤΑΤΟ ΝΕΟΠΛΟΥΤΟ ΤΣΟΥΛΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ.

ΟΡΕΥΩΜΕΝΟΣ

ΣΕ ΜΙΑ ΕΞΥΠΝΗ ΣΑΤΥΡΑ ΤΟΥ ΓΚΟΣΥΝΗ ΕΝΑΣ ΕΛΒΕΤΟΣ ΕΣΠΑΣΕ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΕΝΑΝ ΡΩΜΑΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΟΤΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΑ ΑΝΗΚΟΥΝ..ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΜΠΟΥΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Η ΕΟΚ ΣΕ ΕΜΑΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΙ Η ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ.

ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΔΕ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ.

Ο ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ ΕΙΠΕ=[[ΚΑΥΜΕΝΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ.ΣΟΥ ΑΝΑΘΕΣΑΝ ΜΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΟΥΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΟΥΤΕ Η ΜΟΙΡΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΕΙ ΓΙ/ΑΥΤΗΝ..ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕΡΙΚΟΙ ΤΥΧΑΡΠΑΤΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ.ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΔΕ ΕΝΑ ΣΜΑΡΙ ΣΥΡΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΟΦΟΡΕΙΟ ΕΙΠΕ=[[ΕΡΕ ΕΛΑΔΙΤΣΑ ΤΙ ΤΡΑΒΑΣ]].

ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ ΣΤΑ ΣΠΑΝΙΟΛΙΚΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΑΒΑΝΟ.

ΤΙ ΠΟΤΑ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ?

ΤΙΠΟΤΑ!

Η ΕΞΑΙΡΕΣΗ ΛΑΜΠΕΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΝΟΝΟΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ,ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΠΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥΣ

ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΘΑ ΤΙΣ ΚΕΡΔΙΣΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΛΥΘΗΚΕ.ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ..ΠΟΥ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣΩΝΙΣΜΟΥ.

ΟΠΩΣ ΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΗ ΘΥΜΙΖΕΙ ΡΙΜΟΤΟΜΙΚΑ ΤΗ ΜΑΔΡΙΤΗ ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΛΙΣΑΒΩΝΑ[ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΟΥ-ΛΙΣΕΣ ] ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ.ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΜΙΑ ΛΕΟΦΟΡΟΣ ΣΑΝ ΤΟ ΣΑΝ ΕΛΥΖΕ [ΠΟΥ ΚΟΒΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΝΟΤΙΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΤΑΜΟ ΜΑ 2 ΛΟΦΟΥΣ] Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΤΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΡΕΣΤΟΡΑΔΟΡΕΣ [ΟΠΟΥ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ]. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΗΠΟ ΣΑΝ ΤΟ ΤΟΥΛΕΡΙ [ΜΕ ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΤΡΟ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ] ΜΑ ΣΕ 3 ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΩΡΑΙΑ ΚΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΑΡΧΕΙΟΥ ΠΟΥ ΣΥΝΟΣΤΙΖΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ

ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΑΤΑΛΑΝΟΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΩΝ [ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥΣ] ΔΙΟΡΓΑΝΟΝΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΑ

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΝΟ ΓΗ

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ [ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ]ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ.

ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΕΠΕΙΤΑ?

Κ.ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΣ.

Που οδηγούμαστε όταν οι πλούσιοι επιδοτούνται, μέσω περικοπών των κοινωνικών επιδομάτων, εις βάρος των πιο αδύναμων; Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι αυτή η πολιτική; Άραγε, όταν οι ισχυροί διαθέτουν όλο και περισσότερο χρήμα και μεγαλύτερη άνεση στη διαχείριση του, ώστε να μη λογοδοτούν σε κανέναν για την χρησιμοποίησή του, τότε επενδύουν πράγματι περισσότερα ή μήπως τότε ακριβώς είναι που επενδύουν ακόμη λιγότερα; [...] Περισσότερα: Που οδηγούμαστε όταν οι πλούσιοι επιδοτούνται εις βάρος των αδύναμων;Κανονικά, η Γερμανία θα έπρεπε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης σήμερα είναι η Γερμανία. Δεν είναι η Κύπρος ή οι άλλες χώρες του Νότου, αλλά η Γερμανία με την καταστροφική διαχείριση των ευρωπαϊκών πραγμάτων [...] Πρέπει να γίνει κάτι, αλλά με πολλές χώρες μαζί. Να συνασπιστούν και να δώσουν ένα τελεσίγραφο στη Γερμανία. Να της πουν, ή αλλάζεις ή τα σπάμε! [...] Περισσότερα: Κ. Βεργόπουλος: Η Γερμανία θα έπρεπε να αποχωρήσει από την ΕΕ! Σήμερα, σπαταλούνται τεράστια χρηματικά ποσά με το να υπερασπίζονται μονόπλευρα τα συμφέροντα των τραπεζών. Μην τύχει και πάθουν τίποτα οι τράπεζες! Αυτό είναι θλιβερό και απαράδεκτο. Οι τελευταίες αποκομίζουν οφέλη, ενώ δεν προσφέρουν στην οικονομία. Τα πάντα σήμερα γίνονται για τις τράπεζες. Θεός είναι οι τράπεζες και το χρήμα. Τίμημα γι’αυτό η ανεργία μεγάλης κλίμακας και η κατάρρευση της οικονομίας. [...] Περισσότερα: Κώστας Βεργόπουλος: Η Ευρώπη του χρήματος σκοτώνει την Ευρώπη των λαώνΕάν υπήρχε κάποιος ελάχιστος σεβασμός στις αξίες του ανθρώπου και του πολίτη, η οικονομική κρίση δεν θα είχε φτάσει στο σημερινό αξιοθρήνητο και απαράδεκτο αποτέλεσμα. Σε κάθε ιστορική στιγμή, ο άνθρωπος, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η δημοκρατία προηγούνται, ενώ η οικονομία και όλα τα άλλα έπονται.

Κατά την τελευταία 30ετια, ο νεοφιλελευθερισμός διέβαλε κάθε είδους συλλογική και δημόσια παρουσία και δράση και βέβαια πάνω από όλα του κράτους. Όμως η δημόσια διάσταση παραμένει απαράκαμπτη για την εξασφάλιση των κοινωνικών ισορροπιών και του κοινωνικού συμβολαίου.
Με το υποκριτικό εγκώμιο στον άνθρωπο, αφαιρέθηκαν κατά τις τελευταίες δεκαετίες όλα τα εργαλεία εξισορρόπησης της κοινωνίας και αυτή παραδόθηκε ανυπεράσπιστη στην ασυδοσία στην μονομέρεια μιας μόνο πλευράς, των ισχυρών του μεγάλου χρήματος, και στην ανευθυνότητα των αγορών. Oι αλαζονικά θεωρούμενοι και αυτοανακηρυγμένοι νικητές θα είναι οι πραγματικοί ηττημένοι! Κι αυτούς που σήμερα τους λένε χαμένους και ηττημένους, αυτοί θα είναι οι νικητές, σύμφωνα με όλα τα διδάγματα και εμπειρίες από την ιστορία όλων των εποχών! Η κοινωνία που προεξοφλεί ότι η νέα γενιά της είναι η χαμένη, η ίδια χάνεται! Διότι εάν η νέα γενιά είναι σήμερα χαμένη, περισσότερο και πριν από αυτήν χαμένη είναι η κοινωνία που την θυσιάζει [...]

Ίσως ζούμε σήμερα μια παρόμοια στιγμή κατά την οποία οι νέοι σηκώνουν κεφάλι στους τόπους που βρίσκονται, χωρίς να περιμένουν για αυτό κανένα κομματικό χρίσμα και μάλιστα να δυσπιστούν ακόμη και για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. [...]
O Όρος «χαμένη γενιά», όπως διευκρίνιζε ο Χέμινγουεϊ, δεν σημαίνει διόλου ότι η νέα γενιά χάνεται, αλλά αντίθετα ότι παραμένει ζωντανή και σε αναζήτηση νέων σημείων αναφοράς, αφού τα παλαιά έχουν ανεπανόρθωτα φθαρεί και χρεοκοπήσει. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Η νέα γενιά αναζητά πυρετωδώς νέα σημεία αναφοράς και συνεπώς ανατροπής του κόσμου στον οποίο έχει βρεθεί. Στην σημερινή Ελλάδα με τα 2/3 των νέων στην ανεργία και 35% του πληθυσμού στους κοινωνικούς αποκλεισμούς και κάτω από το ελάχιστο όριο της ένδειας, πως είναι δυνατόν οι κυβερνήσεις να ισχυρίζονται ότι οικοδομούν την κοινωνία του μέλλοντος; Πώς την οικοδομούν; Περιθωριοποιώντας όλο και περισσότερους νέους; [...] Περισσότερα: Κ. Βεργόπουλος: Η «χαμένη γενιά» θα νικήσει!

Επιδιώκεται η δημιουργία μιας ψύχωσης, ότι είμαστε σε πόλεμο με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ενώ βασική πλευρά του προβλήματος βρίσκεται μέσα στη χώρα [...] Ο εχθρός είναι μέσα μας! Είναι εσωτερικός εχθρός που εκτρέφεται από τον κοινωνικό αποκλεισμό χιλιάδων νέων, κατά κύριο λόγο μουσουλμανικής προέλευσης [...] Θα έπρεπε να είχαμε την σοβαρότητα να καταλάβουμε τουλάχιστον τη δική μας κτηνωδία που εκτρέφει την κτηνωδία του άλλου [...] Βαδίζουμε σε αντίθετο δρόμο από αυτόν που θα έπρεπε να ακολουθήσει η Ευρώπη [...] Αν τα πράγματα συνεχίσουν στην πορεία που μπαίνουν τώρα, η καταστροφή είναι βεβαία. Πάμε προς σκοτεινές περιόδους, που θυμίζουν τους εφιάλτες του Μεσοπολέμου [...] Περισσότερα:

Ο Κώστας Βεργόπουλος στο tvxs.gr για τις ρίζες της τρομοκρατίας

[...] Επιδιώκεται η δημιουργία μιας ψύχωσης, ότι είμαστε σε πόλεμο με κάποιον εξωτερικό εχθρό, ενώ βασική πλευρά...

[...] οι αλαζονικά θεωρούμενοι και αυτοανακηρυγμένοι νικητές θα είναι οι πραγματικοί ηττημένοι! Κι αυτούς που σή...

TVXS - TV Χωρίς Σύνορα | ανεξάρτητη ενημέρωση

[...] Κανονικά, η Γερμανία θα έπρεπε να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης σ...

Που οδηγούμαστε όταν οι πλούσιοι επιδοτούνται, μέσω περικοπών των κοινωνικών επιδομάτων, εις βάρος των πιο αδύνα...

. Υπήρξε από τους σημαντικότερους διανοητές που υποστήριξαν θεωρητικά την αθεΐα και τον αναρχισμό. Με τα έργα του Περί πολιτικής δικαιοσύνης και Τα πράγματα όπως έχουν ή Οι περιπέτειες του Κάλεμπ Γουίλιαμς άσκησε δριμεία κριτική στους πολιτικούς θεσμούς και στα αριστοκρατικά προνόμια αντίστοιχα.Το βιβλίο του Περί Πολιτικής Δικαιοσύνης^[5], το οποίο έγραψε το 1793, περιλαμβάνεται στα εκατό βιβλία με τη μεγαλύτερη επίδραση στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.^[6] Στο έργο αυτό ο Γκόντγουιν απορρίπτει τις παραδοσιακές δομές εξουσίας υποστηρίζοντας ότι η ροπή προς την τυραννία είναι σύμφυτη με τη δύναμη. Στη θέση τους προτείνει να δημιουργηθούν μικρές αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες. Επίσης, υποστηρίζει ότι οι κοινωνικοί θεσμοί αποτυγχάνουν επειδή επιβάλλουν στους ανθρώπους έναν προκαθορισμένο τρόπο σκέψης, καθώς και συγκεκριμένες αξίες, και έτσι δεν τους επιτρέπουν να δουν τα πράγματα όπως είναι.^{Ουίλιαμ Γκόντγουιν - Βικιπαίδεια}

Αυτές οι ιδέες του επηρέασαν σημαντικά τον Ρόμπερτ Όουεν στη διαμόρφωση των θεωριών του για τους οικειοθελείς συνεταιρισμούς(Voluntary association)^[2].Η επιθυμία για άνεση κρατά τους φτωχούς στην άγνοια. Οι πλούσιοι εφοδιάζονται με τα μέσα της καλλιέργειας και της λογοτεχνίας αλλά πληρώνονται για να είναι άσωτοι και ράθυμοι. Τα πιο δυνατά μέσα που επινόησε η μοχθηρία χρησιμοποιούνται για να τους αποτρέψουν απ' το να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους και να φανούν χρήσιμοι στον κόσμο^{Ουίλιαμ Γκόντγουιν - Βικιπαίδεια}

ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ=Η [[ΝΕΑ]] ΚΥΡΙΑ

Ο ΤΡΑΜΠ ΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ [[ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΛΙ]] ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΤΟΤΕ ΕΠΙΣΗΣ ΔΕ ΘΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ.

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ..ΕΝΩ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ..ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΟΥ [ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ] ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ..ΕΝΩ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ...ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ {ΜΑΣ} ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΠΙΣΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΡΗΣΗ ΤΟΥ [[ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ]] ΨΑΘΑ ΟΤΙ [[ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΜΟΣ]]....Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ .ΕΞ/ΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΛΥΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ [ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΙΑ ΑΙΣΘΑΝΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΤΟΥ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΛΕΣ ΚΑΙ ΞΕΠΗΔΗΣΕ ΑΠΟ ΠΕΝΑ ΡΩΣΟΥ ΣΥΓΡΑΦΕΑ] ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΝΩΣΤΟΣ ...ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ..ΤΟΤΕ ΠΕΘΑΝΕ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΣΤΟ ΛΟΥΒΡΟ...Η ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΤΕΤΟΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΗΤΑΝ Ο ΣΧΕΤΙΚΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ {ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΑΣΤΕΓΟΣ ΚΑΙ ΜΙΣΟΤΡΕΛΟΣ...ΟΠΟΥ ΚΟΙΜΩΤΑΝ ΣΤΑ ΚΑΤΩΦΛΙΑ ΤΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΠΟΥ ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΥΣΕ] ...Ο ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΣΑΚΗΣ ΠΟΥ Η ΜΟΙΡΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΞΙΩΣΕ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΔΙΚΑΙΟΥΤΩ...ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΦΥΗΣ ΙΤΑΛΟΑΡΓΕΝΤΙΝΟΣ ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΣΙΑ ΠΟΥ ΑΡΝΙΩΤΑΝ ΕΠΙΜΟΝΑ {?} ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΩΝ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΒΡΑΔΥΕΣ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΙΝΑΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Η ΣΥΝΔΡΟΜΗ.

Ο ΠΑΠΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕ ΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΟ ΒΟΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙ ΕΝΑ ΚΑΠΝΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ [ΠΟΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΑΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΩΝΤΑΣ ΠΑΝΥΓΥΡΙΚΑ ΤΗ ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΜΟΣ]..ΕΝΩ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΠΗΡΕ ΔΑΝΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΠΕΤΥΧΑΝ..ΔΗΛ ΕΜΕΙΣ ΖΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΛΕΦΤΑ ΕΝΩ Ο ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.ΑΥΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΑΙ ΕΝΩ ΕΜΑΣ [ΤΟΥΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ]ΜΑΣ ΚΥΝΗΓΟΥΝ

Υπότιτλος - ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ

Υπότιτλος - ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ

Περίληψη - Η θρησκεία, η μεταφυσική και, πέραν αυτών, ο πολιτισμός ολόκληρος επιχείρησαν να νικήσουν τον θάνατο. Με τη σειρά της η φιλοσοφία, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Motaige υποστήριξε ότι η ορθή σχέση προς......

Διαβάστε περισσότερα

Η θρησκεία, η μεταφυσική και, πέραν αυτών, ο πολιτισμός ολόκληρος επιχείρησαν να νικήσουν τον θάνατο. Με τη σειρά της η φιλοσοφία, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Motaige υποστήριξε ότι η ορθή σχέση προς τον θάνατο έγκειται σε έναν διαρκή διαλογισμό γύρω απ' αυτόν. Είναι ωστόσο αδύνατη οποιαδήποτε θεαματική επίδειξη: όλα τα στρατηγήματα που στοχεύουν στην εξημέρωση του θανάτου αποδεικνύονται μέσα υπεκφυγής τοu

Η μελέτη αυτή παρουσιάζει με τρόπο διαυγή και περιεκτικό τα βασικά μοτίβα της ερμηνευτικής φαινομενολογίας του σύγχρονου Γερμανού φιλοσόφου Μάρτιν Χάιντεγκερ όπως αυτά θεματοποιούνται στο έργο του "Είναι και Χρόνος", ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά κείμενα του εικοστού αιώνα. Η Γαλλίδα φαινομενολόγος Φρανσουάζ Νταστύρ παρουσιάζει κριτικά τα κύρια ερωτήματα που απασχολούν το Γερμανό φιλόσοφο: Πώς η δυτική φιλοσοφική παράδοση κατανοεί το Είναι των όντων καθώς και τη σχέση Είναι και χρόνου; Ποιος ο τρόπος με τον οποίο η σύγχρονη φαινομενολογία, και συγκεκριμένα ο Χάιντεγκερ του "Είναι και Χρόνος", "αποδομεί" την οντολογική παράδοση σε μια απόπειρα προσδιορισμού του χρονικού νοήματος του Είναι; Ποια η εσώτερη σχέση χρόνου και γλώσσας; Πώς η χρονικότητα προσδιορίζει το μοναδικό γεγονός του θανάτου, την ίδια τη θνητότητα του ανθρώπου; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που επεξεργάζεται η Νταστύρ με καθοδηγητικό μίτο το "Είναι και Χρόνος". Την ανάλυσή της συνοδεύει μια συνοπτική αναφορά στο μεταγενέστερο στοχασμό του Γερμανού φιλοσόφου, σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της ενότητας του έργου του.Η θρησκεία, η μεταφυσική και, πέραν αυτών, ο πολιτισμός ολόκληρος επιχείρησαν να νικήσουν τον θάνατο. Με τη σειρά της η φιλοσοφία, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Motaige υποστήριξε ότι η ορθή σχέση προς τον θάνατο έγκειται σε έναν διαρκή διαλογισμό γύρω απ' αυτόν. Είναι ωστόσο αδύνατη οποιαδήποτε θεαματική επίδειξη: όλα τα στρατηγήματα που στοχεύουν στην εξημέρωση του θανάτου αποδεικνύονται μέσα υπεκφυγής του.........................................................................

...................................................................................................................................

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΙΡΒΑΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΘΡΩΠΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΣΥΝΕΝΟΗΘΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΙΩΝΙΕΣ ΑΝΤΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΡΟΒΑΛΟΥΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ{ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΑΔΙΚΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΟΝΤΑΙ]..ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΣΚΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙΣ ΣΕ ΡΟΜΠΟΤ-ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΣΤΕΛΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΡΤΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΩΝΤΑΙ ΣΤΑ ΑΠΑΝΩΤΑ ΤΑΞΕΙΔΙΑ ΜΟΥ,ΤΙΣ ΣΥΜΕΤΟΧΕΣ ΜΟΥ ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΜΟΥ-ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΟΥΝ ΜΗΝΗΣΕΙΣ ΔΙΑ [[ΠΑΡΕΛΟΧΛΗΣΙΝ ΔΙ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ]] ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ ΠΡΟΣΤΙΜΑ{ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΝΑ ΞΕΛΙΓΩΘΟΥΝ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ-ΑΦΟΥ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΩ ΤΟ ΑΝΗΜΠΟΡΟ ΜΟΥ ΜΙΣΟΣ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ.}ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΗΜΠΟΡΟ ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΛΕΙΨΗ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΖΟΦΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΜΙΣΟΥΣ...ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΠΟΥ Ο ΝΤΑΡΙΟ ΦΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΡΑΜΟΛΙΑ ΚΑΙ ΜΟΡΜΟΛΙΚΕΙΑ ΕΝΩ Ο ΤΟΛΣΤΟϊ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ {ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ}ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ..ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΟΚΤΑΒ ΜΙΡΜΠΩ ΝΑ ΤΟΝ ΕΚΘΕΙΑΖΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥ ΦΗΜΗ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ..ΟΤΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΟΥΝ...ΑΝΤΙΘΕΤΑ Ο ΛΟΥϊΤΖΙ ΓΑΛΕΑΝΙ {ΙΤΑΛΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ} ΔΕΝ ΤΟΝ ΔΕΧΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΗΡΥΤΕΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΤΑΠΕΙΝΩΣΗ . .KATI ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΩΣ ΑΝΤΙΑΝΑΡΧΙΚΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ [ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΠΟΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ] ΘΕΣΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΤΑΣΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΝΩΝΕΣ ...ΜΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΟ ΠΩΣ ΣΥΓΚΡΙΝΕΙ ΤΟΝ ΤΟΛΣΤΟϊ ΜΕ ΤΟΝ ΧΕΡΜΠΕΡΤ ΣΠΕΝΣΕΡ ΤΟΝ ΑΓΓΛΟ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ...[ΟΙ ΑΔΥΝΑΤΟΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ]..ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑΛΑΧΤΗΚΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΘΑΤΣΕΡΙΚΟ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ{ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΓΩ ΩΣ ΜΙΚΡΕΜΠΟΡΟΣ ΤΟΝ ΒΙΩΝΩ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΖΟΦΟ}

ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ?

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΘΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

ΓΑΛΛΙΛΑΙΟΣ=[[ΕΣΥ ΕΧΘΕΣ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΑΛΛΑ....}]

ΟΥΡΜΠΙΝΟΣ=[[ΕΧΘΕΣ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΠΑΣ...ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΗΘΕΛΑ..ΕΝΩ ΤΩΡΑ ΛΕΩ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΕΠΒΑΛΕΤΑΙ...]]

ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΑΠΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΠΑΠΑ.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑ ΚΛΗΡΩΝΟΜΗΣΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΑΙΡΝΑΝ.ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΛΗΒΕΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΘΗΣΘΑΙ ΝΑ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΜΕ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ.

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΝΕΝΑΝ..ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΕΠΙΣΗΣ ...ΑΠΛΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΥΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΒΑΤΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΣΕΙΣ ΤΟ ΤΕΛΩΣ ΠΟΥ ΣΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ ΚΑΙ [[ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΓΩΝΑΣ]]

ΠΑΡ ΟΛΟ ΠΟΥ Ο ΚΥΡΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΩΝ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΞΑΝΑΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΣΕ ΚΑΚΙΣΤΟΥΣ ΕΠΙΧΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ OTI TA ΠAΛIA TOYS ΔΑΝΕΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΕΚΤΑΜΙΕΥΣΑΝ..ΟΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ,ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟ ΤΟΝ ΠΑΝΤΑΛΑΚΗ {ΠΟΥ ΕΠΙ ΣΗΜΙΤΗ]ΠΗΡΑΝ ΜΕΡΙΚΑ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΜΙΖΕΝΣ...

Ο Λαζόπουλος ξεκωλιάζει τον Εβραίο Κώστα Σημίτη

Αποκαλυπτικό βίντεο που πήραμε το βράδυ της περασμένης Τρίτης 19 Μάη 2015 από το «Άλ Τσαντίρι» του Συριζαίου γελ...

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΑΖΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ.

ΓΙΑΤΙ Η ΤΑΞΗ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΔΙΩΞΙΝ ΕΠ/ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΠΕΝΔΥΤΕΣ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΝΑ ΠΟΥΛΑΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙ ΨΩΜΙ ΑΦΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΡΑ ΚΑΛΕΙ ΜΕΣΩ ΕΦΑΡΜΟΓΩΝ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΤΟΥ ΤΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΤΑΞΙ ΠΟΥ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΙΑΚΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ Ι.Χ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑΞΙ...ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΦΟΡΑ ΤΡΕΛΑΣ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΩ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΦΥΛΑΚΗ.ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ Ο ΚΥΝΙΓΗΜΕΝΟΣ ΜΕΣΟΣ ΨΙΛΙΚΑΤΖΗΣ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΦΟΡΤΩΣΑΝΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΙ ΚΤΛ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΑ ΤΟ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ..ΑΡΑ ΕΓΩ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΚΙΣΤΩ ΚΑΙ Ο ΜΗ ΠΛΗΡΩΤΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΕΞΩ

WWW.FECOGRLEVADYA.BLOGSPOT.COM

ΘΥΜΑΜΑΙ ΕΝΑΝ ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΟ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΠΡΙΝ ΒΓΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΠΟΥ ΖΟΥΣΕ ΚΑΛΑ ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΙΣΕΙ Η ΚΡΙΣΗ.ΕΙΧΕ ΑΥΤΟΣ 2 ΕΞΟΧΙΚΑ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΡΙΝo.ΕΚΑΝΕ ΛΕΦΤΑ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ ΜΕ ΣΧΕΤΙΚΗ ΔΙΚΤΥΩΣΗ..ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΦΥΤΟΖΩΕΙ ΚΑΘΗΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΣΕ ΚΑΦΕΤΕΡΙΕΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΕΙ ΣΥΝΘΑΜΩΝΕΣ ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΛΗ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΕΥΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΕΣ.ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ Ν.Δ.ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΤΕ ΞΥΠΝΗΣΕ ΚΑΤΑΛΑΜΒΑΝΩΝΤΑΣ ΠΙΑ ΤΑ ΕΥΩΘΗ...ΟΤΙ ΔΥΛΑΔΗ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗ ΠΑΙΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΟΥ ΛΙΟΝΤΑΡΙΟΥ ΤΗ ΜΕΡΙΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑ.ΚΑΠΟΤΕ ΜΑΣ ΕΔΙΗΓΗΘΗ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΚΡΟΤΦΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΩΔΕΥΣΕΙ ΣΤΗΝ ΥΣΤΑΤΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΤΕΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΥΣΤΑΤΟ ΧΕΙΡΕΤΙΣΜΟ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ TOU ΠΟΥ ΟΣΟ ΖΟΥΣΕ ΑΠΛΑ ΤΡΟΓΩΝΤΟΥΣΑΝ. METAJY TOYS ...ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ .......ΗΤΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΒΑΡΔΗΣ ΟΠΟY ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΕ ΤΥΠΙΚΑ....ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΟΥΤΟΥ Ο ΒΑΡΔΗΣ ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤAEYΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΔΩΣΕ ΣΤΗΝ ΤΣΕΜΠΕΡΟΦΟΡΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΤΩΝ ΠΡΟΠΥΛΑΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΟΥΛΗΣΕΙ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΟΣΤΗΖΕ 1 ΕΥΡΩ ΜΟΝΟ.....ΕΞ ΟΥ ΒΓΗΚΕ ΚΑΙ Η ΠΕΤΥΧΕΜΕΝΗ ΓΕΛΟΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΒΑΡΔΗ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΝΙΝΤΑΡΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΟ... ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΕΛΕΗΜΟΝΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟΝ..ΤΟΤΕ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΞΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΥΡΟ*(AΠO ΤΑ ΠΡΑΣΙΝΑ) ΚΑΙ ΤΟ ΕΔΩΣΕ ΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΝΟΥ ΕΝΑ ΚΕΡΙ..ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΒΑΡΔΗ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΑ ...ΛΙΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ...

September 12, 2015

Pedro Aibéo

Despite disagreeing with the legitimacy of power and disillusioned with the constant shift of left wing politicians to the right wing careerism, let us all still vote for the one party which advocates new practical measures to limit such power, based on technology: the pirate party.

I was blessed by a meeting in Athens las week with several members of the Greek Pirate Party, including the Greek Minister of the Flying Spaghetti Monster Church, Vassilis Perantzakis. His Highness told me that the Pirate Party in Greece needs money: The expensive entrance fee of 25k Euros for the elections, a requirement which is no novelty of the austerity measures. They want to do it via Crowd funding: elections.pirateparty.gr

Vassilis is still part of those aspiring politicians, who have not entered the pattern of the leftists towards the hardened, real-world rightwingery. “Tsipras sold himself quite rapidly” according to Vassilis, but “abandoning ideologies and playing by the rules is an unavoidable outcome of politics”, so says Tsipras’ old friend, the Finnish Left Alliance MP Paavo Arhinmäki, whom I also bumped into in downtown Αθήνα.

The etymology of the word pirate means to try, which is a far more pleasant naming of a party basing its policies on free culture and transparency rather than that of war and secrecy. The name originates from the Pirate Bay, a P2P file exchange platform under heavy legal firing.

There are over 32 parties in Greece which take part on the elections (7 of which are seated in the parliament through the threshold of 3% of acquired votes). It’s a large number of parties for such a small country which is partly explained due to the small number of 200 signatures required (a wedding’s equivalent!). The real tricky part is the entrance fee of 25.000 Euros. This money goes to pay state bureaucracy (someone’s new swimming pool?) and for the printing out of the ballot papers. There are 450 pirates in Greece (2000 unregistered) but if all the pirates worldwide pitched in, it would be easy.

Vassilis’ points are ones that any reasonable person would stand for:
- The separation of legislative and executive branches in Greece must be boosted
- Bureaucracy must be reduced to speed up justice (it takes up to 15 years to wait for a dispute on taxes, in Finland for example it’s a maximum of 6 months)
- Corruption must be fought (Greek surgeon doctors usually accept cash only and give back receipts several thousand euros shorter to save on taxes)
- More transparency on public affairs and more privacy on personal affairs (e.g. Greek banks sell private information of people who have had surgery to private insurance companies)
- A Secular Government with no tax exemptions for churches (there is money for classes on Christianity at Greek schools but not for programming)
- A smaller budget for military than the current 2% of GDP
- A more united and transparent European Union (Now, around 20.000 immigrants come in to Greece every week. Last year this number was for the whole year)

The current insurgence of parties Europe wide, such as of the pirate party, is a natural reply to the last decades of selling off of politicians, once left wing oriented, to careerism and self-aggrandizement (remember that the former President of the E.U., Durão Barroso, started off as a Maoist on its youth!) One surely gets tired of swimming against a strong tide and life is surely easier if you acquiesce (see Durão’s retirement!). Indeed citizens are getting tired of politics especially due to politicians. These could be called fanatics, in desperate need for stardom (take say, the Portuguese left wing candidate of AGIR, Joana Amaral Dias who just posed naked and pregnant with her boyfriend touching her from behind, just short of the upcoming Portuguese elections!). Where is democracy in this context heading to?

In a perfect setting, if everyone were to be more informed, a perfect decision could be made jointly (democracy being the rule by the people). But to be well informed takes much time, and the following discussion even longer! That is one “detail” Juha Sipilä, the new prime minister of Finland, was deeply surprised about just after his recent election: “He is frustrated as he thought decisions were done in a quarterly way like in a company” so I was told by Paavo Arhinmäki.

Thus, if one cannot involve all people, we need to move towards a representation. And so we have evolved towards a parliamentary democratic system accepted by most countries, and yes, infested by those attention seeking politicians. We must evolve further as we know that the method of checks and balances failed and fails in preventing abuses of power. We need a further “goldilocks” moment in our political organization, not radicalisms but constructive measures.

And here comes the strongest point of the pirate party: It is advocating for the creation of a direct online voting system so that all citizens who want to be active about decision making can do so (the pirate party already has such an online voting system in its trial version) and for the implementation of alternative online digital currencies which aim to end the centralized and private banking system. This sounds closer to the true ruling system we ought to have: one with no rulers as, yes, EVERYONE rules. One could also name it anarchy, the absence of rulers, a self-regulated system where power by the people (democracy) is exercised.

I support anarcho-syndicalism, or democracy in its purest definition, but I do vote despite disagreeing with the current legitimacy of power, as we must work to improve what we have now and avoid radicalisms.The best choice along these lines is then probably a party with a significant pan-European voice and practical measures to break down power structures: pirate party. All the left wing alternative parties in Portugal are filled with attention seeking, immature, irresponsible and unaware wannabe politicians. My vote here will be blank. But alas, there is a pirate party in Greece. I know you will not like to vote for another narcissist politician, but a vote on them is an optimistic and realistic step forward.

---

Article also published in:

USA's Dissident Voice

---

Pedro Aibéo is a University Professor & Researcher at UNAM (Mexico), Wuhan (China) and at Aalto (Finland) on the topic of "Architectural Democracy". He is also a Senior Design Architect and Civil Engineer in Finland, an Art Director of “Cidadania" theatre+games group in Germany and an Associated Artist at Crucible Studios. His latest book Isto Nao É Só Matemática was a bestseller comic novel about Mathematics, in Portugal.

ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΠΟΙΝΙΚΟ ΑΔΙΚΟ ΕΦ ΟΣΟΝ ΟΛΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ ΜΑΡΙΝΑΚΗ.{ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ}..ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΕΘΕΙ ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝΤΙΜΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ {ΣΑΝ ΤΟΝ ΦΛΟΥΔΑ Η ΤΟΝ ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ} ΤΟΤΕ ΑΠΛΑ ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΙΖΟΥΝ..ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΠΕΤΡΑΙΛΑΙΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΘΑΡΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ{ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑΣ ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ} ΜΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΠΟΥ ΖΗΛΕΥΕΙ ΤΗ ΣΥΡΟΗ ΤΟΥΡΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ {ΑΙΣΙΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΤΑ 30.000.000 }ΚΑΘΟΤΙ Σ/ ΑΥΤΟΥΣ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΛΟΓΩ ΙΣΙΣ..{ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΩ ΧΑΜΗΛΕΣ ΤΙΜΕΣ ΣΕ AEGIAN,EASY JET & RYANAIR ΕΠΩΦΕΛΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ VIVERE PERICOLOSAMENTE]-ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΤΥΠΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ?.ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΑΒΑΜΕ ΜΕΡΟΣ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΡΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ..Η ΓΙΑΤΙ ΒΟΗΘΗΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ..?{ΕΧΩ ΛΑΒΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ ΕΝΔΥΜΑΤΩΝ ΚΤΛ}...ΜΠΑ ΜΑΛΩΝ ΓΙΑΤΙ Ο ΦΙΛΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΤΗΤΑ ΑΘΗΝΩΝ..ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ..ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ Γ/ΑΥΤΟ.

ΕΓΩ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΟΣΚΥΛΩΝ ΠΟΥ ΜΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΧΗΜΙΚΑ ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΩ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΚΤΟΡΟ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΣΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ..ΕΝΩ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΜΟΥ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΩΤΩ {ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΙΚΡΟΠΟΣΑ}..ΒΛΕΠΕΤΕ ΕΧΩ ΠΕΣΕΙ ΘΥΜΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΦΤΗΝΕΙΑΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΡΕΟΥΝ..

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΔΕ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΟΙ ΩΝΑΣΗΔΕΣ ΚΑΙ ΛΑΤΣΗΔΕΣ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΘΕΑΡΕΣΤΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΤΑΤΩΝ ΑΡΧΩΝ.ΚΑΙ ΝΟΜΟΤΑΓΕΙΣ.ΕΝΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΤΗΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ...ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΛΑΟ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΛΟΥΣΙΑ ΚΟΙΝΩΤΗΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ.

Η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία, δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας.

Βρες αυτό που αγαπάς, και άφησέ το να σε σκοτώσει.

Ιδιοφυΐα ίσως είναι η δυνατότητα να πεις κάτι πολύ βαθυστόχαστο με απλό τρόπο.

Όταν πίνεις ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά, για λίγο, δεν σε κρατάει από το λαιμό. Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος.

Όλη η ζωή είναι μια ξένη χώρα.

Στην Αμερική πρέπει ή να είσαι περιθωριακός ή να πεθάνεις από βαρεμάρα.

Το πρόσωπο του Κακού είναι πάντα το πρόσωπο της απόλυτης ανάγκης.

Πρέπει να μάθεις να υπάρχεις χωρίς θρησκεία χωρίς πατρίδα χωρίς συμμάχους.

Παρανοϊκός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του......................................................

Δεν ήταν πρακτικό να μισήσει τον εαυτό της. Ευτυχώς ο Θεός έστειλε ένα υποκατάστατο, έναν σύζυγο.

- Μια δολοφονική σκέψη την ημέρα τον ψυχίατρο τον κάνει πέρα.

Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι άθεοι.

[ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΦΤΗΣ}

Αθεΐα

άρεσε σε 210

•	Σε ότι αφορά την ηθική, γνωρίζω μόνο ένα πράμα: είναι ηθικό εκείνο ύστερα από το οποίο νοιώθεις τον εαυτό σου καλύτερα και είναι ανήθικο, αν νοιώθεις χειρότερα. Ικανοποίηση Ηθική R άρεσε σε 160

•	Η ευτυχία σε έξυπνους ανθρώπους είναι το πιο σπάνιο πράγμα που ξέρω. Ευτυχία & Δυστυχία R άρεσε σε 160

•	Μερικές φορές, ένας έξυπνος άνθρωπος αναγκάζεται να μεθύσει, για να περάσει την ώρα του με ηλίθιους. Συναναστροφές Αλκοόλ R άρεσε σε 151

•	Ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις αν μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον είναι να τον εμπιστευτείς. Εμπιστοσύνη R άρεσε σε 117

•	Να γράφεις μεθυσμένος. Να διορθώνεις ξεμέθυστος. Συγγραφή Αλκοόλ R άρεσε σε 76

•	Ποτέ μην κάθεσαι σε τραπέζι όταν μπορείς να σταθείς στο μπαρ. Αλκοόλ R άρεσε σε 73

•	Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου μετακινούμενος από το ένα μέρος στο άλλο. Φυγή R άρεσε σε 69

•	Πίνω για να κάνω τους άλλους ανθρώπους πιο ενδιαφέροντες. Αλκοόλ R άρεσε σε 59

•	Η ζωή κάθε ανθρώπου, ειπωμένη αληθινά, είναι ένα μυθιστόρημα. Ζωή R άρεσε σε 36

•	Το πιο δύσκολο κομμάτι στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος είναι να το τελειώσεις. Συγγραφή Ολοκλήρωση R άρεσε σε 35

•	Η δειλία είναι απλώς η έλλειψη της ικανότητας να αναστείλεις τη λειτουργία της φαντασίας. Δειλία R άρεσε σε 32

•	Όλα τα καλά βιβλία έχουν κάτι κοινό: είναι πιο αληθινά απ’ ό,τι αν είχαν συμβεί πραγματικά. Βιβλία R άρεσε σε 29

•	Ένας άντρας μπορεί να καταστραφεί αλλά όχι να ηττηθεί. Εγκαρτέρηση Νίκη & Ήττα R άρεσε σε 29

•	Μετά το γράψιμο μιας ιστορίας ήμουν πάντα άδειος και ταυτόχρονα λυπημένος και χαρούμενος, σαν να είχα κάνει έρωτα. Συγγραφή R άρεσε σε 27

•	Αλλά η ζωή δεν είναι δύσκολο να την κουμαντάρεις, όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Ζωή R άρεσε σε 27

•	Αν είσαι αρκετά τυχερός για να έχεις ζήσει στο Παρίσι όταν ήσουν νέος, τότε όπου και να πάς την υπόλοιπη ζωή σου, μένει πάντα μαζί σου, γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή. Πόλεις Γιορτή & Διασκέδαση R άρεσε σε 24

•	Ο πατέρας μου ήταν ένας βαθιά ευαίσθητος άνθρωπος. Και όπως όλοι οι ευαίσθητοι άνθρωποι, ήταν επίσης πολύ σκληρός. Σκληρότητα R άρεσε σε 24

•	Ποτέ μη μπερδεύεις την κίνηση με τη δράση. Δράση R άρεσε σε 21

•	Καιρός Συγγραφή R άρεσε σε 19

•	Σε όλη μου τη ζωή κοίταζα τις λέξεις σαν να τις έβλεπα για πρώτη φορά. Λέξεις R άρεσε σε 16

•	Αρχιτεκτονική Συγγραφή R άρεσε σε 14

•	Κατανόηση Κατηγορώ R άρεσε σε 13

•	Ποτέ δε χρειάστηκε να διαλέξω ένα θέμα. Μάλλον τα θέματα διάλεγαν εμένα. Συγγραφή R άρεσε σε 11

•	Όλη η σύγχρονη αμερικανική λογοτεχνία προέρχεται από ένα βιβλίο του Μαρκ Τουαίν, το «Χώλκμπερυ Φιν». Λογοτεχνία & Ποίηση R άρεσε σε 11

•	Είμαστε όλοι μαθητευόμενοι σε μια τέχνη που κανένας ποτέ δεν γίνεται μάστορας. Εκπαίδευση Συγγραφή R άρεσε σε 3

•	Μερικές φορές, το να ακολουθείς την καρδιά σου σημαίνει να χάνεις το μυαλό σου. Καρδιά R

•	Οι αγώνες αυτοκινήτων οι ταυρομαχίες και η ορειβασία είναι τα μόνα πραγματικά αθλήματα. Όλα τα άλλα είναι απλώς παιχνίδια.

http://vathikokkino.gr/archives/96118

Βαθύ Κόκκινο | Η επίδραση της Παρισινής Κομμούνας στους Γάλλους διανοούμενους

Η επίδραση της Παρισινής Κομμούνας στους Γάλλους διανοούμενους 02/06/2015 Ιστορία Η επίδραση της Παρισινής Κομμούνας στους Γάλλους διανοούμενους της Μαρί-Τερέζ Χαρτζουλάκη, εκπαιδευτικού, Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την εισήγηση της Μαρί-Τερέζ Χαρτζουλάκη, εκπαιδευτικού, στο ΔΙΗΜΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚ...

VATHIKOKKINO.GR

Όσοι θυσιάζουν στοιχειώδεις ελευθερίες για λίγη ασφάλεια, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια.

πληρώνω άρα γαμάω αυτούς που με γαμούν

Η τραγωδία στη ζωή είναι πως γινόμαστε γέροι πολύ σύντομα και σοφοί πολύ αργά.{γιά μένα το/πε}

Τρεις μπορούν να κρατήσουν ένα μυστικό, αν οι δυο απ’ αυτούς είναι πεθαμένοι.{πούτιν}

Η ανάγκη δεν έκανε ποτέ καλά παζαρέματα.

Ο χρυσός αιώνας ποτέ δεν ήταν ο τωρινός.

Υψηλή ευφυΐα χωρίς μόρφωση είναι σαν ασήμι στο ορυχείο.[έντισον}

Μασσαλία, 1815. Ο νεαρός ναυτικός Εντμόντ Νταντές, υποπλοίαρχος του πλοίου Φαραώ, πέφτει θύμα μιας καλοστημένης πλεκτάνης. Κατηγορείται ως βοναπαρτιστής πράκτορας, ύστερα από καταγγελία ότι μετέφερε επιστολή του εξόριστου Ναπολέοντα. Πίσω από τη σκευωρία κρύβονται ο λογιστής του πλοίου Νταγκλάρ, ο οποίος φθονεί το νεαρό υποπλοίαρχο, και ο Φερνάν, ένας Καταλανός ψαράς ερωτευμένος με την αγαπημένη του Εντμόντ, την όμορφη Μερσέντες.
Την ημέρα των αρραβώνων του ο Νταντές συλλαμβάνεται και φυλακίζεται για δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια σε μια περιβόητη φυλακή, στον πύργο του Ιφ. Η γνωριμία με το συγκρατούμενό του γερο-αβά Φαριά, θα του αλλάξει όμως τη ζωή: λίγο προτού πεθάνει, ο Φαριά, ευγνώμων για την αφοσίωση του νεαρού, του αποκαλύπτει τα σχέδια ενός κρυμμένου θησαυρού στο νησί Μοντεκρίστο. Ο Νταντές καταφέρνει να δραπετεύσει και να βρει το θησαυρό. Αγνώριστος πλέον ως κόμης Μοντεκρίστο, κάτοχος μιας μεγάλης περιουσίας, ταξιδεύει στο Παρίσι και σχεδιάζει την εκδίκησή του.

«Όλη η ανθρώπινη σοφία βρίσκεται σε δύο λέξεις “Αναμονή και Ελπίδα”» γράφει ο Αλέξανδρος Δουμάς στον Κόμη Μοντεκρίστο (1844-1845), δίνοντας το στίγμα της δράσης του κεντρικού του ήρωα, του μυστηριώδους τιμωρού-εκδικητή Μοντεκρίστο που έρχεται να αποδώσει δικαιοσύνη σ’ έναν κόσμο διεφθαρμένων αστών και ρομαντικών νοσταλγών του βοναπαρτισμού. Ιστορικό-κοινωνικό μυθιστόρημα που καυτηριάζει, μεταξύ άλλων, την ανηθικότητα και αναλγησία της αστικής τάξης και τον πολιτικό δεσποτισμό αποτελεί ένα από τα κλασικά και πιο πολυδιαβασμένα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ

ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ Η ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ

[ΠΟΥ ΟΣΑ ΕΚΑΤ.ΜΙΖΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΠΗΡΑΝ

ΔΕΝ ΠΑΥΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΟΙ ΓΥΦΤΟΙ

ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΝΤΗΛΑΝΑΦΤΤΗ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΠΟΥ

ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΛΑΔΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ

ΤΟ ΓΙΑ 10 ΕΥΡΩ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ].

ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ

ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Η ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ-ΑΡΑ ΕΓΩ ΠΟΥ

ΠΛΗΡΩΣΑ ΕΧΩ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΛΕΩ ΟΤΙ

ΘΑ ΚΟΨΩ ΦΕΤΕΣ ΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΤΟΥ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΑΝ ΜΑ ΕΚΛΕΨΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΣΤΕΙΛΩ ΣΥΣΤΗΜΕΝΕΣ

ΣΕ ΠΑΚΕΤΟ Α ΛΑ ΚΑΠΤΑΝ ΓΙΩΤΗ

8/17- - -ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΜΙΜΗ ΤΟΝ ΣΙΔΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ [[ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙΑΝΑΡΧΙΑ]] ΣΕΙΡΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ..... [[Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΥΤΗΣ]] ΣΤΟΥΣ ΘΕΡΙΝΟΥΣ ΣΗΝΕΜΑΔΕΣ...!ΟΠΩΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΞΕΤΙΝΑΞΟΥΝ ΠΑΙΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΠΗΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ [ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΙΣ ΞΕΠΛΗΡΩΣΟΥΝ] ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΛΙΝΑ ΒΕΡΤΜΙΛΕΡ ΞΕΒΡΑΚΩΝΕΙ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ [[Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΥΤΗΣ]] ΤΟΥΣΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΟΙ Η ΠΕΣΟΥΝ ΣΕ ΠΑΓΙΔΑ.ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΛΟΥΣΙΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΝΑΥΑΓΟΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑΝ {[ΥΠΗΡΕΤΗ]} ΤΗΣ ΣΕ ΕΝΑ ΕΡΗΜΟΝΗΣΙ.ΑΥΤΗ Η ΕΡΗΜΙΚΗ ΣΥΝΟΙΚΗΣΗ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΥΠΗΡΕΤΗ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΝΑ [[ΣΠΑΣΕΙ]] ΤΟΥΣ ΚΑΝΩΝΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΗΣΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΟΜΟΙΑ ΤΟΥ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΣ ΔΙΝΕΙ ΦΑΓΗΤΟ {ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΨΑΡΕΜΑ ΚΤΛ}.ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΑ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΕΡΘΗΚΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΓΑΜΗΣΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΞΥΛΟ...ΚΑΠΟΤΕ ΤΟΥ ΕΙΠΕ ΑΥΤΗ ΟΤΙ ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΠΙΣΩ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙ ΔΙΟΤΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΠΛΗΤΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΝ ΦΑΓΗΤΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΙΤΩΝΟΥΝ.......

-Σ/ΑΥΤΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ=..[[ΑΝ ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΤΕΤΟΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΘΑ ΗΣΑΣΤΑΝ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ]]..

-ΦΤΗΝΗ ΗΘΙΚΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΟΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

ΤΗΣ ΕΤΡΙΒΕ ΤΟ ΣΤΑΡΑΤΟ ΤΟΥ ΚΟΡΜΙ

ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ {ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΞΑΠΛΩΝΕ}

ΚΑΤΟΠΙΝ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΓΑΜΟΥΣΕ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΤΟ

ΠΕΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΧΥΝΩΝΤΑΣ ΕΠΑΝΩΤΗΣ

ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΓΛΥΦΕ ΤΑ ΧΥΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΗΣ.

ΚΑΤΟΠΙΝ .ΑΥΤΗ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΑ ΧΥΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ

ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΤΡΙΒΕ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣΡΟΓΕΣ ΤΗΣ. ΩΣΠΟΥ

ΝΑ ΜΙΚΡΥΝΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕBΡΩΣΟΥΝ.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΓΑΜΟΥΣΕ ΠΙΣΟΚΟΛΗΤΑ ΑΥΤΗ ΕΛΕΓΕ ...{[Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΜΑΚΡΟΣ}]

ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ ΤΑ ΦΑΓΑΝΕ..ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΑΚΗ

ΤΟ ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ{ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΙΣΤΑ ΓΙΑ ΜΙΖΕΝΣ Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ} ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΛΟΓΟΥ?....ΝΑΙ!..ΕΙΝΑΙ!..ΕΦ ΟΣΟΝ ΤΟΥ ΖΗΤΑΜΕ ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙ{ΕΣΤΩ ΛΙΓΟ} ΑΛΛΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΠΡΙΝ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΣΚΟΤΟΣΟΥΜΕ..ΑΛΩΣΤΕ ΗΔΗ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΝΦΥΑ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ παλιές ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ ΕΝΩ ΗΔΗ ΕΧΟΥΝ ΒΓΕΙ ΟΙ ΝΕΕΣ ΜΕΙΩΜΕΝΕΣ

ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΤΑ ΕΞΟΔΑ ...ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.Ο ΧΙΤΛΕΡ ΕΚΑΝΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΟΤΩΝΩΝΤΑΣ ΑΘΩΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ..ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ[ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ] ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΙΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΗΝΥΕΙ...ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΕΝΟΧΕΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ...

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΒΑΣΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ.

ΠΑΡΑΛΙΑ=Ο ΤΟΠΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΛΗΔΩΝ.

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΡΩΤΗ.

ΠΑΡΑΛΗΣ=Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ Αλής

ΠΡΩΤΗ ΦΩΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΒΛΕΠΩ ΤΩΝ ΕΥΤΑΞΙΑ ΝΑ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΧΙ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΣ.

[Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ]

Παιδεραστία=όταν λές στά παιδιά αστεία

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΦΟΒΑΜΑΙ ΕΝΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΧΤΩ ΜΙΚΡΟΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΑΤΕΡΙΑΝΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ

ΚΡΑΤΙΣΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΙ

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΦΟΒΙΤΣΙΑΡΗΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ.[ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΦΟΒΑΜΑΙ

ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΞΗΡΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΣΠΑΝΙΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΕΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ

ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ.Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΥ

Κ.ΚΑΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΣΤΗΣΕ [ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ] ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΝΑ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΕΝΦΥΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ

ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ.ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΘΕΛΟΥΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΕΝΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΥΠΟΤΕΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ

ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ [ΟΧΙ ΕΜΕΝΑ ΜΑ]ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ.

ΠΑΡΕΧΟΝΤΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΝΑ

ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ ΜΗΝΕΣΝΑ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΙ ΤΑ ΠΡΟΝΟΙΑΚΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ.

ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΥΣ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΣ

ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΖΕΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΦΟΝΙΚΟΙ ΑΠΟ ΟΛΗ

ΤΗ ΦΡΟΥΡΑ ΤΟΥ ΟΧΥΡΟΥ ΛΑΟΥΝΤΑΝΟΥΜ.ΜΙΣΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ,ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ

ΚΡΑΤΙΣΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο

ΛΟΥΜΠΕΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΕΤΑΙ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

ΝΑ ΧΑΣΕ Η ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ...ΔΕΝ ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΣΤΕΣ.ΔΕΝ ΤΟΥΣ

ΦΟΒΑΜΑΙ.ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΑΡΩΣΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ

ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΩΜΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΩΝΗΣΩ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ

ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΩ ΣΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΚΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΝΑ ΧΑΣΩ ΟΣΦΡΗΣΗ,ΑΚΟΗ,ΓΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ

ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΛΥΤΕΤΕΥΣΟΥΝ ΤΟ ΑΣΘΜΑ [ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΤΗ ΡΙΝΙΚΗ

ΠΑΡΕΜΦΥΣΗ.

ΑΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΟΥΣΕ Ο ΣΗΜΙΤΗΣ Η Ο ΣΑΜΑΡΑΣ Η Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΑΝΕΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΕΙ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΕΖΕΜΠΟΡΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΧΑΣΕΙ ΤΑ ΛΥΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΤΑΒΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΕΙ.ΑΛΩΣ/ΤΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΝ ΔHΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΜΙΖΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΑΙ OI ΔΙΟΡΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ .ΜΑ ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΠΕΡΝΑΝ ΜΙΚΡΟΜΙΖΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ [ΟΠΩΣ ΑΚΟΥΣΙΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗΣ -Η- ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΝΕΜΟΓΚΑΣΤΡΙΟΥ]ΕΙΧΑΝ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΛΕΒΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΑΝΗΚΑΝ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ ΚΡΑΤΑΙΑ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΒΕΙ[ΚΑΙ ΝΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΕΥΓΕΙ] ΓΙΑΤΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΚΛΕΒΕΙ ΛΙΓΑ-ΕΝΩ ΟΙ ΣΑΛΕΣ,ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΙ ΚΛΕΒΟΥΝ ΠΟΛΛΑ.

ΚΑΠΟΤΕ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΝΑ ΒΡΙΖΩ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΑΠΟ

ΦΟΒΟ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ

ΜΟΥ.ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΙΣΩ

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΙΖΩ ΟΣΟ ΘΕΛΩ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΧΟΥΝ ΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΟΥΡΑ ΣΤΑ ΣΚΕΛΙΑ

ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΣΤΟΥΣ

ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ.ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ [ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ,ΛΑΛΙΩΤΗ ΚΤΛ]

ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑ ΑΥΤΟΙ

ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ

ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΩΜΕΘΑ ΓΙΑ ΝΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΜΕ ΔΙ ΕΜΠΤΥΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΧΛΙΜΙΤΖΟΥΡΕΣ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΩ ΤΡΟΜΕΡΑ ΚΑΚΟ ΤΟ ΝΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΠΡΟϊΟΝΤΩΝ.ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΑΛΙΩΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΞΕΠΛΗΜΑ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΜΕΣΩ ΦΕΥΔΟΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΩΝ Δ.Ε. ΠΙΟ ΦΟΥΣΚΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ..ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ.Η ΟΙ ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΕΣ ΔΩΡΕΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ.ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΑΚΟΜΗ ΩΧΡΙΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΑΠΑΙΧΘΗ ΑΣΤΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ Χ.Α. ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΩΝ..ΚΑΙ ΑΚΡΟΤΗΡΙΑΣΜΩΝ...ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΚΛΕΒΟΥΝΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΤΗΡΙΑΖΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΟ.ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΝΟΜΠΑΡΟΥΝ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΥΤΗΡΙΑΖΟΥΝ ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ ΜΕ ΝΟΜΙΜΟ ΤΡΟΠΟ ΜΕΣΑ Σ/ΑΥΤΗΝ

http«Ο Ζενέ υπήρξε για μένα το παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα στον αποκλεισμό και τη σύγχυση… Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αποδεχθεί τον αποκλεισμό και να τον μετουσιώσει σε κραυγή. Κι έτσι σταμάτησα να θέλω κι εγώ να ενσωματωθώ σαν κατάδικος στην όποια κοινωνία» είχε γράψει για τον φίλο του.://eleftheriakoi.blogspot.gr/2012/03/blog-post.html

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΤΑΒΑΝΤΖΗΣ ΣΕ ΕΚΒΙΑΖΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΑΡΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΑΣ..ΟΙ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ.ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΤΟ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΛΕΦΤΑ ΜΕ ΔΑΝΕΙΑ..ΛΕΦΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΛΥΜΑ [ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ,ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΣ ΚΤΛ]

ΤΟ ΦΑΙΝΩΜΕΝΟ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΥ ΤΟ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ..ΟΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑ ΕΒΡΙΣΚΑ ΤΟΙΧΟ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΙΕΞΟΔΟ.ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΕΙΝΑΙ[ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΙΤΕ]ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΟΥΦΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ..ΕΨΑΧΝΑ ΚΑΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ ΣΙΣΙΤΙΑ[ ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΦΤΗΝΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ]..ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΑ...ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΓΝΩΣΤΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΠΕΠΗΣ ΠΑΕΙ ΣΤΑ ΣΙΣΙΤΙΑ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΕΧΕΙ [ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ]..ΕΨΑΧΝΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ [ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΜΙΑ ΩΡΑ ΑΡΧΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΙΧΟΣ...ΠΑΝΤΟΥ ΤΟΙΧΟΣ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΗ

ΠΑΡΟΤΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ [ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΥΤΟΔΙΔΑΚΤΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕ ΑΧΑΡΙΣΤΑ ΟΤΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑ ΤΙΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΕΥΘΥΔΙΚΟ]..ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ [ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΟΛΕΜΑΩ] ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΠΑΡΑΒΩ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΦΤΗΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΗ.

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΙΣΟΠΕΔΩΣΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.500.000 ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΑ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ.ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΤΑΤΩΡΕΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ.ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΖΟΥΜΕ..[ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΚΡΟΒΑΤΙΚΑ]ΕΝΩ ΑΝ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΕΝΑΣ ΑΛΗΤΑΚΟΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ Η ΤΟΝ ΡΑΒΑΣΟΛ ΤΟΤΕ ΑΠΛΑ ΘΑ ΨΟΦΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ[ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ]

Είμαστε όλοι Γάλλοι

Από Παντούλας

Είμαστε όλοι Γάλλοι

ΛΕΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ

ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ [Η ΑΔΥ-

-ΝΑΜΙΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ] ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ

ΝΙΚΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΛΑΙΚΙΣΜΟΥ.ΤΟ [ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΡΘΗΤΟ

ΦΡΟΥΡΙΟ] ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ [ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΓΑΛΛΑ-

ΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΞ]ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΠΕΣΕΙ

ΚΑΙ ΑΥΤΟ.ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥ-

ΘΟΥΝ ΝΑ ΑΝΘΙΣΤΑΤΑΙ ΓΙΑΤΙ Η ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΟΥΣ

ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ

ΝΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΒΡΟΥΝ[ΕΚΤΩΣ

ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΤΑΙΕΣ ΕΝΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ

ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΝ

ΣΤΟΝ...ΙΣΙΟ ΔΡΟΜΟ..ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

ΝΑ [[ΧΑΡΙΣΟΥΝ]] ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ

ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΓΕΝΙΚΕΥΤΕΙ ΤΟ ΚΡΑΧ

ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΙΝΑΙ

ΟΤΙ ΔΙΑΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.

Ο ΚΑΘΕ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΧΕΙ ΧΑΘΕΙ

ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΠΡΟΣΩΠΟΥ

ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ

ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ 500.000 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ

ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ [ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ

ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΩΝΤΑΙ] ΚΑΙ

ΠΟΥ Ο ΜΕΣΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ

ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΜΑ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ

ΑΝΑΓΚΗ ΑΦΟΥ ΑΥΤΟΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΜΙΑ

ΣΧΕΤΙΚΗ [ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ] ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ [ΤΗ

ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ

ΤΟΥ 60/70 ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΚΟΥΡΕΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ.

ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΑΛΛΗΛΟΤΡΟΓΩΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΕΝΩ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕΒΟΝΤΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΤΡΟϊΚΑ ΖΗΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΕΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΤΟΥΝ ΤΗ ΜΠΟΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΛΑΡΥΓΙ [ΟΠΩΣ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ Ο ΟΡΓΟΥΕΛ]-ΘΕΛΩΝΤΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΝΟΗΜΑ ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΣΤΕΡΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗ.

Alexandre J. M. E. Christoyannopoulos (born 1979) is a French–Greek author and politics lecturer. He currently lectures at Loughborough University, England. Christoyannopoulos graduated in Economics from the University of Kent in 2000, then went on to earn an MA in International Relations and European Studies and a PhD in Religious Studies and Politics from the same university. His books Religious Anarchism: New Perspectives and Christian Anarchism: A Political Commentary on the Gospel were the topics of his doctoral thesis.^[1]^[2]

Christian Anarchism cites Leo Tolstoy as its most notable proponent, but also includes references to Jacques Ellul, Vernard Eller, Dave Andrews, Michael C. Elliott, Nikolai Berdyaev, Adin Ballou, Petr Chelcicky, Dorothy Day, Peter Maurin and Ammon Hennacy. In the book Christoyannopoulos concludes the following about Christian anarchism and its place in political thought:

Christian anarchism does share a lot with Christian pacifism, but it goes further, especially by carrying this pacifism forward as implying a critique of the violent state. Christian anarchism also shares a lot with liberation theology especially its insistence that Christianity does have very real political implications. But Christian anarchism is critical of liberation theology's emphasis on human agency, of its compromise with violence, and its lack of New Testament references compared to Christian anarchism. In short, while related to at least two important trends within Christian political thinking, Christian anarchism is more radical than both, and thus provides a unique contribution to Christian political thought...It is a unique political theology, and a unique political theory.^[3]

In 2008, Christoyannopoulos founded Academics and Students Interested in Religious Anarchism (ASIRA) within the Anarchist Studies Network, a Political Studies Association specialist group.^[4]^[5]

In 2011, William Crawley interviewed Christoyannopoulos on BBC Radio Ulster.^[6] Crawley posed various questions including asking whether Jesus was an anarchist.^[7]

COLABORATED FOR HIS BOOKS WITH JEAN MAUREAS AND SOMETIMES WITH THE HISTORIAN NOVELIST ZEVACO

This article is about the French novelist. For other uses, see Paul Adam (disambiguation).

Paul Adam before 1904; Photo of Nadar

Paul Adam, woodcut by Félix Vallotton

Paul Adam (December 7, 1862 – January 2, 1920) was a French novelist.

Adam wrote a series of historical novels that dealt with the period of the Napoleonic Wars and their aftermath; the first installment in the series, La Force, was published in 1899. Together with Jean Moréas, he co-wrote Les Demoiselles Goubert, which was a novel that marked the transition between Naturalism and Symbolism in French literature. His novel Stephanie, which appeared in 1913, argued in favour of arranged marriages as opposed to those founded on romantic attachments.

He was born and died in Paris.^[1]

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΟΙ ΓΚΑΙΗ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

ΤΑ ΛΕΦΤΑ Π/ΕΔΙΔΕ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑϊΣΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟΝ ΑΣΣΑΝΤ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΑ,ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ,ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ,ΤΗΝ ΣΟΥΙΔΙΑ,ΤΟ ΒΕΛΓΙΟ,ΤΙΣ Η.ΠΑ

ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΟΒΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΓΩ ΟΙ ΙΔΙΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΕΒΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ [ΑΠΑΞΙΟΝΟΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΘΕ ΕΝΩΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΟΙΚ.ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΣΑΝ ΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΠΑ ] ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΔΙΑΙΤΗ ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΕΝΑ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΠΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΕΤΑΙ ΜΗ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ ΝΑ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ

Ο Ντιέγκο Αμπάντ ντε Σαντιγιάν, ο Ισπανός αναρχοσυνδικαλιστής αγωνιστής και συγγραφέας, είχε γράψει πως "εάν για τον Γκαίτε έχει ειπωθεί ότι περισσότερο και από Γερμανός ήταν ένας πολίτης της Ευρώπης, για τον Ρούντολφ Ρόκερ μπορούμε να πούμε ότι είναι ένας πολίτης του κόσμου". Και πράγματι, η ανεξάντλητη ενεργητικότητά του εκτυλίχθηκε και στη Γερμανία και στη Μεγάλη Βρετανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ακάματος μαχητής, αρχικά μέσα στα πλαίσια του ισχυρού Εβραϊκού αναρχικού εργατικού κινήματος της Μεγάλης Βρετανίας και αργότερα μέσα στα πλαίσια του Γερμανικού αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος, μπόρεσε συγχρόνως να μας αφήσει μία μεγάλη συγγραφική εργασία, με κορυφαίο του έργο το "Εθνικισμός και Πολιτισμός". Διαβάζοντας κανείς το "Εθνικισμός και Πολιτισμός", μένει έκπληκτος μπροστά στην απεραντοσύνη των γνώσεων του Ρόκερ γύρω από την παγκόσμια πορεία των ανθρώπινων πολιτισμών. [...] (Από την έκδοση)

ΓΙΑΤΙ?..ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΑΝΕ ΕΑΝ ΘΕΜΕ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝΕ

ΠΛΑΤΕΙΕΣ?ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ?

ΚΑΠΟΤΕ [ΤΟ ΕΙΔΑ ΣΤΟ ΒΗΜΑ]Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΔΩΣΕ

ΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤΑΡΙΚΟ ΣΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΕΙ ΤΑ ΚΕΡΙΑ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ.ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΞΥΠΝΟΙ ΦΩΤΟΜΟΝΤΕΡ ΒΑΛΑΝΕ

ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ ΤΗΣ ΓΡΙΑΣ ΤΟ ΒΟϊΔΙΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ

ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.

Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΣΩΠΗ [ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ]..ΑΥΤΟ

ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΜΕ

ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΑΙΡΝΑΝ

ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗΣ ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ

ΤΙΣ ΑΓΡΟΚΑΛΙΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥΣ.ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ

ΕΠΑΙΡΝΑΝ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ

ΕΓΚΥΟΙ....ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΕΚΡΥΒΑΝ

ΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ ΤΟΥΣ [ΔΟΛΙΩΣ]

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ..[ΕΞΑΘΛΙΟΝΟΝΤΑΣ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΝ ΛΑΟ]ΕΝΩ ΟΣΟΥΣ

ΕΝΕΠΛΑΚΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΖΗΜΕΝΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ

ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ.ΚΑΙ

ΑΦΟΥ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΤΗΝ

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ [ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΞΕΒΡΑΚΩΘΕΙ ΣΤΟΥΣ

ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΕΝΔΙΔΟΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

ΤΟΥΣ]ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΕΙ ΑΥΤΟΥΣ

ΠΟΥ ΤΗΝΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ-ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΡΥΦΟΜΠΡΑΒΟΥΣ

ΝΑ ΤΡΑΥΜΑΤΗΣΟΥΝ ΣΟΒΑΡΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΠΑΣΟΚΟΥΣ

[ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΣΤΑΔΙΑΚΑ]..ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΝΑ

ΤΗΝ ΒΡΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΟΥΜΟΥΝΙΑ

ΑΦΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ

ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΥΤΕ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ...ΚΑΙ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ¨ΧΕΙΣ ΤΗΝ ΙΔΙΟΦΥϊΑ ΕΝΟΣ ΞΑΒΙΕ

ΜΑΡΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΣΕΙΣ

ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΝΕΙ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΟΥ

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΚΑΙΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΑΝΤΙΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΗΣ ΕΛΕΙΨΗΣ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑΣ [ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΚΑΤΕΧΕΙ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΑ] ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΔΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ

ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΓΙΝΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ[ΠΡΑΓΜΑ ΔΙΟΛΟΥ ΑΠΙΘΑΝΟ]-ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΩΝ ΚΑΙ ΛΟΥΜΠΕΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΚΟΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΓΛΕΙΦΟΥΝ ΟΣΟΙ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟ ΕΦΤΥΝΑΝ.ΑΥΤΟΙ ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΕΜΠΟΡΟΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΟΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ.ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΓΛΕΙΦΑΝ ΤΟΝ ΕΠΙΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΟΥ [ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΡΝΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ] ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΓΛΕΙΦΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΤΥΡΑΝΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΠΟΥ ΣΠΕΚΟΥΛΑΡΙΖΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΕΙΑ.

ΟΣΕΣ ΠΑΣΙΟΝΑΡΙΕΣ

ΟΣΕΣ ΜΑΜΑΤΟΝΙ

ΟΣΕΣ ΒΑΒΟΥΡΕΣ

ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΟΥΝ

ΟΛΑ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ

ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ

ΤΖΑΜΠΑ ΤΟ ΓΑΙΜΑ ΠΟΥ ΧΥΘΗΚΕ

ΑΝΑΚΥΚΛΩΜΕΝΟ

ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΣΑ

ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΥΜΟΥΝΙΑ

ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ

ΟΤΙ ΒΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΙΑ

ΖΩΗ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗ

ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ

ΤΗΝ ΘΥΣΙΑΖΟΥΝ

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΓΩ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΔΑΝΕΙΑ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΕ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ..ΒΛΕΠΕΙΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΥΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟΥΣ[ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ]-ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ..ΕΚΔΟΤΕΣ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΥΠΕΡΧΡΕΟΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΑ 500 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ [ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΔΙΝΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΟΥΣ] ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΝ ΕΝΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΙΧΑΝ ΞΟΔΕΨΕΙ 30.000 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΤΥΠΩΣΟΥΝ..ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΡΩΤΑ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΗΝ.....ΠΑΡΝΗΘΑ..ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΤΗΣ ΓΚΡΗΚ ΣΕΚΤΙΟΝ ΤΗΣ ΙΝΤΕΡΑΜΕΡΙΚΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΦΕΡΕΓΓΥΟΙ ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΖΜΟΥΣ ΤΟΥΣ...ΑΦΟΥ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ [ΔΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΠΙΣΩ ΤΑ ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ] ΑΥΤΟΙ ΤΟΥ ΤΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΜΕ ΤΟΚΟ [ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΚΟΜΑΤΑ] ΑΦΟy ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΧΑΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΗΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΠΕΝΔΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΟΥ.

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΙ.ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΑΦΟΙ ΔiΟΙΚΕΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΑΛΩΝ..ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΕΣΗΤΕΣ ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΟΝΟΝΤΑΙ ΔΙΧΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ.Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟδιοικείται

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙΑΝ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ ΠΟΥ ΕΒΑΛΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΙΣ ΠΟΥΣΙ ΡΙΟΤ [ΠΟΥ ΤΟΤΕ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΓΑΛΛΟΥΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΟΥΣ]...ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΙΣΕΙ [ΑΦΟΥ ΚΑΤΑ ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΚΙΖΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΑΝ ΦΤΑΙΕΙ..ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ]

ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΜΕ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΑΙΧΡΟΚΕΡΔΕΙΣ ΜΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΜΕΝΟΙ ΑΛΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΝΑΜΑΙ ΛΕΦΕΡΟΣ ΠΑΡΑ ΕΝΤΙΜΟΙ ΧΟΥΝΤΑΙΟΙ ΚΑΙ ΝΑΜΑΙ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΣ.

ΤΑ ΚΟΥΜΟΥΝΙΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΔΥΣΗ[ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΤΟ 33] ..ΠΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣΑΝ ΟΙ ΜΑΚΑΡΘΥ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΜΕΡΚΕΛ

ΡΟΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΤΟΝΤΑ ΟΤΕΛ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΑ ..ΕΠΕΣΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΤΥΠΟ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΦΛΥΑΡΑ ΟΠΟΥ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΓΥΡΙΣΕ [ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ?...ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ]...ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΥΠΟ ΜΟΡΦΗΝ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ [ΠΑΡΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ] ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΡΕΣΑΡΙΟ ΣΑΟΥΛ ΣΤΟ [[ΔΟΚΤΩΡ ΦΑΟΥΣΤΟΥΣ ]] ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ ΜΑΝΝ....................ΚΑΤΑΛΗΓΩΝΤΑΣ ΩΣ ΕΞΗΣ=[[......ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ Ο ΝΤ.ΤΡΑΜΠ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΟΣ-ΕΝΩ Ο ΝΤ. ΤΡΑΜΠΟ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΗΣ ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΣΑΝ ΜΕ ΜΠΛΕ ΠΑΝΙ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΓΚΟΥΕΡΝΙΚΑ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΟ ΑΜΥΝΑΣ...ΟΤΑΝ Ο ΚΟΛΙΝ ΠΑΟΥΕΛ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΝ ΝΑ ΕΠΙΤΑΘΕΙ ΣΤΟ ΙΡΑΚ.

ΛΑΛΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΛΑΜΟΓΙΟ

ΔΥΟ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΛΑΒΗ.

ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΛΑΒΕΙ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΟΥΜΕ

[ΤΣΟΥΚΑΤΟΣ,ΛΑΛΙΩΤΗΣ,ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ,ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ,ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΟΣΟΙ ΕΧΡΗΜΑΤΙΣΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΖΗΜΕΝΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕ Σ[ΚΑΙ] ΜΗ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΝΔΩΣΟΥΝ ΣΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΥΝΟΙΟΚΡΑΤΟΥΣΕΣ.

ΟΠΩΣ Η 17 ΝΟΕΒΡΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΕ ΣΤΙΣ 14 ΔΕΚΕΒΡΗ 76

ΤΟΝ ΑΡΧΙΒΑΣΑΝΙΣΤΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ Ε.ΜΑΛΙΟ ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΗ ΑΝΑΜΕΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΙΝΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΔΟΘΗΣΑΝ..]-ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΣΚΑΡΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΓΙ ΑΥΤΟ.ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΤΙΜΩΡΟΙ ΤΟΥ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΝΟΜΟ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΩΣ ΓΝΗΣΙΟΙ ΑΝΑΡΧΟΑΥΤΟΝΟΜΟΙ..ΚΑΤΩ ΛΟΙΠΩΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΙΟΝΙΑ

ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ.

ΚΑΤΩ ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣ.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΚΑΙ ΖΟΥΝ ΒΑΣΙΛΙΚΑ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΒΑΖΕΙ ΕΜΑΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΑΤΑΣΘΑΛΙΕΣ.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ

ΟΧΙ ΑΥΤΟΥΣ.

ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΤΑ ΠΝΙΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ..ΠΙΣΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ [ΚΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΟΥ ΣΕΙΞΠΗΡ]ΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΒΡΟΥΤΟ ΑΦΗΝΩΝΤΑΣ ΩΣΤΟΣΟ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΒΡΟΥΤΟΥ-ΑΥΤΟΣ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΘΑ ΗΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙ.

-ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΦΙΛΕ ?[ΜΟΥ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ}

-Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ Ο ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΚΛΕΨΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΔΕΑΤΕΣ ΑΥΤΟΥ?

-[[ΑΛΛΟ Ο ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ..ΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΛΕΒΕΙ..ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ..!]]

H OIKOGENEIA TOY ΠΙΚΑΣΣΟ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙ ΕΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙ ΔΟΥΛΕΥΕ ΣΤΟ ΕΞΩΧΙΚΟ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΟ ΚΑΙ Ο ΠΙΚΑΣΟ ΤΟΝ ΣΥΜΠΑΘΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΡΙΣΕ 6 ΛΑΔΙΑ..ΤΩΡΑ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΣΟ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΠΙΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΑΔΙΑ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΔΟΘΗΣΑΝ ΗΤΟ ΑΝΕΠΙΣΗΜΟΣ.ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΙΤΣΑΚΙΑ ΠΟΥ Ο ΠΙΚΑΣΟ ΕΦΤΙΑΧΝΕ {ΣΕ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΤΛ} ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ ΤΟΥ ΤΟ ΖΗΤΟΥΣΑΝ

-ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΑΤΟΜΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΧΡΗΖΟΥΝ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΟΥ ΟΤΙ [[ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΑΛΛΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ]] ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΦΑΙΝΑΚΙΣΕΙ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΛΕΣ.ΑΛΩΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ [[ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ]]-[ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΑΠΟΖΗΤΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΟΣΟΙ ΤΙΣ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΠΤΩΧΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΛΙΓΟΙ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ] ΕΧΕΙ ΧΩΡΙΣΕΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΕ ΜΕΛΗ Α ΚΑΙ Β ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ.Ο Κ.Π ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ Β ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΑΓΚΥΣΤΡΩΘΕΙ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Α ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ.

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΑΛΒΑΤΩΡ ΝΤΑΛΙ [ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΝΙΡΒΑΝΑ Η ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ] ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΚΟΜΑΤΩΝ[Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ].ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΡΑΝΚΟ.

ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΜΑΥΡΟΣ ΜΑΣ ΒΛΑΨΕΙ Η ΚΛΕΨΕΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ [ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ ΘΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟΥΣΑΜΕ] ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΟΥΜΕ ΩΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ.

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ..Ο ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Η ομάδα 1nexistente παρουσιάζει το Κ.Ι.Ν.Η.Μ.Α., μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Αναρχία στη Βαυαρία».

Σε μια χώρα όπου όλα εξελίσσονται κανονικά, όπως και σε κάθε χώρα, το Κ.Ι.Ν.Η.Μ.Α. (Κοινωνική Ιδιοφυής Νίκη Ηλιακού Μηχανισμού Άμυνας), με σύνθημα «Μην πηδάς για να μην πέσεις», αποφασίζει να αλλάξει το παλιό σύστημα και να το αντικαταστήσει με κάτι φρέσκο, νέο και εναλλακτικό.

Απελευθερώνουν την ελευθερία, καταργούν τα σύνορα, την εργασία, τα χρήματα, τους θεσμούς, καθαρίζουν συνειδήσεις…

Πώς θα δεχτεί ο λαός αυτήν την αλλαγή;

Θέατρο ΕΜΠΡΟΣ

8-9, 15-16, 22, 24 Φεβρουαρίου και 3 Μαρτίου 2017, 9 μ.μ.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ.ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΠΟΛΛΑ.

ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΕ Η ΑΡΧΟΥΣΑ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΡΠΩΝΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΤΗΣ ΚΑΤΩΤΕΡΗΣ ΤΑΞΗΣ ,ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ.

-ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΨΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΚΛΕΨΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΡΙΜΠΕΡΓΚ

ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΤΗ ΒΑΥΑΡΙΑ.

ΕΤΣΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟ [[ΕΜΠΡΟΣ]] ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΑΤΙΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕΠΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΑΝΑ ΠΑΣΑΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ...ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ..ΚΑΤΩ Η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ.[ΩΜΟΣ ΡΕΑΛΙΣΤΗΣ Ο ΦΑΣΜΠΙΝΤΕΡ]

ΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ

Η ΧΟΥΝΤΑ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΟΥΣ ΧΑΦΙΕΔΟΚΑΤΑΔΟΤΕΣ ΣΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΠΟΥ ΞΥΠΝΩ ΝΟΙΩΘΩ ΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΝΕΙ ΟΥΡΑ ΑΠΟ ΑΝΤΡΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΑΘΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΛΑΙ ΜΕ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΧΝΩΤΑ ΤΟΥΣ ...ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΤΥΦΛΩΣΗ...ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΙΣΩ Η ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΕΝΩ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ Η ΦΤΩΧΕΙΑ..

Public in Βιβλία, Βιβλιοθήκη 1 Comment

Download article as PDF

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.

Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός... τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν. Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους…”

Νταριο Φο, μήνυμα προς αγανακτισμένους

Ω ΕΣΥ ΜΕΣΑΙΕ ΔΙΚΗΓΟΡΕ.ΔΟΥΛΕΨΕΣ ΣΚΛΗΡΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΔΙΠΛΩΜΑ ΠΟΥ TO XPHSIMOΠOIHSES ΑΝΑΞΙΑ .ΔΟΥΛΕΨΕΣ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΚΟΥΒΑ ΜΕ ΓΑΛΑ -ΔΙΔΟΝΤΑΣ ΚΑΤΟΠΗΝ ΜΙΑ ΚΛΩΤΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ ΧΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ.ΣΑΝ ΤΟΝ ΓΕΡΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛ ΚΟΙΝΩΤΗΤΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ [ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ] ΕΠΑΘΕ ΑΛΣΧΑΙΜΕΡ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΧΕΖΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΣΤΑΥΡΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΙ ΚΑΜΑΡΙ ΤΑ ΕΠΙΔΕΙΚΝYΙΕ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΔΟΘΗΣΑΝ.ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕΣΑΙΕ ΔΙΚΗΓΟΡΕ.ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΘΕΙΣ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΩΝΤΑΣ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ ΣΟΥ ΜΑΓΑΡΙΣΕΣ ΤΟ ΔΙΠΛΩΜΑ ΣΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΩΝΤΑΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΠ/ΟΣΑ ΣΤΗΝ ΝΟΜΙΜΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ- ΣΟΥΕ-ΔΙΔΑΞΑΝ. ΞΥΛΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΟΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΜΠΟΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΓΕΡΑ ΑΠΟ ΛΑΔΩΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΡΚΟΤΕΜΠΟΡΟΥΣ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΘΩΩΣΟΥΝ ΕΝ ΤΕΛΕΙ....................

ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΤΗΛΕΩΡΑΣΗ ΚΑΙ [ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ,ΦΙΛΙΚΟ ΜΑ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΥΦΟΣ ΛΕΝΕ ΚΟΙΝΟΤΟΠΙΕΣ ΑΛΗΘΟΦΑΝΟΥΣ ΝΟΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ..ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ] ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΙΡΩΝΕΥΟΝΤΑΙ ΚΟΣΜΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΑΓΝΟ ΓΕΡΟ-ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΗ [ΤΥΠΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ] ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟΧΩΡΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ ΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ............................................................

........................................................................

ΑΠΟ...ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΠΟΥ ΥΠΟΤΕΙΘΕΤΑΙ ΠΩΣ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ ΚΑΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΡHΞΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ [ΑΠΛΑ ΥΠΟΚΡΙΝΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ]....ΕΝΩ ΑΥΤΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ [ΜΕΣΩΤΟΝ ΘΕΣΜΩΝ] ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΤΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΙΣ ΘΕΩΡΕΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ.

ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΦΑΙΝΩΜΕΝΙΚΗ ΣΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΛΙΟΛΑΚΕΔΕΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

o ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΦΤΩΧΟΣ

Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ [ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΩΡΗΜΑ-Η ΤΟ ΣΑΛΟ Η ΤΟΝ

ΚΑΛΔΕΡΟΝ -ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΡΤΙΟΤΕΡΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ]

ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΑΠΟΤΟΜΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΚΟΠΗΚΕ Η ΤΑΙΝΙΑ

ΣΤΗ ΜΕΣΗ.ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ

ΣΠΑΣΜΟΔΙΚΟΤΗΤΑ. ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΥΤΟ ΣΑ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ

ΠΕΙ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΤΟΥ Η ΙΔΙΑ ΘΑ ΤΕΛΕΨΕΙ ΜΕ ΤΟΝ

ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ[ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΟ?]

...ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ -ΕΝ ΜΕΡΕΙ - ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕ..!

αναρχικό κείμενο={{Ο ΙΤΑΛΟΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΜΑΡΙΝΕΤΙ [ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΟΝ ΒΙΝΣΕΝΤ ΛΟΥΡΙΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΟΦΟΥΤΟΥΡΙΚΗ ΦΟΝΟΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ] ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙ ΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΙΑ Μπραζίλια .ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙ ΤΗΝ ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙο ΛΟΓΟ ΠΟΥ Ο [ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΑΡΧΟΡΗΞΙΚΕΛΕΘΡΟΣ} ΝΤΕΜΠΙΣΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΒΩΜΟΛΥΣίΑ ΣΤΟ ΜΠΑΧ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΟΤΣΑΡΤ {ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΒΕΡΝΤΙ ΤΟΝ ΒΑΓΝΕΡ,ΤΟΝ ΣΑΙΝ ΣΑΝΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΑΣΝΕ.}}

ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ ΒΑΖΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ..ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΑ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ..ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΝΑ ΠΑΡΑΔΑΧΤΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙ..ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΟΙ ΜΑΚΑΡΘΙΚΟΙ ΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΓΑΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ{ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ}...........Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ{ΕΤΣΙ ΕΙΠΕ Ο ΣΑΡΤΡ ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΔΙΚΙΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΟΥΜΕΝΟΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΤΥΨΕΩΝ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΩΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΕΠΙΣΦΡΑΓΙΖΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΦΡOΥΝΤ ΟΤΙ..ΟΙ ΥΣΤΕΡΙΚΟΙ ΖΟΥΝΕ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ............ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΣ.ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΕΣΜΟΥΣ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ ΔΙΚΤΥΩΘΗΚΑ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΠΡΟΒΑΛΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΩ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΕΤΟΧΩΝ ΣΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ.........Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΤΑΣ ΑΛΛΟΥ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣ ΑΦΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΣΚΟΛΗΜΕΝΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΟΤΑ ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ.....O ΠOΛITISMOS ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΔΥΣΤΗΧΙΑΣ ΓΙ/ΑΥΤΟ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΚΟΛΗΘΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΣ ΘΕΣΜΟΥΣ..ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΙΣ ΟΤΙ Η ΝΟΜΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΤΟΠΗΜΑ ΘΑ ΣΕ ΒΡΙΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΔΙΑΣΤΡΕΥΛΟΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ...ΟΠΩΣ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΟΡΑ ΚΟΡΣΕ..ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΤΙ Η ΕΞΙΣ ΤΟΥ ΚΟΡΣΕ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΦΥΣΙΚΟ..............................Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΚΟΥΦΗ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΥ ΟΛΗ Η ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΚΟΥΕΙ ΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΜΑΣ ΜΥΣΤΙΚΑ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ..

510

Γιάννης Ν. Μπασκόζος.

Διαβάζει κάποιος το παρακάτω κείμενο. Πολύ σημαδιακό για την ιδεολογία του Μάριου Χάκκα, ενός αποσυνάγωγου, αναρχικού , αριστερού, μποέμ λογοτέχνη. Που θα τον τοποθετήσει;

Όμως δεν θα ’χουμε υπεύθυνο, αρχηγό ή αντιπρόσωπο. Τόσα χρόνια μπουχτίσαμε από θαλαμάρχες, παρεάρχες, ακτινάρχες, όλων των ειδών τους άρχες, όρχεις που μας επέβαλλαν να κατουράμε στη βούτα κατά ομοιόμορφο τρόπο (έπρεπε το κάτουρο να χτυπάει στον τενεκέ αριστερά και πάνω, έτσι και σου ξέφευγε γινόσουν ύποπτος). Ου να χαθούνε. Εμ κι εμείς τ’ ανθρωπάκια που δεχθήκαμε χρόνια να τρώμε στη μάπα τη «ράγια»; Και να σκέφτομαι πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αποδέχονται τους κανόνες μιας τέτοιας ζωής. Τι τους συμβαίνει και χώνονται μέσα στη μάντρα; Πάντως εγώ, απ’ όσο ξέρω και οι φίλοι μου, σε μάντρα δεν ξαναμπαίνω, οποιαδήποτε μάντρα. Αν πρόκειται για λογοτεχνικό σωματείο, γραμματείς, πρόεδρο και ιερατείο, δεν κάνουμε τίποτε. Δεν έχουμε χρόνο πια για μια δοκιμή, κι άλλωστε γιατί να επιχειρήσουμε από δρόμους που ξέρουμε πως δεν οδηγούν πουθενά; Μήπως φταίγαν τα πρόσωπα και οι αρχές παραμένουν αλώβητες; Να τελειώνει αυτό το μπέρδεμα, αρχές και πρόσωπα, μορφή και περιεχόμενο, ιδέες και πράξη, όλα είναι ένα, όταν τα ξεχωρίζετε πάτε να περισώσετε κάτι. Φταίει λοιπόν στο σύνολο αυτή η ίδια η υπόθεση, οι αρχηγοί και τα μέλη, ιεράρχηση και επιτροπάτα, οικουμενικές και μη σύνοδοι με αποφάσεις «πιστεύω». Τίποτα πια δεν πιστεύω, όλα σαβούρα για πέταμα.

Τι είναι αυτό που κάνει τον Μάριο Χάκκα ξεχωριστό;

Όπως φαίνεται και από το παραπάνω απόσπασμα πρόκειται για μια πεζογραφία ενός ατόμου που ψάχνει την ταυτότητά του. Σε όλο του το έργο όπως έχει ήδη παρατηρήσει και ο Αλ. Ζήρας το κεντρικό πρόσωπο αντιπαρατίθεται στο σύνολο, η εσωτερική ζωή βρίσκεται αντιμέτωπη με τις συμβάσεις, το άτομο απέναντι στις κοινωνικές υποχρεώσεις, αντίθετο με το ιδεολογικό ή οποιοδήποτε συλλογικό όραμα. Υπάρχει πάντα μια διχοστασία μεταξύ υπαρκτής πραγματικότητας και υπαρξιακής μοναδικότητας.

Κι ερχόμαστε στο δεύτερο σημείο καθώς ο συγγραφέας αλλά και οι ήρωες του είναι τα άτομα που βιώνουν μια βαθιά υπαρξιακή κρίση και μια αφόρητη μοναξιά. Ο επικείμενος θάνατος δυναμώνει την αίσθηση του «χωρίς νόημα κόσμου». Όμως ο Χάκκας δεν πιστεύει όπως ο Κίρκεγκαρντ ότι ο θάνατος δίνει νόημα στη ζωή. Αντιθέτως θα ήθελε να ζήσει πολύ, μια άλλη ζωή, αλλά όμως με έναν διαφορετικό τρόπο: με τη σοφία που του προσέδωσε ο επικείμενος θάνατος του. Ξέρει βέβαια ότι δεν υπάρχει τέτοια διέξοδος. Νιώθει μόνος, είναι μόνος. Μια μονάδα ριγμένη στο άπειρο όπως θεωρούσε τον άνθρωπο ο Χάιντεγκερ.

Η φιλοσοφία του εδράζεται σε μια προσωπική εμπειρία. Ο Χάκκας είναι μόνος, αισθάνεται αβοήθητος, άλλοτε τρομαγμένος κι άλλοτε απογοητευμένος αντιμέτωπος με τον φόβο του θανάτου, τον φόβο του «δεν ταιριάζω με τους άλλους» και καταλήγει σε μια δική του φιλοσοφία, στάση ζωής. Καταλήγει σε έναν ωραίο αναρχισμό, αγανακτισμένο, πρωταρχικό.

Με κούρασαν επιστήμη και κοινωνιολογική ερμηνεία. Επιδιώκω μια κοινωνία που θα γίνουνε τα πάντα μπάχαλα: αστέρες πρώτου μεγέθους να παίζουνε ρόλο κομπάρσου, διαδηλωτές και τανκς μέσα στους δρόμους, ποιος πρώτος ποιος δεύτερος, όλοι να παριστάνουν τους έσχατους (εκτελούσα διαταγές αφεντικό, να σου λένε), ανθρωπάκια που ταξιδεύουν με το λεωφορείο, πρωθυπουργοί που περιμένουν στη στάση σειρά.

Δε με εκφράζει πια καμιά σκοπιμότητα και καμιά λογική, κυρίως το αναπόφευκτο του θανάτου κάποιων κυττάρων, μερικών οργανισμών που κλείνουν τον κύκλο τους και δε θα ξανάρθουν. Ακόμα και στον οργανισμό μου τον ίδιο θέλω να μαλώνουν τα κύτταρα, να επιμένουν τα παλιά, ν’ αντιστέκονται, πεθαμένα πια να μην αποβάλλονται, να παραμένουν εκεί προκαλώντας μια γενική αναστάτωση.

Καταλήγει σε αυτόν τον ατομικό αναρχισμό ξέροντας ότι δοκίμασε ότι υπήρχε στην εποχή του και απέτυχε: Από τη χούνη του Κουταλά φωνάζω κι η φωνή μου χτυπώντας στα βράχια γυρίζει σε μένα. Από ένα τυφλό δωμάτιο πολυκατοικίας φωνάζω κι η φωνή μου βουλιάζει σ΄αφρολέξ καναπέδων. Από τον ύπνο μου – βαθύ πηγάδι – φωνάζω κι η φωνή μου βρίσκει στα σφιγμένα δόντια μου, επιστρέφει και χρωματίζει μαύρα τα σπλάχνα μου.

Παρόλο που διαβάζοντάς τον ξέρουμε ότι τα περισσότερα στοιχεία είναι αυτοβιογραφικά εντούτοις κατανοούμε ότι όσα γράφει αφορούν πολλούς, πολύ περισσότερους από όσους πιστεύουμε. Γίνεται σηματωρός μια εποχής , ίσως και πολλών εποχών. Όταν γράφει Πόσο φυράναν οι ιδέες, πόσο λιγόστεψαν οι αφελείς σ΄αυτό τον κόσμο και οι ήρωες νομίζω ότι εκφράζει προδρομικά κάτι βαθύτερο του οποίου εμείς οι νεώτεροι αργήσαμε να γίνουμε κοινωνοί. Δε μου αρέσουνε οι τέλειες κοινωνίες, οι αισθητικές και οι αρμονίες. Όλα να πάσχουνε κάπου, σώματα, σύμπαν κι ομάδες κατά γκρεμού κι επιπλέον καμιά όρεξη για νέο στήσιμο. Αντίθετα, μανία για περισσότερα χαλάσματα γύρω. Έτσι κι αλλιώς κι αυτοί που λένε πως σιάχνουνε, κυβερνήσεις παπάδες, μυστήρια, περισσότερο όλεθρο σκορπίζουν τριγύρω τους.

Ας σκεφτούμε ότι αυτά τα λέει το ΄60, πριν γίνει ο Μάης ΄68 , πολύ πριν πέσει το τείχος του Βερολίνου και καταρρεύσει ο υπαρκτός και συμπαρασύρει οράματα γενεών στο διάβα του.

Προσωπικά βρίσκω αρκετά κοινά σημεία με τους έλληνες υπαρξιστές- ένα βραχύβιο κίνημα. Δεν ξέρω πόσο τους ήξερε κι αν τον γοήτευαν καθόλου αλλά διαβάζοντας το Κοινόβιο διαπιστώνεις , όχι τόσο φράσεις, όσο περισσότερο εικόνες και διάθεση που θυμίζουν το κίνημα της Ιπτάμενης Παράγκας του Σίμου του υπαρξιστή. Κι αυτοί είχαν χιούμορ , λέγανε τσιτάτα όπως Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΙΜΟΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ!» ή το άλλο «ΑΝ ΑΠΕΛΠΙΣΤΕΙΣ, ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ!», και είχαν αυτό το χιούμορ ,άλλοτε υποδόριο, άλλοτε δηκτικό, αντιθετικό ως προς την όποια καθεστηκυία τάξη, όταν πήγαιναν σε συγκεντρώσεις και τους πέρναγαν για παράταιρους ή χαφιέδες, είχαν κάτι κοινό με τον αποσυνάγωγο Χάκκα, και τη θέλησή του να απαρνηθεί τα πάντα. Απλώς οι υπαρξιστές εκείνοι ήταν πιο χαρούμενοι, οργάνωναν πάρτυ, χόρευαν μπούγκι, έκαναν τρέλες.

Τα παραληρηματικά κείμενο του Κοινόβιου και του «Τα τελευταία μου» θυμίζουν σε πολλά τους αμερικάνους μπητ. Όπως το «Ουρλιαχτό” του Γκίνσμπεργκ:

Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα,
υστερικά γυμνά και λιμασμένα,
να σέρνονται μέσα στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας
μιαν αναγκαία δόση,
(…….)

που πρόταξαν τους εγκεφάλους τους γυμνούς στον ουρανό
κάτω απ’ τον Εναέριο σιδηρόδρομο και είδαν
αγγέλους Μωαμεθανούς να τρεκλίζουν φωτισμένοι σε ταράτσες πολυκατοικιών,
που πέρασαν απ’ τα πανεπιστήμια με ήρεμα ακτινοβόλα μάτια με παραισθήσεις
του Αρκάνσας και τραγωδία με το φως του Μπλαίηκ ανάμεσα στους μελετητές
του πολέμου,
που διώχτηκαν απ’ τις ακαδημίες λόγω τρέλας και έκδοσης
στίχων ανήθικων στου κρανίου τα παράθυρα,
που διπλώθηκαν από τον φόβο ξεντυμένοι σε αξύριστα δωμάτια, καίγοντας
τα λεφτά τους στα καλάθια των αχρήστων και ακούγοντας τον Τρόμο
μέσ’ απ’ τον τοίχο…

Βρίσκω ομοιότητες και με τον Τζακ Κέρουακ σε δύο θέματα: στη σχέση με τη φιλία και το αυθόρμητο της γραφής. Οι μπίτνικ ήταν μια παρέα με κοινό τρόπο σκέψης. Ο Κέρουακ ήταν τυχερός έζησε όλη του τη ζωή με μια παρέα ομοειδή και ομόγνωμη. Ο Χάκκας είχε μια άλλου είδους παρέα, περισσότερο φιλική και λιγότερο ομογνωμική. Γι αυτούς οραματίζεται ένα κοινόβιο: για τον ζωγράφο Δημήτρη, τον Φαίδωνα που είχε τέλος φρικτό- έγινε ανώτερος υπάλληλος, τον Τσαούση – ακόμα χειρότερα – ήταν παντρεμένος, τον Νότη- περιμένει παιδί, τον γιατρό με τα άγχη του και τον ποιητή Γκόρπα, τρελαμένος κι αυτός- αλλά ίσως πιο κοντά του. Όμως τους χάρηκε τους φίλους του μέσα σε ένα στενό σαλονάκι ενός φτωχικού ιατρείου, από εκεί ταξίδευαν και δεν είχαν ανάγκη να κάνουν ούτε βήμα προς την πιο κοντινή ταβέρνα.
Η περίφημη παρέα του Κέρουακ έβαλε σκοπό να αλλάξει τη λογοτεχνία, απλοποιώντας τις φόρμες και απαλείφοντας τα περίτεχνα σχήματα λόγου. Για τον Κέρουακ είπαν ότι «Στο Δρόμο» είχε μια ακατέργαστη, φαινομενικά ανύπαρκτη φόρμα με τις ασύντακτες παραγράφους και το φτωχό επαναλαμβανόμενο λεξιλόγιο, πράγμα βέβαια που δεν το εμπόδισε να γίνει το βιβλίο-αναφοράς του κινήματος της δεκαετίας του ’50. Γιατί Η «αυθόρμητη πρόζα», όπως το έλεγε ο Κέρουακ, η αδιαμεσολάβητη φόρμα δηλαδή μπορεί να μεταγγίσει απευθείας το περιεχόμενο στον αναγνώστη, προκαλώντας ένα «σοκ τηλεπάθειας», όπως στο Κοινόβιο ή στο «Τα τελευταία μου». Ειδικά σε αυτό το τελευταίο όπου σε κατάσταση παράκρουσης όσο ανεβαίνει ο πυρετός ο συγγραφέας ταξιδεύει προς το ουράνιο τόξο, συναντά απίθανους ανθρώπους, όπως μια παγκόσμια πρωταθλήτρια δρόμων, και μια υπέροχη σεξουαλική γυναίκα και μετά αρχίζει να κατεβαίνει καθώς πέφτει ο πυρετός. Μάλιστα συναντά έναν με μεγάλη άσπρη γενιάδα – τον Άγιο Πέτρο- και του ζητά ακόμα και να πεθάνει να μπορεί να συνεχίσει να γράφει, ή έστω να πάρει μια παράταση για να βγάλει ένα φτενό βιβλιαράκι. Ο άγιος του το αρνείται και ο Χάκκας του λέει ‘θα αναγκαστώ να το γράψω στα πρόχειρα – που καιρός για καλλιγραφίες…- και θαναι εναντίον σου!

Άλλο κοινό στοιχείο είναι ότι όπως ο Κέρουακ έτσι και ο Χάκκας πάλευε μέχρι τέλος με τους προσωπικούς του δαίμονες, τόσο τους λογοτεχνικούς, όσο και τους πραγματικούς. Ο Χάκκας στο τέλος γράφει απίθανα ωραία παραληρηματικά κείμενα, από όπου περνάει η οικογενειακή καταπίεση ( η σκηνή με το κορίτσι και το αρνάκι που διακόπτεται από την αυστηρή μητέρα), το γενετήσιο ανικανοποίητο ( η ανάγκη να τα έχει με μια πραγματικά ωραία γυναίκα με ψηλά καπούλια και γεμάτο στήθος), ο χρόνος που δεν του φτάνει γιατί άρχισε αργά να γράφει κι αργά να αποστασιοποιείται από τη βιωτή και το αριστερό όραμα.

Παρά την ειρωνεία και τον σαρκασμό ο Μάριος Χάκκας παραμένει πιστός σε ένα όραμα της νιότης. Με την «ωραία υπεροψία του ανυπεράσπιστου» – όπως θα έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος στην «Φαίδρα», θα το ανακαλεί συχνά και θα θυμίζει ότι αυτή ήταν η ζωή του. Έχει ένα ωραίο όσο και ενδεικτικό κείμενο «Μπροστά σ΄ένα τάφο», όταν επισκέπτεται τον τάφο του Μαρξ στο Λονδίνο , που είχε παέι για τη θεραπεία του:

Όλα ξεκίνησαν απ’ αυτό το γρανιτένιο κεφάλι που στέκει μπροστά μου, κι εκείνοι κι οι άλλοι, κι ετούτοι κι οι μετέπειτα, κι οι καλοί κι οι κακοί, μόνο που οι καλοί βγήκαν γρήγορα από τη μέση, πλάκωσαν τα ντουγκασβίλια και τους ξεπάστρεψαν έτσι που μείναν πάνω μόνο οι αχώνευτοι. Θα μου πείτε “βρέστε μου μια κατσαρόλα που να βράζει το γάλα χωρίς να το χύνει”. Αυτό προσπαθώ τόσα χρόνια, κάθε πρωί λέω να προσέξω για να μη φουσκώσει και πάντα την παθαίνω. Έτσι την πάθαμε όλοι, κι ίσως κι ο ίδιος ο Μαρξ, γιατί δεν πιστεύω να ήθελε αυτούς τους αχώνευτους.

Θα μπορούσε κανείς να βρει ομοιότητες και με τον Αντρέα Φραγκιά στην παρουσίαση των χαμηλών κοινωνικών τάξεων, να τον θεωρήσει ποιητικό πρόδρομος του αναρχισμού του Λευτέρη Πούλιου κ.τ.λ. Αλλά μάλλον κάπου στο βάθος ο Μάριος Χάκκας παραμένει ακατάταχτος και αποσυνάγωγος.

(δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Θράκα, Νο 7

ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΓΑΜΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ..Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΕΧΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑ ΜΙΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ {ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ}-ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΥΣ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΤΩΧΟΤΕΡΟΥΣ...ΠΑΛΙΑ ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ,,ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΟ ΕΡΙΧΝΑΝ ΣΤΟ ΩΤΟΣΤΟΠ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΜΠΙΓΚ...ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ.{ΤΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ ..ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟΙ ΕΔΙΝΑΝ ΔΑΝΕΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΧΕΣΜΕΝΗ ΤΗ ΦΩΛΕΑ ΤΟΥΣ..ΑΛΩΣΤΕ ΕΓΩ ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΤΟΝ ΜΑΡΤΕΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΓΑΜΑΕΙ-ΠΑΡΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΛΟΠΙΑΝΕΙ.].ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΩ ΜΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΕ ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΝΑ ΤΑ ΕΧΩ..{ΚΑΠΟΤΕ ΑΠΟΚΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ} ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ..ΝΑ ΣΕ ΤΙΜΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΛΟΡΔΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΚΛΕΨΕΣ ΑΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΛΑΦΥΡΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΣΟΥ.ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ.ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΝΦΥΑ [ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ]ΕΝΩ ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΑΙ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟ{ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΣ..ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΟΙ..

ΜΠΑ ..ΕΝΑΣ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΕΙΝΑΙ..ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΥΤΙΝ ΔΙΟΤΙ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ..Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ {ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΛΕΒΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΦΟΡΟΛΟΓΕΙ}-ΕΝΩ Η ΡΩΣΙΑ ΔΕΝ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ..ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΑΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ Ο ΤΡΑΜΠ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙ ΟΣΑ ΠΡΟΤΕΙΝΕ Ο ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΟΜΠΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ .

Oι νόμοι είναι για τους ηλίθιους

Ένιωθε χαρούμενη που θα ζούσε χωρίς να καλύπτει το κεφάλι της, που θα ζούσε στη Δύση. Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς όπως φανταζόταν. Οι καλόγριες ήταν βαθιά καταπιεστικές. Ακόμα κι εκεί, στην καρδιά της Ευρώπης, προσπαθούσαν να τιμωρήσουν τη θηλυκότητα, την ελευθερία έκφρασης. Αποκάλεσε πουτάνα μια καλόγρια που τόλμησε να της πει ότι στο Ιράν είχαν κατώτερη μόρφωση απ' ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο. Σε κάποια περίπτωση χτύπησε στο κεφάλι μια δασκάλα της και πήρε αποβολή. «Έχω πρόβλημα με την εξουσία. Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει πως οι νόμοι είναι για τους ηλίθιους. Είχε απόλυτο δίκιο». Στο Ιράν δεν επέστρεψε ποτέ. Φοβάται ότι μπορεί να τη συλλάβουν και τη ρίξουν στη φυλακή. Ποτέ όμως δεν την έχει απειλήσει το καθεστώς, παρά την επιτυχία της. Στη Βιέννη ασκήθηκε με επιμέλεια στους έρωτες, στο ποτό, στα ξενύχτια. Ήταν μια αφοσιωμένη –και ιδεολογικά– πανκ και είχε εμπλακεί σε μια συμμορία που έκανε εμπόριο ναρκωτικών. «Όσο οι γονείς μου βομβαρδίζονταν στην Τεχεράνη, εγώ κάπνιζα χασίς και ζούσα σε ένα διαμέρισμα με άνδρες που κυκλοφορούσαν με τα εσώρουχα». Δεν ήταν ιδανικά τα πράγματα. Και πάλι. Ενώ στην Τεχεράνη μεγάλωνε ως πριγκίπισσα –είναι απόγονος του αυτοκράτορα της Περσίας Nasser-al-Din Shah–, στην Αυστρία «με έκαναν να νιώθω σαν βρόμα». Η αυτοεκτίμησή της κατέρρευσε. Η ταυτότητά της συνετρίβη. Βλέπει εκεί άλλο ένα πρόσωπο του ρατσισμού, του φασισμού, του σεξισμού, η ίδια είναι ξανά το θύμα. Ακόμα και χωρίς αμπάγια. Κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, προσπαθεί να κόψει τις φλέβες της με ένα μαχαίρι για φρούτα (η ίδια δεν μιλάει γι' αυτό το γεγονός κι έτσι υπάρχουν δύο διαφορετικές εκδοχές για το πότε έκανε την απόπειρα αυτοκτονίας: στη Βιέννη ή αμέσως μετά, στην Τεχεράνη. Ακολούθησε δεύτερη απόπειρα με υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών χαπιών). Είναι η στιγμή που αποφασίζει να χωρίσει με τον Αυστριακό φίλο της και να επιστρέψει στην Τεχεράνη για να σπουδάσει γραφιστικές τέχνες. Δεκαεννιά χρονών και σε απόλυτη σύγχυση. Παντρεύτηκε τον Ρεζά, έναν συμφοιτητή της. Έναν μήνα μετά κοιμούνταν σε χωριστά κρεβάτια. Τρία χρόνια αργότερα πήρε διαζύγιο. Στα 24 αποφασίζει να φύγει για το Στρασβούργο, για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Στην Τεχεράνη ακόμα και οι φίλοι της την αντιμετώπιζαν ως κάτι ξένο, ως δυτικό απόβλητο, όπως στην Αυστρία την αντιμετώπιζαν ως Ιρανή παρείσακτη. Δεν ανήκει πουθενά. Άπατρις συναισθηματικά και ψυχολογικά. Βρίσκεται στο Παρίσι. Για να ζήσει παραδίδει μαθήματα ξένων γλωσσών (μιλά αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, γερμανικά, φαρσί, σουηδικά) και αερόμπικ... Παρακολουθεί ένα εργαστήριο graphic novel και εκεί γνωρίζει τον μέντορά της, τον άνθρωπο που, σαν τον θείο της Αnoosh, ενεργοποίησε τις δυνατότητές της και την έκανε να πιστέψει στη μοναδικότητά της. Τον Pierre-François Beauchard, που υπογράφει ως David B. Τα σχέδιά του είναι συγκλονιστικά, ασπρόμαυρα, όπως τα σχέδια της Σατραπί στο «Περσέπολις», τα θέματά του εκκινούν από οικογενειακά τραύματα. «Ζωγράφιζε σαν θεός» λέει. Χωρίς τα 4 ράμματα δεν θα υπήρχε «Περσέπολις» Λίγο πριν γράψει το «Περσέπολις», ταλαντευόταν πάλι ψυχολογικά. Παραδέχθηκε, μιλώντας στην ηθοποιό Έμα Γουότσον, ότι είχε κατάθλιψη, υπέφερε από δύσπνοια. «Ένα βράδυ», διηγείται, «ένιωσα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω καθόλου. Κάλεσα τις πρώτες βοήθειες. Τους είπα "δεν μπορώ να αναπνεύσω". Ήρθαν και με τύλιξαν με ένα υλικό που έμοιαζε με αλουμινόχαρτο, ήμουν σαν κοτόπουλο που το βάζουν στον φούρνο για ψήσιμο. Με κάλυψαν με κουβέρτες, με έβαλαν στο φορείο και άρχισαν να με κατεβάζουν από τις σκάλες. Το φορείο έπεσε από τα χέρια τους και βρέθηκα να κατρακυλώ στις σκάλες. Χτύπησα το κεφάλι μου. Μου έκαναν τέσσερα ράμματα. Ο πόνος και το σοκ με τράβηξαν από την κατάθλιψη. Άρχισα να αναπνέω κανονικά και πάλι. Είπα στον εαυτό μου: "πρέπει να κάνεις κάτι, δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση". Κι έτσι έγραψα το "Περσέπολις". Αν δεν είχα αυτά τα τέσσερα ράμματα στο κεφάλι, δεν θα το είχα γράψει ποτέ». Μετά ακολούθησε η σαρωτική επιτυχία. Ντελίριο γι' αυτή την αυτοβιογραφία που μιλά για την εκκεντρική γιαγιά που έπλενε το στήθος της με γάλα για να παραμείνει σφριγηλό, τον μαρξιστή πατέρα με την Κάντιλακ, τη μητέρα που έκλαψε όταν η κόρη της παντρεύτηκε τόσο μικρή σε ηλικία. Το βιβλίο της γίνεται ταινία με τις φωνές του Ιγκι Ποπ, της Κατρίν Ντενέβ, της Τζίνα Ρόουλαντς, της Κιάρα Μαστρογιάνι. Κερδίζει το Fipresci στο Φεστιβάλ των Καννών, δύο βραβεία Σεζάρ, μια υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Δεν εγκαταλείπει ξανά το Παρίσι, όπου μένει με τον δεύτερο σύζυγό της. Έναν Σουηδό. Αυτό είναι το μόνο που ξέρουμε, αφού δεν αποκαλύπτει ούτε το όνομα, ούτε την ιδιότητά του. Δεν έχουν παιδιά. Εκνευρίζεται όταν την ρωτούν αν θα κάνει ή γιατί δεν έκανε. Το βρίσκει σεξιστικό. Θέλει να αφοσιωθεί στην τέχνη και δεν την νοιάζει αν κάποιοι τη χαρακτηρίζουν «φιλόδοξη σκύλα καριερίστα» εξαιτίας αυτής της επιλογής της. Στο Ιράν δεν επέστρεψε ποτέ. Φοβάται ότι μπορεί να τη συλλάβουν και τη ρίξουν στη φυλακή. Ποτέ όμως δεν την έχει απειλήσει το καθεστώς, παρά την επιτυχία της. Όταν είναι χαρούμενη, θέλει να χορεύει. Χρειάζεται όμως λίγη μελαγχολία, αυτό τον κόμπο στο στομάχι, για να δημιουργήσει. Λατρεύει το κάπνισμα. Έχει κάτι το ερωτικό, λέει. «Το βάζω στο στόμα μου. Ο καπνός μπαίνει στο σώμα μου μέσα από μια οπή. Μου δίνει ευχαρίστηση. Και μετά βγαίνει...» Πιστεύει ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους υπάρχει τέτοιο μίσος για τον καπνό. Και ναι, ήταν από αυτούς που αντιτάχθηκαν με σθένος στην απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης να κλείσει τους οίκους ανοχής. Πηγή: www.lifo.gr

H ΔHMOKΡATIA ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ Β ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ

.ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΛΟΛΥ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΚΛΕΚΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΡΙΚΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΡΑΣ Η ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΚΤΙΚΟΣ Η ΑΠΟΘΗΤΙΚΟΣ ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΤΕΚΟΝΤΑΝ ΥΠEΡΑΝΩ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ

Σε δημοπρασία βγαίνει το ιστορικό Audi αυτοκίνητο της πριγκίπισσας Νταϊάνα.

ΕΓΩ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ ΔΙΑΒΑΖΩ ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΦΗΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΟΡΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΜΗΠΩΣ Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑ ΕΠΑΘΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΟΥ ΕΠΑΘΕ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ....ΟΠΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΛΟ ΚΑΦΙΕΡΟ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΑ ΓΙΝΑΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΟΠΩΣ Ο ΚΟΡΤΩ ΜΗ ΕΧΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΗ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΟΥ ΟΥΑΙΛΝΤ,ΤΟΥ ΛΟΡΚΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΕΓΙΝΕ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΦΟΒΩΜΕΝΟΣ?

ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΩ ΤΗΝ ΜΑΛΩΝ ΠΡΟΤΟΓΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ {ΜΠΗΤΛΣ,ΠΙΚΑΣΣΟ,ΡΟΛΙΝΓΚ ΣΤΟΟΥΝΣ,ΛΟΥΙ ΝΤΕ ΦΥΝΕΣ,ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ,ΦΡΑΝΚΟ ΤΣΙΤΣΟ,ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΜΙΚΣ,ΧΙΠΥΣ,ΩΤΟΣΤΟΠ,ΜΠΗΤ,ΜΑΗΣ 68] ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΕΣΩ ΟΣΩΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΩΝ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΒΛΕΠΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΙΡΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΗΡΕΤΗΛΙΚΙ ΤΟΥ-ΤΕΤΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ,ΟΙ [ΜΗ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ] ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΤΛ......... ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΝΤΙΒΙΝΤΟΥ- ΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΠΕΝΖΑΜΗΝ ΤΑΚΕΡ ΚΑΜΑΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΡΑΝΩΜΟΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ [ΕΝΩ ΤΑ ΑΛΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΜΑΡΙΝΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΩΝΑΣΗΔΕΣ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΣΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΝ. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΒΑΡΔΗΣ ΔΗΛΩΣΕ ΚΑΠΟΤΕ ΟΤΙ Η ΜΟΤΟΡΟΙΛ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΑΛΟΓΕΙ-ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕ- ΓΡΑΨΕ 1 ΔΙΣ ΠΡΟΣΤΗΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ-ΕΙΣΠΡΑΤΩΝΤΑΣ ΩΣ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΜΙΑ ΓΕΡΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ..

ΕΣΕΙΣ ΕΙΧΑΤΕ ΤΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ

ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΟ

ΧΕΡΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ

ΤΟΥ ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΣΑΣ ΣΑΝ

ΕΔΩΣΕ ΔΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ

ΚΟΚΙΝΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΑΨΟΓΓΟΙ

ΣΤΙΣ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ

ΜΑΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ

ΠΟΥ ΣΥΝΘΛΗΒΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ

ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ

ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΟΥΜΕ

ΣΕ ΛΥΣΕΙΣ ΠΙΟ ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΑΠΟ

ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ-ΑΦΟΥ ΤΟ ΑΔΙΚΟ

ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΨΩΜΙ

ΜΟΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΜΠΟΡΕΙΣ

ΝΑ ΒΡΕΙΣ.........................

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ,ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η

ΦΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟ

ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ...............

ΩΡΑΙΟ ΚΡΑΤΟΣ..ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝΦΥΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΝΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΣΤΟ GSIS-ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΑ ΛΟΓΑΡΙΑΖΕΙ-ΟΥΤΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΟΥΤΕ Ο ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ... ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ..ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΤΣΑ ΟΙ ΒΡΥΞΕΛΕΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΧΑΛΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ-ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΤΗΝ

Mην εμπιστεύεστε τις γυναίκες όταν παραδέχονται ένα λάθος. R άρεσε σε 46
•	Το να γράφεις ποιήματα είναι σαν να κάνεις έρωτα: δεν θα μάθεις ποτέ εάν την ευχαρίστησή σου τη συμμερίζεται πραγματικά ο άλλος. R άρεσε σε 40
•	Τέλεια συμπεριφορά προκύπτει από την πλήρη αδιαφορία. R άρεσε σε 29
•	Δεν θυμόμαστε μέρες. Θυμόμαστε στιγμές R άρεσε σε 28
•	Αποκτούμε όλα τα πράγματα που θέλουμε, όταν δεν τα θέλουμε πια. R άρεσε σε 15
•	Η τέχνη του να ζεις είναι η τέχνη να ξέρεις πώς να πιστεύεις ψέματα. R άρεσε σε 14
•	Συγχωρούμε τους άλλους όταν αυτό μας βολεύει. R άρεσε σε 1
•	Πρέπει να πληρώσουμε το αντίτιμο για κάθε πολυτέλεια και τα πάντα είναι πολυτέλεια αρχίζοντας με το ότι υπάρχουμε σ’αυτόν τον κόσμο. R
•	Τα μαθήματα δεν δίνονται, παίρνονται

Mην εμπιστεύεστε τις γυναίκες όταν παραδέχονται ένα λάθος. R άρεσε σε 46
•	Το να γράφεις ποιήματα είναι σαν να κάνεις έρωτα: δεν θα μάθεις ποτέ εάν την ευχαρίστησή σου τη συμμερίζεται πραγματικά ο άλλος. R άρεσε σε 40
•	Τέλεια συμπεριφορά προκύπτει από την πλήρη αδιαφορία. R άρεσε σε 29
•	Δεν θυμόμαστε μέρες. Θυμόμαστε στιγμές R άρεσε σε 28
•	Αποκτούμε όλα τα πράγματα που θέλουμε, όταν δεν τα θέλουμε πια. R άρεσε σε 15
•	Η τέχνη του να ζεις είναι η τέχνη να ξέρεις πώς να πιστεύεις ψέματα. R άρεσε σε 14
•	Συγχωρούμε τους άλλους όταν αυτό μας βολεύει. R άρεσε σε 1
•	Πρέπει να πληρώσουμε το αντίτιμο για κάθε πολυτέλεια και τα πάντα είναι πολυτέλεια αρχίζοντας με το ότι υπάρχουμε σ’αυτόν τον κόσμο. R
•	Τα μαθήματα δεν δίνονται, παίρνονται

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΣΩ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΕΞΩΔΙΚΑ ΣΟΥ ..ΟΙ 9 ΣΤΙΣ 10 ΦΡΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ..ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΑΤΟΛΜΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΣΤΟ ΝΑ ΣΥΝΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΕΧΘΡΕΥΕΣΑΙ..ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ [ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ IΤΑΜΟΤΗΤΑ] ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ..ΕΙΣΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΝΑΣ ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ ΕΛΛΗΝΑΣ.ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ-ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΣΤΩΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑ -ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΛΑΟΙ [[κατώτεροι]] ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ ΕΞΕΓΕΙΡΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ..ΤΟ 1979 ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΕΝΑΣ ΠΑΛΑΙΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΑΤ .ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΛΑΟΥ ΞΕΧΥΘΗΚΑΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΙ ΚΑΙ ΑΟΠΛΟΙ..ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΡΙΧΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.ΟΜΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο [[ΣΕΒΣΜΟΣ}] ΣΤΗΝ {[ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ}] [[ΖΩΗ]] ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΩΡΑ{ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ ΚΑΙ ΜΟΡΣΙ] Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΕΡΙΞΑΝ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΚΑΤΑΣΤΕΛΩΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ -ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΑΠΟΣΙΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΙ-ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΛΗΦΘΟΥΝ Η ΑΠΟΜΟΝΩΘΟΥΝ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ.ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΑΝ ΤΟ 1967 ΕΚΑΝΕ ΑΠΕΡΓΙΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ-ΟΜΑΔΕΣ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ ΔΙΑΔΗΛΟΤΩΝ ΕΠΗΓΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΨΑΝ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2015 ΟΤΑΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ KATA ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ {ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ Η ΤΗΝ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΜΠΑΤΣΩΝ ] ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΦΙΛΗΣΥΧΙΑΣ ..ΤΟΣΟ ΗΛΙΘΙΟΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΒΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΡΑΣΟΝΕΡΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΤΩΡΑ {5/9/16] ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΘΕΝ ΑΙΤΗΣΗ ΣΥΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗ -ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΚΑΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΥΠΟ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ [[ΑΜΕΣΗ ΣΥΛΗΨΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ}}.. ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ.! ΙΣΩΣ ΟΙ ΝΕΡΟΒΡΑΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΓΝΙΔΙ.

ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΑΡΚΑΣ ΠΩΣ {[ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΡΙΤΙΚΑΡΕΙ Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΕΠΟΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ]] ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΚΕΙΝΟΣ {ΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ} ΜΑ ΟΥΤΕ ΜΑ ΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΑΝΟΛΟ ={[ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΙΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΙΚΟΤΑΡΕΙ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ}]

-ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ..ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ {ΦΥΛΑΚΕΣ,ΔΙΩΞΕΙΣ,ΕΛΕΓΧΩΜΕΝΗ ΦΤΩΧΕΙΑ,ΚΤΛ]-ΟΜΩΣ Η ΑΡΩΣΤΕΙΑ,ΤΟ ΣΑΚΑΤΕΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΧΤΩ.ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΣΤΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ.-ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΟ..ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΣΟΒΑΡΟ..ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΦΟΡΟΥΣ {ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΡΟΙΔΑ ΟΙ ΜΙΚΡΟΚΤΗΜΑΤΙΕΣ} ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΙΖΟΥΜΕ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ 10 ΜΗΝΕΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΡΗΤΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΙΕΣ ΛΗΨΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΩΝ {ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΙΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΤΑΧΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟΝ} ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΜΙΖΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΛΑΔΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΑΡΙΝΑΚΗ {6/9/16 κτλ}ΚΑΘΩΣ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΑΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΛΙΣΙΕΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΝΟΜΟΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ..ΚΑΘΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗΔΕΣ & ΟΙ ΠΛΟΙΟΚΤΗΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΒΑΠΟΡΑΚΙΑ.

....

ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ Η ΔΙΠΛΟΜΑΤΙΚΗ ΚΛΗΤΗΡΑΣ ΠΟΥ ΣΦΡΑΓΙΖΕΙ ΤΗΝ VISA?

-ΒΥΖΑΡΟΥ!

Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΟΥΝΑΜΟΥΝΟ ΠΩΣ ΕΝΑΥΣΜΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΡΑΞΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ-ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΤΟΣΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΟΣΟ ΣΕ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΙΑΦΗΜΙΖΩ ΑΠΑΝΩΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΔΟΧΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΑΠΡΑΝΙΔΗ [[ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑΣ]] .ΤΟ ΧΡΗΜΑ {ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ} ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ {ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑ ΟΠΑΔΟΣ ΤΩΝ ΧΟΝΤΡΩΝ ΠΑΚΕΤΩΝ}ΑΡΚΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Η ΝΤΙΖΑΙΝ ΣΤΗΝ ΠΛΑΚΑ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΟΞΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΠΕΡΙΠΛΟΚΑ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ..ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΙΑΝ ΧΑΝΤΕΡ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΑΛΛΩΝ [[ΒΙΤΡΙΝΩΝ]] ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΥ-ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΔΙΑΦΗΜΙΖΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΙΒΔΗΛΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΑΣΤΗ ΔΟΞΑ ΜΟΥ .

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ{ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ,ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ,ΠΑΠΑΔΕΣ} ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ ΔΙΚΟΛΑΒΟΙ ΠΟΥ ΔΙΑΣΤΡΕΥΛΩΝΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΩΝ ΠΕΛΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΩΝΤΑ...ΚΑΙ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΩΝΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ {ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΤΗΣ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗΣ} ΓΙΑΤΙ ΤΡΕΜΟΥΝ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΧΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΕΞΑΣΚΗΣΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ} ..ΕΚΕΙ ΠΑΝΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΟΡΟΙ ΠΟΥ ΣΑ ΜΑΛΑΚΑΣ ΠΛΗΡΩΝΩ

NERUDA=ΤΟ ΘΗΛΙΚΟ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Η ΛΕΞΗ ΣΤΩΙΚΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΑ

ΟΙ NEW-LIBERALS ΡΕΚΛΑΜΑΡΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΩΡΗΣΟΥΝ ΤΟ ΠΕΟΣ ΣΤΑ ΔΥΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΑΜΑΣ ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΑΠΛΟ {ΟΠΩΣ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΕΒΑΣΟΥΝ ΤΟ Φ.Π.Α] ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΕΠΙΤΕΥΚΤΑΙΟ ΓΙΑΤΙ ΘΗΓΕΙ ΤΑ ΣΥΜΦΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΟΥ

TO BAΠOΡAKI ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΕΓΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΩ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΕΥΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ..ΚΑΙ ΠΟΛΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΚΑΝΩ ΑΣΧΗΜΑ ΑΝ ΕΠΙΡΕΑΖΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΜΕ ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΠΟΥΔΑΣΑ ΚΑΤΙ ΘΕΤΙΚΟ..ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΛΕΝΕ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ..ΛΟΓΙΑ..ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ .ΠΛΑΣΑΡΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΣΟΥ?..ΣΚΟΤΟΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΩΣΕΙΣ?

Αυτός είναι δήμαρχος! Μια πόλη με 0% ανεργία και μισθούς 1200 € - pixlax



				Αυτός είναι δήμαρχος! Μια πόλη με 0% ανεργία και μισθο... Παρακολουθήστε ένα συγκλονιστικό άρθρο με ένα δήμαρχο και μια πόλη που ανατρέπουν όλα όσα μας περιγράφουν ως δεδομένα οι πολιτικοί μας και οι εταίροι μας. Επιμέλεια...

				Προβολή στη διεύθυνση pixlax.gr	Προεπισκόπηση από Yahoo

ΟΤΑΝ Ο ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΛΕΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΟΤΕ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΟΜΩΔΙΕΣ ΚΑΛΕΣ ΜΑ ΣΤΕΡΟΕΤΥΠΕΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ (Ο ΚΥΝΙΚΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ) Η ΟΠΩΣ ΤΟ (ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΟ ΣΕΛΗΝΟΦΩΣ) ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ Ο ΕΦΥΗΣ ΣΑΚΕΛΑΡΙΟΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ .....Η ΚΑΦΕΤΖΟΥ{...οπου ο βοηθοs τηs καφετζουs ψαρευε τουs σοφεραιουs των πλουσιων πελατισων τηs καφετζουs για να του λενε πραγματα απο την προσωπικη ζωη τηs αφεντικιναs τηs...και κατοπην τα πραματα αυτα τα επλασαρε στην καφετζου για να τουs τα πει προκαταβολiκα παριστανονταs την μαντισα.....μια στημενη πλεκτανη που θυμιζει και τουs ....χαρτοκλεφτεs του γκογκολ{

αυτο ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ [2015-16] ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ ΕΧΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ,,ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΡΑΧΟΙ -ΜΑ ΕΝΟΣ ΡΑΧΟΙ ΑΔΡΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΠΙΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΟΥΤΕ ΣΚΛΗΡΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΠΑΡΚΗ ΒΟΥΛΗ-ΟΥΤΕΤΙΠΟΤΑ ΠΟΥ ΝΑ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΔΗΜΕΥΣΕΙΣ Η ΕΞΩΣΕΙΣ-ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ Ο ΝΤΡΑΓΚΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΑ ΤΙΣ ΕΥΠΑΘΕΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΤΩΝ ΙΣΠΑΝΩΝ

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΑΝΑΡΧΙΑΣ



		ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΑΝΑΡΧΙΑΣ Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στις 17/5/1988. Ως ΟΔΜΑΑΑ το παραθέτουμε επειδή αποτελεί ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο μπορεί να φανεί χρήσιμο για τους ερευνητές.

		Προβολή στη διεύθυνση thegreekanarchy.blogspot.gr	Προεπισκόπηση από Yahoo

Ο Λεβ Σεστώφ, όπως και ο Νίτσε και για τους ίδιους μ' εκείνον λόγους (δυσπιστία στη συστηματική σκέψη, επιδίωξη της αμεσότητας), προχωρεί σε μια ασυνεχή και μερικές φορές αφοριστική παράθεση των απόψεών του. Η αληθινή γνώση, ισχυρίζεται ο Σεστώφ, βρίσκεται στους αντίποδες του ορθολογισμού, δεν αποκαλύπτεται παρά όσο το δυνατόν μακρύτερα από τα μέρη που έχουν οργανωθεί από τον πολιτισμό και το πνεύμα, εμφανίζεται στη διαίσθηση και διατηρείται στον πόνο. Τη θέση του αυτήν ο Σεστώφ την αναπτύσσει με παραδείγματα που δανείζεται από τη ρωσική λογοτεχνία, κυρίως από τον Ντοστογιέφσκι, αλλά επίσης από το Σαίξπηρ, τον Πασκάλ, τον Νίτσε. Όπως και στο έργο του "Η εξουσία των κλειδιών", αυτό που τον οδηγεί είναι μια διαρκής αμφισβήτηση των υποτιθέμενων κατακτήσεων της πάντοτε ορθολογιστικής και άθεης φιλοσοφίας της Δύσης. Δεν υπάρχουν αιώνιες αλήθειες που πάνω τους μπορεί να χτίσει κανείς. Δεν υπάρχει παρά ένας Θεός ακατανόητος, που ο άνθρωπος τον ανταμώνει μέσα στην απελπισία και το φόβο. Ο Σεστώφ μένει προσηλωμένος στα άλυτα προβλήματα, εκείνα ακριβώς τα οποία η κοινωνία μας έμαθε να αποφεύγει. Και επανέρχεται ακούραστα σ' αυτά, κάνοντας επιθέσεις από δεξιά και αριστερά σε όλα τα δόγματα. Δεν επιζητεί ωστόσο να πείσει: "Το να πείθεις τους ανθρώπους" γράφει "είναι βαρετό, δύσκολο και, σε τελική ανάλυση, ανώφελο".

Αλέξανδρος Σχινάς - Βικιπαίδεια



				Αλέξανδρος Σχινάς - Βικιπαίδεια Ο Αλέξανδρος Σχινάς (1870 - 6 Μαΐου 1913), ήταν αναρχικός αγνώστου καταγωγής καθώς οι πηγές διαφέρουν[1]. Δολοφόνησε στις 18 Μαρτίου 1913 τον βασιλιά Γεώργιο Α' στη...

				Προβολή στη διεύθυνση el.wik...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Κώστας Σπέρας - Βικιπαίδεια



		Κώστας Σπέρας - Βικιπαίδεια Ο Κώστας Σπέρας (1893-1943) ήταν Έλληνας συνδικαλιστής, πολιτικός, ιδρυτικό στέλεχος του ΣΕΚΕ και της ΓΣΕΕ, καθώς και οργανωτής της εξέγερσης της Σερίφου.

		Προβολή στη διεύθυνση el.wikipedia.org	Προεπισκόπηση από Yahoo

Mikelis Avlichos - Wikipedia, the free encyclopedia



		Mikelis Avlichos - Wikipedia, the free encyclopedia Mihail G. "Mikelis" Avlichos (Greek: Μιχαήλ Γ. (Μικέλης) Άβλιχος; March 18, 1844 – November 28, 1917) was a Greek poet and scholar.

		Προβολή στη διεύθυνση en.wikipedia.org	Προεπισκόπηση από Yahoo

Christos Constantinidis - Wikipedia, the free encyclopedia

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ 2015 ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ Ο ΕΛΛ. ΛΑΟΣ ΣΥΜΦΩΝΕΙ Η ΔΙΑΦΩΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΟΙ 10 ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ..ΚΑΙ ΕΝΩ Ο ΛΑΟΣ ΨΗΦΙΣΕ ΟΧΙ ..Η ΤΡΑΠΕΖΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΕ ΝΑΙ....ΣΥΓΚΡΙΝΩ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΠΡΑΓΑ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ ΟΠΟΥ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΤΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΚΟΜΜΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ..ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΠΡΕΖΝΙΕΦ ΔΕ ΣΕΒΑΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΛΑΙΚΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΕΙΣΒΑΛΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ..ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΥΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΤΣΙΠΡΑΚΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΓΓΕΝΗ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΩΝΤΑΙ ΩΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ

Thanasis Petrakos

Χθες στις 8:51 π.μ.

Ιταλός έχασε τη ζωή του, διαμαρτυρόμενος με το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Εκείνη την Παρασκευή του 2001, ο Carlo Guiliani βρέθηκε μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους απ” όλο τον κόσμο στη Γένοβα για να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις κατά των ηγετών της G8. Χιλιάδες όμως ήταν και οι αστυνομικοί που σκοπός τους ήταν να προφυλάξουν την «ομαλή διεξαγωγή» της συνάντησης των ισχυρών του πλανήτη. Οι διαμαρτυρίες των συγκεντρωμένων εξελίχθηκαν σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών. Η σύγχυση που ακολούθησε ήταν μεγάλη και η δραστηριοποίηση των δυνάμεων καταστολής ακόμη μεγαλύτερη απαντώντας δυναμικά στους διαδηλωτές.

Manos Doukas added 2 new photos. 9 hrs · ΜΙΑ ΠΟΥΤΑΝΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΥΦΛΗ ... Δε ξέρω αν η δικαιοσύνη είναι τυφλή, πάντως σίγουρα είναι πουτάνα ... Αφού ξέρει να διαλέγει τους πιο πλούσιους πελάτες ... Το Noor 1 ... ένα καράβι που μετέφερε 2,1 τόνους ηρωίνη από τον Περσικό κόλπο ... το μεγαλύτερο φορτίο ηρωίνης που έχει πιαστεί ποτέ στην Ευρώπη ... κατασχέθηκε σε βίλα εφοπλιστή ... αναμεμειγμένος είναι γνωστός αθλητικός παράγων ... προφανείς ύποπτοι το πλήρωμα ... Eνάμιση χρόνο μετά, κι αφού σκοτώθηκαν εντελώς τυχαία οι μάρτυρες αυτής της δίκης, έρχεται το τέλος της δίκης της υπόθεσης Noor1 ... Η εισαγγελέας μίλησε για ενοχή των όλων των κατηγορουμένων, οι έξι από τους οποίους είχαν συστήσει "διεθνούς εμβέλειας εγκληματική οργάνωση" ... Με δομή ομάδας, με απόλυτη ιεραρχία, με διακριτούς ρόλους και συντονισμένη δράση και επιδίωξη τη διάπραξη κακουργημάτων περί ναρκωτικών, τεράστιων ποσοτήτων" ... Το δικαστήριο καταλήγει σχεδόν ότι ασυνόδευτοι ταξίδευαν οι 2 τόνοι ηρωίνης που βρέθηκαν στην Ελλάδα ... κατέληξαν σε μια πρωτοφανή δικαστική απόφαση που ουσιαστικά αθώωσαν όλους τους κατηγορουμένους, αφού στην ουσία η απόφαση κατέδειξε μια εγκληματική οργάνωση, που όμως δεν είχε ούτε αρχηγό ούτε μέλη ... καταδίκασε μόνο τους 15 από τους κατηγορουμένους για ... "μεταφορά υπέρβαρου φορτίου, έλλειψη φαρμακείου, υπερβολική ταχύτητα, αλλά και πλημμελή μέτρα φύλαξης και συντήρησης του φορτίου ... της ηρωίνης" ... και ποινή αφαίρεσης της άδειας οδήγησης σκάφους για διάστημα ενός μήνα σε συνδυασμό με χρηματικό πρόστιμο 400€ ... Αυτή η δικαστική απόφαση δείχνει δικαιοσύνη ... τυφλή ; Η Siemens ... Η δίκη για τα μαύρα ταμεία της SIEMENS... χάθηκε στη μετάφραση ... Επ΄ αόριστον αναβολή ... Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της δικαστικής έρευνας για την υπόθεση Siemens, με 64 κατηγορούμενους να έχουν παραπεμφθεί, η μη μετάφραση του παραπεμπτικού βουλεύματος, οδήγησε στην επ’ αόριστον αναβολή της δίκης, με τον κίνδυνο της παραγραφής των αδικημάτων να ελλοχεύει ... Η ακυρότητα σχετίζεται με το γεγονός πως δεν είχε μεταφραστεί στη μητρική γλώσσα κάποιων κατηγορουμένων, το κατηγορητήριο ... Κι άλλη αντικειμενική δικαιοσύνη ... Ο Θέμος Αναστασιάδης ... Με βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθήνας ο εκδότης της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», Θέμος Αναστασιάδης, απαλλάσσεται από τις κατηγορίες της φοροδιαφυγής και της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες κατά το οικονομικό έτος 2008 ... Το 2008 ο Θέμος Αναστασιάδης είχε αποκρύψει 1,6 εκατομμύριο ευρώ ... Ο εκδότης της εφημερίδας δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τα 3.360.540,95 ευρώ από τα 5 εκατ. ευρώ που βρέθηκαν στην κατοχή του ... Η θεσμική Δικαιοσύνη όμως έκρινε με αμετάκλητο βούλευμά της ότι ο Θέμος Αναστασιάδης δεν διέπραξε τα ανωτέρω αδικήματα ... Κι άλλη μια απόφαση που τιμά το δικαστικό σώμα ... Ο Μαρινόπουλος ... Διπλά βιβλία και κατάθεση απευθείας σε ατομικούς λογαριασμούς ... Κατά τη μεταφορά ποσών από τον λογαριασμό στον οποίο κατέληγαν οι χρηματαποστολές, πιστώνονταν διαφορετικοί πελάτες από αυτούς που πραγματικά κατέθεταν τα χρήματα ή πιστώνονταν πελάτες με μικρότερα ποσά από αυτά που είχαν καταθέσει ... εισέπραττε χρήματα, για τα οποία δεν εξέδιδε παραστατικά και φορολογικά στοιχεία ... Πλημμελή τήρηση βιβλίων και μη έκδοση φορολογικών στοιχείων ... εμφανιζόταν να πληρώνει λιγότερα χρήματα από αυτά που πραγματικά είχε δώσει... Ούτε αυτό το λαμόγιο βρέθηκε ακόμα δικαστήριο να το εμποδίσει ... Ούτε αυτούς που χρωστάνε στσ ταμεία και το δημόσιο δισ και δε τα δίνουν ... Ούτε αυτούς που έχουν τις of shore και τα λεφτά τους έξω ... Ούτε αυτούς που τσέπωσαν τα δάνεια, τον τζίρο τους, τους μισθούς των εργαζόμενων και μπήκαν στο άρθρο 99 για να νομιμοποιήσουν την κλοπή τους (νόμιμη με την έγκριση του κράτους) ... Όμως υπάρχουν και περιπτώσεις που η δικαιοσύνη είναι πράγματι αυστηρή ... Συνελήφθη ένας 34 χρονος στα Τρίκαλα, γιατί πουλούσε … ποπ κορν σε παιδική χαρά, χωρίς να έχει άδεια ! Υποβλήθηκαν δύο μηνύσεις από το Δασαρχείο Καλαμάτας, για παράνομη συλλογή ρίγανης από το βουνό. Οι ... παράνομες ποσότητες κατασχέθηκαν. Στα δικαστήρια ο Πελετίδης γιατί ΔΕΝ προχώρησε σε απολύσεις στο Δήμο Πάτρας όπως επίτασε η κυβερνητική πολιτική. Μόνο μη μου ξαναπείς "να κάνουμε μήνυση στον Τσίπρα" ... "να διεκδικήσουμε δικαστικά αυτά που μας πήραν τα μνημόνια" ... "είναι αντισυνταηματικό" ... δείχνεις έτσι σα να μη ξέρεις που ζεις και τι συμβαίνει γύρω σου ... Manos Doukas's photo. Manos Doukas's photo. Like Like Love Haha Wow Sad Angry CommentShare

Οι φτωχές χώρες, προκειμένου να διαθέτουν όλο και φτηνότερα και περισσότερο υπάκουα εργατικά χέρια, χρειάζονται ολόκληρα τάγματα από δήμιους, βασανιστές, ιεροεξεταστές, δεσμοφύλακες και χαφιέδες. Για να ταίσουν και να εξοπλίσουν αυτά τα τάγματα, οι φτωχές χώρες χρειάζονται περισσότερα δάνεια. Για να πληρωθούν οι τόκοι των δανείων, οι φτωχές χώρες χρειάζονται ακόμα περισσότερα δάνεια. Για να πληρωθούν οι τόκοι των συσσωρευμένων δανείων, οι φτωχές χώρες πρέπει να αυξήσουν τις εξαγωγές τους. Για να αυξηθούν οι εξαγωγές οι φτωχές χώρες πρέπει να μειώσουν το κόστος παραγωγής. Για να μειωθεί το κόστος παραγωγής οι φτωχές χώρες χρειάζονται όλο και φτηνότερα και περισσότερο υπάκουα εργατικά χέρια. Για να γίνονται κάθε φορά φτηνότερα και περισσότερο υπάκουα τα εργατικά χέρια, οι φτωχές χώρες χρειάζονται τάγματα ολόκληρα από δήμιους, βασανιστές και ιεροεξεταστές.

Προς mailto:ALEXANDROSPALMARIS@GMAIL.COM Σήμερα στις 4:11 μ.μ. οι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΣΙΠΡΑ ΕΙΧΑΝ ΣΑΝ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΘΕΙ ΟΛΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟΣΚΟΠΟΥΝ ΣΤΟ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΜΟΝΟ ΕΝΑ 20% ΤΟΥ ΛΑΟΥ [ΠΟΥ ΤΟΧΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΥΠΗΡΕΤΕΙ] ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ.ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΠΟΙΟΝΑΣ ΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΟ.ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ..ΣΤΗ ΙΣΠΑΝΙΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ {2016 ΙΟΥΝΗΣ} ΜΟΝΟ ΤΟ 50% ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΠΗΓΕ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ.ΟΣΟΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ {από φοβο}ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ .ΑΥΤΟ ΕΙΧΕ ΣΑΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΣΑΝ ΤΗ ΜΥΓΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΑΛΑ ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑΣ ΟΤΑΝ ΕΧΑΣΕ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ.Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΦΕΡΘΗΚΕ ΤΟΛΜΗΡΑ..ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΠΡΕΠΕ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΛΥΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΟ..ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΣ ΖΕΙ ΜΕ 500 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΞΑΜΗΝΟ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..ΟΠΩΣ Η ΚΑΜΗΛΑ ΣΤΗ ΕΡΗΜΟ.

ΟΙ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ [ΜΑΗΣ 68 ΚΤΛ] ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΥΣΟΥΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ..ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΑΝ ΟΙ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ ΚΡΑΤΙΣΤΕΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΧΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΤΡΙΧΑ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ.ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΩ ΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΤΕΣΕΡΑ.ΕΞ ΟΥ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΠΕΤΥΧΟ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΓΑΝΤΑ ΤΟΥ ΒΟΡΑ ΤΑ ΕΝΤΙΜΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟΣΠΑΣΤΗΚΑΝ ..ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΕΣ ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΩΝ ΒΡΙΞΕΛΩΝ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΑΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΚΑΤΗ ΣΟΙΜΠΛΕ ΝΑ ΛΙΩΝΕΙ ΜΕ ΜΙΑ ΠΑΝΤΟΦΛΑ ΤΟΝ ΑΧΡΩΜΟ ΤΣΙΠΡΑΚΟ ΠΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ...ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΛΗΘΟΣ ΞΕΝΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΟΔΥΡΕΤΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΑΝ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΕΡΝΕΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΜΗ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΙΟΤΙ ΥΠΟΤΕΙΘΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΜΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΕΝΩ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΠΛΗΡΟΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΟΥΓΚΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΜΑΝΑΚΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΤΣΕΠΗ ..ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Έρχονται τα ξένα funds! Μας μένουν μέρες...



				ΠΡΟΣΟΧΗ: Έρχονται τα ξένα funds! Μας μένουν μέρες... Αρπάζουν τα δάνεια του κόσμου κοψοχρονιά και απειλούν με κατασχέσεις. Έχουμε όμως ένα σχέδιο για να ψαλιδίσουμε τα φτερά τους πριν προσγειωθούν στην Ελλάδα! Μας αφο...

				Προβολή στη διεύθυνση secure...	Προεπισκόπηση από Yahoo

http://www.bbc.co.uk/greek/news/020825_lakis.shtml

Εξάρχεια: Μια ιστορία έρωτα & αμφισβήτησης



				Εξάρχεια: Μια ιστορία έρωτα & αμφισβήτησης Το καθ’ έξιν ατίθασο αθηναϊκό «γαλατικό χωριό»

				Προβολή στη διεύθυνση www.li...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Ο Φίλιππος Κυρίτσης, αναρχικός, πολιτικός κρατούμενος (αρχές 1978-τέλος 1981), μιλά για τις Φυλακές της Αίγινας στη Σχεδία (Μέρος 3ο)



				Ο Φίλιππος Κυρίτσης, αναρχικός, πολιτικός κρατούμενος (... Μάι 02 Ο Φίλιππος Κυρίτσης, αναρχικός, πολιτικός κρατούμενος (αρχές 1978-τέλος 1981), μιλά για τις Φυλακές της Αίγινας στη Σχεδία (Μέρος 3ο) Posted by: sxedia in Κρ...

				Προβολή στη διεύθυνση sxedia...	Προεπισκόπηση από Yahoo

http://www.lifo.gr/mag/features/18

ο Κάιν τών Εξαρχείων,ένας ειρηνιστής αναρχικός,χωρίς κουκούλα



				ο Κάιν τών Εξαρχείων,ένας ειρηνιστής αναρχικός,χωρίς κο... Τον συνάντησα κοντά στην παραλία. Εγώ είχα τα χέρια μου στις τσέπες του μπουφάν και αυτός φορούσε κοντομάνικο. «Πίσω» μας η Αθήνα έβραζε. Κάθε μέρα και πέντε συγκεν...

				Προβολή στη διεύθυνση misha....	Προεπισκόπηση από Yahoo

το ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΟΤΙ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΙΑ ΗΓΕΤΙΚΗ ΧΩΡΑ

ΑΝΤΙ Ο ΤΡΑΜΠ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΛΕΦΤΑ ΣΤΟΝ ΦΤΩΧΟ ΚΟΣΜΑΚΗ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΡΠΑ ΣΕ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ.

Η ΚΥΨΕΛΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

μη γελιόμαστε, η ΕΕ έχει πολλά στραβά και μαζί θα συνεχίσουμε τις εκστρατείες μας για να την αλλάξουμε. Όμως, ενωμένοι οι λαοί της Ευρώπης καταφέραμε να διατηρήσουμε την ειρήνη για 70 χρόνια μετά από δύο καταστροφικούς πολέμους. Φαντάσου λοιπόν τι άλλο μπορούμε να πετύχουμε αν παραμείνουμε μαζί.

Αν η Μ. Βρετανία αποχωρήσει απ’ την ΕΕ, θα είναι μια μεγάλη νίκη για την ακροδεξιά και πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και άλλες χώρες. Αν όμως αποφασίσει να παραμείνει, θα είναι μια γροθιά σε όλους τους Τραμπ και τους Τζόνσον του πλανήτη. Ας τους αποδείξουμε ότι η αγάπη μας νικάει το μίσος τους και ότι αυτά που μας ενώνουν ως ευρωπαίους πολίτες και ως ανθρώπους είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.

ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΜΑ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΣΑΔΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ Η ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ Η ΚΟΙΝΩΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΘΡΑ ΔΟΜΗΜΕΝΗ ΜΗ ΑΝΕΧΟΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑ ΟΣΟΥΣ ΚΑΠΟΤΕ ΕΓΛΕΙΦΕ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΕ ΙΓΚΑΓΚΣΤΕΡΣ ΚΑΙ ΝΑΡΚΟΤΕΜΠΟΡΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΑΓΜΕΝΗ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ ΕΝΩ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΑ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΚΥΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΕΜΒΡΥΟ ΕΝΟΣ ΑΡΑΒΑ..ΚΑΙ ΠΟΥ ΦΤΥΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΑΤΣΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

ΓΙΑΠΗΣτεχνοκράτης, συνήθως νεαρής ηλικίας με καλοπληρωμένη δουλειά και τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από υπερκαταναλωτισμό
ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΚΤΗΝΗ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΚΑΙ ΕΙΡΩΝΕΩΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ..ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΙΣ [[ ΠΑΡΟΙΜΙΕ]]Σ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΣΤΡΑΤΟΥΛΗΣ ΟΤΑΝ Η ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΣΠΡΩΞΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟ ΣΥΡΙΖΑ..ΠΟΥ ΟΙ ΙΣΧΥΡΩΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΝ ΤΟΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΑΝ ..ΜΗ ΘΕΛΩΝΤΑΣ ΑΥΤΟΣ ΝΑ ΕΝΔΩΣΕΙ ΣΤΗΙ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ ΤΣΙΠΡΑ ΕΦΥΓΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΣΧΗΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ..ΤΗ ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ..ΠΟΥ ΚΑΘΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΔΕ ΘΑ ΞΕΠΙΔΗΣΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΙΣΟΠΕΔΩΜΕΝΟ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΟΥ ΜΗ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΒΡΙΖΕΙ ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ ΔΑΙΜΩΝΕΣ ΞΕΡΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΕΝΔΩΣΕΙ ΣΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΛΑΦΡΥΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

Κουρσάλ | Ελευθεριακές Εκδόσεις



				Κουρσάλ \| Ελευθεριακές Εκδόσεις Κυκλοφόρησε από τις Ελευθεριακές Εκδόσεις Κουρσάλ το 2ο τεύχος του περιοδικού φιλοσοφικής και πολιτικής κριτικής Σκαντζόχοιρος. ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σημείωμα του Σκαντζόχοιρ...

				Προβολή στη διεύθυνση kours...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Anarchism in Ireland - Wikipedia, the free encyclopedia



				Anarchism in Ireland - Wikipedia, the free encyclopedia Leaving aside the related tradition of syndicalism in Ireland, associated with figures like James Connolly, Irish anarchism had little historical tradition before t...

				Προβολή στη διεύθυνση en.wik...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Anarchism in Romania - Wikipedia, the free encyclopedia



				Anarchism in Romania - Wikipedia, the free encyclopedia Anarchism in Romania developed in the 1880s within the larger Romanian socialist movement and it had a small following throughout all the existence of the Kingdom o...

				Προβολή στη διεύθυνση en.wik...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Anarkismo



				Anarkismo Anarkismo.net is an anarchist publishing project composed of groups who agree with the Anarkismo statement Anarkismo.net is a international anarchist-communist news...

				Προβολή στη διεύθυνση www....	Προεπισκόπηση από Yahoo

ΕΓΩ Ο ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ...

...ΕΥΡΕΤΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΘΕΑΤΑ.

..ΤΟ ΙΣΙΣ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΗΔΗ ΛΑΒΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ...Ω ΠΟΣΟ ΘΑ ΧΑΡΩ ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙ....ΛΑΓΝΟΜΑΝΙΕΣ

ΜΙΑ ΚΙΝΕΖΟΑΜΕΡΙΚΑΝΑ ΣΤΟ ΤΣΙΑΜΠΙΝΟ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ ΚΑΠΟΥ ΔΙΧΩΣ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ..ΤΗΣ ΒΑΛΑΜΕ ΧΕΡΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΣΕ ΟΠΟΙΑ ΡΑΤΣΑ ΚΑΙ ΑΝ ΑΝΗΚΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΑΠΛΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ

ΚΑΒΟΥΡ-Ο ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΠΟΙΟΥ ΠΑΠΑ ΤΗΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΚΟΡΕΤΣΙΟ ΤΙΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΜΑΣ

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΙΚΑΣΟ ΘΑ ΜΕ ΚΥΝΗΓΑ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΑΩ

ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ ΕΓΙΝΕ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ

ΚΑΟΥΤΣΙΟΥΚ-Η ΜΙΚΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ

ΤΩΡΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΙΑΠΩΝΕΣ ΟΔΗΓΟΥΣ ΛΕΟΦΟΡΕΙΩΝ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΟΟΥΝ ΝΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΕΝΩ ΑΠΕΡΓΟΥΝ ΚΟΛΩΝΤΑΣ ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΚΟΝΚΑΡΔΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ-ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΣ-ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΗΣ Ε.Ε ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΠΟΥ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΚΥΡΩΣΕ ΑΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ Η ΕΟΚ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΟΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ

ΜΟΛΙΣ Ο ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ ΚΑΤΕΣΤΗ ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΕΘΑΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟΤΕ ΤΟΝ ΚΑΝΑΝΕ ΠΛΑΤΕΙΑ

ΜΠΟΜΣ-ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΜΠΟΜΠΕΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΘΕΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΟΧΙ ΘΡΙΣΚΕΥΤΙΚΟΣ

DRACULANARCHISTA

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΛΕΝ ΤΟΝ ΡΑΣΚΙΝ Η ΤΟΝ ΟΥΑΙΛΔ..THEY WAS ALLWAYS SKIPING THE LINE WHEN THEY WAS GOING TO THE VATICAN..

ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΙΚΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΣΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΕΛΕΙΑ ΕΚΦΡΑΣΜΕΝΟ ΥΦΟΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΔΙΕΡΩΤΩΜΕΝΟΙ...ΤΙ ΕΚΑΝΑ...ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΙΚΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΟΣ-ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΩ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΦΛΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ.ΑΥΤΟΙ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙΙ ΣΕ ΑΙΩΝΙΑ ΦΡΙΧΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ Ο ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ ΟΤΑΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ... ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΛΟΝΤΙΚΗ ΖΩΗ ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΩΤΕΡΗ..ΕΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣΗ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ-ΑΔΩΡΟ ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΔΙΣΤΑΖΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΦΥΓΕΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.

ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΒΑΤΙΚΑΝΟ ΕΝΑ ΖΑΒΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΕΠΡΟΚΕΙΩ ΠΕΡΙ ΙΑΠΩΝΟΣ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΑΖΙ

ΕΓΙΝΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΠΙΣΤΩΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΡΑΒΟΥΝ ΤΑ ΜΑΛΙΑ ΟΤΑΝ ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Η ΠΛΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Ο ΠΙΚΑΣΣΟ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΔΕΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΘΗΚΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΣΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΖΗΣΕ

ΟΙ ΣΥΝΘΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΙΑΦ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ Η ΕΝΟΣ ΜΟΡΙΚΟΝΕ ΟΜΩΣ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΩΝ ΠΟΥ ΤΑ ΕΦΤΙΑΞΑΝ

ΣΤΗ ΑΘΗΝΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥΣΕΙΑ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ-ΕΝΩ Η ΡΟΜΗ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΩΝ ΠΑΡΙΣΙ..ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΣ ΟΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ-ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΡΙΣΝΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥΣ ΕΔΙΩΞΕ ΚΑΚΙΝ ΚΑΚΩΣ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΠΑΝΗΔΟΝΙΣΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΡΨΕΩΝ ΘΕΛΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ.ΠΙΘΑΝΩΝ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΕΓΩ.ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΩ ΑΝΕΤΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ-ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΧΤΗΣ ΑΥΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΣΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΥΠΟΒΟΣΚΟΥΣΑ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

ΣΤΑ 20 ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΕΣ..ΑΓΓΑΛΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΑΓΝΩΣΤΕΣ-ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ 30 ΤΟΤΕ ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΙΣ. . .ΚΟΜΠΛΑΡΟΥΝ.

ΠΟΛΟΙ ΕΥΤΑΣΑΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΑΝΤΙΚΡΥΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΤΑΜΑΤΑ..ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΣ ΠΑΓΩΣΕ..ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ ΠΗΓΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΑΔΡΑΞΟΥΝ ΤΟΤΕ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΓΕΛΑΣΕ...ΑΥΤΟ ΕΠΑΘΕ Η ΛΙΑΝΗ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΒΙΤΑ ΚΑΙ ΝΤΑΙΑΝΑ ΦΑΙΝΑΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΗ-ΤΟΝ ΕΥΠΙΣΤΟ..ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΠΑΘΕ ΚΑΙ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΟΤΑΝ ΠΑΡΑΤΡΙΧΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΩΝ ΕΥΕΡΓΕΤΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ Τ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ..ΜΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΥΝΕΠΕΣΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ Η ΡΩΣΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ...ΜΕΝΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΣΤΙΓΜΙΑΙΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΣΤΑΛΙΝ ΔΙΧΩΣ ΔΥΝΑΜΗ ΟΠΩΣ Ο ΒΕΡΛΑΙΝ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΤΩΜ ΜΑΚΙΑΙΟΛΙ ΣΤΟ ΚΙΟΣΤΡΟ ΝΤΕ ΜΠΕΜΑΝΤΕ...ΑΝΑΡΩΤΙΩΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΓΙΑΤΙ Η ΙΤΑΛΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ 19ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΟΣΟ ΔΙΑΣΗΜΗ ΣΑΝ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΦΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΩΝ

ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΜΦΥΤΟ ΙΠΠΟΤΙΣΜΟ ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΜΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΕΤΡΕΠΑΝ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ...ΚΑΙ ΘΑ ΕΨΑΧΝΑΝ ΜΟΝΟ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΕΡΕΥΝΑ ΠΑΡΑΛΟΓΗ

η μεσαία τάξη στην αγχόνη τηΣ κρίσηΣ ..ΑΓΑΠΑ ΣΤΟ ΒΑΘΩΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ- ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΑ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΦΟΒΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ.

ΠΟΣΑ ΜΑΣ ΦΟΡΤΟΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΡΑ ΜΑΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΩΣ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΤΩΤΕΡΟ.ΕΝΑΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕ Ο ΑΦΕΝΤΗΣ ΤΟΥ ΦΕΡΘΗΚΕ ΑΥΣΤΗΡΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣΙΑΝΟ ΣΤΗΝ ΠΙΑΤΣΑ ΝΤΙ ΣΠΑΝΙΑ ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΟ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ.

ΙΤΑΛΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΣΑΝ ΙΤΑΛΙΔΑ......ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΛΛΑ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓO

ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ-ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΑΥΤΙ...............................................................

ΘΑΙΜΑΣΙΑ ΕΚΘΕΣΗ ΙΤΑΛΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΣΤΟ ΜΑΚΡΟ

CAPITALIA

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΙΣΟΠΕΔΟΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΝ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ.

I AM GOING TO CHEAP HOSTELS IN ROME FOR TO BE ABLE TO VISIT EXPENSIVE GALLERIES THERE.

ΟΤΑΝ Ο ΜΠΑΡΟΟΥΣ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ-ΛΑΙΦ ΙΣ Α ΚΙΛΕΡ ΕΝΟΟΥΣΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΑΙΦ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΑ ΓΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΤΑΚΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΕΘΑΒΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥΣ

Ο ΤΡΑΜΠ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΗΣ ΕΠΕΙΔΗ ΒΑΦΕΙ ΤΑ ΜΑΛΙΑ ΤΟΥ

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΩΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΟΛΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΕΓΓΥΗΣΕΙΣ ΜΑΜΜΟΥΘ ΚΑΛΥΠΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΒΡΩΜΙΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΤΗ ΜΑΦΙΑ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΩΝ ΝΑΡΚΟΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΗΤΑΝΕ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΝΤΟΜΗΝΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟ..Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΣ Ο ΚΟΥΤΑΡΕΛΛΗΣ ΜΙΚΡΟΑΝΑΡΧΙΚΟΣ....ΚΑΙ ΠΟΥ ΧΤΥΠΑ ΜΟΝΟ ΟΠΟΥ ΚΡΙΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΥΝΗΓΗΣΕΙ...ΑΥΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΟΝΟΜΑΖΩ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ..ΠΡΑΓΜΑ ΛΟΓΙΚΟ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΓΧΟΥΝ 10.000 ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΞΑΘΛΙΩΝΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΛΟΙΩΔΗ ΓΙΟΥΓΚΕΡ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΠΙΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΞΥΝΟ ΝΤΑΙΝΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ ΝΑ ΛΕΕΙ ΠΩΣ Ο ΑΓΩΝΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ ΜΟΙΡΑΙΟ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ...ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΚΟΚΑΛΟ..ΜΙΑ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΛΑΟ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΙΑΣ ΚΑΡΦΙΤΣΑΣ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΝΑ ΣΤΝΤΡΙΒΕΙ ΣΕ ΜΠΙΓΚ ΜΠΑΝΓΚ..ΑΥΤΟΙ ΙΣΟΠΕΔΩΣΑΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΕ 4 ΚΟΜΑΤΙΑ.ΑΥΤΟΙ ΘΥΜΩΝΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΕ Ο ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΦΗΣΑΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΟΠΩΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΣΟΛΙΩΣΕΙ

Adriano Cecioni (July 26, 1836 – May 23, 1886) was an Italian artist, caricaturist, and critic associated with the Macchiaioli group.

He was born in Florence and began his artistic training in 1859 at the Florentine Academy under the sculptor Aristodemo Costoli.^[1] In that same year he fought alongside Telemaco Signorini in the Second Italian War of Independence.^[1] In 1860 he participated in a competition to provide military artworks for the Tuscan government. His submission, a maquette for a statue of Charles Albert of Savoy, won a prize but was deemed unsatisfactory by academicians and was not commissioned.^[1]^[2]

In 1863 Cecioni received a grant and went to Naples, where he was instrumental in the formation of the artists' group Scuola di Resina, which included Giuseppe De Nittis, Marco de Gregorio, and Federico Rossano.^[2] A major work of this period was his sculpture The Suicide, which he exhibited at the Florence Academy in 1867.^[1] In 1872 Cecioni spent six months in London, where he contributed a series of caricatures to Vanity Fair magazine.^[1] After he returned to Italy, the sculptures he produced for the rest of his career were mainly genre works, often humorous in nature. He also painted domestic scenes. In 1884 he became Professor of Drawing at the Istituto di Magistero Femminile.

Cecioni's activities as an art critic, which began in the 1870s, consumed an increasing amount of his time in his later years. He died of a heart attack on May 23, 1886.

His work is in collections including Galleria d'arte moderna di Palazzo Pitti, Florence; Galleria nazionale d'arte moderna, Rome; Museo statale d'arte medievale e moderna, Arezzo; and Pinacoteca di Brera, Milan.

His writings were anthologized in Scritti e ricordi (1905).

Housework, 1869
Aunt Erminia, ca. 1867/70
Interior with a Figure, 1868
The Interrupted Game (1863/67)
Samuel Morley.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ 10.ΟΟΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ [Η ΕΞΑΘΛΙΩΘΗΣΑΝ] ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΟΙΚΤΟ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΚΤΛ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΑ ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΙΚΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΚΛΕΙΝΩ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΙ ΑΝΟΙΞΑΝ.

Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ {ΔΗΘΕΝ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ} ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΞΑΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΕΡΙΚΩΝ ΝΤΕΝΕΚΕΔΩΝ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΝ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΦΤΙΑΧΝΩΝΤΑΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΕΝΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΕΡΝΟΝΤΑΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ {ΠΟΥ ΔΟΘΗΣΑΝ ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΑΤΟΜΑ]& ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΑ ΕΚΛΕΨΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΑΝΤΕΞΑ..ΕΝΩ ΚΑΤΙ ΨΩΡΟΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΕΣΑΣ ΑΠΛΑ ΘΑ ΨΟΦΗΣΕΤΕ.

Ettore Bonometti (Brescia, 22 novembre 1872 â€“ Brescia, 22 marzo 1961) fu un militante anarchico.

Ettore Bonometti

Nato in una famiglia operaia da Giovanni ed Emilia Pasinetti, nel 1890 entra a far parte del circolo bresciano anarchico Â«La RivoltaÂ» e poi in quello de Â«La ComuneÂ». PiÃ¹ volte arrestato per le sue idee, nel 1895 decide di emigrare in Svizzera e, da qui espulso, in Gran Bretagna, dove il 26 luglio 1896 partecipa con Francesco Cirri al Congresso della II Internazionale socialista.

Tornato a Brescia, la sua partecipazione ai moti popolari contro il governo reazionario che nel 1898 aveva massacrato gli operai milanesi, lo costringe a fuggire ancora in Inghilterra. Tornato in Italia nel 1912, Ã¨ tra i fondatori dell'Unione Sindacale Italiana (USI), manifesta contro l'impresa imperialista di Libia e partecipa, nel giugno del 1914, ai moti della Settimana rossa.

Nel luglio del 1920, a Brescia, partecipa alla fondazione dell'Unione Anarchica Italiana (UAI) e favorisce la fuga di Errico Malatesta, ricercato dalla polizia. Con l'avvento del fascismo, emigra in Inghilterra da dove, espulso, si trasferisce in Svizzera. Rientrato clandestinamente aMilano, partecipa alla resistenza antifascista ma viene scoperto, arrestato e messo al confino.

Nel dopoguerra vive a Brescia e riprende la militanza anarchica. Iil 26 settembre 1945, insieme ad Ivan Guerini ed altri libertari del luogo, ricostituisce il Gruppo anarchico bresciano ^[1], che dopo la sua morte, avvenuta nel 1961, gli viene intitolato. Le sue lettere sono custodite nella Fondazione Luigi Micheletti di Brescia.

http://cgt.org.es/

http://prisonstudies.org/contact

Instituto Nacional de Estadistica. (Spanish Statistical Office)



		Instituto Nacional de Estadistica. (Spanish Statistical Office) INE. Instituto Nacional de Estadística. National Statistics Institute. Spanish Statistical Office. El INE elabora y distribuye estadisticas de Espana. Este servidor contiene: Censos de Poblacion y Viviendas 200...

		Προβολή στη διεύθυνση www.ine.es	Προεπισκόπηση από Yahoo

Fundación Aurora Intermitente



				Fundación Aurora Intermitente La Apuesta Directa. Encuentro 20-21-22 de mayo en La Prospe. 9 de mayo de 2016 par

				Προβολή στη διεύθυνση www.a...	Προεπισκόπηση από Yahoo

http://www.portaloaca.com/contacto.html

http://www.calamarediciones.com/10-el-rapto-de-europa

RUESTA - > Web anterior



				RUESTA - > Web anterior Ruesta se encuentra en la provincia de Zaragoza, a caballo de las comarcas de las Cinco Villas y la Jacetania, corredor natural por el que discurre el río Aragón y ...

				Προβολή στη διεύθυνση www.r...	Προεπισκόπηση από Yahoo

www.librepensamiento.org

www.publico.es

www.todoporhacer.org

A-Rivista Anarchica

Λουίτζι Καπουάνα, Ο μαρκήσιος της Ροκαβερντίνα, εκδ. Printa

Σύμφωνα με τον Πιραντέλο, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας, πολύ κοντά στο κλίμα του ντοστογιεφσκικού Εγκλημα και Τιμωρία. Ο μαρκήσιος, ένας αριστοκράτης γαιοκτήμονας, ο οποίος ζει απομονωμένος στο αρχοντικό του, διαπράττει ένα έγκλημα πάθους. Αλλά ακολουθεί το τίμημα: οι τύψεις που ανελέητα τον βασανίζουν, η ατέρμονη πάλη με τον ίδιο του τον εαυτό, τον οδηγούν σε ατραπούς, πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Ο Καπουάνα, στο πανθομολογουμένως καλύτερο βιβλίο του, γράφει για τη γενέθλια γη του, τη Σικελία του 19ου αιώνα και τα ανθρώπινα πάθη των συμπατριωτών του.

Gentili Signori,

anche Milano ha una via intestata al più importante intellettuale italiano del ‘900.

Per la Cerimonia l’Assessore Filippo Del Corno ha voluto la presenza di Roberto Villa, non solo il più noto studioso milanese di Pasolini e del suo Cinema, ma anche un importante testimonio vivente dell’attività di Pasolini, nello specifico un lungo tratto del 1973, durante le riprese de Il Fiore delle mille e una notte.

La breve cerimonia, che ha dato luogo alla presentazione della targa che intitola la via a PierPaolo Pasolini, ha visto e sentito, l'Assessore Filippo del Corno, leggere, di Pasolini, da "Vie Nuove", 1965, un significativo messaggio per tutti, ma fortemente indirizzato ai giovani "Puoi leggere, leggere, leggere, che è la cosa più bella che si possa fare in gioventù. E piano piano ti sentirai arricchire dentro, sentirai formarsi dentro di te quell'esperienza speciale che è la cultura". Grazie Pasolini Grazie Filippo Del Corno!

ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ ΟΙ ΞΕΝΟΙ [[ΕΤΑΙΡΟΙ ΗΜΩΝ]] -ΠΟΥ [ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΤΡΑΝΑ ΑΠΕΔΕΙΞΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ-ΠΑΡΩΔΙΑ] ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΜΕΛΟΣ Β ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΚΛΕΨΙΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΜΑΣ ΧΑΛΙ...ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΛΑΔΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΑΝΤΕΛΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΕΟΥΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΖΗΜΕΝΣ..ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΤΑΜΙΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΝ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΟΥΝ [ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΙΚΑ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ]ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ..ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΑΠΕΡΙΨΑΝ ΚΑΘΕ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΕΣ ΜΕΣΩ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ Η ΜΕΣΩ ΟΜΟΛΟΓΩΝ Η ΓΗΣ κτλ..ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΝ ΓΙΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛ.ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΑΣΑΝΙΖΑΝ ΓΕΡΟΝΤΙΑ..ΠΡΑΓΜΑ ΑΝΗΘΗΚΟ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΥΛΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΗΣΕΙΣ [ΟΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ] ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΠΑΚΕΤΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ [ΟΣΑ ΔΕΝ ΑΠΟΡΟΦΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ [ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΣΕ ΕΜΑΣ] ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΟΥΣ ΕΠΙΤΕΙΔΙΟΥΣ ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΥΣ.....................................................................

....................................................................................................

ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΟΥΤΕ ΔΡΑΧΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ [ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΚΑΙΩΣΑΣΕΣ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΛΑΟ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΡΕΔΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ...ΤΑ ...300.000 ΤΟΥ ΝΟΜΠΕΛ.....ΤΟΥ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΠΟΥ Ο ΦΙΛΟΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΣΑΡΤΡ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΑΦΟΥ ΤΑ ΕΣΟΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΗΘΗΚΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΟΠΛΩΝ

«Αυτοί όλοι οι νεαροί εκατομμυριούχοι ήταν αναρχικοί, φυσικά: όταν ένας άνθρωπος κατέχει τα πάντα, αποτελεί την υπέρτατη πολυτέλεια γι' αυτόν να αρνηθεί την κοινωνία, επειδή με τον τρόπο αυτό μπορεί να αποφύγει τις ευθύνες του απέναντί της.» (Ζαν Κριστόφ)

http://elefantas2015.blogspot.gr/search/label/%CE%A0%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CE%B9%20%CE%95%CE%AF%CE%BC%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5

https://en.wikipedia.org/wiki/Anarchism_in_Romania

Posted on Νοέμβριος 22, 2015 | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός

Μια σύντομη βιογραφία της Βιρτζίνια Μπολτέν, επίσης γνωστής ως Λουίζ Μισέλ του Ροσάριο, ατρόμητης αγωνίστριας για τον αναρχισμό και την γυναικεία απελευθέρωση

Η Βιρτζίνια Μπολτέν ήταν κόρη ενός Γερμανού πλανόδιου πωλητή. Γεννήθηκε στην Ουρουγουάη, ή στο Σαν Λουίς σύμφωνα με κάποιους, ή στο Σαν Χουάν σύμφωνα με τον ερευνητή Placido Grela, και μετακόμισε στο Ροσάριο της Αργεντινής.

Το Ροσάριο ήταν γνωστό ως η “Βαρκελώνη της Αργεντινής” εκείνη την περίοδο εξ’ αιτίας της συγκέντρωσης των βιομηχανιών, της ριζοσπαστικής ζύμωσης και της πολιτικής επιρροής που ασκούσε στην υπόλοιπη χώρα. Εργάστηκε κατασκευάζοντας παπούτσια για εργάτες και στη συνέχεια στη Ρεφινερία, το τεράστιο εργοστάσιο ζάχαρης που απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους ήταν ευρωπαίοι μετανάστες και πολλές από αυτούς γυναίκες. Παντρεύτηκε τον Marquez, έναν οργανωτή του συνδικάτου υποδηματοποιών και επίσης Ουρουγουανό. Continue reading →

Δεν επιτρέπεται σχολιασμός

Posted on Μάιος 18, 2014 | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός

Λουϊζ Μισέλ (LouiseMichel, Vroncourt, 29Μαϊου 1830 – Marseille, 9 Ιανουαρίου1905). Γαλλίδα συγγραφέας και ποιήτρια, δασκάλα, σοσιαλίστρια και αναρχική πολιτική οργανώτρια, πρωταγωνίστρια της Παρισινής Κομμούνας του 1871, γνωστή ως«Κόκκινη Παρθένα της Μονμάρτης»(«ViergeRouge de Montmartre»).

Γεννήθηκε στο Bρονκούρ (Château deVroncourt) του Ωτ Μαρν (Haute – Marne), νόθα θυγατέρα του εύπορου νεαρού LaurentDemahis με την υπηρέτριά τουMarianneMichel, αλλά ανατράφηκε με μεγάλη αγάπη, ιδίως από τους γονείς του πατέρα της, σαν να ήταν τέκνο νόμιμου γάμου. Την πρώτη ανατροφή και εκπαίδευσή της ανέλαβε προσωπικά ο παππούς της, που ήταν ορθολογιστής και στα νιάτα του είχε συμμετάσχει ως «Ιακωβίνος» στην Γαλλική Επανάσταση.

Όταν κατά την εφηβεία της πέθαναν και οι δύο γονείς του πατέρα της, η Λουϊζ στάλθηκε στο Chaumont, σε ένα ειδικό σχολείο για να γίνει δασκάλα και όταν τελείωσε τοποθετήθηκε στο Audeloncourt κοντά στο Vroncourt, παίρνοντας μαζί της την μητέρα της. Όσοι την γνώρισαν, μαρτυρούν ότι η στενότερη σχέση που ανέπτυξε στην ζωή της η Λουϊζ ήταν με την μητέρα της. Οι διδακτικές της μέθοδοι στοAudeloncourt δυσαρέστησαν κάποιους γονείς που έβλεπαν με δυσπιστία τις συνεχείς εκδρομές στην φύση ή το τραγούδι της «Μασσαλιώτιδας» που δίδασκε στα παιδιά, με αποτέλεσμα μετά από λίγο, τον Οκτώβριο του 1855, να υποχρεωθεί να μετακινηθεί σε ένα σχολείο θηλέων στο Millières, όπου έμεινε και δίδαξε επί ενάμιση περίπου χρόνιο.

Όντας κριτικό και ανήσυχο πνεύμα, είχε στραφεί εξαρχής στις δημοκρατικές ιδέες και τον σοσιαλισμό και τελικά το 1856 εγκατέλειψε την συντηρητική επαρχία για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι, όπου τα μεγαλύτερα πλήθη υπόσχονταν συναρπαστικές στιγμές στους επαναστάτες της εποχής. Η ίδια περιέγραψε τον παλμό εκείνων των χρόνων στο βιβλίο της «Αναμνήσεις» («Memoires») με τα ακόλουθα λόγια: «Οι άνθρωποι ήθελαν να τα αγκαλιάσουν όλα μεμιάς, τις τέχνες, τις επιστήμες, την λογοτεχνία, τις ανακαλύψεις. Η ζωή έβραζε και όλοι βιάζονταν να ξεφύγουν από τον παλαιό κόσμο».

Ασχολήθηκε με το γράψιμο και στις 27 Ιανουαρίου 1862 έγινε γραμματέας της παρισινής «Ένωσης των Ποιητών» («L’ Uniondespoètes»), ενώ αρκετά από τα λογοτεχνικά της κείμενα τα υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Ενζωλοράς» («Enjolras»), όπως ονομαζόταν στους «Άθλιους» του Ουγκώ ο φοιτητής ηγέτης των επαναστατών του 1832 που εκτελέστηκε στα οδοφράγματα του Παρισιού. Τον επιούσιο τον κέρδιζε αρκετά άνετα, εργαζόμενη ως δασκάλα. Όμως, επειδή αρνήθηκε να δώσει τον απαιτούμενο όρκο πίστης στον αυτοκράτορα και την Εκκλησία, τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από την δημόσια εκπαίδευση και έτσι υποχρεώθηκε να ιδρύσει το 1865 δικό της ιδιωτικό σχολείο στην περιοχή της Μονμάρτης.

Γράφτηκε στην πολιτική Λέσχη «Η πατρίδα σε κίνδυνο» («LaPatrieendager»), που αποσκοπούσε στο να εξασφαλίσει την σωτηρία των λαϊκών τάξεων απέναντι στους εισβολείς Γερμανούς, το 1869 ηγήθηκε του συλλόγου αλληλοβοήθειας των εργατριών του Παρισιού και την επόμενη χρονιά πρωτοστάτησε στην «Επιτροπή Επαγρύπνησης των Δημοκρατικών Γυναικών» («LeComitédeVigilancedesCitoyennes») στο διαμέρισμα της Μονμάρτης, από όπου και πήρε το προσωνύμιο της «Κόκκινης Παρθένας της Μονμάρτης».

Στις 12 Ιανουαρίου 1870 ήταν ανάμεσα στους 100.000 διαδηλωτές που συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία τον δημοσιογράφο Βίκτορα Νουάρ (VictorNoir, 1848 – 1870) και συμμετείχε στην ανεπιτυχή απόπειρα των «μπλανκιστών» να εκτρέψουν την κηδεία σε εξέγερση. Στις 15 Αυγούστου συμμετείχε στην διαδήλωση για την απελευθέρωση των μπλανκιστών Eudes και Brideau, που είχαν συλληφθεί για την απόπειρα εξέγερσης στην εργατική συνοικία Belleville και είχαν καταδικαστεί σε θάνατο, από δε την έναρξη της πολιορκίας του Παρισιού από τους Πρώσους το φθινόπωρο του 1870, αγωνίστηκε πολύ με την βοήθεια του φίλου της Κλεμασώ (GeorgesClemenceau), τότε δημάρχου Μονμάρτης, για να κρατήσει ανοικτό το σχολείο της και να σιτίσει τους μαθητές της.

Το ηρωϊκό δίμηνο Απριλίου – Μαϊου 1871 συμμετείχε ενεργά στην Κεντρική Επιτροπή της Παρισινής Κομμούνας όπου εκπροσώπησε τις οργανώσεις των γυναικών, οργάνωσε την «Ένωση των Γυναικών για την Άμυνα του Παρισιού», ντύθηκε την στολή της Εθνοφρουράς, ορκίστηκε να σκοτώσει τον Αδόλφο Θιέρσιο (Louis – Adolphe Thiers, 1797 – 1877) και πολέμησε μαζί με τον 25χρονο σύντροφό της Θεόφιλο Φερρέ (ThéophileFerré, 1846 – 1871) στα τελευταία οδοφράγματα κοντά στο νεκροταφείο της Μονμάρτης, προτού συλληφθούν και κλειστούν στις φυλακές. Η Λουϊζ είχε κατορθώσει αρχικά να διαφύγει, παραδόθηκε όμως στις 24 Μαϊου, όταν οι δυνάμεις της καταστολής των «Βερσαλιέζων» συνέλαβαν την μητέρα της και απειλούσαν να την τουφεκίσουν. Φυλακίστηκε στις φυλακές «Satory».

Μετά από λίγους μήνες ο Φερρέ καταδικάστηκε σε θάνατο, αποχαιρέτησε τους δικαστές με τα λόγια «έζησα ελεύθερος και επιθυμώ επίσης ελεύθερος να πεθάνω» και εκτελέστηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1871. Η Λουϊζ του αφιέρωσε το συγκινητικό ποίημα «Το κόκκινο γαρύφαλλο» («L’ oeilletrouge»). Η ίδια δικάστηκε στο 6οΠολεμικό Στρατοδικείο στις 16 Δεκεμβρίου 1871 με τις κατηγορίες της ένοπλης στάσης, της προτροπής των πολιτών σε τέλεση

Η Μισέλ και άλλοι κρατούμενοι κομμουνάροι
οδηγούνται στην φυλακή (πίνακας του J. Girardeth)

κακουργημάτων, της πλαστογραφίας και της συνομωσίας για θανάτωση ομήρων.

Απέναντι στους δικαστές η Λουϊζ στάθηκε άφοβη, αγέρωχη και ασυμβίβαστη και τους προκάλεσε ανοικτά να την καταδικάσουν σε θάνατο: «έπραξα αυτό που ήμουν υποχρεωμένη να πράξω, δηλαδή το επαναστατικό μου καθήκον, χωρίς μίσος, χωρίς οργή, χωρίς οίκτο, ούτε για τους άλλους ούτε καν για τον εαυτό μου… δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και ούτε επιθυμώ να με υπερασπιστεί άλλος. Ανήκω ολοκληρωτικά στην κοινωνική επανάσταση και εφόσον κάθε καρδιά που πάλλεται για την ελευθερία δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα πέρα από ένα βόλι από μολύβι, εγώ απαιτώ το μερίδιό μου. Εάν με αφήσετε να ζήσω, δεν θα πάψω ποτέ να φωνάζω για εκδίκηση και κάποτε θα κατορθώσω να την πάρω. Αυτά μόνο είχα να πω. Τώρα, εάν δεν είστε δειλοί, μπορείτε να με σκοτώσετε».

Έχοντας καταδικαστεί σε ισόβια εξορία, έμεινε επί 20 μήνες φυλακισμένη στις φυλακές «Auberive» του Ωτ Μαρν. Ο Βίκτωρ Ουγκώ (VictorHugo) της αφιέρωσε τον ίδιο Δεκέμβριο το ποίημά του «ViroMajor», ενώ από την άλλη οι καθεστωτικές εφημερίδες της εποχής την περιέγραφαν ως «κόκκινη λύκαινα» («lalouverouge») και αιμοσταγές τέρας.

Στις 8 Αυγούστου 1873 φορτώθηκε αλυσοδεμένη στο πλοίο «Virginie» με προορισμό την Νέα Καλυδωνία (Nouvelle Calédonie) του Ειρηνικού, στης οποίας την φυλακή «Numbo» έφτασε μετά από ένα σκληρό ταξίδι τεσσάρων μηνών, στην διάρκεια του οποίου έγινε στενή φίλη των συγκρατουμένων της «κομμουνάρων» Ανρί Ροσφόρ (VictorHenriRochefort, 1831 – 1913, δημοκρατικού μαρκήσιου, εκδότη και δημοσιογράφου της απαγορευμένης εφημερίδας «La Marseillaise») και Ναταλί Λεμέλ (NathalieLemel, 1826 – 1921, φεμινίστρια και στέλεχος της Πρώτης Διεθνούς, η οποία μύησε την Λουϊζ στον Αναρχισμό). Έμεινε στην εξορία 7 σχεδόν χρόνια και δημιούργησε και εκεί προβλήματα στους κρατούντες, όταν η μοναδική μέσα σε όλους τους εξόριστους όχι μόνο πήρε το 1878 θέση υπέρ των εξεγερμένων αυτοχθόνων Κανάκ (Kanak), αλλά επιπλέον είχε προσπαθήσει ήδη από τον Μαϊο του 1875 να τους μορφώσει και να τους δημιουργήσει πολιτική θεωρία.

Μισέλ τον Νοέμβριο του 1880

Η Λουϊζ επέστρεψε στο Παρίσι στις 9 Νοεμβρίου 1880 μετά από πολιτική αμνηστία που χορηγήθηκε για όλους όσους ακόμα εξέτιαν ποινές που είχαν να κάνουν με την «Κομμούνα» και την υποδέχθηκε πανηγυρικά ένα απέραντο πλήθος 10.000 ομοϊδεατών της στον σταθμό StLazare. Έχοντας πλέον ασπαστεί τον Αναρχισμό, μίλησε σε ένα εξίσου μεγάλο πλήθος σοσιαλιστών και αναρχικών στις 21 Νοεμβρίου και τους επόμενους μήνες αύξησε την επαναστατική της δραστηριότητα, την αρθρογραφία της και τις ομιλίες της σε δημόσιες συγκεντρώσεις.

Πενηντάχρονη πια, αποχαιρέτισε τον Ιανουάριο του 1881 τον μεγάλο επαναστάτη Ωγκίστ Μπλανκί (Louis Auguste Blanqui, 1805 – 1881), εκφωνώντας στην κηδεία του έναν συγκινητικό επικήδειο και καθιέρωσε έκτοτε να ορκίζεται στο όνομά του κάθε φορά που την έσερναν, ως κατηγορούμενη, στα δικαστήρια. Τον Ιούλιο του 1881 εκπροσώπησε το γαλλικό αναρχικό κίνημα στο διεθνές συνέδριο του Λονδίνου («LondonInternationalSocialRevolutionaryCongress»), στο οποίο υιοθετήθηκε η λεγόμενη «έμπρακτη προπαγάνδα» («propagandabydeed», «propagande par le fait», «propaganda durch die Tat») ως μέσο προετοιμασίας της κοινωνικής Επανάστασης.

Τον Ιανουάριο του 1882, σε συγκέντρωση για την πρώτη επέτειο του θανάτου του Μπλανκί, συνελήφθη για μία ακόμη φορά με την κατηγορία της περιϋβρισης αρχής και έμεινε στην φυλακή επί 2 εβδομάδες, ενώ παρουσιάζεται από πολλούς να έχει καθιερώσει στις 9 Μαρτίου 1883 στο Παρίσι την μαύρη σημαία των αναρχικών, όταν, κρατώντας μία τέτοια στα χέρια της, ηγήθηκε μαζί με τον μόλις 22χρονο τότε Αιμίλιο Πουζέ (ΕmilePouget, 1860 – 1931) ενός πλήθους εξαγριωμένων ανέργων, μερικοί από τους οποίους άρπαξαν ψωμιά από τρεις φούρνους της πόλης. Σύμφωνα με άλλες αναφορές, η ίδια είχε υψώσει ξανά την μαύρη σημαία και παλαιότερα, πριν από 12 χρόνια, κατά την διάρκεια της Παρισινής Κομμούνας, τότε όμως με χιαστί οστά και νεκροκεφαλή, η Ιστορία όμως πρωτοεμφανίζει την ύψωση μαύρης σημαίας με πολιτικό – επαναστατικό νόημα νωρίτερα, τον Οκτώβριο του 1865, στο «Διεθνές Φοιτητικό Συνέδριο» της Λιέγης (Liége), από τους Γάλλους μπλανκιστές. Ως καθοδηγήτρια πάντως εκείνων που λεηλάτησαν τους παρισινούς φούρνους συνελήφθη μετά από αναζήτηση τριών εβδομάδων και καταδικάστηκε σε κάθειρξη 6 ετών.

Έμεινε στην φυλακή μέχρι τον Ιανουάριο του 1886, οπότε και αποφυλακίστηκε μαζί με άλλα στελέχη του αναρχικού χώρου (Κροπότκιν, Μπορντά, Πουζέ, κ.ά.), έπειτα από χορήγηση πολιτικής αμνηστίας από τον πρόεδρο Grevy, ενώ στα τέλη του ιδίου έτους ο ποιητής Πωλ Βερλαίν (Paul – MarieVerlaine, 1844 – 1896) της αφιέρωσε το ποίημά του «Μπαλάντα προς τιμήν της Λουϊζ Μισέλ» («Balladeenl’honneurdeLouiseMichel»). Όμως ο θάνατος της μητέρας της την προηγούμενη χρονιά (στις 3 Ιανουαρίου 1885) που της είχε προξενήσει κατάθλιψη, συν την πολυδιάσπαση του σοσιαλιστικού κινήματος είχαν κλονίσει αρκετά το φρόνημά της.

Aκολούθησε νέα σύλληψη και φυλάκισή της με αφορμή την άγρια απεργία στηνDecazeville του Αβεϋρόν (Aveyron), κατά την οποία οι εκεί ανθρακωρύχοι είχαν στις 26 Ιανουαρίου 1886 κακοποιήσει και εκπαραθυρώσει τον εκπρόσωπο της εργοδοσίας μηχανικό JulesWatrin. Οκτώ άντρες απεργοί και δύο γυναίκες είχαν συλληφθεί ως αυτουργοί του λιντσαρίσματος, το οποίο όμως είχε χαιρετιστεί ως «εκτέλεση» από τους επαναστατικούς σοσιαλιστικούς και αναρχικούς κύκλους του Παρισιού και τις εφημερίδες τους. Ακολούθησε η σύλληψη και καταδίκη σε 15μηνη φυλάκιση των επαναστατών σοσιαλιστών αγκιτατόρων Ερνέστου Ρος (ErnestRoche, 1850 – 1917, εκδότη της εφημερίδας «L’ Intransigeant») και Αλμπέρτου Ντουκερσύ (AlbertDucQuercy, 1856 – 1934, συντάκτη της ««Cri du Peuple»») που δρούσαν στην περιοχή, η οποία σύλληψη και φυλάκιση έγινε αφορμή για γενίκευση της απεργίας και σε άλλους κλάδους εργατών της περιοχής, ενώ ανάλογες άγριες απεργίες ξεσπούσαν και σε διάφορες περιοχές του Βελγίου, με πυρπολήσεις εργοστασίων, δημοσίων κτιρίων, εκκλησιών, μοναστηριών και σπιτιών πλουσίων, στην δε γαλλική πρωτεύουσα ο 27χρονος αναρχικός Σαρλ Γκαλό (Charles Gallo, 1859 – 190?), φωνάζοντας «Vivel’ Anarchie!» έστρεφε στις 5 Μαρτίου το περίστροφό του προς τους πανικόβλητους υπαλλήλους του παρισινού Χρηματιστηρίου.

Στην καταστολή που ακολούθησε, εκτός από τους επικεφαλής των απεργών συνελήφθησαν και όσοι επαναστάτες σοσιαλιστές και αναρχικοί είχαν, είτε σε άρθρα τους είτε σε ομιλίες τους, επαινέσει την βία. Ανάμεσα σε εκείνους που κατηγορήθηκαν ως «ηθικοί αυτουργοί» ήταν και η Λουϊζ Μισέλ, η οποία εξαιτίας μιας ομιλίας της στο θέατρο «Chateau–d’ Εau» στις 3 Ιουνίου υπέρ των απεργών, κλείστηκε για μία ακόμη φορά στις φυλακές, αυτή την φορά όμως για τέσσερις μόνον μήνες.

Την Κυριακή 22 Ιανουαρίου 1888 έγινε απόπειρα δολοφονίας της στην Χάβρη (LeHavre) από τον φτωχό 32χρονο βασιλόφρονα Πιέρ Λουκάς (PierreLucas). Από τις δύο σφαίρες που ρίχτηκαν εναντίον της, η μία τραυμάτισε το δεξί αυτί της και η άλλη χαράκωσε το αριστερό της μάγουλο.

Εκπλήσσοντας του πάντες, η Λουϊζ όχι μόνο ανέλαβε η ίδια να βρει συνήγορο για τον επίδοξο δολοφόνο της, αλλά επιπρόσθετα τον υπερασπίστηκε και η ίδια στην δίκη του, λέγοντας ότι «είχε απλώς παρασυρθεί από μια άθλια κοινωνία».

Το 1890 την συνέλαβαν για μία ακόμη φορά μετά από πύρινους λόγους της με την κατηγορία της «διέγερσης σε στάση» και μόλις μετά βίας γλίτωσε τα χειρότερα, καθώς κατά την μόδα της εποχής στην αντιμετώπιση των αναρχικών οι κρατούντες είχαν πρόθεση να την κλείσουν σε φρενοκομείο. Εγκατέλειψε λοιπόν την Γαλλία, και έζησε κάποια χρόνια σε πολιτική αυτοεξορία στην Αγγλία, όπου όμως το 1895 ήλθε σε πλήρη διάσταση με τους εκεί, επικρατούντες έναντι των αναρχικών, μαρξιστές. Αυτό που υποστήριζε μέχρι τον θάνατό της ήταν η αμεσότητα και η διαύγεια των προθέσεων: «στις ημέρες μας έχουμε ως κύρια όπλα μας την ειλικρίνεια και την αμεσότητα. Είναι προς το συμφέρον μας να εμφανιζόμαστε προς τα έξω όπως ακριβώς είμαστε και σύμφωνα με αυτά που πιστεύουμε».

Κατά την παραμονή της στο Λονδίνο άνοιξε ένα σχολείο για τα παιδιά των πολιτικών προσφύγων (το «InternationalSchool»), το οποίο κατά τον Τζων Σόττον (JohnShotton) απετέλεσε το πρώτο ελευθεριακό σχολείο της Αγγλίας. Μέχρι τον θάνατό της, και πάντα παρακολουθούμενη από την αστυνομία, συνέχισε να περιοδεύει και να δίνει διαλέξεις, τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ολλανδία, το Βέλγιο, αλλά και την Γαλλία, στην οποία είχε επιστρέψει από το 1895 για να εκδώσει με τον Σεμπαστιάν Φωρ (Sébastien Faure, 1858 – 1942) την αναρχική εφημερίδα «Libertaire».

Κατά την διάρκεια μιας τέτοιας περιοδείας στην Αλγερία και την νότια Γαλλία πέθανε στις 9 Ιανουαρίου 1905 στο δωμάτιο 11 του «HotelOasis» της Μασσαλίας, σε ηλικία 74 ετών. Θάφτηκε στο νεκροταφείο του Λεβαλουά Περέ (Levallois – Perret) του Παρισιού με πολιτική, όπως η ίδια είχε ζητήσει, κηδεία στις 21 Ιανουαρίου και το πλήθος στην κηδεία της ξεπερνούσε σε μήκος το ένα χιλιόμετρο.

Τουλάχιστον μέχρι το 1916 γινόταν κάθε χρόνο μία αγωνιστική εργατική διαδήλωση δίπλα στον τάφο της, ενώ δύο σώματα γαλλόφωνων εθελοντών μαχητών στον Ισπανικό Εμφύλιο ονομάστηκαν «Bataillons Louise Michel» για να τιμηθεί η μνήμη της.

Την πρωτομαγιά του 1946 ο σταθμός του Μετρό «Vallier» μετονομάστηκε προς τιμήν της «LouiseMichel» και το 1975 ονομάστηκε το ίδιο ο χώρος μπροστά από τον καθεδρικό της «Σακρέ Καιρ» («SacreCoeur»). Τον Ιανουάριο του 2005, τέλος, η πόλη του Παρισιού αφιέρωσε ολόκληρο τον μήνα στην εκατοστή επέτειο του θανάτου της, και ο Δήμος Παρισιού με το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και τον πολιτιστικό σύλλογο «Actazé» διοργάνωσαν στις 11 και 12 Μαρτίου το συμπόσιο «Louise Michel, figure de la transversalité», στο οποίο μίλησαν περισσότεροι από είκοσι ειδικοί ιστορικοί.

«Lueurs dans l’ ombre. Plus d’ idiots, plus de fous. L’ âme intelligente. L’ idée libre. L’ esprit lucide de la terre à Dieu…», 1861

«Le livre du jour de l’ an: historiettes, contes et légendes pour les enfants», Paris, 1872

«La Greve derniere», μαζί με την Jean Guêtré (ψευδώνυμο της Victoire Tinayre), 1881

«La Misère», 1882

«Les Méprises», μαζί με την Jean Guêtré (ψευδώνυμο της Victoire Tinayre), 1882

«Le Gars Yvon», 1882

«Ligue internationale des femmes révolutionnaires, Appel à une reunion», 1882

«Le Batard imperial», μαζί με τον Jean Winter, 1883

«Défense de Louise Michel», 1883

«La Fille du people», μαζί με τον Adolphe Grippa, 1883

«Contes et légendes », 1884

«Legentes et chants de gestes des canaques», 1885

«Les Microbes humains», 1886

«Manifeste et proclamation de Louise Michel aux citoyennes de Paris», ως «Louise Maboul», 1883

«Mémoires», 1886

«L’ Ère nouvelle, pensée dernière, souvenirs de Calédonie», τραγούδια της φυλακής, 1887

«Le Coq rouge», θεατρικό, 1888

«Le Monde nouveau», 1888

«Lectures encyclopédiques par cycles attractifs», 1888

«Les Crimes de l’ époque», 1888

«Le claque-dents», διήγημα, 1890

«Prise de possession», 1890

«Α travers la vie», ποίηση, 1894

«La Commune», 1898

«Le Reve», 1898

«Avant la Commune», 1905, μετά θάνατον

«Souvenirs et aventures de ma vie», 1905 – 1908, μετά θάνατον

«Fleurs et ronces», ποίηση, 1913, μετά θάνατον

Δημοσίευσε επίσης κείμενά της σε πολλές σοσιαλιστικές και αναρχικές εφημερίδες, μερικές από τις οποίες είναι οι «L‘ Aurore», «LaBataille», «L‘ Intransigeant», «L‘EchodelaHaute – Marne», «LeLibertaire», «LaPatrieendager», «LePays», «LaRevolutionSociale», «LeMarseillaise», κ.ά.

Francois Cavanna, «Louise la petroleuse, ou l’ Ηydre de l’ Anarchie», Paris, 1981

Paule Lejeune, «Louise Michel, l’ indomptable», Paris, 1978

Margaret Leland Goldsmith, «Seven Women Against the World», London, 1935

Prosper – Olivier Lissagaray, «Histoire de la Commune de 1871», Paris, 1876

Fernand Planche, «La vita ardente e intrepida di Louise Michel», Paris, 1948

Edith Thomas, «Louise Michel», Montreal, 1980

Posted on Μάιος 18, 2014 | Δεν επιτρέπεται σχολιασμός

Η Μισέλ και άλλοι κρατούμενοι κομμουνάροι
οδηγούνται στην φυλακή (πίνακας του J. Girardeth)

κακουργημάτων, της πλαστογραφίας και της συνομωσίας για θανάτωση ομήρων.

Μισέλ τον Νοέμβριο του 1880

«Lueurs dans l’ ombre. Plus d’ idiots, plus de fous. L’ âme intelligente. L’ idée libre. L’ esprit lucide de la terre à Dieu…», 1861

«Le livre du jour de l’ an: historiettes, contes et légendes pour les enfants», Paris, 1872

«La Greve derniere», μαζί με την Jean Guêtré (ψευδώνυμο της Victoire Tinayre), 1881

«La Misère», 1882

«Les Méprises», μαζί με την Jean Guêtré (ψευδώνυμο της Victoire Tinayre), 1882

«Le Gars Yvon», 1882

«Ligue internationale des femmes révolutionnaires, Appel à une reunion», 1882

«Le Batard imperial», μαζί με τον Jean Winter, 1883

«Défense de Louise Michel», 1883

«La Fille du people», μαζί με τον Adolphe Grippa, 1883

«Contes et légendes », 1884

«Legentes et chants de gestes des canaques», 1885

«Les Microbes humains», 1886

«Manifeste et proclamation de Louise Michel aux citoyennes de Paris», ως «Louise Maboul», 1883

«Mémoires», 1886

«L’ Ère nouvelle, pensée dernière, souvenirs de Calédonie», τραγούδια της φυλακής, 1887

«Le Coq rouge», θεατρικό, 1888

«Le Monde nouveau», 1888

«Lectures encyclopédiques par cycles attractifs», 1888

«Les Crimes de l’ époque», 1888

«Le claque-dents», διήγημα, 1890

«Prise de possession», 1890

«Α travers la vie», ποίηση, 1894

«La Commune», 1898

«Le Reve», 1898

«Avant la Commune», 1905, μετά θάνατον

«Souvenirs et aventures de ma vie», 1905 – 1908, μετά θάνατον

«Fleurs et ronces», ποίηση, 1913, μετά θάνατον

Francois Cavanna, «Louise la petroleuse, ou l’ Ηydre de l’ Anarchie», Paris, 1981

Paule Lejeune, «Louise Michel, l’ indomptable», Paris, 1978

Margaret Leland Goldsmith, «Seven Women Against the World», London, 1935

Prosper – Olivier Lissagaray, «Histoire de la Commune de 1871», Paris, 1876

Fernand Planche, «La vita ardente e intrepida di Louise Michel», Paris, 1948

Edith Thomas, «Louise Michel», Montreal, 1980

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Βικτόρ Σερζ
[[Αρχείο:Victor serge.jpg\|]]
Γέννηση	30 Δεκεμβρίου 1890 Βρυξέλλες, Βέλγιο
Θάνατος	17 Νοεμβρίου 1947 Πόλη του Μεξικού, Μεξικό
Υπηκοότητα	Ρωσία
Ιδιότητα	συγγραφέας και ιστορικός
Πολιτικό κόμμα	Μπολσεβίκοι και Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα
δεδομένα ( π • σ • ε )

Ο Βικτόρ Σερζ (30 Δεκεμβρίου 1890 - 17 Νοεμβρίου 1947), ψευδώνυμο του Βίκτορ Λβόβιτς Κιμπάλτσιτς (ρωσ.:Ви́ктор Льво́вич Киба́льчич), ήταν Ρώσος επαναστάτης και γαλλόφωνος συγγραφέας και ιστορικός. Στην αρχή αναρχικός, έγινε μέλος του Ρώσικου Κομμουνιστικού Κόμματος μετά την άφιξή του στην Πετρούπολη τον Ιανουάριο του 1919 και εργάστηκε για τη νεοσύστατη Κομιτέρνως δημοσιογράφος, εκδότης/επιμελητής, μεταφραστής αλλά και ως πράκτορας. Από τους πρώτους και πλέον οξυδερκείς και αυστηρούς κριτικούς του Σταλινισμού, παρέμεινε αφοσιωμένος στα ιδανικά του Σοσιαλισμού και του Μπολσεβικισμού μέχρι το θάνατό του.

[Απόκρυψη]

Ο Σερζ γεννήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1890 στις Βρυξέλλες. Οι γονείς του ήταν μεταξύ των Ρώσων διανοουμένων μεταναστών οι οποίοι εγκατέλειψαν την αυτοκρατορία κατά την περίοδο καταστολής μετά τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β΄ από Ναρόντνικους τρομοκράτες το 1881. Ο πατέρας του, Λεονίντ Κιμπάλτσιτς, πρώην αξιωματικός του τσαρικού στρατού και φυσικός επιστήμονας στην εξορία, ήταν ξάδελφος του χημικού Νικολάι Κιμπάλτσιτς, ο οποίος κατασκεύασε τις βόμβες που χρησιμοποιήθηκαν στη δολοφονία του Τσάρου και γι' αυτό το λόγο εκτελέστηκε. Ο ίδιος ο Λεονίντ με δυσκολία κατάφερε να γλιτώσει τον απαγχονισμό για τη συμμετοχή του στην εκτέλεση και κατέφυγε τελικά στηνΕλβετία το 1887. Εκεί γνώρισε τη μητέρα του Σερζ, Βέρα Φρόλοβα, το γένος Ποντορόβσκαγια, κόρη φτωχού μικρο-ευγενή Πολωνικής καταγωγής. Ήδη παντρεμένη με αξιωματούχο της Πετρούπολης, μετά τη γέννηση και της δεύτερης κόρης της, η Βέρα πήρε άδεια να πάει στην Ελβετία για να σπουδάσει και να θεραπευτεί από τη φυματίωση, αλλά και για να αποφύγει την αποπνικτική ατμόσφαιρα της ρωσικής πρωτεύουσας. Εκεί θα γνωρίσει τον Κιμπάλτσιτς και μαζί θα γυρίσουν την Ευρώπη, σύμφωνα με το γιο τους, "αναζητώντας τον άρτο τον επιούσιο και καλές βιβλιοθήκες."^[2] Τα πρωτοτόκια του Σερζ ήταν ο ιδεαλισμός και η αυτοθυσία.

Τα παιδικά χρόνια του Σερζ στην Αγγλία και κυρίως στο Βέλγιο ήταν γεμάτα τόσο από έσχατη φτώχεια (ο μικρός του αδελφός πέθανε από υποσιτισμό) όσο και από διανοητική έξαψη και ζωντάνια, όπως έπρεπε σε περιβάλλον Ρώσων εμιγκρέδων επαναστατών της εποχής. Ο πατέρας του απεχθάνονταν τη δημόσια εκπαίδευση, την οποία θεωρούσε "βλακώδη αστική διδασκαλία" κι έτσι ο Σερζ δεν παρακολούθησε ποτέ σχολείο. "Έλαβε τη μόρφωσή του μέσα από τη συλλογή επαναστατικών βιβλίων του πατέρα του κι έμαθε τη ζωή μέσα στις φτωχογειτονιές των Βρυξελλών".^[3] Το 1905 οι γονείς του χώρισαν. Ζώντας μόνος του από δω και μπρος, έπιασε δουλειά πρώτα ως βοηθός φωτογράφου κι έπειτα ως φωτογράφος και ως σχεδιαστής. Σε ηλικία 15 χρονών έγινε μέλος της σοσιαλιστικής οργάνωσης Νεαροί Φρουροί (Jeune Garde Socialiste). Απογοητευμένος όμως από τορεφορμισμό τους, στράφηκε στον Αναρχισμό. Οι πολιτικές του δραστηριότητες επέσυραν την προσοχή των αρχών. Το 1908, μετά από σύντομη παραμονή σε εναλλακτική κοινότητα στις Αρδένες, μετέβη στο Παρίσι.

L'Anarchie, 3 Ιανουαρίου 1907

Στο Παρίσι ο Σερζ έμαθε την τέχνη της λινοτυπίας σε παράνομα αναρχικά τυπογραφεία και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Τα άρθρα του, φέροντας την υπογραφή Le Rétif (=ανήσυχος, αεικίνητος, επίμονος), δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Επανάσταση (Le Révolté) κι αργότερα στην εφημερίδα Αναρχία (L'Anarchie). Μαζί με τους εκεί συντρόφους του ασπάστηκε τον Αναρχικό Ατομικισμό του Μαξ Στίρνερ, τον 'συνειδητό εγωισμό' του Νίτσε και τον ιλλιγκαλισμό. Μερικοί από τους παθιασμένους ατομικιστές, εξαναγκασμένοι από την ανέχεια κι εμπνευσμένοι από την επανάσταση, στράφηκαν στις ένοπλες ληστείες. Οι τραγικοί ληστές ή συμμορία Μπονό τρομοκράτησαν το Παρίσι και τα περίχωρα για ένα σχεδόν χρόνο, από το 1911 εώς το 1912, πριν εξουδετερωθούν από τη γαλλική αστυνομία. Η άσκοπη βία και η αιματοχυσία προκάλεσαν τον αποτροπιασμό του Σερζ (εκδότη εκείνη την περίοδο μαζί με την πρώτη του σύζυγο, Ριρέτ, της Αναρχίας, της οποίας όλοι σχεδόν οι ληστές ήταν συνεργάτες) που θα οδηγηθεί στην απόρριψη των θεωριών που τις προκάλεσαν.^[4] Προς το παρόν όμως, μετά τη σύλληψή του, αρνήθηκε να καταγγείλει τους πρώην συντρόφους του και να γίνει πληροφοριοδότης. Ως αποτέλεσμα καταδικάστηκε σε φυλάκιση 5 ετών.^[5]

Αποφυλακίστηκε το 1917 με την εντολή να εγκαταλείψει το γαλλικό έδαφος εντός πέντε ημερών. Κατέφυγε στη Βαρκελώνη όπου συνέχισε τη δημοσιογραφική του δραστηριότητα, υπογράφοντας τα άρθρα του πλέον ως Βικτόρ Σερζ. Εδώ επίσης εγκατέλειψε τον Αναρχικό Ατομικισμό για χάρη της ταξικής πάλης και του Συνδικαλισμού.^[2] Πήρε μέρος στην Ισπανική επανάσταση του 1917 αλλά προβλέποντας την αποτυχία της, και με την περισσότερο ελπιδοφόρα Ρώσικη επανάσταση σε εξέλιξη, αποφάσισε να μεταβεί στη γενέτειρα των γονιών του. Έτσι, επέστρεψε στη Γαλλία όπου προσπάθησε να καταταγεί στον εκεί μαχόμενο Ρωσικό στρατό με την ελπίδα να επαναπατριστεί. Συνελήφθη όμως και φυλακίστηκε για ένα περίπου χρόνο. Τον αντάλλαξαν με άλλους 39 συντρόφους του, με Λευκούς αιχμαλώτους. Ανάμεσα στους απελαθέντες ήταν και η μέλλουσα δεύτερη σύζυγός του Λιούμπα Ρουσάκοφ, Εβραία από τη Μασσαλία.

Ο Σερζ έφτασε στο Πέτρογκραντ τον Ιανουάριο του 1919. Οι ελευθεριακές του ευαισθησίες τον έκαναν δύσπιστο έναντι της αυταρχικής πολιτικής των Μπολσεβίκων. Ως επαναστάτης όμως δεν είχε άλλη επιλογή από τη συμμετοχή στην υπεράσπιση κι ανοικοδόμηση της Σοβιετικής Πολιτείας.^[6] Συνέχισε συνάμα να υποστηρίζει ένθερμα τη συμμετοχή στην επανάσταση αναρχικών και άλλων μη-Μπολσεβίκων σοσιαλιστών, συναναστρεφόμενος στους κύκλους τους και μετέχοντας στις κοινωνικές τους ομάδες. Ως αφοσιωμένος διεθνιστής υποστήριζε την ιδέα των επαναστάσεων σε άλλες χώρες, θεωρώντας τες και αναγκαίες για την επιβίωση της Σοβιετικής Ένωσης. Συνάμα, ανησυχούσε πως τα σχετικά σχέδια των Μπολσεβίκων ήταν πρόωρα. Για τη Γαλλία πίστευε ότι απείχε των αναγκαίων συνθηκών, για τη δε Γερμανία ότι απείχε της αναγκαίας επαναστατικής συνείδησης.

Στην Πετρούπολη, έμενε σε ένα παλιό αρχοντικό. Προκειμένου να ζεσταθεί χρειάστηκε μαζί με τους συντρόφους να κάψει βιβλία. Ιδιαίτερη ικανοποίηση του προκάλεσε το κάψιμο βιβλίων τα οποία διαπραγματεύονταν τους νόμους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Ο Σερζ συνάντησε τον Μαξίμ Γκόρκι ο οποίος του προσέφερε μια θέση στον εκδοτικό οίκο που διηύθυνε, την Παγκόσμια Λογοτεχνία. Παρά το βαθύ θαυμασμό που έτρεφε για τον Γκόρκι, ο Σερζ αρνήθηκε. Στην αρχή, κέρδιζε τα προς το ζην ως επιθεωρητής σχολείων και ως λέκτορας για το Σοβιέτ της Πετρούπολης. Τον Μάρτιο του 1919, χάρη στην εκτεταμένη γλωσσομάθειά του, άρχισε να εργάζεται στο τμήμα ξενόγλωσσων εκδόσεων της Τρίτης Διεθνούς. Το γεγονός δεν τον εμπόδισε να επικρίνει τις γραφειοκρατικές τάσεις του Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, Προέδρου την εποχή εκείνη του Εκτελεστικού Γραφείου του οργανισμού. Τα καθήκοντά του στην Κομιντέρν συμπεριλάμβαναν την υποδοχή επισκεπτών στη Σοβιετική Ένωση, όπως οι Πιέρ Νέβιλ, Νίκος Καζαντζάκης και Παναΐτ Ιστράτι. Παράλληλα εργάστηκε σκληρά για να βοηθήσει άδικα διωχθέντες από τη μυστική αστυνομία.^[7]

O Σερζ παντρεύτηκε τη Λιούμπα Ρουσάκοφ και το 1920 απέκτησαν το πρώτο τους παιδί, τον Βλάντι. Οι Ρουσάκοφ ήταν Ρωσο-εβραίοι οι οποίοι είχαν απελαθεί από τη Γαλλία και ταξιδέψει στην Πετρούπολη με το ίδιο καράβι όπως ο Σερζ. Ο πατέρας της Λιούμπας, Αλέξανδρος, ήταν επαναστάτης εργάτης, ο οποίος αναγκάστηκε να μετακομίσει στη Γαλλία μετά την επανάσταση του 1905. Εκεί συνέχισε να εργάζεται ως βιομηχανικός εργάτης, όπως έκανε και μετά την επιστροφή του στη Ρωσία. Η ίδια η Λιούμπα εργάστηκε ως στενογράφος του Λένιν για λίγο καιρό το 1921. Τα προβλήματα με την υγείας της αποτέλεσαν πηγή διαρκούς ανησυχίας για τον Σερζ.

Αφιχθείς στη Ρωσία κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου και του Πολεμικού Κομμουνισμού, έχοντας συμμετάσχει στην άμυνα της Πετρούπολης ως μέλος μονάδας πολυβόλων κι έχοντας και προσωπική εμπειρία των διωγμών κατά κομμουνιστών και επαναστατών σε διάφορα μέρη του κόσμου, ο Σερζ επέκρινε έντονα την απελευθέρωση Λευκών αιχμαλώτων. Κατά τη γνώμη του, η πρακτική αυτή, όπου συνέβαινε, αποτελούσε πολυτέλεια για την πολιορκημένη νεοσύστατη Σοβιετική Πολιτεία. Ωστόσο, οι θέσεις του σε τέτοια θέματα μετριάστηκαν, καθώς η κυβέρνηση συνέχισε τη σκληρή στάση που είχε υιοθετήσει ενάντια στους αντιφρονούντες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και μετά το τέλος του. Απογοητευμένος ο Σερζ ένωσε τη φωνή του με αυτή της Έμμα Γκόλντμαν και του Αλεξάντερ Μπέρκμαν για να διαμαρτυρηθεί για τον τρόπο με τον οποίο ο Κόκκινος Στρατόςαντιμετώπισε τους εξεγερμένους ναύτες της Κροστάνδης. Πίστευε ότι, με πιο ικανούς διαπραγματευτές, θα μπορούσε να υπάρξει ένας διακανονισμός μεταξύ της κυβέρνησης και των ανταρτὠν. Εντέλει, με το φρούριο πλέον να μην παρέχει καμία άμυνα στο Πέτρογκραντ, απρόθυμα ο Σερζ τάχθηκε με το Μπολσεβίκικο Κόμμα στο ζήτημα της εξέγερσης, θεωρώντας την ως αντεπαναστατική κίνηση.^[7]

Ως Ελευθεριακός σοσιαλιστής, ο Σερζ δυσανασχέτησε με τον τρόπο άσκησης της Κόκκινης Τρομοκρατίας που εξαπέλυσε η Τσέκα υπό τον Φέλιξ Τζερζίνσκι. Πίστευε ότι τα λαϊκά δικαστήρια ήταν σαφώς ανώτερος τρόπος απονομής δικαιοσύνης σε σχέση με τις συνοπτικές εκτελέσεις βάσει γραπτών καταγγελιών που προτιμούσε η αστυνομία. Ο ίδιος θεωρούσε επαναστατικό του καθήκον τη συμμετοχή σε ομάδες έρευνας αντεπαναστατών της πολιτοφυλακής. Ο Σερζ άσκησε αρχικά κριτική και στην Νέα Οικονομική Πολιτική, πιστεύοντάς την αντεπαναστατική. Το 1923 παραδέχθηκε όμως ότι αποτελούσε βελτίωση έναντι του Πολεμικού Κομμουνισμού τον οποίο αντικατέστησε.

Την άνοιξη του 1921 ο Σερζ αποσύρθηκε για λίγο από την κυβέρνηση για να συμμετάσχει μια αγροτική κοινότητα που συν-ίδρυσε ο πεθερός του σε ένα εγκαταλελειμμένο κτήμα κοντά στο Πέτρογκραντ. Ωστόσο, μετά από τρεις μήνες το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε λόγω της εχθρότητας που αντιμετώπισε από αντισημίτες αγρότες, οι οποίοι πίστευαν ότι όλοι οι κάτοικοι της κοινότητας ήταν Εβραίοι.

Το 1923, η Κομιντέρν απέστειλε τον Σερζ στη Γερμανία για να βοηθήσει το εκεί Κομμουνιστικό Κόμμα. Ζώντας κατά κύριο λόγο στο Βερολίνο, είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από πρώτο χέρι τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης σε όλη τη Γερμανία. Μολονότι εξακολουθούσε να ανησυχεί για την έκταση της καταστολής στη Σοβιετική Ένωση, η παραμονή του στη Γερμανία αποκατέστησε την περηφάνια που ένιωθε για τα επιτεύγματα της Ρωσικής Επανάστασης. Αν και επέστρεψε στη Μόσχα επανειλημμένα προκειμένου να παραστεί σε συνεδριάσεις, έζησε στη Γερμανία μέχρι τον Νοέμβριο του 1923, όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα μετά από την αποτυχημένη εξέγερση του Οκτωβρίου και την απόπειρα φασιστικού πραξικοπήματος τον επόμενο μήνα.

Ο Σερζ επέκρινε δριμύτατα το γραφειοκρατικό χαρακτήρα της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τις προσπάθειές της να καθορίσει το πότε θα πρέπει να ξεσπάσουν επαναστάσεις βάσει ανακριβών πληροφοριών και δογματικών προκαταλήψεων. Επέκρινε επίσης τον συνεχώς αυξανόμενο έλεγχο της Κομιντέρν από τη Σοβιετική κυβέρνηση, και ιδιαίτερα από τις φατρίες του Ζινόβιεφ και του Στάλιν. Παρέπεμψε δε στην κατάσταση στη Γερμανία το 1923 ως χαρακτηριστικό παράδειγμα της λανθασμένης αυτής πρακτικής. Μαζί με κομμουνιστές ηγέτες όπως ο Χάινριχ Μπράντλερ, ο Σερζ εργάστηκε στη Γερμανία για την προώθηση της εργατικής επανάστασης, μόνο για να τη δει να ματαιώνεται σε όλη τη χώρα με μόνη εξαίρεση το Αμβούργο, του οποίου ο κομματικός μηχανισμός δεν είχε λάβει έγκαιρα την εντολή αναστολής. Ο ίδιος πίστευε ότι το Γερμανικό προλεταριάτο, όντας μετριοπαθές, δεν ήταν έτοιμο για επανάσταση. Ο Σερζ επέκρινε τους Σοσιαλδημοκράτες, έκρινε ότι οι κομμουνιστές ήταν κακά οργανωμένοι και προέβλεψε τον κίνδυνο του Γερμανικού φασισμού.

Το 1923, ο Σερζ συνδέθηκε με την Αριστερή Αντιπολίτευση, που περιελάμβανε τους Λέον Τρότσκι, Καρλ Ράντεκ, Γιεβγκένι Πρεομπραζένσκι και Άντολφ Γιόφε. Επιτέθηκε ανοιχτά κατά του αυταρχικού τρόπου με τον οποίο ο Ιωσήφ Στάλιν και οι σύμμαχοί του διοικούσαν τη χώρα. Θεωρείται ότι ήταν ο πρώτος συγγραφέας ο οποίος χαρακτήρισε τη Σοβιετική κυβέρνηση «ολοκληρωτική».

Προς τα τέλη του 1923, Ο Σερζ πέρασε στην υπό σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Αυστρία. Το μικρό μέγεθος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αυστρίας και η μηδαμινή επιρροή του καθιστούσαν τη δυνατότητα επανάστασης ανύπαρκτη. Ωστόσο, πολλοί κομμουνιστές εργάζονταν ή βρίσκονταν σε εξορία στη Βιέννη, και ο Σερζ συνδέθηκε φιλικά με αρκετούς από αυτούς, συμπεριλαμβανομένων των Γκεόργκι Λούκατς, Άντολφ Γιόφε, Μπέλα Κουν και Αντόνιο Γκράμσι. Από εκεί συνέχισε να παρακολουθεί τα πολιτικά τεκταινόμενα στη Ρωσία, τη Γερμανία και αλλού, αλλά ανίκανος να συμμετάσχει, αφοσιώθηκε σε άλλες επιδιώξεις, όπως η λογοτεχνική ανάλυση.

O Σερζ επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση το 1925. Λίγο μετά την άφιξή του, οι Ζινόβιεφ και Καμένεφ, μέλη μαζί με τον Στάλιν της κυρίαρχης τρόικας, ένωσαν δυνάμεις με τον Τρότσκι και η Ενωμένη Αντιπολίτευση σχηματίστηκε. Ο Σερζ ήταν υπέρ της Ενωμένης Αντιπολίτευσης, παρά τις συνεχείς διαφωνίες του σχετικά με οικονομικά και άλλα θέματα, τόσο με τους τροτσκιστές όσο και με ζινοβιεφικούς. Στο μεταξύ, ο Σερζ μετακόμισε στο Λένινγκραντ (πρώην Πετρούπολη), όπου αναμίχθηκε ενεργά σε ομάδες της αντιπολίτευσης. Παρά την υποστήριξη των Καμένεφ και Ζινόβιεφ, οι Σταλινικοί άρχισαν να επικρατούν και η αντιπολίτευση αναγκάστηκε να περάσει στην παρανομία. Ο Σερζ σύντομα συνειδητοποίησε ότι η ήττα της αντιπολίτευσης ήταν αναπόφευκτη και μέχρι το 1927, τη δέκατη επέτειο της Ρωσικής Επανάστασης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αντίδραση είχε ολοκληρωθεί. Σύγκρινε συχνά την ήττα της Αριστερής Αντιπολίτευσης με την θερμιδοριανή αντίδραση που ακολούθησε τη Γαλλική Επανάσταση.

Αν και ο Σερζ δεν ήταν από τα ηγετικά στελέχη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, εργάστηκε αδιάκοπα για να την προώθησή της τόσο με τα γραπτά του όσο και με τις ενέργειές του. Ο ίδιος συμφώνησε με τον Τρότσκι ότι ο αγώνας τους έπρεπε να παραμείνει εντός του κόμματος. Αργότερα θα γράψει ότι ο "κομματικός πατριωτισμός" συνέβαλε στην ήττα της αντιπολίτευσης, και θα προσθέσει ότι δεν υπήρχαν άλλες οργανώσεις με μαζική υποστήριξη που θα μπορούσαν να προσβάλουν το κόμμα. Ο Σερζ ήταν ένα από τα ελάχιστα μέλη της αντιπολίτευσης οι οποίοι ήταν σε θέση να μιλήσουν σε συνεδριάσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος χωρίς να αποδοκιμαστούν.

Προς τα τέλη του 1927 τα περισσότερα μέλη της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένων των Τρότσκι και Ζινόβιεφ, εκδιώχθηκαν από το κόμμα και μερικά, με επικεφαλής τον Ζινόβιεφ, συνθηκολόγησαν προκειμένου να επιστρέψουν σε αυτό. Ο Σερζ πίστευε ότι με την απέλαση της αντιπολίτευσης το κόμμα είχε πάψει και αρνήθηκε να υποστηρίξει την συνθηκολόγηση. Από αυτό το σημείο τάχθηκε ενάντια στην απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων.

Το 1928 ο Σερζ εκδιώχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα, λόγω της σύνταξής του με την Αριστερή Αντιπολίτευση αλλά κυρίως λόγω της εναντίωσής του στην πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης έναντι της Κίνας.^[7] Ανίκανος πλέον να εργαστεί για την κυβέρνηση αφοσιώθηκε στην συγγραφή. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα ολοκληρώσει το Πρώτος Χρόνος της Ρωσικής Επανάστασης (1930), δύο μυθιστορήματα, Άνθρωποι στη Φυλακή (1930) και Η Γέννηση της Δύναμής μας (1931) και θα μεταφράσει τα Απομνημονεύματα μιας Επαναστάτριας της Βέρα Φιγκνερ στα γαλλικά. Τα βιβλία αυτά απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ένωση, αλλά δημοσιεύτηκαν στη Γαλλία και την Ισπανία. Επίσης σχολίασε και επιχείρησε να διερευνήσει τις δολοφονίες πολιτικών διαφωνούντων. Επιπλέον, σχολίασε και άλλες πτυχές της σοβιετικής ζωής όπως την αυξανόμενη φτώχεια, την αντίσταση στο καθεστώς από τους χωρικούς και τη βίαιη καταστολή της. Σε τούτο το πλαίσιο συνέταξε συνθέσεις στατιστικού και ανέκδοτου υλικού, παρουσιάζοντας μια συγκλονιστική εικόνα του ρωσικού "σοσιαλισμού". Τούτος κυριαρχούνταν από ένα 10 τοις εκατό προνομιούχων γραφειοκρατών και κομματικών αφεντικών στην κορυφή, με ένα εφεδρικό στρατό περίπου 16 τοις εκατό σκλάβων εργατών στα στρατόπεδα γκουλάγκ να αποτελεί τη βάση και ανάμεσά τους τη συντριπτική πλειονότητα των υπό εκμετάλλευση υποσιτισμένων εργαζομένων να υποφέρουν την αστυνομική τρομοκρατία και τη στέρηση κάθε δικαιώματος στις συνθήκες εργασίας τους.^[8]

Ο Σερζ συνελήφθη τον Μάρτιο 1928 και φυλακίστηκε για δύο μήνες χωρίς να του απαγγελθοὐν κατηγορίες. Μερικοί Γάλλοι διανοούμενοι, ανάμεσά τους και πρώην σύντροφοί του όπως ο Ανρί Μπαρμπύς, επέκριναν δριμύτατα τη συνεχιζόμενη αντίθεση του προς τον Στάλιν. Άλλοι συνέχισαν να του συμπαραστέκονται και να τον βοηθούν επιτυγχάνοντας εντέλει την απελευθέρωσή του. Λίγο μετά, ο Σερζ παρουσίασε σοβαρά προβλήματα υγείας, λόγω των οποίων παρ´ολίγο να πεθάνει. Κατά τα επόμενα πέντε χρόνια "επισφαλούς ελευθερίας", ο Σερζ εργάστηκε στο Ινστιτούτο Λένιν, μεταφράζοντας τα έργα του Λένιν σε ξένες γλώσσες. Οι μεταφράσεις του λογοκρίθηκαν αυστηρά και δεν του αποδόθηκε ουδεμία αναγνώριση. Μοιράστηκε το κοινοτικό του διαμέρισμά στο Λένινγραντ με τρεις ακόμη ανθρώπους οι οποίοι τον παρακολουθούσαν ανοιχτά εκ μέρους της Γκεπεού. Η οικογένεια του υπέφερε και αυτή. Ο πεθερός του, Αλέξάντερ Ρουσάκοφ, έχασε τη δουλειά του, συνελήφθη για ένα χρόνο και του αφαιρέθηκε το δελτίο τροφίμων πριν πεθάνει το 1932. Η σύζυγος του Σερζ Λιούμπα οδηγήθηκε στην παραφροσύνη. Ακόμη και η επικοινωνία μαζί του μπορούσε να προκαλέσει προβλήματα. Έτσι ο ίδιος απέφευγε να συναντά φίλους και συγγενείς ανοιχτά και όταν επισκέπτονταν τη Μόσχα συχνά κοιμόταν σε άδεια σπίτια. Ωστόσο, κατάφερνε να συναντηθεί περιστασιακά και στα κρυφά με εναπομείναντα ελεύθερα μέλη της αντιπολίτευσης και είχε κάποιες επαφές με πρώην φίλους που εργάζονταν για τον Στάλιν. Συνέβαλε επίσης στη διακίνηση λαθραίου αντικυβερνητικού υλικού. Ο εξόριστος Τρότσκι έλαβε την τελευταία ενημέρωση για τη Σοβιετική αντιπολίτευση από τον Σερζ το 1929.

Ο Σερζ συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά τον Μάρτιο του 1933. Κρατήθηκε και ανακρίθηκε στις φυλακές Λιουμπιάνκα, όπου πέρασε 85 ημέρες στην απομόνωση. Η Γκεπεού υποστήριξε ότι εἰχε στην κατοχή της ομολογία από την κουνιάδα και πρώην γραμματέας του Ανίτα Ρουσάκοφ που ενέπλεκε και τους δύο σε αντισοβιετική συνωμοσία με επικεφαλής τον Τρότσκι. Όταν ο ισχυρισμός της Γκεπεοὐ αποδείχθηκε χαλκευμένος (αν και η ίδια η Ανίτα πράγματι είχε συλληφθεί το 1936), οι ανακριτές θα ισχυριστούν ότι τα αποδεικτικά στοιχεία από την Ανίτα δεν ήταν αναγκαία για την καταδίκη του. Ο Σερζ δεν υπέγραψε καμία ομολογία γνωρίζοντας ότι αν το έκανε θα εκτελούνταν. Συμφώνησε όμως να υπογράψει δήλωση η οποία τον καταδίκαζε σε τρία χρόνια εξορίας στο Όρενμπουργκ.

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Σερζ συναντήθηκε και συζήτησε με άλλους εξόριστους της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Στο Όρενμπουργκ, πόλη φτωχή, τα προς το ζην του ήταν δυσεύρετα. Δεν μπορούσε να εργαστεί μιας και είχε αρνηθεί να δηλώσει την υποστήριξή του στην κομματική γραμμή. Εξαρτόνταν από τα δέματα τροφίμων της συζύγου του και τα χρήματά που λάμβανε από την πώληση των βιβλίων του στη Γαλλία. Ωστόσο, η Γκεπεού μπορούσε να κατασχέσει το ταχυδρομείο του ανά πάσα στιγμή και πράγματι μετά τον πρώτο χρόνο η παράδοση της αλληλογραφίας του ήταν σποραδική. Σερζ κατάφερε να στείλει χειρόγραφά του στο συγγραφέα Ρομαίν Ρολάν, διαχειριστή των βιβλίων του στη Γαλλία, ο οποίος αν και Σταλινικός ήταν ενάντιος στην κακομεταχείριση του Σερζ. Πολλά από αυτά όμως χάθηκαν.

Η σύζυγος και ο γιος τους τον ακολούθησαν στο Όρενμπουργκ το 1934, αλλά ο Σερζ έπεισε τη Λιούμπα να επιστρέψει στη Μόσχα ώστε να μπορέσει να αναζητήσει θεραπεία για τις ψυχικές διαταραχές της. Εκεί αυτή γέννησε το δεύτερο παιδί τους, μια κόρη που ονόμασαν Ζανίν. Ο Βλάντι έμεινε με τον Serge. Μετά την αποκοπή της αλληλογραφίας τους επιβίωναν τρώγοντας σούπα από λάχανο, νερό και αλάτι. Ο Σερζ αρρώστησε σοβαρά προς τα τέλη του 1934 και εισήχθη στο νοσοκομείο κάτω από άθλιες συνθήκες. Παρά τις δυσκολίες αυτές, ήταν σε θέση να αναπτύξει φιλίες με πολλούς από τους εκεί εκτοπισθέντες και πολιτικούς κρατούμενους. Το μυθιστόρημα "Μεσάνυχτα του Αιώνα" βασίζεται στις εμπειρίες του στο Όρενμπουργκ.

Βλέποντας ότι η Σοβιετική Ένωση σημείωνε οικονομική ανάκαμψη από το 1935, ο Σερζ προέβλεψε ότι ο Στάλιν θα επιλέξει την εξομάλυνση των κοινωνικών σχέσεων στη χώρα αλλά από το 1936 η τρομοκρατία επεκτάθηκε με πρόσχημα τη δολοφονία του Σεργκέι Κίροφ. Ο Σερζ ήταν της γνώμης ότι ο δολοφόνος του Κίροφ ενέργησε μόνος, χωρίς τη συμμετοχή ούτε αντιπολιτευτικών ούτε σταλινικών. Πρόσφατες έρευνες έχουν δείξει ότι η δολοφονία ήταν σχεδόν βέβαια οργανωμένη από το καθεστώς.

Διαμαρτυρίες κατά της φυλάκισης του Σερζ πραγματοποιήθηκαν σε πολλά διεθνή συνέδρια, συμπεριλαμβανομένου του "Διεθνούς Συνεδρίου Συγγραφέων για την Υπεράσπιση του Πολιτισμού" το 1935 στο Παρίσι. Οι διαμαρτυρίες προερχόταν από διανοούμενους διαφόρων πολιτικών απόψεων, όπως οι Ζωρζ Ντιαμέλ, Σαρλ Βιλντράκ, Μπόρις Σουβαρίν, Αντρέ Ζιντ και Ρομαίν Ρολάν. Ο Σερζ αλληλογραφούσε με τον Ζιντ και είχε μεγάλη επίδραση επάνω του, συμβουλεύοντάς τον αργότερα να "κρατά τα μάτια [του] ορθάνοιχτα" κατά την επίσκεψή του στη Σοβιετική Ένωση το 1936. Ο Ρολάν απευθύνθηκε στον Γκένριχ Γιάγκοντα για τα γραπτά του Σερζ και κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στην Σοβιετική Ένωση αναφέρθηκε στο Σερζ κατά τις επανειλημμένες συναντήσεις του με τον Στάλιν. Η υπόθεση του Σερζ προκάλεσε μεγάλη αμηχανία στη Σοβιετική κυβέρνηση και το 1936 ο Στάλιν ανακοίνωσε ότι εξετάζει την απελευθέρωση του από τη φυλακή. Ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Πιέρ Λαβάλ αρνήθηκε να χορηγήσει άδεια εισόδου του Σερζ στη χώρα, αλλά ο Εμίλ Βαντερβέλντε, βετεράνος σοσιαλιστής και μέλος της βελγικής κυβέρνησης, κατάφερε να του δοθεί η απαραίτητη θεώρηση για την εκεί διαμονή του.

Ο Σερζ έλαβε την εντολή να επιστρέψει στη Μόσχα στις 12 Απριλίου, 1936. Καθώς προετοιμάζονταν να αναχωρήσει από την Σοβιετική Ένωση, προσπάθησε μάταια να πάρει άδεια εξόδου για τα χειρόγραφά του. Εγκατέλειψε τη χώρα με ασφάλεια, μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Οι υπόλοιποι συγγενείς τους όμως δεν στάθηκαν εξίσου τυχεροί. Η Ανίτα πέρασε 25 χρόνια σε γκουλάγκ (και ήταν τελικά σε θέση να δώσει δική της εκδοχή των γεγονότων μετά 1989), ενώ η αδελφή του Σερζ, η πεθερά του και δύο από τους κουνιάδους του πέθαναν στη φυλακή.

Με την άφιξή του στο Βέλγιο ο Σερζ μετέβη στη Γαλλία. Αμέσως άρχισε να αλληλογραφεί με αντισταλινικούς σοσιαλιστές, συμπεριλαμβανομένων του Λέοντα Τρότσκι και του γιου του Λέοντα Σεντόφ. Η αλληλογραφία του παρακολουθούνταν και συχνά υποκλέπτονταν, τόσο από σταλινικούς όσο και από δυτικούς πράκτορες. Ο Τρότσκι διαφωνούσε με άλλα μέλη της μη-σταλινικής αριστεράς σε πολλά θέματα και δυσαρεστήθηκε με τις επαφές του Σερζ με αυτούς. Κάποιοι επαναστάτες ήταν δύσπιστοι και έναντι του Σερζ, μιας κι ένιωθαν ότι δεν μπορούσε να του έχει επιτραπεί η έξοδος από τη Σοβιετική Ένωση χωρίς να έχει ενδώσει στον Στάλιν. Τέτοιοι ισχυρισμοί ήταν αναληθείς αλλά προκάλεσαν σοβαρές δυσκολίες στον Σερζ.

Ο Σερζ συνέχισε να δουλεύει σε δύο βιβλία για το Σοβιετικό κομμουνισμό, το "Από τον Λένιν στον Στάλιν" (1937) και το "Πεπρωμένο της Επανάστασης" (1937). Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, που συμπίπτει με τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, ο Σερζ εργάστηκε ως ανταποκριτής στο Παρίσι του Ισπανικού POUM (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης). Επίσης, δημοσίευσε αρκετά μυθιστορήματα και έναν τόμο ποιημάτων, "Αντίσταση" (1938). Πολλά από αυτά τα ποιήματα γράφτηκαν στη Ρωσία αλλά μιας και τα χειρόγραφα είχαν κατασχεθεί αναγκάστηκε να τα ανακατασκευάσει από μνήμης.

Την περίοδο της άφιξης του Σερζ στη Γαλλία, το άστρο του Μαρκ Ζμπορόφσκι αναδύονταν στο γαλλικό τροτσκιστική κίνημα, ως έμπιστου του Λέον Σεντόφ (ο οποίος πέθανε υπό ανεξακρίβωτες συνθήκες σε νοσοκομείο για Ρώσους εμιγκρέδες όπου τον μετέφερε ο Ζμπορόφσκι). Ο Ζμπορόφσκι, που αργότερα αποδείχθηκε πράκτορας της Γκεπεού με το επιχειρησιακό όνομα "Ετιέν", εκμεταλλεύτηκε με επιτυχία μικρο-διαφωνίες του Σερζ με άλλους τροτσκιστές για να τον απομονώσει από το υπόλοιπο κίνημα. Τελικά μέχρι και ο ίδιος ο Τρότσκι θα διακόψει σχέσεις μαζί του.

Με την εισβολή των Γερμανών στη Γαλλία το 1940, ο Σερζ μαζί με το γιο του, Βλάντι Κιμπάλτσιτς Ρουσάκοφ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Η σύζυγος του Σερζ Λιούμπα έμεινε σε ψυχιατρικό ίδρυμα μιας και ήταν πολύ άρρωστη για να ταξιδέψει, Μαζί της έμεινε και η κόρη τους Ζανίν (η οποία παρέμεινε στη Γαλλία μέχρι το θάνατό της το 1985). Μετά από πολλές περιπέτειες ο Σερζ και ο Βλάντι κατάφεραν να γίνουν αποδεκτοί το 1941 στο Μεξικό. Έφτασαν εκεί αρκετούς μήνες μετά τη δολοφονία του Τρότσκι στηνΠόλη του Μεξικού.

Νιώθοντας πιο άνετα να γράφει στα γαλλικά κι έχοντας ελάχιστη γνώση της ισπανικής γλώσσας, ο Σερζ αντιμετώπισε δυσκολίες προσαρμογής στη ζωή στο Μεξικό. Συχνά είχε λίγα χρήματα στη διάθεσή του για να αγοράσει τρόφιμα. Σύντομα ξαναπαντρεύτηκε, τη Laurette Séjourné, και ανέπτυξε φιλίες με άλλους Ευρωπαίους εξόριστους και με τη χήρα του Τρότσκι Ναταλία Σεντόβα. Συνέχισε να λαμβάνει υποστήριξη από μερικούς Αμερικανούς διανοούμενους, όπως ο Ντουάιτ Μακντόναλντ και τα γραπτά του δημοσιεύθηκαν σε Αμερικανικά αριστερά περιοδικά. Εργάστηκε επίσης ως ανταποκριτής από το Μεξικό για το περιοδικό "Νιού Λίντερ" του Σοσιαλιστικού Κόμματος Αμερικής (SPA). Το Κομμουνιστικό κατεστημένο τον κατήγγειλε δημόσια ως τροτσκιστή και υποβλήθηκε σε έντονη κριτική από τον τύπο του Μεξικού και από παλαίμαχους κομμουνιστές προπαγανδιστές, όπως οΌτο Κατζ (υπό το ψευδώνυμο Αντρέ Σιμόν) και ο Πολ Μέρκερ. Όπως και ο Τρότσκι νωρίτερα, κατηγορήθηκε ότι ήταν φασιστικός πράκτορας. Ωστόσο, βρήκε υποστήριξη από τοΔιεθνές Επαναστατικό Μαρξιστικό Κέντρο, και έγραψε το Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην Εποχή μας με τον Μαρσό Πιβέρ και τον Τζούλιν Γκόρκιν.

Μετά τη συμμαχία ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση το 1942, η κριτική του Σερζ εξαπλώθηκε στον αμερικανικό τύπο. Μολονότι είχε ένθερμος υπερασπιστές στις Η.Π.Α, η δυνατότητα να υπερασπιστεί τον εαυτό του ήταν περιορισμένη λόγω της δυσπιστίας πολλών από τους εκεί τροτσκιστές. Ο Σερζ και οι σύμμαχοί του στο Μεξικό αποτέλεσαν στόχους αποπειρών δολοφονίας από τη Γκεπεού και από Μεξικανούς σταλινικούς.^[9]

Καθώς ήταν όλο περισσότερο δύσκολο να δημοσιεύει άρθρα του , ο Σερζ συνέχισε να γράφει μυθιστορήματα, όπως το Les Derniers Temps σχετικά με την πτώση της Γαλλίας στους Ναζί και την Υπόθεση του Συντρόφου Tουλάγιεφ σχετικά με τις σταλινικό εκκαθαρίσεις που ξεκινούν με τη δολοφονία του Σεργκέι Κίροφ. Η αυτοβιογραφία του, Οι Αναμνήσεις ενός Επαναστάτη εκδόθηκε για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1945.

Στο Μεξικό ο Σερζ θα επιδοθεί στην γεωλογία, την αγάπη για την οποία κληρονόμησε από τον πατέρα του.

Μολονότι η υγεία του είχε υποστεί σοβαρότατες βλάβες λόγω των φυλακίσεων στη Γαλλία και τη Σοβιετική Ένωση, ο Σερζ συνέχισε να γράφει μέχρι το θάνατό του από καρδιακή προσβολή στις 17 Νοεμβρίου 1947. Τάφηκε σε τάφο ο οποίος παρέμεινε ανώνυμος μέχρι το 1992.

Το θάνατο του Σερζ ακολούθησαν διαμάχες. Έτσι, ακούστηκε ότι Σερζ είχε εγκαταλείψει το σοσιαλισμό, λόγω μιας επιστολής που έγραψε έξι ημέρες πριν από το θάνατό του στονΑντρέ Μαλρό, λέγοντας ότι θα στηρίξει την κυβέρνηση ντε Γκολ. Οι υπερασπιστές του επισημαίνουν ότι ο Σερζ έγραψε στον Μαλρό, ο οποίος διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού του Ντε Γκολ, στην προσπάθειά του να του αποδοθεί άδεια εισόδου στη χώρα. Ορισμένοι έχουν επίσης ισχυριστεί ότι ο Σερζ είχε δηλητηριάστηκε από την Γκεπεού. Ωστόσο, δεν υπάρχουν στοιχεία που να το αποδεικνύουν.

Το "Πρώτο Έτος της Ρωσικής Επανάστασης" διαπραγματεύεται τα γεγονότα που συνέβησαν στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της δεύτερης φυλάκισής του στη Γαλλία. Ο Σερζ υποστηρίζει ότι η Συνθήκη του Μπρεστ - Λιτόφσκ ήταν αναγκαία και ότι ο Λένιν και ο Τρότσκι έπραξαν σωστά που επέλεξαν να διαπραγματευτούν, παρά την ταπείνωση που ακολούθησε. Τονίζει επίσης το ρόλο της αποτυχημένης ειρηνικής επανάστασης στη Φινλανδία και τη Λευκή Τρομοκρατία που ακολούθησε ως προοίμιο του Ρωσικού Εμφυλίου και καταλύτη της απόφασης των Μπολσεβίκων να εξαπολύσουν την Κόκκινη Τρομοκρατία. Σερζ είναι ένας από τους λίγους ιστορικούς της περιόδου αυτής ο οποίος δίνει εξέχουσα σημασία στο ρόλο της Φινλανδίας στην πρώτη φάση της Σοβιετική ιστορίας.

Ο Σερζ αποτελεί σημαντικότατο ιστορικό του αγώνα της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Γράφει ότι το 1926 μέλη της Αντιπολίτευσης πίστευαν ότι ο Τρότσκι θα μπορούσε να οργανώσει πραξικόπημα ενάντια στον Στάλιν, καθώς εξακολουθούσε να υποστηρίζεται από τον Κόκκινο Στρατό. Ωστόσο, ο Τρότσκι φοβούνταν (και ο Σερζ συμφωνεί) ότι μια τέτοια στρατιωτική επανάσταση δεν θα κατάφερνε τίποτε περισσότερο από μια δικτατορία παρόμοια με εκείνη του Ναπολέοντα Βοναπάρτη μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Ο Σερζ διαπιστώνει την ανάπτυξη ενός θρησκευτικού συναισθήματος μεταξύ πολλών από τους απελαθέντες από το Κ.Κ.Σ.Ε., τέτοιου ώστε η απέλαση να εκληφθεί ως αφορισμός από την εκκλησία.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του 1920, την ίδια περίπου εποχή της αρχής της ήττας της Αριστερής Αντιπολίτευσης και της απέλασης του από το κόμμα, ο Σερζ γράφει εκτενώς για την Κίνα. Η Κίνα επιχείρησε τη δική της επανάσταση εκείνη την εποχή αλλά αυτή εμποδίστηκε από την Κομιντέρν, η οποία διέταξε τους Κινέζους κομμουνιστές να συμμετάσχουν σε μια καταστροφική συμμαχία με την Κουομιντάγκ. Η Κουόμινταγκ σύντομα πρόδωσε τους κομμουνιστές και τους κατέσφαξε. Αν και ο Σερζ δεν ήταν ποτέ σε θέση να μεταβεί στην Κίνα ο ίδιος, συμβουλεύτηκε εκτενώς τις εκθέσεις μαρτύρων και παρατηρητών για την ανάλυσή του. Σημειώνει ότι η Κουομιντάγκ είχε αναπτύξει μια γραφειοκρατική αυταρχική δομή παρόμοια με εκείνη του Κ.Κ.Σ.Ε. και της Κομμουνιστικής Διεθνούς υπό τον Στάλιν. Υποστηρίζει ότι το προλεταριάτο πρέπει να συμμαχήσει με τους αγρότες κατά τρόπο τέτοιο που να ξεπερνά τον φιλελευθερισμό και τον εθνικισμό. Επίσης, επαινεί τα πρώιμα έργα του άγνωστου ακόμη Μάο Τσε Τουνγκ. Τα έργα του Σερζ για την Κίνα επηρέασαν τόσο σχετικές συζητήσεις στη Γαλλία σχετικά όσο και τα μετέπειτα γραπτά του Τρότσκι για το θέμα.

Αρχής γενόμενης στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Σερζ άνοιξε το δρόμο της κριτικής ενάντια στη σπάταλη διαχείριση των πόρων της σοβιετικής οικονομίας, μαζί με τουςΚρίστιαν Ρακόφσκι και Λέον Τρότσκι. Τα γραπτά του περιλαμβάνουν πολλά παραδείγματα ανεπαρκών εργοστασίων, σπιτιών και άλλων κτιρίων, καθώς και αναποτελεσματικών μηχανών και κατασκευών. Επίσης, εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι ενώ οι σταθμοί του μετρό της Μόσχας ήταν αρχιτεκτονικά μεγαλοπρεπείς, δεν είχαν παγκάκια για κουρασμένους εργαζόμενους. Ασκεί κριτική στους γραφειοκράτες οι οποίοι ενέκριναν τέτοια σχέδια από πολιτική αφοσίωση και μόνον και τους χαρακτηρίζει ως κομμουνιστές οι οποίοι αδιαφορούν για τους εργάτες. Όπως και άλλα μέλη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, τονίζει ότι ο Στάλιν εν τη απουσία συγκεκριμένου οικονομικού σχεδίου άλλαζε πολιτικές κατά τρόπο ακανόνιστο.

Το 1947, ο Σερζ προέβλεψε ότι η σοβιετική γραφειοκρατία, ένας ασταθής σχηματισμός βασισμένος στον τρόμο, τελικά θα ενδώσει στον πειρασμό να νομιμοποιήσει τα προνόμιά της και θα αναζητήσει να συμμαχήσει με το διεθνή καπιταλισμό. Συνέχισε ότι σε αυτήν την περίπτωση, η γλώσσα του μαρξισμού αναπόφευκτα θα χάσει το κύρος της στα μάτια των πολλών για μακρυά περίοδο, αφήνοντάς τους έτσι δίχως τα εργαλεία για να κατανοήσουν την κατάστασή τους, και ότι η άνοδος του εθνικισμού στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς της Σοβιετικής Ένωσης θα αποτελέσει σοβαρότατη αντιδραστική απειλή.^[10] Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλους θεωρητικούς του ολοκληρωτισμού και Δυτικούς σοβιετολόγους που αντιμετώπισαν το κομμουνιστικό σύστημα ως απρόσβλητο σε εσωτερικές αλλαγές, δικαιολογώντας κατ´αυτό τον τρόπο τον Ψυχρό Πόλεμο, ο Σερζ είδε το σύστημα ως ουσιαστικά ασταθές και σε καμία περίπτωση δεν αμφισβήτησε τη δυνατότητα συνεχιζόμενης αντίστασης των απλών Ρώσων, με βάση τη δική του εμπειρία. ("Η Ρωσία είναι πιο Πλήρης Επαναστατών από Ποτέ" είναι ο τίτλος ενός από τα δοκίμιά του).^[7]

Ο Σερζ υποστήριζε πάντα ότι συγγραφείς και καλλιτέχνες χρειάζεται να εκφράζονται ελεύθερα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους απόψεις. Στη θέση του αυτή είχε την υποστήριξη του Νικολάι Μπουχάριν, με τον οποίο διαφωνούσε σε πολλά άλλα θέματα. Μολονότι ασπάστηκε τον κομμουνισμό, συνέχισε να διατηρεί φιλίες με αναρχικούς, χριστιανούς και μη-πολιτικούς καλλιτέχνες, συχνά θεωρώντας τους ανώτερους από τους καλλιτέχνες που προωθούσε το κράτος. Όταν δεν ήταν σε θέση να συμμετέχει στην πολιτική, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Βιέννη και των φυλακίσεών του, ο Σερζ έγραψε δοκίμια για τη σοβιετική τέχνη και τον πολιτισμό και ανέλυσε τις εισφορές πρώιμων Σοβιετικών συγγραφέων και καλλιτεχνών. Επηρεάστηκε από τις ιδέες του Τρότσκι για τον προλεταριακό πολιτισμό αλλά και διαφώνησε μαζί του επιμένοντας πως ο προλεταριακός πολιτισμός είναι εφικτός.^[11] Ο ίδιος είδε ως συγγραφικό του καθήκον "τη διάπλαση του μυαλού" και του "χαρακτήρα" νέων γενεών, μια αποστολή την οποία θεωρούσε αναγκαία εν όψει της εξόντωσης της δικής του επαναστατικής γενιάς από τον Στάλιν και το Χίτλερ.^[12]

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Βικτόρ Σερζ
[[Αρχείο:Victor serge.jpg\|]]
Γέννηση	30 Δεκεμβρίου 1890 Βρυξέλλες, Βέλγιο
Θάνατος	17 Νοεμβρίου 1947 Πόλη του Μεξικού, Μεξικό
Υπηκοότητα	Ρωσία
Ιδιότητα	συγγραφέας και ιστορικός
Πολιτικό κόμμα	Μπολσεβίκοι και Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα
δεδομένα ( π • σ • ε )

[Απόκρυψη]

L'Anarchie, 3 Ιανουαρίου 1907

Στο Μεξικό ο Σερζ θα επιδοθεί στην γεωλογία, την αγάπη για την οποία κληρονόμησε από τον πατέρα του.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Βικτόρ Σερζ
[[Αρχείο:Victor serge.jpg\|]]
Γέννηση	30 Δεκεμβρίου 1890 Βρυξέλλες, Βέλγιο
Θάνατος	17 Νοεμβρίου 1947 Πόλη του Μεξικού, Μεξικό
Υπηκοότητα	Ρωσία
Ιδιότητα	συγγραφέας και ιστορικός
Πολιτικό κόμμα	Μπολσεβίκοι και Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα
δεδομένα ( π • σ • ε )

[Απόκρυψη]

L'Anarchie, 3 Ιανουαρίου 1907

Στο Μεξικό ο Σερζ θα επιδοθεί στην γεωλογία, την αγάπη για την οποία κληρονόμησε από τον πατέρα του.

ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ=[[ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΣΩΣΑΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΧΗΣΟΥΝ ΤΙΣ ΟΙΚΙΑΚΕΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΟΣΩΝ ΕΧΟΥΝ ΚΟΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΑΝΑΝ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕ ΤΙΜΙΟ ΤΡΟΠΟ..ΑΦΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ...ΕΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙ ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΑΛΩΝ]]

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΣΠΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΑ ΣΤΟ [[ΦΟΝΤΑΣΙΟΝ ΚΟΝΤΕ ΝΤΟΥΚΕ]] ΟΛΟ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ Ρ.Γ.ΝΤΕ ΛΑ ΣΕΡΝΑ..ΤΩΡΑ ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ..ΠΟΥ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΓΥΑΛΙΝΟ ΧΩΡΟ ΟΛΟ ΤΟ ΑΤΕΛΙΕ ΤΟΥ ΙΡΛΑΝΔΟΤΡΑΦΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥ ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΙΚΟΝ..Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΗΤΑΝ [ΓΙΑ ΜΕΝΑ] Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΘΙΑΣΩΤΗΣ ΤΗΣ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΟΥΣ ΒΙΟΜΟΡΦΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ [ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΙΚΑΣΣΟ]..ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΕΩΡΩ ΟΜΩΣ ΕΝΑΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΑΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ Η ΤΕΧΝΗΤΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΖΕΣ..ΑΥΤΟΣ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ [[ΔΙΚΤΥΩΜΕΝΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΥ]] ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΠΑΖΟΛΙΝΙ

τον ΣΕΠΤΕΒΡΗ ΤΟΥ 15 ΠΟΥ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΤΟΥΝ...ΝΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΕ ΕΣΩΣΑΝ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΗΜΙΣΥ..ΟΠΟΙΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΤΑ ΜΙΣΑ....ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ Η ΜΙΚΡΗ ΜΣ ΧΩΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΘΗΚΕ..ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ [[ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ]] ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΔΕΚΤΕΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΧΑΒΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΕΡΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΘΑΡΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΦΤΗΝΑ ΑΚΙΝΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ..ΔΗΘΕΝ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΟΡΟΙΔΕΨΟΥΝΕ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ..ΞΕΝΑ ΚΟΛΥΒΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΑΒΙΟΥΝΤΑΙ.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=131959

Ανν Ράντκλιφ: Ο Ιταλός



				Ανν Ράντκλιφ: Ο Ιταλός Το Εξομολογητήριο του Μαύρου Αναχωρητή. ISBN 960-303-135-6, εκδ.Στοχαστής, Αθήνα 2004, Μετάφραση: Θάνος Σακκέτας, Επιμέλεια: Δάφνη Ανδρέου σελ.620, €22,00

				Προβολή στη διεύθυνση www.st...	Προεπισκόπηση από Yahoo

http://www.biblionet.gr/author/37861/%CE%91%CE%BD%CE%BD_%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CF%86

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=131959

Ανν Ράντκλιφ: Ο Ιταλός



				Ανν Ράντκλιφ: Ο Ιταλός Το Εξομολογητήριο του Μαύρου Αναχωρητή. ISBN 960-303-135-6, εκδ.Στοχαστής, Αθήνα 2004, Μετάφραση: Θάνος Σακκέτας, Επιμέλεια: Δάφνη Ανδρέου σελ.620, €22,00

				Προβολή στη διεύθυνση www.st...	Προεπισκόπηση από Yahoo

http://www.biblionet.gr/author/37861/%CE%91%CE%BD%CE%BD_%CE%A1%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%BA%CE%BB%CE%B9%CF%86

Ο αναρχισμός, γεννημένος πάνω στη γόνιμη γη του εργατικού κινήματος, φέρει τα ίχνη της καταγωγής του: την εξέγερση ενάντια στην "μοίρα των εργατών" που είναι μια μοίρα εξαθλίωσης και αδικίας. Γι' αυτό και ο αναρχοαυτόνομος είναι ένας ανυπότακτος, ένα άτομο που διεκδικεί το δικαίωμα να είναι παθιασμένος, γιατί θεωρεί το πάθος δημιουργικό. Ιστορώντας τις μεγάλες φυσιογνωμίες και τα χρόνια ακμής του αναρχοαυτόνομου κινήματος, ο Andre Nataf τονίζει ότι η Αναρχία έχει πολλές όψεις. Ανάμεσα στα διάφορα ρεύματα υπάρχουν άπειρες δυσαρμονίες, και οι θεωρίες του Προυντόν, του Μπλανκί και του Γκεντ, ή της Ομοσπονδίας του Ιούρα με τους αδελφούς Ρεκλύ, αντιφάσκουν με τους ακραίους όπως ο Αρσέν Λουπέν, ο Ραβασόλ, είτε ο Μποννό. Όλοι, ωστόσο, πολεμούν την εξουσία, το Κράτος, και έχουν ως σύνθημα το "ούτε Θεό, ούτε αφέντη". Στο τέλος του εμπεριστατωμένου αυτού "απολογισμού", ανακαλύπτουμε πόσο αυτές οι υποτιθέμενες περιθωριακές ομαδούλες έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη ιδεών που είναι σήμερα επίκαιρες: αντισύλληψη, ελεύθερος έρωτας, ελεύθερη ένωση, "παρανoμισμός", νέα παιδαγωγική, συνεταιριστικό κίνημα

Κατάληψη Αντιβίωση | Είμαστε εδώ…



				Κατάληψη Αντιβίωση \| Είμαστε εδώ… Ύστερα από συζητήσεις και προετοιμασίες αρκετών εβδομάδων, οι 3 καταλήψεις της πόλης μας, Αντιβίωση, Acta et Verba και Σαχίνη 3, προχωρούμε στη διοργάνωση διαδήλωση...

				Προβολή στη διεύθυνση antiviosi...	Προεπισκόπηση από Yahoo

https://eldiarxeio.squat.gr/archives/5272

acta et verba



				acta et verba κατάληψη στέγης - κουρεμένου 5

				Προβολή στη διεύθυνση actaverb...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Ενάντια στη λήθη



				Ενάντια στη λήθη Το site της ομάδας ενάντια στη λήθη, μια άλλη οπτική της Ιστορίας

				Προβολή στη διεύθυνση esl.radio-...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Ξυπόλυτο τάγμα



				Ξυπόλυτο τάγμα ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2015 Στις 30 Σεπτέμβρη του 2015 έλαβα από τη στρατολογική υπηρεσία πειραιά (σ.υ.π) κοινοποίηση απόφασης επιβολής ...

				Προβολή στη διεύθυνση xupolut...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Αυτοδιαχειριζoμενος Κοινωνικoς Χωρος [στα Γιαννενα] | πλ.Νεομ. Ιωαννη 5 – κατω από το δημοτικο ωδειο



				Αυτοδιαχειριζoμενος Κοινωνικoς Χωρος [στα Γιαννενα] \| π... Πέμπτη 3/3 : το Αυτόνομο Ραδιόφωνο Ιωαννίνων τσικνίζει [απο τις 15.00] Παρασκευή 4/3 στις 18.00 : καφενείο απο την Αυτόνομη Συνέλευση Μεταβατικού

				Προβολή στη διεύθυνση akoixi.es...	Προεπισκόπηση από Yahoo

10 Λόγοι Απειθαρχίας



				10 Λόγοι Απειθαρχίας Εδώ και κάμποσα χρόνια βιώνουμε την εμπορευματοποίηση και συνεπώς, τον ξεπεσμό των πάντων. Στον βωμό του κέρδους έχουν θυσιαστεί σχεδόν όλα, που πιτσιρικάδες γουστά...

				Προβολή στη διεύθυνση apeithar...	Προεπισκόπηση από Yahoo

κατάληψη στέγης Σαχίνη 3

http://troxilato.espivblogs.net/

www.saltadoroi.espiv.net

Στεκι Αντιπνοια » Ποιοι ειμαστε



				Στεκι Αντιπνοια » Ποιοι ειμαστε Το πρώτο κείμενο του στεκιού το οποίο μοιράστηκε στα εγκαίνια του χώρου τα οποία πραγματοποιήθηκαν στις 27 Οκτωβρίου 2007

				Προβολή στη διεύθυνση stekiant...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Άπατρις- Συντακτική Ομάδα Ιωαννίνων | ιστότοπος της Σ.Ο Ιωαννίνων της εφημερίδας δρόμου Άπατρις



				Άπατρις- Συντακτική Ομάδα Ιωαννίνων \| ιστότοπος της Σ... Post navigation ← Older posts Πορεία υπέρ των καταλήψεων, Πέμπτη 18/06 Posted on June 18, 2015 by apatrisioannina Reply Στην πόλη που ζούμε δεν είναι όλα τα σπίτια...

				Προβολή στη διεύθυνση apatrisi...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Επικοινωνία ! | Αναρχικοί και Κομμουνιστές από την Κυψέλη και το Γκύζη



				Επικοινωνία ! \| Αναρχικοί και Κομμουνιστές από την Κυψ... Επικοινωνία ! Πλέον έχουμε και – λειτουργικό – mail επικοινωνίας . Στείλτε απορίες, απόψεις, βοηθητικές πληροφορίες και ερωτικά γράμματα στο sak-kg@espiv.net

				Προβολή στη διεύθυνση sak-kg.e...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Γάλλος αναρχικός, που καταδικάστηκε σε θάνατο για τρομοκρατικές ενέργειες και εκτελέστηκε δι’ απαγχονισμού.

Ο Εμίλ Ανρί (Emile Henry) γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1872 στη Βαρκελώνη, σ' ένα φιλελεύθερο αριστοκρατικό περιβάλλον. Ο πατέρας του ήταν κομουνάρος (στέλεχος της Κομμούνας των Παρισίων) και πέρασε πολλά χρόνια εξόριστος στην Ισπανία για τα πιστεύω του. Ο αδελφός του Ζαν Σαρλ ήταν σημαίνον στέλεχος του γαλλικού αναρχικού κινήματος και το 1903 ίδρυσε μια πρότυπη κομμουνιστική αποικία στο Εγκλμόν των Αρδεννών.

Ο Εμίλ Ανρί, όπως οι περισσότεροι Γάλλοι αναρχικοί ήταν διανοούμενος. Εξαιρετικός μαθητής στο Λύκειο και έντιμος χαρακτήρας, σύμφωνα με τους δασκάλους του, προοριζόταν για λαμπρή καριέρα. Αλλά απέτυχε στις προφορικές εξετάσεις για την είσοδό του στο Πολυτεχνείο και στράφηκε στην ατομική αναρχική δράση, σε έξαρση στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, μετά την αποτυχία μιας σειράς εξεγέρσεων και επαναστάσεων.

Οπαδός της «προπαγάνδας της πράξης» του ιταλού αναρχικού Ενρίκο Μαλατέστα, ο 20ετής Εμίλ Ανρί τοποθετεί βόμβα στα γραφεία της μεταλλευτικής εταιρείας Καρμό στο Παρίσι στις 8 Νοεμβρίου 1892. Ο θυρωρός του κτιρίου τη μεταφέρει άθελά του στο διπλανό αστυνομικό τμήμα. Εκεί εκρήγνυται, προκαλώντας τον θάνατο έξι ανθρώπων.

Ο Ανρί μετά την πράξη του κατορθώνει να διαφύγει και νοικιάζει ένα σπίτι στο 20ο διαμέρισμα των Παρισίων με το ψευδώνυμο Λουί Ντιμπουά, από το οποίο σχεδιάζει την επόμενη «επαναστατική» του ενέργεια. Η αφορμή δίνεται από την εκτέλεση ενός άλλου αναρχικού, του Ογκίστ Βαγιάν, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει βομβιστική επίθεση στη Γαλλική Βουλή στις 9 Δεκεμβρίου 1893, με αποτέλεσμα να τραυματισθούν 20 βουλευτές. Ο Ανρί αποφασίζει να εκδικηθεί τον θάνατο του ομοϊδεάτη του.

Στις 7 μ.μ. της 12ης Φεβρουαρίου 1894, εισέρχεται στο πολυτελές καφενείο Café Terminus στο Σταθμό του Σεν Λαζάρ στο Παρίσι και παραγγέλνει δύο μπύρες κι ένα πούρο. Το ανάβει και με αυτό πυροδοτεί στη συνέχεια τη βόμβα που κρύβει στο παλτό του. Από την έκρηξη και τον πανικό που δημιουργείται ένας άνθρωπος σκοτώνεται και είκοσι τραυματίζονται. Ο Ανρί καταδιώκεται από ένα σερβιτόρο του καταστήματος κι έναν διερχόμενο αστυνομικό. Κατορθώνει να διαφύγει μπαίνοντας σ' ένα τρένο, αλλά γρήγορα συλλαμβάνεται, αφού προηγουμένως τραυματίζει ένα αστυνομικό.

Η δίκη του αρχίζει στο Παρίσι στις 27 Απριλίου 1894. Ο Τύπος και η κοινή γνώμη διάκεινται εχθρικά στις ατομικές πράξεις τρομοκρατίας των αναρχικών, ιδιαίτερα όταν αυτές στοχεύουν στο ανώνυμο πλήθος. Εκείνη την εποχή το κίνημα του αναρχισμού ήταν αρκετά δημοφιλές στους γαλλικούς λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Ανρί είδε το καφενείο ως μια μικρογραφία της μπουρζουαζίας και σκόπευε να σκοτώσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσε. Όταν ρωτήθηκε στο δικαστήριο γιατί έβλαψε τόσους πολλούς αθώους πολίτες, είπε: «Δεν υπάρχουν αθώοι αστοί».

Στην απολογία του τόνισε μεταξύ άλλων: «Απαγχονίσατε στο Σικάγο, αποκεφαλίσατε στη Γερμανία, στραγγαλίσατε στο Ζερέζ, τουφεκίσατε στη Βαρκελώνη, αποκεφαλίσατε στο Μομπριζόν και στο Παρίσι, αλλά αυτό που δεν θα μπορέσετε να καταστρέψετε ποτέ είναι η αναρχία. Οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές, γεννήθηκε στο στέρνο μιας κοινωνίας σάπιας, που εξαρθρώνεται, είναι μια βίαιη αντίδραση εναντίον της καθεστηκυίας τάξης. Αντιπροσωπεύει τον πόθο για ισότητα και ελευθερία, που έρχεται να καταστρέψει η παρούσα εξουσία. Είναι παντού, πράγμα που την κάνει άπιαστη. Η κατάληξη θα είναι να σας σκοτώσει.»

Ο Εμίλ Ανρί καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε δι’ αποκεφαλισμού στις 4:14 το πρωί της 21ης Μαΐου 1894. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Κουράγιο Σύντροφοι. Ζήτω η Αναρχία!». Την εκτέλεση παρακολούθησε και ο μετέπειτα γάλλος πρωθυπουργός Ζορζ Κλεμανσό, που τότε εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Την επομένη, σε άρθρο του στην εφημερίδα Λε Ματέν στηλίτευσε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης με τις επευφημίες του συγκεντρωμένου πλήθους και τάχθηκε κατά της θανατικής ποινής, που, όπως έγραψε, αποτελεί «εκδίκηση της κοινωνίας».

Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/474#ixzz43rJVQoZ1

Η Ναταλία Τζίντσμπουργκ (Natalia Ginzburg, γενν. ως Natalia Levi, Παλέρμο 14 Ιουλίου 1916 - Ρώμη, 7 Οκτωβρίου 1991) ήταν Ιταλίδα συγγραφέας, η οποία με το έργο της ερεύνησε τις οικογενειακές σχέσεις, την πολιτική κατά τη διάρκεια και ύστερα από το φασιστικό καθεστώς και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμοκαι την φιλοσοφία.

Εβραϊκής καταγωγής, κόρη του διαπρεπούς βιολόγου Τζουζέππε Λέβι, παντρεύτηκε το 1938 τον Λεόνε Τζίντσμπουργκ, συγγραφέα και εκδότη, ηγετική μορφή του αντιφασιστικού αγώνα. Ο Λεόνε εξορίστηκε σ’ ένα χωριό των Αβρουζίων, όπου η Ναταλία και τα παιδιά τους τον ακολούθησαν, αλλά το 1943 δραπέτευσαν στην Ρώμη όπου εξέδιδαν παράνομα μιαν αντιφασιστική εφημερίδα. Το 1944 ο Λεόνε συνελήφθη και πέθανε στην φυλακή. Η Ναταλία ξαναπαντρεύτηκε το 1950.

Συνέγραψε νουβέλες, διηγήματα και δοκίμια. Για το έργο της τιμήθηκε με τα βραβεία "Strega" και "Bagutta". Τα περισσότερα από τα έργα της μεταφράστηκαν στα αγγλικά και εκδόθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έργα της έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά.

Κατά τη δεκαετία του 1930 και για σύντομο διάστημα, υπήρξε ακτιβίστρια του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1983 εξελέγη στο Ιταλικό Κοινοβούλιο ως ανεξάρτητη.

La strada che va in città, 1942 (Ο δρόμος που πάει στην πόλη) - ελλην. μετάφραση Α.Ράικου-Σταύρου ("ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ")
È stato così, 1947 (Έτσι έγινε) - ελλην. μετάφραση Στ.Θεοδωροπούλου ("ΚΕΔΡΟΣ")
Tutti i nostri ieri, 1952 (Όλα μας τα χθες)
Le voci della sera, 1961 (Οι φωνές του απογεύματος) - ελλην. μετάφραση Α.Ράικου-Σταύρου ("ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ")
Le piccole virtù, 1962 (Οι μικρές αρετές)
Lessico famigliare, 1963 (Οικογενειακό λεξικό)
Caro Michele, 1973 (Αγαπητέ Μικέλε) - ελλην. μετάφραση Αλ.Βίττι ("ΟΔΥΣΣΕΑΣ"

Massimo d'Azeglio
Francesco Hayez: Massimo d'Azeglio 1860

Prime Minister of the Kingdom of Sardinia
In office 7 May 1849 – 4 November 1852
Preceded by	Claudio Gabriele de Launay
Succeeded by	Camillo Benso, conte di Cavour
Personal details
Born	24 October 1798 Turin, Italy
Died	15 January 1866 (aged 67) Turin, Italy
Political party	Historical Right

Massimo Taparelli, marquis d'Azeglio ([ˈmassimo tapaˈrɛlli dadˈdzeʎʎo]) (24 October 1798 – 15 January 1866) was an Italian

ΕΜΕΙΣ ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΞΕΝΟΥΣ ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΥΣ [ΚΤΛ] ΚΑΙ ΚΟΥΡΕΥΩΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΥΣ ΚΟΥΡΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΙ ΜΙΚΡΟΣΥΣΤΙΜΙΚΟΙ ΣΑΝ ΕΣΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ....ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ..ΚΑΙ ΟΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΠΕΙΝΑΣΟΥΝ ΠΑΡΑ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ

ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΤΣΟΜΣΚΙ ΟΤΙ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΜΙΣΘΟΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΚΥΛΙΑΣΕΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΝΑ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΥΛΙΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΒΑΛΟΥΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΦΟΒΩΜΕΝΟΙ ΜΗΠΩΣ [ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ] ΚΑΤΑΡΕΥΣΟΥΝ...ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΕΙΔΟΧΗΣ ΗΜΩΝ ΣΤΗΝ ΕΟΚ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΜΠΕΙ-ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΩΝ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ..ΑΜΦΗΣΒΗΤΗΘΟΥΝ........................................................................

ΑΛΩΣΤΕ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ..ΕΝΑΝ ΜΑΚΕΛΕΥΕΙΣ 10 ΞΕΦΤΡΩΝΟΥΝ..ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΤΑ ΒΑΛΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.

ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΛΗΡΟΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

ΧΑΙΡΩΜΑΙ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΚΑΤΙ ΗΛΙΘΙΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΕΒΕΝΤΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΔΙΟΤΙ ΤΗΝ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΤΟΠΟΣ ΘΕΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ.................

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΑΣΚΟΠΑ ΕΞΟΔΑ

ΔΕ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΤΣΟΜΣΚΙ ΟΤΙ ΜΕΙΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΜΙΣΘΟΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΥΤΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΛΑ ΕΧΟΥΝ ΣΚΥΛΙΑΣΕΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΝΑ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΟΚ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΥΛΙΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΜΕΤΑΒΑΛΟΥΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΦΟΒΩΜΕΝΟΙ ΜΗΠΩΣ [ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ] ΚΑΤΑΡΕΥΣΟΥΝ...........................................................................

ΟΙ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΛΗΡΟΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΒΓΑΖΟΥΝ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΑΣΚΟΠΑ ΕΞΟΔΑ

Ιταλός καθηγητής Φιλοσοφίας, αντικληρικαλιστής και μάχιμος αναρχικός θεωρητικός και οργανωτής των αρχών του 20ου αιώνα, εθελοντής στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και θύμα των σταλινικών.

Καμίλο Μπερνέρι (Camillo Luigi Berneri, Lodi, 28 Μαϊου ή 20 Ιουλίου 1897 – 5 Μαϊου 1937). Ιταλός καθηγητής Φιλοσοφίας, αντικληρικαλιστής και μάχιμος αναρχικός θεωρητικός και οργανωτής των αρχών του 20ου αιώνα, εθελοντής στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και θύμα των σταλινικών.

Γεννήθηκε από μικροαστική οικογένεια στην βόρεια Ιταλία, στο Λόντι (Lodi) της Λομβαρδίας, υιός της διακεκριμένης εκπαιδευτικού Αναταλγκίζα Φότσι (Adalgisa Fochi, 1865 – 1957) και του δημοσίου υπαλλήλου Στέφανο Μπερνέρι (Stefano Berneri), παλαιού γκαριμπαλντινού «ερυθροχίτωνα» υιού με την σειρά του ενός μέλους της «Καρμποναρίας» και μετέπειτα οπαδού του Μαντσίνι. Ο μικρός Καμίλο, που πριν συμπληρώσει το πρώτο του έτος λίγο έλειψε να πεθάνει από ανεπαρκή διατροφή, έζησε επί 6 χρόνια στο Μιλάνο όπου είχαν εγκατασταθεί οι γονείς του αναζητώντας ένα καλύτερο εισόδημα και από το 1904 στο Παλέρμο (Palermo) της Σικελίας (όπου λίγο έλειψε να πεθάνει από τύφο) και μετά στην Τσεζένα (Cesena), το Φορλί (Forlí), το Βαράλο (Varallo Sesia) και τελικά στο Ρέτζιο Εμίλια (Reggio Emilia), στην ομώνυμη βόρεια επαρχία.

Σε ηλικία μόλις 15 ετών ήλθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες, γράφτηκε στην «Ομοσπονδία της Σοσιαλιστικής Νεολαίας» («Federazione Giovanile Socialista», FGS, 1907 – 1921), ενεργοποιήθηκε στο τμήμα διαφώτισης και παρακολούθησε το συνέδριό της που έγινε στην πόλη του το 1912. Την 1η Φεβρουαρίου 1914 δημοσίευσε το πρώτο του κείμενο στην εφημερίδα της FGS «Πρωτοπορία» («L’ Avanguardia»), με τίτλο «Τα ψέματα της Παλαιάς Διαθήκης» («Le Menzogne del Vecchio Testamento») και χαρακτήρα μαχητικό αντικληρικαλιστικό, και μετά από λίγο, σε συνεργασία με τον μετέπειτα κομμουνιστή Μπορντίγκα (Amadeo Bordiga, 1889 – 1970, συνιδρυτή του «Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος», «Partito Comunista d’ Italia», PCI, τον Ιανουάριο του 1921), πέτυχε την εκδίωξη του αρχισυντάκτη της εφημερίδας Καϊάνι (Lido Caiani), που είχε αρχίσει να υιοθετεί τις απόψεις του έως τότε σοσιαλιστή και αργότερα ιδρυτή του φασιστικού κόμματος («Partito Nazionale Fascista», PNF, 1921 – 1943) Μουσολίνι (Benito Amilcare Andrea Mussolini, 1883 – 1945).

Επηρεασμένος από τον σοσιαλιστή βουλευτή Πραμπολίνι (Camilo Prampolini), τοποθετήθηκε με την αντιπολεμική παράταξη κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και σε λίγο ήλθε σε επαφή με τον Αναρχισμό, έπειτα από την γνωριμία του με τον μαχητικό αναρχικό βιβλιοδέτη Τορκουάτο Γκόμπι (Torquato Gobbi, 1888 – 1963). Ήδη από το 1915 τόνιζε σε κείμενό του: «πρέπει να επιστρέψουμε στις εποχές που το να αγαπούμε μία ιδέα σήμαινε ταυτόχρονα και το να μην φοβούμαστε να πεθάνουμε γι’ αυτήν».

Μαρία – Λουϊζα, Τζιοβανίνα και Τζιλιάνα Μπερνέρι

Σπούδασε στην «Ακαδημία» («Accademia») της Μοντένα (Modena), από όπου αποβλήθηκε διαπαντός όταν πιάστηκε να διαβάζει αναρχικά έντυπα, και εν συνεχεία στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, υπό τον σοσιαλιστή καθηγητή Ιστορίας Σαλβεμίνι (Gaetano Salvemini, 1873 – 1957), από όπου αποφοίτησε το 1919 και εν συνεχεία δίδαξε και ο ίδιος Φιλοσοφία σε λύκεια στο Μοντεπουλτσιάνο (Montepulciano), την Κορτόνα (Cortona) και το Καμερίνο (Camerino).

Φοιτητής ακόμα, νυμφεύθηκε το 1916 την 18χρονη αναρχική εργάτρια Τζιοβανίνα Καλέφι (Giovanina Caleffi – Berneri, 1897 – 1962), η οποία έκτοτε, και μέχρι τον θάνατό του, απετέλεσε την μούσα του για όλο το συγγραφικό και οργανωτικό του έργο («ένα ολόκληρο χαρέμι υστερεί μπροστά σε μία μόνο γυναίκα την οποία αγαπάς σοβαρά», θα γράψει αργότερα). Από τον γάμο του με την Τζιοβανίνα απέκτησε αργότερα, στις 1 Μαρτίου 1918 και 5 Οκτωβρίου 1919 αντίστοιχα, τις Μαρία – Λουϊζα Μπερνέρι (Marie – Louise Berneri, 1918 – 1949) και Τζιλιάνα Μπερνέρι (Giliane Berneri, 1919 – 1998) και οι δύο τους αναρχικές αγωνίστριες τόσο πριν όσο μετά τον θάνατο του πατέρα τους.

Από τον Νοέμβριο του 1917 μέχρι τον Μάρτιο του 1918 επιστρατεύθηκε στα πλαίσια του Α Παγκοσμίου Πολέμου (Αύγουστος 1914 – 11 Νοεμβρίου 1918) και στάλθηκε στο μέτωπο, όπου τραυματίστηκε και έμεινε αρκετόν καιρό σε νοσοκομείο. Κάνοντας αναρχική προπαγάνδα ακόμη και στους κύκλους των αξιωματικών, συνελήφθη τελικά τον Ιούλιο του 1918 και φυλακίστηκε στην Πιανόζα (Pianosa), ως σχετιζόμενος με τους οργανωτές της διεθνούς γενικής απεργίας από 20 έως 22 Ιουλίου. Στην φυλακή της Πιανόζα ο Μπερνέρι έμεινε έγκλειστος μέχρι το τέλος του πολέμου.

Με την αποφυλάκισή του, δίχως να έχει έστω στο ελάχιστο φοβηθεί, συνέχισε απτόητος την οργανωτική – προπαγανδιστική δράση του και σε λίγο γνωρίστηκε και προσωπικά με τον φημισμένο αναρχικό Ερρίκο Μαλατέστα (Errico Malatesta, 1853 – 1932), του οποίου έκτοτε έγινε στενός συνεργάτης και τον βοήθησε στην έκδοση της αναρχικής εφημερίδας «Νέα Ανθρωπότητα» («Umanita Nova») του Μιλάνου. Αρθρογράφησε επίσης τακτικότατα σε αρκετά άλλα έντυπα, τόσο αναρχικά (λ.χ. στα «Pensiero e Volonta» της Ρώμης, «L’ Avvenire Anarchico» της Πίζας, «Volonta» της Ανκόνας, κ.ά.) όσο και όχι (λ.χ. στο «La Rivoluzone Liberale» του Τορίνο), αναδεικνυόμενος σε σημαντικό θεωρητικό του ιταλικού κινήματος.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ήδη από το 1925 ο πραγματιστής και ήδη βιώσας την φασιστική τρομοκρατία Μπερνέρι είχε την δύναμη να καταγγείλει την συστηματική όσο και ανεύθυνη κολακεία του «λαού» από τους κομμουνιστές αναφορικά με τις υποτιθέμενες επαναστατικές «δυνατότητές» του: «πρέπει να απαλλαγούμε από τον ρομαντισμό, που πάει να πει ότι επιτέλους κάποτε θα πρέπει να δούμε προοπτικά τις μάζες. Ο υποτιθέμενος ομοιογενής λαός δεν υπάρχει, αυτό που όντως υπάρχει είναι ένα πλήθος ανθρώπων που όχι μόνο διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά και που είναι χωρισμένοι σε κατηγορίες. Η υποτιθέμενη επαναστατική θέληση των μαζών δεν υπάρχει, αυτό που όντως υπάρχει είναι διάφορες επαναστατικές στιγμές όπου μόνο κατά την διάρκειά τους οι μάζες μπορούν να λειτουργήσουν ως κινητήριος μοχλός για την επανάσταση».

Η δράση του Μπερνέρι στην Ιταλία τερματίστηκε όμως το 1926, όταν η ασφυξία από την δικτατορία των φασιστών και ο αποκλεισμός του από το καθηγητικό επάγγελμα λόγω του ότι αρνήθηκε να δώσει τον όρκο υποταγής στο καθεστώς, τον υποχρέωσε να αναζητήσει οικογενειακώς καταφύγιο αρχικά στην Γαλλία και εν συνεχεία στην Ελβετία, την Γερμανία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία, όπου αν και εξασφάλιζε δύσκολα τα προς το ζην πουλώντας βιβλία ή μεταφράζοντας κείμενα για λογαριασμό διαφόρων συγγραφέων, συνέχιζε ωστόσο να στέλνει προς δημοσίευση αντιφασιστικά και αντικληρικαλιστικά κείμενά του στα αναρχικά έντυπα των διαφόρων ιταλικών κοινοτήτων πολιτικών εξόριστων, όπως λ.χ. στο Πάτερσον και την Νέα Υόρκη των Η.Π.Α., στο Μπουένος Άϊρες, κ.α. Σε όλες εκείνες τις χώρες παρακολουθείτο στενά από τις αρχές, αντιμετώπιζε συχνές εκφοβιστικές συλλήψεις και κατά κανόνα έφευγε από την καθεμία τους προς την επόμενη με διαδικασία απέλασης.

Από την Γαλλία απελάθηκε μετά από έντονη δράση της περιβόητης OVRA («Organizzazione per la Vigilanza e la Repressione dell’ Antifascismo»), της μυστικής υπηρεσίας του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος, η οποία στην αρχή υποδαύλισε αντιπαλότητα ανάμεσα στον Μπερνέρι και τον επίσης αυτοεξόριστο αντι-φασίστα δημοσιογράφο Ντονάτι (Giuseppe Donati, 1889 – 1931) και εν συνεχεία κατηγόρησε στις γαλλικές αρχές όλους συλλήβδην τους Ιταλούς αναρχικούς, ως δράστες μιας σειράς βομβιστικών επιθέσεων στην Νίκαια (Nice) και τις Κάννες (Cannes), για τις οποίες ευθυνόταν μάλλον η ίδια η OVRA.

Στο Βέλγιο πάλι, που εκείνη την εποχή φιλοξενούσε εκατοντάδες πολιτικούς φυγάδες, κυρίως Ιταλούς και Ισπανούς, συνελήφθη λίγο πριν την εκπνοή του 1929 με ένα πιστόλι και ένα πλαστό διαβατήριο επάνω του, μετά από «στήσιμό» του και κατάδοση του από τον περιβόητο πράκτορα της OVRA Μεναπάτσε (Ermanno Menapace), που ήθελε να δημιουργήσει την εντύπωση στις βελγικές αρχές ότι οι Ιταλοί αναρχικοί σχεδίαζαν να δολοφονήσουν το βασιλικό ζεύγος της χώρας (ο πρωθυπουργός Jaspar και ο υπουργός Δικαιοσύνης Janson είχαν λάβει δεκάδες ανώνυμες επιστολές, γραμμένες δήθεν από αναρχικούς, που απειλούσαν κάτι τέτοιο, όλες σταλμένες όμως από τον πράκτορα Μεναπάτσε). Στην δίκη που έγινε στις Βρυξέλλες στις 22 Φεβρουαρίου 1930, οι κατηγορούμενοι αναρχικοί αθωώθηκαν, με εξαίρεση τον Μπερνέρι που καταδικάστηκε σε 5 μήνες φυλάκιση, ενώ ο πράκτορας Μεναπάτσε καταδικάστηκε ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση, αφού αποδείχθηκε ότι εκείνος είχε «στήσει» την όλη υπόθεση κατά των αναρχικών.

Για την ίδια υπόθεση ο Μπερνέρι δικάστηκε και στην Γαλλία, όπου τον είχαν απελάσει για μία ακόμη φορά, και καταδικάστηκε τον Ιούνιο του 1930 σε 14 μήνες φυλάκιση, αλλά τελικά αμνηστεύθηκε στις 14 Ιουλίου 1931 και επειδή είχε ήδη κηρυχθεί ανεπιθύμητος («persona non grata») σε όλες τις γειτονικές χώρες, τελικά του επετράπη να ζήσει στο Παρίσι αν και υπό διακριτική αλλά συνεχή αστυνομική παρακολούθηση. Από την άνοιξη του 1935, ο Μπερνέρι βοηθούσε από το Παρίσι τον 20χρονο συμπατριώτη και ομοϊδεάτη του Βέρο Ρετσιόνι (Vero Recchioni, 1915 – 2001, αγγλοποιημένο όνομα Vernon Richards), που είχε απελαθεί από την Γαλλία τον Ιανουάριο του ίδιου έτους για «αντιφασιστική δράση», να εκδίδει από το Λονδίνο το δίγλωσσο αναρχικό – αντιφασιστικό περιοδικό «Free Ιtaly / Italia Libera» (αργότερα, το 1937, η Μαρία – Λουϊζα Μπερνέρι πέρασε στην άλλη πλευρά της Μάγχης και έζησε έκτοτε, μέχρι τον πρόωρο θάνατό της, με τον Ρετσιόνι).

Τελικά στις 25 Ιουλίου 1936 ο Μπερνέρι έφθασε με ένα φορτίο όπλων και πυρομαχικών στην εξεγερμένη ενάντια στο πραξικόπημα του Φράνκο (Francisco Franco) Βαρκελώνη και εξέφρασε την αλληλεγγύη των Ιταλών αναρχικών στους καταλανούς ομοϊδεάτες τους από το βήμα μιας τεράστιας διαδήλωσης 100.000 περίπου ανθρώπων στην Plaza de los Toros.

Το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Guerra di Classe»

Στις 17 Αυγούστου 1936 ίδρυσε μαζί με τον μη μαρξιστή σοσιαλιστή Κάρλο Ροσέλι (Carlo Rosselli, 1899 – 1937) την ιταλική «Ταξιαρχία Ματεότι» («Brigata Matteotti»), την πρώτη ταξιαρχία ξένων αντιφασιστών εθελοντών για το μέτωπο της Αραγωνίας, η οποία απαρτιζόταν από 150 μαχητές. Στις 21 Αυγούστου κατέλαβε με την ταξιαρχία του την Γκαλότσα (Galocha) και στις 28 Aυγούστου πολέμησε κατά των πέντε φορές περισσότερων «φρανκιστών» στην τετράωρη αιματηρή μάχη του Μόντε Πελάτο (Monte Pelato), ενώ στις 3 Σεπτεμβρίου τους αντιμετώπισε επιτυχημένα για μία ακόμη φορά στην Χουέσκα (Huesca).

Μαχητής του όπλου αλλά και της πέννας, αρθρογράφησε στον τύπο της Βαρκελώνης και τον Οκτώβριο του 1936 ανέλαβε την αρχισυνταξία της ιταλόφωνης εφημερίδας «Ταξικός Πόλεμος» («Guerra di Classe»), από την οποία άσκησε αυστηρότατη κριτική ισόποσα τόσο στους αναρχοσυνδικαλιστές της «Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας» («Confederación Nacional del Trabajo», CNT) που συμφώνησαν να συμμετάσχουν στην αριστερή κυβέρνηση του λεγόμενου «Λαϊκού Μετώπου» («Frente Popular») όσο και σε εκείνους του αναρχικού χώρου που προέβαιναν σε ακρότητες. Εξαιτίας της παρρησίας του, δέχθηκε συχνά παρατηρήσεις από τους υπεύθυνους διαφωτισμού της CNT, αλλά και απειλές από τους κομμουνιστές που ήδη είχαν αρχίζει να στρέφονται ενάντια στους έως τώρα συναγωνιστές τους, προκειμένου να ελέγξουν απολύτως τα πολιτικο-στρατιωτικά πράγματα. Τον Ιανουάριο του 1937 έγραφε στην εφημερίδα του: «εδώ και κάποιον καιρό και ο δικός μας χώρος δέχεται επιθέσεις από τους σταλινικούς», ενώ σε επιστολή του προς την σύζυγό του με ημερομηνία 25 Απριλίου 1937 τόνιζε: «εγώ που γενικά δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω τον όποιο κίνδυνο, μερικές φορές καταλαμβάνομαι από έντονο προαίσθημα θανάτου δίχως να υπάρχει κάποια φανερή, αντικειμενική αιτία».

Κατά τις ημέρες που το σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα («Partido Comunista de España», PCE) με τα διάφορα παρακλάδια του (λ.χ. «Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας», «Partit Socialista Unificat de Catalunya», PSUC) προέβαινε σε εξόντωση των έως τότε συναγωνιστών του τροτσκιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και αναρχικών, ο Μπερνέρι μπήκε και αυτός στο στόχαστρο των κομμουνιστών. Στις 5 Μαϊου 1937, ομάδα 12 ενόπλων με τα κόκκινα περιβραχιόνια του PSUC εισέβαλε στο σπίτι του στην Βαρκελώνη, τον συνέλαβε μαζί με τον επίσης αναρχικό Μπαρμπιέρι (Francisco Barbieri, 1895 – 1937) και τους εκτέλεσε κάπου κοντά στο κυβερνείο («Generalitat de Catalunya») της πόλης. Τα σώματά τους βρέθηκαν και περισυλλέχθηκαν το βράδυ της ίδιας ημέρας, διάτρητα από σφαίρες.

Από τραγική ειρωνεία της τύχης, την ημέρα της δολοφονίας των Μπερνέρι – Μπαρμπιέρι, ο ραδιοφωνικός σταθμός των κομμουνιστών είχε αφιέρωμα στον πριν από μόλις 8 ημέρες αποβιώσαντα Ιταλό κομμουνιστή ηγέτη Γκράμτσι (Antonio Gramsci, 1891 – 1937) που είχε πριν από κάποια χρόνια τονίσει ότι δεν επιτρέπεται οι ομοϊδεάτες του να βλέπουν ως εχθρούς τους τούς αναρχικούς, αφού «οι εχθροί έχουν ιδέες αντίθετες, όχι απλώς διαφορετικές» («avversari sono due idee contradditorie, non due idee diverse»).

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΠΟΛΟΙ ΑΝΤΙΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΑΣΕΚ,ΤΟΝ ΡΑΙΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ,ΤΟΝ ΝΤΑΛΤΟΝ ΤΡΑΜΠΟ,ΤΟΝ ΧΕΜΙΝΓΟΥΑΙΗ,ΤΟΝ ΜΑΡΚ ΤΟΥΑΙΗΝ,ΤΟΝ ΜΠΡΕΧΤ..ΟΤΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ,ΝΑ ΤΦΛΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΚΑΤΕΥΤΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΤΟ ΓΙΑΤΙ..ΕΓΩ ΤΟ ΥΠΕΡΘΕΜΑΤΙΖΩ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΖΩ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ [ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΚΑΤΕΥΤΟΥΜΕ ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΜΙΑΣ ΣΙΓΟΥΡΗΣ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΗΤΑΣ] ΧΩΡΙΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΦΕΡΑΝ-ΟΥΤΕ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΓΙΑΤΙ.

pour nous joindre | La pointe libertaire



		pour nous joindre \| La pointe libertaire Pour tre tenuEs au courant des activits de La Pointe Libertaire envoyez un message lapointelibertaire-subscribe@groupesyahoo.ca.* * Cette liste est utilisation restreinte.

		Προβολή στη διεύθυνση archive.lapointelibertaire.org	Προεπισκόπηση από Yahoo

http://www.theartchemists.com/20381/

DES ANARCHISTES - SERPENT - LIBERTAIRE



				DES ANARCHISTES - SERPENT - LIBERTAIRE Gaston Couté (1880-1911) En 1882, son père s'établit meunier à Meung. Le jeune Couté fréquente l'école communale, puis le lycée d'Orléans. A 17-18 ans, il quitte le...

				Προβολή στη διεύθυνση serpent...	Προεπισκόπηση από Yahoo

Léo MALET et Jacques TARDI, Brouillard au pont de Tolbiac - littexpress



				Léo MALET et Jacques TARDI, Brouillard au pont de Tol... Léo MALET Jacques TARDI Brouillard au pont de Tolbiac Casterman, 1982 Réédition Collection Romans bd/ À Suivre, 1997 Léo Malet est né en mars 1909 à Montpellier. Il...

				Προβολή στη διεύθυνση littexp...	Προεπισκόπηση από Yahoo

https://www.google.gr/search?q=CABARET+ANARCHISTE&biw=1517&bih=714&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwippbeczNLKAhWCMhoKHSt1CmEQ_AUIBigB&dpr=0.9#imgrc=mXmlLaedkwYJzM%3A

Anarchist Writers Bloc – Bloc des auteur-e-s anarchistes



		Anarchist Writers Bloc – Bloc des auteur-e-s anarchistes VEN / FRI 12 JUIN 2015 Soirée bénéfice du Bloc des auteur-e-s anarchistes / Anarchist Writers Bloc benefit Poésie / Poetry / Performances / Littérature / Musique / plus!

		Προβολή στη διεύθυνση anarchistwritersbloc.net	Προεπισκόπηση από Yahoo

Art, Posters And Stickers



				Art, Posters And Stickers Visit the post for more.

				Προβολή στη διεύθυνση anarchy...	Προεπισκόπηση από Yahoo

ΑΦΟΥ ΜΙΛΑΜΕ ΠΟΛΥ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΑΙΤ ΓΙΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΠΡΟΣΦΑΤΑ Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΑ ΣΑΙΤ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΑΥΤΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΤΡΕΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΗΛΙΘΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΕΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΕΝΩ ΠΑΛΙΑ ΟΣΟ ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ Ο ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ...ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ ΔΗΛΑΔΗ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΟΣ ΑΦΟΥ ΔΗΛΩΝΩ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΟΤΙ ΠΟΘΩ ΑΓΝΟ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΟ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΤΟΝΟΘΩ ΣΚΟΤΟΝΩΝΤΑΣ ΟΧΙ ΤΟΝ ΒΡΟΥΤΟ ΜΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΟΥ

ΣΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΚΟΥΑΤ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΣΧΟΛΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΑΜΩΝΕΣ...ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ Ο ΚΑΤΑ ΒΙΒΛΟΝ ΘΕΟΣ ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΑ ΖΩΑ ΟΧΙ ΩΣ ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΑ ΟΝΤΑ ΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ..ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΣ ΓΚΑΙΗ ΚΟΙΝΩΝΙΩΛΟΓΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΝΑΠΤΥΖΕΙ ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΔΥΣΕΠΙΛΗΠΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΑΙΗ ΟΤΙ ..ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΜΟΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΘΑΜΩΝΑ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙ...[[ΠΑΛΙΑ ΕΛΕΓΑΝ ΜΟΝΟ ΕΝΑ...[[ΕΙΝΑΙ ΠΟΥΣΤΗΣ]]

Αυτή την στιγμή το κράτος δεν υπηρετεί τους πολίτες και οι νόμοι του κράτους υπηρετούν αυτό και όχι την δημοκρατία και την ελευθερία.Σήμερα ο μέσος εργαζόμενος είναι ένας κατά συνθήκη σκλάβος του κράτους και του "αφεντικού" του, όχι υπάλληλος.Σήμερα δεν μπορείς να μιλάς γιατί θα χάσεις τον πενιχρό μισθό σου, σήμερα δεν μπορείς να ζεις γιατί το ίδιο το κράτος θα σε καταστήσει παράνομο εάν τα καταφέρεις. Σήμερα οι εργοδότες καλοί η κακοί εκμεταλλεύονται την παρούσα κατάσταση και κερδοσκοπούν εναντίον των εργαζομένων τους.Σήμερα το κράτος παρανομεί νομίμως αντικαθιστώντας τους ανθρωπιστικού περιεχομένου νόμους του συντάγματος με μνημονιακές συμβάσεις οι οποίες δεν αποσκοπούν σε τίποτε περισσότερο από την καταστροφή των πολιτών, την δική μας καταστροφή, την καταστροφή των παιδιών μας.Σήμερα οι εταιρίες, κρατικές ή ιδιωτικές, ως φεουδάρχες άλλων εποχών, επιβάλουν δυσβάσταχτα τιμολόγια στους κατ' υποχρέωσιν συνήθως, συνδρομητές τους καθιστώντας την απάνθρωπη αυτή συνθήκη που βιώνουμε όλοι ακόμα χειρότερη.Η Ελλάδα τελεί υπό κατάληψη και οι πολίτες της, είναι πλέον θύματα, αναλώσιμα υλικά δίχως χρηστική αξία, ανέτοιμοι, μόνοι, αδύναμοι, ανυπεράσπιστοι.ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΣΧΟΛΙΟΠΡΑΓΜΑΤΙ.ΣΗΜΕΡΑ [ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ Η ΚΑΘΙΣΤΙΚΙΑΙΑ ΤΑΞΗ ΕΧΕΙ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ ΑΠΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΣΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ].Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΤΟΥΣ ΜΕΣΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ [[ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΚΤΛ]] ΕΝΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟΝΙΑ.ΟΠΩΣ ΠΙΟΝΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΟΠΩΣ ΠΙΟΝΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΓΙΟΥΓΚΕΡ,Ο ΜΠΑΡΟΖΟ Η Ο ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΕΝΩ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΕΝΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ..ΛΕΝΕ ΑΥΤΟΙ ΟΤΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ ΑΤΟΠΟΣ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΒΟΛΕΥΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ ΝΑ ΠΕΙ ΜΑΛΑΚΕΙΕΣ..Ο ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΑ ΑΧΡΗΣΤΟ ΔΙΟΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙ -ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΑΖΕΙ ΤΗΝ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ [ΠΟΥ ΟΠΩΣ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ-ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΣ ΜΙΣΘΩΤΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣΚΛΑΒΟΣ] ΝΑ ΠΕΙ ΠΩΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΔΩΣΑΝ ΗΞΕΡΑΝ ΕΞΑΠΙΝΗΣ ΟΤΙ ΘΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ...ΗΓΟΥΝ..ΚΟΡΟΙΔΕΨΑΝ ΤΟΝ ΛΑΟ..ΕΝΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ..ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΚΔΟΤΕΣ ΜΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΑΣ [ΜΕ ΕΞΑΓΟΡΑ]...ΑΝΤΙΘΕΤΑ Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙ.ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΘΕΜΕΘΑ ΝΑ ΕΝΟΧΛΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΝ..ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΟΙ ΝΑΖΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ. .ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΟΠΛΗΡΩΜΕΝΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ [ΟΙ ΠΡΩΗΝ ΦΩΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ] ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ Ε.ΟΚ. [ΕΞΑΘΛΙΟΝΟΝΤΑΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΥΠΑΡΞΕΙΣ] ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΟΤΡΟΤΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΜΟΛΙΣ ΗΡΘΑΝ[?] ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΔΩΣΑΝ ΣΤΟ ΛΑΟ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ΑΝΟΙΓΟΤΑΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΚΑΓΓΕΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΕΝΩ Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ Ο ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑΣ ΤΟΥΣ ΕΙΧΕ ΜΕΤΑΤΡΕΨΕΙ ΣΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ! !.ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ...........................................-ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΟΣΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ.ΑΥΤΟΣ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΠΩΣ ΤΟΝ ΓΑΜΟΥΝ.ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΜΑ ΤΟ ΚΡΥΒΟΥΝ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΑ....ΕΜΕΙΣ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΟΜΠΛΕΣΟ ΒΙΤΤΟΡΙΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΝΑΖΟΥΜΕ....ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΞΕΣΚΙΖΕΤΕ ΤΟΝ ΚΩΛΟ...............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................ΙΣΩΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΕΧΘΡΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ [ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΟΥΝ] ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ.

ΑΣ ΠΙΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝΤΩΝ ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ,ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ,ΤΩΝ ΤΑΡΑΧΟΠΟΙΩΝΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣΠΟΥ ΔΕ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΤΑΞΗΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΤΡΕΛΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ν/ΑΛΑΞΟΥΝΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ
[ΑΛΚΟΟΛΙΚΟΣ ΚΕΡΟΥΑΚ]
•Βρες αυτό που αγαπάς, και άφησέ το να σε σκοτώσει. [AN OMΩΣ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΣΑΚΑΤΕΨΕΙ?]Ο διανοούμενος λέει κάτι απλό με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει κάτι δύσκολο με απλό τρόπο

ΟΣΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ Η ΣΦΑΙΡΑ [Τ0 ΓΚΛΟΜΠ] ΤΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ ΤΟ ΦΤΑΝΟΥΝ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΤΟΥ........Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΗ....ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΠΗΓΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΕΒΑΣΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΛΛΗΛΟΠΗΔΙΟΥΝΤΑΙ...Ο ΚΝΟΥΛΠ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΚΙΟ

EAGAINST.com Demand The Impossible ΑρχικήΠοιοί Είμαστε Μανιφέστο/θέσεις 2014Παλαιότερα Μανιφέστο 2012 Μανιφέστο 2010 Συντακτική Ομάδα Μιχάλης Θεοδοσιάδης Aλέξανδρος Βισάλτης Σοφία Ζακάρη Μίλτος Καραμπότας Ιουλία Γιοβάνη ScintillaΠαλιότερα Μέλη Βαγγέλης Χριστοδούλου Εκκεντρική Υποτροπή Άρης Ελευθερούδης Julia Riber Pitt Ian Delta Μεταφραστική Ομάδα Επικοινωνία Επικαιρότητα Διεθνή Ελλάδα Αφίσες Αναλύσεις Μπροσούρες Συλλογικά Αναδημοσιεύσεις Βιβλιοθήκη Βιβλία Ερίκο Μαλατέστα Ηλίας Πετρόπουλος Καρλ Μαρξ Κορνήλιος Καστοριάδης Κρίστοφερ Λας Μάρεϊ Μπούκτσιν Μιχαήλ Μπακούνιν Μπαρούχ Σπινόζα Χάνα Άρεντ Ζιλ Ντελέζ Ρόζα Λούξεμπουργκ Όλοι οι συγγαφείς Ταινίες Ντοκιμαντέρ Δημοσίευση Μεταφράσεις Δημοσίευση ΧρονολόγιοGo to... Αρχική Ποιοί Είμαστε – Μανιφέστο/θέσεις 2014 – Παλαιότερα – – Μανιφέστο 2012 – – Μανιφέστο 2010 – Συντακτική Ομάδα – – Μιχάλης Θεοδοσιάδης – – Aλέξανδρος Βισάλτης – – Σοφία Ζακάρη – – Μίλτος Καραμπότας – – Ιουλία Γιοβάνη – – Scintilla – – Παλιότερα Μέλη – – – Βαγγέλης Χριστοδούλου – – – Εκκεντρική Υποτροπή – – – Άρης Ελευθερούδης – – – Julia Riber Pitt – – – Ian Delta – Μεταφραστική Ομάδα – Επικοινωνία Επικαιρότητα – Διεθνή – Ελλάδα – Αφίσες Αναλύσεις – Μπροσούρες – Συλλογικά – Αναδημοσιεύσεις Βιβλιοθήκη – Βιβλία – – Ερίκο Μαλατέστα – – Ηλίας Πετρόπουλος – – Καρλ Μαρξ – – Κορνήλιος Καστοριάδης – – Κρίστοφερ Λας – – Μάρεϊ Μπούκτσιν – – Μιχαήλ Μπακούνιν – – Μπαρούχ Σπινόζα – – Χάνα Άρεντ – – Ζιλ Ντελέζ – – Ρόζα Λούξεμπουργκ – – Όλοι οι συγγαφείς – Ταινίες – Ντοκιμαντέρ Δημοσίευση – Μεταφράσεις – Δημοσίευση Χρονολόγιο Eκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος”, μια συζήτηση με τον Γ.ΓαρμπήEagainst in Βιβλιοθήκη 1 Comment Download article as PDF Το δεύτερο μέρος της συζήτησης (18/5/2013) με τον Γιώργο Γαρμπή (Νίκος Β. Αλεξίου), Εκδότη των Αναρχικών/Ανατρεπτικών Εκδόσεων “Ελεύθερος Τύπος”. Οι εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο “Ελεύθερος Τύπος” βρίσκονται στην οδό Βαλτετσίου 35 στα Εξάρχεια (Δείτε εδώ το πρώτο μέρος)Από το Ιστολόγιο: Ελευθερία ή ΤίποταΟι εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο “Ελεύθερος Τύπος” βρίσκονται στην οδό Βαλτετσίου 35 στα Εξάρχεια.Θεματολογία:– Κοινωνικός & Lifestyle Αναρχισμός (00:45)– Το Αναρχομηδενιστικό Ρεύμα (02:13)– Νετσάγιεφ[“Η Κατήχηση Του Επαναστάτη”] (03:30)– Προυντόν/Μπακούνιν/Κροπότκιν/Μαλατέστα Μπούκτσιν/Καστοριάδης/Τσόμσκι (05:13)– Συνωμοσιολογία & Αναρχισμός (12:23)– “Τα Πρωτόκολλα Των Σοφών Της Σιών”[Μύθος & Αλήθεια] (17:10)– Αναρχισμός[Παραβίαση Αρχών] (20:38)– Αναρχικός/Αντιεξουσιαστής Ελευθεριακός/Αναρχιστής (23:28)– Ατομική & Συλλογική Ελευθερία (26:17)– Εγχώριο Αναρχικό Κίνημα (29:33)– Οργάνωση & Αναρχικός Χώρος[Προϋποθέσεις & Ευθύνες] (32:00)– Χημείο 1985/Πολυτεχνείο 1995Δεκέμβρης 2008 (36:27)– Βία-Αντιβία[Τρομοκρατία & Ένοπλος] (39:43)– Βίλχελμ Ράϊχ[“Ο Μαύρος & Ο Κόκκινος Φασισμός”] (43:34)– Η Αναρχική Ηθική (46:32)– Το Διαδίκτυο (49:22)– Οργάνωση & Αναρχικός Χώρος[Συγκυρία & Συνθήκες] (51:44)– Τα Πρώτα Εκδοτικά Χρόνια[Το Κοινό/Το Κράτος/Οι Φασίστες] (52:52)– Αναρχικά & Άλλα Βιβλία (56:47)– Εκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος”[Το Πλέον Διατιθέμενο Βιβλίο] (58:56)– Γώγου/Σιδηρόπουλος/Άσιμος (59:20)Share: Ατομική & Συλλογική Ελευθερία Βίλχελμ Ράϊχ Ελευθερία ή Τίποτα Κροπότκιν μαλατέστα Μπακούνιν Προυντόν Τα Πρωτόκολλα Των Σοφών Της Σιών Χημείο 1985 2013-05-19 Eagainst

inShare0
RELATED ARTICLES / ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ Ερρίκο Μαλατέστα – Χωρίς εξουσία Γράμματα από την Ιταλία – Μιχαήλ Μπακούνιν Σύστημα των οικονομικών αντιφάσεων ή η φιλοσοφία της αθλιότητας – Π.Ζ Προυντόνcomments / 1 Σχολια ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΝΤΗΣ16/08/2013 at 13:11 ΨΑΧΝΩ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΛΙΟ ΠΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ.ΑΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΚΑΛΑ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ”ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ”.ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ.ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΕΚΔΟΣΗ;Ο ΤΙΤΛΟΣ; • EN: Your comment will be visible after approval. Please check the terms of use.• EL: Τα σχόλια δημοσιεύονται κατόπιν έγκρισης. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε τους Όρους χρήσης. Announcement »After deliberations amongst team members, we inform readers and followers that eagainst will not be posting articles anymore, so the website ends its course at this point. However, it will remain online and access will be available to all. While eagainst has completed its cycle, members of the team are starting a new project, reinforcing open political debate, without ideological rigidity. All who wish to follow invited to join ResPublica.GrΚατόπιν μεταξύ μας συνεννοήσεων, ενημερώνουμε τους αναγνώστες/στριες και τους ακόλουθους/θες της σελίδας ότι στο eagainst δε θα αναρτηθούν άρθρα ξανά, κι έτσι ο ιστοτόπος τερματίζει την πορεία του στο σημείο αυτό. Ωστόσο, θα παραμείνει ανοιχτός για να έχουν πρόσβαση όλοι/ες όσοι/ες επιθυμούν. Ενώ, το eagainst κλείνει τον κύκλο του, μέλη της ομάδας ξεκινούν νέο εγχείρημα, ενισχύοντας τον ανοιχτό πολιτικό προβληματισμό, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και προσκαλώντας όλους όσους επιθυμούν να μας ακολουθήσουν στη νέα μας δουλειά στο ResPublica.Gr Res Publica Articles Ζαν Μπωντριγιάρ – Η κούρασηΥπάρχει στο εξής ένα παγκόσμιο πρόβλημα της κούρασης, όπως υπάρχει ένα παγκόσμιο πρόβλημα της πείνας. Παραδόξως, η ύπαρξη του ενός αποκλείει το άλλο: η ενδημική, ανεξέλεγκτη κούραση είναι, μαζί με την ανεξέλεγκτη βία […], χαρακτηριστικό των πλούσιων κοινωνιών, και απορρέει μεταξύ άλλων από το ξεπέρασμα της πείνας και της ενδημικής ένδειας, που παραμένει το μείζον […]Ζιλ Λιποβετσκί και Ζαν Σερουά – Οι αντιφάσεις της υπερνεωτερικής κουλτούραςμτφρ.: Κοκαρίδας Αθανάσιος Η αισθητικοποιημένη ηθική της υπερνεωτερικότητας ταυτίζεται με το ηδονιστικό ιδεώδες περί ψυχαγωγίας, αποδίδοντας καθ’ αυτόν τον τρόπο μια μαζική νομιμοποίηση σε ό,τι αφορά στις απολαύσεις και στην αναζήτησή τους στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Αλλά αυτός ο πολιτιστικός ηδονισμός, όσο πηγαίος κι αν είναι, δε αγωνίζεται μόνος του: μια σειρά άλλων προτύπων ορθώνουν […]Thomas Paine – Αγροτική Δικαιοσύνη...η σπουδή των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε αυτόν τον κόσμο αποτελεί έναν νέο τομέα του επιστητού, και δη έναν τομέα που χρήζει προστασίας από την ιερατική απάτη και τη θρασύτητα της μακράν υφιστάμενης καταστολής, θεώρησα σωστό να θέσω αυτό το μικρό εγχείρημα υπό την προστασία σας. Όταν συλλογιζόμαστε τη μακρά και πυκνή νύχτα, στην οποία […]Μόρσιμον ἦμαρΠαραφράζοντας τα λόγια του Κονδύλη, ο φόβος και η ελπίδα παρεμποδίζουν συστηματικά την κατανόηση των ανθρώπινων ζητημάτων. Αλλά η ελπίδα ξεπερνιέται πολύ πιο δύσκολα από ότι ο φόβος. Κατά τα φαινόμενα, η ιστορία προχωρά με γοργούς ρυθμούς, σε αντίθεση με τις τεχνικές της νεοαριστερής ιδεολογικοποίησης και της ποπ ακαδημαϊκής ξύλινης διανόησης, που ούτε ανανεώνονται, ούτε […]Jean-Pierre Dupuy – Τεχνολογία και ΜεταφυσικήΗ θετικιστική φιλοσοφία που κινεί το μεγαλύτερο μέρος της μοντέρνας επιστήμης και τεχνολογίας (και το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης φιλοσοφίας) αντιλαμβάνεται τη «μεταφυσική» ως μια άνευ νοήματος αναζήτηση απαντήσεων σε ερωτήσεις που δεν επιδέχονται απάντηση· αλλά ο Karl Popper, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε ο Emil Meyerson, έδειξε ότι δεν υπάρχει κανενός είδους επιστημονικό (ή, […]προσφατες αναρτησεις » Fame Over Κατόπιν μεταξύ μας συνεννοήσεων, ενημερώνουμε τους αναγνώστες/στριες και τους ακόλουθους/θες της σελίδας ότι στο eagainst δε θα αναρτηθούν άρθρα ξανά, κι έτσι ο ιστοτόπος τερματίζει την πορεία του στο σημείο αυτό. Ωστόσο, θα παραμείνει ανοιχτός για να έχουν πρόσβαση όλοι/ες όσοι/ες επιθυμούν. Ενώ, το eagainst κλείνει τον κύκλο του, μέλη της ομάδας ξεκινούν νέο εγχείρημα, ενισχύοντας τον ανοιχτό πολιτικό προβληματισμό, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και προσκαλώντας όλους όσους επιθυμούν να μας ακολουθήσουν στη νέα μας δουλειά στο ResPublica.Gr Ραούλ Βανεγκέμ: Η Βίβλος των Ηδονών Ο Ραούλ Βανεγκέμ (4 Σεπτεμβρίου 1934) είναι Βέλγος συγγραφέας και φιλόσοφος. Σπούδασε λατινική φιλολογία στις Βρυξέλλες, δίδαξε στο πανεπιστήμιο και συμμετείχε στην Καταστασιακή Διεθνή από το '61 ως το '70. Μέχρι σήμερα έχει γράψει περισσότερα από 30 βιβλία, ανάμεσά τους τα: Βασικές κοινοτοπίες, Η βίβλος των Ηδονών, Διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπινου όντος, Η επανάσταση της καθημερινής ζωής. Ο Βανεγκέμ στα έργα του απορρίπτει την ηθική της εργασίας και ασκεί έντονη κριτική στον καπιταλισμό και τον σύγχρονο κόσμο, θεωρώντας ότι οι αυταπάτες εμποδίζουν τη δημιουργία και καλεί σε μια αλλαγή προοπτικής. Ο Βανεγκέμ συνεχίζει να γράφει βιβλία, προωθώντας την ιδέα μιας ελεύθερης και αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας. Ο Lewis Mumford για τον μύθο του homo faber Αν και είναι πολύ κρίμα που το πιο σημαντικό βιβλίο του Η πόλη στην Ιστορία εξακολουθεί και παραμένει αμετάφραστο και απρόσιτο στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό παρόλα αυτά στο Μύθο της μηχανής, έχουμε την ευκαιρία να αναγνωρίσουμε στον Lewis Mumford έναν από τους πιο σημαντικούς οικουμενικούς στοχαστές του 20ου αιώνα που η εξαιρετική του σκέψη και ανεπιτήδευτη προσιτή γραφή, σε σημείο να εκμυστηρεύεται προσωπικές στιγμές σαν να έχει απέναντι του ένα φίλο, όσο βαθυστόχαστη και με επιστημονική εγκυρότητα, δεν μπορεί να καταχωρηθεί (ευτυχώς) ανάμεσα στις συνήθεις κατηγοριοποιήσεις των «προοδευτικών» ή των «συντηρητικών» διανοούμενων. Η βούληση για ισχύ και κυριαρχία: η περίπτωση Γιακουμάκη Στις 20 Δεκεμβρίου του 1988 ο Δ. Παπαδόσηφος σκότωσε κατά τη διάρκεια δίκης τον φονιά του γιού του στο εφετείο του Πειραιά αναφωνώντας: «ξαλάφρωσα, αγαλλίασε η ψυχή μου, λευτερώθηκα. Δικάστε με εις θάνατο να τελειώνω.» Ο γιος του είχε σκοτωθεί, λέγεται με αιτία μια γυναίκα, από τον Γ. Βενιεράκη σε μια καφετέρια του Ρεθύμνου. Για το όπλο που χρησιμοποιήθηκε, ένα λούγκερ που το είχε πάρει από τους Γερμανούς κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης, ο θρύλος λέει ότι το είχε κρύψει στην τεράστια γενειάδα του. Δεν ανασύρω από τη μνήμη μου την παλιά αυτή ιστορία ως μια προτροπή, μια ωδή για τη βεντέτα, για να την εξυμνήσω ως τρόπο απόδοσης δικαιοσύνης ή για να προβλέψω μια παρόμοια εξέλιξη για τους δολοφόνους του Γιακουμάκη, γιατί για δολοφόνους πρόκειται. English Español Italiano Murray Bookchin – Thoughts on Libertarian Municipalism This article was presented as the keynote speech to the conference “The Politics of Social Ecology: Libertarian Municipalism” held in Plainfield, Vermont, U.S.A., on August 26-29, 1999. The speech has been revised for publication. This article originally appeared in Left Green Perspectives (Number 41, January 2000). Some issues have recently arisen in discussions of libertarian municipalism, and I would like to offer my views on them. One of the most important involves the distinction that should be drawn between libertarian municipalism and communitarianism, a distinction that is often lost in discussions of politics. Jacobinian Islamism: when the subject becomes annoying In critical thinking the blackmail of the expected response always hangs like the sword of Damocles over our heads. As if to realise that walking on the wrong path should automatically mean one always has another path to propose. It is not so! Some paths should never have been followed whilst somewhere else perspectives have to be formed based in paths that do not carry the burden of previous choices. Obviously democracy and its reinforcement in its structures and content is another uncharted path that we should ourselves open, eliminating certainties (such as "sheltering" freedom from enemies) that, hitherto, have led to dead ends. We must appeal to broadening democracy itself without fearing whether it is not liberal enough for our standards (to invest in its growth rather in its 'protection'). But the latter is primarily an issue of political action to undertake, and secondarily of political thought to be discussed. A Revolutionary Life: Errico Malatesta A short study on the life and times of Italian Anarchist Errico Malatesta by G. A. Aldred, first published in 1940. Errico Malatesta was an Italian anarchist theorist. He spent much of his life exiled from Italy and in total spent more than ten years in prison. Malatesta wrote and edited a number of radical newspapers and was also a friend of Mikhail Bakunin. He was an enormously popular figure in his time. Ernesto Laclau – La razón populista En La razón populista, Ernesto Laclau vuelve a concentrarse en uno de los temas que lo han ocupado en su larga trayectoria intelectual, ya desde Política e ideología en la teoría marxista. El populismo, práctica política históricamente desdeñada, es aquí vuelto a pensar como lógica social y modo de construir lo político desde un enfoque que se aleja definitivamente del punto de vista sociológico. Sus hipótesis -basadas en el postestructuralismo y la teoría lacaniana- son puestas a prueba al analizar la conformación del populismo estadounidense, del kemalismo turco y del peronismo de la resistencia. Zygmunt Bauman – Globalizacion Zygmunt Bauman (Poznań, Polonia, 1925) es un sociólogo, filósofo y ensayista polaco. Nació en Poznan (Polonia) en una humilde familia judía. Huyendo de los nazis se trasladó a la Unión Soviética para regresar posteriormente a Polonia, donde militó en el Partido Comunista3 y fue profesor de filosofía y sociología en la Universidad de Varsovia antes de verse obligado a irse de Polonia en 1968 a causa de la política antisemita desarrollada por el gobierno comunista después de los sucesos de marzo de 1968. Posteriormente a su purga de la universidad de Varsovia, ha enseñado sociología en países como Israel, Estados Unidos y Canadá. Por qué perdimos la guerra, Diego Abad de Santillán De hecho, ya en Santillán asoma el enfoque histórico del destino social de España en antagonismo a las manipulaciones soviéticas durante 1936-1939. Las disquisiones sobre los eventos político-militares ocupan la mayoría de las páginas, desplazando con creces las pocas dedicadas a las realizaciones autogestionarias de la CNT y de los trabajadores de España. Errico Malatesta, Comunismo e individualismo Download article as PDF Nettlau suppone che la ragione, o almeno una delle ragioni per cui l’anarchismo, dopo tanti anni di propaganda, di lotta, di sacrifizi, non è ancora riuscito a attirare e sollevare le grandi masse sta nel fatto che gli anarchici delle due scuole, comunisti e individualisti, hanno presentato ciascuno la sua teoria economica come unica soluzione del problema sociale, e non sono perciò riusciti a persuadere la gente della realizzabilità delle loro idee. Io credo in verità che la ragione essenziale del nostro scarso successo sia il fatto generale che nell’ambiente attuale, cioè date le condizioni materiali ... Cornelius Castoriadis – La “razionalita” del capitalismo Il capitalismo è il regime che punta ad accrescere con ogni mezzo la produzione - una certa produzione, non dimentichiamolo - e a ridurre con ogni mezzo i “costi” - costi, non dimentichiamo neppure questo, definiti in un senso molto restrittivo: né la distruzione dell’ambiente, né lo schiacciamento delle vite umane, né l’abbrutimento delle città, né il trionfo universale dell’irresponsabilità e del cinismo, né la sostituzione della tragedia e della festa popolare con i teleromanzi sono tenuti in conto in questo calcolo, né potrebbero esserlo in nessun calcolo di questo tipo. Comunicato di Villa Amalias: Noi siamo e rimarremo qui Oggi, 20 dicembre 2012, la polizia è entrata in Villa Amalias. Usando il pretesto di una lamentela per spaccio di droga, hanno perquisito la casa con la presenza del procuratore distrettuale. Cio che hanno incontrato è ridicolo. Tuttavia quello che hanno incontrato, secondo Denias (ministro dell ordine pubblico), prova che Villa Amalias era l ''epicentro dell illegalità'' per 22 anni e che la legge, grazie alla ''coraggiosa volontà politica'' del primo ministro Samaras, è stata finalmente restaurata. αρχειοαρχειο Select Month April 2015 (1) March 2015 (13) February 2015 (12) January 2015 (19) December 2014 (46) November 2014 (35) October 2014 (52) September 2014 (22) August 2014 (82) July 2014 (65) June 2014 (17) May 2014 (29) April 2014 (25) March 2014 (33) February 2014 (15) January 2014 (14) December 2013 (14) November 2013 (23) October 2013 (16) September 2013 (14) August 2013 (11) July 2013 (15) June 2013 (24) May 2013 (34) April 2013 (37) March 2013 (24) February 2013 (27) January 2013 (29) December 2012 (48) November 2012 (23) October 2012 (41) September 2012 (34) August 2012 (37) July 2012 (38) June 2012 (43) May 2012 (43) April 2012 (54) March 2012 (55) February 2012 (54) January 2012 (43) December 2011 (50) November 2011 (36) October 2011 (39) September 2011 (47) August 2011 (72) July 2011 (68) June 2011 (63) May 2011 (52) April 2011 (59) March 2011 (44) February 2011 (68) January 2011 (59) December 2010 (49) November 2010 (3) ενημερωσειςΕγγραφείτε στο email newsletter μας

From Wikipedia, the free encyclopedia

(Redirected from Anna Kulischov)

Anna Kuliscioff
Anna Kuliscioff (1908)
Born	1857 Moskaya near Simferopol, Taurida Governorate, Russian Empire
Died	27 December 1925 Milan, Kingdom of Italy

Anna Kuliscioff (or Anna Kulischov, Kulisciov; Russian: Анна Кулишёва; born Anna Moiseyeva Rosenstein (Анна Моисеевна Розенштейн); 9 January 1857 – 27 December 1925) was a Jewish Russian revolutionary, a prominent feminist, an anarchistinfluenced by Mikhail Bakunin, and eventually a Marxist socialist militant; she was mainly active in Italy, where she was one of the first women graduated in Medicine.

Persecuted by the Imperial Russian authorities, Kulischov took refuge in Paris, where she met the Italian anarchist Andrea Costa, her first husband. After being expelled from France in 1878, she settled in Italy and became the editor of Critica Sociale, a major socialist paper, in 1891. An activist for causes such as women's suffrage, Anna Kulischov was tried and imprisoned on several occasions.

Her views on Marxism influenced Filippo Turati, who became her partner. Together, they contributed to the creation of the Italian Socialist Party (PSI) as leaders of a reformist wing that came to oppose both Communism (causing the split of the new Italian Communist Party in 1921) and the irredentist attitudes of Benito Mussolini (who subsequently left the PSI). Their group was itself expelled from the PSI later in 1921, leading to the creation of a United Socialist Party (PSU) - led by Turati, Kulischov, and Giacomo Matteotti in opposition to the emerging Fascism.

[hide]

Il monopolio dell'uomo: conferenza tenuta nel circolo filologico milanese, Milán, Critica sociale, 1894. (Italian)
A. Kuliscioff, F. Turati Il *voto alle donne: polemica in famiglia per la propaganda del suffragio universale in Italia, Milán, Uffici della critica sociale, 1910. (Italian)
Proletariato femminile e Partito socialista: relazione al Congresso nazionale socialista 1910, Milán, Critica sociale, 1910. (Italian)
Donne proletarie, a voi...: per il suffragio femminile, Milán, Società editrice Avanti!, 1913. (Italian)
Lettere d'amore a Andrea Costa, 1880-1909, Milán, Feltrinelli, 1976. (Italian)

Filippo Turati and Anna Kuliscioff. Amore e socialismo. Un carteggio inedito, La nuova Italia, 2001. ISBN 88-221-3965-8
Paolo Bolpagni, L’arte nell’“Avanti della Domenica” 1903-1907, Mazzotta, Milano, 2008.
Paolo Bolpagni, Arte, socialità, politica. Articoli dell’“Avanti della Domenica” 1903-1907, Fondazione Anna Kuliscioff - EDIFIS, Milano, 2011.

Anna Kuliscioff (1908)
Born	1857 Moskaya near Simferopol, Taurida Governorate, Russian Empire
Died	27 December 1925 Milan, Kingdom of Italy

Μια μικρή αλλά εντυπωσιακή ομιλία έκανε πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο στις 21 Νοεμβρίου 2013 ο Βρετανός ευρωβουλευτής Γκόντφρυ Μπλουμ.
«Μάλιστα, λοιπόν, κύριε πρόεδρε… σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω τη φράση του μεγάλου Αμερικανού φιλόσοφου Μάρεϋ Ροθμπαρτ ότι το κράτος είναι μια οργάνωση κλεφτών.
Η φορολογία είναι ένα σύστημα όπου πολιτικοί και γραφειοκράτες κλέβουν χρήματα από τους πολίτες, για να τα σπαταλούν με τον πιο ειδεχθή τρόπο, κι’ αυτό το μέρος δεν αποτελεί εξαίρεση.
Συνταρακτικά, και ειλικρινά δεν ξέρω πως δεν σας πιάνουν τα γέλια, όταν μιλάτε για φοροδιαφυγή.
Ολόκληρη η επιτροπή και οι γραφειοκράτες διαφεύγουν τη φορολογία.Εσείς δεν πληρώνετε φόρους, όπως πληρώνουν οι πολίτεςΈχετε κάθε λογής ειδικές συμφωνίες, φορολογικούς συντελεστές, υψηλά αφορολόγητα και συντάξεις όπου δεν πληρώνετε συνδρομές.
Εσείς είστε οι μεγαλύτεροι φοροφυγάδες στην Ευρώπη και εδώ κατηγορείτε τους πολίτες.
Λοιπόν το μήνυμα έχει αρχίσει να φτάνει στ’ αυτιά των πολιτών της ΕΕ, και σύντομα θα καταλάβετε πως οι Ευρωσκεπτικιστές επανέρχονται με όλο και περισσότερα μέλη, κι’ ακόμα χειρότερα για σας, καθώς ο κόσμος σάς ανακαλύπτει δεν θ’ αργήσει να εισβάλει εδώ μέσα και να σας κρεμάσει …ΚΑΙ ΘΑ‘ΧΕΙ ΔΙΚΙΟ!»

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟΝ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ [[ΣΕ ΣΤΥΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ]] ΕΡΕΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΑ -ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΑΡΧΙΚΑ ΘΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΝΑΚΡΙΤΗΡΙΟ.ΚΑΤΟΠΙΝ ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙ ΝΑ [[ΤΑΙΣΕΙ]]-ΚΑΙ ΑΝ Η ΑΝΑΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΝΑ ΤΑΙΣΤΕΙ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΟΥ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ=
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΠΛΕΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΠΙΠΟΝΕΣ-ΨΥΧΟΦΘΟΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΦΑΙΡΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗΣ...ΑΥΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΘΕΣΠΙΣΕ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΘΑΣ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ=[[ΘΑ ΣΑΣ ΦΟΝΕΥΣΩ ΔΙΟΤΙ ΑΝ ΣΑΣ ΑΦΗΣΩ ΑΦΟΝΕΥΤΟ ΤΟΤΕ ΘΑ ΜΕ ΦΟΝΕΥΣΕΤΕ ΣΕΙΣ]]

ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Ο ΚΑΜΠΑΝΕΛΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΜΙΑ ΙΔΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΚΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΟΠΟΥ Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ Η ΙΔΙΩΤΙΚΑ .ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΟΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΗΝ.ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΑΛΑΡΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΚΛΗΡΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Η ΚΕΡΔΟΛΑΓΝΙΑΣ Η ΔΟΚΙΣΙΣΟΦΙΑΣ ΟΠΟΥ ΣΥΝΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟΥ..Η ΙΔΙΟΚΤΙΣΙΑ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ.ΑΥΤΑ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΙΛΑΥΤΙΑ ΤΟΥ .ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΑΠΛΗΣΤΑ ΚΑΙ ΑΦΕΙΔΩΛΑ ΠΛΟΥΤΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΣ[ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ] -ΕΝΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΦΡΩΝ ΤΣΙΓΓΟΥΝΗΣ ΠΑΝΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ Η ΦΙΛΑΥΤΙΑ ΚΑΙ ΕΛΘΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΓΗΣΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΜΠΑΝΕΛΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ [[Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ]] ΤΩΝ ΜΟΤΣΑΡΤ ΚΑΙ ΣΙΚΑΝΕΝΤΕΡ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΜΠΑΝΕΛΑ ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ .ΕΧΕΙ ΕΠΗΡΕΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΩΜΑ ΤΟΝ ΑΚΙΝΑΤΗ [Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΔΩΣΕ ΒΑΡΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΙΒΡΥΔΙΑΚΗ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ -ΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ - ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟ Η ΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΕΡΜΕΙΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ..ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΙ ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ....[ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ] Η ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΟ ΦΤΩΧΟΙ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΑΝΝΑΓΕΝΝΗΣΙΑΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΠΛΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΛΛΙΛΑΙΟ,ΤΟΝ ΠΑΝΘΕΙΣΤΗ ΜΠΡΟΥΝΟ,ΤΟΝ ΜΙΡΑΝΤΟΛΑ ,ΤΟΝ ΒΑΣΑΡΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ [[ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΕΣ ΕΡΑΝΙΣΤΕΣ]] ΤΖΙΑΝΜΠΑΤΙΣΤΑ ΜΠΑΖΙΛΕ ΚΑΙ ΣΤΑΡΟΛΑ.....ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΠΛΑΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΒΙΣΤΙΚΟ ΑΚΡΑΙΟ ΨΕΥΔΟΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΤΟΥ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙΣΜΟΥ ΟΠΟΥ Η ΤΑΞΗ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΑΚΡΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑ ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΕΝΑΣΜΕΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ [ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΨΕΜΑ Η ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ] ΑΝΕΥ ΗΘΙΚΩΝ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ.

Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci)-(κωμόπολη Άλες Σαρδηνίας, 22 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός φιλόσοφος, συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.

Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Σχετικά με τις διαφημίσεις

Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν ανέπτυξε μια πολιτική φιλοσοφία η οποία ξεκίνησε από την τριλογία του Homo Sacer. Αναλύωντας την έννοια "Κατάσταση εξαίρεσης" (État d'exception), ισχυρίζεται πως η ίδια αδυναμεί να διακριθεί πλέον από την "κανονική" κατάσταση (situation normal), θέση επηρεασμένη από τη διατριβή του Walter Benjamin πάνω στην φιλοσοφία της ιστορίας. Από τον Michel Foucault δανείστηκε το θέμα της βιοπολιτικής από την Ιστορία της Σεξουαλικότητας.

ΤΟΥ GIORGIO AGAMBEN

Δεν είναι εδώ η κατάλληλη θέση για μια επισκόπηση της ιστορίας των διάφορων διεθνών επιτροπών μέσω των οποίων τα κράτη, η Κοινωνία των Εθνών και, πιο πρόσφατα, τα Ηνωμένα Έθνη προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των προσφύγων, από το Γραφείο Νάνσεν για τους Ρώσους και τους Αρμένιους πρόσφυγες (1921) μέχρι την Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες από τη Γερμανία (1936), τη Διακυβερνητική Επιτροπή για τους Πρόσφυγες (1938) και το Διεθνή Οργανισμό Προσφύγων των Ηνωμένων Εθνών (1946), μέχρι την τωρινή Ύπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες (1951), της οποίας η δραστηριότητα, σύμφωνα με το καταστατικό της, έχει μόνο «ανθρωπιστικό και κοινωνικό», όχι πολιτικό, χαρακτήρα. Το βασικό σημείο είναι ότι κάθε φορά που οι πρόσφυγες δεν αποτελούν πλέον μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά μαζικό φαινόμενο (όπως συνέβη το μεσοπόλεμο, και όπως συμβαίνει πάλι τώρα), τόσο αυτές οι οργανώσεις όσο και τα μεμονωμένα κράτη, παρά τις επίσημες επικλήσεις των αναφαίρετων δικαιωμάτων του ανθρώπου, έχουν αποδειχθεί απολύτως ανίκανα όχι μόνο να επιλύσουν το πρόβλημα αλλά έστω και να το αντιμετωπίσουν στοιχειωδώς. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το σύνολο του ζητήματος μεταφέρθηκε στα χέρια της αστυνομίας και των ανθρωπιστικών οργανώσεων.

Οι λόγοι αυτής της ανικανότητας δεν έγκεινται απλώς στον εγωισμό και την τύφλωση των γραφειοκρατικών μηχανισμών, αλλά στην αμφισημία των ίδιων των βασικών εννοιών που ρυθμίζουν την εγγραφή του ιθαγενούς στοιχείου (δηλαδή της ζωής) στην έννομη τάξη του έθνους-κράτους. Η Χάνα Άρεντ τιτλοφόρησε το ένατο κεφάλαιο του βιβλίου της Οι ρίζες του ολοκληρωτισμού, που είναι αφιερωμένο στο πρόβλημα των προσφύγων, «Η παρακμή του έθνους-κράτους και το τέλος των δικαιωμάτων του ανθρώπου». Τη διατύπωση αυτή –που συνδέει αναπόσπαστα τη μοίρα των δικαιωμάτων του ανθρώπου με εκείνη του νεωτερικού εθνικού κράτους, έτσι ώστε το τέλος του τελευταίου να συνεπάγεται απαραίτητα την έκπτωση των πρώτων– πρέπει να την πάρουμε σοβαρά. Το παράδοξο εδώ είναι ότι ακριβώς η φιγούρα που θα έπρεπε κατ’ εξοχήν να ενσαρκώνει τα δικαιώματα του ανθρώπου, ο πρόσφυγας, συνιστά αντίθετα τη ριζική κρίση αυτής της έννοιας. «Η έννοια των δικαιωμάτων του ανθρώπου», γράφει η Άρεντ, «βασισμένη στην υποτιθέμενη ύπαρξη κάποιου ανθρώπινου όντος καθαυτό, κατέρρευσε σε κομμάτια μόλις εκείνοι που την διακήρυσσαν βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με ανθρώπους που είχαν πραγματικά χάσει κάθε άλλη συγκεκριμένη ιδιότητα και δεσμό εκτός από το απλό γεγονός ότι ήταν άνθρωποι». Στο σύστημα του έθνους-κράτους, τα λεγόμενα ιερά και αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου αποδεικνύονται τελείως απροστάτευτα, ακριβώς τη στιγμή που δεν είναι πλέον δυνατό να χαρακτηριστούν ως δικαιώματα των πολιτών κάποιου κράτους. Αν το καλοσκεφτούμε, αυτό το υπονοεί ήδη η αμφισημία του ίδιου του τίτλου της Διακήρυξης του 1789, Déclaration des droits de l’homme et du citoyen, στον οποίο είναι ασαφές εάν οι δύο όροι ονομάζουν δύο διακριτές πραγματικότητες, ή εάν αντιθέτως αποτελούν σχήμα «εν διά δυοίν», όπου ο πρώτος όρος στην πραγματικότητα περιέχεται πάντα στον δεύτερο.

Το ότι δεν υπάρχει κανένας αυτόνομος χώρος μέσα στην πολιτική τάξη του έθνους-κράτους για κάτι σαν τον καθαρό άνθρωπο καθαυτόν είναι εμφανές τουλάχιστον από το γεγονός ότι, ακόμη και στην καλύτερη των περιπτώσεων, η θέση του πρόσφυγα θεωρείται πάντα μια προσωρινή κατάσταση που πρέπει να οδηγήσει είτε στην πολιτογράφηση είτε στον επαναπατρισμό. Ένα μόνιμο καθεστώς «ανθρώπου καθαυτόν» είναι αδιανόητο για το δίκαιο του έθνους-κράτους.

[Από το βιβλίο Εμείς οι πρόσφυγες, εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, με κείμενα της Χάννα Άρεντ, του Τζόρτζο Αγκάμπεν και του Έντζο Τραβέρσο, σε μετάφραση, αντίστοιχα, των Κώστα Δεσποινιάδη, Άκη Γαβριηλίδη και Νίκου Κούρκουλου]

ΤΟΥ ΤΖΟΡΤΖΟ ΑΓΚΑΜΠΕΝ

Από τη σκοπιά του ιστορικού, γνωρίζουμε λεπτομερώς πώς εκτυλίχθηκε στο Άουσβιτς η τελική φάση της εξόντωσης, πώς οι εκτοπισμένοι οδηγούνταν στους θαλάμους αερίων από μια ομάδα, τα μέλη της οποίας αποτελούσαν οι ίδιοι τους οι σύντροφοι (την επονομαζόμενη Sonderkommando), η οποία φρόντιζε κατόπιν να βγάζει έξω τα πτώματα, να τα πλένει, να τους αφαιρεί τα χρυσά δόντια και τα μαλλιά, για να τα βάλει μετά στα κρεματόρια. Κι όμως, αυτά τα ίδια τα περιστατικά, τα οποία μπορούμε να τα περιγράψουμε και να τα τοποθετήσουμε σε μια χρονολογική σειρά, παραμένουν θολά αν προσπαθήσουμε πραγματικά να τα κατανοήσουμε. Ίσως κανείς δεν εξέθεσε με μεγαλύτερη αμεσότητα αυτό το κενό κι αυτή τη δυσφορία, όσο ο Σάλμεν Λέβενταλ, ένα μέλος του Sonderkommando, που εμπιστεύτηκε τη μαρτυρία του σε μερικά φύλλα χαρτί θαμμένα δίπλα στο κρεματόριο ΙΙΙ, τα οποία αναδύθηκαν στο φως δεκαεφτά χρόνια μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς.[i]

«Το πώς ακριβώς», γράφει ο Λέβενταλ, με τα φτωχά του γίντις «συνέβησαν τα γεγονότα δεν μπορεί κανένα ανθρώπινο ον να το φανταστεί και, πράγματι, δεν μπορεί να φανταστεί κανείς ότι οι εμπειρίες μας μπορούν να αποτυπωθούν όπως ακριβώς συνέβησαν... εμείς -η μικρή ομάδα των σκοτεινών ανθρώπων που δεν θα δώσει πολύ δουλειά στους ιστορικούς».

Προφανώς, εδώ δεν πρόκειται για τη δυσκολία που αισθανόμαστε κάθε φορά που προσπαθούμε να μεταδώσουμε σε άλλους τις πιο προσωπικές εμπειρίες μας. Το χάσμα αφορά την ίδια τη δομή της μαρτυρίας. Πράγματι, από τη μια μεριά, αυτό που συνέβη στα στρατόπεδα φαίνεται στους επιζώντες ως το μόνο πραγματικό και, ως τέτοιο, απολύτως αλησμόνητο. Από την άλλη μεριά, αυτή η αλήθεια είναι, στον ίδιο ακριβώς βαθμό, αδιανόητη, δηλαδή μη αναγώγιμη στα πραγματικά στοιχεία που τη συνθέτουν. Κάποια τόσο πραγματικά γεγονότα που, συγκριτικά με αυτά, τίποτα δεν είναι πιο αληθές. Μια πραγματικότητα τέτοια που υπερβαίνει αναγκαστικά τα πραγματολογικά της στοιχεία: αυτή είναι η απορία του Άουσβιτς. Όπως γράφουν τα φύλλα χαρτί του Λέβενταλ, «ολόκληρη η αλήθεια είναι πολύ πιο τραγική, ακόμα πιο τρομακτική...». Πιο τραγική, πιο τρομακτική από τι;

Κι όμως, τουλάχιστον σε ένα σημείο, ο Λέβενταλ έκανε λάθος. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι εκείνη «η μικρή ομάδα των σκοτεινών ανθρώπων» (το επίθετο «σκοτεινή» πρέπει να το πάρουμε εδώ κατά λέξη: αόρατη, την οποία δεν καταφέρνουμε να την αντιληφθούμε), δεν θα πάψει να προσφέρει δουλειά στους ιστορικούς. Η απορία του Άουσβιτς είναι, πράγματι, η ίδια η απορία της ιστορικής γνώσης: η μη σύμπτωση μεταξύ γεγονότων και αλήθειας, μεταξύ παρατήρησης και κατανόησης.

Μεταξύ της θέλησης να καταλάβει κανείς τα πάντα και υπερβολικά νωρίς, ίδιον όσων διαθέτουν εξηγήσεις για τα πάντα, και της άρνησης της κατανόησης, ίδιον όσων αγιοποιούν ανέξοδα, το να αργοπορήσουμε σε αυτό το κενό μας φάνηκε ο μόνος σωστός δρόμος. Σε αυτή την δυσκολία προστίθεται άλλη μια, η οποία αφορά κυρίως όσους είναι συνηθισμένοι να ασχολούνται με λογοτεχνικά ή φιλοσοφικά κείμενα. Πολλές μαρτυρίες, είτε των θυτών, είτε των θυμάτων, προέρχονται από κοινούς ανθρώπους, όπως, άλλωστε, «σκοτεινοί άνθρωποι» ήταν προφανώς η μεγάλη πλειοψηφία όσων βρέθηκαν στα στρατόπεδα. Ένα από τα μαθήματα του Άουσβιτς είναι, ακριβώς, ότι το να καταλάβει κανείς τον τρόπο σκέψης ενός κοινού ανθρώπου είναι απείρως δυσκολότερο από το να καταλάβει τον τρόπο σκέψης του Σπινόζα ή του Δάντη (και υπό αυτή την έννοια μπορεί, επίσης, να κατανοηθεί η τόσο συχνά παρεξηγημένη δήλωση της Χάννα Άρεντ για την «κοινοτοπία του κακού»).

Ίσως οι αναγνώστες να απογοητευθούν, βρίσκοντας σε αυτό το βιβλίο πολύ λίγα καινούρια πράγματα, σχετικά με τις μαρτυρίες των επιζώντων. Στη μορφή του το βιβλίο είναι, ούτως ειπείν, ένα είδος διαρκούς σχολίου στις μαρτυρίες. Όμως, επειδή, από ένα σημείο και μετά, μου φάνηκε προφανές ότι η μαρτυρία περιείχε, ως συστατικό της στοιχείο, ένα χάσμα, ότι δηλαδή οι επιζώντες μαρτυρούσαν για κάτι που δεν θα μπορούσε να μαρτυρηθεί, το να σχολιάζεις την μαρτυρία τους σημαίνει απαραιτήτως να ανακρίνεις αυτό το χάσμα ή, μάλλον, να προσπαθείς να το ακούς. Το να δίνεις προσοχή σε ένα χάσμα δεν αποδείχθηκε, για τον συγγραφέα, μια άχρηστη εργασία. Τον εξανάγκασε, πάνω απ' όλα, να καθαρίσει το πεδίο από σχεδόν όλες τις θεωρίες που, μετά το Άουσβιτς, προέβαλλαν την αξίωση να προσδιορίζονται με το όνομα της ηθικής. Όπως θα δούμε, σχεδόν καμία από τις ηθικές αρχές τις οποίες η εποχή μας πίστεψε ότι θα μπορούσε να τις αναγνωρίσει ως έγκυρες, δεν άντεξε στην τελική δοκιμασία, αυτή μιας Ethica more Auschwitz demonstrata(Ηθική όπως αποδεικνύεται από το Άουσβιτς). Από τη μεριά του, ο συγγραφέας θα θεωρήσει ότι ο κόπος του ανταμείφθηκε αν, προσπαθώντας να ταυτοποιήσει τον τόπο και το υποκείμενο της μαρτυρίας, θα έχει καταφέρει, έστω, να φυτέψει εδώ κι εκεί κάποια σημαιάκια τα οποία θα μπορέσουν, ίσως, να κατευθύνουν τους μελλοντικούς χαρτογράφους μιας νέας ηθικής γης. Ή, επίσης, κι αν μονάχα καταφέρει, κάποιοι από τους όρους με τους οποίους έχει γραφτεί το αποφασιστικό μάθημα του αιώνα, να τροποποιηθούν, κάποιες λέξεις να απαλειφθούν, κάποιες άλλες να γίνουν κατανοητές διαφορετικά. Κι αυτός είναι ένας τρόπος -ή, μάλλον, ο μόνος δυνατός τρόπος- να ακούσουμε το ανείπωτο.

[Από το βιβλίο του Qel che resta di Auschwitz. L' archivio e il testimone, το οποίο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Εξάρχεια».]

Για τη σωστή χρήση της μνήμης και της λήθης

Είκοσι περίπου χρόνια μετά τη λήξη των «μολυβένιων χρόνων», ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν θέτει το ζήτημα της αμνήστευσης και της άρσης της έκτακτης νομοθεσίας που επιβλήθηκε στα τέλη του ΄70 για την αντιμετώπιση της άκρας Αριστεράς, σημειώνοντας ότι η Ιταλία ξεχνά όσα θα έπρεπε να θυμάται, και αρνείται να ξεχάσει όσα θα έπρεπε να ξεχαστούν

Του Τζόρτζιο Αγκάμπεν

Όπως πολλές από τις κατηγορίες και τους θεσμούς των σύγχρονων δημοκρατιών, η αμνηστία ανάγεται κι αυτή στην αθηναϊκή δημοκρατία. Το 403 π.Χ., μετά την ανατροπή της αιμοσταγούς ολιγαρχίας των Τριάκοντα, το νικηφόρο δημοκρατικό πολίτευμα δεσμεύτηκε ενόρκως “μὴ μνησικακεῖν (κυριολεκτικά: “να μη θυμάται το κακό που έγινε, να μη συντηρεί κακές μνήμες”) απέναντι στους αντιπάλους του”.

Με την πράξη τους αυτή οι δημοκρατικοί αναγνώριζαν ότι πράγματι είχε υπάρξει στάσις, δηλαδή εμφύλιος πόλεμος, και ότι ήταν στο εξής αναγκαία μια στιγμή μη μνήμης, μια στιγμή “αμνηστίας”, για να συμφιλιώσουν την πόλη. Παρ΄ όλη την αντίδραση εκείνων που είχαν συμβάλει περισσότερο στην ανατροπή των Τριάκοντα, και οι οποίοι, όπως ο Λυσίας, αξίωναν την τιμωρία τους, ο όρκος υπήρξε αποτελεσματικός: οι Αθηναίοι δεν ξέχασαν το παρελθόν, ανέστειλαν όμως τις κακές τους μνήμες και παραμέρισαν τη μνησικακία. Αν κοιτάξουμε καλά αυτό που συνέβη, δεν ήταν τόσο ζήτημα μνήμης και λήθης, όσο το να ξέρουμε να ξεχωρίζουμε τις στιγμές εφαρμογής τους.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο, σήμερα στην Ιταλία, να μιλήσουμε για αμνηστία; Γιατί η ιταλική πολιτική τάξη, κι ενώ έχει μεσολαβήσει τόσο μεγάλο διάστημα από τα μολυβένια χρόνια, συνεχίζει να ζει με το μνησικακείν; Τι είναι αυτό που εμποδίζει τη χώρα να απαλλαγεί από τις κακές τις μνήμες; Οι αιτίες αυτής της δυσανεξίας είναι πολύπλοκες, όμως νομίζω ότι μπορούμε να διακινδυνεύσουμε μια ερμηνεία.

Η ιταλική πολιτική τάξη, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ δεν αποδέχτηκε ειλικρινά ότι υπήρξε στην Ιταλία κάτι σαν εμφύλιος πόλεμος, όπως ποτέ δεν αναγνώρισε στη σύρραξη εκείνων των μολυβένινων χρόνων έναν αυθεντικά πολιτικό χαρακτήρα. Τα αδικήματα που διαπράχτηκαν εκείνη την εποχή ήταν κατά συνέπεια, αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου και τέτοια παραμένουν. Αυτή η θέση, ασφαλώς συζητήσμη στο ιστορικό πεδίο, θα μπορούσε ωστόσο να περάσει ως απολύτως νόμιμη, αν δεν είχε διαψευστεί από μια προφανή αντίφαση: για να καταστείλει αυτά τα εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, η ίδια αυτή πολιτική τάξη ανέτρεξε σε μια σειρά έκτακτων νόμων οι οποίοι περιόριζαν σοβαρά τις συνταγματικές ελευθερίες και εισήγαγαν στη δικαστική εξουσία αρχές οι οποίες πάντοτε θεωρούνταν ξένες ως προς αυτήν. Σχεδόν όλοι όσοι καταδικάστηκαν, είχαν ανακριθεί και διωχτεί στη βάση αυτών των ειδικών νόμων. Το πιο απίστευτο, όμως, είναι ότι αυτοί οι ίδιοι νόμοι βρίσκονται πάντοτε σε ισχύ, προβάλλοντας μια θλιβερή σκιά στη ζωή των δημοκρατικών μας θεσμών.

Ζούμε σε μια χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι “κανονική”, αλλά στην οποία όποιος δέχεται κάτω από τη στέγη του ένα φίλο χωρίς να καταγγείλει την παρουσία του στην αστυνομία υπόκειται σε βαριές ποινικές κυρώσεις. Η συγκαλυμμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία ζει η χώρα εδώ και είκοσι σχεδόν χρόνια έχει διαφθείρει σε τέτοιο βαθμό την πολιτική συνείδηση των Ιταλών που, αντί να διαμαρτυρηθούν και να ανατισταθούν, προτιμούν να στηρίζονται στην αδράνεια της αστυνομίας και στην “οmerta” των γειτόνων.

Ας μου επιτραπεί να θυμίσω εδώ, χωρίς με αυτό να θέλω να υποδείξω κάτι παραπάνω από μια απλώς τυπική αναλογία, ότι το Verordnung zum Schutz von Volk und Staat (Διάταγμα για τν Προστασίας του Λαού και του Κράτους), το οποίο θεσπίστηκε από τη ναζιστική κυβέρνηση στις 28 Φεβρουαρίου 1933 και ανέστειλε τα άρθρα του γερμανικού Συντάγματος που αφορούσαν την προσωπική ελευθερία, το δικαίωμα συνεύρεσης, το απαραβίαστο της κατοικίας και το απόρρητο των επιστολών και των τηλεφωνημάτων, έμεινε σε ισχύ μέχρι το τέλος του Τρίτου Ράιχ, δηλαδή δεκατρία χρόνια· οι δικοί μας έκτακτοι νόμοι και οι αστυνομικές διατάξεις που τους συνοδεύουν έχουν κατά πολύ ξεπεράσει αυτό το διάστημα.

Δεν είναι πρωτοφανές, επομένως, το γεγονός ότι η δική μας πολιτική τάξη δεν μπορεί να σκεφτεί την αμνηστία, ούτε να απαλλαγεί από τις “κακές μνήμες”. Είναι καταδικασμένη να μνησικακεί, γιατί στην Ιταλία η εξαίρεση είναι πράγματι ο κανόνας, η “κανονική” χώρα και η χώρα εκτάκτου ανάγκης, το ιστορικό παρελθόν και η σημερινή πραγματικότητα έχουν καταστεί αδιαχώριστα. Έτσι, αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει αντικείμενο μνήμης και ιστορικής έρευνας αντιμετωπίζεται ως πολιτικό πρόβλημα του παρόντος (επιτρέποντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο τη διατήρηση των ειδικών νόμων και μιας κουλτούρας εκτάκτου ανάγκης), ενώ αυτό που θα έπρεπε να είναι σήμερα αντικείμενο πολιτικής απόφασης (η αμνηστία) αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα ιστορικής μνήμης.

Η ανικανότητα σκέψης, από την οποία φαίνεται να έχει προσβληθεί σήμερα η ιταλική πολιτική τάξη και μαζί της ολόκληρη η χώρα, εξαρτάται από αυτήν ακριβώς την κακοήθη σύζευξη μιας κακής λήθης και μιας κακής μνήμης, εξαιτίας της οποίας θέλουμε να ξεχνάμε όταν θα έπρεπε να θυμόμαστε και αναγκαζόμαστε να θυμόμαστε όταν θα έπρεπε να μάθουμε να ξεχνάμε. Σε κάθε περίπτωση, αμνηστία και κατάργηση των ειδικών νόμων είναι οι δύο όψεις μιας καιμόνης πραγματικότητας και δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν παρά από κοινού. Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει οι Ιταλοί να ξαναμάθουν τη σωστή χρήση της μνήμης.

Το κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Τόνι Νέγκρι “Εξορία”, που κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις Μαύρη Λίστα, σε μετάφραση της Λίας Βουτσοπούλου.

«Μα γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ
που σχεδόν ευγνωμονώ τον κόσμο για τη δυστυχία μου, για
το ότι είμαι διαφορετικός –και γι᾽ αυτό μισήθηκα–
και που όμω «εάν γνωρίζεις ότι είμαι άπιστος, τότε με γνωρίζεις καλύτερα απ’ όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Πιθανόν να είμαι ένας άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για μία πίστη»[2].Είναι μ’ άλλα λόγια ένας βέρος ποιητής.ς δεν ξέρω παρά ν᾽ αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;» «εάν γνωρίζεις ότι είμαι άπιστος, τότε με γνωρίζεις καλύτερα απ’ όσο γνωρίζω εγώ τον εαυτό μου. Πιθανόν να είμαι ένας άπιστος, αλλά είμαι ένας άπιστος με νοσταλγία για μία πίστη»[2].Είναι μ’ άλλα λόγια ένας βέρος ποιητής.

Πιέρ Πάολο Παζολίνι

portrait by ramon cazas.The political evolution that transformed Martínez Ruiz, a committed journalist as well as a revolutionary anarchist, into Azorín, a conservative member of parliament, as well as a sceptic and indulgent writer intimidated by Franco’s regime, is key to understanding the division of his critics. Two different images of him were sustained – successive and irreconcilable personalities which cannot be studied at the same time without understanding the contradictions.[3]

Η ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΣ ΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΑΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ Η ΜΑΝΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ 2015 ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΠΑΛΑΤΙ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ.ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΟΤΑΝ Η ΒΑΚΟΥΛΕΣΚΟΥ [ΑΥΤΗ Η ΣΤΕΡΗΜΕΝΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΕΥΡΩΠΑΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΣΕΙ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΗΣ ΤΑ ΚΟΜΠΛΕΞ] ΠΗΓΕ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΗ [ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΑΥΤΗΣ] ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ..Ο ΚΥΠΡΙΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΑΡΑ ΤΡΙΧΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ [ΤΗΣ ΠΟΡΝΗΣ ΑΥΤΗΣ] ΜΙΑ ΚΑΡΕΚΛΑ

Mια σπανιώτατη φωτογραφία του γνωστου ΑΙΓΥΠΤΙΩΤΗ ΑΝΑΡΧΙΣΤΗ-ΠΟΥ ΒΡΗΚΕ Ο ΚΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΜΑΝΟΛΟ ΣΕ ΣΠΑΝΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ..ΤΩΡΑ ό ΜΑΝΟΛΟ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΒΙΒΛΙΟ ΥΠΟ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ [[ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ/ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ [1973-1981]

12:14 | 14 Μαρ. 2010

Τελευταία ανανέωση 02:01 | 28 Ιουλ. 2011

Μια επιλογή του Μέλους Χωρίς Σύνορα bititisαπό το βιβλίο "Για μια ιστορία του αναρχικού κινήματος του ελλαδικού χώρου".

Το πρώτο εργατικό σωματείο στην Αίγυπτο ιδρύθηκε από Έλληνες εργάτες, από τους οποίους οι περισσότεροι κατάγονταν από την Κέρκυρα, το 1872, με τίτλο «Αδελφότης των Εργατών».

Η πρώτη αναρχική έκδοση εμφανίστηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου μάλλον το 1877 και ήταν η «Il Lavoratore» («Η Εργασία»), στην ιταλική γλώσσα. Επίσης, τον Σεπτέμβριο του επόμενου χρόνου, ο Ερρίκο Μαλατέστα, εγκαταλείποντας τη Νάπολι για να αποφύγει τη σύλληψη, έφτασε στην Αλεξάνδρεια όπου απέκτησε επαφές με αρκετούς Ιταλούς μετανάστες εργάτες, αλλά αργότερα συνελήφθη μαζί με τους Αλβίνα και Παρίνι. Απελάθηκαν οι Μαλατέστα και Αλβίνα, ενώ ο Παρίνι παρέμεινε στην Αίγυπτο. Ένας άλλος Ιταλός αναρχικός, ο Αμιλκάρε Τσιπριάνι, κατέφυγε καταδιωκόμενος στην Αλεξάνδρεια το 1867. Ο Τσιπριάνι παρέμεινε για αρκετά μεγάλο διάστημα και στην Ελλάδα.

Την 1η Απριλίου 1882, οι Αιγύπτιοι καρβουνιάρηδες άρχισαν μια απεργία (από τις πρώτες στην ιστορία της χώρας) εναντίον της εταιρίας του καναλιού του Σουέζ στο Πορτ Σάιντ. Η απεργία αυτή είχε έντονη αναρχική συμμετοχή, ίσως και υποκίνηση.

Το 1884 εμφανίστηκε μια αναρχική επιθεώρηση, η «La Questione Sociale» («Το Κοινωνικό Ζήτημα»), στην ιταλική γλώσσα.

Στις 18 Μαρτίου 1894, ένα αιγυπτιακό περιοδικό, το «El Hilal», δημοσίευσε πληροφορίες για την σύλληψη κάποιου Έλληνα αναρχικού εργάτη στην Αλεξάνδρεια επειδή διένειμε «φλογερά αναρχικά φυλλάδια». Τα φυλλάδια αυτά απευθύνονταν στους εργάτες, αναφέρονταν στην επέτειο της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και τελείωναν με το σύνθημα «Ζήτω η Αναρχία» (κατά μερικούς «Ζήτω ο Κομμουνισμός»).

Την 1η Οκτωβρίου 1894, οι Έλληνες εργάτες που εργάζονταν στην εταιρία της Διώρυγας του Σουέζ κατέβηκαν σε απεργία με αναρχική υποκίνηση. Τoν ίδιο χρόνο, ιδρύθηκε στο Κάιρο το Διεθνές Σωματείο Σιγαροποιών, κατόπιν πρωτοβουλίας κυρίως Ιταλών αναρχικών και με τη συμμετοχή ελάχιστων Ελλήνων. Το χρόνο αυτό ξέσπασε και μια καπνεργατική απεργία. Επίσης, τον ίδιο χρόνο ο Έλληνας αναρχικός Σακελλαρίδης Γιαννακάκης, συμμετείχε ενεργά στη συγκρότηση ενός συνδικάτου τσαγκαράδων. (Ο ίδιος αργότερα φέρεται ότι συμμετείχε στο Σοσιαλιστικό Κέντρο Τουρκίας στην Κωνσταντινούπολη).

Ένας άλλος πολύ γνωστός κοινωνικός αγωνιστής τα χρόνια αυτά ήταν ο Έλληνας γιατρός Α. Σκουφόπουλος, υπό την προεδρία του οποίου ιδρύθηκε το 1918 το Διεθνές Εργατικόν Συνδικάτον του Ισθμού του Σουέζ, με πρωτοβουλία της Αδελφότητος Αλληλοβοήθειας «Ο Φοίνιξ», που είχε ιδρυθεί το 1908. Επίσης, το 1923 κυκλοφόρησε στην Αλεξάνδρεια το έργο του «Παλιές και καινούργιες ιδέες».

Το 1899 πραγματοποιήθηκε μια ακόμα απεργία των καπνεργατών, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν και κάποιοι Έλληνες, όπως οι Αριστείδης Παππάς, Ν. Χρυσούδης ή Ζωγράφος και Σ. Βλαχόπουλος (;), ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Σίντκυ και ο Εβραίος αναρχικός Σολομών Γκόλντενμπεργκ. Λίγο αργότερα, οι καπνοβιομήχανοι κατάφεραν να εξοβελίσουν τους Παππά, Χρυσούδη και Βλαχόπουλο από το προσκήνιο και σχημάτισαν ένα διασπαστικό σωματείο, με μέλη κάποιους Έλληνες τσιγαράδες. Αλλά ήδη ανάμεσα στους εργάτες δρούσε μια ομάδα Ελλήνων αναρχικών και επαναστατών, όπως οι αδελφοί Βουρτζώνη, ο Νίκος Γιαννής και ο Γιάννης Μαύρος.

Στις αρχές του 1900, ο εργάτης Κ. Αστεριάδης, εξέδωσε στο Κάιρο μια μπροσούρα με τίτλο «Κεφάλαιο-εργασία ή κτήμα-χρήμα», με κατά κάποιο τρόπο αναρχοσυνδικαλιστικές απόψεις.

Λίγο πριν οι Δημήτρης Καραμπίλιας και Πάνος Μαχαιράς φτάσουν στην Αίγυπτο, είχε εγκατασταθεί εκεί και ο Νίκος Δούμας, πρώην μέλος του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Καλλέργη και του Σοσιαλιστικού Συνδέσμου «Κόσμος» της Αθήνας. Με πρωτοβουλία κυρίως του τελευταίου, εκδόθηκε το 1907 μια αναρχοσυνδικαλιστικών απόψεων εφημερίδα, ο «Εργάτης», η οποία κυκλοφορούσε και στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο. Στην έκδοσή της συμμετείχαν, επίσης, ο γιατρός Γ. Σαραφίδης, ο Ζαχαρίας Χατζόπουλος (1880-1935, αδελφός των Κώστα και Δημήτρη Χατζόπουλου, ο οποίος το 1913 στην Αλεξάνδρεια εξέδωσε το έργο του «Χαρά και ηδονισμός εις την επανάστασιν»), ο Γεώργιος Τελεμίτης, ο Σταύρος Κουχτσόγλους (ο οποίος εργαζόταν ως τσιγαράς στο εργοστάσιο Τσανακλή), ο Ιωσήφ Χιόνης και ο Κ. Αστεριάδης. Ταυτόχρονα, ο Ν. Δούμας ήταν ένας από τους βασικούς ιδρυτές του Σοσιαλιστικού Κέντρου Καΐρου. Το 1908, ο «Εργάτης» σταμάτησε την κυκλοφορία του, αλλά ο Γ. Σαραφίδης εξέδωσε τον ίδιο χρόνο μια άλλη εφημερίδα, με το όνομα «Η Νέα» (η οποία ήταν φιλολογικο-σοσιαλιστικού περιεχομένου), με την οποία συνεργάζονταν οι περισσότεροι συντελεστές της έκδοσης του «Εργάτη».

Οι Έλληνες αναρχικοί, Ιωσήφ Χιόνης και Γεράσιμος Λούζης, μαζί με τους Ιταλούς αναρχοσυνδικαλιστές Βοζάι, Λότζι και Πιτζορίτι, συνέβαλαν στην ίδρυση του Διεθνούς Σωματείου Τυπογράφων, το οποίο είχε ελληνικό τμήμα - με γραμματέα τον Χιόνη - και ιταλικό.

Από το 1907-1908 μέχρι και το 1913, οι Ιταλοί και Έλληνες αναρχοσυνδικαλιστές επηρέαζαν το σύνολο σχεδόν των τυπογράφων της Αιγύπτου. Εξέδωσαν, επίσης, το «Bulletino Typografico» («Τυπογραφικό Δελτίο») και, με τις κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες τους, οδήγησαν τους τυπογράφους στην κατάκτηση του οκταώρου, ενώ πριν αυτοί εργάζονταν 12-14 ώρες την ημέρα. Το «Bulletino Typografico» έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος στην Αίγυπτο.

Στο διάστημα 1909-1911, δύο σελίδες του γράφονταν και τυπώνονταν στα ελληνικά, από τους Χιόνη, Λούζη και Λουκά Χριστοφίδη. Ταυτόχρονα, άρθρα στην ελληνική γλώσσα, γραμμένα από το Σταύρο Κουχτσόγλους, το Γιώργο Βρισιμιτζάκη και κάποιον με το ψευδώνυμο Σπάρτακος, δημοσιεύονταν στην ιταλική αναρχική εφημερίδα «Idea» («Ιδέα»), που κυκλοφορούσε στο Κάιρο. Στην εφημερίδα αυτή δημοσιεύονταν και κείμενα του Ισπανού αναρχικού και εκδότη της αναρχικής εφημερίδας «Tierra y Libertad» («Γη και Ελευθερία») Ιωσήφ Εστιβάλις (κείμενα του οποίου δημοσιεύθηκαν και στη σοσιαλιστική εφημερίδα «Κοινωνισμός», που κυκλοφορούσε στην Αθήνα το ίδιο χρονικό διάστημα και που αργότερα έγινε γνωστός ως ο κατ’ εξοχήν αναρχικός κινηματογραφιστής με το όνομα Αρμάντ Γκουέρα).

Στο μεταξύ, το 1907, οι ξένοι εργάτες της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου, ανάμεσά τους και Έλληνες, οργάνωσαν διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις εναντίον της σχεδιαζόμενης απέλασης κάποιων Ρώσων προσφύγων, οι οποίοι είχαν καταφύγει στην Αίγυπτο για να αποφύγουν το κύμα καταστολής μετά την αποτυχημένη Επανάσταση του 1905 στην Ρωσία.

Το 1909, ο αναρχικός Γεώργιος Τελεμίτης (για τον οποίο δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία), έγραψε και κυκλοφόρησε την μπροσούρα «Κάτω τα Είδωλα», με αφορμή την εκτέλεση του Ισπανού αναρχικού παιδαγωγού Φρανσίσκο Φερρέρ υ Γκάρδια, τον ίδιο χρόνο στην Ισπανία. Η μπροσούρα αυτή κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή ευρέως και στον «ελλαδικό» χώρο.

Το 1911, το αιγυπτιακό κράτος εγκαινίασε σειρά διώξεων και οι τρεις Ιταλοί αναρχοσυνδικαλιστές, Βοζάι, Λότζι και Πιτζορίτι και μερικοί άλλοι Ιταλοί απελάθηκαν. Οι Σταύρος Κουχτσόγλους και Νίκος Δούμας όμως συνέχισαν τη δράση τους. Ο πρώτος εξέδωσε την μπροσούρα «Κάτω η μάσκα» (Κάιρο 1912) και ο δεύτερος συνεργάστηκε με άλλους Ιταλούς αγωνιστές, όπως οι Τζάμπιο και Αντόνιο.

Με νέο κύμα διώξεων όμως, οι Ιταλοί κυνηγήθηκαν ανελέητα, ενώ ο Ν. Δούμας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα στα τέλη του 1912 και το 1913 ήταν από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του Σωματείου Εργατών Υποδηματοποιών, αφού βρήκε εργασία ως τσαγκάρης.

ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ-ΤΟΤΕ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΘΑ ΤΗΝ ΡΙΞΟΥΝ ΜΕ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ.ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΠΙΒΑΛΟΝΤΑΣ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΑΙ ΤΕΛΩΣ ΚΑΠΙΤΑΛ ΚΟΝΤΡΟΛ.ΒΕΒΑΙΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΥΤΕ ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ ΟΥΤΕ ΚΟΥΚΟΥΕΔΕΣ.ΑΠΛΑ ΞΕΠΕΡΝΑΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΓΓΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ.ΘΑΥΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟ,ΤΟΝ ΒΙΡΣΙΜΙΤΖΑΚΗ,ΤΟΝ ΠΟΥΛΑΝΤΖΑ,ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟ..ΜΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΗΤΑΝ ΜΑΤΑΙΟΣ,ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ.ΚΑΙ ΦΕΡΘΗΚΑΝ ΤΟΣΟ ΕΝΤΙΜΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΚΗΡΙΞΟΥΝ ΕΚΛΟΓΕΣ.ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΥΤΟ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣΣΤΡΙΜΩΧΘΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΓΩΙΣΜΟ ΜΑ ΚΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΚΟΝΗΤΟΥΣ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΗΣ Ν.Δ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΑΝ ΟΤΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΒΑΛΑΝ ΕΝΑ ΣΙΧΑΜΑ-ΕΝΑΝ ΦΛΟΥΦΛΗ ΝΑ ΣΠΕΥΣΕΙ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ ΠΑΡ/ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΗΤΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΔΙΕΤΙΑ...ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΤΑΙΣΜΑΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΓΑΝΤΖΩΘΟΥΝ ΜΑΤΑΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΩΣΧΡΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΗΣ ΜΕΡΚΕΛ

νεα ψωροκωσταινας συνεργειο ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΗ ΚΛΑΡΑ ΓΡΑΦΟΥΝΕ ΣΤΗ ΒΙΚΙΠΕΝΤΙΑ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ..ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΛΕΕΙ ΩΜΟΣ,ΑΔΙΣΤΑΧΤΟΣ,ΣΥΝΤΡΟΦΟΦΟΝΙΑΣ,ΣΑΔΙΣΤΗΣ ,ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ..ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝ ΑΛΗ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟΣ Κ@ΛΟΜΠΑΡΑΣ ΟΤΙ ΚΑΤΕΚΛΕΨΕ ΤΟΝ ΛΑΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΜΕ ΤΟ ΨΕΥΔΟΧΑΡΤΟ [[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ]] ΚΤΛ

Ο ΕΛΥΤΗΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΟΣΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ.Ο ΤΣΟΜΣΚΙ ΟΤΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΕΥΚΟΛΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΕΧΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΗ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ.ΚΑΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ.Ο ΦΡΟΙΝΤ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΦΕΣΗ ΠΡΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ .ΝΑΡΚΙΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΧΝΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΝΕΙΡΕΥΩΜΕ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Ο ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΙΑ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΚΑΘΑΡΙΖΑΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ [ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗ] ΑΜΕΡΙΚΗΣ Κ/ΕΥΡΩΠΗΣ

Political rights do not originate in parliaments; they are, rather, forced upon parliaments from without. And even their enactment into law has for a long time been no guarantee of their security. Just as the employers always try to nullify every concession they had made to labor as soon as opportunity offered, as soon as any signs of weakness were observable in the workers' organizations, so governments also are always inclined to restrict or to abrogate completely rights and freedoms that have been achieved if they imagine that the people will put up no resistance. Even in those countries where such things as freedom of the press, right of assembly, right of combination, and the like have long existed, governments are constantly trying to restrict those rights or to reinterpret them by juridical hair-splitting. Political rights do not exist because they have been legally set down on a piece of paper, but only when they have become the ingrown habit of a people, and when any attempt to impair them will meet with the violent resistance of the populace. Where this is not the case, there is no help in any parliamentary Opposition or any Platonic appeals to the constitution.Johann Rudolf Rocker (March 25, 1873 – September 19, 1958) was an anarcho-syndicalist writer and activist. A self-professedanarchist without adjectives, Rocker believed that anarchist schools of thought represented "only different methods of economy" and that the first objective for anarchists was "to secure the personal and social freedom of men".[1]—  Rudolf Rocker,

Σε τραγωδία Niccolini ήθελε να εκπροσωπήσει, πίσω από το πέπλο της«αλληγορίαs:

"... Η μεγάλη καταστροφή πουέβγαλε ο άνθρωπος από τα ερείπια με τη φήμη του ήταν η απειλή και ο φόβος του κόσμου, και θαυμάσια απεικονίζεται ο ήρωας τουπου σε πολλες πολλές μάχες και κέρδισε το δεσπότη που, εμπιστευόμενος μόνο στο ξίφος, δήλωσε οτι τουτο αποτελει το σύνολο της παντοδυναμίας .ΤΙ ΔΩΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ Η νύχια? και ΠΡΟΣ ΤΙ η περιφρόνηση και ΟΙ συνωμοσίες του βασιλιά πρώτης , στη συνέχεια, ΤΟ ΘΑΡΟΣ ΤΟ θρασος και σκληρήτητα? και τους φιλους που εκλαμβανωΩΣ φίλους που προερχονται από τη συμφορά ΤΩΝ ΑΛΩΝ μετατράπονται σε εχθροί, πιο έντονοι ηταν όσο ήταν δουλοπρεπείς? και η στοργική μητέρα και η μελαγχολία? και η γυναίκα θύμα των ψευδών,και η διχόνοια και η αβεβαιότητα μεταξύ της αξιολόγησης της κόρης και της συζύγου? και ο γιος και ολοι τους προορίζονται να υποφέρουν από αγανακτιση πατρική η βασιλικια αξία η εκδίκηση? και οι ιερείς insegnatori των φόβων, και άπληστοι οσο καιρο βασιλεύει ο Dall'Ara ο Nabucco από το θρόνο? και οι μεγάλοι υπηρέτες και οι fawning .., και οι λιποτάκτες του φθινόπωρου? και η αλαγη τους με τους σκλάβους.. δωρεάν με τους άνδρες οι οποίοι περιεπεσαν μάταια, σε ακραία δοκιμασία, ..μίλα για τη λευΤερια και επούλωση των πληγων της σκλαβιας ^[3] "

Σχεδόν την ίδια στιγμή ήταν αφιερωμένη σε μια τραγωδία, Ματίλντα, από accomunarsi Nabucco, επειδή με αυτό ο συγγραφέας απορριπτει τα θέματα της κλασικής ελληνικήςτραγωδιας και άρχισε να ασχολειται με ό, τι ήταν τότε ονομάζεται το είδος «κλασικό romanticheggiante". Ο τρόπος που η αποκατάσταση έγινε αισθητός στην Τοσκάνη, πολύ διαφορετική από την καταπίεση που υπέστησαν Lombardo-Veneto και η Ducati, δεν παρεμποδίζεται πολύ Niccolini στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων του πολίτη της ελευθερίας, της αποστροφής προς την πολιτική κυριαρχία των ξένων και βλέψεις προς την ενοποίηση της Ιταλίας. Ωστόσο, αν ο συγγραφέας ποτέ δεν διώχθηκε προσωπική, η εργασία του στόχευε συστηματικά από τους λογοκριτές, στην Τοσκάνη και έξω. Όλες οι τραγωδίες του πίσω στην εποχή του Ναπολέοντα υπέστησαν παρόμοιες εκδηλώσεις και διάφορες περιπέτειες πέρα από την κατάρτιση, την εκτύπωση και την εκπροσώπηση. Το μόνο που παρουσιάζονται στο κοινό, χωρίς δυσκολία, κατά τα έτη μετά το 1815, ήταν εκείνες που - έχει ήδη αναφερθεί - το κλασικό επιχείρημα ότι Niccolini, πέρα από Polissena,είχε γράψει στο παρελθόν, δηλαδή την Οιδίποδα, που εκπροσωπούνται στο 1823,

"M'occupo Giovanni da Procida? αλλά θα συμφωνήσουν να καταδικάσουν σκοτάδι και τη σιωπή ως Nabucco. Καλά είμαι του παρηγοριά γράφοντας για τη διαφυγή, και επιβεβαιώστε την ψυχή σε τέτοια χυδαιότητα των ανδρών και του χρόνου ^[4]. »

Ενώ τραγωδίες του διώχθηκαν για το θέμα, από την άλλη, είναι επίσης αλήθεια ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η φήμη τους διέσχισε τις Άλπεις, εξαπλώνεται στη Γαλλία, την Αγγλία, τη Γερμανία. Αυτή είναι η περίπτωση του Αντόνιο Foscarini, επίσης, από Γκαίτε.

Εκτός από τη δραστηριότητα του τραγικού, Niccolini έχει γίνει αυξημένες προσπάθειες στη θεωρητική και την παραγωγή γενικά πολυμαθής.Κατείχε πολλές ομιλίες στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, με την ευκαιρία των αγώνων Τριετής. Μπορείτε να θυμηθείτε συγκεκριμένα δύο ομιλίες στις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη και ασχολείται με το πρόβλημα της εικονιστικής τέχνης, που έχουν ήδη συζητηθεί σε προηγούμενα μαθήματα που αναφέρονται Μυθολογία. Στο «In Praise ofAndrea Ορκάνια 1816 ο καλλιτέχνης της Τοσκάνης ασχολείται κυρίως με την αρχιτεκτονική, και δράττεται της ευκαιρίας για να ενισχύσει το μεγαλείο από τα highlights της Φλωρεντίας. Στο «In Praise of Leon Battista Alberti,αντί του 1819, Niccolini προσφέρει ένα υπέροχο πορτρέτο του καλλιτέχνη και την ίδια στιγμή να δηλώσει την αντίθεσή τους σε οποιαδήποτε μορφή τυραννίας. Το 1825 πάλι να μιλήσουμε για τις εικαστικές τέχνες στην προσευχή Del πανέμορφη και Michelangelo, το τελευταίο σκέλος του προβληματισμού του για το θέμα.

Niccolini ασχολήθηκε επίσης με το θέμα της γλώσσας, που εκείνα τα χρόνια ήταν αγωνίζεται τόσο πολύ. Ένταξη dell 'Accademia della Cruscaστο 1812 (σε 1817 έγινε μια κανονική ακαδημαϊκή και 1830 - 1.833 ήταν arciconsolo) 9 Σεπτεμβρίου 1818 έδωσα μια διάλεξη με τίτλο Τι μέρος μπορεί να έχουν οι άνθρωποι στη διαμόρφωση μιας γλώσσας, περιγράφουν το θέση είναι σε αυτό.

Πάντα στην Ακαδημία της Μπραν Niccolini πραγματοποιήθηκε άλλη δίδαγμα: Από μίμηση η δραματική (1828), στο οποίο, αφού κάνετε μια διάκριση, που αναφέρεται στην αρχή του Metastasio, μεταξύ γραφέα και μεταφραστή, εξηγεί τη θέση του επί του θέματος και ασχολείται με τον αριστοτελικο κανόνα, και από τις μεταβάσεις στην ποίηση και συντομίας του ύφους (1829), στην οποία εξέθεσε δραματικές του θεωρίες .

Όταν είχε τοποθετηθεί σε Santa Croce μνημείο στον Δάντη, το 1830, Niccolini εκθείαζε πάντα σε μια διάλεξη στην Ακαδημία της Μπραν, την εθνικότητα και την καθολικότητα της Θείας Κωμωδίας, καλώντας τους συγχρόνους του να αναγεννηθεί η βιβλιογραφία που αναφέρονται στον Δάντη ", επειδή εκεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο, αλλά & ως παράδειγμα ».Μεταξύ 1819 και 1830, τότε που δημοσιεύτηκε, ειδικά στην «Ανθολογία, τα γραπτά για τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνική κριτική και την τέχνη. Στα επόμενα χρόνια αφοσιώθηκε ο Niccolini Τέλοςεγραψε ιστοριογραφία, ποτ τιςδραστηριότητες του, στις οποίες διακρίνεται ακριβώς από την προαναφερθείσα Ιστορία της Σικελίας που φερει τον τιτλο Σικελικος Εσπερινός [που μελοποιησε ο ΒΕΡΝΤΙκαι την ιστορία του σπιτιού της Σουηβίαςστην Ιταλία, η οποία παρέμεινε ημιτελής. Από τη βιογραφία του Atto Vannucci ^[5] λαμβάνονται πληροφορίες σχετικά με δύο άλλα ιστορικά κομμάτια γραμμένα από ΤΟ Niccolini, με τίτλο... η πρώτη πολιορκία της Μεσσήνης, ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ ΚΑΙ Ο Manfredi ΚΑΘΩΣ ΜΕ και την οικογένειά του.Ο Niccolini το 1840 άρχισε να εργάζεται στο μεγαλύτερο έργο του, την «Άρνολντ της Μπρέσια, ένα μεγάλο ιστορικό δράμα, όπου έμπνευση ΤΗς neoghibellina είναι ισχυρή.

Tombstone Giovan Battista Niccolini, Via Cavour, Φλωρεντία

Στις δύο δεκαετίες 1840-1860 ο συγγραφέας, καθώς αυξΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΟΡΟΙ ΤΟΥ . Γύρω στο 1850 αγόρασε μια βίλα στη Via San Carlo, ....Φλωρεντία, το οποίο είχε κατασκευαστεί από τον Formosa εκεί έγραψε τον Mario και τον Cimbri? ακόμα και σήμερα το σπίτι είναι γνωστό ως Βίλα Niccolini.

Με την προσάρτηση του '59 -'60 και την ανακήρυξη του βασιλείου της Ιταλίας τον Φεβρουάριο του 1861, Niccolini είχε το χρόνο να δεί που στέφθηκαν με επιτυχία οι περισσότερες από τις φιλοδοξίες του, αλλά δεν μπορούσε να το απολαύσει πολύ. Ήδη άρρωστος εδώ και αρκετό καιρό, και έχει γίνει ασταθής χαρακτήρα ς, ^[6] λιγο αργοτερα χειρότερεψε και πέθανε στη Φλωρεντία στις 20 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους:θάφτηκε στην εκκλησία της Santa Croce της Φλωρεντίας σε ένα τάφο τουPio Fedi.

Niccolini έγινε διάσημη όχι μόνο από λογοτεχνικά έργα του, αλλά και από συγγραφείς, ιστορικοί, κριτικοί οι οποίοι εκτίμησαν το έργο του και έχουν εκφράσει επικρίσεις.

Εμείς Atto Vannucci και αναμνήσεις από τη ζωή και το έργο του GB Niccolini (1866), έχουμε την πρώτη γενικό περίγραμμα του ποιητή της Τοσκάνης. Για πρώτη φορά σε παγκόσμιο επίπεδο θεωρούν την πολιτιστική και ανθρώπινη μορφη του συγγραφέα. Ήδη στις πρώτες σελίδες Vannucci δείχνει να φοβάται να μην "έχω λόγια ανταπόκριση στην εν λόγω επισημότητα και tant'uomo" και δείχνει το μεγάλο σεβασμό που τρέφει για τον φίλο του, ένα μεγάλο μέρος του εργου θα έπρεπενα το ονομάσουμε "ο τελευταίος γιος του Δάντη» ^[7]. Πέρα από την αγάπη και την εκτίμηση που προκύπτουν από την ανάγνωση του έργου του Vannucci νόμου προβλέπει κρίσιμες ιδέες, σίγουρα εμβληματικης θέρμης και κρίσης, συμπεριλαμβανομένων Giovan Battista Niccolini, gored στη ζωή. Atto Vannucci ερμηνεύει τις κρίσιμες θέσεις της σύγχρονων αυτού, που θεωρούν τον ποιητή, ενώσο ζούσε, ως μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της πολιτιστικής ζωής της Τοσκάνης και της Ιταλίας. Σύμφωνα με τον Atto Vannucci έχουμε να κάνουμε με έναν καλλιτέχνη ο οποίος συνδυάζει τον πλούτο της από ιδέες και αξίες - ισως αρκετά Ρεπουμπλικάνικων..αρεσε σε πολλούς και η αντικληρικοφροσύνη του - με τις πολιτιστικές τους ανάγκες, λογοτεχνικά, ποιητικά. Personificatore, όπως στονVannucci αρέσει να τες αποκαλει, της μεγάλες πανάστατατικες ιδεες, "ήταν στην κορυφή όλων αυτών των πραγμάτων» την ενότητα και την ανεξαρτησία της Ιταλίας και της συχνής και επιζήμια δημοτικές διχόνοιογονες αποψεις η οποίες κατήγγειλαν ότι η κύρια αιτία της δυστυχίας [το ελεγε αυτοασταμάτητες τ φορές]. Για την επικαιρότητα των θέσεων του, επαναλαμβάνει ο Vannucciπολοστες φορεσ σχολια τα οποια σχετιζονται και με το μεγαλείο του προσώπου του, πολλοί άνδρες της διάνοιας τον περιέβαλαν με στοργή και συχνά βρέθηκε σε επαφή με τους ανθρώπους μακριά από αυτόν για τη διδασκαλία και την εφευρετικότητα. Από αυτή την άποψη οι μνήμες του Atto Vannucci παρέχουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με τις επικρίσεις που διατύπωσε σύγχρονου συγγραφέα, καθώς και για την λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά καλοσύνη με την οποία έγινε δεκτός από τους ανθρώπους του θεάτρου.

Βασικές αρχές είναι μερικές απόψεις των συγγραφέων που γνώριζε και συχνάζουν Niccolini και καθιέρωσε μια αλληλογραφία μαζί του. Η σημαντικότερη από αυτές Mario Πιερή ότι ανέκδοτα απομνημονεύματα του γράφει συνεχώς για Niccolini, χαρακτηρίζοντάς το ως ευγενική ψυχή και υψηλή ^[8]. Από την πένα του έρχεται η εικόνα ενός ακούραστη και επίμονη Niccolini, προσεκτικοί όσον αφορά τα δικά τους έργα και προσεκτικά τα ίχνη και αναθεωρεί επειδή «φαίνεται να τον περισσότερο και να κάνουμε κάτι καλύτερο από ό, τι έκανε" ^[9]. Καθαρό Andrea Mustoxidi άρχισε να ενδιαφέρεται για Giovan Battista Niccolini, και σε επιστολή του προς τον υφαίνει επαίνους για τη μετάφραση σε ελεύθερη στίχους του Ρήγα, που αναπτύχθηκε από Niccolini για την αγάπη των Ελλήνων. Niccolini, στην πραγματικότητα, στα είκοσι, στην αφύπνιση των ελπίδων της ελευθερίας για τις επαναστάσεις στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Ελλάδα, παρακολουθεί με βαθιά συμπάθεια αυτές τις προτάσεις, γιορτάζοντας την ελευθερία συγκρούσεις με τους τυράννους ^[10]. Andrea Mustoxidi προειδοποιεί αυτό το μοίρασμα ανακάλυψη μέσα στο κείμενο, έτσι ώστε να συγκεντρωθούν σε ένα μέρος και σύγχυση συναισθήματα που περιβάλλουν εκλέγονται ταυτόχρονα "τρία ονόματα, Ελλάδα, Ρίγα, Niccolini" ^[11]. Πρόκειται κυρίως για προσωπικές απόψεις, που δεν περιλαμβάνονται στα επίσημα ομιλίες ή δοκίμια, αλλά είναι χρήσιμα για την κατανόηση της δημοτικότητας και της σχετικής επιτυχίας που συνοδεύεται Niccolini στη ζωή, τουλάχιστον για κλείσιμο "συνοδεία" της, ειδικά όταν αυτά είναι συγγραφείς διαμόρφωση και κριτικούς οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε αυτό το πολιτισμικό πλαίσιο. Αξιοσημείωτη είναι επίσης η συμβολή του Salvatore Viale, με την οποία η Niccolini είχε επιστολικού σχέση από το 1822 και η οποία στηρίζεται διορθώσεις, την εκτύπωση και την πώληση του «Οιδίποδα. Είναι στα γράμματα, ωστόσο, ότι η Λεωφόρος, όπως μαρτυρεί Vannucci, αναλύει τα πρίμα και έμαθε κάποια τραγωδίες του Niccolini, όπως Ματίλντα, ο νεαρός από το Procida, η Μόρο, το Rosamund. Viale εξετάζει την πλοκή, τη δράση, τους χαρακτήρες των χαρακτήρων, το στυλ που εμφανίζεται με ένα "χρώμα της δικής του, και η οποία συγκεντρώνει πολύ συχνά λακωνικότητα d 'Alfieriμε την ομαλότητα και την ευκολία Metastasio" ^[12]. Ήδη στην Viale ωστόσο αναγνωρίζει ότι συχνά η συντομία και η περιεκτικότητα του στυλ, κάνοντας διάλογο και αξιοπρεπή ρυθμό, κάνουν κάποιες καταστάσεις λιγότερο ζεστή και ζωντανή. Με επικριτικά σχόλια από τους συγχρόνους, αποκαλυφθεί, ως εκ τούτου, πέρα από θαυμάζοντας γενικούς τύπους, μια προσέγγιση πολύ εξειδικευμένη πολύ επηρεαστεί από τη θέρμη του Risorgimento. Στις σελίδες αυτές, στην πραγματικότητα, το έργο της Niccolini έχει μια αξία της μαρτυρίας "τρέχουσα" το οποίο φυσικά δεν μπορεί να εμπνεύσει τα επόμενα κριτική: η κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος-Niccolini έχει πραγματικά παραχθεί έργο του, πηγαίνει, δεκαετία, και ιδιαίτερα για την τραγωδίες του δεν υποστηρίζουν ιδεολογική δέσμευση που τους ενέπνευσε.

Εμβληματικές σε αυτή την προοπτική είναι η απόφαση του δημαρχείου της Φλωρεντίας της 21ης Αυγούστου 1861 ένα μήνα πριν από το θάνατο του Niccolini, με την οποία θέσπισε, ακόμα ζωντανοί, την τιμή ενός τάφου στη Santa Croce.

Αυτοί είναι οι λόγοι που μπορείτε να διαβάσετε στο ψήφισμα: "Λαμβάνοντας υπόψη ότι Giovan Battista Niccolini δικαίως αναγνωρισμένη πρώτος εμφύλιος ποιητής της Ιταλίας ότι με τη δύναμη της δέσμευσης κεκτημένων και επιτάχυνε την μεγάλη ιδέα της ανεξαρτησίας και της εθνικής ενότητας? [...] Εξομοιωτή του Μακιαβέλι και Alfieri αποκτήσει για την τιμή που μοιράζονται τον τάφο, επειδή μοιράζονται τη δόξα ^»[13].

Αν Atto Vannucci ήταν η πρώτη κατά τους μήνες γύρω από το 1866, να ανησυχείτε για το τροχαίο έξω ολοκληρωμένη βιογραφία του Niccolini, ιδιαίτερα συλλογή πολύ Epistolario, Carlo Tenca, λίγα χρόνια πριν από το θάνατο του συγγραφέα, και ακριβώς ένα έκθεση που δημοσιεύθηκε στην «Ευρωπαϊκή Επιθεώρηση» του Μαρτίου-Απριλίου 1845, παρέχει σ 'αυτόν ευρεία και διορατική της κριτικής σκέψης. Tenca έχει υποστεί συγγραφέας του οποίου η βιογραφία συνοψίζει την ιστορία μιας ολόκληρης εποχής, και ότι πράγματι είναι η μοναδική δακτύλιος της αλυσίδας που συνδέει τη λογοτεχνία του δέκατου όγδοου αιώνα, από τον δέκατο ένατο, εντυπωσιάζοντας ένα αποφασιστικό σήμα. Tenca, καθώς οι περισσότεροι κριτικοί που έχουν εξετάσει το έργο της Niccolini, αντιμετωπίζει τα ζητήματα που σχετίζονται με τον άνθρωπο και τον ποιητή και επιλέγει, για τη θεραπεία του, μια περικοπή κατά μήκος χρονολογική και θεματική κρυφά, συγκρίνοντας τραγωδίες και θεωρητικών συγγραμμάτων. Στο δοκίμιο ξεχωρίζει αμέσως με την αντικειμενικότητα με την οποία δίνει έμφαση στην ανθρώπινη και καλλιτεχνική ιδιαιτερότητες του τραγικού Τοσκάνης, μακριά από οποιαδήποτε αξίωση ή υποτίθεται κοινά ιδεώδη, τις αξίες, τα συναισθήματα Risorgimento. Αν και αναγνωρίζει ότι «από την εξέταση των έργων Niccolini είναι μια μελέτη χρήσιμο για όσους θέλουν να ακολουθήσουν βήμα προς βήμα το λογοτεχνικό κίνημα του αιώνα» ^[14],Tenca μην παρασυρόμαστε από εύκολες επαίνους, αλλά και στην αύξηση κατά Niccolini, δεν παραδοθούν για να επισημάνετε τα όρια. Σε Niccolini τραγική, φιλόλογος, αρθρογράφος για Tenca συνυπάρχουν δύο διακεκριμένους άνδρες, "αυτό που σημαίνει το βλέμμα στο μέλλον, ο άλλος κοιτάζει επίμονα στο παρελθόν» ^[15], έτσι ώστε πάντα σε αέναη πάλη με τον εαυτό του, πάντα στο έλεος της αβεβαιότητας και ανησυχίες.Δεν είναι γνωστό πόσο ευαισθητοποίησης, για παράδειγμα, επισημαίνει το Tenca, παρά την αγάπη του για την ελληνική τέχνη, η Niccolini έδωσε το "πρώτο καταρρεύσει όλες τις ακαδημαϊκές παραδόσεις, όταν δήλωσε ότι ο συγγραφέας δεν θα πρέπει να έχει ένα άλλο μοντέλο εκτός από τη φύση^»[16]. Τίποτα περισσότερο από ό, τι ένα προαίσθημα, λέει ο κριτικός, τη χειραφέτηση της τέχνης, απελευθερώθηκαν από τα δεσμά των «παλαιών ποικιλιών» και τεντώνεται η ιδέα της παγκόσμιας ομορφιά της φύσης και των εγγενών σ 'αυτό του. Έτσι Niccolini προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα στενά αρχαία κανόνες και την αναγέννηση της κλασικής τραγωδίας με τα στοιχεία της εθνικής ιστορίας: κυριεύει το κοινό θέλει να δει τον εαυτό τους σε ένα είδωλο στη σκηνή, και ότι η αγάπη για την πατρίδα που τόσο αγαπά να τραγουδήσει είναι Πάθος σίγουρα πιο αποτελεσματική όταν χορηγείται σε άτομα που συνδέονται με το δημόσιο από την κοινωνία των συναισθημάτων ^[17]. Αυτό είναι ένα σημάδι της ανανέωσης της τέχνης. Tenca αξιώσεις, χωρίς να δώσει πολλές εξηγήσεις, η οποία είναι η «ζήτημα της γλώσσας [...] για να ωθήσει το Niccolini ενδυνάμωσή τους λογοτεχνική" ^[18]. Niccolini εισάγεται στο νέο σχολείο, η οποία είχε ήδη αποδειχθεί ότι τηρούν με την επιλογή των εθνικών οντοτήτων.

Με την τραγωδία Αντόνιο Foscarini, Niccolini, τονίζει την Tenca, είναι μια παραχώρηση προς τη νέα διεύθυνση λογοτεχνική, δεν σέβεται την ενότητα του τόπου και του χρόνου. Tenca Niccolini είναι τότε ένας άντρας και ποιητής από την πρακτική έννοια, ένας διανοούμενος που βασίζεται στα πραγματικά περιστατικά, για τα οποία το άτομο πάθος και οι ιδιωτικές ζωές έχουν την αξία τους μόνο εάν συνδέεται στενά με τα μεγάλα γεγονότα των αμάχων, η "res publicae ".

Ένας σημαντικός περιορισμός που Tenca αναφέρει στο λογοτεχνικό της Τοσκάνης είναι η έλλειψη της πραγματικότητας όσον αφορά την εκπροσώπηση της ψυχολογίας των χαρακτήρων, το οποίο προέρχεται, για Tenca, στο χαρακτήρα της ποίησης του Niccolini, όλα προβάλλονται στον έξω κόσμο και δεν μπορεί να εκπροσωπεί έντονα την πάθη της ψυχής. Στιλιστικά, για Tenca Niccolini συνεχίζει σχολείο Monti και Φώσκολο, διατηρώντας το στίχο στα μοντέλα, ακόμη και τελειοποιώντας με την φυσικότητα της κοινής ομιλίας. Hendecasyllable του είναι «εύκολη, επίπεδη, λεία και γεμάτο ευγενή απλότητα» ^[19]. Σε ό, τι Niccolini ήταν σε θέση να διατηρήσει τις παραδόσεις της ιταλικής ποίησης, χωρίς να είναι δουλική μιμητής του ο καθένας.

Μεταξύ των απόψεων που εκφράζονται από τους συγγραφείς του δέκατου ένατου αιώνα, μπορεί να ισχύει για όλους να Καρντούτσι που τρέφει μεγάλη συμπάθεια για τον Niccolini, προφανές, εξάλλου, για τα κοινά και την αρμονία των συναισθημάτων, επιβεβαιώνεται επίσης ρητά από τους στίχους αφιερωμένους στην δραματουργικος σονέτο της Τοσκάνης Giovan Battista Niccolini, ωδές να Giovan Battista Niccolini όταν δημοσίευσε στο ...Mario και ο Θάνατος. Σε μια κρίσιμη αξιολόγηση,ο Καρντούτσι ασχολείται με τη συλλογή Niccolini στάχτες και σπίθες. Εδώ Καρντούτσι & Niccolini πλησιάζει ο ενασ και 0 αλλοσ το ποστό του κόμη Cavour στην προσηλωση του στο ρισορζιμεντο που ηταν κινηση προσηλωμένη σε διαφορετικές ακτιβιστικες προσπαθειες , για την κατασκευή της νεας Ιταλίας, "η κόρη της σκέψης του Δάντη» ^[20], και μας απέτυχε πριν από το σπουδαίο έργο ολοκληρώθηκε. Καρντούτσι δίνει εξήγηση της ένωσης μεταξύ του στοχαστή και πρακτικός άνθρωπος, μεταξύ του ποιητή και του πολιτικού: Niccolini υπηρέτησε τη χώρα τους και εναντίον των νεο-Guelphs », σκέφτηκε, που είχε προφητέψει, έγραψε ό, τι ο πολιτικός Πεδεμοντίου έχει τόσο κατάφωρο έργο τεθεί σε ισχύ" ^[21]. Στην περίπτωση της Niccolini, στη συνέχεια, ανατρέπει εντελώς τα συμβατικά κλισέ του ποιητή παρεξηγηθεί από το χρόνο του και θαύμαζα από τους απογόνους: λίγους μήνες μετά το θάνατο του ποιητή, στην πραγματικότητα, εκφράστηκαν επιφυλάξεις που παρέμειναν για πολύ καιρό ένα άσχημο γκρίζα ζώνη στην κατανόηση του έργου του.

Εκφραστής της ιδεολογικά συνδέονται με θέσεις ή κοσμικές ρίζες, επίσηςLuigi Settembrini ενδιαφέρεται Niccolini. Στις διαλέξεις του, της ιταλικής λογοτεχνίας, το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του καθηγητή της ιταλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης.

Niccolini βρίσκεται σε καλή τοποθεσία, σε ομιλία του στη θρησκευτική διαμάχη μεταξύ Λομβαρδίας και του Πιεμόντε, οι τραγωδίες του Niccolini, για τον Settembrini, ενώ στις υπό ένταξη σημαντική, διατηρεί πάντα την ικανότητα να διακρίνουν τι είναι καλό από ό, τι δεν είναι. Η μεγάλη συμβολή που ο συγγραφέας αναγνωρίζει Settembrini είναι ότι έχει πέσει βαθιά στην οδυνηρή πραγματικότητα της εποχής του, μια «αστική ποιηςη" ότι "με ορθή κρίση και με το φυσικό ταλέντο δει σε ένα ιστορικό γεγονός μια μεγάλη ιδέα που περιέχει όλα τα θέματα της σύγχρονης ζωής για χιλιάδες χρόνια εδώ, με ευρυμάθεια και τη φαντασία, ανασυνθέτει το γεγονός αυτό, στρίβετε στην όλη του την ψυχή και δίνει ζωή και το καθιστά ένα έργο της ποίησης που είναι μία από τις μάχες μας για ελευθερία και ανεξαρτησία ^»[22].

Στο δεύτερο μισό του αιώνα την πιο έγκυρη κριτική θεώρηση των έργων του Niccolini εκανε ο Francesco De Sanctis. Ο De Sanctis ενδιαφέρεταιγια αυτον μολώντς γι/αυτον στο εικοστό κεφάλαιο της Ιστορίας της ιταλικής λογοτεχνίας. οDe Sanctisστο συνολικό αρνείται το καλλιτεχνικό έργο του Niccolini, αλλά μέσα από τις ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΕ ΓΙ ΑΥΤΑ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τζοβάνι Μπατίστα Τζιράλντι

Όνομα	Τζοβάνι Μπατίστα Τζιράλντι
Γέννηση	1504 Φερράρα, Ιταλία
Θάνατος	1573 (69 ετών) Φερράρα, Ιταλία
Υπηκοότητα	Ιταλία

Ο Τζοβάνι Μπατίστα Τζιράλντι (Giovan Battista Giraldi Cinzio, Νοέμβριος1504 - 30 Δεκεμβρίου 1573) ήταν Ιταλόςμυθιστοριογράφος και ποιητής, γνωστός επίσης και με τα ψευδώνυμαΣύνθιος, Σύνθιο ή Σίντιο.

Γεννήθηκε στην Φερράρατης Ιταλίας και σπούδασε στο εκεί πανεπιστήμιο. Το1525 έλαβε έδρα καθηγητή φυσικής φιλοσοφίας, ενώ το1537 έγινε διάδοχος τουΤσέλιο Καλκανίνι (Celio Calcagnini) στην έδρα της λογοτεχνίας (belles-lettres).

Μεταξύ 1542 και 1560 διετέλεσε ιδιωτικός γραμματέας, πρώτα του Δούκα της Φερράρας Έρκολε Β' και αργότερα του Αλφόνσο Β' Έστε, επίσης Δούκα της Φερράρας.

Λόγω μιας λογοτεχνικής φιλονικίας έπεσε σε δυσμένεια και μετακόμισε στοΜοντοβί της βόρειας Ιταλίας, όπου δίδαξε λογοτεχνία μέχρι το 1568.

Στη συνέχεια, έλαβε πρόσκληση της Συγκλήτου του Μιλάνου και ανέλαβε την έδρα ρητορικής στην Παβία μέχρι το 1573, όταν, για λόγους υγείας επέστρεψε στη Φερράρα όπου και απεβίωσε.

Εκτός από το έπος με τον τίτλο Ercole (1557) σε 26 ωδές (cantos), ο Τζιράλντι έγραψε εννέα τραγωδίες. Η πιό γνωστή είχε τον τίτλο Orbecche και γράφτηκε το 1541.

Το λογοτεχνικό του έργο είναι επηρεασμένο ιδεολογικά από τηνΑντιμεταρρύθμιση.

Από τις πεζογραφικές εργασίες του, η σημαντικότερη είναι το «Εκατόμυθοι» (Hecatommithi ή Ecatomiti), μια συλλογή ιστοριών σε στιλ μεταξύ Βοκάκιου και Ματέο Μπαντέλο.

Το ομόσπονδο κράτος της Cockayne

Matilde Serao (1856-1927)

Γη της Cockayne, Η, από Matilde Serao (1891). Ένα ισχυρό μελέτη στην φαντασία του το πάθος για τα τυχερά παιχνίδια και το κακό αποτέλεσμα της εθνικής λαχειοφόρου αγοράς στη Νάπολη για όλες τις τάξεις της κοινωνίας. Η λαχειοφόρος αγορά είναι η χαρά και η κατάρα του μαρκησίου ντι Formosa καθώς Gaetano, το γάντι-maker, Carmela, η κοπέλα του εργοστασίου και αυθάδη εραστή της Raffaele. Cesare, ο πλούσιος κατασκευαστής ζύμης, χάνει ό, τι έχει, με την ελπίδα να πάρει χρήματα από τη λαχειοφόρο αγορά για μια νέα επιχείρηση. Ο μαρκήσιος έχει καταστρέψει τον εαυτό του και θυσιάζει THN εύθραυστη κόρη του, την κυρία Bianca, στην τρομερή πάθος του. Ένα μέσο οποίο ο ίδιος και οι φίλοι του να συμβουλευτείτε για τη νίκη τους αριθμούς κάνει να πιστεύουμε ότι η αθωότητα της Bianca μπορεί να καλέσει τα πνεύματα για να αποκαλύψει τους τυχερούς αριθμούς, και ο Μαρκήσιος καταστρέφει την υγεία και την ευτυχία της προσπαθώντας να αναγκάσει το ευαίσθητH νευρωτική κοπέλα για να δεί πνεύματα γι 'αυτόν. Αγαπά Δρ Amanti, αγροτών που γεννήθηκαν, αλλά μια μεγάλη και πλούσια γιατρός, αλλά ο πατέρας της, καθοδηγείται από τον μέσο, απαγορεύει να παντρευτεί και αυτή υπακούει. Η ειδυλλιακή ιστορία αγάπης της Μπιάνκα και ο Δρ Amanti έχει τραγική κατάληξη. Ο πατέρας της αρνείται τις προσευχές της για να τον φέρει σε αυτήν μέχρι να είναι πολύ αργά γι 'αυτόν να σώσει τη ζωή της. Όλοι οι χαρακτήρες χάνουν χρήματα, την τιμή και τον αυτοσεβασμό μέσα από την κατάρα της εμμονής τους. Η ιστορία είναι επίσης μια περιγραφή της Νάπολης, των ανθρώπων και των σκηνών του ανά πάσα στιγμή και εποχές. Το πανόραμα της πομπής του φεστιβάλ του San Genaro είναι μια ζωντανή εικόνα.

Ομιλητής
Nuccio Ordine,
φιλόσοφος

Σε συνεργασία με το
Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου (ΚΙΚΠΕ)

Στα ιταλικά με ταυτόχρονη μετάφραση

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου
Ώρα έναρξης: 19:00
Είσοδος ελεύθερη
με δελτία προτεραιότητας
Η διανομή των δελτίων αρχίζει
στις 17:30

Η χρησιμότητα της γνώσης που δεν σχετίζεται με άμεσο τρόπο με κάθε ωφελιμιστικό σκοπό αλλά παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του πνεύματος και στον πολιτισμό της ανθρωπότητας είναι το θέμα της διάλεξης του φιλοσόφου και καθηγητή Nuccio Ordine [Νούτσο Όρντινε], η οποία πραγματοποιείται τη Δευτέρα 5 Οκτωβρίου στις 7 το βράδυ σε συνεργασία με το Κοινωφελές Ίδρυμα Κοινωνικού και Πολιτιστικού Έργου (ΚΙΚΠΕ). Στην ομιλία του με τίτλο «Σε τι είναι χρήσιμη μια άχρηστη γνώση», ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και πανεπιστημιακός διδάσκαλος θα υπογραμμίσει την αναγκαιότητα της καλλιέργειας των ανθρωπιστικών επιστημών, των κλασικών γλωσσών, της φαντασίας και της τέχνης. Η είσοδος στην εκδήλωση είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 5:30 μ.μ.

Με την ευκαιρία της διάλεξής του στο Μέγαρο, ο Ν. Όρντινε εξηγεί: «Ορισμένες γνώσεις μπορούν να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στη διαμόρφωση του πνεύματος και στη βελτίωση του επιπέδου του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Όμως, η λογική του κέρδους υπονομεύει εκ βάθρων τους θεσμούς (σχολεία, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, μουσεία, βιβλιοθήκες), αλλά και τα γνωστικά αντικείμενα (ανθρωπιστικά και επιστημονικά), η αξία των οποίων υπακούει στην αρχή “η γνώση για τη γνώση” και όχι στην αρχή της άμεσης ή της πρακτικής αποδοτικότητας». […] «Εάν αφουγκραστούμε μονάχα τις σειρήνες που τραγουδούν για το δόλωμα του κέρδους, θα δημιουργήσουμε απλώς ένα σύνολο χωρίς μνήμη που θα χάσει το νόημα της ζωής αλλά και της ίδιας της πραγματικότητας».

Ο Nuccio Ordine…
… γεννήθηκε στο Ντιαμάντε της Ιταλίας το 1958. Είναι καθηγητής ιταλικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Καλαβρίας. Μεταξύ άλλων, έχει συγγράψει το βιβλίο Η χρησιμότητα του άχρηστου (2013), το οποίο έχει μεταφραστεί σε 18 γλώσσες και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα. Έχει επίσης αφιερώσει τρία συγγράμματά του στον ιταλό φιλόσοφο Τζορντάνο Μπρούνο που έχουν μεταφραστεί σε 9 γλώσσες, ενώ έχει γράψει ακόμη δοκίμια και μελέτες. Είναι μέλος (Fellow) του Κέντρου Ιταλικών Αναγεννησιακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, καθώς και του Ιδρύματος Αλεξάντερ φον Χούμπολντ. Ο Νούτσο Όρντινε προσκαλείται συχνά να διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε ερευνητικά ινστιτούτα και πανεπιστημιακά ιδρύματα των ΗΠΑ (Γέηλ, Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης) και της Ευρώπης (Σορβόννη, Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ του Βερολίνου, EHESS, ENS, IEA Paris, Ινστιτούτο του Βάρμπουργκ κ.ά.). Είναι επίτιμο μέλος του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και επίτιμος διδάκτωρ (honoris causa) του ομοσπονδιακού πανεπιστημίου Rio Grande do Sul του Πόρτο Αλέγκρε (Βραζιλία). Η προσφορά του στον χώρο των γραμμάτων έχει αναγνωριστεί διεθνώς. Στη Γαλλία, ο Νούτσο Όρντινε έχει τιμηθεί με τον τίτλο του Ταξιάρχη του Φοίνικα της Γαλλικής Ακαδημίας (2014), καθώς και με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής (2012). Επίσης, η ιταλική προεδρεία του έχει απονείμει τον τίτλο του Commendatore dell’Ordine al Merito della Repubblica Italiana (2010). Ο διαπρεπής καθηγητής συνεργάζεται επίσης με αξιόλογους γαλλικούς και ιταλικούς εκδοτικούς οίκους, όπου διευθύνει σειρές έργων κλασικών συγγραφέων, ενώ συνεργάζεται με την εφημερίδα Corriere della Sera και με το εβδομαδιαίο ένθετό της Sette.

Η εκδήλωση θα μεταδοθεί απευθείας μέσω διαδικτύου και θα είναι ανοικτή σε όλους. Η παρακολούθηση της μετάδοσης θα είναι εφικτή μέσω της ιστοσελίδας του Μεγάρου (www.megaron.gr).

ο αναγνώστης στις 27 Σεπτεμβρίου, 2015

Κατερίνα Γούλα (επιμέλεια).

Με την ταινία της Margarette von Trotta, που βγήκε το 2013, η Hannah Arendt (1906-1975) άλλαξε προφίλ. Εδώ και μισό αιώνα, οι ειδικοί τη συγκαταλέγουν μεταξύ των πιο σπουδαίων θεωρητικών της πολιτικής νεωτερικότητας. Με τη σκέψη της πάνω στα εγκληματικά έκτροπα του ναζισμού, του σταλινισμού, ακόμη όμως και του καπιταλισμού, δεν έπαψε ποτέ να μας θέτει σε επιφυλακή ενάντια στον πειρασμό να ανάγουμε την ανθρώπινη πολυείδεια σε μια μοναδική αλήθεια.

Το ότι αυτή η μάχη —εξόχως πολιτική— δόθηκε από μια εξαιρετική ύπαρξη, δεν αποτελεί νέο, αλλά να που το ευρύ κοινό ανακάλυψε στο σινεμά, μέσα από δύο συγκλονιστικά επεισόδια και κάτι καινούργιο: την «παρά φύσιν» σχέση της με τον Heidegger και την πολεμική που ξέσπασε από την ερμηνεία της για τη δίκη Eichmann.

Και στις δύο περιπτώσεις, αρνήθηκε να της αποδώσουν μία μοναδική ταυτότητα, μια απλουστευτική αλήθεια. Ακόμη και η γραφή της, δυνατή και ενίοτε καυστική, ήταν μια διαρκής επίδειξη ελευθερίας: έγινε στόχος μεγάλων εχθροτήτων και τις αντιμετώπισε με μεγάλο κουράγιο. Έτσι λοιπόν, το πρόσωπο που μας παρουσιάζει η Μπαρμπαρά Κασσέν είναι σχεδόν θρυλικό.

L’Obs. Από τη σχέση της με τον Heidegger μέχρι την υπόθεση Eichmann, μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια σκανδαλώδη Hannah Arendt;

Μπ. Κ. Θα τη χαρακτήριζα μάλλον ελεύθερη: Hannah Arendt η ελεύθερη, αλλά αληθεύει ότι η ελευθερία είναι πολύ συχνά σκανδαλώδης. «Έκανα απλά αυτό που ήθελα να κάνω», λέει το 1964, στην περιβόητη συνέντευξή της στον Günter Gaus, για το δεύτερο κανάλι της γερμανικής τηλεόρασης —μια συνέντευξη η οποία είναι διαθέσιμη στο ίντερνετ και την οποία συνιστώ, πρόκειται για μοναδικό αρχείο.

Είτε μιλάμε για τον τρόπο της να είναι γυναίκα, να είναι φιλόσοφος, εβραία ή γερμανίδα, είναι πάντοτε ελεύθερη και ποτέ δεν ορίζεται σε σχέση με αυτό που οι άλλοι περιμένουν από αυτήν. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου η γνώμη των άλλων και αυτό ακριβώς είναι πιθανότατα αυτό που την κάνει σκανδαλώδη.

Η Arendt και ο Heidegger είχαν κάτι παραπάνω από μια σχέση: έναν έρωτα, με ρίζες και ίχνη. Όσο για τον Eichmann, περιγράφει αυτό που βλέπει, με μια απόσταση που ο φίλος της Gershom Scholem της προσάπτει ως «αδιαφορία». Σε κάθε περίπτωση, δεν επιτρέπει σε κανέναν να της υπαγορεύσει τη συμπεριφορά που θα κρατήσει. «Ο μη κομφορμισμός είναι η εκ των ων ουκ άνευ συνθήκη της διανοητικής πραγμάτωσης», δηλώνει το 1948.

L’Obs. Πώς ήρθατε σε επαφή με το έργο της Hannah Arendt και ποια θέση του αποδίδετε στη σύγχρονη σκέψη;

Μπ. Κ. Ήταν αμέσως μετά το Μάη του ’68. Με λίγους φίλους, είχαμε φτιάξει ένα είδος εναλλακτικού πανεπιστημίου γύρω από τον Michel Deguy, τον καθηγητή μου στην προετοιμασία για την Εκόλ Νορμάλ. Ήμαστε παθιασμένοι αναγνώστες του Heidegger, αλλά γνωρίζαμε τη ζωή του. Η Arendt μας παρουσιάστηκε ως εκείνη που πέτυχε την πιο εύστοχη διάγνωση πάνω στον Heidegger. Είχε υπάρξει μαθήτριά του, είχε δομηθεί με τη φιλοσοφία του, τον είχε αγαπήσει· γνώριζε επίσης τις πολιτικές περιπλανήσεις του και, για τα καλά, το ναζισμό του.

Η διανοητική πορεία του της επέτρεψε να πάρει μια απόσταση και να διαφυλάξει έτσι ό,τι είχε λάβει από αυτόν: την απαίτηση μιας φιλοσοφίζουσας νόησης. Δύο μόνο βιβλία της ήταν διαθέσιμα στα γαλλικά: «Η ανθρώπινη κατάσταση» και «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ». Υπό τη διεύθυνση του Patrick Lévy, η ομάδα μας μετέφρασε την «Κρίση της κουλτούρας», έπειτα τους «Πολιτικούς βίους», καταπληκτικά έργα.

Μια ιστορία που θα σας πω μαρτυρά ακριβώς το πώς ένιωθα: έδινα μαθήματα γενικής παιδείας στο ινστιτούτο τηλεπικοινωνιών. Τους έλεγα: «Στον διαγωνισμό, πρέπει να γνωρίζετε όσα οι εξεταστές θέλουν να γνωρίζετε, αλλά πρέπει επίσης να γνωρίζετε κάτι παραπάνω από αυτούς: αυτό το παραπάνω θα είναι η Hannah Arendt».

L’Obs. H Arendt μεγάλωσε στη Γερμανία και είδε τον Χίτλερ να ανεβαίνει στην εξουσία πριν να μεταναστεύσει στη Γαλλία κι έπειτα στις ΗΠΑ; Ποιο ρόλο παίζει στη σκέψη της αυτή η «γερμανική παιδεία»;

Μπ. Κ. H Arendt μεγάλωσε στο Καίνιξμπεργκ, και η μητέρα της, απέναντι στον αντισημιτισμό, της είχε ορίσει δύο κανόνες. Αν κάποιος καθηγητής έκανε ένα σχόλιο για τους Εβραίους, έπρεπε να σηκωθεί, να εγκαταλείψει την τάξη και να της αναφέρει λεπτομερώς τι συνέβη. Η μητέρα της τότε συνέτασσε μια συστημένη επιστολή προς τις αρχές. Και τότε: «Είχα μια μέρα κενό, ήταν τέλεια», έλεγε εκείνη. Αντιθέτως, αν την προσέβαλαν με αντισημιτικά σχόλια παιδιά της ηλικίας της, απαγορευόταν να πει το παραμικρό στο σπίτι: έπρεπε να τα βγάλει πέρα μόνη της. Οι κανόνες αυτοί της επέτρεπαν να είναι ταυτόχρονα προφυλαγμένη και να διαφυλάσσει την αξιοπρέπειά της!

H Arendt έχασε τον πατέρα της πολύ νωρίς και δεν έπαψε ποτέ να είναι η κόρη της μητέρας της. Η βιογράφος της Elisabeth Young-Bruehl αφηγείται πως, όταν βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση, σηκωνόταν κι έλεγε, μισά αγγλικά μισά γερμανικά: «This place is nicht für meine Mutter Tochter!»(Δεν είναι κατάσταση αυτή για την κόρη της μητέρας μου!») Η μητέρα της είναι όμως πάνω απ’ όλα αυτή που της μιλούσε γερμανικά, τρέφοντάς τη με τραγούδια και με ποιήματα.

Μέχρι το τέλος της ζωής της, η Arendt θα ισχυρίζεται ότι πατρίδα της είναι η μητρική της γλώσσα, τα γερμανικά, ακόμη και αφού ο ναζισμός την πότισε «με μικρές δόσεις αρσενικού», όπως έλεγε ο Εβραίος φιλόλογος Klemperer. H Arendt έχει έναν ερωτικό τρόπο να μιλά για τα γερμανικά, χωρίς κάποια ιδιαίτερη γερμανοφιλία. Γι’ αυτήν, σε αντίθεση με τον Heidegger, η γλώσσα δεν έχει τις ρίζες της σε ένα λαό. Μια γλώσσα δεν ανήκει σε κανέναν, την αγαπάμε μέσα από τα έργα της και όχι επειδή λειτουργεί σαν το οχυρό μιας χώρας. Εντελώς το αντίθετο από αυτό που θα ισχυριζόταν κάποιος τύπου Σαρκοζύ, ο οποίος καμάρωνε για τη γαλλική ταυτότητα και ειρωνευόταν την «Πριγκίπισσα ντε Κλεβ[1]»…

L’Obs. Στη συνέντευξή της στη γερμανική τηλεόραση, η πρώτη της απάντηση είναι μια αποκήρυξη: «Δεν είμαι φιλόσοφος». Τι θέλει να πει με αυτό;

Μπ. Κ. Από τα 14 της, έλεγε, «η φιλοσοφία επιβαλλόταν»: «Αν δεν μπορώ να σπουδάσω φιλοσοφία, είμαι σαν να λέμε χαμένη». Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι αντιδρά έντονα όταν ο δημοσιογράφος της απευθύνεται ως φιλόσοφο. Το επάγγελμά της, έλεγε, είναι η «πολιτική θεωρία». Ποια είναι η διαφορά;

Η διαφορά είναι ότι οι φιλόσοφοι, όταν ασχολούνται με το πολιτικό ζήτημα, του επιβάλλουν μια ιδιαίτερα επικίνδυνη διαστρέβλωση. Δεν μπορούν να σταθούν ενώπιόν του με ουδέτερο τρόπο, όπως κάνουν για παράδειγμα μπροστά στη φύση. Ο φιλόσοφος μεταμορφώνει την πολιτική αναζητώντας την αλήθεια, στην οποία έχουν πρόσβαση μόνον «όσοι ξέρουν». Αυτό είναι που τους κάνει συχνά να προσεγγίζουν κάποιον πρίγκιπα που πιστεύουν ότι μπορούν να διαφωτίσουν με τις συμβουλές τους, και αν ο πρίγκιπας αυτός εξελιχθεί σε δικτάτορα δεν τους ενοχλεί εν τέλει και τόσο πολύ.

Η παρέκκλιση ξεκινά από τον Πλάτωνα και την ιδέα του περί φιλοσόφου-βασιλιά, την οποία προσπαθεί να εφαρμόσει στο ταξίδι του στη Σικελία, στον Δίωνα τον Συρακούσιο. Μια φαντασίωση επιρροής αυτού του είδους κατέτρεχε και τον Heidegger to 1933, όταν πίστευε ότι ήταν σε θέση να καθοδηγήσει τον Χίτλερ. Η Arendt το λέει με χιούμορ επί τη ευκαιρία των 80 ετών του Heidegger. «Η ροπή προς την τυραννία μπορεί να διαπιστωθεί στις θεωρίες όλων σχεδόν των μεγάλων στοχαστών», σημειώνει, διαγιγνώσκοντας μια πραγματική «déformation professionnelle» (επαγγελματική διαστροφή, γαλλικά στο κείμενο!)

Ακολουθώντας την παράδοση του Αριστοτέλη και της σοφιστικής, η Arendt δείχνει ότι η πολιτική δεν συγκρίνεται με κάποια ιδανική αλήθεια: είναι μάλλον ένα κοινό αγαθό, που οι άνθρωποι κατασκευάζουν αδιάκοπα μεταξύ τους. Αυτή η διαφωνία διατρέχει όλο το φιλοσοφικό πεδίο, την έχω για παράδειγμα σήμερα κι εγώ με το φίλο μου τον Alain Badiou.

L’Obs. Στην «Ανθρώπινη κατάσταση», το μεγάλο θεωρητικό έργο της, ορίζει την πολιτική σαν «δράση»…

Μπ. Κ. Η Arendt διακρίνει τρεις μορφές ανθρώπινης δραστηριότητας. Κατ’ αρχάς, η εργασία, με την οποία ο άνθρωπος εξασφαλίζει τη διαιώνιση της βιολογικής ζωής του: καλλιεργεί, φροντίζει για την τροφή του, κ.λπ. Έπειτα το έργο, δηλαδή την κατασκευή αντικειμένων που καθιστούν τη φύση κατοικήσιμη: σπίτια, εργαλεία, έργα τέχνης. Τέλος, η δράση, που δεν αποσκοπεί ούτε στην επιβίωση του κορμιού ούτε στην κατασκευή αντικειμένων, αλλά στη δημιουργία σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, δηλαδή την πολιτεία και την πολιτική.

Με την πολιτεία, αυτό που συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων διαρκεί περισσότερο από τους ίδιους τους ανθρώπους. Τον Αύγουστο του 1950, σημειώνει: «Η πολιτική στηρίζεται σε ένα γεγονός: την ανθρώπινη πολυείδεια». Δεν υπάρχει καμία ουσία του ανθρώπου, υπάρχουν μόνο άνθρωποι: «Η πολιτική γεννιέται στο χώρο-που-βρίσκεται-μεταξύ-των-ανθρώπων, επομένως μέσα σε κάτι το θεμελιακά εξωτερικό του ανθρώπου». Η Arendt πάντοτε εναντιωνόταν στον πειρασμό μιας μοναδικής αλήθειας, ενάντια στην εξουσία των κεφαλαίων, του Ανθρώπου, του Είναι… Με αυτή την έννοια, όλο το θεωρητικό έργο της θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη απάντηση στον Heidegger.

L’Obs. Το δοκίμιό της «Οι ρίζες του απολυταρχισμού», το οποίο κυκλοφόρησε στη Γαλλία τη δεκαετία του 1970, συγκεντρώνει κάτω από την ίδια ετικέτα το ναζισμό και τον κομμουνισμό. Τι πιστεύετε γι’ αυτή την εξομοίωση;

Μπ. Κ. Η Arendt πήρε τον όρο «απολυταρχισμός» για να φτιάξει μια γενική έννοια κάτω από την οποία ενοποιεί ορισμένες περιόδους του ναζισμού και του σταλινισμού. Είναι μια πολύπλοκη εξομοίωση, την οποία σίγουρα χρησιμοποιούμε με αμφιλεγόμενο τρόπο. Διάβασε όμως πολύ καλά τον Μαρξ και μοιράζεται με αυτόν την ιδέα που μας έρχεται από τον Αριστοτέλη και μας λέει ότι ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τη μέλισσα, είναι ένα πολιτικό ον προικισμένο με το Λόγο.

Αποκαλούσαν τον Μαρξ «Δαρβίνο της ιστορίας» και τίποτε δεν ξεφεύγει της Arendt. Διότι, ακριβώς, αυτό που προκαλεί τον «τρόμο» που χαρακτηρίζει το απολυταρχικό καθεστώς, είναι ότι ανάγει την Ιστορία σε μια φυσική διαδικασία, ότι καταστρέφει το χώρο μεταξύ των ανθρώπων ως χώρο επινόησης.

L’Obs. Ήταν αντιμαρξίστρια; Ποια ήταν η σχέση της με τον καπιταλισμό;

Μπ. Κ. Παρατηρούσε ότι τόσο ο σοσιαλισμός όσο και ο καπιταλισμός στερούσαν τις μάζες από το παραμικρό δικαίωμα στην ιδιοκτησία. «Στα βασικά σημεία, ο σοσιαλισμός αρκέστηκε στο να ακολουθήσει, ωθώντας το στα άκρα, αυτό που είχε αρχίσει ο καπιταλισμός. Γιατί θα έπρεπε να λειτουργήσει σαν γιατρικό του;» Ωστόσο, δεν αρνείται τον «χαμένο θησαυρό των επαναστάσεων», τα συμβάντα αυτά όπου βλέπει, με τρόπο ενίοτε αφελή, τη σύμπτωση μεταξύ της ιδέας της ελευθερίας και της ιδέας του ξεκινήματος.

L’Obs. Σε αντίθεση με όλους όσους μας λένε να μην κρίνουμε τους άλλους, η Arendt πλέκει συχνά το εγκώμιο της κρίσης. Περί τίνος πρόκειται;

Μπ. Κ. Όταν μιλά για κρίση, πρέπει να έχουμε κατά νου τον Καντ. Ο Καντ είναι ο στοχαστής της ικανότητας της κρίσης. Και είναι επίσης ένας από τους ελάχιστους φιλοσόφους που δεν υπόκειται στην επαγγελματική διαστροφή για την οποία μίλησα παραπάνω. Το ένα καθορίζει το άλλο. Το να μαθαίνεις στον άλλο να σκέφτεται από μόνος του, είναι ο ίδιος ο ορισμός της εκπαίδευσης.

Η πραγματική παιδεία χαρακτηρίζεται όχι από τη συσσώρευση γνώσεων αλλά από την αισθητική κρίση: «Ένα καλλιεργημένο άτομο θα έπρεπε να είναι: κάποιος που ξέρει να διαλέγει τους συντρόφους του ανάμεσα στους ανθρώπους, στα πράγματα, στο παρόν όπως και στο παρελθόν». Η Arendt θέτει το ερώτημα: «Θα μπορούσε η αισθητική κρίση να είναι μία από τις πολιτικές αρετές;» Απάντηση: ναι, εκατό φορές ναι. Η κρίση βρίσκεται στο σταυροδρόμι της πολιτικής και της κουλτούρας. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορούμε να διδάξουμε.

L’Obs. Τι συμβαίνει με την υπόθεση Eichmann, αυτόν τον ναζί ανώτερο δημόσιο υπάλληλο που εξασφάλιζε τον εφοδιαστικό συντονισμό της Shoah και που το Ισραήλ δίκασε το 1961;

Μπ. Κ. Για να καταλάβει τι συμβαίνει μεταξύ των ανθρώπων, η Arendt πρέπει να σπεύσει εκεί επιτόπου. Έχασε τη δίκη της Νυρεμβέργης, θέλει όμως να δει τη δίκη του Eichmann. Χάρη σε μια διαπίστευση από το περιοδικό «New Yorker» παρακολουθεί τα πάντα, δουλεύει. Και τι ανακαλύπτει; Κατ’ αρχάς, το ρόλο ορισμένων εβραϊκών συμβουλίων, και τη «συμμετοχή» τους στην Shoah, μια ιδέα που, παρ’ όλο που δεν είναι η μόνη που την υποστηρίζει, δεν γίνεται εύκολα δεκτή.

Υποστηρίζει κυρίως ότι ο Eichmann δεν είναι «ένα τέρας», αλλά «ένας κλόουν». Είναι ένας ειδικός που μιλά με κλισέ και επαναλαμβάνει έτοιμες φόρμουλες. Ποτέ δεν σκέφτεται από μόνος του. Είναι «αποκρουστικά βλάκας». Η Arendt κατηγορήθηκε ότι υποτίμησε τη διαβολική ευφυΐα του Eichmann. Ίσως, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Γιατί, όπως κι εκείνη, πιστεύω κι εγώ ότι η ανθρώπινη μοχθηρία είναι λιγότερο επικίνδυνη από την κοινοτοπία του κακού.

Η ευθύνη της Shoah εξαρτάται λιγότερο από ορισμένα σατανικά πνεύματα και περισσότερο από το τείχος κοινοτοπιών που εμπόδισε τους Γερμανούς να δουν τι συνέβαινε. Το ζήτημα της γλώσσας στη σκέψη της είναι κεντρικό και η εμπλοκή της είναι πάντοτε πολύ βαθιά με τις λέξεις που επιλέγει, αρνούμενη την ξύλινη γλώσσα και τα «γλωσσικά στοιχεία». Κάτι που θα έπρεπε να ισχύει για όλους μας σήμερα…

L’Obs. Ποια ήταν η σχέση της με την εβραϊκότητά της; Ήταν μια εβραία φιλόσοφος;

Μπ. Κ. Ένας Εβραίος που δέχεται επίθεση ως Εβραίος πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό του ως Εβραίος, έλεγε η ίδια. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, εναντιώθηκε με πάθος στη δημιουργία ενός εβραϊκού στρατού που θα συμμετείχε στον πόλεμο κατά του ναζισμού. Δήλωνε ότι το να είναι Εβραία ήταν γι’ αυτήν κάτι το τόσο αδιαφιλονίκητα προφανές όσο το να είναι γυναίκα. Όπως όμως και για τη γερμανική γλώσσα, τη φιλοσοφία ή τη θηλυκότητα, αρνούνταν να ανάγει την εβραϊκότητα σε ταυτότητα, σε ουσία.

Κατά τη διάρκεια της υπόθεσης Eichmann, ο φίλος της Gershom Scholem, με τον οποίο οι δρόμοι της χώρισαν οριστικά, την κατηγόρησε ότι δεν αγαπούσε αρκετά το λαό της. Έδωσε την παρακάτω εκπληκτική απάντηση: «Έχετε απόλυτο δίκιο. Ποτέ στη ζωή μου δεν «αγάπησα» κανένα λαό και καμία συλλογικότητα —ούτε τον γερμανικό λαό, ούτε τον γαλλικό λαό, ούτε τον αμερικανικό λαό, ούτε την εργατική τάξη ούτε οτιδήποτε άλλο αυτού του είδους. Αγαπάω ουσιαστικά μόνο τους φίλους μου και είμαι εντελώς ανίκανη για οποιαδήποτε άλλη μορφή αγάπης».

Και προσθέτει: «Εξυπακούεται όμως, είναι γεγονός, ότι ανήκω στο λαό αυτό». Όπως μαρτυρά η επιβλητική συλλογή των «Εβραϊκών γραπτών», δεν έπαψε ποτέ να γράφει για τους Εβραίους. Δεν ξέρω λοιπόν αν ο στοχασμός της είναι «εβραϊκός», ξέρω όμως ότι το κράτος του Ισραήλ θα είχε πολλά να μάθει από αυτόν.

Συνέντευξη στον Eric Aeschimann για το περιοδικό Le Nouvel Observateur, στις 6/9/2015.

[1] Σαρκαστικά σχόλια για το αριστούργημα της Μαντάμ Λαφαγιέτ από τον Σαρκοζύ που ισχυριζόταν ότι δεν καταλάβαινε για ποιο λόγο πρέπει να θεωρείται προσόν σε ένα διαγωνισμό να ξέρεις ολόκληρο το έργο αυτό απ’ έξω, το οποίο είχε κάνει και τον ίδιο

18.9.2015 | 19:50 Νεκρή βρέθηκε η Μυρτώ Τάσιου, κόρη της Κατερίνας Γώγου Η Μυρτώ Τάσιου είχε έρθει ταξίδι στην Αθήνα ΣΧΟΛΙΑ (0) 997 Η κόρη της ηθοποιού και ποιήτριας Κατερίνας Γώγου και του σκηνοθέτη Παύλου Τάσιου, Μυρτώ Τάσιου, βρέθηκε νεκρή σήμερα. Η Μυρτώ Τάσιου είχε έρθει για ταξίδι στην Αθήνα, ύστερα από πολλά χρόνια διαμονής στο Ουτζέντο της Ιταλίας. Τα αίτια του θανάτου της, που αναγγέλθηκε από ανάρτηση των εκδόσεων Καστανιώτη στο facebook, δεν έχουν γίνει γνωστά. Γράφουν οι Εκδόσεις Καστανιώτη για τη Μυρτώ Τάσιου Η Μυρτώ για την Μυρτώ, όπως συστηνόταν στο βιογραφικό της που συνόδευε την πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ»: «Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1967. Μητέρα μου είναι η Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός και ποιήτρια. Πατέρας μου είναι ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης. Και οι δύο πέθαναν νέοι. »Όταν ήμουν μικρή, πήγα στη Σχολή Μοντεσόρι και μετά έβγαλα μια καλών τεχνών, γιατί είχα πάθος για τη ζωγραφική. Μετά ειδικεύτηκα στη βυζαντινή τέχνη. Άρχισα να δουλεύω με τον Μιχάλη Αγγελιδάκη. »Στο μεταξύ έκανε μπαμ η επιτυχία της Κατερίνας. Δυστυχώς έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Άρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται με όλους τους τρόπους. Ένιωθα ενοχές που δεν μπορούσα να τη βοηθήσω και μπλέχτηκα κι εγώ μέσα. »Ο πατέρας μου με παρακολουθούσε διακριτικά. Μου έκανε την πρόταση να πάω στην κοινότητα Saman στο Παλέρμο κι εγώ δέχτηκα. »Ένα χρόνο μετά το θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω. Έβλεπα το μέλλον μου με διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αναμνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το μόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωματιστά». Το βιογραφικό της όπως το είχε γράψει εκείνη: Γεννήθηκα στις 10 Οκτωβρίου 1967. Μητέρα µου είναι η Κατερίνα Γώγου, ηθοποιός και ποιήτρια. Πατέρας µου είναι ο Παύλος Τάσιος, σκηνοθέτης. Και οι δύο πέθαναν νέοι. Όταν ήµουν µικρή, πήγα στη Σχολή Μοντεσόρι και µετά έβγαλα µια καλών τεχνών, γιατί είχα πάθος για τη ζωγραφική. Μετά ειδικεύτηκα στη βυζαντινή τέχνη. Άρχισα να δουλεύω µε τον Μιχάλη Αγγελιδάκη. Στο µεταξύ έκανε µπαµ η επιτυχία της Κατερίνας. Δυστυχώς έφερε αντίθετα αποτελέσµατα. Άρχισε να πίνει και να αυτοκαταστρέφεται µε όλους τους τρόπους. Ένιωθα ενοχές που δεν µπορούσα να τη βοηθήσω και µπλέχτηκα κι εγώ µέσα. Ο πατέρας µου µε παρακολουθούσε διακριτικά. Μου έκανε την πρόταση να πάω στην κοινότητα Saman στο Παλέρµο κι εγώ δέχτηκα. Ένα χρόνο µετά το θάνατο της Κατερίνας άρχισα να παίρνω τα πάνω µου. Ξανάρχισα να ζωγραφίζω και να γράφω. Έβλεπα το µέλλον µου µε διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αναµνήσεις έγιναν πεταλούδες, πέρασαν. Είκοσι χρόνια πέταξαν. Το µόνο που ζητάω είναι να ζήσω ελεύθερη χρωµατιστά. Μυρτώ Τάσιου: «Η μητέρα μου, Κατερίνα Γώγου» Η ζωγράφος και ποιήτρια πια και η ίδια, σε μια δυνατή, εξομολογητική κουβέντα στο LIFO.gr ΕΔΩ Πηγή: www.lifo.gr

Σεπτεμβρίου 16, 2015

ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση Ελλάδα, Κοινωνία Βασίλης Ραφαηλίδης, Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας Σχολιάστε

Ο Άνταμ Σμιθ, ο πρόγονος όλων των οικονομολόγων κάθε θεωρητικής απόκλισης κι ένας από τους πιο σημαντικούς δασκάλους του Μαρξ, λέει στο περιλάλητο σύγγραμμά του Ο πλούτος των εθνών (1779), όπου προσπαθεί να εξηγήσει το μηχανισμό συσσώρευσης του πλούτου: Λίγοι θα είχαν ενδοιασμούς για το λαθρεμπόριο, αν μπορούσαν να βρουν έναν εύκολο και ασφαλή τρόπο να το κάνουν. Είναι ο πρώτος που τολμά να πει πως η προσήλωση στη νομιμότητα δεν βοηθάει τη συσσώρευση του κεφαλαίου και πως η αυθαιρεσία, η αίρεση και η εξαίρεση αποτελούν προϋποθέσεις για την αύξηση του πλούτου των ατόμων, συνεπώς και των εθνών στα οποία ανήκουν τα άτομα.

Οι απόψεις του Σμιθ ήταν βόμβα στα θεμέλια των «παραδοσιακών αξιών» που κληρονομήθηκαν από το Μεσαίωνα και μια ριζική ανατροπή του μωσαϊκού νόμου, που είναι περισσότερο γνωστός σαν «δέκα εντολές». Το «ου κλέψεις», «ου φονεύσεις», «ου μοιχεύσεις», «ου ψευδομαρτυρήσεις», κι όλα τα άλλα «ου» χάνουν το νόημά τους στην καθημερινή οικονομική πρακτική. Σεβόμαστε τις δέκα εντολές μόνο όταν δεν μας βλάπτουν οικονομικά και επανερχόμαστε σ’ αυτές μόνο όταν παραιτηθούμε από την προσπάθειά μας να πλουτίσουμε.
Φυσικά, έχουμε πάντα την ευχέρεια να σεβόμαστε όσες από τις εντολές μας βολεύουν και να απορρίπτουμε όσες δεν μας βολεύουν. Έτσι, μπορούμε να είμαστε υπέρ του «ου μοιχεύσεις» όταν αισθανόμαστε ικανοποιημένοι από την ερωτική συμπεριφορά της συζύγου μας, αλλά μπορούμε να καταστρατηγήσουμε αυτή την εντολή αν η οικονομική μας προκοπή εξαρτάται, ας πούμε, από τα ερωτικά καπρίτσια της κόρης του αφεντικού, που «λιώνει» για μας.

Όσο για το «ου ψευδομαρτυρήσεις», άστα να παν στο διάβολο. Η ψευδής μαρτυρία είναι κοινός τόπος στα δικαστήρια. Και η «συμπαθής τάξη» των εργαζομένων που λέγονται ψευδομάρτυρες, το μόνο που κάνουν για να διαφυλάξουν μέρος μόνο της παραπάνω άκρως παραγωγικής εντολής είναι να μην προχωρούν στη συγκρότηση επαγγελματικού σωματείου επαγγελματιών ψευδομαρτύρων. Το «ου φονεύσεις» προκαλεί βδελυγμία σε όλους. Εκτός από τις περιπτώσεις που φονεύουμε μαζικά και μεθοδικά για «τη δόξα της πατρίδας». Όσο για εκείνο το αστείο «ου κλέψεις», αυτό δεν εμπόδισε ποτέ κανέναν κλέφτη να κάνει τη δουλειά του.

Οι λαθρέμποροι λοιπόν έπαιξαν βασικό ρόλο στην ανάπτυξη της οικονομίας, κατά τον Άνταμ Σμιθ. Όταν σε ζορίζουν με τους υψηλούς δασμούς και σε εμποδίζουν να πλουτίσεις είναι φυσικό να αποθαρρύνεσαι αν είσαι καλός και ευσυνείδητος έμπορος και από έμπορος να γίνεσαι λαθρέμπορος, δηλαδή σωστός έμπορος. Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να έχετε ενοχές όταν εισαγάγατε κάτι λαθραίο για προσωπική σας χρήση. Άλλωστε, η ιδιοχρησία του λαθραίου δεν είναι λαθρεμπόριο. Το λαθρεμπόριο έχει νόημα μόνο όταν εισάγεις εμπορεύματα ατελώνιστα για να τα πουλήσει; κι όχι για να τα χρησιμοποιήσεις ο ίδιος.

Ωστόσο, θα σε αντιμετωπίσουν σαν λαθρέμπορο και σ’ αυτή την περίπτωση, παρότι δεν έχεις την πρόθεση να εμπορευτείς αυτό που εισήγαγες λαθραία. Εμπόριο και ταυτόχρονα λαθρεμπόριο όπλων κάνει κάθε σοβαρό κράτος. Γιατί λοιπόν, οι υπήκοοι να μην πράξουν ομοίως με εμπορεύματα ειρηνικά;

Τη σημασία της παρανομίας για την οικονομική προκοπή την επισημαίνει ο Άνταμ Σμιθ- και μην τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει για παρότρυνση εις τέλεσιν παρανόμων πράξεων γιατί θα τον παραπέμψω στο δημιουργό της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας. Βέβαια, ηθικά κατοχυρωμένη δεν είναι αυτή η παρανομία. Αλλά, το είπαμε, η ηθική είναι γι’ αυτούς που επέλεξαν είτε την «έντιμον πενίαν» είτε την από βλακεία πενία. Κι αν το παιδί σας αριστεύει στη σχολική έκθεση που γράφουν οι μαθητές την παγκόσμια ημέρα αποταμιεύσεως … αποκληρώστε το έγκαιρα. Γιατί, ενώ δεν θα γίνει ποτέ σοβαρός καπιταλιστής διά του κουμπαρά, θα β0ηθήσει άλλους καπιταλιστές να γίνουν καλύτεροι καπιταλιστές με τα δάνεια που θα πάρουν από την τράπεζα όπου εμείς αδειάζουμε τους φτωχοκουμπαράδες μας.

Η αποταμίευση έχει σοβαρό νόημα μόνο όταν συνοδεύεται από μια καταπάτηση και των δέκα εντολών. Αλλά αυτό μην το πείτε στο παιδί σας. Θα το γράψει στην έκθεση και θα το μηδενίσουν. Κανείς δεν θέλει να γίνεται λόγος για ανεντιμότητα όταν γίνεται λόγος για οικονομικές συναλλαγές. Μάλιστα, όσο πιο έντονα απορρίπτεις φραστικά την ανεντιμότητα, τόσο πιο εύκολα κάνεις την ανέντιμη δουλειά σου.

Βέβαια, ο Σμιθ τελικά δεν αποκάλυψε τον πραγματικό μηχανισμό της δημιουργίας του πλούτου’ αυτό θα το κάνει αργότερα ο Μαρξ, που μίλησε για τη διπλή ηθική του πλούσιου. Που είναι ανέντιμος κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και έντιμος κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Σάββατο. Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Θεό.
Η παρανομία έπαιξε μείζονα ρόλο στην ανάπτυξη των σύγχρονων θεσμών, λέει ο Σμιθ. Κι αν σήμερα οργιζόμαστε με τους απατεώνες είναι γιατί αυτοί οι θεσμοί είναι ήδη διαμορφωμένοι, πράγμα που μας εμποδίζει να καταλάβουμε πώς διαμορφώθηκαν».

Προσέξτε την άκρως εντυπωσιακή ιστορία του πειρατή Φράνσις Ντρέικ, που έγινε σερ. Είναι ο πρώτος στην ιστορία λόρδος εκ πειρατών.

Στις πειρατικές επιχειρήσεις του διασημότερου στην ιστορία της πειρατείας πειρατή, του Φράνσις Ντρέικ, η βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ αποφάσισε κάποτε να επενδύσει ένα πολύ σημαντικό μέρος των χρημάτων του βασιλικού θησαυροφυλακίου. Σκέφτηκε προφανώς αυτή η τρομερή γυναίκα, που δεν είχε κανέναν ηθικό φραγμό: Έτσι κι αλλιώς το βασιλικό θησαυροφυλάκιο δημιουργήθηκε με πολλές και συνεχόμενες αρπαγές από τους προγόνους μου. Καθόλου δεν πειράζει, λοιπόν, αν συνεργαστώ κι εγώ μ’ έναν σπουδαίο επιχειρηματία, που τυχαίνει να είναι και πειρατής. Ήδη έχω συνεργαστεί με τόσα και τόσα καθάρματα, που όλες τις βρομιές τις έκαναν χωρίς να παίξουν το κεφάλι τους κορώνα – γράμματα, όπως ο ατρόμητος Ντρέικ.

Κι έτσι η βασίλισσα Ελισάβετ βοήθησε αποτελεσματικά τον Ντρέικ να αυξήσει πολύ τον πειρατικό του στόλο. Στο εξής κάθε πειρατικό ταξίδι του Ντρέικ με τον καλά οργανωμένο στόλο του θα φέρνει καθαρό κέρδος 4.700% σε σχέση με την επένδυση που είχε κάνει. Επενδύεις εκατό δραχμές και έχεις κέρδος 4.700 δραχμές! Αυτή είναι επένδυση κύριοι! Τούτο το ποσοστό κέρδους (4.700%) αποτελεί αξεπέραστο ρεκόρ σ’ ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, αρχαία και νέα. Και δεν καταρρίφθηκε ποτέ από κανέναν σύγχρονο επιχειρηματία.

Η βασίλισσα Ελισάβετ, εκτιμώντας τη συμβολή αυτού του σπουδαίου πειρατή στην ανάπτυξη τόσο της αγγλικής οικονομίας στο σύνολό της, όσο και του βασιλικού θησαυροφυλακίου ειδικότερα, κάλεσε τον αρχιπειρατή στα ανάκτορα και τον έχρισε λόρδο. Έτσι ο σερ Φράνσις Ντρέικ θα γίνει ο πρώτος και ο μόνος λόρδος πειρατής στην ιστορία της Αγγλίας.

Τούτο το εκπληκτικό γεγονός συνέβη το 1580, την εποχή που ο Σαίξπηρ επένδυε τη μεγαλοφυία του στο περίφημο ελισαβετιανό θέατρο, χωρίς βέβαια να γίνει σερ γι’ αυτόν τον ευτελή λόγο. Βέβαια, αν ζούσε σήμερα θα γινόταν οπωσδήποτε σερ, αφού έγιναν σερ οι σαιξπηριστές ηθοποιοί Λόρενς Ολιβιέ, Ραλφ Ρίτσαρντσον και Τζον Γκίλγουντ. Εμείς οι απόγονοι κλεπτών κάθε μορφής και πειρατών όλων των θαλασσών ξέρουμε να τιμούμε τους πνευματικούς ανθρώπους. Πέρασαν αιώνες από τότε και τα σωρευθέντα ή κληρονομηθέντα «βρώμικα χρήματα» όχι απλώς πλύθηκαν, αλλά έγιναν λαμπίκος. Τόσο, που τώρα πλέον, κανείς να μην ντρέπεται για τα χρήματα που κληρονόμησε, και που κάποτε ήταν οπωσδήποτε βρόμικα. Δεν υπάρχει καθαρό χρήμα, παρά μόνο στον καθαρό εγκέφαλο των αφελών.

Λοιπόν, για να εορταστεί το γεγονός της απονομής του τίτλου του σερ στον αρχιπειρατή Ντρέικ, η βασίλισσα καλεί στα ανάκτορα έναν θίασο για να δώσει παράσταση προς τιμήν του ολόφρεσκου σερ εκ πειρατών, που βέβαια δεν καταλάβαινε τίποτα από θέατρο. Σε μια στιγμή και σύμφωνα με τις απαιτήσεις της δράσης, ένας ηθοποιός που περιφέρεται δώθε κείθε μέσα σ’ ένα σκηνικό που παριστάνει ερείπια κρατώντας ένα κηροπήγιο στο χέρι λέει απελπισμένα: Πού να το ακουμπήσω, πού να το βάλω … Και τότε πετιέται όρθιος ο Ντρέικ και απευθυνόμενος στα παλικάρια του, που τον συνόδευαν στα ανάκτορα, λέει με νόημα: Ρε σεις, μην του πει κανένας πού να το βάλει, γιατί θα του το χώσω εκεί που ξέρει!

Η βασίλισσα που καθόταν δίπλα στον Ντρέικ, έκανε πως δεν άκουσε

Η φεουδαρχία φτάνει στην ακμή της κατά το τέλος του 130υ αιώνα και αγγίζει το τέλος της στο τέλος του 160υ αιώνα, τον καιρό που στην Αγγλία βασιλεύει η Ελισάβετ και κάνει λόρδο τον πειρατή Φράνσις Ντρέικ, πράγμα που ουδείς φεουδάρχης θα το διανοούνταν.

‘Οταν λοιπόν βλέπεις πειρατές και άλλους τέτοιους αλήτες να μπαίνουν όχι μόνο στα σαλόνια των «καλών οικογενειών» αλλά και στο παλάτι, δυο τινά πρέπει να συμβαίνουν: είτε οι λαοί της Ευρώπης μιμούνται τους Νεοέλληνες, είτε οι βασιλιάδες της Ευρώπης αλητοποιούνται ως έλληνες βασιλείς. Το δεύτερο είναι το πιθανότερο.

Βασίλης Ραφαηλίδης – Η κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας

Πηγή – antikleidi.com

«Η μάζα στοχάζεται ελάχιστα. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρεί τις πλάνες της για μεγάλο χρονικό διάστημα»«ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ, κάποιοι έχουν εφεύρει μια εντυπωσιακή μηχανή που κατασκευάζει μεγάλες σύνθετες λέξεις, περίπλοκες κοινοτοπίες, ατέλειωτες προτάσεις, νέες και ανήκουστες εκφράσεις, που όλα αυτά μαζί δημιουργούν μια κατά το δυνατόν δύσκολη γλώσσα, που δίνει την εντύπωση της ευρυμάθειας.ΟΜΩΣ, ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ δεν λένε τίποτα: όποιος τους ακούει, δεν γίνεται αποδέκτης σκέψεων, δεν νιώθει τη γνώση του να αυξάνει, αλλά αισθάνεται την ανάγκη να αναστενάξει: “Ακούω τον μύλο να γυρίζει, αλεύρι όμως δεν βλέπω” -ή βλέπει επιτέλους καθαρά πόσο λειψοί, πόσο χαμερπείς, πόσο άχρωμοι είναι αυτοί που κρύβονται πίσω απ΄αυτή τη βαρύγδουπη απεραντολογία».«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΛΗΘΟΣ ΕΧΕΙ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΙΑ και σχεδόν τίποτε άλλο -αυτό που κυρίως το διακρίνει είναι η έλλειψη κριτικού πνεύματος και επίσης η βραχεία μνήμη.Η ΜΑΖΑ ΣΤΟΧΑΖΕΤΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑ, γιατί της λείπει ο χρόνος και η άσκηση. Αυτός είναι και ο λόγος που διατηρεί τις πλάνες της για μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς όμως να είναι, όπως ο κόσμος των διανοούμενων, σαν τον ανεμοδείχτη που κάθε φορά προσαρμόζεται στους ανέμους της μόδας.ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΤΣΙ: γιατί θα ήτανε τρομακτική η ιδέα των συνεχών ξαφνικών μεταστροφών αυτής της βαριάς και δυσκίνητης ανθρώπινης μάζας, προπάντων αν αναλογιστούμε πόσα θα μπορούσαν να ξεριζωθούν και να ανατραπούν με αυτές τις απότομες μεταστροφές».
Παντού και πάντα υπήρχε μεγάλη δυσαρέσκεια απέναντι στις κυβερνήσεις, στους νόμους και στους κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί ο άνθρωπος θέλει κάπου να επιρρίψει ευθύνες για την αθλιότητα που συνοδεύει μόνιμα την ανθρώπινη ύπαρξη, ενώ όλοι ξέρουμε, στο επίπεδο του μύθου βέβαια, ότι αυτή η κατάρα ήταν δωράκι του Θεού στον Αδάμ, και άρα σε ολόκληρο το γένος των ανθρώπων.

Κι όμως, αυτός ο ψεύτικος ισχυρισμός ποτέ δεν γινόταν με ψευδέστερο και θρασύτερο τρόπο απ’ ό,τι σήμερα, από τους «δημαγωγούς της εποχής».Αυτοί οι τελευταίοι, συγκεκριμένα, είναι ως εχθροί του χριστιανισμού αισιόδοξοι: ο κόσμος είναι για κείνους «αυτοσκοπός» και άρα από μόνος του, δηλαδή σύμφωνα με τις φυσικές του ιδιότητες, αξιοθαύμαστα ρυθμισμένος, το κατ’ εξοχήν κέντρο της ευτυχίας.Όσο για τα κραυγαλέα, κολοσσιαία δεινά που διαψεύδουν την παραπάνω ειδυλλιακή άποψη, τα αποδίδουν αποκλειστικά και μόνο στις διάφορες κυβερνήσεις: αν αυτές οι τελευταίες έκαναν καλά τη δουλειά τους, τότε ο Ουρανός δεν θα διέφερε σε τίποτα από τη Γη, δηλαδή όλοι οι άνθρωποι, χωρίς να κάνουν καμιά προσπάθεια, θα έτρωγαν μέχρι σκασμού, θα μεθοκοπούσαν και θα φρόντιζαν για τη διαιώνιση του είδους μέχρι να τα τινάξουν και οι ίδιοι: γιατί μόνο έτσι μπορεί κανείς να παραφράσει τον «αυτοσκοπό» και τον στόχο της «αέναης προόδου της ανθρωπότητας», την οποία μας υπόσχονται ακούραστα με τις πομπώδεις φράσεις τους........ΕΝΩ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΘΟΥΡΟ ..Ο [ΠΡΩΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΦΑΣΙΣΤΑΣ] ΟΥΑΓΙΝΕΡΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΛΙΤΕΧΝΗ ΜΕΣΟΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΣΚΟΠΟΥ...Ω ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ ΕΠΗΡΕΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΠΕΣΙΜΙΣΤΕΣ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ ΚΑΙ ΛΕΟΠΑΡΝΤΙ Ο ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΟΥΑΓΙΝΕΡΟΣ..

Συγκεκριμένα, η ατονία του πνεύματος συνδέεται σταθερά με την ατονία της αισθαντικότητας και της διεγερσιμότητας, ένα ποιόν που καθιστά κάποιον λιγότερο δεκτικό για πόνους και θλίψεις κάθε είδους κι έντασης.Από την άλλη πλευρά, ακριβώς απ’ αυτήν την ατονία του πνεύματος προέρχεται εκείνη η εσωτερική κενότητα που αποτυπώνεται σε αμέτρητα πρόσωπα και που προδίδεται από την διαρκώς ζωηρή προσοχή για όλα, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα συμβάντα του εξωτερικού κόσμου, κενότητα που αποτελεί την πηγή της ανίας και ποθεί διακαώς να θέσει σε κίνηση το πνεύμα και το θυμικό με οποιοδήποτε μεσοαστών δε εκλογή του μέσου δεν είναι καθόλου απαιτητική, όπως πιστοποιείται από την ευτέλεια των διασκεδάσεων στις όποιες οι άνθρωποι καταφεύγουν, ομοίως δε από το είδος της κοινωνικότητας και των συζητήσεων τους κι εξίσου και από το πλήθος των ανθρώπων που στέκονται στην πόρτα τους η στο παράθυρό τους χαζεύοντας.Απ’ αυτήν την κενότητα, εκπηγάζει η μανία για συντροφιά, διασκέδαση, ψυχαγωγία και πολυτέλεια κάθε είδους, η όποια παρασύρει πολλούς στην σπατάλη και κατόπιν στην ένδεια. Από τούτο το παραστράτημα, τίποτε δεν προφυλάσσει καλύτερα απ’ ότι ο εσωτερικός πλούτος, ο πλούτος του πνεύματος, καθώς αυτός αφήνει τόσο λιγότερο χώρο στην ανία όσο περισσότερο έκτακτος είναι. Η αστείρευτη μάλιστα ικμάδα των σκέψεων, το παιχνίδισμά τους το διαρκώς ανανεούμενο από τα ποικίλα φαινόμενα του εσωτερικού κι εξωτερικού κόσμου, η δύναμη και η ορμή για νέους και διαφορετικούς πάντα συνδυασμούς σκέψεων τοποθετούν το εκτατό μυαλό, εξαιρουμένων στιγμών χαλάρωσης, εκτός της επικράτειας της ανίας.Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, η υψηλή ευφυΐα έχει ως άμεση προϋπόθεση της μία αυξημένη ευαισθησία και ως ρίζα της μία σφοδρή βούληση, άρα και πάθος. Από την σύζευξη της με τις ιδιότητες αυτές, προκύπτει μία πολύ μεγαλύτερη ένταση όλων των συγκινήσεων και μία αυξημένη ευαισθησία για τους ψυχικούς, ακόμη και για τους σωματικούς πόνους, καθώς μάλιστα και μία μεγαλύτερη επίσης ανυπομονησία σχετικά με όλα τα εμπόδια και προσκόμματα- στην δε επίταση των χαρακτηριστικών αυτών συνεισφέρει τα μέγιστα η οφειλόμενη στην ισχυρή φαντασία ζωηρότητα όλων των νοητικών παραστάσεων, ακόμη και των αποκρουστικών. Τα λεχθέντα -τηρουμένων των αναλογιών- ισχύουν για όλες τις διαβαθμίσεις πού καλύπτουν το αχανές διάστημα ανάμεσα στον πιο αποχαυνωμένο ηλίθιο και στην πιο έκτακτη μεγαλοφυΐα.Κατά συνέπεια, ο καθένας βρίσκεται, αντικειμενικά όπως επίσης και υποκειμενικά, τόσο κοντά στην μία πηγή των δεινών τού ανθρώπινου βίου όσο μακριά βρίσκεται από την άλλη- κι επομένως, η φυσική του ροπή τον καθοδηγεί απ’ αυτή την άποψη να προσαρμόζει το αντικειμενικό στο υποκειμενικό, να λαμβάνει, άρα, τις μεγαλύτερες προφυλάξεις κατά της πηγής εκείνης των δεινών στην οποία είναι περισσότερο επιρρεπής.Ό άνθρωπος με πλούσιο πνεύμα πασχίζει προφανώς γι’ αναλγησία, αταραξία, ηρεμία και σχόλη, επιζητεί άρα έναν βίο ήσυχο, ολιγαρκή, όμως απαρακώλυτο και, κατά συνέπεια, αφού γνωρίσει αρκετά αυτούς πού καλούνται «άνθρωποι», θα επιλέξει τον αποτραβηγμένο βίο, και μάλιστα, σε περίπτωση ιδιαίτερης ευφυΐας, την μοναχικότητα- και τούτο επειδή, βέβαια, όσο περισσότερα έχει κανείς καθ’ εαυτόν τόσο λιγότερα χρειάζεται έξωθεν και τόσο λιγότερα μπορούν να σημαίνουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Για τον λόγο τούτο, τα έκτακτα πνευματικά χαρίσματα οδηγούν στην αντικοινωνικότητα. ’Εάν η ποιότητα της συντροφιάς μπορούσε να υποκατασταθεί από την ποσότητά της, τότε θ’ άξιζε τον κόπο να ζει κανείς σ’ ευρύ κοινωνικό κύκλο. Όμως, δυστυχώς, ένας σωρός εκατό ελεεινών παλιάτσων δεν ισοδυναμεί μ’ έναν γνωστικό άνθρωπο.Ό άνθρωπος, αντίθετα, του άλλου άκρου, μόλις η ένδεια του επιτρέψει να πάρει μία ανάσα, θ’ αναζητήσει πάση θυσία διασκέδαση και συντροφιά αρκούμενος σ’ οτιδήποτε και μη αποφεύγοντας τίποτε άλλο περισσότερο απ’ ότι τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς στην μοναχικότητα, ως την κατάσταση εκείνη στην όποια ο καθένας έχει αποσυρθεί στον εαυτό του, γίνεται εμφανές τι έχει ο καθένας καθ’ εαυτόν και τότε ο περιβεβλημένος με πορφυρά βλάξ βαριαναστενάζει υπό το αφόρητο βάρος της ατομικότητας του, ενώ ο υπερχαρισματικός γεμίζει και ζωντανεύει με το πνεύμα του και το πιο έρημο και πληκτικό μέρος·. Για τον λόγο αυτόν, είναι αληθής η ρήση του Σενέκα: "κάθε ηλιθιότητα υποφέρει από υπερκορεσμό για τον εαυτό της" όπως, επίσης, αληθεύει και το απόφθεγμα του Ιησού Σειράχ: ο βίος του μωρού είναι δεινότερος από τον θάνατο.Συνολικά, λοιπόν, καταλήγει κανείς στην διαπίστωση ότι ο βαθμός κοινωνικότητας κάθε ανθρώπου βρίσκεται σε ευθεία αναλογική σχέση με το πόσο πνευματικά ενδεής και γενικά φαύλος είναι, καθώς στην ζωή δεν έχει κανείς και πολλές επιλογές πέραν από εκείνη μεταξύ μοναχικότητας και φαυλότητας

From Wikipedia, the free encyclopedia

Michel Zevaco.

Michel Zevaco (also written as Zévaco) (1 February 1860, Ajaccio - 8 August 1918, Eaubonne) was a French journalist, novelist,publisher, film director, and anti-clerical as well as anarchist activist.

Michel Zevaco founded the anarchist weekly magazine Gueux (French, Beggars) on March 27, 1892. A month later he was jailed for 6 months and fined for praising Pini and Ravachol. Afterwards he wrote for Sébastien Faure's journal, Libertaire, as well as for the anarchist newspaper La Renaissance. In 1898, he edited l'Anticlérical, for the Anticlerical League of France and was involved in supporting Alfred Dreyfus during the eponymous Dreyfus Affair.

Zevaco's famous cloak and dagger novels Les Pardaillan, began to be serialized in the daily newspapers in 1900 to great popular success. Yet he is today quite unknown, in spite of the new interest aroused by popular literature.

A former school teacher, then an officer, he became a militant journalist, who wrote for various revolutionary newspapers, of anarchist tendency. He became famous mainly for the part he played in the anti-clerical struggles at the end of the 19th century. Then, as a writer of serial novels, he published works which had a great success in Jean Jaurès' daily La Petite République, and he became appointed serial writer for Le Matin from 1906 to his death.

His already well-established popularity was made even greater by his promising beginnings as a film-director in 1917. His novels first published by Fayard and Tallandier were republished several times and adapted for the screen; the latest paperback edition only gives a mutilated version, and is impaired by many cuts.

He is remembered as the author of Les Pardaillan, Le Capitan,"Bridge of Sighs" Borgia, Buridan, L'Héroïne, l'Hôtel Saint Pol and Nostradamus, his most famous historical novels, but also published novels related to his times. Some of his serials have not yet been published.

In the 1960's, many of Zevaco's historical novels were translated to Hebrew and published with considerable success by the M. Mizrahi (מ. מזרחי) publishing house in Tel Aviv מ. מזרחי. The 1963 translation of Le Capitan was by Yehoshua Kenaz, a well-known Israeli writer.^[1] However, these Hebrew translations are long out of print, and Zevaco is virtually unknown to later generations of Hebrew readers.

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ [ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ] ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΡΟΑΠΕΧΟΝΤΑ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ ΜΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΦΟΡΜΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝ.ΠΡΩΤΟΙ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΤΟΝ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ ΜΗ ΘΕΛΩΝΤΑΣ ΝΑ ΔΙΧΩΡΗΣΟΥΝ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΕΨΙΑ.ΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΒΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΑΤΥΡΙΖΕ ΕΞΥΠΝΑ Ο ΕΡΖΕ [Η Ο ΓΚΟΣΙΝΗ] ΟΠΟΥ ΒΑΛΑΝΕ ΜΙΑ ΑΓΓΕΛΙΑ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΟΥΝΕ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΕΝΟΥΣ ΒΑΘΥΠΛΟΥΤΟΥ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΕΝ ΕΚΡΕΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ [ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ] ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΑΣΧΕΤΟΙ ΠΟΥ ΙΣΧΥΡΗΖΟΝΤΑΝ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΑΥΤΟΥ. .ΤΟ ΙΔΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.ΜΟΛΙΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΔΗΛΩΣΑΝ ΟΤΙ ΘΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΕΛΑΦΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΜΑΣ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΑΤΑ ΕΣΠΕΥΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΟΥΝ ΩΣ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Μια Εποχή στην Κόλαση 3 hrs · Σάντε Τζερόνιμο Καζέριο ( Sante Caserio, Motta Visconti, 8 Σεπτεμβρίου 1873 – Lyons, 16 Αυγούστου 1894). Ιταλός αναρχικός που σε ηλικία 21 ετών εκτέλεσε στην Λυών στις 24 Ιουνίου 1894 τον πρόεδρο της 3ης Γαλλικής Δημοκρατίας Καρνό.ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ Ο Καζέριο γεννήθηκε στο Μότα Βισκόντι (Motta Visconti) της Λομβαρδίας από φτωχή και πολύτεκνη αγροτική οικογένεια και ορφάνεψε μικρός από πατέρα, με αποτέλεσμα να φύγει μόλις 10 ετών παιδί για να αναζητήσει την τύχη του στο Μιλάνο, όπου έπιασε δουλειά σε ένα αρτοποιείο. Στην εφηβεία του ήλθε σε επαφή με τους αναρχικούς κύκλους της πόλης και τελικά, μετά την στρατιωτική του θητεία, προσχώρησε το 1891 στην ομάδα «A pè», έπειτα από την πρώτη στην Ιταλία και ματωμένη εργατική πρωτομαγιά της Πιάτσα Σάντα Κρότσε (Piazza Santa Croce) της Ρώμης, ενώ σπούδασε μόνος του, βοηθούμενος από την σοσιαλίστρια δασκάλα και ποιήτρια Νέγκρι (Ada Negri, 1870 – 1945).ΦΥΓΗ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ Ο ομοϊδεάτης του δημοσιογράφος Πιέτρο Γκόρι (Pietro Gori, 1865 – 1911) τον έχει περιγράψει ως συμπονετικό και γενναιόδωρο και τον θυμόταν να μοιράζει στους άνεργους εργάτες έξω από την συνδικαλιστική έδρα «Camera del Lavoro» ψωμί και αναρχικά φυλλάδια τυπωμένα με δικά του έξοδα, από τον φτωχό μισθό του. Συνελήφθηκε για πρώτη φορά το 1892 μετά από μία συγκέντρωση και έπειτα από λίγο υποχρεώθηκε να φύγει από την Ιταλία, όταν διατάχθηκε η σύλληψή του επειδή είχε μοιράσει αντιπολεμικές προκηρύξεις σε στρατιώτες. Ο Σάντε διέφυγε αρχικά στο Λουγκάνο (Lugano) της Ελβετίας, έμεινε για λίγο στην Γενεύη (Geneva) και εν συνεχεία πέρασε στην Γαλλία και κατέληξε στην Λυών (Lyons). Στην Γαλλία όμως, η κυβέρνηση είχε ήδη ενεργοποιήσει τους καταπιεστικούς νόμους (τους ειρωνικά αποκαλούμενους «Lois scélérates») που ακύρωναν στην πράξη τους νόμους του 1881 που εγγυώντο την ελευθερία του Τύπου, ενώ κατά τους πρώτους μήνες του 1894 η αστυνομία είχε κτυπήσει άγρια το εκεί αναρχικό κίνημα με αλλεπάλληλες επιδρομές σε σπίτια, έρευνες, ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και φυλακίσεις.ΤΟ ΚΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΝ ΚΑΡΝΟ Κατά τις 9 το βράδυ της 24ης Ιουνίου 1894, μετά από την ομιλία του προέδρου της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας Σαντί Καρνό (Marie Francois Sadi Carnot, 1837 – 1894) στα εγκαίνια της «Παγκόσμιας Έκθεσης» («Exposition Universelle») της Λυών, ο Σάντε εκδικήθηκε τον θάνατο των αναρχικών βομβιστών Ωγκύστ Βαγιάν (Auguste Vaillant, 1861 – 1894) και Εμίλ Ανρύ (Emile Henry, 1872 – 1894), στους οποίους ο Καρνό είχε αρνηθεί να δώσει χάρη, επιτιθέμενος στην άμαξα του προέδρου και καρφώνοντάς τον κοντά στην καρδιά, με ένα μαχαίρι βαμμένο κόκκινο και μαύρο.Ο Καρνό πέθανε μετά από δύο ώρες, όμως ο εκτελεστής δεν προσπάθησε να διαφύγει, αλλά έμεινε δίπλα στην άμαξα, φωνάζοντας «Ζήτω η Επανάσταση! Ζήτω η Αναρχία!», μέχρι που πιάστηκε από τους αστυνομικούς, ξυλοκοπήθηκε άγρια και κλείστηκε στις φυλακές. Όταν το πλήθος έμαθε ότι ο εκτελεστής ήταν Ιταλός, χίμηξε στα καταστήματα των οποίων οι ιδιοκτήτες ήσαν Ιταλοί και τα πυρπόλησε.Η ΔΙΚΗ Ο φυλακισμένος Σάντε βασανίστηκε για να αποκαλύψει τυχόν συνεργάτες του, όμως κράτησε το στόμα του κλειστό και επέμεινε ότι έδρασε μόνος. Ωστόσο, την επόμενη ημέρα της εκτέλεσης του Καρνό, η σύζυγός του είχε πάρει έναν φάκελο που περιείχε μία φωτογραφία του επίσης εκτελεσμένου στις 11 Ιουλίου 1892 αναρχικού Φρανσουά Ραβασόλ (Francois Claudius Koenigstein «Ravachol», 1859 – 1892) με το σημείωμα «Τον εκδικηθήκαμε!».Οι κυβερνητικές εφημερίδες προσπάθησαν να περιγράψουν τον εκτελεστή του Καρνό σαν ψυχικά διαταραγμένο άτομο «που δεν κινείτο από καμμία απολύτως πολιτική φιλοσοφία», ανησυχώντας για τις επιπτώσεις εάν σχημάτιζε την εντύπωση ο λαός ότι υπήρχε όντως μία μειοψηφία αποφασισμένων έως θανάτου ανθρώπων που στρέφονταν ενάντια στην εξουσία. Τόσο στην Γαλλία όσο και στην Ιταλία άρχισε πάντως κυνήγι αναρχικών που θεωρούντο «συνεργάτες» του Σάντε Καζέριο. Κυνηγημένος από την ιταλική αστυνομία Γκόρι υποχρεώθηκε να διαφύγει στην Ελβετία, ενώ η μόλις 17χρονη Μαρία Ρόντα (Maria Roda, συμμαθήτρια του Σάντε τότε που τους δίδασκε η Νέγκρι), συνελήφθη μαζί με μερικούς ακόμα ομοϊδεάτες της στο Μιλάνο.Η δίκη του Σάντε Καζέριο έγινε στις 2 και 3 Αυγούστου. Εκεί, ο κατηγορούμενος ανέτρεψε την εικόνα του «ψυχικά διαταραγμένου» και άρθρωσε καθαρά πολιτικό λόγο στην απολογία του: «όταν η πολιτική εξουσία επιστρατεύει εναντίον μας τα όπλα, τις αλυσίδες και τα μπουντρούμια, τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι αναρχικοί για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας, να κάτσουμε μήπως κλεισμένοι στα σπίτια μας; Όχι βέβαια. Αντίθετα, θα της απαντάμε με τον δυναμίτη, την βόμβα το στιλέτο και το μαχαίρι. Με άλλα λόγια οφείλουμε να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να καταστρέψουμε την πλουτοκρατία και τις κυβερνήσεις της». Λίγες ώρες αργότερα, του επιβλήθηκε η θανατική ποινή.ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ Το «Συμβούλιο Χαρίτων» απέρριψε στις 14 Αυγούστου όλες τις εκκλήσεις για ακύρωση της θανατικής του ποινής και τελικά τα ξημερώματα της 16ης Αυγούστου 1894 ο μόλις 21χρονος Σάντε οδηγήθηκε στην καρμανιόλα που είχε στηθεί έξω από τις φυλακές. Λίγο πριν κοπεί το κεφάλι του, φώναζε δυνατά: «Κουράγιο εξάδελφοι (σύντροφοι)! Ζήτω η Αναρχία!» («Coraggio Cugini! Evviva l’ Anarchia!»).Σε επιστολή που έγραψε στην αδελφή του την παραμονή της καρατόμησής του, ο Σάντε έγραψε: «Όταν έφυγα για τον στρατό, πλησίασες στο κρεβάτι μου, έβαλες κάτι στο χέρι μου και έφυγες για την δουλειά σου. Έμεινα ακίνητος χωρίς να μιλάω, μετά έβαλα τα κλάματα σαν μωρό παιδί. Άνοιξα το χέρι μου και βρήκα μία λίρα. Και σκέφτηκα: η αδελφή σου που είναι τόσο νέα, δουλεύει όλη την μέρα για την άθλια πληρωμή των είκοσι λεπτών, όμως είναι πολύ ευχαριστημένη επειδή βοηθάει και ξαλαφρώνει λίγο την αγαπημένη μητέρα, στα έξοδα του σπιτιού, και η ευγενική της καρδιά στερήθηκε μία ολόκληρη λίρα γιατί ήξερε ότι δεν είχα λεφτά! Αυτό είναι το τελευταίο μου γράμμα, αγαπητή μου αδελφή. Όταν θα διαβάζεις αυτές τις λέξεις, το κεφάλι μου θα έχει πέσει κάτω από την λεπίδα! Μην πιστέψεις σε όσα σου πουν για μένα, ότι είμαι τάχα ένας δολοφόνος, αλλά σκέψου ότι πηγαίνω στο θάνατο για ένα μεγάλο ιδανικό. Σήμερα είσαι πάρα πολύ μικρή, όμως θα έρθει η ημέρα που θα υποχρεωθείς να παλέψεις και εσύ ενάντια στην αθλιότητα και τότε θα καταλάβεις γιατί πέθανε ο αδελφός σου. Σε χαιρετώ και σε φιλώ με όλη μου την καρδιά, σφίγγοντάς σου το χέρι. Ο αγαπημένος σου αδελφός, Σάντε Καζέριο».ΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ Ο Πιέτρο Γκόρι του αφιέρωσε μία συγκινητική μπαλάντα («La ballata di Sante Caserio»), ενώ άγνωστοι ιταλοί αναρχικοί συνέθεσαν στην μνήμη του το τραγούδι «L‘ interrogatorio di Sante Caserio» («Η ανάκριση του Σάντε Καζέριο»):«Entra la corte, esamina il Caserio, e gli domanda se si era pentito. Cinque minuti mi avessero dato un altro presidente avrei ammazzato. Lo conoscete voi questo pugnale? Sí che lo conosco, ci ha il manico arrotondo, nel cuore di Carnot l’ho penetrato a fondo. Li conoscete voi i vostri compagni? Sí che li conosco, io son dell’ Αnarchia, Caserio fa il fornaio, e non la spia» «Οι δικαστές εισέρχονται, εξετάζουν τον Καζέριο,και αν έχει μετανοιώσει τον ρωτάνε.Πέντε λεπτά αν μου δίνονταν έναν ακόμα πρόεδρο θα ‘χα σκοτώσει.Αναγνωρίζεις αυτό το μαχαίρι;Φυσικά, έχει στογγυλή την λαβή και στην καρδιά του Καρνό βαθιά το ‘χω καρφώσει.Αναγνωρίζεις συντρόφους σου;Φυσικά, όμως ανήκω στην Αναρχία,ο Καζέριο είναι φούρναρης, όχι καταδότης».ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:Andre Nataf, «La vie quotidienne des anarchistes en France, 1880 – 1910», Paris, 1992Διάφορες εφημερίδες και περιοδικά από το Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας Πηγη: https://rassias.wordpress.com

Posted on 4 Ιανουαρίου, 2011 3:22 πμ από risinggalaxy

τον μεταφραστή παριστάνει ο risinggalaxy

Έχουν μαζευτεί εδώ και καιρό κάποια κείμενα ή αποσπάσματα βιβλίων που έχω μεταφράσει(πάντως δεν διεκδικώ σε καμιά περίπτωση τον τίτλο του μεταφραστή) και λέω να τα ποστάρω όλα, σημειώνοντας ότι για τυχόν λάθη που μπορεί να έχουν γίνει δεν ευθύνονται οι πρωτότυπες εκδόσεις στα αγγλικά αλλά το γεγονός ότι ΔΕΝ είμαι μεταφραστής.

Το «Απαιτώντας το αδύνατο- Μια Ιστορία του Αναρχισμού» του Πήτερ Μάρσαλ θεωρείται πλέον ένα από τα κλασικά βιβλία πάνω στην ιστορία και τις ιδέες του Αναρχισμού, και ίσως το πιο περιεκτικό. Ο Νόαμ Τσόμσκυ έχει δηλώσει ότι το προτείνει πάντα σε όποιον θέλει να έχει μια άποψη για τις ιδέες του αναρχισμού. Μαζί με το «Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης» του Ντανιέλ Γκερέν θεωρούνται τα πλέον περιεκτικά -τόσο στη γραφή όσο και στο μέγεθος- ιστορικά έργα της ιστορίας των αναρχικών και των ιδεών τους. Δυστυχώς λόγω του μεγέθους τους(εκτίμηση μου) δεν έχουν μεταφραστεί στην Ελληνική γλώσσα.

Ακολουθεί η μετάφραση(χωρίς επιμέλεια) της εισαγωγής του βιβλίου ενώ θα παρακαλούσα όποιον-α ενδιαφέρεται, να επικοινωνήσει μαζί μου για την πιθανότητα μιας ολοκληρωμένης συλλογικής μετάφρασης υπό τη μορφή pdf.

Εισαγωγή

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΣ, η συγκρότηση των απελπισμένων που πετώντας βόμβες εύχονται το τέλος του πολιτισμού. Η αναρχία είναι το χάος, όταν ο νόμος και η τάξη καταρρέουν και τα καταστροφικά πάθη των ανθρώπων εξεγείρονται. Η αναρχία ειναι μηδενισμός, η εγκατάλειψη όλων των ηθικών αξιών και το λυκόφως της λογικής. Aυτό είναι το φάντασμα της αναρχίας που στοιχειώνει την έδρα του δικαστή και το υπουργικό συμβούλιο. Στη λαική φαντασία και στη καθημερινή μας γλώσσα, η αναρχία σχετίζεται με τη καταστροφή και την ανυποταγή αλλά και με τη χαλάρωση και την ελευθερία. Ο αναρχικός απ’ οτι φαίνεται βρίσκει καλή παρέα στους βάνδαλους, τους εικονοκλάστες, τους άγριους, τους βάρβαρους και τους ρουφιάνους. Έχει αποθανατιστεί για της επόμενες γενιές στη νουβέλα του Τζόζεφ Κόνραντ “Ο Μυστικός Πράκτορας”(1907) ως ο φανατικός που προσβλέπει στη κατάρρευση των κυβερνήσεων και της πολιτισμένης κοινωνίας.

Δεν αποτελεί έκπληξη που ο αναρχισμός έτυχε αρνητικής δημοσιότητας. Είναι πολύ συνηθισμένο να απορρίπτουμε το ιδεατό του για γνήσια ελευθερία ως ουτοπικό στη καλύτερη των περιπτώσεων ή ακόμη χειρότερα, ως μια επικίνδυνη χείμαιρα.

Οι αναρχικοί απορίπτονται ως τρελοί υπονομευτές, ακαμπτοι εξτρεμιστές και επικίνδυνοι τρομοκράτες από τη μια ή ως αφελείς ονειροπαρμένοι και ευγενείς άγιοι απο την άλλη. Ο Αμερικανός πρόεδρος Θήοντορ Ρουσβελτ διακήρυξε στο τέλος του προπερασμένου αιώνα πως : “O αναρχισμός είναι το έγκλημα κατά ολόκληρου του ανθρώπινου γένους και όλη η ανθρωπότητα θα πρέπει να ενωθεί ενάντια στους αναρχικούς”.

Για να είμαστε ακριβείς μόνο μια μίκρη μειοψηφεία αναρχικών εφάρμοσε το τρόμο ως μια επαναστατική στρατηγική και κυρίως στη δεκαετία του 1890, όταν σε μια περίοδο πλήρους απελπισίας υπήρξε μια πλημυρίδα απο θεαματικές βομβιστικές επιθέσεις και πολιτικές δολοφονίες. Αν και συχνά σχετίζεται με τη βία, ιστορικά ο αναρχισμός υπήρξε μακράν λιγότερο βίαιος από άλλες πολιτικές συγκροτήσεις, και εμφανίζεται σαν μια αναιμική νεολαία που σπρώχνεται στην άκρη του δρόμου απο τις παρελαύνουσες ορδές των φασιστών και των απολυταρχικών κομμουνιστών.

Δεν έχει το μονοπώλιο στη βία και συγκρινόμενος με τον Εθνικισμό , το Λαικισμό και τη Μοναρχία εχει υπάρξει σχετικά ειρηνικός. Περαιτέρω, ως μια παράδοση που περικλείει σκεπτόμενους και ειρηνικούς ανθρώπους όπως ο Γκόντγουιν, o Προυντόν, o Κροπότκιν, και ο Τολστόυ, με ευκολία μπορεί να απορριφθεί σαν ενγενώς τρομοκρατικος και μηδενιστικός. Από τους κλασικούς αναρχικούς μόνο ο Μπακούνιν εξύμνησε τη ποίηση της καταστροφής στα πρότερα έργα του και αυτό διότι όπως πολλοί άλλοι στοχαστές και καλλιτέχνες ένιωσε ότι πρώτα ήταν απαραίτητο να καταστραφεί το παλιό για να γεννηθεί το νέο.

Η κυρίαρχη γλώσσα και κουλτούρα σε μια κοινωνία τείνει να ανακλά τις αξίες και τις ιδέες αυτών που είναι στην εξουσία. Οι αναρχικοί πιο πολύ από τους περισσότερους υπήρξαν θύματα της τυρανίας στενών εννοιών, και παγιδεύτηκαν σε αυτό που οΤόμας Πέην αποκάλεσε “Η Βαστίλη της λέξης”. Αλλά είναι εύκολο να δούμε γιατί οι εξουσιαστές φοβούνται την αναρχία και “ταμπελώνουν” τους αναρχικούς ως καταστροφικούς φανατικούς. Γιατί αμφισβητούν τα ίδια τα θεμέλια της εξουσίας τους. Η λέξη “anarchy” προέρχεται από την Ελληνική λέξη “αναρxία”που σημαίνει την ύπαρξη “χωρίς αρχηγό” αλλά συνήθως μεταφράζεται και ερμηνεύεται ως “χωρίς εξουσιαστη”. Από την αρχή, ήτανε λογικό για τους εξουσιαστές να λένε στα αντικείμενα τους ότι χωρίς την εξουσία τους θα επέρχονταν ο όλεθρος. Όπως έγραψε ο Γέητς :”Πράγματα καταρρέουν,το κέντρο δεν μπορεί να κρατήσει, και μόνο αναρχία εξαπολυεται στο κόσμο”.

Kατά τον ίδιο τρόπο, οι υποστηρικτές του νόμου επιχειρηματολογούν πως ένα κράτος δίχως νόμους θα σήμαινε αβεβαιότητα, ατιμωρησία και βία. Άρα οι κυβερνήσεις και οι νόμοι είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της τάξης και της ηρεμίας.

Αλλά έγινε ολοένα και πιο ξεκάθαρο σε γενναίους και ανεξάρτητους διανοούμενους ότι ενώ τα Κράτη και οι κυβερνήσεις θεωρητικά αποσκοπούσαν στο να αποτρέπουν την αδικία, στην ουσία διαιώνιζαν την καταπίεση και την ανισότητα. Το Κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, το νόμο, τη δικαιοσύνη, τις φυλακές και το στρατό έφτασε να θεωρήται όχι ως η θεραπεία, αλλά ως πρωταρχικό αίτιο της κοινωνικής αταξίας. Τέτοιοι ανορθόδοξοι στοχαστές πήγαν ακόμα παραπέρα με το να υπονοήσουν το εξής εξωπραγματικό, πως μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές δεν θα υποχωρούσε σε μια κατάσταση χαοτικής ακυβερνησίας, αλλά ίσως παρήγαγε τη πιο επιθυμητή μορφή μιας εύτακτης ανθρώπινης ύπαρξης.

Το “κράτος τη φύσης”, η κοινωνία δίχως κυβέρνηση, δε χρειάζεται τελικά να είναι ο εφιάλτης του Χόμπς, αυτός του μόνιμου πολέμου όλων εναντίων όλων, αλλά μάλλον μια κατάσταση ειρηνικής και παραγωγικής διαβίωσης. Σαφώς θα έμοιαζε πιο κοντά στο κράτος της φύσης του Λόκ, στο οποίο οι άνθρωποι ζούν από κοινού σε ένα κράτος “τέλειας ελευθερίας στο να καθορίζουν τις πράξεις τους”, στα πλαίσια ενός νόμου της φύσης, και “ζούν σύμφωνα με τη λογική, δίχως ένα κοινό προιστάμενο στη γη με την εξουσία να κρίνει ανάμεσα τους”. Oι αναρχικοί μόνο αποφεύγουν τη πρόταση του Λόκ, ότι σε μια τέτοια κατάσταση η απόλαυση τη ζωής και της ιδιοκτησίας θα ήταν απαραίτητα αβέβαιη η άβολη.

Για αυτό το λόγο, ο Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, ο πρώτος αυτο-αποκαλούμενος αναρχικός, γράφοντας το δέκατο ένατο αιώνα, διατύπωσε το ακόλουθο παράδοξο: “Η Αναρχία είναι Τάξη”. Αυτή η επαναστατική εισαγωγή του, αντηχεί έκτοτε, γεμίζοντας με φόβο τους εξουσιαστές μιας και μπορεί να ξεπεραστούν, και εμπνέει τους αλοτριωμένους και τους σκεπτόμενους με ελπίδα, μιας και μπορούν να φανταστουν μια εποχή που μπορεί και να είναι ελεύθεροι να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους.

Το ιστορικό αναρχικό κίνημα έφτασε στο υψηλότερο σημείο του μέχρι σήμερα σε δύο από τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του εικοστού αιώνα – τη Ρωσική και την Ισπανική. Στη Ρωσική Επανάσταση, οι αναρχικοί προσπάθησαν να δώσουν νόημα στο σύνθημα “Όλη η εξουσία στα σοβιέτ”, και σε πολλές περιοχές, ιδίως στην Ουκρανία, εγκαθίδρυσαν ελεύθερες κομμούνες.

Αλλά ενώ οι Μπολσεβίκοι συγκέντρωναν τις δυνάμεις τους, οι αναρχικοί άρχισαν να χάνουν έδαφος. Ο Τρότσκυ ως επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού, συνέτριψε το αναρχικό κίνημα με ηγέτη το Νέστορ Μάχνο στην Ουκρανία, και κατέστειλε τη τελευταία ελευθεριακή επανάσταση ναυτικών και εργατών, γνωστή ως “Ανταρσία της Κροστάνδης” στα 1921.

Μακράν το μεγαλύτερο αναρχικό πείραμα έλαβε χώρα στην Ισπανία τη δεκαετία του 1930. Στο ξεκίνημα του Ισπανικού Εμφυλίου, χωρικοί κυρίως από την Ανδαλουσία, την Αραγωνία και τη Βαλένθια, οργάνωσαν με οίστρο ενα δίκτυο απο κολεκτίβες σε χιλιάδες χωριά. Στην Καταλωνία, το πιο ανεπτυγμένο βιομηχανικά μέρος της Ισπανίας, αναρχικοί διαχειρίζοταν τις βιομηχανίες μέσω εργατικών κολεκτίβων, βασισμένων στις αρχές της αυτοδιαχείρησης. Ο Τζώρτζ Όργουελ έχει αφήσει μια αξιωσημείωτη καταγραφή της επαναστατικής ατμόσφαιρας στο βιβλίο του “Προσκήνημα στη Καταλωνία”(1938). Όμως η ανάμειξη της φασιστικής Ιταλίας και Γερμανίας στο πλευρό του Φράνκο και των ανταρτών του, και η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης να μειώσει την ήδη περιορισμένη παροχή οπλισμού μέσω των κομμουνιστών, σήμαινε πως το πείραμα ήταν καταδικασμένο. Κομμουνιστές και αναρχικοί πολέμησαν μεταξύ τους στη Βαρκελώνη το 1937, και ο Φράνκο θριάμβευσε σύντομα μετά. Εκατομμύρια Ισπανών αναρχικών πέρασαν στη παρανομία η έχασαν το δρόμο τους.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος που ακολούθησε διέλυσε το διεθνές αναρχικό κίνημα, και οι πιο αφοσιωμένοι περιορίστικαν στην κυκλοφορία μικρών περιοδικών και τη καταγραφή περασμένων μεγαλείων. Μόνο η στρατηγική της πολιτικής ανυπακοής του Γκάντι, που χρησιμοποιήθηκε για να εκδιώξει τους Άγγλους από την Ινδία και το όραμα του για μια αποκεντροποιημένη κοινωνία βασισμένη σε αυτόνομα χωριά, φάνηκε να δείχνουν κάποια φωτεινά σημεία ελευθεριακής σκέψης. Όταν ο Τζώρτζ Γούντκοκ έγραψε τη δικιά του ιστορία του αναρχισμού στις αρχές του 1960, μετά λύπης συμπέρανε ότι το αναρχικό κίνημα ήταν ένας χαμένος σκοπός και ότι το αναρχικό ιδεώδες μπορούσε πρωτίστως να μας βοηθήσει στο “να κρίνουμε τη κατάσταση μας και να δούμε τους στόχους μας”. Επίσης ο ιστορικός Τζέημς Τζόλλ πρόσθεσε την δικιά του ελεγειακή νότα σύντομα μετά και ανακοίνωσε την αποτυχία του αναρχισμού ως μιας σοβαρής πολιτικής και κοινωνικής δύναμης”, ενω ο κοινωνιολόγος Ίρβαιν Χόροβιτζ επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως “ήταν καταδικασμένος απο την αρχή σε αποτυχία”.

Τα γεγονότα σύντομα τους απέδειξαν λάθος. Ο αναρχισμός σαν ενα ηφαίστιο αξιών και ιδεών ήταν ανενεργός και όχι εξαφανισμένος. Η δεκαετια του εξηντα γνώρισε μια αξιοσημειωτη αναγενηση αν και σε μια πρωτοεμφανιζομενη και πιο εξαπλωμένη μορφη. Πολλα απο τα θεματα της Νεας Αριστερας – η αποκεντρωση, η κατοχή του ελεγχου απο τους εργατες, η συμμετοχικη δημοκρατια – ήταν κεντρικές αναρχικές προτεραιοτητες. Bαθια σκεφτομενοι Μαρξιστες οπως ο E.Π. Τόμσον ξεκίνησαν να αποκαλουν τους εαυτους τους “ελευθεριακους σοσιαλιστες” ωστε να αποστασιοποιηθούν απο τις απολυταρχικες τακτικες των κομματων της πρωτοπορίας. Η αναπτυξη της αντικουλτουρας, βασισμενη στην ατομικοτητα, τη κοινότητα, και την απολαυση, εξεφραζε μια βαθεια αναρχικη ευαισθησια, αν οχι μια αυτό-συνηδητή γνωση. Για μια ακομα φορα εγινε ρεαλιστικο το να απαιτεις το ακατόρθωτο.

Κουρασμένοι απο τους απρόσωπους μονολιθικούς θεσμούς, το κενο παραπλανητικο λογο των πολιτικων καριερας, και τη γκριζα εργασιακη μονοτονια, η δυσαρεστημένη νεολαία ύψωσε τη μαύρη σημαία σε Λονδίνο, Παρισι, Άμστερνταμ, Βερολινο, Σικαγο, Πολη του Μεξικο, Μπουενος Αιρες και Τοκυο. Οι μαθητικές εξεγερσεις του 1968 ειπηρξαν ελευθεριακης εμπνευσης. Στο Παρισι οι αφίσες στους δρομους παραδοξως διακυρησαν “Να ειστε ρεαλιστες, απαιτητε το ακατόρθωτο”, “Απαγορευεται να απαγορευεις” και “Η φαντασια στην Εξουσια”.

Οι Καταστασιακοί καλουσαν για ενα εκτεταμενο μετασχηματισμο της καθημερινότητας. Οι Provos και οι Kabouters στην Ολλανδια συνεχιζαν τη παράδοση της δημιουργικης αντιπαραθεσης. Οι αυθορμητες εξεγερσεις και αντιπαραθέσεις αυτης της περιοδου εδειξαν ποσο ευαλωτα θα μπορουσανε να ειναι τα συνχρονα συγκεντρωτικα Κρατη.

Οι ιστορικοί κράτησαν σημειωσεις. Tο “L’Anarchisme: de la doctrine a l’action(1965), του Ντανιέλ Γκερέν αντανακλασε αλλα και βοηθησε να αναπτυχθει μια ελευθεριακή ευαισθησία τη δεκαετία του ’60: εγινε best seller και μεταφραστηκε σε πολλές γλωσσες. Ο Γκερέν κατεληξε οτι μπορει να υπαρξει Κρατικος κομμουνισμός, αλλα οχι αναρχισμος ο οποιος ήταν εκτός των αναγκών του σύγχρονου κόσμου. και αισθάνθηκε οτι η προβλεψη του επαληθευτηκε πληρως απο τα γεγονότα της Πραγας και του Παρισιου το 1968. Ο Τζόλ υποχρεωθηκε να αναγνωρίσει οτι ο αναρχισμος συνεχιζε να ειναι μια ζωντανη παραδοση και οχι μονο ψυχολογικού η ιστορικου ενδιαφεροντος. Ο Γούντοκ επισης εξομολογηθηκε οτι υπήρξε βιαστικος στο να ανακυρηξει τον αναρχισμο ενα βημα πριν το θανατο. Σαφώς, βρισκοτανε μακρια απο τον επιθανατιο ρονχο του και ειχε γινει “ενας Φοίνικας σε μια αφυπνηζομενη ερημο”.

Ο αναμενόμενος μετασχηματισμος της καθημερηνοτητας δεν ηρθε στη δεκαετια του ’70, αλλα η επιροη των αναρχικων συνεχισε να αποκαλυπτεται σε πολλα πειράματα επανω στη ζωη σε κοινοτητες στην Ευρωπη και τη Νοτια Αμερικη στα οποια επιχειρήθηκε να δημιουργηθουν ελευθερες ζωνες μεσα στα Εταιρικα Κρατη.

Το κίνημα για τον ελενγχο στα χερια των εργατων και την αυτοδιαχειρηση αντηχούσε τις αρχες του αναρχο-συνδικαλισμου. Τα κινηματα ειρηνης και γυναικών ειχανε εντυπωσιαστει απο την αναρχικη κριτικη στη κυριαρχια και την ιεραρχία, και ειχανε υιοθετησει σε διαφορους βαθμους την αναρχικη εμφαση στην αμεση δράση και τη συμμετοχικη δημοκρατια. Το κινημα των Πρασινων ειναι αναρχικό στην επιθυμια του να αποκεντροποιησει την οικονομια και να αποδομήσει τη προσωπικη και πολιτικη εξουσια. Αναρχικοι εχουν επιρεασει τα πεδια της εκπαιδευσης, των συνδικατων, του κοινοτικου σχεδιασμου και της κουλτούρας.

Η πρόσφατη ταση προς πιο στρατικοποιημενες, συγκεντρωτικες και μυστικοπαθεις κυβερνήσεις δημιουργησε ενα αντι-κινημα ανθρωπων που αμφισβητουν την εξουσία και επιμενουν να σκεφτονται για τους εαυτους τους.

Στα απομεινάρια των ολοκληρωτικων σοσιαλιστικων καθεστώτων, υπάρχει μια διαδεδομένη απαίτηση για περισσότερο αυτό-προσδιορισμό και θεμελιώδεις ελευθερίες. Στις ανεξάρτητες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ο ρόλος του Κράτους έχει έρθει και πάλι στη συζήτηση, και νέοι ριζοσπάστες διαβάζουν Μπακούνιν και Κροπότκιν για πρώτη φορά. Πρίν την επέμβαση των τάνκς, οι -μαθητικής έμπνευσης- διαδηλώσεις στη Κίνα το Μάιο του 1989 έδειξαν τις δημιουργικές πιθανότητες της μή-βίαιης άμεσης δράσης και οδήγησαν σε καλέσματα για αυτόνομα συνδικάτα και αυτοδιαχείρηση στα αναρχικά πρότυπα.

Στη Δύση, πολλοί από τη Δεξιά στράφηκαν επίσης στους αναρχικούς στοχαστές για έμπνευση. Ενα νέο κίνημα υπέρ του αναρχο-καπιταλισμού αναδύθηκε το οποίο ήθελε την απορύθμιση ης οικονομίας και να δώσει ένα τέλος στον κυβερνητικό παρεμβατισμό. Αν και στη πραξη εκαναν το αντιθετο, η πρωθυπουργος της Βρετανίας Μαργκαρετ Θατσερ προσπαθησε να “οπισθοχωρισει τα συνορα του κράτους”, ενω στις Η.Π.Α. ο προεδρος Ροναλντ Ρηγκαν ηθελε να τον θυμουνται πρωταρχικά για το οτι “ξεφορτωθηκε τη κυβερνηση απο τις πλατες των ανθρώπων”. Το Φιλελευθερο κομμα το οποιο ωθησε αυτες τις ιδεες παραπερα, εγινε το τριτο μεγαλυτερο κομμα στις Ηνωμενες Πολιτειες τη δεκαετια του 1980.

Ειναι ξεκάθαρη πρόθεση αυτού του βιβλίου να αναδείξει την ύπαρξη μιας μεγάλης αναρχικής παράδοσης η οποία προσφέρει πολλές ιδέες και αξίες σχετικές με τα σύγχρονα θέματα και προβλήματα. Δεν έχει σκοπό, όπως πολλές άλλες μελέτες του αναρχισμού, να είναι μια μεταμφιεσμένη μορφή προπαγάνδας, επιτιθέμενη στις Μαρξιστικές και Φιλελεύθερες κριτικές, μόνο και μόνο για να θεμελιώσει την ιστορική σημασία και σύνδεση του αναρχισμού. Ουτε προσφερει, οπως η προσφατη δουλειά του David Miller, εναν απολογισμο του αναρχισμου ως ιδεολογια, ως ενα κατανοητό δογμα που εκφραζει τα συμφεροντα μια κοινωνικης ομαδας.

Το “ Απαιτώντας το Ακατορθωτο” ειναι πρωτίστως μια κριτική ιστορία των αναρχικών ιδεών και κινημάτων, αναζητώντας την προέλευση και ανάπτυξη τους, απο τους αρχαίους πολιτισμούς μέχρι σήμερα. Eξετάζει συγκεκριμένους στοχαστές αλλά δε θεωρεί τις δουλειές τους ως αυτο-αναφορικά και ολοκληρωμένα κείμενα.

Προσπαθεί να τοποθετήσει τους στοχαστές και τα έργα τους σε ενα συγκεκριμένο ιστορικό και προσωπικό πλαίσιο αλλά και ως μέρος των ευρύτερων παραδόσεων.

Το από που μπορεί κάποιος να ξεκινήσει και να τελειώσει σε μια τέτοια μελέτη είναι προφανώς υπο συζήτηση. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως η μελέτη του αναρχισμού θα έπρεπε να ξεκινήσει με τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, τον πρώτο αυτο-αποκαλούμενο αναρχικό, και να περιοριστεί μόνο στους επόμενους στοχαστές που αποκάλεσαν τους εαυτούς τους αναρχικούς. Από μια τέτοια μελέτη θα έπρεπε υποθετικά να εξαιρεθει ο Γκόντγουιν, ο οποιος θεωρείται συνήθως ο πρώτος μεγάλος αναρχικός στοχαστής, όπως και o Τολστόυ, ο οποίος ήταν επιφυλακτικός στο να αποκαλεί τον εαυτό του αναρχικό, εξαιτίας των αρνητικών συνειρμών της λέξης επί των ημερών του. Θα έπρεπε επίσης να περιορίσει τον εαυτό του σε συγκεκριμένες περιόδους της ζωής των πιο σημαντικών στοχαστών.

Ο Προυντόν, για παράδειγμα, προς το τέλος της ζωής του υποχώρησε απο τον αναρχισμό, και ο Μπακούνιν και o Κροπότκιν συστρατεύθηκαν κάτω απο το αναρχικό λάβαρο στην ωριμότητα τους.

Γενικά, προσδιορίζω ως αναρχικό αυτό το άτομο το οποίο απορρίπτει όλες τις μορφές της εξωτερικής κυβέρνησης και το κράτος, και πιστεύει ότι η κοινωνία και τα άτομα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα χωρίς αυτούς.

Ο φιλελεύθερος από την άλλη είναι αυτός ο οποίος έχει την ελευθερία ως υπέρτατο αγαθό και θα ήθελε να περιορίσει τη δύναμη της κυβέρνησης στο ελάχιστο κι αυτό σε ότι αφορά την ασφάλεια.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αναρχικού και φιλελεύθερου είναι λεπτή, και στο παρελθόν οι δύο όροι έχουν χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά ο ένας για τον άλλο. Άλλα ενώ όλοι οι αναρχικοί είναι φιλελεύθεροι, όλοι οι φιλελεύθεροι

δεν είναι αναρχικοί. Ακόμα και έτσι, είναι μέλη της ίδιας φατριας,

μοιράζονται τους ίδιους απογόνους και έχουν πολλές ομοιότητες. Και κάποιες φορές σχηματίζουν δημιουργικές ενώσεις.

Σε αυτή τη μελέτη έχω ακολουθήσει το παράδειγμα του Kropotkin ο οποίος, στο διάσημο άρθρο του για την Encyclopaedia Britannica(1910), εντοπίζει την αναρχική “τάση” πίσω, μέχρι το Λάο Τζού και τον αρχαίο κόσμο. Είμαι πρόθυμος να θεμελιώσω τους δικαιολογημένους ισχυρισμούς για μια αναρχική παράδοση αφού ο αναρχισμός δεν εμφανίστηκε απότομα τον δέκατο ένατο αιώνα και μόνο οταν κάποιος αποφάσισε να αποκαλέσει τον εαυτό του αναρχικό. Θα ήθελα επίσης να ξεσκεπάσω αυτό που ο Μάρρευ Μπουκτσίν αποκάλεσε “μια κληρονομιά ελευθερίας” και να ξανασχηματίσω μια ακτή ελευθεριακής σκέψης που έχει καλυφθεί η αποκρυφθεί κατά το παρελθόν απο την κυρίαρχη εξουσιαστική κουλτούρα. Πρωταρχικα περιορισα τον εαυτο μου στους στοχαστες; ποιητες σαν το Shelley και συγγραφεις σαν τους Φράντς Κάφκα, Β. Traven και Ούρσουλα Λε Γκέν που εκφραζουν μια βαθεια αναρχική ευαισθησία τους έχω αφήσει με επιφυλακτικότητα έξω και η πλουσια φλεβα της αναρχικης τεχνης ακουμπήθηκε μονο. Τα κινητρα μου πηγαζουν πρωταρχικα απο τη θεληση μου να δειξω την εκταση και το βαθος της αναρχικης φιλοσοφιας και να αποβαλω την λαϊκή προκαταληψη οτι η αναρχικη παραδοση δεν εχει παραξει στοχαστες πρώτου μεγεθους.

Το “Απαιτώντας το Ακατορθωτο” έχει ως σκοπό το να είναι μια ιστορία της αναρχικής σκέψης και δράσης. Ενώ επιχειρεί να τοποθετήσει τους στοχαστές και τις ιδέες στο ιστορικό και κοινωνικό τους πλαίσιο, η έμφαση που θα δοθεί θα είναι στην ανάπτυξη του αναρχισμού σε ένα πλούσιο, βαθύ και αυθεντικό σώμα ιδεών και αξιών. Θα πρέπει να είναι λοιπόν ιστορικού αλλά και φιλοσοφικού ενδιαφέροντος. Δεν έχει γραφτεί με σκοπό τη προπαγάνδα, αλλά οι δικές μου συμπάθειες δίχως άλλο θα λάμψουν στο δρόμο.

Μια μελέτη του αναρχισμού θα δείξει ότι η διάθεση για ελευθερία δεν είναι μόνο ένα κεντρικό μέρος της συλλογικής μας εμπειρίας αλλά ανταποκρίνεται σε ένα βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα. Η ελευθερία είναι απαραίτητη για την αυθεντική σκέψη και δημιουργικότητα. Είναι επίσης και μια φυσική επιθυμία εφόσον μπορούμε να δούμε πως σε κανένα ζώο δεν του αρέσει να μπαίνει σε κλουβί και όλα τα συνειδητά όντα

απολαμβάνουν την ελεύθερη ικανοποίηση των επιθυμιών τους.

Ο αναρχισμός περαιτέρω αναζητά στη κοινωνική ζωή ότι φαίνεται να λειτουργεί στη φύση: το κάλεσμα για αυτό-διαχείριση στη κοινωνική ζωή αντικατοπτρίζει την αυτό-ρύθμιση και αυτό-οργάνωση της ίδιας της φύσης. O αναρχισμός απορρίφθηκε από τους αντιπάλους του ως γελοίος και παράλογος. Οι Εξουσιαστικοί Μαρξιστές αντηχούν τον Λένιν και τον απορρίπτουν μαζί με άλλες μορφές “ αριστερού” κομμουνισμού ως μια “ βρεφική διαταραχή”. Από αυτή τη σκοπιά βρίσκουν παρέα στους ορθόδοξους Φροϋδικούς που πιστεύουν οτι ο πολιτισμός μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση της εκτεταμένης απώθησης των ενστικτωδών ορμών. Υπονοείται ότι οι αναρχικοί προβάλουν στο κράτος όλο το μίσος που ένιωσαν για την πατρική εξουσία. Έτσι μια σοβαρή ηθική και κοινωνική φιλοσοφία υποβαθμίζεται σε μια πατροκτόνα ευχή με άσχημο τέλος η απορρίπτεται ως μια μορφή θεραπείας βρεφικής νεύρωσης. Ισχυρίζονται περεταίρω οτι ο αναρχισμός υπολείπεται φιλοσοφικής βάσης και η έκκληση του είναι θεμελιωδώς συναισθηματική.

Αν αυτοί οι ισχυρισμοί είναι ακριβείς, θα ήταν δύσκολο να εξηγηθεί γιατί μερικά από τα καλύτερα μυαλά αυτού του αιωνα, οπως ο Μπέρτραντ Ράσελ και ο Νόαμ Τσόμσκυ εξέλαβαν την αναρχική φιλοσοφία τόσο σοβαρά, ακόμα και αν δεν ενστερνίσθηκαν πλήρως τα συμπεράσματα της. Θα αποδεικνυόταν επίσης δύσκολη η καταγραφή της ευρείας επιρροής του αναρχισμού σαν ένα κοινωνικό κίνημα αυτό τον αιώνα, ιδίως στην Ισπανία, αν δεν προσέφερε μια λογική και χρήσιμη απάντηση σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Mακριά από το να είναι ουτοπικός η αταβιστικός, ο αναρχισμός μάχεται ευθέως με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα και οι κοινότητες τόσο στις εξελιγμένες βιομηχανικές κοινωνίες όσο και στις αγροτικές.

Η συνεχιζόμενη έλξη που ασκεί ο αναρχισμός πιθανότατα εντοπίζεται στην αδιάκοπη συσχέτιση του με τις λογικές αλλά και συναισθηματικές παρορμήσεις που βρίσκονται βαθιά στο καθένα μας. Είναι ταυτοχρόνως άποψη, τρόπος ζωής αλλά και κοινωνική φιλοσοφία. Αντιπροσωπεύει μια επεξηγηματική ανάλυση των ήδη υπαρχόντων θεσμών και πρακτικών, και την ίδια στιγμή προσφέρει την προοπτική για μια ριζοσπαστικά μετασχηματισμένη κοινωνία. Πάνω από όλα διαφυλάσει τη μαγευτική ιδέα της προσωπικής αλλά και κοινωνικής ελευθερίας -και με την αρνητική έννοια της απελευθερωσης απο ολα τα εξωτερικα δεσμα και την επιβαλλόμενη εξουσια – αλλα και με τη θετικη εννοια της ελεύθερης απολαυσης της πληρους αρμονιας της υπαρξης.

Όποια και να είναι η μελλοντική του επιτυχία ως ιστορικό κίνημα, ο αναρχισμός θα παραμείνει ένα θεμελιώδες μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, γιατί το πάθος για την ελευθερία είναι μια από τις πιο βαθιές μας ανάγκες και το όραμα για μια ελεύθερη κοινωνία είναι ένα από τα παλαιότερα όνειρα μας. Κανένα δεν μπορεί να κατασταλλεί πλήρως. Και τα δύο θα επιβιώσουν όλων των εξουσιαστών και των Κρατών τους.

Λεπτομέρειες Γράφτηκε από τον/την ngnm

Του Φίλιππα Κυρίτση

Το παρακάτω ιστορικό σημείωμα γράφτηκε το 1994 για το περιοδικό «Ιδεοδρόμιο» του αγαπητού μου φίλου και συντρόφου, εκδότη του βιβλίου μου «Το Τρελόχαρτο», Λεωνίδα Χρηστάκη και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο τεύχος ¾ της Β΄ περιόδου του περιοδικού (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1995). Ξαναδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Πλατεία Εξαρχείων» και πρόσφατα σε ένα βιβλιαράκι που ο ακαταπόνητος και παραγωγικότατος Λεωνίδας κυκλοφόρησε πρόσφατα για την ιστορία της πλατείας Εξαρχείων.

Σ’ όλη μου τη ζωή προσπάθησα να μιλάω για ανθρώπους και για πράγματα που η ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από το κράτος και τα κάθε είδους αφεντικά κοινωνία, προσπαθεί να τα κρύβει πάση θυσία. Πράγματα που αφορούν την καθημερινή μας ζωή και τους ανθρώπους που μας περιστοιχίζουν. Πράγματα που συνθέτουν την πραγματικότητα που εμείς ζούμε κι όχι την πραγματικότητα των άλλων, που μας προβάλλεται μέσα από τα βιβλία, τον κινηματογράφο, τα τραγούδια, τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, κλπ. Αυτή η πολύχρωμη και ελκυστική πραγματικότητα που δεν ζούμε, αλλά οι περισσότεροι νομίζουν ότι την ζούνε, λόγω του ότι το μυαλό τους βομβαρδίζεται από εικόνες και παραστάσεις της, λειτουργεί σαν ναρκωτικό, το οποίο ναρκώνει τις αισθήσεις μας και μας κάνει να χάνουμε την αίσθηση και του τόπου και του χρόνου. Εγώ που προσπαθώ πάντα να βλέπω τα πράγματα, όπως είναι, όσο κι αν αυτό είναι επώδυνο, και που προσπαθώ να λέω σχεδόν πάντα την αλήθεια, όσο κι αν αυτό μου έχει κοστίσει ακριβά στη ζωή μου, θα ήθελα μ’αυτό το άρθρο να απευθυνθώ πρώτα σ’ αυτούς που την δεκαετία του εβδομήντα αποτελούσαν τον πολύχρωμο κόσμο των αναρχικών των Εξαρχείων, για να τους θυμίσω, ότι όσα χρόνια κι αν πέρασαν κάποιοι μείνανε για πάντα οι ίδιοι, και κατόπιν στους νεότερους που μισούν αυτήν την κοινωνία της αδικίας, του ψέματος και της βίας και θέλουν να την αλλάξουν, για να τους επιβεβαιώσω την υποψία τους ότι η κοινωνία δεν μπορεί όλους να τους ισοπεδώσει και να τους αφομοιώσει, γιατί μερικοί ζούνε και πεθαίνουν απροσάρμοστοι.

Στα πρώτα χρόνια μετά την μεταπολίτευση του 1974, ο πολιτικο-ιδεολογικός χώρος των αναρχικών των Εξαρχείων λειτουργούσε, καλώς ή κακώς, σαν οικογένεια. Πράγμα που σημαίνει ότι οι αναρχικοί ήξεραν ο ένας τον άλλο με το ψευδώνυμο του, κουτσομπόλευε ο ένας τον άλλο, έλεγχε ο ένας τον άλλο, όσον αφορά τις βασικές του επιλογές, και όλοι υπάκουαν σε κάποιους καθιερωμένους τρόπους συμπεριφοράς και κάποιες γενικές στάσεις στη ζωή, η παραβίαση των οποίων συγκέντρωνε την κατακραυγή και τον εμπαιγμό των ‘συντρόφων’ τους. Αυτοί οι καθιερωμένοι, στα πλαίσια της πολιτικο-ιδεολογικής αυτής οικογένειας, τρόποι συμπεριφοράς και οι γενικές στάσεις ζωής είναι αυτά που για τους ανθρώπους που έχουν πια πεθάνει, μας κάνουν να τους θεωρούμε κάπως δικούς μας και να μιλάμε γι’ αυτούς μεταξύ μας, όσοι έχουμε επιβιώσει από εκείνη την εποχή. Για μερικούς από αυτούς τους αναρχικούς που έζησαν και δεν ζούνε πια θέλω να μιλήσω σ’ αυτό το κειμενάκι, γιατί είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι κανένας άλλος δεν μίλησε, δεν μιλάει, ούτε θα μιλήσει γι’ αυτούς και την προσφορά τους στον αγώνα για την αναρχία, δηλ. για μια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας, χωρίς ψέμα και χωρίς βία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο. Το κειμενάκι αυτό το θεωρώ σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την προσφορά των παιδιών αυτών στον αγώνα για την αναρχία, όσο μικρή και αμφιλεγόμενη κι αν ήταν αυτή. Τους ευχαριστώ γιατί νομίζω ότι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στην ζωή είναι να αγωνίζεσαι για την ελευθερία και την ισότητα, για μια κοινωνία στα μέτρα του ανθρώπου, με λίγα-λόγια για την αναρχία.

Ένας άνθρωπος που, σίγουρα, θα μου μείνει αξέχαστος, είναι ο Γιώργος ο Λέτσιος, με το παρατσούκλι Αρκούδος. Τον γνώρισα στις συζητήσεις για την δημιουργία μιας ομάδας με ιδεολογική συνοχή, που γινόντουσαν τότε στο σπίτι που κρατούσε το Ροκ συγκρότημα Σπυριδούλα. Εκεί, εκτός των άλλων, γνώρισα και την Σοφία Αργυρίου, που μετά τον γάμο μας και την συνακόλουθη φυλάκισή μας έγινε γνωστή σαν Σοφία Κυρίτση, όπως και τον Κυριάκο Μαζοκόπο, που είναι φυλακισμένος εδώ και τέσσερα χρόνια στις φυλακές Κορυδαλλού, γιατί στις 8 Νοέμβρη 1990 έσκασε μια βόμβα στα χέρια του, με συνέπεια να χάσει το ένα του μάτι και το ένα του χέρι.

Ο Γιώργος ο Λέτσιος, μαζί με την Σοφία Αργυρίου, τον Νίκο Μπαϊκούση, με το παρατσούκλι Βαρώνος, τον Μιχάλη Πρωτοψάλτη, που αργότερα του κόλλησαν το παρατσούκλι Κόκορας, λόγω του ότι έβγαλε το αναρχικό περιοδικό ‘Ο Κόκορας που λαλεί στο σκοτάδι’, τον Σάκη Παπαδόπουλο, με το παρατσούκλι Καρχαρίας, που αργότερα έγινε φωτορεπόρτερ, έναν άλλο με το παρατσούκλι Μαρκήσιος, έναν Μάριο και τον Αντωνάκη τον Γκιών, καταδικάστηκε στα τέλη ’76, αρχές ’77 σε έντεκα μήνες φυλακή, γιατί στο μπαλκόνι των γραφείων της ‘Επιτροπής ενάντια στην επιστημονική καταπίεση’ υπήρχε το πανώ ‘ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ’. Η Επιτροπή στεγαζόταν στο δικηγορικό γραφείο του δικηγόρου Γιώργου Νταλιάνη, ο οποίος έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, και το βιβλίο ‘Φεντεραλισμός, Σοσιαλισμός, Αντιθεολογισμός’ του Μιχαήλ Μπακούνιν, εκδόσεις ‘Ελεύθερος Τύπος’και έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το βιβλίο ‘Το Σύμπαν της Ιεραρχίας’. Αυτό το σύμπαν τον κατάπιε και βρίσκεται κλεισμένος εδώ και πολλά χρόνια στο Δημόσιο Ψυχιατρείο, υφιστάμενος στο πετσί του την επιστημονική καταπίεση.

Η δίκη που είχε γίνει τότε υπήρξε αρκετά επεισοδιακή, γιατί στην πρόκληση των δικαστών να κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για τους αναρχικούς, απάντησε ο ιδιαίτερα γνωστός στην εποχή του αναρχικός εκδότης και αγωνιστής Χρήστος Κωνσταντινίδης, με το να πεταχτεί μέσα από το ακροατήριο και να τους πει ότι δεν τους αναγνωρίζει και ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να δικάζουν εμάς τους αναρχικούς. Η έκρηξη της αγανάκτησης του Χρήστου έκανε τους δικαστές να διατάξουν την κράτησή του και αυτό με την σειρά του έκανε τον Γιώργο το Φρήκ να πάθει επιληπτική κρίση και να πέσει στο πάτωμα και να χτυπιέται. Η δίκη διακόπηκε και όταν, τελικά, συνεχίστηκε κατέληξε, γύρω στις 4 η ώρα το πρωί, σε καταδίκη των 8 κατηγορουμένων σε 11 μήνες φυλακή με ανασταλτικό αποτέλεσμα της έφεσης.

Πολλές φορές διαδήλωσα μαζί με τον Λέτσιο στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, πολλές φορές μας κυνήγησε η αστυνομία, με αποκορύφωμα τα επεισόδια της Πρωτομαγιάς του 1977. Ενθύμιο μου από τότε μια φωτογραφία του μπλοκ των αναρχικών, η οποία δημοσιεύτηκε σε όλες τις εφημερίδες, όπου φιγουράρω και εγώ. Στο κέντρο της ο ‘πρώτος βουβός μασκοφόρος’. Η φωτογραφία αυτή έγινε μετά αφίσα, αφού της προστέθηκε σαν λεζάντα ένα τσιτάτο του Καρδινάλιου του Ρετζ, και κυκλοφόρησε από την Διεθνή Βιβλιοθήκη, τον εκδοτικό οίκο του Χρήστου Κωνσταντινίδη. Πολλές φορές βρέθηκα με τον Λέτσιο στα δικαστήρια της Σανταρόζα, που τώρα έχουν κατεδαφιστεί, συμπαραστεκόμενος στους δικαζόμενους συντρόφους. Στους διαδρόμους αυτών των δικαστηρίων γνώρισα και τον Παναγιώτη Λιβερέτο, για τον οποίο θα μιλήσω παρακάτω. Εκεί γνώρισα και τον Ζωγονόπουλο ή Πολυζωγονόπουλο, δεν θυμάμαι καλά, με το παρατσούκλι Τούβλας, λόγω του ότι έγινε πρωτοσέλιδο σε κάποια εφημερίδα, να πρωταγωνιστεί σε επεισόδια με την αστυνομία, έξω από τα ίδια δικαστήρια, με δύο τούβλα στα χέρια του, ένα στο κάθε χέρι.

Με τον Λέτσιο, την Σοφία, τον Κόκορα και άλλα παιδιά, στο σπίτι του Νίκου του Μπαλή, βγάλαμε την προκύρηξη για τα επεισόδια της Πρωτομαγιάς του 1977, με τον τίτλο ‘Εμείς είμαστε οι ρομαντικοί, οι προκλητικοί και οι οργισμένοι’. Μαζί του συνεργάστηκα αργότερα σε δύο ομάδες. Μία για την κριτική της εκπαίδευσης, η οποία μαζευόταν σ’ ένα σπίτι της οδού Φυλής, και μία για την έκδοση ενός εντύπου, το οποίο απευθυνόταν στους αναρχικούς και κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1977 με τον τίτλο Δελτίο νούμερο 1. Εκεί υπάρχει το μοναδικό άρθρο του που έχω στα χέρια μου τυπωμένο. Την ίδια εποχή ήταν που είχε κάνει απεργία πείνας στην είσοδο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, πάνω στην Πανεπιστημίου, ο Μιχάλης Αναστασιάδης, απολυμένος υπάλληλός του. Εγώ και ο Λέτσιος ήμασταν, μεταξύ άλλων, στο απέναντι πεζοδρόμιο, όταν οι μπάτσοι πέρνανε τον Αναστασιάδη σηκωτό, για να τον πάνε με το ζόρι σε κάποιο νοσοκομείο. Ο Λέτσιος φώναζε ‘Μπάτσοι, μπασκίνες, σας μένουν λίγοι μήνες’. Που να ‘ξερε ότι αυτουνού του ίδιου, του μένανε λίγα χρόνια ακόμη.

Τον Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη 1977 οι αναρχικοί της πλατείας Εξαρχείων δέχτηκαν επίθεση από τους Εκκετζήδες (φίλοι και οπαδοί του Μαρξιστικο-Λενινιστικού Ε.Κ.Κ.Ε.). Απάντησαν με βόμβες Μολότωφ, με τις οποίες χτύπησαν τα γραφεία της φοιτητικής παράταξης του Ε.Κ.Κ.Ε., της Α.Σ.Π.Ε. Γι’ αυτήν την υπόθεση ο Γιώργος ο Λέτσιος παραπέμφθηκε να δικαστεί το 1978, κατηγορούμενος για κακούργημα, και έμεινε προφυλακισμένος μερικούς μήνες μέχρι να αθωωθεί με βούλευμα. Τελευταία φορά που τον είδα ήταν το 1982, στην πλατεία Τζιρακοπούλου, στο Βύρωνα (ήταν Βυρωνιότης). ‘Ήταν απογοητευμένος γιατί έβλεπε ότι η εποχή της μεταπολίτευσης, που όλοι μιλούσαν για επανάσταση και ήταν ντροπή να δηλώνει κάποιος νέος Νεοδημοκράτης, που για του αναρχικούς οι καθημερινοί αγώνες με την εξαιρετικά εχθρική κοινωνία, που τους περιέβαλλε, ήταν τρόπος ζωής, είχε πια περάσει ανεπιστρεπτί. Μετά από λίγους μήνες πληροφορηθήκαμε ότι πέθανε από καρκίνο στο συκώτι. ‘Ηταν 27 χρονών.

O Παναγιώτης Λιβερέτος δεν έφτασε ούτε καν την δεκαετία του ’80. Αυτός είχε γίνει γνωστός για την ανταρσία στο πλοίο ‘Aeolian Wind’, όταν αυτό βρισκόταν σ’ ένα λιμάνι της Βραζιλίας, τον Γενάρη του 1977. Ο Λιβερέτος ήταν μηχανικός στο καράβι αυτό. Η ανταρσία κατεστάλη με επέμβαση της Βραζιλιάνικης αστυνομίας, οι εξεγερμένοι κλείστηκαν στις απάνθρωπες Βραζιλιάνικες φυλακές και μετά σταλθήκανε στην Ελλάδα. Μετά από μια σειρά δικών με την πλοιοκτήτρια εταιρεία, ο Λιβερέτος βρέθηκε στην φυλακή κατηγορούμενος ότι χτύπησε τον δικηγόρο-εκπρόσωπο της εταιρείας, σε μια από αυτές τις δίκες. ‘Ήταν αρχές καλοκαιριού 1977. ‘Έβγαλε ένα κείμενο από την φυλακή, μέσω της δικηγόρου Κατερίνας Ιατροπούλου, το οποίο ήρθε στα χέρια της Σοφίας. Εγώ, η Σοφία, ο Γιώργος ο Λέτσιος και μια άλλη κοπέλα, από την ομάδα κριτικής στην εκπαίδευση, τη Βάνα, φτιάξαμε μια ομάδα συμπαράστασης, βγάλαμε μια προκήρυξη και την μοιράζαμε μπροστά από την μπροστινή είσοδο του Πολυτεχνείου, φωνάζοντας με μια ντουντούκα, που είχαμε πάρει από τον Χρήστο τον Κωνσταντινίδη. Αυτή η κινητοποίησή μας ώθησε κι άλλους αναρχικούς να του συμπαρασταθούν, με πρώτο τον Καβάτζα.

Μετά από 15 μέρες απεργία, βγήκε από την φυλακή, αφού ο δικηγόρος απέσυρε την μήνυση. Κυκλοφόρησε λίγο στην πλατεία Εξαρχείων, όπου δεν του έδινε κανένας σημασία, μπήκε και βγήκε μερικές φορές και στο γραφείο της δικηγόρου Κατερίνας Ιατροπούλου, όπου τον είδα για τελευταία φορά τον Αύγουστο του 1977. Δεν του είπα για τους αγώνες που είχα κάνει, όσο αυτός ήταν στη φυλακή. Στο τέλος του μήνα εκείνου βρέθηκε καμένος στην ταράτσα του σπιτιού του, στον Ασύρματο. Συνθήκες θανάτουαν εξακρίβωτες. Θεωρήθηκε αυτοκτονία. ‘Ήταν 30 χρονών. Στην ζωή του και στο έργο του είναι αφιερωμένο το 11ο τεύχος του περιοδικού ‘Πεζοδρόμιο’ που έβγαζε ο Χρήστος Κωνσταντινίδης.

Ο συγκατηγορούμενος του Λέτσιου Νίκος Μπαϊκούσης, γνωστός σαν Βαρώνος, μαζί με την Σοφία, τον Σάκη και τον Λέτσιο, λειτουργούσε στα τέλη ’76, αρχές 77 σαν ένας από τους τσαμπουκαλήδες του χώρου. Συνήθιζε να χρησιμοποιεί αλυσίδα στις φασαρίες που γινόντουσαν, κάθε τόσο, μεταξύ των αναρχικών και των κομμουνιστών, της Κ.Ν.Ε. ή των Μαοϊκών οργανώσεων της άκρας αριστεράς. Οι τελευταίοι, Κνίτες και Μαοϊκοί, μισούσαν τους αναρχικούς περισσότερο κι από την αστυνομία, με αποτέλεσμα να τους σχίζουν τις αφίσες, να μην τους αφήνουν να μοιράσουν προκηρύξεις και να τους απομονώνουν στις διαδηλώσεις. Eγώ μαζί του δεν είχα σχεδόν καθόλου σχέσεις. Τον θυμάμαι μόνο καθισμένο στην πλατεία Εξαρχείων να με ρωτάει ειρωνικά αν ψάχνω την Σοφία, μια μέρα που είχα τσακωθεί μαζί της και είχαμε χωρίσει, και επίσης στα επεισόδια με τους Μαοϊκούς, τους Εκκετζήδες, να περιστρέφει μια αλυσίδα, για να τους φοβίσει. Η σχέση του με τα σίδερα οφείλεται στο ότι ήταν σιδεράς, νομίζω από την Νέα Ιωνία. Από το 1978 που μπήκα στη φυλακή, μέχρι το 1985 δεν ξανάκουσα τίποτα γι’ αυτόν μέχρι που διάβασα στη εφημερίδα ότι οδηγήθηκε σε κώμα, από το Ψυχιατρείο Κρατουμένων στο Γενικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, όπου άφησε και την τελευταία του πνοή. Αργότερα έμαθα ότι είχε μπει πριν 10 μήνες στη φυλακή για κλοπές και είχε καταδικαστεί σε έξι χρόνια φυλακή. Το τι του κάνανε στο Ψυχιατρείο Κρατουμένων και τον καταστήσανε φυτό, δεν θέλει ρώτημα. ‘Όπως συμβαίνει κατά κανόνα, τον θάνατο του τον χρεώθηκε ένα πολιτικό νοσοκομείο, για να μην γίνει καμιά έρευνα στις φυλακές. ‘Ήταν 26 χρονών.

Τον ‘Τούβλα’ τον είχα δει στις φυλακές Κορυδαλλού, το 1980 ή 1981. Μου είχε πει ότι ήταν φυλακισμένος για κλοπές. Πολύ αργότερα, τον είχα δει σ’ ένα λεωφορείο της διαδρομής Μελίσσια-Αθήνα, όπου μιλήσαμε, σαν παλιοί καλοί φίλοι, και μου είπε ότι δουλεύει σε κάποια οικοδομή με τον πατέρα του, νομίζω. Σχετικά πρόσφατα, στην κηδεία της Κατερίνας Γώγου, μου είπανε ότι έχει πεθάνει από ναρκωτικά. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 35 χρονών.

O Στέλιος ο Υψινέσκης, ήταν ένας άλλος μαχητικός σύντροφος που τον γνώρισα κι αυτόν στους διαδρόμους των δικαστηρίων, που εκείνη την εποχή δίκαζαν σχεδόν κάθε μήνα αναρχικούς. Μου είχε κάνει εντύπωση γιατί κουρευόταν σχεδόν γουλί κι άφηνε μια φουντίτσα. Κάτι ασυνήθιστο, εκείνη την εποχή, που όλοι οι αναρχικοί είχαν μακριά μαλλιά. Τελευταία φορά τον είδα το φθινόπωρο του 1977, έξω από το σπίτι μου στην Ασκληπιού 163, όπου μέναμε εγώ και η Σοφία, όταν μας συνέλαβε η αστυνομία το 1978. Κάποια μέρα, στη δεκαετία του ’80, διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι ο Υψινέσκης βρέθηκε μαχαιρωμένος στο Πεδίο του ‘Άρεως. Η αστυνομία απέδωσε την δολοφονία του σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μεταξύ εμπόρων ναρκωτικών. Αυτός που τον σκότωσε πιάστηκε και δικάστηκε σε λίγα χρόνια φυλάκιση. Ο Στέλιος δολοφονήθηκε πριν φτάσει τα 30 χρόνια ζωής. Νομίζω ήταν 27 χρονών. ‘Έχω φυλάξει τα σχετικά αποκόμματα των εφημερίδων αλλά δεν τα έχω πρόχειρα.

Δεν θα μιλήσω για τον Νικόλα ‘Ασιμο, που αυτοκτόνησε με απαγχονισμό τον Μάρτη του 1988, σε ηλικία 38 χρονών, γιατί και έχουν ειπωθεί πολλά γι’ αυτόν και εγώ έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν στο βιβλίο μου ‘Το τρελόχαρτο’.

Ούτε για μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα, τον Χρήστο Κωνσταντινίδη, που πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 44 χρονών περίπου, γιατί γι’ αυτόν χρειάζεται να πει κανείς πάρα πολλά, που σίγουρα δεν χωράνε σ’ αυτό το άρθρο.

Θα αναφερθώ, τελειώνοντας, μόνο στην πρόσφατη αυτοκτονία του Βαγγέλη Λάμπρου, εκδότη του περιοδικού ‘Εκτός Ελέγχου’ στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Πριν από το περιοδικό αυτό που έβγαλε τουλάχιστον 3 τεύχη, είχε βγάλει, το 1981, μαζί με τη Ροζίνα Μπέρκνερ το ενημερωτικό φυλλάδιο ‘Η κοινωνία των φυλακών…’, όπου στο μπροστινό εξώφυλλο φιγουράρει το τσιτάτο μου ‘Πίσω από τους τοίχους των φυλακών κρύβονται τα αποδεικτικά στοιχεία των εγκλημάτων του κράτους’. Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, κυκλοφόρησε ένα τεύχος του περιοδικού ‘Ελεγχόμενο’ και στα τέλη της δεκαετίας κυκλοφόρησε το βιβλιαράκι του ‘Πιστοποιητικό θανάτου’. Εγώ τον Βαγγέλη το Λάμπρου τον είδα για πρώτη και τελευταία φορά το 1979 στις φυλακές της Αίγινας, όπου εγώ βρισκόμουν καταδικασμένος σε 9 χρόνια φυλακή σαν τρομοκράτης κι ο Λάμπρου ήταν φυλακισμένος για εκούσια απαγωγή της Λίτσας Τσαγκαράκη, μιας κοπέλας που παντρεύτηκε αργότερα και η οποία, το 1980, καταζητιόταν μαζί με την αδελφή της Κατερίνα για εμπρησμό των πολυκαταστημάτων Μινιόν, Κατράντζος κλπ. στο κέντρο της Αθήνας. Ο Λάμπρου με είχε τότε βοηθήσει να κουβαλήσω το κρεβάτι μου από την δεύτερη στην τέταρτη ακτίνα. Τις φυλακές της Αίγινας τις κλείσανε εδώ και 10 περίπου χρόνια, λόγω του ότι ήταν πολύ παλιές για να μπορούν να χρησιμοποιούνται ακόμα. Ο Βαγγέλης ο Λάμπρου κρεμάστηκε στην Αίγινα στις αρχές του καλοκαιριού.

http://sitiavendetta.blogspot.gr/2010/11/blog-post_21.html

https://www.enetpress.gr/el/ellada/themata/enas-mikros-apoxairetismos-gia-ti-sylvia.html

Ένας μικρός αποχαιρετισμός για τη Σύλβια

26 Απρ 2015, 20:41
Γράφτηκε από Δημήτρης Αναστασόπουλος
Κατηγορία Θέματα

«Ας μη γελιόμαστε, το μαύρο ρούχο που φορούν στην εποχή μας

είναι ένα τρομερό σύμβολο. Για να φτάσουν εκεί χρειάστηκε να

πέσουν κομμάτι κομμάτι οι πανοπλίες και να ξεφτίσουν λουλούδι

λουλούδι τα κεντήματα.»

Η Σύλβια φορούσε πάντα μαύρα. Με μαύρα φαρδιά ρούχα εμφανιζόταν στις άγριες πορείες των αναρχικών στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Με αυτά σχεδίαζε δίπλα στον σύντροφό της Χρήστο Κωσταντινίδη τις μαύρες αφίσες που άφησαν εποχή στα Εξάρχεια, εκείνες που δήλωναν εμφατικά «ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΟΥΛΑΝΕ ΤΗΝ ΗΡΩΙΝΗ». Με αυτά την έσερναν στα αστυνομικά τμήματα και τις αίθουσες των δικαστηρίων. Με αυτά διέσχιζε σαν γοητευτικός δαίμονας του δρομους του κέντρου πάνω στο σαραβαλιασμένο της μοτοποδήλατο. Με αυτά καθόταν ώρες στο πελώριο γραφείο που, όπως έλεγε, ήταν το γραφείο του Κορυζή, του πρωθυπουργού που αυτοκτόνησε το 1941 όταν μπηκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, για να μεταφράσει την «Κοινωνία του Θεάματος» του Γκι Ντεμπόρ. Του ανθρωπου που θα μπορούσε να την τιμήσει με τα ίδια λόγια που έγραψε για τον εαυτό του, πως κι αυτή «έζησε με τον τρόπο που διατεινόταν ότι έπρεπε να ζει κανείς».Η Σύλβια ήταν η μούσα των λιγοστών αναρχικών που από τα χρόνια του εβδομήντα προσπάθησαν να δυναμώσουν τη φλόγα της ελευθερίας μέσα σε ένα εχθρικό πολιτικό κλοιό όπου τα ιδεώδη της αναρχίας συντρίβονταν ανάμεσα σε «αγανακτισμένους» φασίστες, οργανωμένες στρατιωτικά δυνάμεις της ΚΝΕ και τα στέλεχη του ΠΑΣΟΚ που τα είδε από τα οδοφράγματα του Πολυτεχνείου το ’73, στα οποία στέκονταν δίπλα της, να βρίσκονται στα υπουργικά γραφεία.

Το ΜΑΥΡΟ ΡΟΔΟ, το βιβλιοπωλείο στη Δελφών που έστησε μαζί με τον Χρήστο, δεν ήταν απλά ενα στέκι αναρχικών ούτε μόνο η έδρα των εκδόσεων Διεθνής Βιβλιοθήκη. Ήταν ένα ομιχλώδες απο τους καπνούς ημισκότεινο υπόγειο, όπου τα εκατοντάδες βιβλία ξεχείλιζαν απο τους πάγκους και στους τοίχους χόρευαν πολιτικά συνθήματα με ψυχεδελικές εικόνες από αφίσες συναυλιών. Σε αυτό το υπόγειο βρήκαν καταφύγιο και εκδόθηκαν το ελευθεριακό πρόταγμα του Καστοριάδη, η βέβηλη κραυγή ενάντια στο αμερικάνικο όνειρο του Ρούμπιν, η πολεμική ενάντια στον σταλινισμό του Στίνα, τα δηλητηριώδη μανιφέστα των Καταστασιακών, η λεπτομερής καταγραφή του αφανισμού των αναρχικών στη μετεπαναστατική Ρωσία από τον Βολίν και η συνεισφορά της Λούξεμπουργκ στις αναλύσεις της μαρξιστικής σκέψης. Απο τα γραπτά της είχε ξεσηκώσει και τη φράση που έλεγε κάθε φορά όταν η οθόνη της τηλεόρασης γέμιζε πτώματα και εκρήξεις: «Αυτό είναι ο καπιταλισμός σύντροφε, πόλεμος».

Η τελευταία κληρονομιά της Σύλβιας ήταν το βιβλίο του Στίνα «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ», η οργισμένη κατάθεση αυτού του ξεχωριστού επαναστάτη που θέλησε να διαλύσει τις αυταπάτες γύρω από τις ιδέες που ενέπνεαν την εθνική αντίσταση και να θυμίσει ότι η ιδέα του έθνους γίνεται ο τάφος κάθε αριστερού κινήματος. Η Σύλβια αποφάσισε να το επανεκδώσει όταν τον Δεκέμβρη του 2008 είδε έκπληκτη στους τοίχους των Εξαρχείων, το συνθημα «Βάρκιζα Τέλος» και όταν συνειδητοποίησε ότι τελικά μία εξέγερση που φάνηκε τόσο ελπιδοφόρα είχε εκτραπεί και οι εξεγερμένοι είχαν στραφεί σε έναν ξεκάθαρο και εμμονικό μιλιταρισμό.

Στον τοίχο του σπιτιού της δέσποζε μία μαυρόασπρη αφίσα που είχε τυπώσει η Διεθνής Βιβλιοθήκη. Εδειχνε κάποιους γονατισμένους, υποταγμένους ανθρώπους και από κάτω είχε τη φράση από του Ηγεμόνα του Μακιαβέλι, που ο Ντεμπόρ την είχε βάλει προμετωπίδα στο κεφάλαιο της Κοινωνίας για τη Χωροταξία: «Κι αυτός που γίνεται Άρχοντας μιας πολιτείας συνηθισμένης να ζει ελεύθερα και δεν την καταστρέφει, πρέπει να περιμένει ότι θα καταστραφεί απο αυτήν. Γιατί εκείνη έχει πάντα για καταφύγιο στους ξεσηκωμούς της το όνομα της ελευθερίας και όσος χρόνος κι αν περάσει δεν θα ξεχάσουν ποτέ ούτε αυτό το όνομα ούτε αυτές τις συνήθειες…»

Αυτό αναζητούσε και η Σύλβια διασχίζοντας αγέρωχη τις παγωμένες εκτάσεις του χρόνου: την Ελευθερία.

E-mail

Η Σύλβια Παπαδοπούλου ήταν μία από τους συντελεστές της σημαντικής εκδοτικής πρωτοβουλίας που δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο "Διεθνής Βιβλιοθήκη"

Χρήστος Δεμέτης

Απρίλιος 27 2015 16:18

Την Παρασκευή 24 Απρίλη έφυγε από τη ζωή η Σύλβια Παπαδοπούλου έπειτα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο.

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, μαζί με το σύντροφο της Χρήστο Κωνσταντινίδη και άλλους αναρχικούς πρωτοστάτησαν τον Φλεβάρη του 1973 στην κατάληψη της Νομικής και τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου στην κατάληψη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Ήταν συνιδρύτρια των εκδόσεων Διεθνής Βιβλιοθήκη και του περιοδικού Πεζοδρόμιο μέσα από τα οποία από το 1972, εν μέσω χούντας, και κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα ολοκληρωμένα έργα των Μ. Μπακούνιν, Π.Κροπότκιν, Βολιν, Ρ.Λούξεμπουργκ, Γ.Ντεμπορ, Ρ.Βανεγκέμ κ.ά. καθώς και κείμενα, αναλύσεις και μεταφράσεις του διεθνούς και εγχώριου αναρχικού-αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Στην μεταπολίτευση, τα μέλη της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, μέσα και από το βιβλιοπωλείο Μαύρο Ρόδο, αποτέλεσαν στην ουσία την πρώτη οργανωμένη αντιεξουσιαστική πολιτική ομάδα της χώρας και υπέστησαν διώξεις, συλλήψεις και φυλακίσεις.

Μαζί με τον σύντροφο της σχεδίαζαν τις ιστορικές μαυρόασπρες αφίσες των Εξαρχείων που έγραφαν το "Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη", για να διαμαρτυρηθεί από τότε για τη διακίνηση ναρκωτικών στην περιοχή. Σε μια περιοχή, όπου είχε στηθεί και το Μαύρο Ρόδο, όπως αναφέραμε παραπάνω, στην οδό Δελφών, που αποτέλεσε στέκι και χώρο πολιτιστικής ανταλλαγής ιδεών.

Μετά το θάνατο του Χ. Κωνσταντινίδη, η Σύλβια Παπαδοπούλου συνέχισε να κρατάει τη Διεθνή Βιβλιοθήκη ζωντανή με τη δράση της.

Κατά τη διάρκεια της ζωής της αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για αναρχικούς και όχι μόνο ιδεολόγους αγωνιστές.

Τελευταίο βιβλίο που επανακυκλοφόρησε το 2008, ήταν το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ- ΟΠΛΑ του Άγι Στίνα που προλογίζεται από τον Κορνήλιο Καστοριάδη.

08 Μάϊ 201515:39

Ήταν μία από τις εμβληματικές μορφές της αριστέρας που τα τελευταία χρόνια είχε αφιερωθεί στην ποίηση

Μια από τις συμβολικότερες μορφές της σύγχρονης αριστεράς στο νεοελληνικό χώρο, ο ποιητής, Αντώνης Στασινόπουλος, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 58 ετών το απόγευμα της Πέμπτης, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

Ο Αντώνης Στασινόπουλος αποτελούσε σημείο αναφοράς για τα κινήματα της αριστεράς, ενώ θεωρήθηκε ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς και φιλοσόφους του αναρχικού χώρου των τελευταίων χρόνων, μέσα από τις αναζητήσεις του και τους στοχασμούς του για τον χώρο των συλλογικοτήτων.

Ήταν ένας από τους ανθρώπους που κυνηγήθηκε, πληρώνοντας το τίμημα της ιδεολογίας του, έχοντας έντονη παρουσία στο νεολαϊκίστικο κίνημα. Τα τελευταία χρόνια είχε φύγει από την Πάτρα και ζούσε στο Κρανίδι μαζί με την σύντροφο του Αγγελική.

Στο Κρανίδι αφιερώθηκε στην ποίηση στην οποία είχε κάνει την εμφάνιση του το 1983 με το έργο «εκπέμπουμε στους αναρίθμητους σκλάβους ανα δευτερόλεπτο», ενώ ακολούθησαν «των ονείρων τα χρώματα», «Σπορά», «Μαζί»

Το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται, όταν επιτρέπει να ανοίγει η πίσω πόρτα για τους διεθνείς προαγωγούς, που πετώντας ξεροκόμματα στους νέους αυλικούς, συνεχίζουν ανενόχλητοι τις βρωμοδουλειές τους στην Ελλάδα, σαν να μην τρέχει τίποτα.

Το πολιτικό του κεφάλαιο εξαντλείται όταν οι οφειλόμενοι φόροι των μηντιαρχών αναβάλλονται για πολλοστή φορά, την ίδια ώρα που τα παράνομα και τα αντισυνταγματικά χαράτσια των σπιτιών μας καλά κρατούν και μακροημερεύουν.

29 Ιουλ, ’15, 11:18 μμ

Η περίπτωση του Γιάνη Βαρουφάκη μου φέρνει στο μυαλό το «Θεώρημα» του Παζολίνι. Ο Βαρουφάκης είναι ο «Ξένος» στην ταινία.

Στο «Θεώρημα» του Παζολίνι, ο «Ξένος» εισβάλλει σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι, και όλη η οικογένεια παραδίδεται στη γοητεία του.

Ο «Ξένος» πηδάει την μάνα, τον πατέρα, τον γιο και την κόρη. Και την υπηρέτρια. Μη νομίσει πως δεν την καταδέχεται επειδή είναι δούλα.

Μετά, αφού τους πηδήσει όλους, ο «Ξένος» φεύγει και αφήνει πίσω του συντρίμμια.

Η μεγαλοαστική οικογένεια διαλύεται, ο γιος κάνει αποτυχημένες καλλιτεχνικές προσπάθειες, η μάνα το ρίχνει στον αγοραίο έρωτα, η κόρη τρελαίνεται και ο πατέρας χαρίζει το εργοστάσιό του στους εργάτες και φεύγει γυμνός στην έρημο.

Η υπηρέτρια επιστρέφει στο χωριό της, όπου γίνεται αγία, οπότε υποθέτουμε πως αυτή την έβγαλε καθαρή επειδή συμβολίζει την εργατική τάξη απέναντι στην οικογένεια που είναι η αστική τάξη και είναι εντελώς ετοιμόρροπη, διαβρωμένη και επιφανειακή.

Αυτό τον «Ξένο» από το «Θεώρημα» μου θυμίζει ο Βαρουφάκης.

Ο Βαρουφάκης σκάει μύτη στην πολιτική ζωή του τόπου και δεν μοιάζει με κανέναν άλλο Έλληνα πολιτικό.

Δηλαδή, συγκρίνεις τον Βαρουφάκη με τον Δραγασάκη και τον Μεϊμαράκη, και δεν αναρωτιέσαι πια αν κάνουν την ίδια δουλειά αλλά αν ανήκουν στο ίδιο ζωικό είδος.

Ο Βαρουφάκης συμπεριφέρεται παντού σαν να είναι στο σπίτι του με φίλους, είναι εντελώς αντισυμβατικός και μιλάει εκτός κειμένου, ενώ οι άλλοι έχουν τον ανθρωποδιώκτη, είναι στραβοχυμένοι, και δεν μπορούν να βάλουν δυο λέξεις στη σειρά.

Ο Βαρουφάκης σκάει μύτη στις διεθνείς διασκέψεις με τα πουκάμισα απέξω, λέει τις απόψεις του χωρίς περιστροφές και σκορπίζει πανικό στους χαρτογιακάδες που έχουν μάθει πως υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ντύνεσαι και να σκέφτεσαι, οπότε δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν.

Η παρουσία του Βαρουφάκη εκθέτει τους πάντες, γιατί όλοι κάνουν τη σύγκριση.

Παράλληλα, ο Βαρουφάκης παίζει τα ΜΜΕ στα δάχτυλα, και τα χρησιμοποιεί άψογα και πολύ ευγενικά, για να κάνει γνωστές σε περισσότερο κόσμο τις απόψεις του.

Ξαφνικά, μια μέρα μετά το δημοψήφισμα, ο Βαρουφάκης παραιτείται και τότε βλέπουμε την πραγματικότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα θλιβερών και κακομούτσουνων τύπων που δεν μπορούν να εμπνεύσουν ούτε καθυστερημένο.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας χέστης που χαμογελάει και ποζάρει διαρκώς χωρίς λόγο, αλλά έφυγε ο Βαρουφάκης και του κόπηκε το χαμόγελο.

Επίσης, καταλαβαίνουμε πως, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να συνεχίσει να υπάρχει, χρειάζεται περισσότερους Βαρουφάκηδες και λιγότερους Σόιμπλε, Γιούνκερ και Ντάισελμπλουμ.

Σε αντίθεση με τον «Ξένο» στην ταινία του Παζολίνι, ο Βαρουφάκης είναι ακόμα εδώ.

Η ζωή δεν τελειώνει σε δυο ώρες όπως στις ταινίες.

(Ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει κάνει μεγάλο καλό στην ελληνική κοινωνία. Όλη του η παρουσία και συμπεριφορά φωνάζει «μη φοβάστε να υποστηρίξετε τις απόψεις σας και τον τρόπο ζωής σας, και ζήστε χωρίς συμπλέγματα». Επίσης, ο Βαρουφάκης μπορεί να κάνει τους Έλληνες να περπατάνε λίγο πιο όμορφα και να σταματήσουν να περπατάνε με αυτό το βάρος σαν να τους καταπίνει η γη.)

ARGEΝΤΙΝΑ,ΡΩΣΙΑ,ΙΣΛΑΝΔΙΑ.ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΣΑΝ & ΔΙΕΓΡΑΨΑΝ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΝΙΑΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΖΗΛΕΥΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΟΤΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ Η ΧΩΡΑ ΜΟΙΡΑΙΑ & ΛΙΑΝ ΣΥΝΤΟΜΩΣ ΘΑ ΚΑΤΑΡΕΥΣΕΙ-ΜΗ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΑΛΛΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΛΙΑΝ ΣΥΝΤΟΜΩΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΝΑΘΕΟΡΩΝΤΑΣ ΕΝΑ ΧΡΕΟΣ ΟΧΙ ΕΠΑΧΘΕΣ ΜΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΑ 300 ΚΑΙ ΔΙΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΕΔΩ ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ 10% ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΕΝΩ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΑΠΟΡΟΦΗΘΗΣΑΝ ΣΧΕΔΩΝ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΕΙΔΟΣ [[ΤΑΜΙΕΤΗΡΙΑΚΗΣ Η ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ]. .ΤΟ [[ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ]] ΤΟΥ Κ. ΠΑΓΚΑΛΟΥ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΣΧΗΜΑ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

22 Ιουλίου

19:392015

Εκτύπωση του άρθρου Μοιράσου αυτό το άρθρο

7 Σχόλια

Ο Ερρίκο Μαλατέστα γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του 1853 και πέθανε σαν σήμερα, στις 22 Ιουλίου του 1932. Ήταν Ιταλός αναρχικός και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην εξορία και τη φυλακή. Έγραψε αρκετά ριζοσπαστικά κείμενα για την ηθική, τη βία, τον έρωτα, ενώ διατηρούσε φιλικές σχέσες με τον Μιχαήλ Μπακούνιν.

Για πρώτη φορά συνελήφθη στα δεκατέσσερα του χρόνια, με αφορμή ένα γράμμα που έγραψε στον βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Β΄ με θέμα την αδικία που επικρατούσε στην περιοχή.

Σπούδαζε φαρμακευτική στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης- ωστόσο, απεβλήθη το 1871 επειδή συμμετείχε σε μια διαδήλωση. Στη συνέχεια, έγινε αυτοδίδακτος μηχανικός και ηλεκτρολόγος. Το 1872 συνάντησε το Μιχαήλ Μπακούνιν και φυλακίστηκε δύο φορές τα επόμενα χρόνια επειδή προπαγάνδιζε με πάθος τις θέσεις και τις επιδιώξεις της Ά Διεθνούς.

Τον Απρίλιο του 1876, ο Μαλατέστα, ο Κάρλο Καφιέρo, o Ρώσος Στέπνιακ και περίπου 30 άλλοι ξεκίνησαν μια εξέγερση στην επαρχία Μπενεβέντο. Στην αρχή, μετέφεραν κρυφά πυρομαχικά στην περιοχή αυτή. Επειδή όμως κάποιος συνεργάτης του Μαλατέστα είχε προδώσει το σχέδιό τους στην αστυνομία, το χωριό παρακολουθείτο στενά, με συνέπεια να συλληφθούν καθ'οδόν πολλά μέλη της ομάδας που κατευθύνονταν προς τα εκεί.

Στη συνέχεια, ακολούθησε μια μακρά περίοδο εξορίας κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μαλατέστα εξέδωσε εφημερίδες και έντυπα, έδρασε σε αρκετές χώρες και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, το Παρίσι, το Λονδίνο και την Ελβετία.

Πέθανε την Παρασκευή 22 Ιουλίου του 1932 από βρογχοπνευμονία, ενώ είχε επιστρέψει οριστικά στην Ιταλία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ένα απόσπασμα από το γνωστό κείμενό του Ερίκο Μαλατέστα Αναρχία και Βία:

ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΒΙΑ, μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, μη επιβολή βιαίως της βούλησης ενός ή περισσοτέρων στους υπολοίπους. Είναι μόνο μέσω της εναρμόνισης των συμφερόντων, μέσω της εθελούσιας συνεργασίας, της αγάπης, του σεβασμού, της αμοιβαίας ανοχής, είναι μόνο με την πειθώ, το παράδειγμα, τη μεταδοτικότητα και το αμοιβαίο όφελος από την επιείκεια που μπορεί και πρέπει να θριαμβεύσει η αναρχία, δηλαδή μια κοινωνία αδελφών ελευθέρως αλληλέγγυων, η οποία θα εξασφαλίζει στους πάντες την μέγιστη ελευθερία, τη μέγιστη ανάπτυξη, τη μέγιστη δυνατή ευημερία.

Υπάρχουν σίγουρα άλλοι άνθρωποι, άλλες παρατάξεις, άλλες σχολές τόσο ειλικρινώς αφιερωμένες στο γενικό καλό, όσο μπορούν να είναι οι καλύτεροι ανάμεσα μας. Αλλά αυτό που διακρίνει τους αναρχικούς απ' όλους τους άλλους, είναι ακριβώς ο φόβος της βίας, η επιθυμία και η πρόθεση να εξαλειφθεί η βία, δηλαδή η υλική δύναμη, από την ανθρώπινη άμιλλα. θα μπορούσαμε ως εκ τούτου να πούμε ότι η ιδιαίτερη ιδέα που διακρίνει τους αναρχικούς, είναι η κατάργηση του χωροφύλακα, ο αποκλεισμός από τους κοινωνικούς συντελεστές του κανόνα που επιβάλλεται μέσω της κτηνώδους, είτε νόμιμης, είτε παράνομης, δύναμης

Αλλά τότε, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, γιατί στον σημερινό αγώνα, εναντίον των κοινωνικο-πολιτικών θεσμών που θεωρούν καταπιεστικούς, οι αναρχικοί έχουν κηρύξει και ασκήσει, κηρύττουν και ασκούν, όταν μπορούν, τη χρήση βίαιων μέσων, κάτι το οποίο προφανώς αντιφάσκει με τους σκοπούς τους; Κι αυτό σε βαθμό που, κάποιες φορές, πολλοί καλόπιστοι, όπως και όλοι οι κακόπιστοι αντίπαλοι τους, να πιστεύουν ότι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Αναρχισμού ίσως να είναι ακριβώς η βία;

Το ερώτημα μπορεί να φαίνεται όχι προκαλεί αμηχανία, αλλά μπορώ να το απαντήσω με λίγα λόγια. Για να ζήσουν δύο εν ειρήνει, πρέπει να το θέλουν αμφότεροι· αν ένας από τους δύο είναι ισχυρογνώμων και θέλει με τη βία να επιβάλλει στον άλλο να δουλεύει για λογαριασμό του και να τον υπηρετεί, αυτός ο άλλος, αν θέλει να διατηρήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του και να μην περιπέσει στην πλέον ταπεινή δουλεία, παρ' όλη την αγάπη του για την ειρήνη και την ομόνοια, είναι υποχρεωμένος ν' αντισταθεί στη δύναμη μ' όλα τα πρόσφορα μέσα.

Η ρίζα των κακών που ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν την ανθρωπότητα, εκτός εκείνων εννοείται που εξαρτώνται από τις αντίξοες δυνάμεις της φύσης, βρίσκεται στo ότι οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει πως η συμφωνία και αδελφική συνεργασία είναι το καλύτερο μέσο για την εξασφάλιση στους πάντες του μέγιστου δυνατού καλού, με αποτέλεσμα οι πιο δυνατοί και πιο πανούργοι να θέλουν να υποτάξουν και να εκμεταλλεύονται τους υπολοίπους. Κι όταν καταφέρουν ν' αποκτήσουν κάποιο πλεονέκτημα, θέλουν να το εξασφαλίσουν και να το διαιωνίσουν, δημιουργώντας για την υπεράσπιση του κάθε μορφής όργανα συνεχούς καταναγκασμού. Εξ αυτού ολόκληρη η ιστορία είναι γεμάτη αιματηρούς συγκρούσεις: Αυταρχικές ενέργειες, αδικίες, άγρια καταπίεση από τη μια πλευρά, εξεγέρσεις από την άλλη.

Δεν προτίθεμαι να κάνω διακρίσεις μεταξύ των παρατάξεων: Οποιοσδήποτε θέλει να χειραφετηθεί, ή να προσπαθήσει να χειραφετηθεί, οφείλει να αντιπαρατάξει τη δύναμη στη δύναμη, τα όπλα στα όπλα. Όμως ο καθένας, ενώ βρίσκει αναγκαίο και δίκαιο να χρησιμοποιεί τη δύναμη για να υπερασπίσει την ελευθερία του, τα συμφέροντα του, την τάξη του, τη χώρα του, καταδικάζει, στο όνομα μιας ιδιαίτερης ηθικής που τον διακρίνει, τη βία, όταν αυτή στρέφεται εναντίον του για την ελευθερία, τα συμφέροντα, την τάξη, τη χώρα κάποιων άλλων. [...] Θυμίζω ότι επ' ευκαιρία μιας πολύκροτης αναρχικής απόπειρας, κάποιος που φιγουράριζε τότε στις πρώτες γραμμές του σοσιαλιστικού κόμματος και είχε επιστρέψει φρέσκος-φρέσκος από τον ελληνοτουρκικό πόλεμο, κραύγαζε δυνατά, με την έγκριση των συντρόφων του, ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή και δεν πρέπει να αφαιρείται ούτε για την υπόθεση της ελευθερίας. Φαίνεται ότι εξαιρείται η ζωή των Τούρκων και η υπόθεση της ελληνικής ανεξαρτησίας. Παραλογισμός ή υποκρισία;

Ωστόσο η αναρχική βία είναι η μοναδική που δικαιολογείται, η μοναδική που δεν είναι εγκληματική. Μιλώ φυσικά για τη βία που έχει όντως αναρχικά χαρακτηριστικά, και όχι για κάποια τυφλή ή παράλογη βίαιη ενέργεια η οποία αποδίδεται στους αναρχικούς, ή για εκείνη που πιθανώς διαπράττεται από πραγματικούς αναρχικούς, ωθούμενους στην παράφορα από άδικες καταδιώξεις, ή τυφλωμένους, λόγω υπερβολικής ευαισθησίας που δεν μετριάζει η λογική, από τη θέα των κοινωνικών αδικιών, από τη λύπη για τη λύπη των άλλων. Η πραγματική αναρχική βία είναι αυτή που σταματά όταν σταματά η ανάγκη υπεράσπισης της ελευθερίας. Αυτή μετριάζεται από τη γνώση ότι τα άτομα ξεχωριστά, λόγω κληρονομικότητας και περιβάλλοντος, είναι ελάχιστα υπεύθυνα για τη θέση που βρέθηκαν· αυτή δεν την εμπνέει το μίσος, αλλά η αγάπη· και είναι ιερή εφόσον σκοπεύει στην απελευθέρωση των πάντων και όχι στην αντικατάσταση της κυριαρχίας των άλλων με τη δική τους".

ΠΟΜΠΙΝΤΟΥ 5/7/Ο5΄ΦΑΝΗΚΕ ΕΔΩ ΕΝΑΣ ΣΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ ΠΙΟ ΝΕΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ

ΜΟΙΧΑΛΙΔΑ=ΤΟ ΘΗΛΙΚΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ

ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΤΥΡΑΝΙΚΟ ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

ΣΥΓΚΡΙΝΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΩΡΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΘΑ ΚΑΤΑΦΥΓΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝΤΑΙ ΑΦΟΡΗΤΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ :::ΤΟ ΣΥΓΚΡΙΝΩ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ ΟΠΟΥ ΟΛΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΣΕ ΑΝΑΖΟΠΥΡΩΣΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΖΩ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΠΟΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΙΝΔΥΝΕΥΩ ΝΑ ΤΥΦΛΩΘΩ Η ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΑΡΩΣΤΗΣΩ΄ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΙΑ ΦΩΝΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΘΑ ΥΨΩΘΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ =((ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ ΞΟΦΛΗΣΕΣ))

ΓΕΡΝΑΣ=ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΓΕΝΝΑΣ

ΟΤΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΓΥΡΙΣΑ=ΣΕ ΒΗΚΑ ΝΑ ΠΗΔΑΣ & ΤΗΝ ΜΑΓΕΙΡΙΣΑ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΕΙ ΘΥΣΙΕΣ:ΘΥΣΙΑΣΤΕΙΤΕ ΣΕΙΣ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ ΜΕΙΣ (ΣΥΡΙΖΑ)

ΑΕΡΟΠΟΡΝΟΣ

ΒΡΑΔΥΠΟΡΕΙΕΣ=ΟΤΑΝ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΒΡΑΔΥ

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ)

ΠΟΜΠΙΝΤΟΥ 5/7/Ο5΄ΦΑΝΗΚΕ ΕΔΩ ΕΝΑΣ ΣΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΚΑΝ ΠΙΟ ΝΕΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ΄& ΟΠΩΣ ΗΛΘΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ΑΥΤΟ

Ο ΕΜΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Ο (ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ) ΕΒΡΑΙΟΣ Ο ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ (ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΑΙΡΙΑΧΤΗ ΣΕ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥ ΛΗΤΟΥ & ΑΡΩΣΤΗΜΕΝΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΟΥ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ) ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΚΒΙΑΣΤΗΣ ΝΤΡΑΓΚΙ ΚΑΙ Ο ΦΟΡΟΦΥΓΑΣ ΓΙΟΥΝΓΚΕΡ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ΄ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΓΩΓΟΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΑΕΡΙΟΥ (ΠΟΥ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΜΑΣ) ΚΑΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΜΠΡΙΓΚΣ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΕΤΣΙ ΟΤΙ ΘΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟ ΑΡΩΣΤΜΕΝΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ (ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΜΠΟΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΠΑΜΑ) ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ (ΠΟΤΙΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΤΕΙΡΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΤΩΝ ΠΑΚΕΤΩΝ ΣΤΗΡΙΞΗΣ) ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΑΛΗ ΜΟΡΦΗ ΣΤΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΠΛΑΣΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΟ ΜΟΝΟ ΟΣΟ ΚΑΛΟ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΦΑΜΑΚΕΥΤΗΚΕΣ ΑΓΩΓΕΣ ΤΩΝ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΩΝ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ ΣΤΟΥΣ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΣ)ΌΜΩΣ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΥΠΕΡΙΣΧΥΣΕΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ:

6/7/2015 Η ΕΥΡΩΠΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ΄ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ Η ΕΥΡΩΠΗ ΗΤΑΝ ΦΙΛΗ ΜΑΣ & ΜΟΛΙΣ ΗΡΘΕ ΑΥΤΟ ΟΛΑ ΑΛΑΞΑΝ & ΕΓΙΝΑΝ ΤΥΡΑΝΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΛΙΤΟΤΗΤΑ:ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ:ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΦΤΗΚΕ ΤΟ ΝΕΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΕΜΛΕΓΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ=Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΥΤΟΣ ΘΑ ΚΛΕΙΣΤΕΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ & ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΛΙ ΤΟΥ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ=((LoBBY JUIVE))

KAI ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ΄ΛΕΓΕΤΑΙ ((ΣΗΜΕΡΑ)) ΑΥΡΙΟ ΙΣΟΝ ΘΑΝΑΤΟΣ

γκαετανο μπρεσι ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΙΤΑΛΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ

ΜΑΣΑΖ=ΦΑΓΩΜΑ

ΚΑΒΑΛΕΡΟ=ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΡΑΣΙΑ ΣΤΗ ΛΕΡΟ

ΤΟΣΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΕΞΩΦΥΛΑ ΤΩΝ ΕΓΚΥΡΟΤΕΡΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ:ΚΑΙ Η ΛΙΜΠΕΡΑΣΙΟΝ ΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΕ 3 ΣΕΛΙΔΕΣ

oi
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΤΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΦΑΝΤΕΣ:ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΟΥΝΙ ΤΟΥΣ ΟΠΩΣ ΛΕΓΕΙ ΚΑΙ Ο ΟΚΤΑΒΙΟΣ ΜΙΡΜΠΩ

OMOGRAFIA

FANTARSiA

ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΕΛΦ ΣΕΡΒΙΣ ΒΑΖΟΥΝ ΨΗΛΕΣ ΤΙΜΕΣΌΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΜΠΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΩΝ ΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗ ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΠΑΝΑΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΟΛΑΝΤ΄ & ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΥΡΙΣΑΝ ΤΑ ΠΑΝΩ ΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ

((ΘΑΥΜΑΣΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ)) ΕΤΣΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΣΟΡΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΟΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΤΟΝ ΙΤΑΛΟ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΗ΄ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΓΩ΄

ΕΚΑΨΕ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΟΥΝΙ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΚΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΙ ΕΜΟΙΑΖΕ

MOYSTAKI=MOYSAKI

ΚΑΛΟΠΕΡΝΑΩ΄ ΄ ΄ Ή ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ! ΒΑΡΕΤΗ ΚΑΙ Η ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ

ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ΄ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟΉ ΡΩΜΗ΄ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ,,,Η ΓΑΛΙΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΗ ΠΟΡΝΗΆΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ,ΡΙΧΟΤΗΣ ΚΑΙ ΚΟΚΟΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΒΑΘΥΝΟΙΑ ΤΥΠΟΥ ΒΟΛΤΕΡ,ΡΟΥΣΣΩ,ΦΡΑΝΣ,ΜΙΡΜΠΩ,ΚΟΝΤ,ΡΟΛΑΝ,ΡΟΜΑΙΝ,ΚΟΝΤΟΡΣΕ,ΡΟΣΕΦΟΥΚΩ,ΦΕΝΕΛΟΝ,ΛΑ ΜΠΡΙΓΙΕΡ,ΜΠΑΛΖΑΚ

PARATASH=PARASTHMA

Η ΛΕΞΗ ΒΑΤΡΑΧΟΣ Η ΒΑΘΡΑΞ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΡΟ

HOSTEL=POSTEL

Η ΚΑΛΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ Η ΠΥΓΜΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΤΙ ΑΤΥΧΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΝΟΙΩΣΩ ΤΑ ΖΟΦΕΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΑΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΥΤΙΣΤΩ ΜΕ ΑΥΤΑ

ΠΕΙΡΑΙΑΣ=ΠΥΡ ΑiΑΣ

ΧΥΜΟΣ=ΟΤΙ ΕΚ ΧΗΜΕΙΑΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ

11/7/15 ΠΑΡΙΣΙ ΦΟΝΤΑΣΙΟΝ ΚΑΡΤΙΕ΄΄ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΔΩ ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΠΟΙΟΤΙΚΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΝΓΚΟΛΕΖΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ΄ΆΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΟΤΙ ΑΝ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ (ΕΝΩ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΨΙΛΟΒΟΗΘΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΡΙΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΕΣ ΕΝΟΧΕΣ ΠΟΥ ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ) ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥΣ ΕΠΕΡΝΑΝ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ (ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΓΗΣ) ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΩΣ ΑΝΤΑΛΑΓΜΑ ΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙ ΨΩΜΙ (ΕΝΑΝΤΙ ΑΥΤΩΝ) ΤΟΤΕ Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΠΛΟΥΣΙΑ ΟΣΟ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ΄ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΚΥΡΙΕ ΦΟΡΟΦΥΓΑ ΓΙΟΥΝΓΚΕΡ ΜΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ (ΟΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΘΕΣΕΙΣ)ΈΣΕΙΣ ΟΙ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΙ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΟΗΤΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΑΣ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΝΙΚΟ ΦΟΣΚΟΛΟ ΟΠΟΥ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΡΠΑΞΕΙ & ΝΑ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΕΙ ΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΚΤΗΤΗ ΟΤΑΝ Ο ΚΤΗΤΗΣ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ΄΄΄ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΦΕΛΕΙΑ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΙΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ & ΤΗΣ ΕΥΡΟΖΩΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΘΕΣ ΝΑ ΣΚΑΛΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΧΑΛΚΟ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΝΑ ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ ΛΙΩΣΕΙ΄΄ΤΩΡΑ ΕΣΕΙΣ ΧΑΡΙΣΑΤΕ ΤΗΝ ΚΟΥΦΙΑ ΣΑΣ ΨΕΥΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΨΕΥΤΟΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΤΕ & ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΣΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΚΟΝΔΗΛΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ΄Ή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΟΥΓΚΩ ΚΑΙ ΚΥΡΙΕ ΜΑΝΤΣΙΝΙ (ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑΤΕ ΤΙΣ ΠΩΛΗΜΕΝΕΣ ΠΟΛΗΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠOΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ ΟΠΟΥ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΕΡΔΗ΄

ΔΥΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΕΙΧΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ΄ΤΟ ΕΝΑ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΘΕΩΡΟΥΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΑΧΡΗΣΤΟ & ΗΓΟΥΝ ΟΧΙ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΚΑ ΧΡΗΣΗΜΟΣ ΦΤΙΑΧΝΩΝΤΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΞΑΝΤΛΗΣΑΝ ΣΤΟ ΠΙ ΚΑΙ ΦΙ΄ΔΗΛΑΔΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΑΧΡΗΣΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΙΚΗ ΕΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ& ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΓΙΟΣ ΑΠΙΚΟΙΟΚΡΑΤΗ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗ ΜΕΓΑΛΟΕΜΙΓΚΡΕ ΠΟΥ ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗΚΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΓΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕ & ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΕ ΓΕΜΙΖΕΙ ΜΕ ΕΝΟΧΕΣ(ΤΗΣ) ΤΟΣΟ ΖΟΦΕΡΕΣ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ ΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ΄

ΚΑΙ ΑΝ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΄΄ΤΟ ΑΛΑΣ΄΄ ΜΙΑΣ ΓΗΣ ΠΟΤΙΣΜΕΝΗΣ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΕΝ ΠΙΝΑΤΕ(ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΥΧΤΑ ΨΩΜΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ) ΤΟΤΕ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΓΩ Ο ΑΡΩΣΤΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΣΑΚΑΤΕΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΟΤΟ ΓΙΟΥΓΚΕΡ ΚΑΙ ΓΚΟΛΟΜΠΛΙΩΦ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΙΡΩΜΟΥΝ ΤΟΝ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΛΟΥΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΑ (ΟΙΚΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ) Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΑΝΕΧΕΤΑΙ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ°°ΔΗΛ°° ΜΑΣ ΤΑ ΔΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΜΕ΄

ΚΑΘΙΚΙ=Η ΘΗΚΗ ΤΟΥ ΚΑΘΙΣΜΑΤΟΣ΄΄΄΄΄΄΄΄Η ΒΙΖΜΑΤΟΘΗΚΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ (ΑΝΤΙ) ΚΑΘΙΚΙ ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ

ΜΕ ΤΑ ΑΓΟΝΑ ΠΑΚΕΤΑ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΔΟΥΝ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΟ ΤΟΜΑΡΙ ΤΟΥΣ & ΟΧΙ ΕΜΑΣ

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΠΑΡ ΟΛΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΗΤΟΠΑΘΗΣ ΠΟ ΑΡΕΣΚΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΄΄ΣΟΦΟ ΚΟΚΟΒΙΟ΄΄ ΤΟΥ ΣΑΛΤΥΚΩΦΆΠΟΦΕΥΓΕ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΤΟΛΜΗΡΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΟΠΟΙΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΟΥ ΕΧΕΙ ΤΑ ΜΙΣΑ΄(ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΤΟ μετρο ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΕΝΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΤΟ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΟ κτλ,κτλ) ° ΕΝΩ ΕΓΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ΄ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ αυτοι ΦΤΩΧΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΘΟΥΜΕ,ΑΒΟΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΑΓΡΑΜΑΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ TΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ,ΔΕΙΛΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ,,! ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ!

KATI SXETIKO ΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΩ ΕΓΩ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΤΟΥ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΤΟΝΩΣΩ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΛΥΣΑ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ ΓΙΑ ΠΙΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ΄΄΄΄΄΄΄ΌΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΝ ΔΕ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ & ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΡΑΝΟΥ ΒΡΟΥΤΟΥ ΠΟΛΥ ΛΙΓΟ ΘΑ ΗΓΕΜΟΝΕΥΣΕΙΣ΄΄΄΄΄΄΄ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΑ ΤΟΝ ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ

Ο ΠΡΕΤΕΝΤΕΡ(ΑΣ) ΚΑΙ Ο ΚΟΛΛΟΝΤΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΟΙ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΧΑΡΙΣΜΑ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣΈΓΩ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΙΦΑΝΟΣ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΡΟΣΣΙΝΙ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΣΙΝΙΟΛ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΙΔΟΝΙ

ΛΟΓΙΚΗ ΑΠΑΡΧΑΙΤ=ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ=Ο ΑΛΑΖΟΝΑΣ,ΕΒΡΑΙΟΣ,ΜΕΓΑΛΟΤΟΚΟΓΛΥΦΟΣ,ΣΚΑΝΔΑΛΟΔΙΑΠΛΟΚΕΑΣ ΝΤΑΙΝΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ ΕΙΡΩΝΕΥΤΗΚΕ ΜΕ ΕΠΑΡΣΗ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΘΕΣΗ ΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ΄ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΟΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΠΟΥ ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΑΝ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΕΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΝ) ΑΥΤΟΙ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΘΕΙ ΩΣ ΙΣΟΤΙΜΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΩΝΤΑ ΤΗΑ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΘΛΟΥΝ ΜΙΑ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑ ΛΕΚΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΨΟΓΟ ΚΟΣΤΟΥΜΙ ΤΟΥ ΦΕΙΔΩΛΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ΄ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΙ ΣΑΝ ΙΣΟΤΙΜΟ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΑΛΑΖΟΝΑ ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ ΑΝΤΙΠΑΘΕΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΠΟΥ ΕΤΑΞΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ(ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΡΙΝΕΙΣ΄΄΄΄) ΜΑ ΣΥΜΠΑΘΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ΄ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΥΤΗΣ ΘΑ ΤΟΝ ΕΠΙΒΑΡΥΝΕΙ ΜΕ ΝΕΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΑΥΣΤΗΡΑ ΜΕΤΡΑ΄΄ΆΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΟΣΟ ΕΜΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟ(ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΩΣ) ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΟΤΑΝ Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΕΛΗΞΕ
το ευρω ειναι χρεογραφο ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΗ,ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ,ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ,ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΣΦΗΚΑ,ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΑΚΑΜΠΤΟ& ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΟ΄ΣΚΛΗΡΟ ΟΧΙ ΕΥΠΛΑΣΤΟ & ΟΧΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ΄

ΕΙΜΑΙ ΓΑΛΙΔΑ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΣΑΛΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ ΜΟΥ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΣΑΠΟΥΝΙ ΜΑΣΣΑΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΙΠΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ

ΜΟΧΑΛΙΔΑ=ΤΟ ΘΗΛΙΚΟ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ

ΕΚΦΡΑΣΗ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ=Α ΟΙ ΑΛΑΖΟΝΕΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ & ΙΣΠΑΝΙΑ Η ΓΑΛΛΙΑ ΤΟΤΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΝΑΖΙΣΤΙΚΕΣ

Ο ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΠΟΤΕ ΤΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΕΓΩΦΥΛΟ ΣΤΟ ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ,ΣΤΟ ΟΥΜΑΝΙΤΕ Η ΣΤΟ ΛΙΜΠΕΡΑΣΙΟΝ Η ΣΤΟ ΣΑΡΛΙ ΕΝΩ Ο ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΓΙΝΕ ΆΝΤΕ,ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ ΣΕ ΛΙΓΟ
Η ΙΑΠΩΝΙΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΗΓΕΤΙΚΗ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΝΑΤΟΙΚΗΣ ΣΥΜΑΧΙΕΣ ΆΝΤΙΘΕΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΘΕΞΕΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΙΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ΄ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ΄ΌΠΟΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΑΥΤΗ ΔΕ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗ ΜΥΓΑ ΜΕΣ ΤΟ ΓΑΛΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΥΡΩΠΗ΄,ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΕΞΕΛΕΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟΝ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΙ΄Ό ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΥΨΟΣ ΩΣΤΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΑΦΟΥ ΑΝ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΜΕ ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ ΠΑΛΑΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΟΠΛΑ ΤΟΤΕ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΡΑΤΣΑΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΘΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΑΚΟΜΑ ΑΠΚΕΤΕΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΄ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ (ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΣΧΥΡΑ ΚΡΑΤΗ) ΤΟΤΕ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΔΙΑ ΔΙΑΤΗΡΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΜΟΝΟ ΕΚΑΤΟ Η ΧΙΛΙΑ ΑΚΟΜΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΣΕΙ ΠΥΡΙΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΝΕΥ ΛΟΓΟΥ Η ΑΙΤΑΣ (ΠΧ ΛΟΓΩ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΤΕΑΣ ΠΤΩΣΗΣ ΜΕΤΕΩΡΙΤΟΥ ΣΤΗ ΓΗ)΄ΤΟ ΛΕΩ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΗΜΟΥΝ ΕΝΑΣ ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΟΥ ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΟΣΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΖΩΝΤΑΣ ΜΕ ΑΠΛΑ ΜΕΣΑ ΑΓΡΟΚΤΗΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΙΣΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΕΙ Η ΕΦΟΡΙΑ΄ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΜΑΣ (ΣΤΗΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΙΑ ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ & ΑΝΑΓΚΑΙΑΣ ΕΟΚ ) ΝΑ ΣΚΥΛΙΑΖΟΥΝ = ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ,,,ΚΑΙ ΤΙ ΓΛΥΚΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΙΧΗΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥ =((ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΙΣ/ΟΥΝ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ ΜΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ΄΄΄΄΄΄΄΄

BARBOUTI= THΣ VANA BARBA TO ΜΠΟΥΤΙ

ΑΣΠΡΟΣ ΚΑΠΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ΄΄΄΄΄΄ΆΦΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΕΥΡΩ ΑΣ ΓΙΝΟΥΝ ΕΒΡΑΖΙΛΙΑ=ΟΙ ΠΟΛΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ ΦΤΩΧΟΙ΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄ΖΗΛΕΥΩ ΓΕΝΙΚA ZHLEYO ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΦΕΡΟΥΝ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΟΠΛΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΑ ΣΤΡΕΨΟΥΝ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ! ΤΗΝ ΕΧΟΥΝΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΟΙ ΑΥΤΟΦΟΝΙΑΔΕΣ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΤΕΡΟΦΟΝΙΑΔΕΣ΄

Η ΑΟΡΑΤΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ Η ΓΑΙΔΟΥΡΙ ΟΤΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΩΤΕΣ ΣΟΥ

ΕΠΤΑ ΔΙΣ ΕΦΤΑΣΕ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΗ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΕΝΑ ΝΕΟΓΝΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΝ ΑΓΚΑΛΙΑ

NO LIFE IS GOOD LIFE

ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΙΑΙΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ ΠΟΥ ΝΑ ΙΣΧΥΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΟΖΩΝΗΣ΄ΤΕΛΟΣ ΖΗΤΑΜΕ ΟΛΕΣ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΡΙΚΟΠΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ (ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΖΗΤΗΣΕ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΤΟ ΓΙΟΥΡΟΓΚΡΟΥΠ) ΝΑ ΔΟΘΕΙ Η ΚΑΛΥΦΘΕΙΣΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΣΩ ΑΛΟΤΡΙΩΝ ΤΡΟΠΩΝ ΠΧ ΔΩΡΕΩΝ ΄ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ Ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΕΒΡΙΣΑΝ &ΧΛΕΥΑΣΑΝ & ΛΟΙΔΩΡΗΣΑΝ
ΑΥΤΟ ΕΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΤΡΟ ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΟΣΤΟΜΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ΄΄΄΄΄΄΄΄ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΣΤΗ ΔΡΑΧΜΗ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙ ΜΑΥΡΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΕΝΩ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΑΝΘΙΖΟΥΜΕ & ΛΟΥΛΟΥΔΙΖΟΥΜΕ

ΑΡΠΑΞΙΑ= ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΑΠΡΑΞΙΑΣ

ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΚΟΓΚΟΛ ΤΟ ΠΑΛΤΟΝ

ΣΚΕΠΤΩΜΕΝΟΣ ΟΣΑ Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΕΣ ΠΑΛΑΙΣΤΗΝΙΟΥΣ ΚΑΘΩΣ & 0ΣΑ ΕΚΑΝΕ (ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΟΥ ΟΜΠΑΜΑ) ΣΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΗΣ ΝΤΑΙΤΖΕΛΜΠΛΟΥΜ΄ΣΚΕΠΤΩΜΑΙ ΠΩΣ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΚΑΛΟ Ο ΧΙTΛΕΡ΄ ΄ ΄ ΄ ΄ΣΑΠΟΥΝΑΚΙ
ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΕΝΕΙ Η ΕΥΑ ΜΠΡΑΟΥΝ ΤΟ ΓΛΥΚΟΞΑΝΘΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΟΥΝΑΚΙ

APRAXIA LOGOY

ΟΙ ΓΚΟΛΟΜΠΛΙΩΒ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΣΥΧΑΙΝΕΣΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΣΤΕΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΙΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΑΝΥΣΙΧΙΕΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥΆΥΤΟΙ ΗΣΑΝ ΚΛΕΙΔΑΜΠΑΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΕΣΜΠΕΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΓΥΡΝΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΑΚΗ ΜΕΘΟΚΟΠΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΟΝΩΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΚΑΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑΣΕΙΣ΄ΚΑΙ ΤΙ ΚΕΡΔΙΣΕΣ ΕΣΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΟΤΙ Η ΗΜΙΑΣΘΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΙΧΑΜΕΡΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ

ΙΣΩΣ ΤΟ ΠΟΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΑΛΚΟΟΛΙΣΜΟ

Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΗΝΙΩΝ (ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΠΝΙΞΕ ΣΤΟ ΑΙΜΑ Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ) ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΝ ΠΟΥ ΤΟΤΕ ΕΓΙΝΟΝΤΑΝ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ (ΤΟ ΙΔΙΟ & Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΓΑΛΛΩΝ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΩΝ) ΟΜΩΣ Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΠΕΤΥΧΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΝΗΞΕΙ ΕΝΩ ΟΙ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ ΚΑΙ ΚΑΝΤΑΦΙ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΗΞΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΕΒΡΑΙΟΥ ΟΜΠΑΜΑ

ΤΟΣΟ ΛΑΤΡΕΨΑ ΤΟ ΑΛΚΟΛ ΩΣΤΕ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕ & ΈΙΝΑΙ ΤΟ ΑΛΚΟΛ ΕΧΘΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ΄ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΤΟ ΛΑΤΡΕΥΩ ΣΑ ΓΙΝΑΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΘΕΟΣ

,΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄ΤΟ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΙΣΙΟΝ ΞΕΓΡΑΒΑΤΩΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΤΣΙΤΣΙΔΟΣ΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Προς

CC/BCC

Σώμα μηνύματος

ki όμως ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ .ΑΦΟΥ Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΙΖΕΙ [ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΚΑΝΑΛΙΩΝ ΤΟΥ] ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ [ΠΑΡ/ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΑ ΜΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥΣ ΤΑΥΤΙΣΗ ] ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΡΧΙΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ Η ΚΛΙΚΑ ΤΟΥ ΝΑ [ΙΣΩΣ] ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΕΝΑ ΣΕΒΑΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΟΔΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΜΙΣΘΟΙ & ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΤΡΕΧΟΝΤΩΝ ΜΗΝΩΝ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΩΝ 5 ΔΙΣ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ.ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ ΝΑ ΓΛΕΙΦΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΟΤΙ ΕΤΣΙ ΙΣΩΣ ΣΩΣΟΥΝ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΟΥΣ.ΕΠΙΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.ΓΙΑΤΙ ΚΑΘΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ [ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΤΑΠΕΙΝΟΣ] ΚΛΕΙΝΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ [ΟΧΙ ΤΟ ΘΕΙΚΟ ΜΟΡΙΟ Η ΓΟΝΙΔΙΟ] ΑΛΛΑ ΕΝΑΝ ΘΑΛΗ,ΕΝΑΝ ΓΚΑΙΤΕ,ΕΝΑΝ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ Η ΕΝΑΝ ΜΠΟΡΟΝΤΙΝ [ΕΝΑ ΔΗΛ ΠΟΛΥΣΧΙΔΕΣ ΑΝΗΣΥΧΟ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΕ ΑΣΙΓΑΣΤΗ ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΓΝΩΣΗ. ΚΑΝΟΝΙΚΑ Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΜΙΝΙΑΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ ΜΥΔΑ ΚΑΙ ΤΟΣ ΣΤΑΛΙΝ.ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΚΜΗΔΕΝΗΣΕΙ ΟΣΟΥΝ ΑΝΤΙΤΕΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΝΩΟΤΡΟΠΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΝΟΥΝ {ΑΥΤΟΕΠΙΒΑΛΩΜΕΝΟΣ ΠΑΝΤΟΥ-ΕΙ ΔΥΝΑΤΟΝ] ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ.ΑΝΤΕΚΔΙΚΗΣΗΣ.ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ 0 ΜΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Ο ΣΤΑΛΙΝ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ.ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝΤΑΝ ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΝΟΧΛΟΥΣΕ Η ΥΠΟΤΟΝΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΕΝΤΥΠΑ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ [Καθώς & οί δηλώσεις πού έκανε]Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΣΕ.

-ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ Ο ΚΑΘΕ ΟΛΙΓΑΡΧΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΗ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ [ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ] ΩΣ-ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ . ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΥΜΑΧΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ΑΥΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΜΕΝΟ ΑΛΙΕΑ ΦΟΡΩΝ - ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ & ΑΡΧΗΓΟ ΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗΤΗ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ....................................................

.ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΠΟΛΙΤΗ ΤΟΝ ΘΕΛΛΕΙ ΙΣΑ-ΙΣΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΕΙ.

-ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Ο Κ.ΒΑΡΔΗΣ.ΟΠΟΥ ΦΥΣΑΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ.ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΕΨΕΣ.ΚΟΥΜΟΥΝΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑΖΙ [ΜΑΖΙ] ΑΥΡΙΟ.

ΔΕΝ Εχουμε Χουντα.27 λεπτά · ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΦΡΙΚΑΝΟΥΣ.ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΓΙΑΤΙ Η ΑΦΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΨΩΜΙ[ΤΟ ΙΔΙΑ ΒΕΒΑΙΑ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ].Η ΓΗ ΤΗ ΑΦΡΙΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΟΥΝ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΤΟ ΑΝΕΛΑΒΕ Η ΕΥΡΩΠΗ [ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΡΩΤΗΣΕΙ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ]ΠΑΙΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΛΑ ΠΟΥ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑ...Ι.ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΥΣ. . ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΓΙ/ΑΥΤΟ.ΑΥΤΟ ΛΕΓΕΤΑΙ [[ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ] ΑΛΩΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟ ΛΑΟ ΑΥΤΟ ΚΑΝΟΥΝ.ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ ΞΕΝΑ ΚΟΛΥΒΑ[ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΡΩΤΗΣΟΥΝ ΑΝ ΤΟ ΘΕΛΟΥΝ] ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΝΟΜΟΥΣ ΑΔΙΚΟΥΣ..ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΟΥΣ ΠΙΟΝΙΑ. .[ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΓΜΕΝΟΥΣ ΜΑΥΡΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΔΟΣΗΛΟΓΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ...ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ ΛΟΙΠΩΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. .ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ................................................................. ............................................................................................... ..............................................................................................ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΑΡΙΝΑΚΗ,ΤΟΝ ΜΕΛΙΣΑΝΙΔΗ ΤΟΝ ΣΑΒΒΙΔΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ [ΠΙΑ ΕΤΑΙΡΙΕΣ ] ΤΥΠΟΥ ΟΤΕ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΕ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ-ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΟΣΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΑΠΛΗΡΩΤΑ ΤΕΛΗ.ΑΝ ΠΧ. ΟΙ [ΠΕΛΑΤΕΣ]] ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΔΥΟ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ -ΚΑΙ [ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ] ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ-ΤΟΤΕ ΤΟΥΣ ΚΟΒΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ. . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. .. . . . . . . . .. . . .ΠΑΝΤΩΣ Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΙΚΡΟΚΕΦΑΛΑΙΟΥΧΟΙ ΚΟΜΠΟΡΙΝΕΥΟΝΤΟΥΣΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ.. ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΚΛΙΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ........................................................................................................ΤΟ ΦΤΗΝΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΟ.ΤΟ ΑΚΡΙΒΟ [ΠΧ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ]ΚΑΙ ΦΤΗΝΟ ΑΦΟΥ

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ [ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ . . ΔΗΛ. ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η.ΝΔ ΚΑΤΕΡΕΥΣΑΝ] ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΗ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ ΚΟΒΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΩΝ ΠΟΔΕΜΟΣ,ΤΩΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΜΕΝΩΝ,ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΟΝ,ΤΟΥ ΜΟΝΕΔΕΡΟ,ΤΟΥ ΜΠΕΠΕ ΓΚΡΙΛΟ,ΤΟΥ ΣΩΝ ΦΕΙΝ ΚΤΛ.ΑΣ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΩΣ ΕΜΕΙΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΑΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΩΝ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΝΕΒΑΝΕ Η ΔΥΝΑΜΗ ΑΥΤΗΣ ΑΝΤΙ ΝΑ ΝΑ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ...ΠΙΣΤΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΔΟΥΜΑ ΠΩΣ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΚΑΡΦΙ...ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΧΤΥΠΑΣ ΤΟΣΟ ΑΥΤΗ ΣΤΕΡΕΩΝΕΤΑΙ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μαξ Στίρνερ
Σκίτσο του Μαξ Στίρνερ από τον Φρήντριχ Ένγκελς
Πραγματικό όνομα	Γιόχαν Κάσπαρ Σμιντ (γερμ. Johann Kaspar Schmidt)
Γέννηση	25 Οκτωβρίου 1806 Μπαϊρόιτ, Βαυαρία
Θάνατος	25 Ιουνίου 1856 (49 ετών) Βερολίνο, Πρωσία
Περίοδος	Φιλοσοφία του 19ου αιώνα
Περιοχή	Δυτική φιλοσοφία
Σχολή	Αναρχοατομικισμός
Κύρια Ενδιαφέροντα	Ηθική, Πολιτική, Οντολογία, Ιδιοκτησία, Θεωρία της αξίας
Επιδράσεις	Χέγκελ, Λούντβιχ Φόιερμπαχ, Μπρούνο Μπάουερ, Άνταμ Σμιθ, Ζαν-Μπατίστ Σε
Επηρέασε	Φρίντριχ Ένγκελς, Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Νίτσε, Ρούντολφ Στάινερ, Αλμπέρ Καμύ, Άντολφ Μπραντ, Έμμα Γκόλντμαν, Βίλχελμ Ράιχ

Ο Μαξ Στίρνερ ήταν Γερμανός φιλόσοφος (25 Οκτωβρίου 1806 - 25 Ιουνίου 1856). Το αληθινό του όνομα ήταν Γιόχαν Κάσπαρ Σμιντ.

Σπούδασε Φιλοσοφία, Θεολογία και κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Εκεί υπήρξε μαθητής του Χέγκελ. Εργάστηκε ως καθηγητής σε Λύκειο αλλά έκανε και άλλες απλές βιοποριστικές εργασίες λόγω οικονομικών προβλημάτων. Φιλοσοφικά επηρεάζεται αλλά και συμμετέχει στο χώρο των νέων εγελιανών (ή εγελιανών της αριστεράς) που προσπάθησαν να δώσουν τη δική τους ερμηνεία για τον άνθρωπο και τον κόσμο, όλοι τους βαθιά επηρεασμένοι από το Χέγκελ. Στην ίδια “φιλοσοφική παρέα” άνηκε ο Ένγκελς, ο Μαρξ, ο Μπρούνο Μπάουερ και άλλοι.

Δημοσιεύει δύο μικρής σημασίας έργα το 1842 και στη συνέχεια, το 1845, το βιβλίο “Ο Μοναδικός και η Ιδιοκτησία του” που πολλά χρόνια μετά το θάνατο του θα κάνει αίσθηση και θα προκαλέσει θετικές και αρνητικές κριτικές, από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα.

Ο Μαξ Στίρνερ σε αυτό το βιβλίο οριοθετεί φιλοσοφικά τον Ατομικισμό βάζοντας στο κέντρο του προβληματισμού του το Εγώ (το μεμονωμένο Εγώ που είναι η απόλυτη αρχή) το οποίο δεν πρέπει να υπόκειται σε καμιά κοινωνική, κρατική, εθνική, θεολογική, πολιτική αυθεντία-δικαιοδοσία αλλά ακόμα και κανένα ηθικό περιορισμό, παρά μόνο να λειτουργεί εντελώς ανεξάρτητα με σκοπό να ικανοποιήσει τα “μοναδικά” του συμφέροντα. Για τον Στίρνερ εξελικτικά όλες οι “κατασκευασμένες έννοιες” της ανθρώπινης διανόησης όπως για παράδειγμα του “γενικού καλού”, της οικογένειας, της πατρίδας, του Θεού, αυτονομούνται και πετυχαίνουν την αλλοτρίωση του Εγώ οδηγώντας το σε ανώφελες θυσίες και αυτοπεριορισμούς.

Άλλο κεντρικό σημείο στη φιλοσοφία του είναι η άρνηση της έννοιας της Ελευθερίας, αφού σημαίνει “ελευθερία από κάτι”, με αποτέλεσμα να ανακαλύπτει ο άνθρωπος περισσότερους καταναγκασμούς όσο περισσότερο ελεύθερος νομίζει ότι γίνεται. Η κοινωνική πρόταση του ατομικιστή Στίρνερ είναι η “Ένωση των Εγωιστών” που είναι η απάντηση κάθε είδους ομογενοποίηση που φυλακίζει το Εγώ. Η “Ένωση των Εγωιστών” αποτελείται από άτομα που έχουν συνειδητά και ολοκληρωτικά απεγκλωβιστεί από οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τα ατομικά τους συμφέροντα και παράλληλα εντός της “ένωσης” συνεχίζουν να προσπαθούν να καλύψουν τις επιθυμίες τους, ενώ είναι ελεύθερα να αποχωρήσουν από την "Ένωση" οποιαδήποτε στιγμή η συνεχιζόμενη συμμετοχή τους δεν ικανοποιεί τα ατομικά τους συμφέροντα.

Ο Στίρνερ συνδέθηκε με την Αναρχική φιλοσοφική παράδοση μέσω της κριτικής που του άσκησε ο Ένγκελς και αργότερα από τον βιογράφο του Μακάυ βασικά λόγω της θεμελιακής άρνησης του σε κάθε είδους αυθεντία και βέβαια στην άρνηση της κρατικής εξουσίας. Παρόλα αυτά το κοινωνικό και ουμανιστικό πρόταγμα του Αναρχισμού λείπει από την σκέψη του Γερμανού φιλοσόφου ο οποίος συνδέεται πιο άμεσα με τον Μηδενισμό και ακόμα με τον μεταγενέστερο Υπαρξισμό. Κατά μεταγενέστερες ερμηνείες τρίτων ο Στίρνερ οριοθέτησε τον Αναρχικό Ατομικισμό ή αναρχοατομικισμό.

ΟΣΑ ΤΡΑΒΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΩΦΕΙΛΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΕΤΥΧΕ ΦΡΙΧΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΒΙΛΛΥ ΜΠΡΑΝΤ ΚΑΙ Ο ΟΛΑΦ ΠΑΛΜΕ ΠΕΤΥΧΑΝ ΓΙΑΤΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΜΙΑΣ ΤΕΤΟΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΟΛΕΘΡΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ.ΟΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΓΙΑ ΤΥΠΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΟΙΚΤΗΡΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΝΟΣ ΤΕΤΟΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΓΕΛΟΙΟ ΝΑ ΞΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΣΑ ΚΟΝΔΥΛΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΧΑΣΟΜΕΡΙΔΕΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΥΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΘΟΥΝ ΣΕ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΙΝ.Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ
Επιλεγμένα Κείμενα 1917-1922
Ρέντζο Νοβατόρε (Άμπελε Ριτσιέρι Φερράρι)

Το σύγγραμμα αυτό είναι ένας φόρος τιμής στο Ρέντσο Νοβατόρε που σκοτώθηκε σε σύγκρουση με καραμπινιέρι στην Τέλια στις 29 Νοεμβρίου του 1922. Γεννήθηκε στις 12 Μαΐου του 1890 στην Άρκολα (Λα Σπέτσια). Υπήρξε ποιητής, φιλόσοφος, καλλιτέχνης και «στρατευμένος» αναρχικός.

Από το 1908 προσχώρησε στο αναρχικό κίνημα. Ατομικιστής και αντικληρικός, τη νύχτα της 15 προς 16 Μαΐου καίει την εκκλησία της παναγίας των αγγέλων, στην Άρκολα. Για την ενέργεια αυτή θα δικαστεί στις 5 Ιουνίου του ίδιου έτους, αλλά στη δίκη που διεξήχθη στη Σαρτσάνα, θα αθωωθεί λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Την άνοιξη του 1911 καταζητείται για κλοπές και ληστείες. Στις 30 Σεπτεμβρίου τον συλλαμβάνουν και 10 μέρες αργότερα τον παραδίνουν στις δικαστικές αρχές με μια επιπλέον κατηγορία για βανδαλισμούς.

Στις 20 Ιουνίου του 1912 καλείται να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία όμως στις 26 Ιουλίου απολύεται.

Συνεργάζεται με διάφορα αναρχικά περιοδικά και εφημερίδες από το 1917. Άρθρα του βρίσκουμε στο «Cronaca Libertaria», στο «Libertario», στο «Iconoclasta» πριν από το 1920, ενώ γράφει και για το «Σκαμιτσιάτι».

Μαζί με το λογοτεχνικό κριτικό Τιντίνο Ράσι και το φουτουριστή ζωγράφο Τζιοβάνι Γκοβερνάτο, δημιουργούν το «Vertice» (Λα Σπέτσια) όπου υπογράφει με διάφορα ψευδώνυμα όπως «Brunetta L’ Incendiaria», «Sibilla Vane», «Mario Ferrento». Στο πρώτο τεύχος του «Iconoclasta» ο σύντροφος και φίλος του, Γκοβερνάτο προαναγγέλλει ότι το «Vertice» θα φιλοξενήσει «μονάχα έργα ευφυών ελευθέρων πνευμάτων, συγγραφείς και καλλιτέχνες απροκατάληπτους».

Στη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου μιας και χρειάζεται κρέας για τα κανόνια, τον ξανακαλούν αλλά στις 26 Απριλίου εξαφανίζεται από το στρατόπεδο χωρίς να ξαναδώσει σημεία ζωής και πλέον καταζητείται για λιποταξία, ενώ καταδικάζεται σε θάνατο από το στρατιωτικό δικαστήριο. Δίνεται όμως αμνηστία και έτσι συμμετέχει στις εξεγέρσεις του Μαΐου και του Ιουνίου του 1919 στη Λα Σπέτσια. Συλλαμβάνεται στις 30 Ιουνίου και τον περιμένει μια νέα δίκη, όμως για καλή του τύχη στις 12 Σεπτεμβρίου δίνεται εκ νέου γενική αμνηστία. Ένα χρόνο αργότερα στις ταραχές που θα ακολουθήσουν τις καταλήψεις στα εργοστάσια, θα ηγηθεί των επιθέσεων κατά μιας πυριτιδαποθήκης στη Ρέτζια Μαρίνα και κατά των οχυρών και των πολυβολείων που περιέβαλαν την πόλη.

Το καλοκαίρι του 1922 ένοπλοι φασίστες εισβάλλουν στο σπίτι του Νοβατόρε στην Άρκολα. Ο Ρέντσο καταφέρνει να διαφύγει κάνοντας χρήση χειροβομβίδων. Εκείνο τον καιρό είναι που θα ενωθεί με την ομάδα του ληστή Σάντε Ντέτσιμο Πολάστρο (βλ. Προσάρτημα {2}). Στις 14 Ιουλίου θα ληστέψουν το υποκατάστημα της αγροτικής τράπεζας στην Τορτόνα και θα σκοτώσουν τον ταμεία όταν αυτός επιχείρησε να αντισταθεί. Ήταν η αρχή και το τέλος της τελευταίας φυγοδικίας του Ρέντσο, τα μέσα της εποχής τους βάφτισαν υπ’ αριθμό ένα κίνδυνο και ο κλοιός ολοένα και έσφιγγε γύρω τους. Τον Οκτώβρη στην τοποθεσία Μπετλέμε, στα περίχωρα της Νόβι, ένα απόσπασμα υπό τις οδηγίες του ανθυπασπιστή Λουπάνο, θα ανακαλύψει το κρησφύγετο του Πολάστρο και του λιποτάκτη Κομόλο και ο τελευταίος στον πανικό του θα αρχίσει να τρέχει στο λιβάδι και θα τον σκοτώσουν, αντίθετα ο Πολάστρο θα κατορθώσει να διαφύγει πυροβολώντας με τα δυο του πιστόλια. Στις 29 Νοεμβρίου στην Τέλια, λίγο έξω από τη Γένοβα, το ίδιο απόσπασμα θα εντοπίσει σε μια ταβέρνα το Ρέντσο και τον Πολάστρο. Στη σύγκρουση που ακολουθεί, θα χάσουν τη ζωή τους ο ανθυπασπιστής Λουπάνο και ο Ρέντσο, ενώ ο Πολάστρο για άλλη μια φορά θα διαφύγει και θα συλληφθεί πέντε χρόνια αργότερα στο Παρίσι.

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΞΥΠΝΑΔΑ Η ΧΑΖΟΜΑΡΑ [ΕΓΩ ΔΕ ΡΙΣΚΑΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΝΑΔΙΜΟΣΙΕΥΣΗ] ΜΑ ΑΝ ΚΑΝΕΤΕ ΣΕΡΤΣ ΣΤΟ ΓΚΟΥΓΚΛ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ-ΚΛΕΙΔΙΑ = ΚΑΝΕΛΗ-ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ ΣΕΞ ΘΑΒΡΕΙΤΕ ΦΩΤΟΜΟΝΤΑΖ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΚΡΩΣ ΕΡΕΘΙΣΤΙΚΑ..ΠΑΝΤΩΣ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ [ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ] ΣΤΟ ΑΝΤΕΝΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΕΚ ΤΩΝ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟN ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΕ ΟΥΤΕ ΑΧΝΑ ΗΤΑΝ Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ. .ΝΑ ΛΟΙΠΩΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Λάθος Νά νομίζετε ότι εμείς τούς ψηφήσαμε.εμείς θέλουμε από τήν ευρώπη νά φορολογίσει τούς ολιγάρχες ..http://lofos.info/pythas/sofist.html ):ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ : Αυτά που λέτε οτι χρωστάμε , να πάτε να τα ζητήσετε απο τους πολιτικούς που υπέγραψαν αυτά τα δάνεια χωρίς να μας ρωτήσουν και να μας ενημερώσουν .ΤΡΟΪΚΑ : Εσείς όμως τους ψηφίζατε .ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ : Εντάξει , εμείς θέλουμε να σας πληρώσουμε αλλά οδηγούμενοι απο ΑΛΛΟΥΣ πολιτικούς ! Όχι αυτούς που μας έβαλαν στα χρέη . Βαρεθήκαμε τα ίδια τζάκια να μονοπωλούν την εξουσία . Θέλουμε φρέσκα αμόλυντα πρόσωπα . Λοιπόν , θα μας βοηθήσετε να διοργανώσουμε εκλογές ( δημοτικές και βουλευτικές ) όπου ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ καταβολή παράβολου . Έτσι και οι φτωχοί θα μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα . Εάν δεν μας βοηθήσετε ( με λόγια και έργα ) σε αυτό , πάει να πεί οτι είστε ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ με τους διεφθαρμένους πολιτικούς που μας έβαλαν στο χρέος , επομένως ΔΕΝ ΣΑΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ! Το αίτημα αυτό (με τα κόκκινα γράμματα ) θα μπορούσε να γίνει έναυσμα πανελλήνιων κινητοποιήσεων ( πορείες , διαδηλώσεις , συγκεντρώσεις )

Mια ξανθιά γυμνόστηθη γυναίκα, μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης Femen, πόζαρε την Πέμπτη μπροστά στο ναό του Ερέχθειου στην Ακρόπολη. Η ακτιβίστρια φορούσε ένα στεφάνι από λουλούδια ενώ στο στήθος της έχει γραμμένο το σύνθημα: «No master, no God», δηλαδή, «Δεν έχω Θεό, δεν έχω αφεντικό». «Αντισταθείτε, παλέψτε μέχρι τέλους, γίνετε FEMEN» είναι το σχόλιο που συνόδευε τη σχετική ανάρτηση στο ελληνικό προφίλ της οργάνωσης στο twitter. Αντισταθείτε, παλέψτε μέχρι τέλους, γίνετε FEMEN

Κυριακή, 12 Απριλίου 2015 Ο έρωτας που της έλειπε έγινε τώρα το μαρτύριο της ζωής της, ένα αδιάκοπο και φρικτό βασανιστήριο. Έπρεπε να αντιστέκεται στους πυρετούς του κορμιού της και στα εξωτερικά ερεθίσματα, στις εύκολες συγκινήσεις και στις χαλαρές αδυναμίες της σάρκας της, στις παρακλήσεις της φύσης που την πολιορκούσαν. Έπρεπε να παλεύει με τις εξάψεις του πρωινού, με τις προτροπές της νύχτας, με τις υγρές ζέστες της καταιγίδας, με την ανάσα του παρελθόντος της και των αναμνήσεών της, με τις φωνές που τη φιλούσαν σιγανά στο αυτί, με τα ρίγη αισθησιασμού που διαπερνούσαν όλα τα μέλη της".[Goncoud] https://secure.avaaz.org/el/uruguay_vs_big_tobacco_loc/?bqTrVgb&v=56900<στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του><ηθικές ιδέες><κάνε στους άλλους ό,τι θα ήθελες να κάνουν εκείνοι σε σένα υπό τις ίδιες περιστάσεις>>. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ Ο Ερρίκο Μαλατέστα για την επαναστατική τρομοκρατία «Τι είναι καπιταλισμός; Ένα σύστημα όπου η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου δουλεύει για να πλουτίζουν λίγοι... Μην ακούτε τους επενδυτές'' που λένε: "Έβαλα τα λεφτά μου να δουλέψουν". Δεν είναι τα λεφτά που δουλεύουν, αλλά οι άνθρωποι... Ο ιδιωτικός πλούτος είναι ληστεία. Γιατί κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δούλεψε τόσο πολύ, ώστε ν' αποκτήσει 1 δισ. ευρώ. Πολλοί άλλοι άνθρωποι δούλεψαν γι' αυτό... Όσο για την κερδοσκοπία, είναι όπλο μαζικής καταστροφής. Ξεκινώντας απ' όποιον σπεκουλάρει με τα τρόφιμα και οδηγεί ανθρώπους στην πείνα, οι σπεκουλαδόροι πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Ο απορρυθμισμένος κόσμος των τραπεζών είναι μια τάξη ανελευθερίας. Εμείς παλεύουμε για μια τάξη ελευθερίας».Αναδημοσιεύει ο Παύλος** Ο χωρισμός του κειμένου σε επιμέρους κεφαλαιάκια, καθώς και οι τίτλοι τους, είναι δική μου επιλογή.Ο Ερρίκο Μαλατέστα (1853-1932) είναι εμβληματική μορφή του αναρχισμού, στη σειρά των Προυντόν (1809-1865), Μπακούνιν (1814-1876) και Κροπότκιν (1842-1921)Η επαναστατική τρομοκρατίαΕνόψει ενός μέλλοντος που θα μπορούσε να είναι και πολύ κοντινόΤΟ ΑΡΘΡΑΚΙ ΜΟΥ «Εναντίον των γλωσσικών υπερβολών», που δημοσιεύθηκε στο προηγούμενο φύλλο, προκάλεσε κάποια κριτική η οποία, ξεπερνώντας την αρχική φάση της πολεμικής, αφορά ένα γενικότερο πρόβλημα της επαναστατικής τακτικής, το οποίο χρειάζεται πάντοτε να συζητείται και να ξανασυζητείται, εφόσον από την επίλυοή του ίσως εξαρτάται ποια επανάσταση θα συμβεί.Δεν θα μιλήσω για το πώς μπορεί να παλευτεί και ν’ ανατραπεί η τυραννία, που καταπιέζει σήμερα τον ιταλικό λαό.Εδώ εμείς απλώς προτιθέμεθα να ξεκαθαρίσουμε τις ιδέες και την ηθική προετοιμασία ενόψει ενός μέλλοντος, κοντινού ή μακρινού, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτ’ άλλο. Και άλλωστε, όταν θεωρήσουμε ότι έχει φτάσει η σωστή στιγμή για μια πιο ενεργητική δράση… τότε θα μιλάμε ακόμη λιγότερο γι’ αυτή. Θα μ’ απασχολήσει συνεπώς αποκλειστικά και υποθετικά μια θριαμβευτική αυριανή εξέγερση και οι βίαιες μέθοδοι τις οποίες κάποιοι είτε θα ήθελαν να υιοθετήσουν «για ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη», είτε άλλοι θεωρούν αναγκαίες για να υπερασπίσουν την Επανάσταση απέναντι στις επιβουλές των εχθρών.Οφείλουμε να ενισχύουμε τα ανώτερα συναισθήματαΑφήνουμε κατά μέρος τη «δικαιοσύνη», έννοια πολύ σχετική, που χρησιμεύει πάντοτε ως το πλαίσιο όλων των μορφών καταπίεσης, όλων των αδικιών και η οποία συχνά δεν σημαίνει τίποτ’ άλλο από εκδίκηση. Το μίσος και η επιθυμία για εκδίκηση είναι αχαλίνωτα συναισθήματα, που φυσιολογικά η καταπίεση ξυπνά και τροφοδοτεί, αλλά αν αυτά μπορεί ν’ αποτελέσουν μια δύναμη χρήσιμη για την αποτίναξη του ζυγού, ίσως κατόπιν να αποδειχτούν μια αρνητική δύναμη όταν θα πρέπει ν’ αντικατασταθεί η καταπίεση όχι με μια νέα καταπίεση, αλλά με την ελευθερία και την αδελφοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Γι αυτό κι εμείς οφείλουμε να ενισχύουμε τη διέγερση εκείνων των ανώτερων συναισθημάτων που η ενεργητικότητα τους κατευθύνεται στη φλογερή αγάπη του καλού, προσέχοντας να μην ανασταλεί η ορμή, αποτελούμενη από καλούς και κακούς παράγοντες, η αναγκαία για τη νίκη. Οι αναρχικοί δεν είναι εκδικητές, ούτε τιμωροί – Οι αναρχικοί είναι απελευθερωτές Ας δεχτούμε πως η μάζα θα δράσει καλύτερα σύμφωνα με τις παρορμήσεις της, παρά αν με το πρόσχημα της καθοδήγησης της, τής βάζαμε ένα φρένο το οποίο θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια νέα τυραννία — αλλά να θυμόμαστε πάντοτε ότι εμείς οι αναρχικοί δεν μπορούμε να είμαστε ούτε εκδικητές, ούτε «τιμωροί». Εμείς θέλουμε να είμαστε απελευθερωτές και οφείλουμε να δράσουμε ως τέτοιοι μέσω της διδαχής και του παραδείγματος.Η άμυνα της επανάστασης και η βίαΘ’ ασχοληθώ εδώ μ’ ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, το οποίο άλλωστε είναι το μοναδικό σοβαρό επιχείρημα που παρουσιάζουν οι επικριτές μου σ’ αυτή τη συζήτηση: την άμυνα της επανάστασης.Υπάρχουν ακόμη πολλοί που γοητεύονται από την ιδέα του «τρόμου». Αυτοί νομίζουν ότι η γκιλοτίνα, οι τουφεκισμοί, οι σφαγές, οι εκτοπίσεις, η φυλακή («κρεμάλα και φυλακή» μου έλεγε προσφάτως ένας από τους πιο γνωστούς κομμουνιστές) είναι ισχυρά και απαραίτητα όπλα της επανάστασης και πιστεύουν ότι αν τόσες επαναστάσεις έχουν ηττηθεί ή δεν έχουν δώσει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, οφείλεται στην καλοσύνη, στην «αδυναμία» των επαναστατών, οι οποίοι δεν καταδίωξαν, δεν καταπίεσαν και δεν έσφαξαν αρκετά.Υπάρχει μια τρέχουσα προκατάληψη σε συγκεκριμένα επαναστατικά περιβάλλοντα, που έχει τις ρίζες της στη ρητορική και στις ιστορικές διαστρεβλώσεις των απολογητών της μεγάλης γαλλικής επανάστασης και η οποία ενδυναμώθηκε τα τελευταία χρόνια με την προπαγάνδα των μπολσεβίκων. Αλλά η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο* ο τρόμος υπήρξε ανέκαθεν εργαλείο της τυραννίας. Στη Γαλλία εξυπηρέτησε ιην παράλογη τυραννία του Ροβεσπιέρου και άνοιξε τον δρόμο στον Ναπολέοντα και την επακόλουθη αντίδραση. Στη Ρωσία κατεδίωξε και δολοφόνησε αναρχικούς και σοσιαλιστές, μακέλεψε εργάτες και εξεγερμένους αγρότες, και τελικά ανέκοψε την ορμή μιας επανάστασης πουπραγματικά θα μπορούσε ν’ ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στον πολιτισμό.Εκείνοι που πιστεύουν στην επαναστατική αποτελεσματικότητα, η οποία απελευθερώνει από την καταπίεση και την αγριότητα, έχουν την ίδια νοοτροπία με τους νομικούς, που πιστεύουν ότι μπορεί ν’ αποφευχθεί το έγκλημα και να βελτιωθεί ηθικά ο κόσμος μέσω των αυστηρών ποινών.Ο τρόμος, όπως και ο πόλεμος, αποκαλύπτει τα αταβιστικά, κτηνώδη συναισθήματα, ακόμη κι αν καλύπτονται καλά από ένα βερνίκι πολιτισμού και φέρνει στο προσκήνιο τα χειρότερα στοιχεία που διαθέτει ο πληθυσμός. Και αντί να χρησιμεύει για την υπεράσπιση της επανάστασης, τη δυσφημεί, την κάνει μισητή στις μάζες και, μετά από μια περίοδο άγριων συγκρούσεων, καταλήγει αναγκαστικά σ’ αυτό που σήμερα θ’ αποκαλούσαμε «εξομάλυνση», δηλαδή τη νομιμοποίηση και τη διαιώνιση της τυραννίας. Είτε κερδίσει η μία είτε η άλλη παράταξη, θα καταλήγουμε πάντοτε στη συγκρότηση μιας ισχυρής κυβέρνησης, η οποία θα εξασφαλίζει στους μεν την ειρήνη σε βάρος της ελευθερίας και στους δε την κυριαρχία χωρίς πολλούς κινδύνους.Μάζες και βία – Να μην εξιδανικεύουμε τη βία των μαζώνΓνωρίζω καλά ότι οι αναρχικοί τρομοκράτες (εκείνοι οι λίγοι που υπάρχουν) απορρίπτουν κάθε οργανωμένο τρόμο, που ασκείται από πληρωμένα όργανα βάσει των διαταγών μιας κυβέρνησης και θα ήθελαν οι μάζες να θανατώσουν οι ίδιες τους εχθρούς τους. Αλλά αυτό δεν θα έκανε τίποτ’ άλλο από το να χειροτερεύσει την κατάσταση. Ο τρόμος μπορεί να αρέσει στους φανατικούς, αλλά ταιριάζει προπάντων στους πραγματικά κακούς, τους διψασμένους για χρήμα και αίμα. Και δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε τη μάζα, παρουσιάζοντας την σαν αποτελούμενη από απλούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να προβαίνουν σε κάποιες ακρότητες, αλλά εμφορούνται πάντοτε από καλές προθέσεις. Οι μπάτσοι και οι φασίστες υπηρετούν τους μπουρζουάδες, αλλά προέρχονται από τη μάζα!Οι φασίστες που δηλώνουν αναρχικοίΟ φασισμός μάζεψε πολλούς εγκληματίες κι έτσι, μέχρι ενός βαθμού, ξεκαθάρισε προκαταβολικά το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η επανάσταση, αλλά δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι όλοι οι Ντουμίνι και Ταεζαρίνο Ρόσι είναι φασίστες. Υπάρχουν εκείνοι που για κάποιον λόγο δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να γίνουν φασίστες, αλλά είναι διατεθειμένοι να κάνουν στο όνομα της «επανάστασης», εκείνο που οι φασίστες κάνουν στο όνομα της «πατρίδας». Κι έτσι, όπως οι κακοποιοί σ’ όλα τα καθεστώτα είναι πάντοτε έτοιμοι να τεθούν στην υπηρεσία των νέων καθεστώτων και να γίνουν τα πιο αφοσιωμένα τους όργανα, οι φασίστες του σήμερα μπορεί να σπεύσουν να δηλώσουν αύριο αναρχικοί, κομμουνιστές ή ότι άλλο τους καπνίσει, προκειμένου να συνεχίσουν να έχουν δύναμη και να ικανοποιούν τα ταπεινά τους ένστικτα. Και αν δεν μπορούν να το καταφέρουν στις χώρες τους επειδή είναι γνωστοί και σταμπαρισμένοι, πηγαίνουν και κάνουν αλλού τους επαναστάτες και προσπαθούν ν’ αναδειχθούν παρουσιαζόμενοι σαν οι πιο βίαιοι, οι πιο «ενεργητικοί» σε σχέση με τους άλλους, αντιμετωπίζοντας σαν μετριοπαθείς, καθυστερημένους, «πυροσβέστες», αντεπαναστάτες, εκείνους που αντιλαμβάνονται την επανάσταση ως ένα μεγάλο έργο καλοσύνης και αγάπης. Η πραγματική άμυνα της επανάστασηςΣαφώς η επανάσταση πρέπει ν’ αμυνθεί και να εξελιχθεί με μια αμείλικτη λογική, αλλά δεν πρέπει και δεν μπορεί ν’ αμυνθεί με μέσα που αντιφάσκουν με τους σκοπούς της.Το μεγαλύτερο αμυντικό μέσο της επανάστασης παραμένει πάντοτε η αφαίρεση από τους μπουρζουάδες των οικονομικών μέσων της κυριαρχίας, ο εξοπλισμός των πάντων (μέχρις ότου να μπορέσουν όλοι να πετάξουν τα όπλα σαν παιχνίδια αχρησία και επικίνδυνα) και το ενδιαφέρον του πληθυσμού, στην πλειονότητα του, για τη νίκη.Αν…Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θάπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε.….ΕΡΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ – 1924

Δεν μπορω να μην συγκρίνω την ψυχραιμη και λεβεντικη αντίδραση Βαρουφακη, μονος, χωρίς φρουρά, απεναντι σε 60 οργισμενους με κουκουλα, με την πανικοβλητη αντιδραση του "ισχυρου" της Ευρώπης Ντραγκι, απεναντι σε μια γυναικα ακτιβιστρια. Καταλαβαινουμε τωρα γιατι τους ενοχλουσε τοσο πολυ ο Γιανης...

Κατ. Ακριβοπούλου: Περικυκλωμένος ο Βαρουφάκης στα Εξάρχεια είπε: «Χτυπήστε με!»

Το βράδυ της Τρίτης ο Γιάνης Βαρουφάκης και η σύζυγός του, Δανάη Στράτου, προπηλακίστηκαν από αγέλη περιθωριακών στοιχείων που συχνάζουν...

tribune.gr

Αντόνιο Γκράμσι εφυγε 27 Απριλίου 1937 *Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. ...Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι' αυτό μισώ τους αδιάφορους».Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει,το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;Μισώ τους αδιάφορους και γι' αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ' αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι' αυτό που έκανε και ειδικά γι' αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ' αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ' αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ' αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο, ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι' αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους». *Αντόνιο Γκράμσι 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας και γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.

ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΚΛΗΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ [ ΜΑΣ]ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΜΕΙΨΟΥΜΕ ΑΠΛΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟΥΦΕΚΙΣΟΥΜΕ ΟΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΤΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΙΩΑΝΝΑ ΤΗΣ ΛΩΡΑΙΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΜΕΙΨΟΥΝ ΓΙΑ ΟΣΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥΣ ΕΠΡΟΣΕΦΕΡΕ. ΓΙΑΤΙ Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕ ΜΕΤΡΑΕΙ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΜΑΣ ΑΦΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ ΔΕΝ ΘΑ ΛΑΒΟΥΜΕ ΥΠ/ΟΨΙΝ ΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥΣΑ ΦΟΥ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΤΗ.Η ΖΗΛΟ.ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΑΠΛΑ ΣΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΔΙΕΤΑΞΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΟ ΘΕΛΗΣΑΝ.ΛΙΠΟΤΑΚΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ.ΘΑ ΤΟΥΦΕΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗΣ ΤΟΝ ΚΑΡΟΛΟ ΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΟΣ.ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΚΑΤΡΑΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΜΟΥΝΙΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΤΙΒΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΓΡΑΦΗΣ.ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΟΠΟΥΣΤΑΣΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.ΤΟΝ ΜΑΝΟ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΘΡHΣΚΟΣ ΚΑΙ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥΣ .ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΤΗ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΝΑ ΚΡΑΤΟΥΝ ΣΦΙΧΤΑ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΥΓΕΙ

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ 24 ΑΠΡΙΛΗ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ Η ΣΥΛΒΙΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ. ΣΥΝ - ΙΔΡΥΤΡΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ «ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ», ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ. Η ΣΥΛΒΙΑ ΝΟΣΗΛΕΥΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ 23 ΑΠΡΙΛΗ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΜΕ ΒΑΡΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΜΑΧΗ. ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΣΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΥΣ Η «ΔΙΕΘΝΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΑΝ, ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ, ΑΠΟΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΟΛΗ ΤΗΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΙΔΑΝΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ.

ΘΑ ΕΔΙΝΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΩ ΜΙΑ ΖΩΗ ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ.ΖΗΤΩ Η ΛΙΠΟΤΑΞΙΑ..Η τέχνη δεν είναι αλώβητη από την αμετροέπεια. Ο φουτουρισμός, ένα από τα κυριότερα ουτοπικά κινήματα του 20ού αιώνα, ήταν τόσο αμετροεπής όσο και ο ιδρυτής του Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι. Αν το πρώτο μανιφέστο του φουτουρισμού που δημοσίευσε στις 20 Φεβρουαρίου 1909 στη Figaro δημοσιευόταν σήμερα, ή θα περνούσε απαρατήρητο ή θα προκαλούσε απλώς τη θυμηδία. Δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για τον Μαρινέτι που αδυνατούσε να φανταστεί πως η οίηση των ρώσων φουτουριστών και η αυθάδειά τους θα ήταν μεγαλύτερες από τις δικές του. Αλλά προφανώς ο Ιταλός δεν είχε υποψιαστεί ότι οι ρίζες του ρωσικού μηδενισμού ήταν βαθύτερες από τις αντίστοιχες του ευρωπαϊκού και απλώνονταν στο ρωσικό αναρχικό κίνημα, το ισχυρότερο ..εκείνη την εποχή σε όλη την Ευρώπη. * Θα εξυμνήσουμε τον πόλεμο - την μόνη υγιεινή του κόσμου - τον μιλιταρισμό, τον πατριωτισμό, την καταστροφική χειρονομία των αγγελιοφόρων της Ελευθερίας, τις ιδέες που αξίζει να πεθάνει κανείς για αυτές και την περιφρόνηση προς τις γυναίκες.

δηλ.αναρχοφασίστας ό ΜΑΡΙΝΕΤΙ

ΔYO EINAI OI MEΓAΛΕS ΠIKRIES THS ZΩHS MOY.H MIA EINAI ΠOY H 17 ΝΟΕΒΡΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟΝ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ [ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΝ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡ] ΚΑΙ Η ΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ Ο ΣΟΙΜΠΛΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΝΕ ΠΑΡΑΛΥΤΟΣ ΟΤΑΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ.ΓΙΑΤΙ [ΟΠΩΣ ΘΑ ΙΣΧΥΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΓΑΡΕΤ ΘΑΤΣΕΡ] ΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΝΑΤΟΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΕΚΑΝΕ ΑΛΟΙΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ.ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ ΤΩΡΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΑΣ

	«Αν η φτώχια είναι η μητέρα του εγκλήματος, η σκληρή ανάγκη είναι ο πατέρας του.» Ζαν ντε λα Μπριγέρ
	«Δεν επιτρέπεται στον άνθρωπο να διασφαλίζει την ευτυχία του με το έγκλημα.» Βιτόριο Αλφιέρι
	«Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα γεννημένοι εγκληματίες. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι ελαττωματικοί, που γίνονται μετά εγκληματίες.» Τσέζαρε Λομπρόζο
	«Είναι προς τιμήν της αρετής ν' αναγνωρίσουμε πως τα μεγαλύτερα κακά που χτυπούν τους ανθρώπους προέρχονται από το έγκλημα.» Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό
	«Η εξουσία του πατέρα είναι ιερή, αλλά όταν τη χρησιμοποιεί για να προστάξει ένα έγκλημα μπορεί κανείς να την παρακούσει.» Αλέξανδρος Δουμάς ο πατήρ
	«Η κοινωνία προπαρασκευάζει το έγκλημα και ο εγκληματίας το εκτελεί.» Βιτόριο Αλφιέρι
	«Η φτώχεια και η κακή ανατροφή και η αμάθεια οδηγούν τους ανθρώπους του λαού στο κακό.» Ξενοφών
	«Θα γινόντουσαν λιγότερα εγκλήματα, αν οι μάρτυρες κατηγορίας δεν ήταν λιγότερο αγανακτισμένοι από τα δυστυχισμένα θύματα.» Σόλων
	«Κανείς δεν γίνεται κακούργος μονομιάς. Δεν φτάνει στο έγκλημα, παρά βαθμιαία, το ίδιο όπως και στην αρετή.» Σεζάρ Βισάρ Ντε Σεν Ρεάλ
	«Ξεχνάμε εύκολα τα εγκλήματα που εμείς μονάχα τα ξέρουμε.» Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό
	«Ο εγκληματίας είναι άγριος, που παραπλανήθηκε μέσα στον πολιτισμό μας.» Τσέζαρε Λομπρόζο
	«Ο φόβος ακολουθεί το έγκλημα κι αυτό είναι η ποινή του.» Βολτέρος
	«Όποιος δεν προλαβαίνει ένα έγκλημα όταν μπορεί να το κάνει, ενθαρρύνει τη διάπραξή του.» Σενέκας
	«Όπως δεν γίνεται επανόρθωση σαν μπήκε ο γαμπρός στην κάμαρα της νύφης, έτσι κι αν όλα τα ποτάμια έρθουν απ' τον ίδιο δρόμο δεν καθαρίζουν λερωμένο από φόνο χέρι.» Αισχύλος
	«Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας, αυτός που πουλάει τα όπλα για να σκορπίσουν το θάνατο ή αυτός που τα χρησιμοποιεί;» Ρόμπερτ Σέργουντ

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/quotes/categories/41#ixzz3VR7LTTkj

Κύριος Συγγραφέας: ΚΑΦΙΕΡΟ ΚΑΡΛΟ
Εκδοτικός Οίκος: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
Έτος έκδοσης: 0
Σελίδες: -
ISBN: 10043083
Δείτε όλες τις Λεπτομέρειες
(Carlo Cafiero, Barletta, 1 Σεπτεμβρίου 1846 – Nocera Inferiore, 17 Ιουλίου 1892) Ιταλός επαναστάτης, «μπακουνικός» αναρχικός αγωνιστής και συγγραφέας πολιτικών δοκιμίων.

it support

Στις παραμονές του συνεδρίου του Λονδίνου είναι επείγον το ότι κάθε άποψη θα πρέπει να εκφραστεί όσον αφορά την άμεση επαναστατική δραστηριότητα, δραστηριότητα η οποία στοχεύει να φέρει το ξέσπασμα της επανάστασης πλησιέστερα. Στο συνέδριο αυτό οι οπαδοί της νομιμότητας και οι κοινοβουλευτικοί θα λάμψουν δια της απουσίας τους και όλοι εκείνοι που θα είναι παρόντες θα συνάψουν μια τέλεια συμφωνία όσον αφορά την ανάγκη των βίαιων μέσων πάλης. Επομένως, ολόκληρη η ημερήσια διάταξη θα ασχοληθεί με το εξής ζήτημα: Πώς θα οργανώσουμε τη βία.

Δύο λύσεις θα προταθούν: η μια από την κλασσική σχολή σκέψης, η άλλη από τη σύγχρονη. Η πρώτη θα προτείνει μια πειθαρχημένη τάξη σε στρατιωτικές βαθμίδες και καθορισμένες με σαφήνεια γραμμές μάχης. Η δεύτερη, αντίθετα, θα υποστηρίξει την αποκέντρωση των ομάδων. Δηλαδή η πρώτη θα απαιτήσει μια μεγάλη συγκεντροποίηση δυνάμεων, η δεύτερη μια απέραντη διασπορά δυνάμεων.

Οι αναρχικοί στη Γαλλία οργανώνονται με το ίδιο σύστημα: η δύναμή τους αυξάνεται και ήδη ασκεί πίεση στην κυβέρνηση.

Όλοι οι άλλοι τύποι καταπίεσης που χαρακτηρίζουν τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης μπορούν να τοποθετηθούν μεταξύ της ρωσικής μονοκρατορίας και της γαλλικής δημοκρατίας.

Το πρόβλημα, επομένως, επιλύεται με πρακτικό τρόπο. Η φάλαγγα και ο αυταρχικός στρατιωτικός τύπος οργάνωσης έχουν φάει τα ψωμιά τους και είναι πλέον απολύτως ανίσχυρα μέσα, ακόμα κι αν είναι αρκετά ισχυρά μέσα στην πρώτη σύγκρουση με το κράτος.

Η συγκεντρωποιημένη επαναστατική οργάνωση έχει σπάσει όπως ένα πλακάκι γυαλιού στη Γερμανία του Βίσμαρκ, χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίματος, ενώ το καθεστώς των Ρομανώφ, με τις αγχόνες και τα βασανιστήριά του, δεν μπορεί να υπερνικήσει την αποκεντροποιημένη οργάνωση των μικρών ομάδων στη Ρωσία.

Είναι αλήθεια ότι στη Γερμανία το ελάττωμα δεν ήταν μόνο στη μορφή, αλλά και στο περιεχόμενο της δράσης. Αλλά μετά απ’ όλα αυτά, αυτή η συμπαγής δύναμη εξυψώθηκε τόπο πολύ στο εκλογικό επίπεδο και τόσες πολλές ελπίδες συνδέθηκαν σ’ αυτό από τη στιγμή που το νομικό της μέρος αποκλείστηκε. Έτσι, με μια καλή αιτία μπορούμε να αποδώσουμε την ήττα του συστήματος αυτού όχι μόνο στους νομικίστικους στόχους του, αλλά και στην αυταρχική μορφή του. Σήμερα έχει καταδειχθεί ότι το δόγμα των παραβολών θα αποσταλεί στο μουσείο μαζί με την θωράκιση των περασμένων εποχών. Η δύναμη των επαναστατών είναι η αντίθεσή της -- το δόγμα των αντιθέτων. Στο συγκεντρωτικό κράτος, το στρατιωτικοποιημένο και το πειθαρχικό, το αυταρχικό και το δεσποτικό, πρέπει να αντιτάξουμε μια αποκεντρωμένη δύναμη, ελεύθερη και αντιεξουσιαστική. Υπάρχει ανάγκη να απαριθμούμε τα πλεονεκτήματα του νέου συστήματος; Εκτός από τη μεγάλη δύναμη επίθεσης και αντίστασης, η δράση προχωρά ευκολότερα και γρηγορότερα, ο καθένας θυσιάζει πιο πρόθυμα τα υπάρχοντά του και τη ζωή του σύμφωνα με την πρωτοβουλία του, η προδοσία γίνεται δύσκολη και προκαλεί περιορισμένη ζημιά, υπερτερώντας μερικώς. Όλες οι στάσεις και όλες οι πρωτοβουλίες, βρίσκοντας την πλήρη ανάπτυξή τους, δίνουν καταπληκτικά αποτελέσματα, όπως η βόμβα cabiliek καθώς και η αριστοτεχνική κατασκευή χρήση των ναρκών. Γι’ αυτό, όχι άλλα γραφεία αλληλογραφίας ή στατιστικής, όχι άλλα γενικά σχέδια που επιλύονται εκ των προτέρων, αλλά ο κάθε σύντροφος να επιδιώξει να συγκροτήσει στον τόπο του μια ομάδα γύρω του, μια χούφτα ανθρώπων που θα ενεργήσει αλάνθαστα. Δέκα άνδρες, έξι άνδρες (και γυναίκες), μπορούν να πραγματοποιήσουν ενέργειες που θα βρουν την ηχώ τους σ’ όλο τον κόσμο.

Μετά βίας θα αρχίσουν οι ενέργειες μιας ομάδας, όταν θα έχει καλυφθεί ολόκληρη η χώρα από τέτοιες ομάδες και η όλη δραστηριότητα θα γίνεται γενικευμένα. Κάθε ομάδα θα είναι το κέντρο της δικής της δράσης, με ένα δικό της σχέδιο και μια πολλαπλότητα ποικίλων και αρμονικών πρωτοβουλιών. Η έννοια ολόκληρου του πολέμου θα είναι ένα μόνο μια: η καταστροφή όλων των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών.

Υγεία στους επαναστάτες αναρχικούς.

* Το μικρό αυτό κείμενο του Κάρλο Καφιέρο, ιταλού αναρχικού κομμουνιστή, ήταν, μάλλον, εισήγηση-πρότασή του στο αναρχικό (ή σοσιαλιστικό) συνέδριο του Λονδίνου το 1881 και πραγματεύεται το ζήτημα της ένοπλης πάλης. Δημοσιεύτηκε στο αναρχικό ιταλικό περιοδικό «Il Grido del Popolo» - «Η Κραυγή του Λαού» - στο τεύχος της 4 Ιούλη 1881, που κυκλοφορούσε στη Νάπολι. Εμείς το βρήκαμε στην ιστοσελίδα www.christiebooks.com/html/history/archives4.html απ’ όπου και το μεταφράσαμε. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει το έργο του Κάρλο Καφιέρο «Σύνοψη του Κεφαλαίου του Μαρξ» από τις εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος», το 1980, σε μετάφραση Γιάννη Γαλανόπουλου και επιμέλεια Βασίλη Καραπλή, αλλά, τώρα το βιβλίο αυτό είναι εκτός εμπορίου.

θεωρητικά κείμενα

Οι κομμουνιστικές καταβολές του αναρχισμού
Η αναρχική κομμουνιστική θεωρία και στρατηγική
και η αντι-οργανωτική παρέκκλιση
Adriana Dada

Το κείμενο αυτό της Adriana Dada δημοσιεύτηκε αρχικά στα ιταλικά στο παλιό περιοδικό της FdCA (της ιταλικής Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Αναρχικών) «Comunismo Libertario» («Ελευθεριακός Κομμουνισμός», τεύχος 6, Απρίλης 1992, σελίδες 32-33. Η παρούσα μετάφραση έγινε από το αγγλικό κείμενο, που το βρήκαμε στην ιστοσελίδα της NEFAC (Βορειοανατολική Ομοσπονδία Αναρχικών Κομμουνιστών), η οποία καλύπτει γεωγραφικά τις βόρειες ΗΠΑ και τον Καναδά.
Η ιστοσελίδα της FdCA είναι η www.fdca.it και η ιστοσελίδα της NEFAC είναι η www.nefac.net

Ο αναρχισμός ορίστηκε ως αντιεξουσιαστικός κομμουνισμός κατά την περίοδο της Α’ Διεθνούς, όταν ο Μπακούνιν και η πλειοψηφία των τμημάτων-μελών της οργάνωσης έθεσαν τα θεμέλια της αναρχικής κομμουνιστικής θεωρίας· τον οργανωτικό δυϊσμό, δηλαδή τον ρόλο των μαζών ως την μόνη επαναστατική δύναμη και τον ρόλο της συνειδητής μειοψηφίας ως τον «αφανή οδηγό» που εισέρχεται στην μαζική οργάνωση, την Διεθνή Ένωση Εργαζομένων και την αναρχία ως την ουτοπιστική διεύθυνση μιας ελευθεριακής κοινωνίας ισότητας την οποία και επιζητούμε.

Ο Κάρλο Καφιέρο συνόψισε τον καταφανή κομμουνιστικό χαρακτήρα του αναρχισμού ως ακολούθως: «δεν είναι αρκετό να δηλώσουμε ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί. Ούτε μπορεί κάποιος να είναι κομμουνιστής. Πρέπει να είναι, ακόμα κι αν υπάρχει κίνδυνος να αποτύχει η επανάσταση»· «όταν ονομαστήκαμε κάποτε «κολεκτιβιστές» για να ξεχωρίσουμε από τους ατομικιστές και από τους εξουσιαστές κομμουνιστές, βασικά ήμασταν αντιεξουσιαστές κομμουνιστές και ονομάζοντας τους εαυτούς μας «κολεκτιβιστές» νομίζαμε ότι θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την αντίληψή μας ότι κάθε τι πρέπει να είναι κοινό, χωρίς να υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα μέσα και στις πηγές της εργασίας και της παραγωγής της συλλογικής εργασίας»· «Δεν μπορεί να είναι κάποιος αναρχικός χωρίς να είναι κομμουνιστής»· «Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, επειδή στον κομμουνισμό μπορεί να επιτευχθεί η πραγματική ισότητα»· «Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές επειδή ο λαός που δεν καταλαβαίνει τα κολεκτιβιστικά σοφίσματα, καταλαβαίνει τον κομμουνισμό θαυμάσια»· «Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, επειδή είμαστε αναρχικοί, επειδή αναρχία και κομμουνισμός είναι οι δύο απαραίτητοι όροι της επανάστασης» (1).

Ενώ ο αναρχισμός γεννήθηκε αναμφισβήτητα κομμουνιστικός, είναι αλήθεια ότι η ποινικοποίηση της Διεθνούς από τις κυβερνήσεις της εκείνης της περιόδου οδήγησε σε παρεκκλίσεις της Μπακουνικής θεωρίας, παρεκκλίσεις οι οποίες άφησαν τα σημάδια τους στην ιστορία του αναρχικού κινήματος, πάνω απ’ όλα στο Ιταλικό κίνημα.

Μαζί με την «προπαγάνδα με το παράδειγμα» (propaganda be the deed) - που ήταν μια προσπάθεια να ωθήσει τις μάζες σε εξέγερση και είχε ως αποτέλεσμα να τις αναπλήρωσει · ένα άλλο ρεύμα που αναπτύχθηκε και ανατράφηκε ήταν το αντι-οργανωτικό ρεύμα, το οποίο, κατά κάποιο τρόπο, είχε τις ρίζες του στις θεωρίες του Κροπότκιν. Στην πραγματικότητα, στην αναρχο-κομμουνιστική θεωρία του Κροπότκιν, ο στόχος της επαναστατικής δράσης είναι πάντα μια κοινωνία όπου «ο καθένας δίνει ανάλογα με τις ικανότητές του και ο καθένας παίρνει ανάλογα με τις ανάγκες του», με άλλα λόγια, κομμουνισμός. Αλλά ο κομμουνισμός αυτός αντιλαμβάνεται ως μια φυσιολογικά αρμονική κατάσταση στην οποία μπορεί να στραφεί η ανθρωπότητα, ως αποτέλεσμα δύο παράλληλων υποθέσεων: της έμφυτης φυσιολογικής αλληλεγγύης του Ανθρώπου και της ιδέας της βασικής καλοσύνης της ανθρώπινης ψυχής που οδηγεί στην προτίμηση για κάθε μορφή αυθόρμητου. Παραπέρα, από την στιγμή που απελευθερωθεί από την καπιταλιστική κυριαρχία, η επιστημονική πρόοδος (την οποία η καπιταλιστική κυριαρχία χρησιμοποιεί για να κρατά μακριά τον Άνθρωπο από την φύση) θα είναι ο πιθανός παράγοντας της διαμόρφωσης του κομμουνισμού.

Καθώς ο κομμουνισμός είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ανθρώπινης ιστορίας, υπό την προϋπόθεση ότι έχει επεκταθεί αυθόρμητα ως αποτέλεσμα ορισμένων αναπόφευκτων παραγόντων, όπως οι κλίσεις του Ανθρώπου και οι νόμοι της φύσης, υπάρχει μια συνολική απουσία στον Κροπότκιν κάθε ίχνους πολιτικής στρατηγικής. Πάντως, για τον Κροπότκιν και τους μιμητές του, κάθε μορφή οργάνωσης, πολιτική ή συνδικαλιστική, πρέπει να απορριφθεί ως τρόπος για να τεθεί σε ένα κανάλι το αυθόρμητο το οποίο ουσιαστικά είναι καλό και αυτόματα οδηγεί στον κομμουνισμό.

Για τους αναρχικούς κομμουνιστές, από την άλλη πλευρά, η οργάνωση είναι απαραίτητη για τους αγώνες μας και εγγύηση για το επαναστατικό αποτέλεσμα αυτών των αγώνων.

Για τους αναρχο-κομμουνιστές, η οργάνωση είναι ένα «αστικό» φαινόμενο, το οποίο, με το να συμπυκνώνει τον αυθορμητισμό, μας φέρνει πέρα από το τελικό αποτέλεσμα και εμποδίζει την ανάπτυξη της καλοσύνης της ανθρώπινης φύσης και την τάση της προς μια θετική αυτο-οργάνωση. Καθώς το σπουδαιότερο πράγμα είναι η γνησιότητα της θεωρίας όσον αφορά το αρμονικό της όραμα για τον κόσμο, με άλλα λόγια ο στόχος τον οποίο ο Άνθρωπος επιθυμεί να πετύχει, η ταξική πάλη είναι περισσότερο ένα εργαλείο που χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο αναρχο-κομμουνισμός απέχει από το ιστορικό μονοπάτι του αναρχικού κομμουνισμού (που κατανοείται ως θεωρία για την χειραφέτηση των καταπιεσμένων τάξεων και γι’ αυτό συνδέεται αξεχώριστα με την ταξική πάλη) και γίνεται, αντίθετα, μια θεωρία, η οποία ισχύει για τον καθέναν. Αυτό οδηγεί σε μια απόρριψη της ταξικής πάλης, η οποία εκλαμβάνεται ως μια θεωρία που περιορίζεται στο να ισχύει για πάντα, τη οποία βασίζεται στην φιλοδοξία της προσωπικής ελευθερίας κάθε ανθρώπου, μια προφορά που τοποθετείται μόνο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.

Τότε ξανά αυτοί οι οποίοι βλέπουν την ταξική πάλη μόνο ως ένα χρήσιμο εργαλείο για την χειραφέτηση απογοητεύονται από την βραδύτητα και την ασυνέχεια με την οποία ανταποκρίνεται το εργατικό κίνημα στην έκκληση για κοινωνική δικαιοσύνη, για τη διαρκή ανάγκη να κερδίσουν μέρα με την μέρα καλύτερες συνθήκες διαβίωσης μέσα σ’ αυτή την κοινωνία. Οι αναρχο-κομμουνιστές αυτού του είδους, είναι, γι’ αυτό, επιρρεπείς σε μια βαθιά δυσπιστία προς τις, αναπόφευκτα, ρεφορμιστικές μάζες, οι οποίες επηρεάζονται από τον οικονομισμό και είναι ανίκανες για ευρύτερα πλεονεκτήματα. Από τη βάση αυτή προέρχονται δύο μορφές πολιτικής συμπεριφοράς. οι οποίες είναι πολύ κοντά μεταξύ τους και συχνά ανακατεύονται, αλλά οι οποίες, πάντως, αντιπροσωπεύουν έναν εκφυλισμό των αρχών του αναρχικού κομμουνισμού.

Στην πρώτη περίπτωση, το μόνο αποτέλεσμα είναι η αδιάκριτη ιδεολογική προπαγάνδα η σχεδιασμένη να κερδίσει περισσότερο κόσμο στις τάξεις μιας θεωρίας, ένα είδος εκπαίδευσης με το οποίο προσδοκάται ότι οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα θα καταλάβουν την εγγενή ομορφιά του ιδανικού.

Στην δεύτερη περίπτωση, η δράση των επαναστατών αντικαθιστά αυτή των μαζών, πιστεύοντας ότι αυτή η ηρωική δράση θα ανάψει την σπίθα της αυθόρμητης εξέγερσης και ότι κάθε δράση, ακόμα και αυτή που δεν αποτελεί μέρος της σχεδιασμένης στρατηγικής, μπορεί να οδηγήσει σε ένα περαιτέρω στάδιο προς έναν αρμονικό κομμουνισμό, απλώς επειδή είναι συνδεδεμένη με τους στόχους και την συνείδηση των επαναστατών. Εάν η επανάσταση πρέπει να είναι ένοπλη και να καταστρέψει το Κράτος, το οποίο εκλαμβάνεται ως το κέντρο της καταπίεσης, τότε αντικειμενικά οι επαναστάτες πρέπει να αναλάβουν ένοπλη δράση ενάντια στο Κράτος τώρα. Ως επακόλουθο, η δεύτερη αυτή παράδοση και ιστορικά περιπλέκαται σε περιπετειώδεις πρακτικές, οι οποίες δεν αποκλείουν απαραίτητα την πιθανότητα της τρομοκρατίας και συνδέεται και με τους προπαγανδιστές της ατομικής δράσης, οι οποίοι, όμως, δεν έχουν και την απάντηση σε κάθε είδος μαζικής οργάνωσης.

Αρχίζοντας από αυτές τις βάσεις, οι αναρχο-κομμουνιστές επιφορτίζονται, ως συνειδητοί επαναστάτες, με το καθήκον να σπάσουν τα δεσμά της ανθρωπότητας, χωρίς να ενοχλούνται για την διαδικασία της προλεταριακής διάθεσης για γνώση, με την πεποίθηση ότι η πτώση του Κράτους θα προκαλέσει (με καμιά προηγούμενη προετοιμασία) την αυθόρμητη επιβίβαση της απελευθερωμένης ανθρωπότητας στο όχημα για τον κομμουνισμό.

Μετά την παρακμή του αναρχισμού στα τέλη του 19ου αιώνα, σε μια περίοδο περιθωριοποίησης με τις τρομοκρατικές πράξεις, ο αναρχισμός ανακάλυψε ξανά την μαζική του βάση, σε μια σειρά χώρες, διαμέσου του αναρχο-συνδικαλισμού, δηλαδή σε εκείνες τις εργατικές οργανώσεις, οι οποίες έφεραν σιγά-σιγά τον αναρχισμό πίσω στις κομμουνιστικές ρου ρίζες. Και δεν ήταν ευκαιριακές οι ισχυρές αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις (όπως η UGT στην Γαλλία, η FORA στην Αργεντινή, η CNT στην Ισπανία και η USI στην Ιταλία, για να απαριθμίσουμε μερικές γνωστότατες από αυτές) οι οποίες πλαισιώθηκαν από αποφασιστικές αναρχικές κομμουνιστικές οργανώσεις όπως η Ομοσπονδία Επαναστατών Κομμουνιστών στην Γαλλία, η Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής στην Ισπανία και η Ένωση Κομμουνιστών Αναρχικών (η οποία αργότερα έγινε Αναρχική Ιταλική Ένωση) στην Ιταλία.

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια περίληψη των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων του αναρχικού κομμουνισμού, τα οποία ακόμα και σήμερα μας διακρίνουν από τις άλλες τάσεις του αναρχισμού.

Αναφερόμενοι στην θεωρία του Μπακούνιν, ο αναρχικός κομμουνισμός διακρίνεται ξεκάθαρα ανάμεσα στο ταξικό πολιτικό κίνημα (την επαναστατική μειοψηφία) και στο ταξικό οικονομικό κίνημα (την μαζική οργάνωση).

Η πρώτη οργανώνει όλους εκείνους τους μαχητές σε μια μαζική οργάνωση και οι οποίοι έχουν την ίδια θεωρία, την ίδια πολιτική στρατηγική και μια πολύ καλά αρθρωμένη και ομοιογενή τακτική. Το καθήκον αυτής της οργάνωσης είναι να δράσει ως μια «αποθήκη» της ταξικής μνήμης, από την μια και να επεξεργαστεί, από την άλλη, μια κοινή στρατηγική, με την οποία οι διάφορες στιγμές του αγώνα θα ενωθούν μέσα στα πλαίσια του ταξικού κινήματος, ενώ θα αποτελέσει έναν ωθητικό οδηγό γι’ αυτό. Ο Μπακούνιν, στο γράμμα του προς τους Ιταλούς συντρόφους, έγραφε: «εάν ο καθένας σας δρα σε απομόνωση, μόνο με τις δικές σας πρωτοβουλίες, σίγουρα θα παραμείνετε αδύναμοι. Ενωμένοι, οργανώνοντας τις δυνάμεις σας, άσχετα με το πόσο ελάχιστες είναι, μπορείτε να κάνετε μια αρχή, μέσα σε μια και μόνη συλλογική δράση, εμπνεόμενη από την ίδια ιδέα, τον ίδιο στόχο, την ίδια θέση, τότε θα είστε ορατοί». (2)

Από την άλλη πλευρά, η μαζική οργάνωση είναι εκείνη την οποία μπορεί να χρησιμοποιεί το προλεταριάτο για να προστατεύει τα δικαιώματά του και γι’ αυτό η οργάνωση αυτή είναι ετερόκλιτη, η οποία έχει ως στόχο της την χειραφέτηση της εργατικής τάξης διαμέσου της άμεσης δράσης, της αυτο-οργάνωσης και της οποίας η δράση είναι συνεχής. Ο στόχος της πραγματικά αυτόνομης δράσης είναι η απαλλοτρίωση του κεφαλαίου από τους ενωμένους εργάτες, δηλαδή η επιστροφή στους παραγωγούς και τους συνδέσμους τους όλων αυτών που παράγονται από την εργασία της εργατικής τάξης ανά τους αιώνες. Ο άμεσος στόχος είναι η συνέχιση της ανάπτυξης του πνεύματος της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες και η αντίσταση ενάντια στους καταπιεστές, το να παραμένει το προλεταριάτο σε μια συνεχή δράση με διάφορες μορφές και το να κατακτά εδώ και τώρα κάθε ελευθερία και πλούτο που μπορεί να αποσπαστεί από τον καπιταλισμό, άσχετα από το πόσο μικρό κι αν είναι.

Ακόμα και από τον πρώτο-πρώτο ορισμό του ρόλου της πολιτικής οργάνωσης και, επίσης, αυτού της μαζικής οργάνωσης, είναι φανερό ότι το καθήκον της αναρχικής κομμουνιστικής οργάνωσης δεν είναι κάτι τέτοιο όπως αυτό μιας λενινιστικής οργάνωσης. Η πολιτική αυτή οργάνωση δεν αναγνωρίζεται ανάμεσα στο μαζικό κίνημα ως ένα επίσημο όργανο. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μια επίσημη και θεσμοθετημένη ηγεσία, η οποία επιβάλλει τις δικές της απόψεις της και προσδοκά να είναι αυτή ο αντιπρόσωπος των «πραγματικών» ταξικών ενδιαφερόντων, στο στυλ των λενινιστών. Απλώς είναι ένας χώρος διαλόγου και επεξεργασίας, όπου οι πολιτικά ομοιογενείς σύντροφοι προετοιμάζονται και οριστικοποιούν τη δράση τους και τις προτάσεις όσον αφορά την ανάλυση και την ιδεολογία τους, χωρίς να περιμένουν πότε αυτές θα γίνουν δεκτές από το μαζικό κίνημα. Είναι απλώς ο χώρος όπου πολιτικά συγγενείς σύντροφοι μπορούν να συζητήσουν ο ένας με τον άλλον, να προετοιμάσουν και να θέσουν τους στόχους της δράσης τους καθώς και τις προτάσεις τους, οι οποίες πρέπει να είναι συνεκτικές.

Γι’ αυτό η αναρχική κομμουνιστική θεωρία προσδίδει στην πολιτική οργάνωση έναν ακριβή ρόλο, αυτόν της «μηχανής» της επαναστατικής διαδικασίας και παίζει το ρόλο του μοναδικού επαναστατικού αντιπροσώπου των μαζών. Με βάση αυτή την αντίληψη όσον αφορά το ρόλο της οργάνωσης είναι που πρέπει να ειδωθεί η διαφορά των προτεραιοτήτων από τους μαρξιστές, από την μια πλευρά, αλλά επίσης και από τις διάφορες παρεκκλίσεις του αναρχικού κομμουνισμού.

Σημειώσεις
1. Cafiero C., Anarchia e comunismo. Περίληψη ομιλίας του Κάρλο Καφιέρο στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας του Ιούρα. (Στο A. Dada, L’ anarchismo in Italia: fra movimentro e partito, Milan 1984, p. 187-190).
2. Το ντοκουμέντο αυτό δημοσιεύτηκε από τον Μπακούνιν με την μορφή επιστολής στον Celso Ceretti και αναδημοσιεύτηκε στο παραπ

σεις – Σχόλια

Ο Cafiero γεννήθηκε την 1η Σεπτεμβρίου του 1846 από οικογένεια εύπορη και φιλελεύθερη. Μεγαλώνει στην μικρή πόλη Molfetta, όπου από την εφηβεία του παρακολουθεί σεμινάρια νομικής και σε ηλικία μόλις 20 χρονών ολοκληρώνει τις νομικές σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Νάπολης.

Αμέσως μετά, το 1867, μετακομίζει στην τότε πρωτεύουσα της Ιταλίας Firenze, όπου εδρεύει ένα κέντρο σπουδών ανατολικής κουλτούρας, στο οποίο συμμετέχει καλλιεργώντας τα ενδιαφέροντά του για τους πολιτισμούς της ανατολής και αρθρογραφεί στο περιοδικό «Rivista Orientale» (Ανατολική Θεώρηση), ξεκινώντας τα πρώτα βήματα στην διπλωματική καριέρα.

Στη Firenze, που ακολουθεί τους δημοκρατικούς και ρεπουμπλικανικούς κύκλους, θα παραμείνει μέχρι το 1869, όταν αηδιασμένος από αυτούς αποφασίζει να ταξιδέψει στο εξωτερικό.

Η πρώτη του στάση είναι το Παρίσι, όπου που θα παραμείνει μέχρι τις παραμονές της έναρξης του γαλλο-πρωσικού πολέμου (λίγους μήνες αργότερα) και μετακομίζει στο Λονδίνο. Εκεί θα γίνει και η «στροφή» που θα σημαδέψει την ζωή του. Στο Λονδίνο θα μεταμορφωθεί σε έναν άλλο άνθρωπο, ο οποίος στα εικοσιπέντε του χρόνια θα γυρίσει τις πλάτες του στον αριστοκρατικό κόσμο, και θα αρνηθεί τις διασκεδάσεις και τα θέλγητρα, την καριέρα, τα πλούτη, την οικογένεια και θα αφιερωθεί στην κοινωνική επανάσταση.

Η επιλογή ζωής του σταθεροποιείται καθώς παρατηρεί την γενικευμένη εξαθλίωση των κατοίκων της αγγλικής μητρόπολης. Συμμετέχει στους κύκλους της Associazione Internazionale dei Lavoratori (Διεθνής Ένωση των Εργατών) και ακολουθεί τα γεγονότα της παρισινής Κομούνας. Όπως και για πολλούς άλλους ιταλούς νεαρούς, η παρισινή Κομούνα, ήταν το καθοριστικό κίνητρο για να προσκολληθούν στην Διεθνή. Ο Cafiero έρχεται σε επαφή με τους Μάρξ και Ένγκελς και γίνεται δεκτός στην Διεθνή, ενώ τον στέλνουν στην Ιταλία για να οργανώσει το σοσιαλιστικό κίνημα.

Τον Μάιο του 1871, γυρίζει στην Ιταλία, όπου μετά από μια σύντομη παραμονή στην Firenze, εγκαθίσταται στην Νάπολη, η οποία υπήρξε η γενέτειρα του ιταλικού σοσιαλισμού. Εκεί έζησε για πολύ καιρό ο Μπακούνιν, όπου φτιάχτηκε το πρώτο ιταλικό τμήμα της Διεθνούς που αριθμούσε μέχρι και 3000 μέλη. Σ’ αυτή την πόλη συνέβησαν σημαντικά κοινωνικά γεγονότα, ενώ ανέπτυσσε δράση μια ομάδα μαχητικών διεθνιστών (Fanelli, Gambuzzi, Tucci, Palladino κτλ).

Ο Cafiero θα βρεί, όμως, το τμήμα της Διεθνούς σε ολοκληρωτική διάλυση με μερικές εκατοντάδες μέλη, γεγονός που του βάζει σαν προτεραιότητα να ξανακάνει αποτελεσματική την οργάνωση. Θα τα καταφέρει χάρη στην βοήθεια ορισμένων καινούριων μαχητών, μεταξύ των οποίων ήταν ο Errico Malatesta, ο οποίος θα γίνει ένας από τους καλύτερους φίλους του.

Η δράση του Cafiero θα τραβήξει την προσοχή της κυβέρνησης της Ρώμης, η οποία για πρώτη φορά θα εφαρμόσει κατασταλτικά μέτρα ενάντια στην Διεθνή. Τον Αύγουστο του 1871 συλλαμβάνεται, αλλά δεκαπέντε ημέρες αργότερα απελευθερώνεται, έχοντας απαλλαγεί από τις κατηγορίες που του αποδόθηκαν. Οι κατασταλτικές υπερβολές δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον τύπο και ο Cafiero επωφελείται για να προπαγανδίσει περαιτέρω τις θέσεις της Διεθνούς.

Ωστόσο, θα συμβάλει ώστε να βαθύνει το ρήγμα με την μαρξιστική ηγεσία της Διεθνούς και θα μεταμορφωθεί από εντολοδόχος του Γενικού Συμβουλίου (Consiglio Generale) του Λονδίνου, σε έναν από τους μεγαλύτερους ανταγωνιστές του. Αυτό που τον ωθεί στο πλευρό του αντιεξουσιαστικού ρεύματος της Διεθνούς είναι τα αποτελέσματα της κλειστής συνόδου των μαρξιστών στο Λονδίνο και η μεγάλη επίδραση που του άσκησε το περιβάλλον του ναπολιτάνικου διεθνισμού.

Το 1871 διακόπτει την οποιαδήποτε σχέση του με τον Ένγκελς (ο οποίος ήταν ο «γραμματέας για την Ιταλία του Γενικού Συμβουλίου) και τάσσεται εξ ολοκλήρου με το μέρος του Μπακούνιν (τον οποίο συναντά για πρώτη φορά στην Ελβετική πόλη Λοκάρνο τον Μάιο του 1871).

Ακολουθώντας την σφοδρή του επιθυμία για μια αναρχική κοινωνία ο Cafiero δραστηριοποιείται έντονα στην κατεύθυνση δημιουργίας της ιταλικής Ομοσπονδίας της Πρώτης Διεθνούς (Federazione italiana della Prima Internazionale) και στις 4-6 Αυγούστου του 1872 στην πόλη Ρίμινι θα πραγματοποιηθεί, με δική του πρωτοβουλία, πανιταλικό συνέδριο της Διεθνούς Ένωσης των Εργατών (Associazione Internazionale dei Lavoratori). Αυτό το συνέδριο είναι σημαντικό όχι μόνο γιατί επικυρώνει τον αναρχικό προσανατολισμό των ιταλών διεθνιστών και επομένως την οριστική τους ρήξη με τους μαρξιστές, αλλά επίσης γιατί στο Ρίμινι γεννιέται η πρώτη πολιτική οργάνωση του ιταλικού προλεταριάτου.

Το Σεπτέμβριο του 1872 ο Cafiero συμμετέχει, με την ιδιότητα του παρατηρητή, στη Σύνοδο της Χάγης της Διεθνούς (Congresso dell’ Aia dell’ Internazionale) η οποία κατέληξε στην οριστική ρήξη μεταξύ των μαρξιστών και των αναρχικών και στο τέλος της μαρξιστικής Διεθνούς, της οποίας το γενικό συμβούλιο μετακόμισε στην Νέα Υόρκη.

Στις 15 Σεπτεμβρίου ξεκινά η ιστορική συνάντηση του Saint Imier, η οποία αποφασίστηκε στη διάρκεια τού συνεδρίου στο Ρίμινι. Οι τέσσερις αποφάσεις που επικρότησε η συνάντηση στο Saint Imier, αντιπροσωπεύουν τις αρχές του σύγχρονου αναρχισμού. Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της συνάντησης αναφορικά με την κοινωνική επανάσταση, ο Cafiero καταλήγει: «…εμείς υπερασπίζουμε ακέραια την απόφαση της συνάντησης στη πόλη Ρίμινι και υποστηρίζουμε ένθερμα την ανεξαρτησία και την αυτονομία των τμημάτων και των ομοσπονδιών… υπερασπίζουμε την Αναρχική Διεθνή».

Επιστρέφοντας στην Ιταλία, συμμετέχει στην οργάνωση του δεύτερου Ιταλικού Συνεδρίου της Ομοσπονδίας της Διεθνούς (Federazione italiana dell’ Internazionale) που, –παρ’ όλη την αστυνομική καταστολή που είχε ως αποτέλεσμα την σύλληψή του μαζί με πολλούς ακόμη συνέδρους–, πραγματοποιείται τελικά στην Μπολόνια τον Μάρτιο του 1873. Οι διακηρύξεις του συνεδρίου της Μπολόνια, υπογραμμίζουν ακόμα περισσότερο τον αναρχικό προσανατολισμό της ιταλικής Ομοσπονδίας, η οποία αρνείται «το πρόγραμμα του εξουσιαστικού κομμουνισμού».

Τους επόμενους μήνες ο Cafiero είναι απασχολημένος με το σχέδιο να φτιάξει στην Ελβετία μία βάση που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ορμητήριο αντίστασης για τον Μπακούνιν και τους αναρχικούς επαναστάτες. Ο χώρος που επιλέγεται είναι μια παλιά και υπό κατάρρευση βίλα, χρόνια εγκαταλελειμμένη, στα περίχωρα του Λοκάρνο, την «La Baronata» (έτσι βάφτισαν τη βίλλα, και σημαίνει: δολιότητα), που ο Cafiero την αποκτά με δικά του έξοδα. Λίγους μήνες αργότερα η όλη επιχείρηση αποτυγχάνει και ο Cafiero καταστρέφεται οικονομικά. Η αποτυχία του σχεδίου «La Baronata» προκαλεί μεγάλη διαφωνία ανάμεσά τους.

Μεταξύ του 1873 και του 1874 το παράδειγμα της καντοναλιστικής (cantonalista) επανάστασης που ξεσπά στην Ισπανία, οι ισχυρές κοινωνικές εντάσεις που προκαλούν αρκετές εξεγέρσεις σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας και οι κυβερνητικές διώξεις αναγκάζουν τους διεθνιστές να οργανώσουν μια εξεγερτική πρωτοβουλία με σύντομο τέλος.

Οργανώνεται έτσι η Επιτροπή για την Κοινωνική Επανάσταση (Comitato Italiano per la Rivoluzione Sociale, η οποία είναι δεν είναι τίποτα άλλο από μια ιταλική προέλευση της μυστικής ομάδας που έφτιαξε ο Μπακούνιν το 1872 στην οποία συμμετείχε ο Cafiero) η οποία ανάθεσε στους Cafiero, Malatesta και Costa την οργάνωση των επαναστατικών ξεσηκωμών. Στην πραγματικότητα είναι ο Costa που συντονίζει όλη την συνωμοτική δράση, ενώ η συμβολή του Cafiero είναι σ’ αυτή την περίπτωση μόνο οικονομική: την κρίσιμη περίοδο όπου παίρνονται οι σημαντικές αποφάσεις και γίνονται οι προετοιμασίες, αυτός είναι στο Πιετροβούργο (Pietroburgo, όπου παντρεύεται μία ρωσίδα επαναστάτρια, την Ολυμπία Κουτούσοφ).

Είναι σημαντικό, επίσης, το γεγονός πως τις παραμονές της εξέγερσης η διαφωνία με τον Μπακούνιν θα πάρει τέλος. Τον Αύγουστο του 1874, μετά την αποτυχία της εξέγερσης, (ο Costa συνελήφθη πριν το ξέσπασμα και η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα στην Μπολόνια, στην επαρχία της Πούλιας, στη Firenze, στην Ανκόνα, στο Λιβόρνο και στην Μάσσα), ο Cafiero κυκλοφορεί την τρίτη διακήρυξη της Ιταλικής Επιτροπής για την Κοινωνική Επανάσταση. Στη δίκη που ακολουθεί και οι τρεις κατηγορούμενοι (Cafiero, Malatesta και Costa) απαλλάσσονται, αν και ο Cafiero βρίσκεται στην Ελβετία..

Μέχρι τον Οκτώβριο του 1875 θα παραμείνει στην Ελβετία, οπότε αποφασίζει να επιστρέψει στην Ιταλία, όπου η Διεθνής έχει κηρυχτεί εκτός νόμου και τα μέλη και οι υποστηρικτές της ζουν στην παρανομία. Ύστερα από μια σύντομη διαμονή στο Μιλάνο, τον Ιανουάριο του 1876 θα επισκεφτεί τη Φλωρεντία, Μπολόνια και τη Ρώμη και θα έρθει σε επαφή με τους παράνομους διεθνιστές.

Στη Ρώμη γίνεται μια σημαντική συνάντηση κατά τη διάρκεια της οποίας οι διεθνιστές αποφασίζουν να δράσουν νόμιμα, μετά από ενάμιση χρόνο παρανομίας. Επωφελούμενοι από την ανοχή της νέας «αριστερής» κυβέρνησης, πραγματοποιούν μεταξύ του Ιουλίου και του Αυγούστου 1876 μια σειρά περιφερειακών συναντήσεων για να προετοιμάσουν την πανιταλική συνάντηση στην Φλωρεντία για τις 24 Σεπτεμβρίου.

Η κρατική, όμως, ανοχή κρατά λίγο και στις παραμονές του συνεδρίου η αστυνομία καταλαμβάνει στρατιωτικά την ευρύτερη περιοχή γύρω από τον χώρο του συνεδρίου, συλλαμβάνοντας ένα μεγάλο αριθμό μελών. Μέσα σε λίγες ώρες όσοι από τους Διεθνιστές διαφεύγουν τη σύλληψη, αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν παράνομα το συνέδριό τους σε ένα μικρό πανδοχείο στην Βαλλομπρόζα (ένα χωριό στα περίχωρα της Φλωρεντίας).

Ο Cafiero που έχει διαφύγει τη σύλληψη, είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της συνάντησης, στην έναρξη της οποίας αναφέρεται στην προσωπικότητα του Μπακούνιν (ο οποίος είχε πεθάνει τον Ιούλιο του 1876).

Με την προγραμματική του εισήγηση ασκεί μία αξιοσημείωτη επιρροή στους διεθνιστές οι οποίοι εγκαταλείπουν το όραμα του κολεκτιβισμού και προσχωρούν στον «αναρχικό κομμουνισμό». Αν και στις αποφάσεις δεν υπάρχουν αναφορές σ’ αυτή τη άποψη, θεωρείται βέβαιο πως σ’ αυτή τη συνάντηση για πρώτη φορά στην Ευρώπη εμφανίζεται αυτή η ιδέα (του αναρχοκομμουνισμού) με πρώτο θεωρητικό και κήρυκα τον Cafiero.

Τον Οκτώβριο ο Cafiero και ο Μαλατέστα συμμετέχουν με την ιδιότητα των αντιπροσώπων της ιταλικής Ομοσπονδίας (Federazione Italiana) στο όγδοο γενικό συνέδριο της Διεθνούς που πραγματοποιείται στην Βέρνη. Μαζί με τον Μαλατέστα συλλαμβάνουν την ιδέα ενός καινούργιου εξεγερσιακού ξεσηκωμού, που θα μείνει στην ιστορία ως «Banda del Matese» (η συμμορία του Ματέζε).

Η πρακτική της προπαγάνδας μέσα από τη δράση θα υλοποιηθεί σε μια περιοχή βορειοανατολικά της Ρώμης, στην επαρχία του Μπενεβέντο. Σύμφωνα με τον Cessarelli, μια μικρή ένοπλη ομάδα έχει τη δυνατότητα «να μετακινείται στις επαρχίες, όσο μπορεί, διακηρύχνοντας τον κοινωνικό πόλεμο, παροτρύνοντας το λαό σε πράξεις κοινωνικής ληστείας, καταλαμβάνοντας μικρές κοινότητες και φεύγοντας, αφού πραγματοποιήσει όσες επαναστατικές πράξεις μπορεί, να πηγαίνει σ’ εκείνες τις περιοχές που η παρουσία μας θα εκδηλωθεί με τον πιο χρήσιμο τρόπο».

Στην προετοιμασία της επιχείρησης θα έχουν βοήθεια από ένα ρώσο επαναστάτη τον Σεργκέι Κραβσίνσκι, που ύστερα από ένα χρόνο θα σκοτώσει μ’ ένα μαχαίρι στους δρόμους της Πετρούπολης τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας και που αργότερα θα γίνει γνωστός στους κύκλους των επαναστατών στο Λονδίνο με το όνομα Στεπνιάκ.

Ο Στεπνιάκ, που είχε πάρει μέρος στην εξέγερση ενάντια στους Τούρκους στη Βοσνία τον προηγούμενο χρόνο και με βάση τις εμπειρίες του έγραψε ένα εγχειρίδιο ανταρτοπόλεμου, αυτή την εποχή έτυχε να βρίσκεται στη Νάπολη. Στη συνέχεια, ο Μαλατέστα, ο Στεπνιάκ και μια Ρωσίδα νοικιάζουν ένα σπίτι στο χωριό Σαν Λούπο με την πρόφαση ότι η Ρωσίδα κυρία χρειάζεται το κλίμα του βουνού για την υγεία της. Εκεί αποθηκεύουν αρκετά κιβώτια με όπλα και πυρομαχικά που τα παρουσιάζουν σαν αποσκευές της κυρίας.

Δυστυχώς, όμως, εκείνη την εποχή ένας από τους συνεργάτες του Μαλατέστα έχει προδώσει τα σχέδια στην αστυνομία και το Σαν Λούπο βρίσκεται κάτω από παρακολούθηση καθώς άρχισαν να συγκεντρώνονται εκεί τα μέλη της αναρχικής ομάδας. Αρκετοί απ’ αυτούς, μαζί κι ο Στεπνιάκ, συλλαμβάνονται στο δρόμο ενώ μέσα στο χωριό ανταλλάσσονται πυροβολισμοί ανάμεσα στους αναρχικούς και την αστυνομία, κι ένας μπάτσος πεθαίνει αργότερα από τα τραύματα του.

Οι Cafiero, Malatesta και Cessarelli μαζί με 25 ακόμα συντρόφους τους αποφασίζουν ν’ ανέβουν στα βουνά και να προσπαθήσουν να προκαλέσουν εξέγερση στα απομακρυσμένα χωριά.

Η ομάδα φτάνει μια Κυριακή πρωί στο χωριό Λεντίνο, διακηρύσσει την καθαίρεση του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ και καίει τα αρχεία που περιέχουν συμβόλαια ιδιοκτησίας, καταγραφές χρεών και φόρων. Η επανάσταση στο Λεντίνο χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από τους χωρικούς, και οι αντάρτες βοηθιούνται ακόμα κι από τον παπά του χωριού. Ύστερα η ομάδα ξεκινά για το επόμενο χωριό, αφήνοντας στον τοπικό πανδοχέα ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε: «Στο όνομα της Κοινωνικής Επανάστασης, ο Δήμαρχος του Λεντίνο διατάζεται να πληρώσει εικοσιοκτώ λίρες στον Φερντινάντο Όρσο για τρόφιμα που έδωσε στην ομάδα που μπήκε στο Λεντίνο στις 8 Απριλίου 1877».

Στο επόμενο χωριό, το Γκάλλο, έγιναν περίπου τα ίδια, αλλά αυτή τη φορά οι χωρικοί δείχνουν λιγότερο ενθουσιασμό, μιας και έχει μαθευτεί πως τα κυβερνητικά στρατεύματα έχουν ξεκινήσει για να κυκλώσουν τους επαναστάτες. Για δύο μέρες ο Μαλατέστα και οι φίλοι του τριγυρνούν στα βουνά ψάχνοντας μάταια για τρόφιμα και καταφύγιο. Τελικά, πεινασμένοι και τουρτουρίζοντας από το κρύο, περικυκλώνονται από το στρατό και οδηγούνται στη φυλακή, όπου κρατούνται για δεκαέξι μήνες χωρίς δίκη. Κατηγορούνται για το θάνατο του αστυνομικού, αλλά στη δίκη που γίνεται τον Αύγουστο του 1878, απαλλάσσονται.

Μόλις αποφυλακίζεται ο Cafiero, εγκαταλείπει αμέσως την Ιταλία, για να αποφύγει το νέο κύμα καταστολής που εξαπέλυσε το κράτος ενάντια στην Διεθνή. Τον Ιούνιο του 1879 δημοσιεύεται το βιβλίο με τίτλο: «Το Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ, συνοπτικά από τον Carlo Cafiero», το οποίο αποτελεί την πρώτη μετάφραση στην ιταλική γλώσσα του έργου του Μαρξ.

Το 1880 ο Cafiero με τον Μαλατέστα θα απελαθούν από την Γαλλία, και θα μεταβούν στο Λουγκάνο, το οποίο θα μεταβληθεί σε καταφύγιο των ιταλών αναρχικών. Τους προσεχείς μήνες θα ξεσπάσει ανοικτά, η κόντρα με τον Andrea Costa, ο οποίος τον Ιούλιο του 1879 είχε συντάξει από το Λουγκάνο το περίφημο «γράμμα στους φίλους της Ρομάνιας (ιταλική επαρχία)» («lettera agli amici di Romagna») που ουσιαστικά είναι ένα πραγματικό μανιφέστο υπέρ του κοινοβουλευτισμού.

Η κόντρα θα επισημοποιηθεί το καλοκαίρι του 1881, όταν ο Cafiero στο «η φωνή του λαού» (il grido del popolo) στη Νάπολη χαρακτηρίζει τον Costa «έναν αποστάτη, έναν απαρνητή της επαναστατικής πίστης του λαού… έναν υποκριτή που θέλει να κάνει χρήση της φήμης του, για να ιδρύσει στην Ιταλία ένα κόμμα νόμιμου σοσιαλισμού».

Το βαρυσήμαντο γράμμα, που είναι γραμμένο με τον ειλικρινή και ορμητικό τρόπο του Cafiero, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του επαναστατικού ρεύματος, θέλει να σπάσει τις αναστολές και να προκαλέσει μια συνειδητή επιλογή αγώνα μεταξύ των ιταλών σοσιαλιστών. Τον Σεπτέμβριο του 1881, ο Costa απαντάει προσωπικά με ένα γράμμα «Στους φίλους μου και στους αντιπάλους μου», όπου αυτοαμύνεται και βεβαιώνει ότι δεν θέλει την απόλυτη είσοδο των σοσιαλιστών στο κοινοβούλιο, αλλά μόνο την συμμετοχή τους στις διοικητικές εκλογές με υποψηφιότητες διαμαρτυρίας για τις αστικές πολιτικές. Οι μεταγενέστερες επιλογές θα αποδείξουν πόσο υποκριτική ήταν αυτή η βεβαίωση του Costa.

Ο Cafiero ξεκίνησε μια εργασία όπου επιχειρεί να εμβαθύνει θεωρητικά δημοσιεύοντας φυλλάδια με τίτλο η «Κοινωνική Επανάσταση» (La Revoluzione Sociale). Η εργασία του θα παραμείνει ανολοκλήρωτη εξ αιτίας των πρώτων συμπτωμάτων της αρρώστιας που έχει αρχίσει να εκδηλώνεται. Το έργο χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, από τα οποία το τελευταίο δεν γράφεται ποτέ. Το πρώτο είναι αξιόλογο και περιέχει μια θεωρητική τοποθέτηση για τις αναρχικές θεωρήσεις στην Ιταλία και στην ουσία πρόκειται για την δημοσιοποίηση των συζητήσεων στο εσωτερικό της ιταλικής Ομοσπονδίας για το διάστημα τουλάχιστον των δέκα τελευταίων χρόνων και είναι μια σημαντική μαρτυρία εκ μέρους του λίγο πριν την ανεπανόρθωτη ψυχοφυσική του κατάρρευση.

Στο δεύτερο μέρος, το πιο σημαντικό, ο Cafiero, περιγράφει το αναρχικό πρόγραμμα: «αναρχία σημαίνει έλλειψη προκαθορισμένης κυβέρνησης, οι αναρχικοί θέλουνε την καταστροφή του κράτους», «την μεγάλη πολιτική μηχανή που καταπιέζει τον άνθρωπο», «που θα είναι δυνατόν να αντικατασταθεί από την αναρχία, δηλαδή την ικανότητα του ατόμου να συνεργάζεται σύμφωνα με τις δικές του αντιθέσεις, προδιαθέσεις και συμπάθειες».

Ιδιαίτερα αποτελεσματική είναι η κριτική στο «λαϊκό Κράτος» των Μαρξιστών: «Το κράτος είναι από την φύση του ένας νοσηρός θεσμός που αλλάζοντάς του μόνο το όνομα δεν καλυτερεύει, αφού η εξουσία κάτω από οποιαδήποτε μορφή και αν παρουσιάζεται, θα αποσκοπεί πάντα στην καταστροφή του ανθρώπινου γένους, γιατί αυτή χρειάζεται τους νόμους και οι νόμοι χρειάζονται τους μπάτσους, που αυτοαποκαλούνται φύλακες της ασφάλειας, φύλακες της ειρήνης ή φύλακες της ελευθερίας». Σε αυτό το μέρος του δοκιμίου ο Cafiero προβλέπει με ακρίβεια όλους τους μελλοντικούς εκφυλισμούς του «επαναστατικού» κράτους των εξουσιαστών κομμουνιστών.

Τα πρώτα σημάδια της αρρώστιας εμφανίζονται τον Ιούνιο του 1881, «δεν γνωρίζω τι μου συμβαίνει –λέει σε ένα φίλο μετά την πρώτη κρίση– δεν μπορώ να συνεχίσω αυτή τη ζωή και νοιώθω την ανάγκη να φύγω μακριά… η κοινωνία των ανθρώπων δεν είναι πια φτιαγμένη για μένα». Τον Σεπτέμβριο αφήνει το Λουγκάνο και πάει στο Λονδίνο, όπου ζει απομονωμένος. Η αρρώστια τον κυριεύει για άλλη μια φορά: δεν θέλει να δέχεται επισκέψεις και πάσχει από μανία καταδιώξεως. Μια μέρα προτείνει στον φίλο του Μαλατέστα, που είναι κι εκείνος αυτοεξόριστος στο Λονδίνο, να γυρίσει στην Ιταλία και να συμμετάσχει στις πολιτικές εκλογές που έχουν προγραμματιστεί για το επόμενο φθινόπωρο!!!

Τον επόμενο Μάρτιο αποφασίζει να γυρίσει στην Ιταλία, για να αποφύγει επίσης το ανθυγιεινό κλίμα του Λονδίνου. Στο Μιλάνο, μετά από μία σειρά συναντήσεων που έχει με τους βασικούς εκπρόσωπους του νομιμόφρονος σοσιαλισμού, φαίνεται πως εξωθείται στο δρόμο του ρεφορμισμού. Έτσι θέτει στη διάθεσή τους το έργο και το όνομά του. Η μεταστροφή προς τις εκλογικές διαδικασίες καθορίζεται από την αστάθεια που του δημιουργεί η προχωρημένη νοητική του αρρώστια.

Λίγες ημέρες μετά την άφιξή του στο Μιλάνο συλλαμβάνεται. Οι αστυνομικές αρχές κάνουν προσπάθειες να βρουν έναν αρχηγό με τα χαρακτηριστικά που συγκεντρώνει ο γνωστός διεθνιστής επαναστάτης και αναρχικός για να διευρύνουν την καταστολή τους. Ο Cafiero είναι κυριολεκτικά απροστάτευτος απέναντι στους βασανιστές του. Στις 2 Μαΐου, κατά την διάρκεια της ανάκρισης παθαίνει μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις. Ο επίτροπος του βασιλιά βεβαιώνει ότι βρίσκεται εκτός εαυτού.

Ο δημοκρατικός και ο σοσιαλιστικός τύπος κατηγορούν τις αρχές ότι εξ αιτίας της βασανιστικής και της απάνθρωπης συμπεριφοράς τους τρέλαναν τον Cafiero. Η κυβέρνηση αποφασίζει να κλείσει γρήγορα την υπόθεση διατάζοντας την άμεση απέλασή του από την χώρα. Τον συνοδεύουν στα σύνορα με την Ελβετία και τον εγκαταλείπουν εκεί. Όντας σε απόγνωση σκέφτεται να αυτοκτονήσει, αλλά στο Λοκάρνο συναντά έναν φίλο, τον Εμίλιο Μπελλέριο, ο οποίος τον φιλοξενεί στο σπίτι του.

Ανακτώντας κάπως τις δυνάμεις του, υποστηρίζει τους σοσιαλιστές υποψήφιους στις εκλογές του Οκτωβρίου του 1882 και το όνομά του υπάρχει μεταξύ των υποψηφίων στους καταλόγους του Τορίνου, της Φλωρεντίας και του Κοράτου.

Στις 6 Φεβρουαρίου 1883, αφήνει το σπίτι του στο Λοκάρνο και πάει στην Φλωρεντία. Μια ημέρα αποφασίζει να πάει στην εξοχή, όπου τον μεταφέρει ένας χωρικός με το κάρο του. Ξαφνικά ζητά από τον οδηγό να σταματήσει μπροστά από έναν αγρό, βγάζει τα ρούχα του και καταφεύγει σε ένα κοντινό λατομείο, όπου θα τον βρουν λίγες ώρες αργότερα κάποιοι χωρικοί. Μετά απ’ αυτό, νοσηλεύεται στο φρενοκομείο του Σαν Μπονιφάζιο, στην Φλωρεντία, και λίγο καιρό αργότερα ύστερα από τις πιέσεις της συζύγου του Ολυμπίας, μεταφέρεται στο φρενοκομείο του Νοτσέρα Ινφεριόρε (Nocera Inferiore) όπου και παραμένει για εννιά χρόνια μέχρι τον θάνατό του, στις 17 Ιουλίου 1892).

Την στιγμή της τρέλας, το Φεβρουάριο του 1883, η εφημερίδα «La Revolte» (Η Εξέγερση) της Γενεύης προβλέποντας την απώλεια του αφοσιωμένου μαχητή, καλεί τους νέους να πάρουν την θέση του με μεγάλο ζήλο, κουράγιο και επιμονή, αλλά κυρίως να επιζητούν την ικανότητα, την αναλλοίωτη ευγένεια και την γλυκύτητα της καρδιάς του, που έκανε τους φίλους να τον τιμούν και τους αντιπάλους του να τον σέβονται.

(Carlo Cafiero, Barletta, 1 Σεπτεμβρίου 1846 – Nocera Inferiore, 17 Ιουλίου 1892)

Ιταλός επαναστάτης, «μπακουνικός» αναρχικός αγωνιστής και συγγραφέας πολιτικών δοκιμίων.

ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Μπαρλέτα της νότιας Ιταλίας από εύπορη και αριστοκρατική οικογένεια. Από πολύ νωρίς, σε ομοιότητα ίσως προς τον πατέρα του που στα νιάτα του ήταν Καρμπονάρος, έδειξε να διαφοροποιείται από το κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο των γονιών του και το 1864, σε ηλικία 18 ετών, έφυγε για την Νάπολη, όπου σπούδασε νομικά και στην συνέχεια για την Φλωρεντία, όπου εντάχθηκε στο διπλωματικό σώμα. Στις αρχές του 1870 βρέθηκε στο Παρίσι, καλεσμένος του συνομηλίκου του και καταγόμενου επίσης από την Μπαρλέτα ζωγράφου Γκιουζέπε ντε Νίτις (Giuseppe De Nittis, 1846 - 1884), ο οποίος αργότερα τον περιέγραψε ως «όμορφο νεαρό με πάθος για τις γυναίκες».

Ευρισκόμενος αργότερα Λονδίνο, συνειδητοποίησε την κοινωνική αδικία και το αυξημένο αίσθημα δικαιοσύνης που τον χαρακτήριζε τον έσπρωξε να εκδηλώσει ως πολιτική επιλογή του τον Σοσιαλισμό και την επανάσταση και ταυτόχρονα να απαρνηθεί τόσο την διπλωματική καριέρα του όσο και τον οικογενειακό του πλούτο. Ήλθε σε επαφή με τους Μαρξ και Ένγκελς, προσχώρησε στην «Διεθνή Ένωση Εργαζομένων» («International Workingmen's Association», «Internationale Arbeiterassoziation») ή «Α Διεθνή» και του ανατέθηκε η μεταστροφή της πατρίδας του Ιταλίας από την ισχυρή επιρροή του δημοκρατικού πατριωτισμού του Γκιουζέπε Ματσίνι (Giuseppe Mazzini, 1805 - 1872) και του αναρχισμού του Μιχαήλ Μπακούνιν (Mikhail Alexandrovic Bakunin, 1814 - 1876) στον μαρξισμό.

ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟ

Μετά όμως από λίγους μήνες αντι-αναρχικής δραστηριότητας στην Ιταλία για λογαριασμό των Μαρξ και Ένγκελς, γνωρίστηκε με τον νεαρό τότε αναρχοκομμουνιστή Ερρίκο Μαλατέστα (Errico Malatesta, 1853 - 1932), καθώς και με τους Κάρλο Γκαμπούτσι (Carlo Gambuzzi, 1837 – 1902, αναρχικό δικηγόρο από την Νάπολη, που είχε πολεμήσει το 1862 στην μάχη του Ασπρομόντε υπό τα δημοκρατικά λάβαρα του Γκαριμπάλντι), Καρμέλο Παλαντίνο (Carmelo Palladino, 1842 - 1886) και Γκιουζέπε Φανέλι (Giuseppe Fanelli, 1827 – 1877, που το 1868 είχε προσωπικά μεταλαμπαδεύσει τον Αναρχισμό στην Ισπανία) και δεν άργησε, ιδίως υπό την επιρροή του τελευταίου, να αλλάξει πλευρά και να προσχωρήσει στον Αναρχισμό, ο οποίος άλλωστε κυριαρχούσε στα περισσότερα από 20 παραρτήματα της «Διεθνούς» που είχαν ιδρυθεί στις διάφορες πόλεις της Ιταλίας. Την ίδια εποχή η «Διεθνής», στην Διάσκεψη του Λονδίνου (17 – 23 Σεπτεμβρίου 1871) είχε κηρύξει τον πόλεμο στους «μπακουνικούς» με την απόφαση υπ’ αριθμόν 9 που επιχειρούσε να μεταμορφώσει μία κοινωνική τάξη, το προλεταριάτο, σε διαχωρισμένη πολιτική οντότητα: «το προλεταριάτο ως τάξη δεν είναι δυνατόν να δράσει παρά μόνο μετασχηματισμένο σε ξεχωριστό πολιτικό κόμμα».

Στις αρχές του 1872 ο Καφιέρο συμμετείχε στην ίδρυση και χρηματοδότηση της εφημερίδας «La Campana», της οποίας υπήρξε τακτικός κειμενογράφος. Καθώς ο Μαρξ γινόταν ολοένα και πιο καχύποπτος για τις δραστηριότητες του Μπακούνιν, που από τον Αύγουστο 1867 είχε φύγει από την Ιταλία και εγκατασταθεί στην Ελβετία και ήδη είχε οργανώσει στην Γαλλία δύο αποτυχημένες εξεγέρσεις (την πρώτη στις 28 Σεπτεμβρίου 1870 με κατάληψη του δημαρχείου της Λυών από την ομάδα «Επαναστατική Ομοσπονδία των Κοινοτήτων» και την δεύτερη στις 1 – 3 Νοεμβρίου 1870 στην Μασσαλία από την ομάδα «Κομμούνα της Μασσαλίας» στην οποία ηγείτο ο Μπαστέλικα, προσωπικός φίλος του), ο Καφιέρο ήταν πια υποχρεωμένος να διαλέξει το ταχύτερο δυνατόν μία από τις δύο πλευρές. Έτσι λοιπόν, στα τέλη της άνοιξης του 1872 φρόντισε να συναντηθεί με τον ίδιο τον Μπακούνιν στο Λοκάρνο (Locarno) της Ελβετίας. Μετά από έναν ολόκληρο μήνα καθημερινών σχεδόν

Tο Δελτίο της "Ομοσπονδίας της Ιούρα"

συζητήσεων, ο Καφιέρο συνειδητοποίησε την πλήρη ταύτισή του με τις απόψεις του Μπακούνιν, έχοντας από τις πρώτες κιόλας συζητήσεις πειστεί απόλυτα για το απαράδεκτο του εξουσιασμού που απέπνεε η λεγόμενη «δικτατορία του προλεταριάτου» των Μαρξ και Ένγκελς: «από τα πρώτα κιόλας λεπτά των μεταξύ μας συζητήσεων, καταλάβαμε και οι δύο μας ότι βρισκόμασταν σε απόλυτη ταύτιση αρχών». Έχοντας ήδη χαρακτηρίσει την κομμουνιστικό πρόγραμμα των Μαρξ και Ένγκελς «κολοσσιαίο αντιδραστικό παραλογισμό», σε μία επιστολή του προς τον Ένγκελς με ημερομηνία 19 Ιουνίου 1872 ο Καφιέρο έγραψε το περίφημο «η Ιταλία θα υποδεχθεί με αγαλλίαση τον θάνατο του Γενικού Συμβουλίου».

Στην συνέχεια ο μόλις 26χρονος Καφιέρο προήδρευσε (με γραμματέα τον Αντρέα Κόστα, Andrea Costa, 1851 – 1910) στο Α συνέδριο του ιταλικού τμήματος της «Διεθνούς» που έγινε στο Ρίμινι (Rimini) στις 4 - 6 Αυγούστου 1872 και το οποίο τοποθετήθηκε παμψηφεί υπέρ του Μπακούνιν και της «Ομοσπονδίας της Ιούρα» («Federation jurassienne», που συσπείρωνε τους αναρχικούς της «Διεθνούς»), διακόπτοντας κάθε σχέση με τον «εξουσιαστικό γερμανικό κομμουνισμό» (όπως ορθά τον είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος ο Μπακούνιν, προμαντεύοντας τον ολοκληρωτισμό των μαρξιστο-λενινιστικών καθεστώτων του 20ου αιώνα) του λονδρέζικου «Γενικού Συμβουλίου» της «Διεθνούς». Ο Μπακούνιν άλλωστε, απευθυνόμενος στους Ιταλούς εργάτες, είχε τοποθετηθεί με σαφήνεια υπέρ της υποχρέωσης να ενταχθούν σε οργανωμένη δράση ακόμα και εκείνοι που θέλουν να ορίζονται ως αναρχικοί: «εάν ο καθένας σας δρα μεμονωμένα και μόνο με την δική του πρωτοβουλία, σίγουρα όλοι σας θα παραμείνετε για πάντα ανίσχυροι. Αντίθετα, θα κάνετε ισχυρή την παρουσία σας όταν οργανωθείτε όλοι μαζί, ενώνοντας τις δυνάμεις σας, άσχετα με το πόσο ελάχιστες αυτές φαίνονται να είναι, όταν θα κάνετε επιτέλους μια αρχή πραγματικού αγώνα, μέσα σε μια και ενιαία συλλογική δράση, η οποία θα εμπνέεται από μία και ενιαία ιδέα, από έναν και ενιαίο στόχο, από μία και ενιαία θέση».

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ "LA BARONATA"

Το καλοκαίρι του 1873, ενώ είχε ήδη δηλώσει ότι θέτει την περιουσία του στην υπηρεσία του Μπακούνιν, προσπάθησε να υλοποιήσει το όραμμα για ύπαρξη ενός παγκόσμιου στρατηγείου για την διάδοση της αναρχικής επανάστασης, και για τον σκοπό αυτόν πούλησε όλη την ακίνητη περιουσία του στην νότια Ιταλία και με τα χρήματα αγόρασε για λογαριασμό τού Μπακούνιν το αγρόκτημα «La Baronata» στο Minusio του Λουκάρνο της Ελβετίας, το οποίο σχεδίαζε να καθιερώσει ως ασφαλές καταφύγιο για όλους τους επαναστάτες που καταδιώκονταν από τις διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Το σχέδιο όμως έμεινε στην μέση μετά από τον αρχικό ενθουσιασμό που είχε ωθήσει στην ανέγερση ενός πρόσθετου κτιρίου, την κατασκευή μιας τεχνητής λίμνης, το φύτεμα οπωροφόρων δέντρων και την αγορά μιας αγελάδας, δύο αλόγων και μιας άμαξας. Αιτία ήταν η ερωτική αντιζηλία του Κάρλο Γκαμπούτσι προς τον ίδιο τον Μπακούνιν, με κέντρο την σύζυγο του τελευταίου Αντωνία Κβιάτκοβσκα (Antonia Kwiatkowska), αντιζηλία που εξώθησε τον Γκαμπούτσι να διαβάλει στα μέσα του Ιουλίου 1874 τον Μπακούνιν ότι είχε δήθεν εκμεταλλευθεί την γενναιοδωρία του Καφιέρο.

Ο Καφιέρο, που μόλις είχε επιστρέψει από την Ρωσία, όπου είχε νυμφευθεί την επαναστάτρια Ολυμπία Κουτούζοφ (Olimpia Kutusov) για να της ανοίξει δρόμο για φυγή και εγκατάσταση στην Ελβετία, ενώ αρχικά τάχθηκε με το μέρος του Μπακούνιν, δήλωσε τελικά ότι θεωρεί τον εαυτό του εξαπατημένο και τον Μπακούνιν «φίλο των υλικών απολαύσεων», καθώς και ότι την υπόλοιπη περιουσία του θα την ξοδέψει όχι πια στο «La Baronata», αλλά για αγορά όπλων για την ποθούμενη επανάσταση στην Ιταλία (είχε ήδη αγοράσει 250 τουφέκια και περίστροφα). Τελικά, στις 25 Ιουλίου 1874 ο προσβεβλημένος Μπακούνιν, που αργότερα περιέγραψε εκείνες τις ημέρες σαν «μία πραγματική κόλαση», μεταβίβασε την ιδιοκτησία του αγροκτήματος στον Καφιέρο και έφυγε για την ύπαιθρο της Μπολώνια (Bologna), αποφασισμένος να πεθάνει στα οδοφράγματα (η εξέγερση που επιχείρησαν εκεί οι «μπακουνικοί» τον αμέσως επόμενο μήνα καταπνίγηκε εύκολα από τις αρχές μετά από προδοσία μάλιστα των ίδιων των χωριατών για το καλό των οποίων αγωνίζονταν οι επαναστάτες, όλοι οι αρχηγοί κλείστηκαν στις φυλακές και ο Μπακούνιν μόλις την τελευταία στιγμή κατόρθωσε να διαφύγει μεταμφιεσμένος σε ρωμαιοκαθολικό ιερέα, βλ. Drake, σελ. 35 - 36).

Μετανοιωμένος ο Καφιέρο για την αδικία προς τον Μπακούνιν φρόντισε σχεδόν αμέσως ν’ αποκατασταθεί η φιλία τους, όμως ο «πατριάρχης του Αναρχισμού» ήταν πια στα τελευταία του, καθώς είχε κλονιστεί σοβαρά όχι μόνο η υγεία του, αλλά και ό,τι είχε απομείνει από την ψυχική του αντοχή (πέθανε τελικά στις 1 Ιουλίου 1876). To 1875 ο Καφιέρο, που είχε πουλήσει το «La Baronata» για να χρηματοδοτήσει τις επαναστατικές δραστηριότητες, εντάχθηκε στην εκδοτική ομάδα της πρώτης ημερήσιας σοσιαλιστικής εφημερίδας «La Plebe», την οποία εξέδιδε από το 1868 μέχρι το 1883 ο Ενρίκο Μπινιάμι (Enrico Bignami, 1844 - 1921) και τον Νοέμβριο του 1875 στο άρθρο του «Οι καιροί δεν είναι ώριμοι ακόμα» κατέθεσε μία εκπληκτική περιγραφή τής προσωπικής του θέασης του ζητήματος της επανάστασης, τονίζοντας ότι για τον πολύ κόσμο ποτέ κανείς καιρός δεν είναι ώριμος για επανάσταση, και μόνη εξαίρεση αποτελούν εκείνοι που είναι ικανοί και πραγματικοί επαναστάτες. Οι περισσότεροι από εκείνους που παριστάνουν τους επαναστάτες δεν είναι παρά άνθρωποι που κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό, ποζάροντας απλώς ως τέτοιοι, ενώ όχι μόνον δεν είναι, αλλ’ επιπροσθέτως ανήκουν σε αυτό που πρέπει ν’ ανατραπεί. Απλώς περιορίζονται στο να γκρινιάζουν για τα κοινωνικά προβλήματα, μη θέλοντας όμως ποτέ να οργανωθούν στην προοπτική μιας συστηματικής προσπάθειας διόρθωσής τους μέσα από την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση που λέγεται επανάσταση, αλλ’ αντιθέτως την εχθρεύονται γιατί τους αφαιρεί το

Η εφημερίδα "La Plebe"

προνόμιο να πατούν σε δύο βάρκες. Στο τέλος του άρθρου του ο Καφιέρο τόνιζε ότι δεν υπάρχει καλύτερη ώρα για να ξεκινήσει επιτέλους ο αγώνας για την σωτηρία «του μεγαλύτερου τμήματος της ανθρωπότητα που μέχρι τώρα σέρνεται δίχως σκέψη, δίχως αξιοπρέπεια και δίχως πραγματική ζωή».

ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

Τον χειμώνα 1876 – 1877 συνεργάστηκε στενά με τον Μαλατέστα για τον καλό σχεδιασμό πράξεων «έμπρακτης προπαγάνδας» («propagande par le fait», δηλαδή παραδειγματικής δράσης που αποσκοπούσε να εξωθήσει τον λαό σε εξέγερση), οι οποίες θα έφερναν ξανά στο προσκήνιο την επαναστατική προοπτική και θα «ξέπλεναν την ντροπή» της αποτυχημένης απόπειρας του Αυγούστου 1874 στην Μπολώνια. Στον επικήδειο που εκφώνησε στην κηδεία του Γκιουζέπε Φανέλι που είχε πεθάνει στις 5 Ιανουαρίου 1877 από φυματίωση, υπήρξε επικός, αλλά και προφητικός για το ίδιο του το μέλλον, με τα λόγια: «Φίλοι, ας επισπεύσουμε την επανάσταση. Γιατί, όπως βλέπετε, οι σύντροφοί μας πεθαίνουν στις φυλακές και την εξορία ή τρελλαίνονται από τις βαθιές τους λύπες».

Η ώρα για την πρώτη πράξη «έμπρακτης προπαγάνδας» έφθασε βεβιασμένα τον Απρίλιο του 1877, όταν μαζί με τους Μαλατέστα, Σετσαρέλι (Ceccarelli), τον ρώσο Στεπνιάκ (Stepniak) και 30 ακόμη συντρόφους του, επεχείρησε αναρχική εξέγερση στην επαρχία του Μπενεβέντο (Benevento), έχοντας ξοδέψει τα τελευταία του χρήματα, μόνον 6.000 φράγκα από εσπευσμένη εκποίηση περιουσιακών του στοιχείων, για αγορά όπλων. Με την μεσολάβηση ενός πρώην γκαριμπαλντινού αγωνιστή, του Σαλβατόρ Φαρίνα, είχαν ήδη στρατολογήσει από τον χειμώνα 80 περίπου χωρικούς, όμως ο Φαρίνα ήταν τελικά παλιάνθρωπος, και αφού αφαίμαξε οικονομικά τους ρομαντικούς επαναστάτες, στο τέλος τους κατέδωσε έναντι μιας ακόμη γερής αμοιβής στον υπουργό Νικοτέρα και έφυγε για την Αμερική, όπου άλλαξε όνομα και χάθηκαν τα ίχνη του ώστε να μην μπορεί να τον τιμωρήσει η «Διεθνής». Οι προσχωρήσαντες στην συνομωσία χωρικοί κατέληξαν όλοι στα χέρια των καραμπινιέρων, και οι καταδοθέντες αναρχικοί υποχρεώθηκαν σε πρόωρη και βεβιασμένη υλοποίηση του σχεδίου τους, παρά το ότι στα βουνά τα χιόνια δεν είχαν λειώσει ακόμα και τα περισσότερα μονοπάτια δεν ήσαν ακόμα βατά.

Ο ρώσος Καρφτσίνσκι, με πλαστό διαβατήριο που τον παρουσίαζε σαν «Ρούμπελφ, έμπορο από την Χερσώνα» έφθασε στις αρχές του Απριλίου μαζί με μία συντρόφισσά του στο Σαν Λούπο, κεφαλοχώρι της επαρχίας του Μπενεβέντο, νοίκιασε ένα σπίτι όπου μετέφερε τα όπλα της ομάδας και σιγά – σιγά οι ειδοποιημένοι αγωνιστές έφθαναν εκεί από διάφορα μέρη της Ιταλίας και εξοπλίζονταν: «λίγες μέρες αργότερα, παρουσιάζονται κάτι άγνωστοι. Φαίνεται ότι έρχονται από παντού. Έχουν όλοι τους δώσει ραντεβού σε μια ταβέρνα στα περίχωρα. Όλα αυτά αρκούν για να φυπνήσουν την καχυποψία των αρχών. Ένα βράδυ, ένα απόσπασμα καραμπινέρων συναντά πέντε άτομα, τα οποία, στην εντολή να σταματήσουν, απαντούν με μία ομοβροντία, που τραυματίζει δύο καραμπινιέρους. Και άλλη ατυχία! Διότι την ίδια στιγμή, και σε μικρή απόσταση από εκεί, σύμπασα η ομάδα βρίσκεται σε σχηματισμό μάχης. Πρέπει κάτι να κάνουν! Ξεκινούν βιαστικά. Συνοδευόμενοι από τρία μουλάρια με τις κόκκινες σημαίες μπροστά, καμμιά τριανταριά μέλη της Διεθνούς παίρνουν κάτι κακοτράχαλα μονοπάτια. Δεν τίθεται ζήτημα να αποπειραθούν έστω και στο παραμικρό στο ίδιο το Σαν Λούπο, αλλά να καταφύγουν στα βουνά και να διατρέξουν την περιοχή, μήπως και ξεσηκώσουν τους χωρικούς. Ο στόχος; Να διαβούν τα όρη Ματέζε και να περάσουν στην επαρχία του Καμπομπάσσο, στα Αβρούζια, όπου φαίνεται σίγουρη η εξέγερση…» (Nataf, σελ. 69).

Στις 8 Απριλίου η ομάδα εισέβαλε στο χωριό Λετίνο (Letino) της επαρχίας Σεζέρτε, κατέλαβε δίχως ούτε έναν πυροβολισμό το κοινοτικό γραφείο υπό τις επευφημίες πολλών χωρικών, πήρε από τον γραμματέα όλους τους τίτλους χρεών και άλλα ανάλογα έγγραφα και τα έκαψε στην πλατεία του χωριού μαζί με ένα πορτραίτο του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ του Β και μοίρασε επίσης όπλα και τρόφιμα από τις κοινοτικές αποθήκες. Έπειτα ο ίδιος ο Καφιέρο έβγαλε λόγο προς τους χωρικούς, στον οποίο κατήγγειλε τους πλούσιους και την φορολογία και τους ανακοίνωσε την ύπαρξη ενός παγκόσμιου κινήματος που αγωνίζεται για την αναρχία, την ελευθερία, την δικαιοσύνη και μία εντελώς νέα κοινωνία δίχως κράτος, αφέντες, δούλους, στρατιώτες και γαιοκτήμονες. «Για τους χωρικούς, έχει έλθει ο κόσμος ανάποδα. Ο Καφιέρο είναι ένας σινιόρε. Κολοντυμένος, ομορφάντρας με καστανή γενειάδα, εντυπωσιάζει. Δεν είναι όμως ο μόνος που μίλησε. Ο παπάς της εκκλησίας του Λεντίνο, ένας καλοκάγαθος εβδομηντάρης γέροντας, κάποιος Φορτίνι, κηρύσσει και αυτός την ευαγγελική αδελφοσύνη. Ο Τύπος θα πει αργότερα ότι οι επαναστάτες εξανάγκασαν τον εφημέριο. Όμως φαίνεται ότι δεν ήταν καθόλου έτσι» (Nataf, σελ. 70).

Το επόμενο πρωϊ οι επαναστάτες προχώρησαν στην «απελευθέρωση» ενός ακόμα χωριού, του Γκάλλο (Gallo), όπου, καθώς αρκετοί χωρικοί έδειξαν διάθεση να αντισταθούν, υποχρέωσαν τον παπά, κάποιον Ταμαμπούρι, να μαζέψει τους κατοίκους και να τους πει «Μην φοβάστε. Θα αλλάξει η κυβέρνηση και θα γίνει ένα κάψιμο χαρτιών και τίποτε περισσότερο». Ακολούθησε και εκεί συζήτηση για την κοινωνική επανάσταση και οι επαναστάτες μοίρασαν όσα χρήματα βρήκαν στα γραφεία του Δημοσίου Ταμείου και έκαψαν μερικούς τίτλους ιδιοκτησίας γαιοκτημόνων και το καθιερωμένο πορτραίτο του βασιλιά. Φεύγοντας από το «απελευθερωμένο» Γκάλλο, οι επαναστάτες πιάστηκαν από άγρια χιονοθύελλα και μετά από λίγο, παγωμένοι, κατάκοποι και πεινασμένοι, παγιδεύτηκαν στις 11 Απριλίου σε ένα αγρόκτημα από τον πολυπληθή στρατό του καθεστώτος (αποσπάσματα πεζικού, έναν λόχο βερσαλλιέρων και ίλες ιππικού). Προσπάθησαν να αντισταθούν και να πεθάνουν ως μάρτυρες της Ελευθερίας αλλά των περισσότερων τα όπλα ήσαν μουσκεμένα και δεν εκπυρσοκρότησαν. Οι περισσότεροι πιάστηκαν επιτόπου, ενώ καμμιά δεκαριά, όντας ικανοί να πυροβολήσουν, κατόρθωσαν να διαφύγουν για λίγες μόνον ώρες, μέχρι που πιάστηκαν από τους ίδιους τους χωρικούς τους οποίους είχαν… «απελευθερώσει» και παραδόθηκαν στον στρατό. Η «έμπρακτη προπαγάνδα» των 30 περίπου αναρχικών είχε διαρκέσει μόλις 6 ημέρες, αλλά παρήγαγε μια ισχυρότατη συμβολική φόρτιση, ως πείραμα ανοίγματος στην βία και απόδειξη ότι οι επαναστάτης οφείλει «να μπορεί να εκβιάσει τα γεγονότα»: «οι αναρχικοί δεν θα ήσαν πια ακίνδυνοι ονειροπόλοι, θα έκαναν να τρέμει ο μπουρζουάς» σημειώνει ο Nataf (σελ. 71).

ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΗ

Έχοντας μείνει έναν περίπου χρόνο στην φυλακή, οι συλληφθέντες παραπέμφθηκαν τελικά τον Αύγουστο του 1878 σε δίκη με βαρύτατες κατηγορίες (συνομωσία κατά του κράτους, ένοπλη εξέγερση, εμπρησμό, καταστροφή κρατικής περιουσίας, ληστεία, τραυματισμό των δύο καραμπινιέρων εκ των οποίων ο ένας είχε αργότερα υποκύψει στα τραύματά του) και κάτω από την αντι-αναρχική υστερία του καθεστωτικού Τύπου, που τους κατηγορούσε για «αιματολαγνεία» («libidine di sangue»). Απαλλάχτηκαν όμως όλοι εν μέσω πανηγυρισμών 2.000 ομοϊδεατών τους, όταν πριν από λίγες ημέρες πέθανε ο βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ και ο νέος βασιλιάς Ουμβέρτος ο Α χορήγησε γενική αμνηστία, με αποτέλεσμα να αφεθούν όλοι ελεύθεροι μετά από 16 μήνες προφυλάκισης.

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ "ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ" ΤΟΥ ΜΑΡΞ

Στην φυλακή, ο Καφιέρο διάβασε την γαλλική μετάφραση του Κεφαλαίου και αποφάσισε να γράψει σχόλια. Μέχρι την αποφυλάκισή του είχε ήδη έτοιμο ένα ολόκληρο βιβλίο, το οποίο άρχισε να δημοσιεύει ο ίδιος σε συνέχειες στον «Πληβείο» του Μιλάνου από τον Φεβρουάριο του 1879 και τελικά στις 20 Ιουνίου το εξέδωσε σε έναν τόμο με τίτλο «Il Capitale di Carlo Marx brevemente compendiato da Carlo Cafiero, Libro Primo, Sviluppo della produzione capitalista». Παρόλο που οι μαρξιστές, με επικεφαλής τον Ζολ Γκεντ, είχαν χλευάσει και καταγγείλει με βιαιότητα την απόπειρα στο Μπενεβέντο, το βιβλίο ήταν ένας ύμνος στο έργο του Μαρξ και αναβάθμισε σημαντικά την έως τότε εικόνα του Μαρξισμού στην Ιταλία. Ο συγγραφέας έστειλε μάλιστα δύο αντίτυπα στον ίδιο τον Μαρξ και απέσπασε τα προσωπικά του συγχαρητήρια.

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ

Λίγο μετά την απελευθέρωσή του, ο 30χρονος πια Καφιέρο έφυγε για την Μασσαλία (Marseilles), όπου εργάστηκε για λίγο σε ένα εστιατόριο ως μάγειρος, ωστόσο μετά από λίγο συνελήφθη για μία ακόμη φορά μαζί με τον Μαλατέστα και, έπειτα από μία σύντομη παραμονή τους στις φυλακές, απελάθηκαν και το 1879 αναζήτησαν καταφύγιο στην Γενεύη της Ελβετίας, όπου ζούσαν τότε πολλοί κυνηγημένοι αναρχικοί. Εκεί ο Καφιέρο γνωρίστηκε με τον μόλις αποφυλακισμένο επαναστάτη Αμιλκάρε Τσιπριάνι (Amilcare Cipriani, 1844 – 1918) και με τον Ρώσο θεωρητικό του Αναρχισμού πρίγκιπα Πιότρ Κροπότκιν (Pyotr Kropotkin, 1842 – 1921, που τότε εξέδιδε την εφημερίδα «La Revolte»), ενώ σε συνεργασία με τον αναρχικό συγγραφέα και γεωγράφο Ελισαίο Ρεκλύ (Elisee Reclus,. 1830 - 1905) δρομολόγησε την έκδοση του σημαντικότατου δοκιμίου του Μπακούνιν «Θεός και Κράτος», στο οποίο συνέγραψε την εισαγωγή μαζί με τον Αντρέα Κόστα (τον αρχηγό της «μπακουνικής» απόπειρας εξέγερσης στην Μπολώνια το 1874, που είχε αποφυλακιστεί το 1876) και φυσικά συνέχισε να συγγράφει: «ο Καπιταλισμός, αφού σακάτεψε και ακρωτηρίασε τον εργάτη με τον καταμερισμό της εργασίας, αφού τον περιόρισε μόνο σε μια μερική δημιουργία, μάς εξαναγκάζει να παρακολουθήσουμε ένα ακόμη πιο θλιβερό θέαμα. Αρπάζει από τα χέρια του εργάτη εκείνο το μοναδικό εργαλείο που του θύμιζε ακόμα την τέχνη του, την παλιά του κατάσταση του ολοκληρωμένου ανθρώπου και το εμπιστεύεται στη μηχανή. Από το σημείο αυτό και μετά ο καπιταλιστής δεν χρειάζεται πια τον εργάτη, παρά μόνον ως σκλάβο των μηχανών του».

Ο Κάρλο Καφιέρο γύρω στα 1870

Λίγο μετά την συνεργασία των δύο ανδρών, και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει ένα ακόμα βιβλίο ερμηνείας της σκέψης του Μαρξ, κατήγγειλε τον Δεκέμβριο του 1880 τον «ρεφορμισμό», επειδή ο Κόστα, αφού πρώτα είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στην «έμπρακτη προπαγάνδα» του Μπενεβέντο το 1877, άρχιζε τώρα μέσα από την εφημερίδα του «Εμπρός!» («Avanti!») να τοποθετείται ανοικτά υπέρ ενός Σοσιαλισμού ενταγμένου στην κοινοβουλευτική νομιμότητα. «Ο Καφιέρο πρότεινε αντίθετα την άμεση επαναστατική δράση. Γι’ αυτόν, το πρώτο βήμα της διαδρομής τους έπρεπε να είναι η καταστροφή της επικρατούσας τάξης. Οι λέξεις όφειλαν να σημαίνουν κάτι. Και ο Σοσιαλισμός ή σήμαινε επανάσταση, ή δεν σήμαινε τίποτε απολύτως. Ο ορισμός που έδινε στον όρο ο Κόστα τον έκανε συνώνυμο του Καπιταλισμού και άρα τον αποδείκνυε εχθρό του Σοσιαλισμού… Μιλώντας για δράση, ο Καφιέρο δεν εννοούσε να στέλνονται σοσιαλιστές αντιπρόσωποι στα έδρανα του κοινοβουλίου… υποστήριζε ότι η βία κατά του καθεστώτος ήταν προϋπόθεση της επανάστασης. Ότι στην πραγμάτωση μίας πραγματικής σοσιαλιστικής επανάστασης κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι όφειλαν να θανατωθούν. Οι καπιταλιστές και οι λακέδες τους δεν θα εγκατέλειπαν ήσυχα και διακριτικά το ιστορικό προσκήνιο. Θα αντιστέκονταν, και η αντίστασή τους θα έπρεπε να κατανικηθεί. Ο Κόστα κάποτε είχε κατανοήσει αυτές τις αλήθειες, αλλά τώρα πια τις είχε λησμονήσει… κάθε δράση ενάντια στο σύστημα, υποστήριζε ο Καφιέρο, προήγαγε την επανάσταση» γράφει ο Drake (σελ. 47 – 48).

Στους πρώτους μήνες του 1881 δημοσίευσε σειρά άρθρων του με τίτλο «Για την Επανάσταση» («Sulla Rivoluzione») στην διαβρωμένη από τις αρχές εφημερίδα «Η Κοινωνική Επανάσταση» («La Revolution Sociale») του Saint Cloud της Γαλλίας, όπου συνέχισε την πολεμική ενάντια στους ρεφορμιστές σοσιαλιστές: «ο υποβιβασμός του προγράμματός μας σε κοινοβουλευτισμό ισοδυναμεί με συνθηκολόγηση με τον εχθρό, με αναδίπλωση της πολεμικής μας σημαίας, με εξαπάτηση του λαού και με καταγγελία της ίδιας της επανάστασης». Έχοντας συλληφθεί και φυλακιστεί από τις ελβετικές αρχές για μία ακόμη φορά, όπως και οι υπόλοιποι αναρχικοί που δραστηριοποιούντο στην χώρα, με αφορμή την δολοφονία του τσάρου Αλεξάνδρου του Β στις 13 Μαρτίου 1881 από τους «ναροτνικούς», με κλονισμένη την υγεία του, αδυνατισμένος και κάτωχρος πια ο Καφιέρο έκανε τον Ιούνιο μία ακόμα επίθεση κατά των ρεφορμιστών με ανοικτή επιστολή του που δημοσιεύθηκε στις 21 Ιουλίου στο «Il Grido del Popolo» (και στην οποία κατήγγειλε για πρώτη φορά προσωπικά τον Κόστα ως «αποστάτη και λιποτάκτη από τον επαναστατικό και λαϊκό αγώνα», «καριερίστα» και «προδότη»).

Τον Σεπτέμβριο του 1881 έφυγε από την Ελβετία και εγκαταστάθηκε για λίγο στο Λονδίνο, όπου είχαν βρει καταφύγιο και άλλοι ομοϊδεάτες του, μεταξύ των οποίων και ο Κροπότκιν (το ερμηνευτικό έργο που είχε ξεκινήσει αναφορικά με την σκέψη του Μαρξ, υπό μορφή διαλόγων ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες εκ των οποίων ο ένας λεγόταν «Crepafame», δηλαδή έτοιμος να πεθάνει από την πείνα, και ο άλλος «Succhiasangue», δηλαδή αιματοπότης, είχε κατασχεθεί τον Σεπτέμβριο του 1881 από την αστυνομία του Lugano και συνεπώς είχε για πάντα χαθεί). Στο Λονδίνο, όπου στα τέλη του 1881 δημοσίευσε ένα ακόμη «αναρχοκομμουνιστικό» βιβλίο του, το «Αναρχία και Κομμουνισμός» («Anarchy and Communism») που είχε συγγράψει στην Ελβετία, ο Καφιέρο άρχισε να εκδηλώνει τα πρώτα συμπτώματα μιας αρχικά ελαφριάς παράνοιας, η οποία τελικά εκδηλώθηκε σε κανονική παραφροσύνη όπως θα δούμε παρακάτω, καθώς ένοιωθε (ωστόσο όχι αδίκως τις μισές τουλάχιστον φορές) ότι συνεχώς βρισκόταν υπό παρακολούθηση. Στις αρχές του 1882 δεν εμπιστευόταν πια κανέναν, είχε κάνει μία απόπειρα αυτοκτονίας, θεωρούσε όλους σχεδόν τους ομοϊδεάτες του «κατάσκοπους» και μιλούσε μόνο με τον φίλο του Μαλατέστα, τον οποίο όμως κι αυτόν συναντούσε μόνο στο μέσον του Hyde Park και του μιλούσε σχεδόν ψιθυριστά στο αυτί (Drake, σελ. 53).

ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ

Τον Μάρτιο του 1882 επέστρεψε στην Ιταλία, αλλά σχεδόν αμέσως, στις 5 Απριλίου, συνελήφθη «προληπτικά» για μία ακόμη φορά και δίχως να του έχει απαγγελθεί η παραμικρή κατηγορία. Σε λιγότερο από έναν μήνα της νέας κράτησής του, εκδήλωσε τελικά στις 2 Μαϊου μία άγρια κρίση, στην διάρκεια της οποίας προσπάθησε για μία ακόμη φορά ν’ αυτοκτονήσει κόβοντας τις φλέβες του. Η είδηση περί ενός πολιτικού κρατουμένου που παρέμενε αναίτια στις φυλακές παρά την κλονισμένη του φυσική και ψυχική υγεία, προκάλεσε έντονες λαϊκές διαμαρτυρίες που μετά από λίγο υποχρέωσαν τις αρχές να αποφυλακίσουν τον Καφιέρο, ζητώντας του όμως να επιλέξει ανάμεσα στην υπό περιορισμούς διαβίωση στην γενέτειρά του Μπαρλέτα ή στην δια βίου εξορία στην Ελβετία. Εμπύρετος και ψυχικά εξουθενωμένος επέλεξε τελικά την εξορία, πήγε στο Chiasso, όπου όμως για μία ακόμη φορά προσπάθησε ανεπιτυχώς να αυτοκτονήσει, για να καταλήξει τελικά υπό την προστασία του παλαιού προσωπικού φίλου του Μπακούνιν Εμίλιο Μπελέριο (Emilio Bellerio), στο σπίτι του τελευταίου στο Λοκάρνο.

Στις αρχές του Φεβρουαρίου 1883 αναχώρησε ξαφνικά για την Φλωρεντία, όμως στις 8 του μήνα χάθηκαν τα ίχνη του κοντά στο Fiesole και μετά από λίγο βρέθηκε από χωρικούς ολόγυμνος, παγωμένος, σε άθλια κατάσταση κατατονικής εμβροντησίας, παραδόθηκε στην αστυνομία και με γνωμάτευση ιατρού κλείστηκε στο άσυλο φρενοβλαβών «San Bonifazio» της Φλωρεντίας. Τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους, η ρωσίδα σύζυγός του Ολυμπία Κουτούζοφ έφθασε από την πατρίδα της για να τον φροντίσει και το 1886 τον μετέφερε σε ένα πιο ανθρώπινο ψυχιατρείο στην Ίμολα, όπου η κατάστασή του έδειξε προσωρινά να βελτιώνεται. Τον Νοέμβριο του 1887 η Ολυμπία έβγαλε από το άσυλο με ευθύνη της τον Κάρλο και έζησαν μαζί για κάποιους μήνες, αρχικά στην Ίμολα και μετά στην Μπολώνια, όπου τον φρόντισε με αγάπη για περίπου δύο χρόνια, παρά το γεγονός ότι εκείνος γινόταν εξαιρετικά βίαιος απέναντί της στις στιγμές που πάθαινε κρίση.

Το φθινόπωρο του 1889, με την ψυχική του υγεία να δείχνει ότι έχει βελτιωθεί, το ζευγάρι προσπάθησε να επανεγκατασταθεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του Κάρλο, την Μπαρλέτα, όμως τα αδέλφια του έδειξαν εχθρότητα και εξ αυτών μόνο ο Πιετραντόνιο (Pietrantonio) δέχθηκε τελικά να τους φιλοξενήσει στο σπίτι του μετά από μία μακρά παραμονή τους σε ένα φθηνό ξενοδοχείο. Μετά από έναν χρόνο όμως, η ψυχική υγεία του Κάρλο χειροτέρευσε και τελικά το 1891 με την έγκριση της Ολυμπίας κλείστηκε για μία ακόμη φορά σε άσυλο φρενοβλαβών, στην Νοτσέρα Ινφεριόρε (Nocera Inferiore), από το οποίο δεν βγήκε ποτέ, αφού πέθανε έγκλειστος, από φυματίωση, την Κυριακή 17 Ιουλίου του έτους 1892, σε ηλικία μόλις 45 ετών.

ΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ

Αργότερα ο Μαλατέστα τίμησε την μνήμη του Καφιέρο σε μία επιστολή του προς τον Serafino Mazzotti με έπαινο στην ανιδιοτέλειά του, την αυτοθυσία του, το μεγαλείο του και την αγάπη του για την ελευθερία των ανθρώπων. Πριν καν πεθάνει μάλιστα, ενόσω ακόμα έσβηνε αργά στα ψυχιατρικά άσυλα, οι αναρχικοί ανακήρυξαν τον Καφιέρο «μάρτυρα του αναρχοκομμουνισμού», προς τιμή του συνέθεσαν ποιήματα και τραγούδια και ζωγράφισαν πίνακες, οι ομάδες αρκετών περιοχών (στο Λιβόρνο, την Ανκόνα, το Σαν Ρέμο, την Ραβένα και την Νέα Υόρκη) έφεραν το όνομά του, ενώ στις οικογένειές τους έγινε συνήθεια επί πολλές δεκαετίες να δίνεται ως όνομα στα αγόρια το επίθετο του Καφιέρο.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς, 2007

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Dada Adriana, «L’ anarchismo in Italia: fra movimentro e partito», Milan, 1984, όπου περιέχεται η περίληψη της ομιλίας «Anarchia e comunismo» του Καφιέρο στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας του Ιούρα
Drake Richard, «Apostles and Agitators», New York, 2003
Nataf Andre, «Η καθημερινή ζωή των αναρχικών στην Γαλλία», Αθήνα, 1994

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΕ:

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΨΥΧΕΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ"

Εάν μία χώρα, η οποία αδυνατεί να εφαρμόσει έστω μία στοιχειώδη κοινωνική πολιτική, λειτουργώντας μόνο για να εξυπηρετεί τους δανειστές της, όπως η Ελλάδα, δεν αποφασίσει την αναβολή (στάση) πληρωμών (επιλέγοντας ουσιαστικά «ένα εξαιρετικά οδυνηρό τέλος στη δοκιμασία της, αντί για μία οδύνη χωρίς τέλος»), είναι αδύνατον να διαπραγματευθεί σωστά με τους πιστωτές της – πόσο μάλλον να μειώσει τα χρέη της (η σιωπή των αμνών βέβαια που επικρατεί στις τάξεις των Ελλήνων, δεν επιτρέπει πολλές ελπίδες για το μέλλον μας).

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, εάν δεν πάψουν οι Πολίτες της να φοβούνται τη χρεοκοπία, (εντός του ευρώ φυσικά, αφού η δομή του χρέους και το ύψος του δεν επιτρέπουν την έξοδο, χωρίς την κατάρρευση της οικονομίας, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποβάλλει μία χώρα-μέλος), θα είναι πάντοτε θύματα, εκβιαζόμενοι με διάφορα διλήμματα από τους επαγγελματίες εκβιαστές - τους υπαλλήλους δηλαδή των Αγορών και του Καρτέλ.

08.01.2014

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Google +0 28 0

ΤΩΝ ΣΑΝΤΡΟ ΜΕΤΖΑΝΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝΙ ΝΕΓΚΡΙ*

Μόνο στο ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να τεθεί το ζήτημα του μισθού, όπως και εκείνο του εισοδήματος, ο προσδιορισμός των δικαιωμάτων, όπως και των διαστάσεων του κοινωνικού κράτους, το θέμα των συνταγματικών εσωτερικών αλλαγών στην κάθε χώρα, όπως και το πρόβλημα του ευρωπαϊκού συντάγματος. Σήμερα, εκτός αυτού του πλαισίου, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός ρεαλισμός

Όποιος, σαν εμάς, δεν έχει εκλογικά συμφέροντα, βρίσκεται στην καλύτερη θέση για να αναγνωρίσει τη μεγάλη σημασία που θα έχουν το 2014 οι εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είναι εύκολο να προβλέψουμε, στο μεγαλύτερο τμήμα των ενδιαφερόμενων χωρών, υψηλή αποχή και σημαντική επιβεβαίωση των «ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων, ενωμένες από τη ρητορική της επιστροφής στην «εθνική κυριαρχία», την εχθρότητα στο ευρώ και τους «τεχνοκράτες των Βρυξελλών». Δεν είναι καλά πράγματα για εμάς. Είμαστε εδώ και καιρό πεπεισμένοι πως η Ευρώπη υπάρχει, τόσο από ρυθμιστική - νομικιστική άποψη όσο και από την κυβερνητική και καπιταλιστική άποψη, με την ολοκλήρωση να έχει περάσει πλέον το κατώφλι της μη αναστρεψιμότητας.

Με την κρίση, μια γενική αναδιάταξη των εξουσιών γύρω από την κεντρικότητα της ΕΚΤ και αυτού που ονομάζεται «εκτελεστικός φεντεραλισμός» έχει αλλάξει σίγουρα την κατεύθυνση της πορείας της ολοκλήρωσης, αλλά δεν αμφισβήτησε τη συνέχισή της. Το ίδιο το κοινό νόμισμα φαίνεται σήμερα παγιωμένο στην προοπτική της τραπεζικής ένωσης: να αντιπαρατεθούμε στη βία με την οποία εκφράζει την καπιταλιστική κυριαρχία είναι απαραίτητο, αλλά το να φανταστούμε μια επιστροφή στα εθνικά νομίσματα σημαίνει πως δεν έγινε κατανοητό ποιο είναι σήμερα το πεδίο που παίζεται ο ταξικός αγώνας.

Φυσικά, η Ευρώπη σήμερα είναι «η γερμανική Ευρώπη», της οποίας η οικονομική και πολιτική γεωγραφία αναδιοργανώνεται γύρω από ακριβείς σχέσεις δύναμης και εξάρτησης που αντικατοπτρίζονται και στο νομισματικό επίπεδο. Μόνο η νεοφιλελεύθερη γοητεία μάς οδηγεί να νομίζουμε ότι η μη αντιστρεψιμότητα της διαδικασίας ολοκλήρωσης αποτελεί την αδυναμία να τροποποιήσουμε τα περιεχόμενα και τις κατευθύνσεις, να κινήσουμε μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο τη δύναμη και τον πλούτο μιας νέας υπόθεσης συνταγματικής ανοικοδόμησης. Το να σπάσουμε αυτή τη γοητεία, που στην Ιταλία φαίνεται σαν να έχει πολλαπλασιαστεί από την πραγματική δικτατορία στην οποία ζούμε, σήμερα σημαίνει να ανακαλύψουμε τον ευρωπαϊκό χώρο ως έναν χώρο πολιτικού αγώνα, πειραματισμού και ανακαλύψεων. Ως ένα πεδίο στο οποίο η νέα κοινωνική σύνθεση των εργαζομένων και των φτωχών θα ανοίξει, πιθανώς, μια προοπτική πολιτικής οργάνωσης. Σίγουρα, αγωνιζόμενη στο ευρωπαϊκό επίπεδο, αυτή θα έχει τη δυνατότητα να πλήξει απευθείας τη νέα καπιταλιστική συσσώρευση. Μόνο στο ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να τεθεί το ζήτημα του μισθού, όπως και εκείνο του εισοδήματος, ο προσδιορισμός των δικαιωμάτων, όπως και των διαστάσεων του κοινωνικού κράτους, το θέμα των συνταγματικών εσωτερικών αλλαγών στην κάθε χώρα, όπως και το πρόβλημα του ευρωπαϊκού συντάγματος.

Σήμερα, εκτός αυτού του πλαισίου, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός ρεαλισμός. Μας φαίνεται ότι οι δυνάμεις της Δεξιάς έχουν καταλάβει εδώ και καιρό πως η μη αναστρεψιμότητα της πορείας ολοκλήρωσης σηματοδοτεί σήμερα την περίμετρο αυτού που είναι πολιτικά νοητό και εφικτό στην Ευρώπη. Γύρω από μια υπόθεση ουσιαστικής εμβάθυνσης του νεοφιλελευθερισμού οργανώθηκε πλέον ένα ηγεμονικό μπλοκ που συμπεριλαμβάνει στο εσωτερικό του παραλλαγές που είναι σημαντικά ετερογενείς, από τα ανοίγματα όχι μόνο τακτικής στην κατεύθυνση των σοσιαλδημοκρατικών υποθέσεων της Άνγκελα Μέρκελ, έως τη βίαιη κατασταλτική και συντηρητική στροφή του Μαριάνο Ραχόι. Οι ίδιες οι δυνάμεις της Δεξιάς που παρουσιάζονται ως «αντιευρωπαϊκές», τουλάχιστον στις πιο αντιληπτές συνιστώσες τους, παίζουν αυτή την εκδοχή στο ευρωπαϊκό επίπεδο, στοχεύοντας να διευρύνουν τα περιθώρια της εθνικής αυτονομίας τους, που στο σύνταγμα της Ε.Ε. είναι καλά προσδιορισμένα, και να ανακτήσουν στο καθαρά δημαγωγικό επίπεδο τη διάχυτη δυσφορία και οργή σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ύστερα από χρόνια κρίσης.

Η αναφορά στο έθνος αποδεικνύεται σε αυτό το σημείο γι' αυτό που είναι: η μεταμόρφωση μιας έννοιας ανικανότητας σε ξενόφοβη επιθετικότητα, η υπεράσπιση των ιδιωτικών συμφερόντων που φαντασιώνουν σαν τα επιστήλια μιας «κοινωνίας του πεπρωμένου». Αντιθέτως, η σοσιαλιστική Αριστερά, ακόμη και εκεί όπου δεν αποτελεί απευθείας τμήμα του ηγεμονικού νεοφιλελεύθερου μπλοκ, δυσκολεύεται να διαχωριστεί με επαρκή τρόπο και να επεξεργαστεί προγραμματικές προτάσεις με ξεκάθαρο ανανεωτικό σημάδι. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα, του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, για πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αναλαμβάνει σε αυτό το πλαίσιο μια αναμφισβήτητη σημασία και έχει καθορίσει σε πολλές χώρες το άνοιγμα θετικής συζήτησης στην Αριστερά, παρ' όλο που σε άλλες, μεταξύ των πρώτων η Ιταλία, φαίνεται πως υπερέχουν τα συμφέροντα των μικρών ομάδων ή «κομματιδίων», ανίκανων να αναπτύξουν ξεκάθαρο πολιτικό ευρωπαϊκό λόγο.

Εάν τα πράγματα είναι έτσι, γιατί μας φαίνονται σημαντικές οι ευρωεκλογές του Μαΐου; Πρώτον, γιατί τόσο η σχετική ενίσχυση των εξουσιών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όσο και η υπόδειξη από την πλευρά των κομμάτων ενός υποψηφίου για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής μετατρέπουν αναγκαστικά την προεκλογική εκστρατεία σε συζήτηση για την Ευρώπη, στην οποία οι διάφορες δυνάμεις θα εξαναγκαστούν να προσδιορίσουν και να προφέρουν τουλάχιστον ένα περίγραμμα προγράμματος ευρωπαϊκής πολιτικής. Μας φαίνεται, λοιπόν, πως εδώ παρουσιάζεται η ευκαιρία πολιτικής παρέμβασης για όλους αυτούς που αγωνίζονται να σπάσουν τόσο τη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού όσο και του επιστεγάσματός του, σύμφωνα με το οποίο η μόνη δυνατή αντιπολίτευση στη σημερινή μορφή τής Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ο «λαϊκιστικός» αντιευρωπαϊσμός.

Κατ' αρχάς δεν αποκλείουμε ότι αυτή η παρέμβαση μπορεί να βρει συνομιλητές ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στο εκλογικό επίπεδο. Μα αυτό που σκεφτόμαστε είναι πρώτα απ' όλα μια παρέμβαση των κινημάτων, ικανή να ριζώσει και να ριζοσπαστικοποιηθεί στο εσωτερικό των αγώνων που αναπτύχθηκαν τους τελευταίους μήνες, σε τόσο διαφορετικές μορφές, σε πολλές χώρες της Ευρώπης, που άρχισαν να πλήττουν με σημαντική πυκνότητα ακόμη και τη Γερμανία. Είναι καθοριστικής σημασίας να αναβαθμίσουμε ποιοτικά ένα σχέδιο προγράμματος και μόνο μέσα και εναντίον του ευρωπαϊκού χώρου είναι δυνατόν.

Δεν έχουμε να διερευνήσουμε σήμερα κοινωνιολογικά, μακάρι κάτω από τη σκιά κανενός δίκρανου, την «τεχνική ταξική σύνθεση», αναμένοντας την κατάλληλη μεσσιανική «πολιτική σύνθεση». Όπως σήμερα δεν θα πρέπει να περιμένουμε πως θα υπάρξουν νικηφόρα ταξικά κινήματα που δεν θα έχουν εσωτερικοποιήσει την ευρωπαϊκή διάσταση. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά, ακόμη και στην πρόσφατη Ιστορία των αγώνων, που ορισμένα κινήματα θα είναι αναγκασμένα από την τροποποίηση του πολιτικού πλαισίου να υποχωρήσουν από τις μεγάλες εμπειρίες σε ασφυκτικά σεχταριστικά κλεισίματα.

Πρέπει να ανοικοδομηθεί άμεσα ένας γενικός ορίζοντας αλλαγών, να επεξεργαστούμε συλλογικά μια νέα πολιτική γραμματική και ένα σύνολο προγραμματικών στοιχείων που να μπορούν να προσθέτουν δύναμη και εξουσία από το εσωτερικό των αγώνων, που να αντιπαρατίθεται στις λύσεις που είδαμε στην Ιταλία τις προηγούμενες εβδομάδες, όπου όχι τυχαία το σύμβολο ενοποίησης ήταν η τρίχρωμη εθνική σημαία. Εδώ και τώρα, το επαναλαμβάνουμε: η Ευρώπη μας φαίνεται ο μόνος χώρος όπου αυτό είναι δυνατόν.

Ένα σημείο μάς φαίνεται ιδιαίτερα σημαντικό. Η βία της κρίσης θα μας κάνει να αισθανόμαστε για αρκετό καιρό ακόμη τα αποτελέσματά της. Στον ορίζοντα δεν υπάρχει η «ανάκαμψη», εάν ως ανάκαμψη εννοούμε μια σημαντική απορρόφηση της ανεργίας, τη μείωση της πρόσκαιρης εργασίας και τα σχετική εξισορρόπηση των εισοδημάτων. Παρ' όλα αυτά, περαιτέρω επιδείνωση της κρίσης νομίζουμε πως πρέπει να αποκλειστεί. Η συμφωνία για τον ελάχιστο μισθό όπου στηρίχθηκε ο νέος μεγάλος συνασπισμός στη Γερμανία φαίνεται ότι δείχνει περισσότερο τον δρόμο της διαπραγμάτευσης στο επίπεδο του κοινωνικού μισθού, που μπορεί να λειτουργήσει, με μεταβλητή γεωγραφία και γεωμετρία, ως κριτήριο της γενικής αναφοράς για τον προσδιορισμό σχετικού σεναρίου καπιταλιστικής σταθερότητας στην Ευρώπη. Είναι ένα σενάριο, όχι η σημερινή πραγματικότητα, και είναι ένα σενάριο σχετικής καπιταλιστικής σταθερότητας. Κάτω από το προφίλ της δύναμης εργασίας και των μορφών της κοινωνικής συνεργασίας, αυτό το σενάριο έχει ως στοιχεία έναρξης τη διεύρυνση και την ένταση της πρόσκαιρης εργασίας, την κινητικότητα στο εσωτερικό του ευρωπαϊκού χώρου και από το εξωτερικό, την υποβάθμιση σημαντικών ποσοστών της γνωστικής εργασίας και τη δημιουργία νέων ιεραρχιών στο εσωτερικών της τελευταίας, που καθορίζονται από την κρίση.

Γενικότερα, το σενάριο της σχετικής σταθερότητας για το οποίο μιλάμε καταγράφει την πλήρη ηγεμονία ενός κεφαλαίου του οποίου οι θεμελιώδεις λειτουργίες έχουν μια εξορυκτική φύση, συνδυάζοντας δηλαδή στην εμμονή της παραδοσιακής εκμετάλλευσης μια παρέμβαση άμεσης «εισφοράς» του κοινωνικού πλούτου, διαμέσου οικονομικών ρυθμίσεων, αλλά και την υιοθέτηση ως προνομιακού πεδίου της αξιολόγησης ως «κοινών αγαθών», μεταξύ άλλων, της Υγείας και της Παιδείας. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κινήματα κατανόησαν ότι σε αυτό το πεδίο δίνονται αγώνες που είναι ικανοί να πλήξουν το νέο καθεστώς συσσώρευσης, όπως αποδείχθηκε στην Ιταλία, στις 19 Οκτωβρίου.

Μέσα σε αυτό το σενάριο θα πρέπει φυσικά να εξετάσουμε την ιδιαιτερότητα των αγώνων που αναπτύσσονται, να αναλύσουμε την ετερογένειά τους και να μετρήσουμε την αποτελεσματικότητά τους στα πολιτικά, κοινωνικά και περιφερειακά - τοπικά πλαίσια, που μπορούν να είναι πολύ διαφορετικά. Μα θα πρέπει επίσης να θέσουμε το πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο μπορεί να συγκλίνουν, πολλαπλασιάζοντας την ίδια τους την «τοπική» δύναμη μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Οι οριοθετήσεις νέων προγραμματικών στοιχείων μπορούν στο μεταξύ να πάρουν τη μορφή της συλλογικής γραφής σειράς δεσμευτικών αρχών, στο πεδίο του κοινωνικού κράτους και της εργασίας, της φορολογίας και της κινητικότητας, των μορφών ζωής και της αβεβαιότητας της εργασίας, σε όλα τα επίπεδα που εκφράστηκαν και εκφράζονται τα κινήματα στην Ευρώπη. Δεν είναι ένας χάρτης των δικαιωμάτων που γράφεται από τα κάτω, και που θα προταθεί σε κάποια θεσμική σύνοδο αυτό που σκεφτόμαστε: αποτελεί περισσότερο μια συλλογική άσκηση προγραμματικών προσδιορισμών, που, όπως φαίνεται, άρχισε να εμφανίζεται αυτές τις εβδομάδες από τη σύνταξη της «Χάρτας της Λαμπεντούζα» για ό,τι αφορά τη μετανάστευση και το άσυλο, που μπορεί να αποτελέσει εργαλείο οργάνωσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χωρίς να ξεχνάμε ότι σε αυτή τη δουλειά μπορούν να αναδυθούν αποφασιστικά ερεθίσματα, από τώρα, για την οικοδόμηση συμμαχιών τοπικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων, συνδικαλιστικών και αλληλοβοήθειας, σε κίνηση και κίνημα.

* Editorial που δημοσιεύτηκε στο ιταλικό περιοδικό EuroNomade την 1η.1.2014

* O Σάντρο Μετζάντρα είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας.

Παναγιωτάκης Μιχάλης

Επιμέλεια: Μιχάλης Παναγιωτάκης

Η ΑΥΓΗ ανήκει στη μακρά λίστα "ακραίων", κατά ΝΔ, εντύπων που έχουν δημοσιεύσει ή αναδημοσιεύσει κείμενα του Ιταλού φιλοσόφου και Καθηγητή Φιλοσοφίας και Συνταγματικού Δικαίου σε Πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Γαλλίας, Αντόνιο Νέγκρι. Πέραν από το γεγονός ότι το βιβλίο που συνέγραψε μαζί με τον Μάικλ Χάρτ "Αυτοκρατορία" (Empire) δημοσιεύθηκε από τον διόλου αντισυστημικό εκδοτικό οίκο του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ (Harvard Univesity Press) όπως άλλωστε και το πιο πρόσφατό του Commonwealth, κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί σε πολλές από τις σημαντικότερες εφημερίδες της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Ο Τόνι Νέγκρι δημοσιεύει τακτικά στη Liberation, κείμενα και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευθεί στην Guardian, στην Le Monde και στην Le Monde Diplomatique, σε πολλές ιταλικές εφημερίδες, μεταξύ άλλων, ενώ συμμετέχει σε δημόσιες συζητήσεις σε πλήθος ευρωπαϊκών και αμερικανικών εφημερίδων και διαδικτυακών τόπων, όπως οι New York Review of Books. Τέλος, κάθε βιβλίο του είναι ένα μείζον γεγονός στο χώρο της φιλοσοφίας και της πολιτικής επιστήμης. Ο Τόνι Νέγκρι είναι ένας από τους επιφανέστερους φιλοσόφους, σήμερα, στον κόσμο.

Η φερόμενη ως εμπλοκή του Τόνι Νέγκρι με την τρομοκρατία ήταν μια περιπέτεια, όπως την περιγράφει ο ίδιος, που είχε σχέση με το κυνήγι μαγισσών του ιταλικού κράτους, στο πλαίσιο της αντιτρομοκρατικής εκστρατείας των "μολυβένιων χρόνων" κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 και του '80. Είχε κατηγορηθεί για σχέση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και την απαγωγή του Άλντο Μόρο (κατηγορία που κατέρρευσε στο δικαστήριο), ενώ του είχαν αποδοθεί και διάφορες περιφερειακές κατηγορίες ηθικής αυτουργίας, που είχαν σχέση με γραφόμενά του και όχι πράξεις του. Εξαιτίας αυτών των φρονηματικών διώξεων ο Νέγκρι βρέθηκε να διώκεται και να καταδικάζεται από το Ιταλικό κράτος.

Κατά τη διάρκεια της προφυλάκισής του, ο Νέγκρι εξελέγη βουλευτής με το Ριζοσπαστικό Κόμμα της Ιταλίας. Έφυγε στη Γαλλία, όπου σύσσωμη η διανόηση της χώρας, συστρατεύθηκε προκειμένου να αποτρέψει την απέλασή του. Ο διάσημος Γάλλος φιλόσοφος, Μισέλ Φουκό, μάλιστα, σχολίασε πως ο Νέγκρι βρέθηκε στη φυλακή, επειδή απλά και μόνο ήταν διανοούμενος.

Επέστρεψε στην Ιταλία το 1997 και παραδόθηκε στις Αρχές και εξέτισε για τα επόμενα επτά χρόνια το υπόλοιπο της ποινής του, για κατηγορίες που ο ίδιος, ποτέ δεν αποδέχθηκε. Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, συνέγραψε μερικά από τα πιο γνωστά του έργα, όπως την "Αυτοκρατορία" και το "Πλήθος". Ο Τόνι Νέγκρι χαίρει πλέον μιας παγκόσμιας αναγνώρισης ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους στοχαστές.

Στην Ελλάδα, ο Νέγκρι έχει μιλήσει και στο "Βήμα" και έχει αναδημοσιευτεί συνέντευξή του στην "ΕΠΟΧΗ". Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη του Τόνι Νέγκρι στο Βήμα και τον καθηγητή Φιλοσοφίας και συνεργάτη της εφημερίδας, Γεράσιμο Βώκο, στις 6 Ιουλίου του 2003, επ' αφορμή της επίσκεψής του στην Αντισύνοδο της Θεσσαλονίκης, τότε.

TONI ΝΕΓΚΡΙ

* «Την πρώτη φορά που βρέθηκα στη φυλακή ήμασταν όλοι λίγο τρελοί. Ήμασταν σύντροφοι, βρισκόμασταν στην πιο τρομερή φυλακή, αλλά υπήρχε μια κοινή δύναμη και τη συντηρήσαμε με ακραίο τρόπο. Τούτη ''δώ τη φορά βρέθηκα στη φυλακή, αντιθέτως, ολομόναχος. Βρέθηκα σε μια φυλακή από όπου έλειπε η πολιτική. Και αυτό ήταν πραγματικά φτώχεια»

«Μας κυβερνούν οι αισιόδοξοι συντηρητικοί»

Ο Τόνι Νέγκρι ήταν αναμφίβολα η προσωπικότητα που κυριάρχησε στην «αντισύνοδο» της Θεσσαλονίκης, η οποία διοργανώθηκε στο πλαίσιο της συνόδου κορυφής της EE στη Χαλκιδική. Ο cattivo maestro (κακός δάσκαλος), ο καθηγητής που είχε χαρακτηριστεί ο ιδεολογικός εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη συμπρωτεύουσα - ήταν το πρώτο ταξίδι που πραγματοποίησε μετά τη λήξη των κατ' οίκον περιοριστικών μέτρων -, συναντήθηκε με τον συνεργάτη του «Βήματος» κ. Γεράσιμο Βώκο. Οι δύο καθηγητές της Φιλοσοφίας συζήτησαν για την παγκοσμιοποίηση, τον λαό και το «πλήθος», τον ρόλο των κομμάτων, την πορεία των κινημάτων και αναζήτησαν μαζί τους δρόμους της ελπίδας.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΩΚΟΣ: Επιτέλους η πρώτη νόμιμη έξοδος από την Ιταλία ύστερα από τόσα χρόνια και η άφιξη στη Θεσσαλονίκη. Ποιες είναι οι πρώτες εντυπώσεις σας;

ΤΟΝΙ ΝΕΓΚΡΙ: «H πρώτη εντύπωση είναι η αίσθηση της ελευθερίας. Αλλά η περιγραφή της ελευθερίας είναι πράγμα σχεδόν αδύνατον. Είναι κάτι τόσο φυσικό, τόσο χαρούμενο. Και ύστερα χρειάζεται κάποιος χρόνος για να δω τον εαυτό μου, κάποια απόσταση, που για την ώρα δεν τα έχω. Αλλά δεν είναι ακριβώς αυτό. Χθες βράδυ, για παράδειγμα, τρώγοντας, γελούσαμε και τραγουδούσαμε και λέγαμε ότι οι Ελληνες είναι η πηγή, όπως και η Μεσόγειος, πολλών πραγμάτων, πολλών ηδονών... Κάπως έτσι».

- Στη Μεσόγειο, πλάι πλάι με τους Ιταλούς, ίσως δεν είναι τυχαίο... Επιστρέφοντας στον λόγο της παραμονής σου εδώ, θέλω να σε ρωτήσω για τις διάφορες θεωρίες γύρω από την παγκοσμιοποίηση. Μπορούμε να τις ταξινομήσουμε;

«Επιχειρώ πράγματι κάποια ταξινόμηση στην αρχή του δεύτερου μέρους της Αυτοκρατορίας που γράφουμε τώρα με τον Michael Hardt. Υπάρχουν οι σοσιαλδημοκράτες και απέναντί τους οι φιλελεύθεροι ή καλύτερα οι συντηρητικοί. Και ύστερα υπάρχουν οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Εχουμε λοιπόν τους αισιόδοξους σοσιαλδημοκράτες, όλους αυτούς που πιστεύουν ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί ένα είδος συνολικού χώρου στον οποίο υπάρχει η δυνατότητα να αναπτυχθεί ο πλούτος και να διευρυνθούν οι πόροι, να συντηρηθούν ή να αναπαραχθούν οι κοινωνικές σχέσεις. Οι απαισιόδοξοι σοσιαλδημοκράτες θεωρούν ότι η παγκοσμιοποίηση είναι το τέλος του κράτους προνοίας και ότι η σωτηρία είναι η παρέμβαση του κράτους-έθνους στην αγορά. Ακόμη υπάρχουν οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι συντηρητικοί. Οι δεύτεροι θεωρούν ότι η παγκοσμιοποίηση γκρεμίζει όλες τις παραδόσεις και καταστρέφει συνεπώς το "εθνικό πνεύμα"· πρόκειται στην ουσία για ανθρώπους που υπερασπίζονται τον απομονωτισμό. Οι αισιόδοξοι συντηρητικοί είναι αυτοί που σήμερα κυβερνούν τον κόσμο. Πρόκειται για νεοσυντηρητικούς που πιστεύουν ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί έναν τεράστιο χώρο στον οποίο πρέπει να επιβληθεί η τάξη. Οχι ακριβώς η αμερικανική τάξη καθαυτή αλλά μια αμερικανική τάξη που θεμελιώνεται στο κέρδος των πολυεθνικών και στην ανάπτυξη της αμερικανικής δύναμης».

- Και προφανώς υπάρχουν οι άλλοι.

«Ναι, βεβαίως, υπάρχουν οι άλλοι. Οι δεσμοί ανάμεσα στις τέσσερις πρώτες κατηγορίες δεν είναι λίγοι. Οι άλλοι, όπως τους ονομάσαμε, είναι φυσικά ο αντίλογος. Αλλά ένας αντίλογος που αποδέχεται ότι η παγκοσμιοποίηση είναι αναπότρεπτη και ότι σε αυτήν μπορούν να "παίξουν" καινούργιες μορφές ταξικής πάλης. Μπορούμε να θεωρήσουμε την παγκοσμιοποίηση χώρο πάλης και τούτο γιατί η παγκοσμιοποίηση είναι διαδικασία που προέκυψε από τους αγώνες της εργατικής τάξης στις κεντρικές καπιταλιστικές χώρες, όταν φάνηκε ότι ο έλεγχος του εργατικού κινήματος ήταν αδύνατος. Επρεπε συνεπώς να μετακινηθεί το κέντρο βάρους ούτως ώστε ο καπιταλιστικός κανόνας της ανάπτυξης, ο κανόνας δηλαδή της καπιταλιστικής αναπαραγωγής, να μην αμφισβητηθεί. H δεύτερη συνιστώσα της παγκοσμιοποίησης είναι το τέλος της αποικιοκρατίας, το οποίο, παρ' όλον τον μύθο που το περιέβαλλε συχνά, άσκησε πολύ μεγάλη πίεση στις πλούσιες χώρες και στον καπιταλιστικό κόσμο. Αυτή η πολύπλοκη αλλά μονόδρομη και δυναμική πορεία των αγώνων καθόρισε το ξεπέρασμα του κράτους-έθνους καθώς και την ανισορροπία στις σχέσεις μεταξύ των κρατών-εθνών».

- Σε αυτή την πολύπλοκη πορεία των αγώνων που περιγράφεις παρατήρησα - αλλά το έχω ήδη σημειώσει στα βιβλία σου - ότι δεν χρησιμοποιείς ποτέ τη λέξη «λαός».

«A, ναι».

- Φαίνεται ότι αντικαθιστάς το όνομα - όπως προτιμάς να λες - «λαός» με το όνομα «πλήθος». Αυτό μοιάζει να είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, τόσο από πολιτική όσο και από φιλοσοφική σκοπιά. Τι εννοείς με το όνομα «πλήθος»;

«Εχεις δίκιο. Θεωρώ τον λαό παράγωγο του μοντέρνου κράτους και της πολιτικής φιλοσοφίας που δημιούργησε, που αποδέχθηκε τις κατηγορίες ανάλυσης του κράτους-έθνους. Ο "λαός" είναι προϊόν του κράτους, με την κυριολεκτική σημασία της έκφρασης. Δηλαδή, υπάρχει το "πλήθος", που είναι εδώ μπροστά μας και το οποίο το κράτος θέλει να ενοποιήσει ως μέρος του κράτους. Συνεπώς ο λαός είναι το ενοποιημένο πλήθος που λειτουργεί, κατά κάποιον τρόπο, με την υπακοή, η οποία συνδέεται κυρίως - αλλά όχι μόνο - με την παραγωγή, ενώ τόσο η υπακοή όσο και η παραγωγή είναι βαθιά δεμένες με τους μηχανισμούς ανάπτυξης του μοντέρνου κράτους».

- Ο λαός λοιπόν θα ήταν το αντίπαλο δέος του κράτους αλλά ένα αντίπαλο δέος ενσωματωμένο στο κράτος: το ελεγμένο πλήθος.

«Το ελεγμένο πλήθος, όταν μάλιστα το κατανοήσουμε διά μέσου της μυθοπλασίας του Χομπς που θέλει το πλήθος μονίμως σε κατάσταση ταραχής γιατί θεωρεί ότι το πλήθος περιέχει τον πόλεμο στο εσωτερικό του, δηλαδή ότι το πλήθος ορίζεται από αρετές εντελώς αρνητικές. Ετσι το πλήθος ονομάζεται "πλέμπα", "όχλος", "πεζοδρόμιο", συνιστώντας αρνητικό όρο στην προοπτική του μοντέρνου κράτους».

- Ένα είδος αταξίας που ορίζει πάντα το πλήθος των ανθρώπων...

«Ο λαός των εβραίων χωρίς τον νόμο, ο λαός που αντιπαρατίθεται στον Μωυσή. Το πρόβλημα ήταν να οριστεί ένα υποκείμενο εξουσίας...».

- Ένα υποκείμενο εν κινήσει...

«Ακριβώς ένα υποκείμενο εν κινήσει το οποίο ο Michael Hardt και εγώ ονομάσαμε πλήθος γιατί θεωρούμε ότι η δύναμη που οικοδομεί μια μορφή κοινής ζωής δεν είναι υποχρεωτικό να περάσει από το κράτος. Στο σημείο αυτό η έννοια του πλήθους αποκτά την πολεμική της όψη, μια και βρίσκεται σε διάσταση τόσο με τον "λαό" όσο και με την "κοινωνική τάξη". Με τον λαό γιατί ο τελευταίος, όπως είπα, ορίζεται κατά βάση σε σχέση με το μοντέρνο κράτος. Με την κοινωνική τάξη γιατί θεωρούμε ότι το πλήθος οδηγεί σε μια καινούργια αντίληψη για την εργασία και την παραγωγική λειτουργία. Δεν θέλω να υποτιμήσω καθόλου την έννοια της κοινωνικής τάξης που έπαιξε τεράστιο ρόλο σε μια περίοδο συγκεκριμένης οργάνωσης της εργασίας, γύρω από το μεγάλο εργοστάσιο και τον βιομηχανικό καπιταλισμό. Σήμερα πιστεύουμε ότι αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει γιατί η εργασία καθορίζεται κατά βάση μέσα στην κοινωνική σχέση, μέσα σε κοινωνικές διαδρομές που συνδέουν την παραγωγική εργασία, υπό την αυστηρή σημασία του όρου, με την κυκλοφορία της. Για να το πω απλούστερα, τα υποκείμενα που συνιστούν το πλήθος είναι όντα που δουλεύουν μαζί, που συνεργάζονται μεταξύ τους. Αλλά η έννοια του πλήθους έχει και μια κάπως μεταφυσική διάσταση, η οποία συνδέεται με τη δύναμη».

- Στο σημείο αυτό φαντάζομαι ότι παρεμβαίνει η πολιτική. Αν καταλαβαίνω καλά, η μόνη περίπτωση να κάνει κανείς πολιτική σήμερα βρίσκεται στην προοπτική του πλήθους. Οχι πολιτική στην προοπτική των μαζών, των τάξεων ή της πάλης των τάξεων, εκτός αν μιλήσουμε για πάλη που κυριαρχείται από τη διάταξη του πλήθους.

«Από τον αστερισμό του πλήθους... Στην Αυτοκρατορία επιχειρήσαμε επιπλέον να ορίσουμε το πλήθος σε ένα πεδίο που ονομάζουμε "βιοπολιτική". Αυτό σημαίνει ότι στο εξής η πολιτική συνιστά όρο της κοινωνικής πραγματικότητας, όπως η κοινωνική πραγματικότητα συνιστά όρο της οικονομικής πραγματικότητας και η τελευταία όρο της παραγωγής αξιών οι οποίες συνδέονται με την έκφραση επιθυμιών. Αλλά η πορεία ισχύει και στην αντίστροφη φορά. Βεβαίως είναι δύσκολο να ξεφύγει κανείς μέσα από τις διακρίσεις που καθορίζουν το πεδίο στο οποίο έχει αναπτυχθεί η πολιτική σκέψη. Ενας δρόμος θα ήταν, για παράδειγμα, να δεχθούμε ότι η πάλη των τάξεων έχει μετασχηματιστεί σήμερα σε σύγκρουση ανάμεσα στη βιο-εξουσία και στη βιο-δύναμη, υπαινισσόμενοι με τη διάκριση αυτή ότι η κρατική εξουσία ασκείται σήμερα όλο και πιο ασφυκτικά μέσα στη ζωή εναντίον της ζωής».

- Στα συμφραζόμενα αυτά ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος των πολιτικών κομμάτων;

«H απάντηση είναι πολύ δύσκολη γιατί στην περιοχή της βιοπολιτικής το κόμμα είναι κάτι που δεν έχει πια καθορισμένη οντότητα, είναι κάτι σαν απολίθωμα. Ωστόσο η έννοια του κόμματος συνδέεται κατά βάση με την έννοια της εκπροσώπησης, η οποία βρίσκεται σήμερα σε πολλαπλή κρίση. Το πραγματικά δύσκολο πρόβλημα είναι η εκπροσώπηση. Δεν πρέπει να πιστέψει κανείς ότι στην προοπτική της βιοπολιτικής θα επιστρέψουμε στην έννοια της οργανικής εκπροσώπησης ή του κορπορατισμού. Πιστεύω ότι το πολιτικό, το κοινωνικό, το οικονομικό στοιχείο πρέπει να ενοποιηθούν σε μια καινούργια ιδέα της εκπροσώπησης, σε μια καινούργια διάταξη, αλλά αυτό ακριβώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να το σκεφθεί κανείς. Υπάρχουν, παρά ταύτα, πράγματα που μπορούν κάπως να περιγραφούν, όπως η αναπαραγωγή της ζωής, η επιστροφή της ζωής στον εαυτό της, που μου φαίνονται θεμελιώδη. Πώς θα καθοριστεί εδώ η εκπροσώπηση; Είναι δύσκολο να φανταστούμε ακόμη και την έννοια της δημοκρατίας όπως τη γνωρίζουμε: ένας άνθρωπος, μία ψήφος. Και εδώ είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς. Δεν ξέρω αν μπορούμε ακόμη να κάνουμε λόγο για εκπροσώπηση, γιατί η εκπροσώπηση σημαίνει πάντοτε ότι κάποιος με αντικαθιστά. Δεν με αντικαθιστά στο όνομά μου αλλά στο όνομα μιας ολότητας που μπορεί να ονομαστεί "έθνος", "κοινότητα" κτλ. Ο αντικαταστάτης μου είναι η κοινότητα. Το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε ανοιχτό το πέρασμα από το καθ' έκαστον στο γενικό».

- Σε ό,τι λες αλλά και σε αυτά που έχεις γράψει για την εκπροσώπηση κάνεις μια λεπτή και δύσκολη διάκριση ανάμεσα στο ατομικό και στο καθ' έκαστον. Πώς πρέπει να την καταλάβει κανείς, δεδομένου ότι το άτομο γέρνει μάλλον προς την κατεύθυνση του κράτους, ενώ το καθ' έκαστον ή ο καθένας δεν μοιάζει να τείνει στην ίδια κατεύθυνση.

«Αλήθεια είναι. Το άτομο είναι μεταφυσική έννοια, στο μέτρο που οδηγεί πάντοτε σε ένα είδος εσωτερικής διάστασης: μόλις πεις άτομο, λες αμέσως ιδιοκτήτης κτλ. Το άτομο είναι φορτωμένο με αρετές που του ανήκουν. Το καθ' έκαστον, αντιθέτως, είναι μέρος του πλήθους και στο μέτρο αυτό είναι, κατά τρόπο παράδοξο, πλήθος το ίδιο. Είναι ένα συνεχές ρεύμα που διατρέχει το πλήθος και που δεν έχει νόημα παρά μόνο σε σχέση με αυτό. Ενώ το άτομο μπορεί να κλειστεί στον εαυτό του, στον εσωτερικό του πλούτο κτλ., το καθ' έκαστον είναι πάντα ανοιχτό, είναι άνοιγμα στον άλλον. Μπορούμε να μιλήσουμε για το καθ' έκαστον όπως μιλάμε για μια λέξη στη γλώσσα. Μια λέξη έχει την ιδιομορφία της, σημαίνει κάτι, σχετίζεται με την πραγματικότητα, είναι καθορισμένη. Αλλά ο καθορισμός αυτός γίνεται πραγματικός μόνο σε σχέση με όλα τα άλλα στοιχεία της γλώσσας».

- Μιλώντας για το καθ' έκαστον, τον καθένα, ο νους μου πηγαίνει σε αυτή την πλευρά της σκέψης σου που αναφέρεται όλο και περισσότερο στη φτώχεια και στους φτωχούς.

«Οταν μιλώ για τον φτωχό, μιλώ από τη σκοπιά της βιοπολιτικής. Βεβαίως ο φτωχός είναι αυτός που έχει ανάγκες, αυτός που δεν έχει χρήματα. Πολύ περισσότερο όμως για μένα ο φτωχός είναι αυτός που δεν έχει τίποτε, δηλαδή αυτός που μπορεί να τα έχει όλα. Υπάρχει μια πολύ ωραία σελίδα του Μαρξ για τους φτωχούς που έρχονται να αναζητήσουν δουλειά στην πόλη. Ο Μαρξ τους ονομάζει νυχτοπούλια που τρέχουν παντού και κάπου τους θεωρεί πλούσιους γιατί μπορούν να ξοδέψουν τη δύναμη της εργασίας τους. H προσέγγιση δεν είναι κακή. Αλλά αν προσέξεις ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου η εργασία και συνεπώς η παραγωγή είναι άυλες συνεργατικές, σε συνεχή κίνηση, ο φτωχός σήμερα δεν είναι μόνο ο χωρίς χρήματα: είναι και ο χωρίς χαρτιά, ο χωρίς πατρίδα, ο απόκληρος κτλ.».

- Είναι ο «χωρίς»...

«Ακριβώς, είναι ο "χωρίς". Αλλά αυτό το "χωρίς" πρέπει να το σκεφθείς σε όλον του τον πλούτο. Πάρε τον μετανάστη και παρατήρησε αμέσως το παράδοξο: ο μετανάστης είναι η πηγή του πλούτου. Περίεργο ε; Αλλά στη φτώχεια υπάρχει για μένα και κάτι άλλο: η ηθική αναγκαιότητα να γίνεις φτωχός. Και γίνομαι φτωχός σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, ότι βρίσκομαι σε μια κατάσταση όπου μπορώ να αγγίξω τους άλλους. Σε ό,τι με αφορά μπορώ να σε βεβαιώσω πως έγραψα πολλές σελίδες για τη φτώχεια. Τις έγραψα στη φυλακή. Την πρώτη φορά που βρέθηκα στη φυλακή ήμασταν όλοι λίγο τρελοί. Ημασταν σύντροφοι, βρισκόμασταν στην πιο τρομερή φυλακή, αλλά υπήρχε μια κοινή δύναμη και τη συντηρήσαμε με ακραίο τρόπο. Τούτη 'δώ τη φορά βρέθηκα στη φυλακή, αντιθέτως, ολομόναχος. Βρέθηκα σε μια φυλακή από όπου έλειπε η πολιτική. Και αυτό ήταν πραγματικά...».

-... H φτώχεια.

«A, ναι. Οι φτωχοί και οι τρελοί. Και πρέπει να πω ότι τότε κατάλαβα τι σημαίνει να γίνεις φτωχός πραγματικά. Και κατάλαβα επίσης μερικά άλλα πράγματα, δεν ξέρω... Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχα αγγίξει με τη σκέψη ότι γίνομαι φτωχός, θα μπορούσε να ήταν κάτι χαρούμενο. Ενα είδος φραγκισκανισμού, πολύ σημαντικού σε αυτή την περίπτωση... H φτώχεια που δεν είναι μιζέρια αλλά είναι κάτι με εσωτερική ένταση, που είναι τρομακτικό. Γιατί πρέπει να υποφέρεις το γεγονός ότι δεν μπορείς να εκφράσεις αυτή τη δύναμη που έχεις μέσα σου, αυτή τη δύναμη που είσαι».

- Αν έπρεπε σήμερα να δώσουμε κάποια ελπίδα σε όλους αυτούς που δεν έχουν καμία, γιατί οι απελπισμένοι είναι πολλοί και δεν καταλαβαίνουν, τι θα τους έλεγες; Προς τα πού βρίσκεται η ελπίδα; Πού πρέπει να στρέψουν τις προσπάθειές τους;

«Βλέπω το μπλακ μπλοκ να συγκρούεται με την αστυνομία. Πρόκειται για πραγματικά απελπισμένους, πρόκειται για ανθρώπους που ωθούν την απελπισία τους στην έκρηξη βίας, μιας βίας ωμής, ηλίθιας, γιατί πρόκειται για εκδίκηση εναντίον των πραγμάτων. Θα μπορούσα να σε ρωτήσω: Τι ελπίζουν; Στο κάτω κάτω της γραφής τι είναι η ελπίδα; H ελπίδα είναι συμβάν ή όχι; Συμβάν είναι».

- Συνεπώς ενεργεία και ποτέ δυνάμει. Αρα δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ελπίδα.

«Πρέπει να συνεχίσουμε να μιλούμε για ελπίδα».

- Μπορούμε να μιλούμε για πράξη, όχι για ελπίδα.

«Μπορούμε να μιλούμε για ελπίδα. Πιστεύω ότι στην Ιταλία, όπως και στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο, οι διαδηλώσεις για την ειρήνη ήταν στιγμές ελπίδας: εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους. Οι πρόσφατοι κοινωνικοί αγώνες στη Γαλλία είναι στιγμές ελπίδας. Ο Δάντης κάπου ορίζει την ελπίδα ως την "υπόσταση των πραγμάτων που περιμένουμε": Sustanza di cose sperate. Και πρέπει να το κάνουμε. Αυτό είναι πράξη, αυτό είναι συμβάν».

- Ας τελειώσουμε έτσι, με τον Δάντη, ανάμεσα στην Κόλαση και στον Παράδεισο. Σε ευχαριστώ πολύ.

«Σε ευχαριστώ και εγώ».

Και οι δύο μιλάτε για επανάσταση, νοούμενη είτε ως βαθιά ρήξη με τον καπιταλισμό και το κράτος, είτε ως ρήξη με την αυτοκρατορία. Ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδηγούν να χρησιμοποιείτε και πάλι αυτή τη λέξη, που είχε διαγραφεί από το πολιτικό λεξικό των κοινωνικών κινημάτων;

ΧΟΛΟΓΟΥΕΪ: Γιατί τα κινήματα μιλούν και πάλι για επανάσταση; Αυτό είναι το ερώτημα από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε. Είναι προφανές ότι ο καπιταλισμός είναι μια καταστροφή για την ανθρωπότητα, όχι μόνο με την έννοια της εξαθλίωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη, αλλά και με την έννοια της καταστροφής των φυσικών προϋποθέσεων που είναι αναγκαίες για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Υπάρχει όμως και κάτι το καινούριο: η επανάσταση δεν είναι εκείνη η κάθαρση όπως τη φανταζόμασταν στο παρελθόν. Ο κύκλος των αγώνων που αρχίζει με τους Ζαπατίστας ανοίγει νέες δυνατότητες, νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής δράσης, που μπορούν να μας οδηγήσουν να σκεφτόμαστε την επανάσταση με όρους διαφορετικούς από το παρελθόν. Τώρα μπορούμε να σκεφτόμαστε την επανάσταση όχι σαν ένα γεγονός που τοποθετείται σε ένα λιγότερο ή περισσότερο μακρινό μέλλον, αλλά ως ένα σύνολο ρηγμάτων που ανοίγονται στον ιστό της κυριαρχίας, χώρων ή στιγμών «άρνησης και δημιουργίας», στις οποίες οι άνθρωποι δηλώνουν «εδώ όχι, εδώ θα κάνουμε τα πράγματα με έναν άλλο τρόπο». Η επανάσταση είναι απλώς η δημιουργία, η επέκταση και ο πολλαπλασιασμός αυτών των ρήξεων.

ΝΕΓΚΡΙ: Σίγουρα σήμερα ξαναρχίζουμε να μιλάμε για επανάσταση. Ολοι αναρωτιόμαστε για ποιους λόγους, μετά από μια τόσο μακρά περίοδο καταπίεσης και καπιταλιστικής πρωτοβουλίας, η αναγκαιότητα να μιλήσουμε και να δράσουμε για ένα ριζικό μετασχηματισμό της παρούσας τάξης πραγμάτων αναδύεται με τόση δύναμη. Είναι σαφές ότι η πολιτική ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ και οι δυσκολίες που προέκυψαν άσκησαν μια σημαντική επίδραση σε αυτή τη μετάβαση. Ωστόσο, είναι πάντα η υποκειμενικότητα, η ωρίμανσή της και τα πάθη της αυτά που καθορίζουν τους χρόνους της πολιτικής δράσης. Ο ζαπατισμός βάδισε μέσα σε αυτή τη νέα και παράξενη ορθολογικότητα, τροφοδότησε αυτή τη βιοπολιτική μιας επαναστατικής πρακτικής.

- Στο κέντρο της δράσης των κοινωνικών κινημάτων διεξάγεται μια ζωηρή συζήτηση για την έννοια της κοινωνικής τάξης και για το νόημα και το ρόλο της εργασίας. Ποιο νόημα μπορεί να έχει η έννοια της «λαϊκής εξουσίας», που τη συναντάμε στους τωρινούς αγώνες στη Λατινική Αμερική και στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις;

ΧΟΛΟΓΟΥΕΪ: Η εργασία έχει κομβική σημασία, αλλά η αφετηρία δεν μπορεί να είναι η αφηρημένη ή μισθωτή εργασία και οι τωρινές μορφές της αλλά κυρίως η πάλη που η αφηρημένη εργασία κρύβει, δηλαδή η πάλη για να μετατρέψουν το δημιουργικό μας πράττειν σε αφηρημένη ή αλλοτριωμένη εργασία, σε εργασία υπό τη διεύθυνση άλλων. Ο πυρήνας της ταξικής πάλης είναι η πάλη ανάμεσα στο δημιουργικό πράττειν και στην αφηρημένη εργασία, δηλαδή η πάλη του ανθρώπινου πράττειν για να ξεφύγει από την αιχμαλωσία του μέσα στη μισθωτή ή καπιταλιστική εργασία. Η πάλη ανάμεσα στην αφηρημένη εργασία και το κεφάλαιο είναι μια σχετικά επιφανειακή πάλη, αφού η μισθωτή εργασία και το κεφάλαιο είναι συμπληρωματικές δυνάμεις (...).

ΝΕΓΚΡΙ: Η έννοια της κοινωνικής τάξης είναι στο κέντρο της μαρξικής θεματικής, αλλά πρέπει κάθε φορά να ορίζεται σε συνάρτηση με την τεχνική και πολιτική σύνθεση του προλεταριάτου. Δεν υπάρχει μια αιώνια και αμετάβλητη μορφή της έννοιας της τάξης ούτε της διαδικασίας εκμετάλλευσης.

Αν σήμερα χρησιμοποιώ την έννοια του πλήθους αντί για την έννοια της τάξης, το κάνω επειδή θεωρώ την έννοια της εργατικής τάξης υπερβολικά περιορισμένη για να ορίσει την ένταση (που εκτός από υλική είναι και άυλη και γνωσιακή) και την έκταση (όχι πλέον μόνον μέσα στο εργοστάσιο, αλλά μέσα στην κοινωνία) της εκμεταλλευόμενης εργασίας. Οταν επιμένουμε στους νέους καθοριστικούς παράγοντες της εκμετάλλευσης, πρέπει να επιμένουμε και στις νέες ιδιότητες του προλεταριακού υποκειμένου: η αρνητικότητα της δράσης του, η κραυγή διαμαρτυρίας που υψώνεται από το πλήθος πρέπει πάντοτε να συνοδεύεται από ένα μοντέλο οργάνωσης και από την ικανότητα θεμελίωσης αποτελεσματικών θεσμικών μορφών για την απελευθέρωση της ζωντανής εργασίας. Είναι σαφές ότι η έννοια «λαϊκή εξουσία», η οποία έχει μια κεντρική σημασία στα λατινοαμερικανικά κινήματα, στην Ευρώπη δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολιτικά. Λαός, έθνος, είναι έννοιες οι οποίες έχουν φθαρεί από μιαν εμπειρία συμμαχιών και στρεβλών εκπροσωπήσεων των τάξεων (πάντα με μια έννοια αντιδραστική αν όχι και φασιστική) στην ευρωπαϊκή μας ιστορία. Η ίδια η έννοια της εξουσίας είναι από την άλλη μεριά αρκετά απαξιωμένη. Το θέμα που πρέπει να αναπτύξουμε είναι επομένως άλλο: πώς εκφράζεται ισχύς, πώς δημιουργούνται θεσμοί για την οργάνωση της εργασίας και της κοινωνίας, που να μην είναι ομόλογοι προς εκείνους που κληρονομήσαμε από την αστική αντίληψη και πρακτική της εξουσίας (...).

Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν και το πνεύμα της εξέγερσης Για την πολιτική δυνητικότητα της απογύμνωσης, για την επανεφεύρεση του καιρού: Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν και το πνεύμα της εξέγερσης Της Αθηνάς Αθανασίου Είναι ιδιαίτερη χαρά να υποδεχόμαστε στην Αθήνα έναν κορυφαίο εκπρόσωπο της ριζοσπαστικής πολιτικής θεωρίας του καιρού μας, τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν. Έναν διανοητή που το πολυσχιδές έργο του διατρέχει ένα ευρύτατο φάσμα πεδίων, από την πολιτική φιλοσοφία έως τη λογοτεχνική θεωρία, από τη φιλοσοφία της γλώσσας έως την αισθητική, και από τη φιλοσοφία της θρησκείας έως την κριτική νομική σκέψη. Έναν διανοητή του οποίου οι αξιοσημείωτες ιδέες, όπως η «κατάσταση εξαίρεσης», η «γυμνή ζωή», η «βεβήλωση», η «ελευσόμενη κοινότητα» και η «οποιαδήποτε μοναδικότητα» έχουν επιδράσει προκλητικά και ανανεωτικά στη σύγχρονη πολιτική σκέψη και πράξη, παράγοντας συνθήκες δυνατότητας για τη μεταξύ τους σύνθεση. Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν ήταν μέχρι πρόσφατα καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βενετίας και κατέχει την Έδρα Σπινόζα στο European Graduate School στην Ελβετία. Έχει διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια του κόσμου, όπως στο Διεθνές Κολέγιο της Φιλοσοφίας στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο της Βερόνας, στα Πανεπιστήμια Μπέρκλεϋ, New School for Social Research και Northwestern των Η.Π.Α. κ.ά. Υπήρξε για δεκαετίες ο επιμελητής της ιταλικής έκδοσης των Aπάντων του Βάλτερ Μπένγιαμιν. Διανοητικός συνοδοιπόρος του τελευταίου, όπως και των Μισέλ Φουκώ, Χάνα Άρεντ, Ζιλ Ντελέζ, Ζαν-Λυκ Νανσύ, αλλά και Αριστοτέλη, Κάφκα και Ντερριντά, έχει συγγράψει, μεταξύ άλλων, τα βιβλία που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά: Homo Sacer: Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή (Scripta), Η κοινότητα που έρχεται (Ίνδικτος), Κατάσταση εξαίρεσης (Πατάκης), Βεβηλώσεις (Άγρα), Η μορφή της ζωής (Ελευθεριακή Κουλτούρα), Χρόνος και ιστορία (Ίνδικτος), καθώς και πολλά άλλα που δεν έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, όπως: Remnants of Auschwitz: The Witness and the Archive, Means Without End, The Open: Man and Animal, The Sacrament of Language: An Archaeology of the Oath, The Kingdom and the Glory: For a Theological Genealogy of Economy and Government, The Highest Poverty: Monastic Rules and Forms-of-life, Potentialities, The Unspeakable Girl (με εικόνες της Monica Ferrando) και άλλα. Για τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν, η κρίση είναι η θέση της κριτικής σκέψης. Η φιλοσοφική ποιητική του υπήρξε πάντα ευαίσθητη στα επείγοντα αιτήματα της πολιτικής στιγμής. Ταυτόχρονα, ωστόσο, αποτελεί και μια κριτική του στιγμιαίου. Δεν υποτάσσεται στα κελεύσματα και στις κοινοτοπίες της συγκυρίας, αλλά επερωτά τις ιστορικές νόρμες που τη στοιχειοθετούν ή τη στοιχειώνουν. Ειδικά σε αυτή την περίοδο της κρίσης, που είναι, εκτός των άλλων, ένα αυταρχικό καθεστώς χειραγώγησης του χρόνου στο όνομα μιας αξιωματικής υπερ-ιστορικής αλήθειας υπεράνω κριτικής, το έργο του Τζόρτζιο Αγκάμπεν μας βοηθά να στεκόμαστε κριτικά απέναντι στην κανονιστικότητα της εξαίρεσης. Φωτίζοντας τη σκοτεινή σχέση που συνδέει τη βία με το δίκαιο, καταδεικνύει την αναστολή του νόμου ως μηχανισμό που όχι μόνο καταλύει το όριο ανάμεσα στη δημοκρατία και τον απολυταρχισμό αλλά και που θέτει, ακριβώς σε αυτό το κατώφλι της απροσδιοριστίας, τους όρους και τα όρια του κανονικού. Το επίπλαστο κενό δικαίου της έκτακτης ανάγκης αποκτά ισχύ νόμου, μας λέει ο Αγκάμπεν. Η διαρκής προσωρινότητα αυτής της αναστολής καθιστά ακόμη πιο επιτακτική την εφαρμογή του κανόνα, ρυθμίζει τον ορίζοντα του δυνατού, κλείνει το πεδίο του πολιτικού. Ας αναλογιστούμε την καταστατική θέση που κατέχουν στη νεοφιλελεύθερη κυβερνολογική, μαζί με την ανακατανομή κεφαλαίου και αγαθών, η κρατική αυθαιρεσία (ο «αυταρχικός κρατισμός», για να θυμηθούμε τον Νίκο Πουλαντζά) και η καταστολή της κοινωνικής διαμαρτυρίας. Μαζί με τη φτώχεια και την αποστέρηση δημόσιων αγαθών, η εντατικοποίηση του κοινωνικού ελέγχου και τα «μέτρα ασφάλειας» και υγειονομικής περιχαράκωσης του ανήκειν. Απηχώντας τον Πουλαντζά, ο Αγκάμπεν ανιχνεύει την επεκτεινόμενη επικράτεια της εκτελεστικής εξουσίας, που οδηγεί στη συρρίκνωση της δημοκρατίας χάριν μιας εκτελεστικής διακυβέρνησης. Η κυριαρχία της κρίσης με όρους κλινικής έκτακτης ανάγκης συγκαλύπτει και κανονικοποιεί τις εξουσιαστικές σχέσεις που οργανώνουν την κρίση ως τεχνική διακυβέρνησης. Ας θυμηθούμε τη βιοπολιτική φαντασίωση της υπουργού της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας»: «Όποιος τραβήξει το καλώδιο της κυβέρνησης, θα σταματήσει το μηχάνημα αναπνοής της χώρας». Σε μια στιγμή εντατικοποίησης της κοινωνικής οδύνης, που το σύστημα δημόσιας υγείας συρρικνώνεται και η πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα περιορίζεται στους λίγους, ασφαλισμένους, εθνικούς πολίτες, η λογική και η λογιστική της κρίσης (με όλες τις ιατρικές και θεολογικές συνδηλώσεις της) γίνεται στρατηγική μιας φρονηματικής διακυβέρνησης. Αυτή η κανονικοποιητική βία χαρακτηρίζει τη βιοπολιτική και τη θανατοπολιτική της κατάστασης εξαίρεσης, υπό το κράτος της οποίας το ερώτημα και η κυριαρχική απόφαση για το τι συνιστά βιώσιμη και αξιοβίωτη μορφή ζωής τίθεται εκ νέου, ξανά και ξανά, στην καρδιά του πολιτικού. Η παρατεταμένη και ατέρμονη κρίση είναι μηχανισμός εντατικοποίησης της εξουσίας πάνω στην πολιτικά απογυμνωμένη ζωή, δηλαδή τη ζωή εκείνη που απογυμνώνεται από κάθε πολιτική μορφή και που εκτίθεται στον θάνατο, ενώ ταυτόχρονα συνιστά την επικράτεια επί της οποίας η κυρίαρχη εξουσία ασκείται. Αυτή η ηθική, αισθηματική και φαντασιακή επένδυση στη βιοπολιτική της κρίσης μοιάζει να καταλύει κάθε απόπειρα να φανταστούμε και να επιθυμήσουμε διαφορετικά. Μοιάζει να επιζητεί να αποτρέψει κάθε εναλλακτικό όραμα, κριτήριο και αισθητήριο. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, αυτή η πολιτικά απογυμνωμένη ζωή απογυμνώνει την εξουσία, αποκαλύπτοντας την πιο τρομαχτική καθαρότητά της. Καταδεικνύει, δηλαδή, ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η κατάσταση εξαίρεσης συνδέεται όχι μόνο με την αυταρχία της εξουσίας αλλά και με το επιτακτικό δικαίωμα της αντίστασης. «Μόνο η ανθρώπινη δράση είναι σε θέση να διαρρήξει τη σχέση ανάμεσα στη βία και τον νόμο», μας λέει ο Αγκάμπεν. Αυτό είναι και το καίριο ερώτημα, που αφορά τις συνθήκες δυνατότητας για την ανάδυση ενός υποκειμένου της ιστορίας· τις συνθήκες δυνατότητας για ένα πολιτικό πράττειν σε συνθήκες κρίσης, δηλαδή σε συνθήκες που διαψεύδουν και υπονομεύουν το ίδιο το αίσθημα της δυνατότητας. Τι μπορούμε να κάνουμε με ό,τι δεν έχουμε; Πώς παρεμβαίνουμε στην καταστροφή του καιρού μας; Πώς επερωτούμε τις ίδιες τις συνθήκες συγκρότησής μας ως υποκειμένων της κρίσης; Η απάντηση που απορρέει από την καθολική οριακότητα της εποχής της κρίσης είναι να οξύνουμε και να κινητοποιήσουμε τη συλλογική μας κρίση για να ενεργοποιήσουμε μια ριζική αναστροφή από τη νεο-ολιγαρχική βιοπολιτική και τον κοινωνικό εκφασισμό μέσω ενός πολιτικού πράττειν που κάνει τη διαφορά χωρίς να καταστέλλει τις διαφορές που το διαπερνούν. Αν η κρίση παρουσιάζεται από τους συντελεστές και διαχειριστές της ως η κατεξοχήν συγκυρία της άκαιρης κριτικής, τότε κριτική σημαίνει να σκεφτούμε, να φανταστούμε και να επιθυμήσουμε ενάντια στον αυταρχικό ρεαλισμό της παρούσας πολιτικής χρονικότητας ως βιοπολιτικής της έκτακτης ανάγκης. Μέθοδος, μας λέει ο Αγκάμπεν, είναι η αρχαιολογική (κατά Φουκώ) επαγρύπνηση για την έκθεση αυτού που είναι άρρητο και αθέατο. Δηλαδή για την ανατροπή της εννοιολογικής προφάνειας, απαραίτητη προϋπόθεση για την επανεφεύρεση του καιρού και της καίριας κοινωνικής πράξης. Από εδώ αναδύεται, ως κεντρικό πολιτικο-φιλοσοφικό ερώτημα, το ερώτημα της δυνητικότητας: εκείνο το απρόβλεπτο «μπορώ» –ή, καλύτερα, «μπορούμε»– της Ρωσίδας ποιήτριας Άννας Αχμάτοβα, με το οποίο ο Αγκάμπεν ανοίγει, διόλου τυχαία, το δοκίμιό του «Περί δυνητικότητας». Γι’ αυτό και σήμερα, σαράντα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και σε μια στιγμή που η κυριαρχία της κρίσης γίνεται συνθήκη κριτικής και συλλογικής ποιητικής, η φιλοσοφική ποιητική του Τζόρτζιο Αγκάμπεν είναι επιτακτικά επίκαιρη. Η εισαγωγή της Αθηνάς Αθανασίου, αντιπροέδρου του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, στην ομιλία με τίτλο «Μια θεωρία για την εξουσία της απογύμνωσης και της ανατροπής» που έκανε ο σπουδαίος διανοητής Τζόρτζιο Αγκάμπεν στην εκδήλωση των Νέων ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς για την 40ή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο του δημοτικού ραδιοσταθμού 9,84, που γέμισε ασφυκτικά, το Σάββατο 16.11.2013 στην Τεχνόπολη (Γκάζι).

ΔΕΝ ΜΕ ΦΟΒΙΖΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ[ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΙΣΛΑΜ,ΥΠΕΡΠΛΗΘΙΣΜΟΣ] ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ ΟΙ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ-ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ.ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΔΟΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ.-ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΙ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΥΓΜΗΣ ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ-ΤΟΤΕ ΑΠΛΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΑΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ.Ο ΛΥΚΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΓΕΡΑΣΕ.Η ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΑΥΤΗ ΙΣΧΥΕΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΟΣΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ... . ΕΝΤΟΣ ΟΛΙΓΩΝ ΗΜΕΡΩΝ=ΜΕΡΚΕΛ=[[ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ ΑΛΕΞΑΚΗ ΜΗ ΦΥΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ]]ΤΣΙΠΡΑΣ=[[ΠΡΙΤΣ]]. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ..ΒΑΛΤΕ ΣΤΟ ΓΚΟΥΓΚΛ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΛΕΙΔΙΑ=[[ΜΕΡΚΕΛ,ΤΣΙΠΡΑΣ,ΠΕΟΛΕΙΞΙΑ...ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΠΕΟΛΕΙΞΙΑ=ΟΤΑΝ ΛΗΓΕΙ ΤΟ ΠΕΟΣ.[ΓΙ/ΑΥΤΟ ΜΕΤΑ ΤΑ 50 ΣΥΝΗΘΩΣ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΟΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΙΤΗΣ=ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΕΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΤΑ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ=ΜΠΑΤΣΑΡΔΟΙ.ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΟΡΟΣ ΣΙΝΑ [ΧΕΙ]. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΘΕΩΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΩΣΤΕΙΕΣ.ΕΙΜΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΟΠΑΔΟΣ ΟΧΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ [ΟΥΤΕ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ Η ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΚΡΑΤΙΑΣ]ΜΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΑΠΛΑ ΤΗΣ ΑΡΩΣΤΟΚΡΑΤΙΑΣ.ΟΤΑΝ ΠΧ.ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΕΡΩΤΑ Η ΑΠΟ ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΑΡΩΣΤΟΣ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑΔΥΟ ΠΑΘΕΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΝΕΥΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΥΡΩΣΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΨΥΧΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ.ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΑΠΟ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΑ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ & Ο ΟΥΑΙΛΝΤ=[[Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΣΚΗΜΙΑ-ΑΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ.ΟΠΩΣ Ο ΝΤΕΛΕΖ ΚΑΙ ΟΠΩΣ Ο [ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ ΦΙΛΟΠΟΛΕΜΟΣ]ΘΕΡΒΑΝΤΕΣ ΜΙΣΩ ΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΕΩΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΑΦΟΥ [ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ] ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΛΕΥΚΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΕΞΑΝΑΓΝΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΠΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ & ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ..ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ [ΚΑΤΑ ΜΑΡΞ,ΓΚΡΑΜΣΙ ΚΑΙ ΠΑΖΟΛΙΝΙ] ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΒΟΛΗ ΑΥΤΟΥ ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ. .ΙΔΙΟΝ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΕΣ.ΑΔΕΛΦΟΙ=ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΛΦΟΙΜΠΑΡΜΠΑΡΑ= Η ΒΑΡΒΑΡΗ [ΤΟ ΘΗΛΙΚΟ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΡΟΥ]ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΙΑ=ΚΑΛΕΣ ΜΠΟΥΡΔΕΣ.ΚΑΛΑΜΠΟΥΡΑ=ΚΑΛΗ ΚΑΜΠΟΥΡΑ.ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ.ΛΕΓΕΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ.ΝΑΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΤΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΣΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΦΟΡΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΘΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΦΟΡΗ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ.. .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΜΠΟΥΦΑΝ=Η ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΦΟΥ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..ΤΟΥΔΩΣΕ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΠΟΥΤΣΟΘΗΚΗ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ=Η ΠΟΥΤΣΟΘΗΚΗ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ=ΤΑ ΑΝΗΚΟΝΤΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ.. . . ... . .. . . .. . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΟΣΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, AΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΑ , , , , , , , ,,[.ΕΝΥΓΡΕΙΟΝ. ] , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ΝΟΤΑΡΑΣ -ΛΕΞΗ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΛΕΞΗ ΝΟΤΟΡΙΟΥΣ=ΣΕΣΗΜΑΣΜΕΝΟΣ.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . , . , , , , ,, , , , , , , , , , , , , - Έχετε βιβλία για τον μυστικισμό;- Βεβαίως.- Πού είναι;- Δε σας λέω...!!!- - - - - - - - - - - - - - - - ---- Έχετε βιβλία για πάπιες;- Έχουμε για τα πάντα.- Όχι για πάντα, για πάπιες ρώτησα...!!!-. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΤΙ ΟΧΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥΞΕΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΝΕΤΟ.ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΦΙΛΙΑΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗ ΧΥΔΑΙΑ ΕΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΕΞ.ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΝΕΤΟ ΝΟΙΩΘΩ ΜΙΑ ΑΦΑΝΤΑΣΤΗ ΣΤΟΡΓΗ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΤΟΡΓΗΣ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ.Ο ΝΙΝΕΤΟ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΟΝ.ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑ ΕΙΝΑΙ ΕΓΩΙΣΤΗΣ-ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ.ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΛΩ ΔΙΚΟ ΜΟΥ.ΤΟ ΝΑ ΣΚΕΠΤΩΜΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ [ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΤΟΥ] ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ.ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ[Ο Βερλαίν στη γυναίκα του]

αυτο το παιδι δε θα το ριξουνΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΔΕ ΘΑΤΟ ΡΙΞΟΥΝ..απλα θα εχει τη μοιρα του γκεβαρα και του παζολινι θα γινει συμβολο του ξεπεσμου του ανθρωπινου σωματος και της μετατροπης του ανθρωπου σε εμπορευμα [μεσω της εκμεταλευσης η οποια μεταβαλει το σωμα σε πραγμα [κατα μαρξ]

ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΕΙΕΣ ΚΛΕΙΤΟΡΕΙΔΟΛΕΙΧΙΕΣ . . . . .ΟΤΑΝ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΚΙΑ [ΣΚΙΑ] ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ. . . . . Ο ΓΚΟΝΖΙΛΑ ΣΤΑ ΙΣΠΑΝΙΚΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΓΚΟΝΖΑΛΕΣ. . . . . ΚΑΛΟΣ ΣΥΓΡΑΦΕΑΣ Ο ΜΠΕΝΑΒΕΝΤΕ ΩΡΑΙΑ ΤΑ ΜΠΕΝΑΒΕΙ . . . . . ΒΡΑΖΙΛΙΑ=ΟΤΑΝ ΒΡΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΑ. . . .. ΣΕΡΒΙΑ=ΟΤΑΝ ΣΕΡΒΕΡΝΕΙΣ ΒΙΑ. . . . . ΝΤΟΛΜΕΝ=ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΟΥΚΛΕΣ . . . . .ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ ΕΧΕΙ ΝΗΝΕΜΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΛΑΡΓΟΣ. . . . . Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΑΠΑΛΑΓΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΦΟΡΤΙΚΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ. . . . ΑΦΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΟΣΟ ΦΟΡΤΙΚΗ ΕΠΕΙΔΗ ΤΗΣΕΣΩΣΕΣ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΙΧΕΣ ΣΩΣΕΙ[ ΜΟΝΤΕΡΛΑΝ]. . . . ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΚΑΙΡΟ. . . [ΜΟΝΤΕΡΛΑΝ]. . .ATHENS GRRRRRR!. ..TO ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ. . . . Ο ΑΝΤΡΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΧΙ ΕΠΕΙΔΗ ΓΑΜΑΕΙ ΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΥΓΜΗΣ ΣΕ ΑΥΤΗ [ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΡΩΝΕΥΩΤΑΝΕ Ο ΟΝΦΡΕ].. . ,,, . .ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΘΕΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ . . [ΣΝΟΥΚΑ]. . . . . . ΟΙ ΝΕΟΙ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΜΑΖΙ..ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΜΑΖΙ[. . . . . . . . .[ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΜΕ ΑΠΟΛΥΣΟΥΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΒΑΛΟΥΝΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΜΙΑ. . ΠΡΙΖΑ]]-[ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΤΑΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ ΔΙΑ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΜΙΜΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ]. . . . . . . .Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΦΤΗΝΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΡΑΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΞΙΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗ ΣΠΑΤΑΛΗΣΕΙΣ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ . . . . . .. . . .ΣΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΕΠΙΣΠΕΥΔΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ. . . . ..Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΕΣΣΕ\.. . . . . . . . . .ΓΑΜΙΩΝΤΑΣ Ο ΜΙΣΟΤΥΦΛΟΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΦΩΝ ΦΟΥΧΛΕΝ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΕΣ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ {Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΤΗ ΓΑΜΑ γιατι αυτός πάσχει από ελεφαντίαση τών όρχεων τού} ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ ΟΤΙ Ο ΚΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΤΟ ΜΕΛΟΝΤΟΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΤΗΣ ΜΥΡΙΖΕ_ _ ΣΚΑΤΙΛΑ. . . . . . ΟΤΑΝ ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΥΝ ΟΙ ΓΚΑΙΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΡΙΖΕΙ_ΕΝΩ ΟΤΑΝ ΠΑΡΕΛΑΥΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΟΙ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΑΙΤΙΟΥΣ ΤΟΤΕ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΒΡΙΖΟΥΝ. . . . . . ΚΑΝΟΝΙΚΑ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΝΤΡΟΣ ΣΑΝ ΕΛΙΑ ΜΑ_ _ ΣΑΝ ΔΑΚΟΣ. . . . . . . . . ΚΕΡΑΣΙ {Η ΚΡΑΣΙ} ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ {{ΚΕΡΑΣΜΑ}}. . . . . . .ΣΕ ΕΝΑ ΣΚΙΤΣΟ ΜΙΑ ΓΡΙΟΥΛΑ ΚΙΝΗΓΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΜΕ ΕΝΑ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ . . . . . . . ΕΝΑΣ ΠΡΟΧΩΡΑΓΕ ΜΕ ΠΟΥΤΣΑ ΚΑΥΛΩΜΕΝΗ ΠΗΓΑΙΝΩΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΣΤΟ_ _ΘΥΜΑ ΤΟΥ . . . . . . ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ+ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΚΕΡΑΤΑ Ο ΗΛΙΟΣ . . . . .ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ [ΕΣΣΕ]. . .. . .. . Η ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ [ΠΕΣΟΑ]. . . . . . . ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΩΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ή πνεύμα [ΠΕΣΟΑ]. . . . . . . ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΣΤή ΜΑΔΡΙΤΗ ΤΑ ΓΚΑΙΗ ΠΡΑΙΝΤ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΗ?ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΟΣ ΝΤΟΡΟΣ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕΡΙΚΑ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΑΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ?. . . . .. . . . . . . . . . .ΓΛΥΚΑΝΙΣΟ+ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΝΗΣΙ. . . . . . . . . . . . . . . .ό ΝΤΕ ΣΑΝΤ ΕΓΡΑΨΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΕΝΑ ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΟΥ . . . . . ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΑΣΑ ΧΩΡΙΣΤΟΙ . . . . . . . .ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΣΟΤΡΕΛΟΙ ΚΥΡΙΕ ΣΠΗΛΙΟΤΟΠΟΥΛΕ Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΜΙΣΟΤΡΕΛΟΥΣ_ΕΣΕΙΣ ΔΗΛΑΔΗ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΙ ΕΙΣΤΕ?. . . . . . , ,ΠΙΑΤΟ ΚΑΙ ΠΙΟΤΟ & ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΟΛΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΔΜΕΝΟΙ. . . . . . . . . . . ΩΡΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΑΝΗΜΠΟΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΣΟΥ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΓΕΡΑ . . . . . . . . Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ φώς ΠΟΥ ΣΕ ΤΥΦΛΩΝΕΙ. . . . . . . ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ+ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΜΕΡΟΣ . . . . . . . .ΒΓΑΛΤΟΝ ΕΞΩ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΩ -ΠΙΠΑ+ΤΟ ΠΡΕΛΟΥΝΤΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΙΣΙΟΥ . .. .. . . . Ο ΑΓΡΑΜΑΤΟΣ ΣΑΝΤΣΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΜΕ ΣΟΛΩΜΟΝΙΚΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΓΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΤ ΔΙΑΛΥΣΑΝ ΜΙΑ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ{ΤΗ ΕΛΛΑΔΑ}. .. . . . . . . .ΤΟΥ ΜΠΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΑ OR NOT TO BE?. . . . . . . .. . . .. . Η ΛΕΞΗ ΚΟΚΟ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΚόΡΙ. . . . . . . . . . . . . . . . ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΛΑΒΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ . . . . . . . . . . . . . . . .ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ Ο ΝΑΡΚΟΤΕΜΠΟΡΟΣ ΩΝΑΣΗΣ ΤΟ ΕΙΧΕ. . .ΛΕΥΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΣΕ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΛΕΥΚΗΣ ΣΚΟΝΗΣ. . . . . . . ΡΟΛΟΓΙΑ=τού ρόλου τά λόγια. . . . . . . . . . . . . . . ..ΠΡΩΚΤΟΘΕΡΑΠΙΑ ΟΧΙ ΚΥΡΙΕ ΦΟΥΧΛΕΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΚΩΛΟΤΡΥΠΙΔΑ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΤΟ ΜΑΤΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ . . . . . . . . . . . . . . . . Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΟΧΙ. . . . . . . . ΔΕΝ ΕΧΩ ΞΕΝΟΦΟΦΙΑ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΟΦΟΒΙΑ . . . . . . . .Ο ΕΥΘΥΝΟΦΟΒΟΣ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΤΡΑΒΑΜΕ_ΑΥΤΟΙ ΑΠΛΑ ΕΝΩΣΑΝ ΤΙΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΗΛΟΚΑΛΥΦΤΟΥΝ ΑΛΛΗΛΟΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙ ΤΟΤΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΙΒΩ ΛΕΟΝΤΑΣ={{ΕΝΑΣ ΒΛΑΚΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ}}. . . . . . . . . . . . . .Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ. . .. . . . . ΟΙ ΕΦΟΠΛΙΣΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΟΑΥΤΟΝΟΜΟΙ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΣΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΣΗΜΑΙΑ_ΟΥΤΕ ΦΟΡΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ. .. . . . . . Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΙΣΧΥΡΟ ΗΓΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΕΝΩ Η ΡΩΣΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ _ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΩ ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ ΝΑ ΚΑΤΑRΕΕΙ{ΟΠΩΣ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑ} ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΔΩ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΧΩ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΑΤΙΑ. ... . . . . . . ΜΙΣΘΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ . . . . . . . .ΟΣΟ ΠΙΟ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠOΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ {Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΘΥΣΙΕΣ ΔΙΧΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ}. . . . DESTROY WHAT DESTROYS YOY {DES TROIKA}. . . . . . . .Ο ΜΟΥΣΟΡΓΚΣΚΙ ΠΛΗΡΟΝΩΤΑΝ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΜΑΤΙ ΨΩΜΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ_Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΚΑΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΒΙΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΩΝΕΙ ΜΑΛΑΚΕΙΕΣ ΣΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ . . .. . . . . . . . .ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ{ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΝΤΙΟΥ}. . . . . . . . . . Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙ [ΜΑΡΞ]. . . . . . . . . . ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΞΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ[ ΜΑΡΞ] ΟΙ ΚΛΕΦΤΕΣΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΒΟΗΘΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΜΠΟΡΟΥΣ ΚΛΕΙΔΑΡΙΩΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.. . . . . . . . . . . . . ΠΡΟΤΙΜΟΤΕΡΗ ΜΙΑ ΕΞΥΠΝΗ ΚΟΛΑΣΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΟΥΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ[ ΟΥΓΚΩ] ΟΤΑΝ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΟΥΓΚΩ Η ΡΩΣΙΔΑ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΕΙ ΛΕΦΤ_ _Α ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΔΕ ΛΕΕΙ {{ΤΑ ΕΒΓΑΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΜΟΥ}} ΜΑ {{ΤΑ ΕΒΓΑΛΑ ΜΕ ΤΟ ΜΟΝΙ ΜΟΥ}}. . . . . . . . .. .. . . . .Η ΣΥΦΗΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ . . . . . . . . . . . .Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ {ΟΣΟ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑ} ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΛΑ ΤΟΤΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗ ΜΙΧΑΛΟΥ. . . . . . . . . . . . . . . . ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΠΑΡΑ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΠΙΟ ΠΟΛΕΣ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΑΚΑΤΗΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΑΦΟΥ ΕΠΙΔΙΔΕΤΑΙ ΣΕ ΠΑΘΗ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΕΙΜΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝΕ ΣΠΑΤΑΛΗΣΑ ΣΕ )_ _ _ΑΙΔΙΕΣ ΚΑΙ ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ & ΟΧΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΝ ΙΔΙΑ. . . . . . . . . ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ+ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΟΥΣΤΟ ΓΙΑ ΑΥΓΑ. . . . . . . . . . . . . ΕΝΦΥΑ_ΛΩΜΕΝΟΣ ΦΟΡΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑΜΑΣ[ΕΝΦΙΑΛΤΗΣ] .. . . . . . . . . . . . .ΜΕΤΩΝΟΜΑΣΑΜΕ ΤΟΝ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟ ΣΕ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΝΤΑΝΤΑ ΣΕ ΝΤΙΡΛΑΝΤΑ. . . . . . . . . . . Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΤΟΥ ΦΩΝ ΦΟΥΧΛΕΝ ΣΚΕΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ . . . . . . . . . . . . .ΚΑΤΩ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ ΓΙΑΤΙ ΦΩΒΟΥΝΤΑΙ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙ Ο ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑΣ ΕΝΩ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΒΑΘΩΣ ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ ΟΤΑΝ ΑΥΤΗ ΙΔΙΟΤΙΚΟΠΟΗΘΕΙ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΚΑΜΙΑ ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΣΠΕΙΡΕ ΤΟΣΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΟΣΟ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ . . . . . . . .ΕΛΛΑΣ=ΠΡΩΗΝ ΚΡΑΤΟΣ ΚI Ο ΚΡΟΤΟΣ ΤΩΝ ΒΟΜΒΙΣΤΩΝ .. . . . ΚΡΟΤΟΝΕ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΟΤΟΣ . . . . . . . . . . . . . . . ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΝΟΣ ΟΤΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΔΝ ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΠΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΠΑΛΙΟΧΑΡΤΑ . . .Ο ΜΟΥΝΟΓΑΜΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΓΑΜΗΣ .. . . . . . . . . . . . . . . Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥΣ ΜΙΣΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣΕΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ+. . . .ΓΛΥΨΙΜΟ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΞΙΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΗΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ [ΣΥΝΤΑΓΜΑ] . . .. . . . . . . . . . . . .ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΖΙ [ΕΞΑΡΧΕΙΑ] ΑΠΟΔΕΙΚΝΕΙΕΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΤΟΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΒΟΜΒΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ Η ΣΥΜΠΑΘΗΣ ΟΜΑΔΑ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΓΥΡΩ ΕΙΧΑΝ ΜΕΤΑΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΤΟΠΟ ΚΡΑΝΙΟΥ . . . . . . . . . . . . . . . .ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΟΡΣΑΚΩΦ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΡΤΡ ΕΙΧΑΝ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΕΔΕΙΞΑΝ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΝ ΟΤΑΝ ΦΤΩΧΟΙ ΝΕΓΡΟΙ ΠΩΛΟΥΝ ΛΑΘΡΑΙΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ {ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΤΩΧΟΙ}ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΝ ΤΙΣ ΛΑΘΡΕΜΠΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗΔΩΝ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ... . . . .. . . . .ΔΗΛΑΔH ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΣΩ ΝΑ ΕΥΓΝΩΜΟΝΩ ΤΟΝ ΛΑΤΣΗ ΕΠΕΙΔΗ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΔΑΝΕΙΟ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΞΕΒΡΩΜΙΣΕΙ ΤΙΣ ΤΟΝ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ ΕΙΝΑΙ {ΟΧΙ Η ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ ΡΟΥΚΕΤΩΝ {ΠΟΥ ΑΠΕΤΥΧΕ ΟΙΚΤΡΑ} ΜΑ Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗ ΣΤΑΛΙΝ_ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΤΑΙΣΕΙ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΓΕΡΩΝΤΙΣΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑ ΚΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΤΟΥ {{ΠΡΩΤΟΥ}} ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΤΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΤΗΣ ΟΠΛΟ ΚΡΥΜΕΝΟ & ΑΝΑΒΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΠ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΚΗΡΟΠΟΙΩΝ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΕΝΑ ΠΕΝΗΝΤΑΡΙΚΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΕΡΙ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΤΙΣ ΤΙΜΕΣ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΕΙΚΟ . . . . . . . . . ΒΡΩΜΙΑΣΜΑΤΑ . . . . . . . . . . .ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΟΔΑ_ΛΕΓΕΤΑΙ ΑΥΤΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ . . . . . . . . . . . ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗ ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ_ΕΝΑΝ ΣΚΟΤΩΝΕΙ Ο ΜΠΟΝ ΒΙΒΕΡ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΞΕΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ_ΓΙ ΑΥΤΩ ΚΑΙ ΟΠΟΥ ΠΑΩ {ΠΑΡΙΣΙ Η ΜΑΔΡΙΤΗ κτλ]ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΓΕΜΑΤΟ ΓΑΜΑΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. . . . . . . . . . . . . . ΛΕΡΝΑΙΑ=ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕΙ [ΛΕΡΑ ΝΕΑ ]ΚΑΡΠΑΘΟΣ=ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ. . . . . ... . . . . ΚΑΡΠΑΘΙΑ=ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑ & ΤΗΣ ΚΑΡΠάΘΟΥ. . . . . . . . . . . Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ [ΜΟΝΤΕΡΛΑΝ]. . . . . . . ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΧΕΙ ΚΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΗΣΕΙ ΤΗΝ ΤΡΟΙΚΑ_ΕΒΑΛΕ ΤΟΥΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΔΕΣ ΝΑ THΣ ΕΥΧΗΘΟΥΝΕ =ΦΑΙΤ ΤΟΥΓΚΕΔΕΡ ΑΝΤ ΦΛΑΙΤ [ΦΑΤΑ] ΤΟΥΓΚΕΔΕΡ .. . . . . . .ΠΥΓΜΑΧΟΣ+ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΠΥΓΜΑΙΟΥΣ . . . . . . . . ΙΔΑΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΦΙΑΧΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΤΣΙΜΠΟΥΣΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ . . . . . . .ΤΣΙΜΠΟΥΚΙ+ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΣΙΜΠΑ ΤΗ ΜΠΟΥΚΑ. . . . ΤΣΙΜΠΟΥΣΙ+ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΣΙΜΠΑΩ. . . . . Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ ΛΕΓΕΤΑΙ=ΕΠΙ ΤΟΚΙΟ .. . . . . . . . . .Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΜΕΝΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΣΑΠΙΣΕΙ ΜΟΝΟ Τ ΣΑΡΚΙΟ ΜΟΥ ΕΝΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ . .. ΑΓΡΥΠΑΣ=ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΓΡΙΠΗ . . . . . . . . . . . . .ΕΠΙΤΗΔΕΣ ΔΙΑΛΕΞΑΜΕ ΣΤΡΑΒΟ ΠΡΟΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟ Χάλι μας να μη βλέπει. . . . . . . . ..ΜΑΙ ΦΑΡΤ ΜΠΙΛΟΝΓΚΣ ΤΟΥ ΝΤΑΝΤΥ . . . . . . . . . . . . . . . .ΟΧΗΜΑ=ΟΧΙ ΧΥΜΑ . . . . .. . . . .. . . . .ΑΝ ΗΤΑΝ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΒΑΝΤΖΗΣ ΘΑ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ΚΟΣΤΟΣ . . . . . . . . . . . . .ΚΛΩΣΑ=ΤΟ ΘΗΛΙΚΟ ΤΟΥ ΚΛΩΣΑΡ . . . .. ... . . . .ΚΛΩΣ ΑΡ=ΤΗΣ ΚΛΩΤΣΙΑΣ Η ΤΕΧΝΗ. . .. . . fucker and mother. . . . . . ΕΛΛΗΝΕΣ+ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟI ΠΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ .. . . . . . .Ο ΡΟΜ ΜΠΕΝΥ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΚΛΕΒΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΛΑΤΣΗΔΕΣ .... . . . ΗΖΗ ΤΖΕΤ {ΠΟΥ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΛΑΙΚΗΣ} ΤΗΝ ΕΒΓΑΛΑ ΠΙΚΑΣΣΟ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝ ΤΗΣ ΑΕΡΟΠΛΟΙΑΣ.. . . ΕΙΝΑΙ ΗΖΗ ΤΖΕΤ ΕΝΩ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΟΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΙΠΤΙΖΙ ΤΖΕΤ .. . . . . . . . . . . ΠΙΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΝΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΤΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΟΤΟ [ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ ]. . . . . . .Α ΜΜΑΝ=ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝ {Η ΜΑΝΑ}. . . . . . . .ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΒΑΛΑΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΑΝΤΡΟ ΑΛΗΤΩΝ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΧΤΥΠΑΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟΣΟ ΤΗ ΘΕΜΕΛΙΩΝΕΙΣ {ΑΥΤΑ ΕΙΠΕ Ο ΔΟΥΜΑΣ ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΧΡΥΣΑΥΓΗΤΕΣ}.... . . . . . . .ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΦΟΥ ΒΑΛΑΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ . . . . . . . . . Η ΜΟΙΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΔΙΚΑΙΟ -.. . . ΩΜΑ ΟΧΙ ΑΔΙΚΗΜΑ . .. . . . .ΜΠΑΡΟΚ+ ΤΟ ΜΠΑΡ ΤΟΥ ΡΟΚ. . . . . . . . . . . . . Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΣΚΟΠΟ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΙΧΕ ΤΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΟ ΠΟΣΟ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟ ΗΤΑΝ ... . . . . . . . . .ΜΠΟΥΛΒΑΡ ΜΠΟΛΙΒΑΡ. . . . . . . . ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΟΥΝ. . . . . . ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΝΑ ΤΙΣ ΛΕΝ ΧΑΡΤΟΠΕΣΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΕΣΕΤΕΣ . . . . . . . . ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑΣΙΟΙ ΜΑ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΝΟΥΝ ΨΩΜΙ ΕΝΩ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΡΑΤΑ ΜΑ ΣΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΨΙΧΟΥΛΑ.. . . . . . . . . . . . ΑΝ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΟΤΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΜΕΧΡΙ Η ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΧΤΥΠΙΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΟΡΤΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ Η ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟΥ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ [ΑΡΑ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ]. . . . . . . . . . ΝΑ ΜΟΥ ΞΑΝΑΣΤΕΙΛΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗ ΜΑΝΑ. ΜΟΙΡΑΙΑ ΟΛΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΛΕΠΤΙΣΜΕΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ ΟΠΟΥ Ο ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΣ ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ.. . . . . . . ΟΠΛΑ ΤΟΞΙΚΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. . . . . . . . . . . ΜΠΑΤΣΜΑΝ , , , , , , , , , , , , ,ΚΑΙ ΜΟΛΙΣ Η ΚΡΙΣΗ ΧΤΗΠΙΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΟΡΤΑ ΤΟΤΕ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ . ΑΝΤΑΜΕΙΒΩΝΤΑΣ ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΡΟΧΑ ΟΣΟΥΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝ .. . . . . . . . . ΦΑΚ ΑΝΤΟΡΟ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΣΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΟ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗΤΕΣ. . . . . . . . . . . ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΠΟΥΛΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΟΥΤΕ ΓΥΝΑΙΚΑ . . . . . . .ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΥΡΟYNIA EINAI παμφάγοι. . . . . . . . . . . .no cops no nazis. . . . . . . . . . . .ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗ ΡΟΓΑ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΘΗΛΑΣΜΟ ΤΕΛΕΙΩΝΕ. . . . . . . . . . .665=Ο ΠΑΡΑ ΤΙΡΧΑ_ _ _ ΔΙΑΒΟΛΟΣ . . . . . . . . . . . ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΧΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΚΑΜΑΡΩΝΕΙ ΜΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΡΩΕΙ ΜΑΚΑΡΟΝΙ. . . . . . . . . .. . . . . . . Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΧΕΙ ΕΠΤΑ ΜΕΜΒΡΑΝΕΣ ΝΙΤΣΕ . . . . . . . . . . . ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΠΟΥΛΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΝΟ ΚΙ ΑΠ ΤΟ ΜΠΟΙ ΤΟΥ . . . . . . . . . . . . . . . .ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ Η ΝΑΜΗ ΖΗΜ?. . . . . . . . . . . . . . . .ΟΠΩΣ ΑΛΛΟΙ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΣΕΛΙΝΙΑΣΗ ΕΓΩ ΠΑΣΧΩ ΑΠΟ ΦΕΛΙΝΙΑΣΗ. . . . . . . . . . . . . . . . ΜΑΚΑΡΟΝΙΑ ΜΑΚΑΡΙΩΝ ΠΤΩΧΩΝ ΕΔΕΣΜΑ.. . . ΠΡΟΣΙΤΟ . .. . . . . . .ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΩΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΙΑΝΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ[ ΑΡΘΟΥΡ ΚΛΑΡΚ]. . . . . . .{Ο ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΕΒΛΕΨΕ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ}Ο ΧΑΖΟΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ΝΑ ΕΚΛΕΓΕΙ [ΠΛΑΤΩΝ] ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΦΥΛΙΟΙ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΛΦΙΑ. . . . . . . . . . . . . . . . . ΕΥΚΟΙΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΟΛ ΑΙΜΑ . . . . . . . . . . . . . . . . . ΟΙ ΒΡΙΣΙΕΣ ΕΙΜΑΙ ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΝ ΑΔΙΚΙΤΩΝ [ΦΕΝΕΛΟΝ]. . . . . . . . . . . . . . . . ΟΙ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ [ΦΕΝΕΛΟΝ ]. . . . . . . . . . . . . ΟΤΑΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΤΑΠΡΟΣΩΠΑ_ΘΑ ΣΕ ΠΑΡΗΓΟΡΗΣΕΙ [ΔΟΥΜΑΣ].. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΑΚΡΥΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ ΝΑ ΤΑ ΧΥΣΕΙΣ ΤΩΡΑ [ΣΕΞΠΙΡ]. . . . . . . . . . . . . . . . ΑΝ ΕΙΧΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΛΙΨΗ ΘΑ ΔΙΑΛΕΓΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ [ΦΩΚΝΕΡ]. . . . . . . . . ., . Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΚΑΡΠΟΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑ ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΤΩΧΥΡΩΜΕΝΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ [ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΦΑΝΟΝ ]. .. . . . ΚΟΝΤΟΡΣΕ=ΑΥΤΟΣ ΠΟ ΦΟΡΑ ΚΟΝΤΟ ΚΟΡΣΕ. . . . . . . . . . . . . ΦΕΝΕΛΟΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟ ΦΟΡΑ ΦΑΝΕΛΑ . . . . . . . . . . . . . . ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ {ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΤΕΡΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΡΕΣ } ΟΛΟΙ ΤΟΥ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΝΤΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΖΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΝΕΤΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΛΗΤΟ ΣΑΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΑ ΕΝΩΘΟΥΝ_ _ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΦΑΡΣΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ... . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . .ΓΚΑΝΤΙ=ΕΤΣΙ ΛΕΓΕΤΑΙ ΣΤΑ ΙΝΔΙΚΑ ΤΟ ΓΑΝΤΙ . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΒΛΑΣΗΣ=Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ. . . . . . . . . . . . . . Η ΦΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. . . . . .ΠΑΣΠΑΡΤΟΥ= ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΑΣΙΟΝΑΛ ΠΑΣΠΟΡΤ.. . . . .. . . . . . . . . . . . . Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ [ΓΡΑΘΙΑΝ]. . . . . . ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑI Η ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ [ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ]. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΥΤΕ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΥΤΕ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΝ ΑΠΛΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΝ_ΑΥΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΟΥΝ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΕ ΤΟΥΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΠΟΙΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ[ ΛΑ ΜΠΡΙΓΙΕΡ ]. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ_ΑΦΟΥ Ο ΜΗΝΑΣ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΝΕΡΟ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΝΩ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΔΕ ΧΡΗΣΙΜΕΥΕΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΚΛΩΤΣΕΣ=ΚΛΩΣΤΕΣ=ΚΛΩΣΕΣ+ΓΛΩΣΕΣ, , , , , , , , , , ,, , , ,, , , , , , , , , . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΙΝΕ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΗ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΩΝ. . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . .. . .. . ΤΗΝ ΕΛΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΓΕ Ο ΔΡΑΚΟΣ

ΣΚΑΤΩΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΠΟΝΤΡΙΓΙΑΡ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Η ΣΥΝΟΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ ΣΤΟ [[ΘΕΩΡΗΜΑ]] ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΝΕΩΤΕΡΟΙ ΚΑΛΙΤΕΧΝΕΣ ΘΕΩΡΟΥΝ [ΑΠΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ] ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΩΝ ΠΑΛΙΩΝ ΜΑΙΤΡ[ΣΑΝ ΤΟΝ ΜΠΟΛΝΤΙΝΙ Η ΤΟΝ ΝΤΕ ΝΙΤΤΙΣ] ΕΠΙΝΟΗΣΑΝ ΚΡΥΦΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΓΡΑΦΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ..ΑΥΤΟ ΤΑ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ [[ΘΕΩΡΗΜΑ]] ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΣΤΡΩΤΑΔΟΜΗΜΕΝΟ ΣΑΝ ΤΟ ΣΑΛΟ Η ΤΗΝ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΤΟΝ ΚΑΛΔΕΡΟΝ Η ΤΟΝ ΠΥΛΑΔΗ ΜΑ ΕΡΓΟ ΦΑΙΝΩΜΕΝΙΚΑ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ Η ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΗ ΕΚΚΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ ΤΖΟΗΣ ΤΟΥ ΕΣΤΕΤ ΚΑΒΑΦΗ Η ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ ΧΑΒΙΕ ΜΑΡΙΑΣ.Η ΦΩΤΟ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΟΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ..ΨΥΦΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΑΘΗΣ Η ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΜΑ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΜΙΑ ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΕΛΞΗ ΠΟΥ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΚΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΡΙΖΕΙΣ-ΜΑΓΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ.ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΡΙΖΕΙ.ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑ [[ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ]]ΤΥΠΟΝΩΝΤΑΣ ΦΙΛΑΔΙΑ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΔΥΣΦΗΜΟΥΝ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΚΛΗΤΗΡΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ.ΤΑ ΠΑΚΕΤΑ [ΝΤΕΛ ΟΡ] ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΤΡΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΟΔΕΥΕΙΣ ΣΥΡΙΚΝΩΜΕΝΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΑΝ ΤΑ ΔΙΔΕΙΣ.

Δευτέρα, 4 Αυγούστου 2014 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥTAΡEΛΗΣ και η κατάργηση της μορφής στην τέχνηΣτάθηκα πολύ ώρα μπροστά στα σκίτσα του κ. Κουταρέλλη, είπαμε: “η εικόνα προηγείται του λόγου” και ομολογώ πως ένιωσα έντονα συναισθήματα να με καταβάλουν από αυτό που αποδίδουν.Αυτό όμως που με μπέρδεψε αρχικά και δεν μπόρεσα από την πρώτη στιγμή να κατανοήσω ήταν η τεχνική τους. Κι αυτό γιατί ο σκιτσογράφος με την τέχνη που εφαρμόζει εντείνει στο ξεπέρασμα όλων των παλαιών μορφών σκιτσογραφίας που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και για να πετύχει αυτό που έχει πρωταρχικά στο μυαλό του, εφαρμόζει μια καταστρεπτική δημιουργική τεχνική με θετικά αποτελέσματα.Επομένως στα σκίτσα του δεν θα πρέπει να απαιτήσουμε λεπτότητα και ευγένεια, ή την αριστοκρατία της μορφής που θεωρούνται και είναι ξεπερασμένα, το χυδαίο επικρατεί σε όλα του τα σκίτσα δικαιολογημένα, όχι μόνο λόγο της προσωπικής του επιλογής, αλλά επειδή το επιβάλει και το υπαρκτό κοινωνικό πρότζεκτ της εποχής μας.Η τεχνική του είναι άναρχη, που δεν υποκρύπτεται πίσω από χαζές ευγένειες λεπτότητας και αριστοκρατικές εκφράσεις υποκριτικές, που είναι χιλιοειπωμένες και σαφώς συνηθισμένες, αυτές παρουσιάστηκαν στο μέλλον και με πολύ άνεση, ορισμένοι εξακολουθούν να κάνουν το σφάλμα να τις εφαρμόζουν ακόμα στα έργα τους πιστεύοντας πως έτσι γίνονται υπηρέτες της τέχνης στην πραγματικότητα εξακολουθούν να παρουσιάζουν έργα που η τεχνική τους έχει τελματώσει.Η άναρχη τεχνική μεταποίηση στη μορφή των θεμάτων του π.χ. Η “πούτσα του Καραγκιόζη” είναι κατά τη γνώμη μου μια σκέψη τεχνικής ανεξέλεγκτης πρωτοποριακής πρότασης που όσοι θέλουν να λέγονται πρωτοπόροι ανοιχτά και χωρίς ενδοιασμούς είναι υποχρεωμένοι να της δώσουν ερμηνείες που να μην έχουν σχέσει με τις πριν τεχνικές, χωρίς να κατακρίνουν ή να υποβαθμίζουν τις τάσεις νεώτερων μορφών.Ο ΔΗΜ. ΚΟΥΤΑΡΕΛΗΣ ως σκιτσογράφοςΗ γελοιογραφία είναι η κρυφή απόδοση κάποιου πραγματικού γεγονότος το οποίο ο δημιουργός το αποδίδει με λόγια σύντομα και “ψιθυριστά”, αλλά και με αδρές γραμμές στο σκίτσο, αυτές οι αδρές γραμμές αποτελούν στο σύνολό τους την μορφή του θέματος από το γεγονός που θέλει να αποδώσει. Πολλές φορές το σύντομο κείμενο που συνοδεύει το σκίτσο δεν είναι επεξηγηματικό αλλά πρόσθετο προς την ουσία της όλης ενέργειας που παράγει ο δημιουργός στην ολότητά του στο έργο, όταν αυτό το έχει τελειώσει.Ο Κουταρέλλης σαν σκιτσογράφος είναι ουσιαστικά ένας βιωματικός δημιουργός – αυτό που σκιτσάρει το έχει ζήσει στην καθημερινή του ζωή και το ζει κι όταν το καλλιτεχνεί. Αλλά και κάθε του σκίτσο ζει στην φαντασία του πρίν ακόμα αποφασίσει να το μετατρέψει σε έργο.Έχει δηλαδή στην φαντασία του το πρόπλασμα ενός θέματος από κάποιο γεγονός που εξελίχτηκε μπροστά του και πρίν το σκιτσάρει στο χαρτί το σκιτσάρει στην φαντασία του.Δηλαδή το θέμα που θέλει να δημιουργήσει υπάρχει κατά το ήμισυ στην πραγματικότητα, το υπόλοιπο που είναι και αυτό που συμπληρώνει το όλο θέμα προέρχεται από την προσωπική του στεγανή σκέψη και έρχεται να αποτυπωθεί σαν τελική ιδέα και να πάρει μορφή σαν εικόνα πάνω στο χαρτί. Αυτό είναι το αποτέλεσμα.Ο ψίθυρος που ανέφερα παραπάνω είναι ο αποφθεγματικός λόγος που προστίθεται στα σκίτσα και τα συνοδεύουν – η επεξηγηματική ταμπέλα θα έλεγα πιο απλά. Τώρα μέσα στις συνθέσεις αυτές τις γαλουχημένες από τις προσωπικές εμπειρίες του δημιουργού συνυπάρχουν κι άλλες, φανταστικές, που τις πλάθει όπως αυτός θέλει, τις διαμορφώνει κατάλληλα όπως αυτός θα ήθελε να είναι, μαζί με άλλες που δεν υπήρξαν ποτέ στην πραγματικότητα αλλά είναι δικής του επινοήσεως και τους δίνει την διάσταση που αυτός θέλει χωρίς να ελέγχει τα επιτρεπτά όρια των τεχνικών αποδόσεων, αυτός είναι και ο καλλιτεχνικός του αναρχισμός. Τότε η πραγματικότητα γίνεται το τελείως αντίθετο από αυτό που φαίνονται στα μάτια όλων μας.Και αυτό θεωρώ ότι γίνεται συχνά και σε πολλά άλλα πράγματα, άμα υπάρχει φαντασία φυσικά.Η τεχνική ιδεολογική αντίληψη των πραγμάτων στην σκέψη του ξεκινά πάντα από την μη δογματική διάθεση των όσων έχουν γίνει ή τείνουν να γίνουν θεσμός, το κατεστημένο λειτουργεί πάντα αρνητικά στην σκέψη του και είναι πάντα κατηγορηματικά απορριπτέο.Λειτουργεί και εκφράζεται ελεύθερα, άνετα, ασυμβίβαστα και αβίαστα έξω, από γνωστούς κανόνες, χωρίς τους περιορισμούς που επιβάλλουν οι τεχνικές φόρμες, με λογικές άναρχες άλλα με ανάλογες ευαισθησίες. Όχι για την τέχνη, αλλά για το αποτέλεσμα. Η κατάργηση της μορφής μια τεχνικής έχει το πλεονέκτημα να δημιουργεί νέες τεχνικές, και αυτό ουσιαστικά είναι τέχνη. Αν δηλαδή το αποτέλεσμα από αυτό που αποδίδει τον ικανοποιεί, τότε η τέχνη πάει περίπατο, μαζί με την πειθαρχεί που επιβάλλουν οι κανόνες της. Συστάσεις προς ηθικών αρχών τεχνικής, αυτές δεν λαμβάνονται υπ' όψιν, επομένως καταργούνται εκ των προτέρων, καμία τέτοια περίπτωση ούτε συνιστάτε, ούτε συναντάται, ούτε υπαγορεύεται στον δημιουργό, μάλιστα θα έλεγα πως απαγορεύονται κιόλας. Δημιουργεί με άκρατη αποφασιστικότητα αυθόρμητα που δεν του περιορίζουν την φαντασία οι φραστικές Ακαδημαϊκές ή μη συστάσεις. Ο λόγος του είναι τόσο εύκαμπτος απλός, ολότελα αληθινός και απεριόριστος στην έκφραση των φαντασιώσεων του. και αυτό τον ξεχωρίζει. γιατί δεν καλουπώνεται κι ούτε μπαίνει σε τενεκεδένιες κονσέρβες. Είναι λόγος που ίπταται ελεύθερος και αφήνει το λιγότερο μια ευχάριστη εγκεφαλική διάθεση στον αναγνώστη, να τον βάλει στη διαδικασία να σκεφτεί, να τον πάει παραπέρα.Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι πως τίποτα από τις δημιουργίες του δεν περνά απαρατήρητο ακόμα και από τον πιο αδιάφορο αναγνώστη.Στην περίπτωσή του αναγνώστες με αντίθετες γνώμες μπορεί να υπάρξουν, αλλά όχι αδιάφοροι.Αυτά όλα είναι”περιουσιακά στοιχεία πνευματικών μη δικαιωμάτων” που δημιουργούν ερωτήματα και όσοι δεν έχουν φαντασία δεν θα τους απαντηθούν ποτέ. ΜανοΛΟ γραμμένο από το 2007.

Αντώνη Σαμαρά, θα άντεχες ένα εξώφυλλο με παρτούζα Πατερα - Υιού και Πνεύματος; Στη χώρα που φυλάκισε τον Παστίτσιο για σάτιρα, μας έφταιξαν οι 'λαθρομετανάστες'... ΣΧΟΛΙΑ (82) 1715 Από τονΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ Καθώς ετοιμάζομαι να πάω στην συγκέντρωση σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το μακελειό στο Παρίσι, διαβάζω την παρέμβαση Σαμαρά. Αντί να είναι ενωτική, σε μια τόσο τραγική ώρα, είναι διχαστική και εμπρηστική. Επειδή οι δράστες της επίθεσης ήταν οι 'κακοί αλλόδοξοι', ο κύριος Σαμαράς νοιάστηκε για την ελευθερία του τύπου, και είπε ότι "να τέτοιους λαθρομετανάστες καλείτε να έρθουν". (Κι ας μην είναι 'λαθρομετανάστες' οι δολοφόνοι του Παρισιού.) Το εν λόγω περιοδικό δεν είχε όρια στη σάτιρά του, και δεν 'έθιγε' μόνο τους Ισλαμιστές. Όταν ένας καρδινάλιος καταδίκασε τους γκέι γάμους χρησιμοποιώντας προσβλητικό σλόγκαν της εκκλησίας για τα παιδιά με δύο μπαμπάδες (που πηδιούνται), το περιοδικό αντέστρεψε την χυδαιότητα εναντίον του καρδινάλιου. Το -ομολογουμένως εξαιρετικά χοντρό- σκίτσο του περιοδικού Charlie Hebdo Image (Ο Iraklis Proko μετέφρασε/προσάρμοσε το εξώφυλλο στα ελληνικά. Το όνομα Άνθιμος είναι τυχαίο - σε άλλη εκδοχή το είδα και ως Χριστόδουλος.) Και εγώ αναρωτιέμαι τι θα έλεγε ο Σαμαράς αν οι ακροδεξιοί ή οι θρησκόληπτοι (που δεν έχουν κανένα πρόβλημα όταν η η δική τους θρησκεία ταπεινώνει ή σκοτώνει) προσβαλλόταν και έκαναν επίθεση στο περιοδικό. Έχουμε και εδώ μερικές περιπτώσεις -ευτυχώς καμία αιματηρή!- όπου οι θρησκευόμενοι έδειξαν τη φοβερή ανοχή τους σε έργα τέχνης ή τη σάτιρα: Απ' τον Καζαντζάκη και τον Σκορσέζε, μέχρι το Corpus Cristi στο Χυτήριο και τον Παστίτσιο. Δεν υπερασπίζομαι τους ισλαμοφασίστες - το αντίθετο, και γι' αυτό πηγαίνω στη συγκέντρωση. Καταδικάζω όμως την ρατσιστική ψηφοθηρία του Σαμαρά, που καλά θα έκανε να μη μιλούσε καθόλου σε ένα τόσο περίπλοκο ζήτημα. (Ειδικά για 'λαθρομετανάστες', όταν χάρη σε αυτόν ξεκίνησαν να έρχονται στην Ελλάδα, όταν την περίοδο 1990-93 άνοιξε τα σύνορά μας βάφτιζε 'Βορειοηπειρωτη' κάθε Αλβανό πολίτη που τα περνούσε.) Αυστηρή καταδίκη των δολοφόνων, υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης και της σάτιρας, και τέρμα. Τα υπόλοιπα είναι για να μαζέψει καμιά ψήφο χρυσαυγιτών - με αρκετή, φοβάμαι, επιτυχία. [+] Από ένα σχόλιο του Oberon για τον Σαμαρά: Ρε, εδω έστειλες φυλακη τον πιτσιρικα που εφτιαξε την σελιδα Γερων Παστιτσιος, θα μιλησεις και για ελευθερια του τυπου και δικαιωματα; Πηγή: www.lifo.gr

ΣΤΙΣ 3/1/15 ΕΓΙΝΕ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΠΛΗ [2.30 μ μ ] ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΙΚΗΣ ΜΠΡΟΣΟΥΡΑΣ [[Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ]] ΤΟΝ ΕΠΙΚHΔΙΟ ΤΟΥ ΕΚΦΩΝΗΣΕ Ο ΓΑΡΜΠΗΣ -ΕΚΔΟΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ.ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ΕΒΑΛΑΝ ΕΝΑ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ [[ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ]] ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΒΓΕΙ ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΤΕΥΧΟΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΠΡΟΛΟΓΙΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ..ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΑΡΠΑΣΤΟ.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΚΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΑ ΚΥΡΙΤΣΗ [ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΥΠΟΣΤΗΡΗΞΕ Ο ΘΑΝΩΝΤΑΣ ΣΕ ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ]Έφυγε τα ξημερώματα ο Βασίλης Καραπλής. Παρ'όλο που ο ίδιος σιχαινόταν αυτούς τους χαρακτηρισμούς ο Βασίλης υπήρξε μία από τις ιστορικότερες μορφές του ελληνικού αναρχικού κινήματος και του αντιδικτατορικού αγώνα. Συνελήφθη κατά την διάρκεια της χούντας μαζί με την συντροφό του Κάτια Καμπιώτου για ένοπλη αντίσταση. Όταν δήλωσε πως είναι "αναρχικός" ο εισαγγελέας τον ρώτησε παραξενεμένος "και τι είναι αυτό;". Βασανίστηκε, φυλακίστηκε και παρόλο που τελείωσε την νομική οι χουντικοί δεν του χορηγούσανε άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Βασίλης δεν "εξαργύρωσε" όπως τόσοι και τόσοι την πάλη του κατά της δικτατορίας αλλά συνέχισε να αγωνίζεται για την αναρχία είτε στους δρόμους, είτε μέσα στα δικαστήρια, είτε -κυρίως- μέσω του "Ο Αναρχικός, δελτίο πληροφόρησης", (το πρώτο αναρχικό έντυπο χωρίς αντίτιμο) στο οποίο υπήρξε ο κινητήριος μοχλός για 395 τεύχη. Δεν θα προσθέσουμε περισσότερα παρά μόνο την ελπίδα μας ότι εκεί που πήγε ξαναέσμιξε με την πολυαγαπημένη του Κάτια που τόσο του η κόστισε η απωλεία της. Η πολιτική κηδεία του θα γίνει την ερχόμενη παρασκευή στο νεκροταφείο Καισαριανής στις 2.30 το μεσημέρι.

ΟΣΟΙ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΛΕΟΠΑΡΝΤΙ [ΠΩΣ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΗΣΟΥΝ ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΓΕΝΟΜΕΝΟΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΣΕ ΤΟΠΟΥΣ ΠΑΝΟΥΚΛΑΣ] ΕΙΝΑΙ ΕΞ ΙΣΟΥ ΡΙΣΚΟΛΗΠΤΕΣ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΩΝΑΣΗ ,ΤΟΝ ΛΑΤΣΗ,ΤΟΝ ΣΑΒΒΙΔΗ Η ΤΟΝ ΜΕΛΙΣΑΝΙΔΗ.ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΔΑΝ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΚΑΤΙ ΤΟ ΑΝΗΘΗΚΟ..ΟΙ ΜΕΝ ΠΡΩΤΟΙ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΟΣΟΥΣ ΠΡΟΣΒΛΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΠΟΛΑ & ΟΙ ΔΕ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΟΠΝΟΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ-ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΘΛΙΩΣ ΛΑΜΠΡΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΡΙΕΡΕΣ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΟΒΑΠΟΡΑΚΙΑ.ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΤΣΑΛΕΝΙΟΙ Η ΑΤΡΩΤΟΙ ΟΣΟ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΕΙ-ΜΠΟΡΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΟΥΝ ΟΙ ΟΜΟΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ.ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ Η ΜΑΦΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΕΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΦΑΝΤΟΜΑ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΒΑΛΕΙ [[ΚΕΦΑΛΙΚΟ ΦΟΡΟ]] ΑΦΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΤΟΥ ΚΑΙ...ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΕΜΙΛ ΤΣΟΡΑΝ=[[ΜΕΤΑΞΥ ΚΑΤΕΡΓΑΡΕΩΝ ΕΙΛΙΚΡΗΝΕΙΑ]] ΣΕ ΑΥΤΟ Ο ΦΑΝΤΟΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΗΝΤΗΣΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΝΟΜΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ ΕΙΝΑΙ ΜΑΦΙΟΖΟΙ.ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΛΟΒΙΤΟΥΡΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΠΡΑΝΤ ΠΗΤ [ΣΤΟ ΡΟΛΟ ΕΝΟΣ ΣΥΓΡΑΦΕΑ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ]-ΟΤΙ-ΔΗΛΑΔΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΝΑΡΙΧΗΘΕΙ ΣΕ ΔΥΝΑΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ-ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΝΤΗΣΕ ΕΝΑ ΕΡΕΙΠΙΟ,ΕΝΑ ΜΟΡΦΩΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΤΟΕΙΔΕΣ ΙΒΡΙΔΙΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΧΩΡΑΣ.[ΑΚΡΑΙΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΣΠΙΤΙΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΑΜΗΛΩΤΑΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΑΓΟΡΑΣ κτλ]-εφ/οΣΟΝ ΛΟΙΠΩΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΟΡΦΩΜΑ ΠΟΥ ΚΥΜΑΙΝΕΤΑΙ ΙΒΡΙΔΙΚΑ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΟΤΕ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙ ΚΑΙ ΡΟΛΟ [[ΔΙΠΛΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΑ]] ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΑ ΧΡΕΩΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΘΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΠΙΤΥΧΕΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΙΝΕΖΟΥΣ. .ΔΗΛ ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΤΑΤΟ ΙΒΡΥΔΙΟ. .ΑΥΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΜΠΡΑΝΤ ΠΗΤ ΣΤΗΝ ΒΑΘΥΣΤΟΧΑΣΤΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΓΟΥΝΤΥ ΑΛΕΝ Η ΟΠΟΙΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΕΔΩ ΚΟΣΤΙΖΕΙ ΓΙΑ ΑΓΟΡΑ ΟΣΟ ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ.ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΦΟΡΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΟΣΟ ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ [ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ] ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ-ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΚΟΣΤΟΣ ΑΓΟΡΑΣ ΕΚΑΤΟ ΦΟΡΕΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ.ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ ΚΑΙ Η ΕΦΟΡΙΑ ΣΑΝ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ.Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ.ΔΙΝΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΣΚΑΡΤΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ...ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ.

ΠΑΤΑΩ=ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΟΥ ΠΕΤΑΩ

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΦΥΛΑΚΟΣΕ ΤΟΥΣ ΧΡΥΣΑΥΓΗΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΝΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ..ΕΚΛΕΒΕ.

ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΤΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ

Η ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΓΑΝ ΓΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ.ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΗΡΘΕ Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΠΟΙΗΣΕ.

ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ΣΑΝ ΤΟ ΡΙΤΣΑΡΤ ΜΠΑΡοΟΥΣ

ΝΟΜΙΖΩ Η Ο ΚΑΝΤ Η Ο ΦΙΧΤΕ ΕΙΠΕ ΤΟ [[ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ-ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ]].ΑΡΑ ΒΑΣΕΙ ΑΥΤΟΥ ΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ.

ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΡΩΣΙΑ.ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΣΜΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ & Ο ΜΟΝΟΣ ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΘΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ.

Οι ημερολογιακές σημειώσεις του Γκαίτε με τον τίτλο Το ταξίδι στην Ιταλία (1786-1787), που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, αποκαλύπτουν την επιθυμία του συγγραφέα να γνωρίσει την Ιταλία όχι ως μια νοσταλγική κατάσταση με ρίζες στα παιδικά του χρόνια αλλά ως ακατανίκητη ανάγκη να βιώσει την κλασική και την αναγεννησιακή τέχνη διευρύνοντας τον καλλιτεχνικό του ορίζοντα και κυρίως ανακαλύπτοντας τον πραγματικό εαυτό του.

Μαγεύεται από τη Βενετία αλλά ανυπομονεί να γνωρίσει τη Ρώμη και την κλασική αρχαιότητα. Συνεχίζει το ταξίδι στη Νάπολη και στη Σικελία, όπου για πρώτη φορά αντικρίζει γνήσια αρχαία ελληνικά κτίσματα και αντιλαμβάνεται τη διαφορά της ελληνικής τέχνης από τη ρωμαϊκή.

Οι παρατηρήσεις του όταν δεν περιορίζονται στο ενδιαφέρον του για την αρχαιότητα που την προσεγγίζει με την ευλάβεια προσκυνητή και την ευφορία εφήβου, διασταυρώνονται με προβληματισμούς εξαιρετικά επίκαιρους για τη ζωή και τη φιλοσοφία των ανθρώπων του Νότου οι οποίοι, παρά τη δύσκολη επιβίωσή τους, μοιάζουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή, σε αντίθεση με τους ανθρώπους του σκοτεινού Βορρά.

«Μακάρι να μπορούσα να στείλω στους φίλους έστω μόνο μιαν ανάσα αυτής της ανάλαφρης ζωής! Για έναν Ιταλό τοultramontane είναι μια πολύ σκοτεινή εικόνα, αλλά κι εμένα μού φαίνεται τώρα αυτό το πέρα από τις Άλπεις ζοφερό».

Ο ΜΠΛΕΓΜΕΝΟΣ ΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΟΙ ΑΝΕΝΔΟΤΕΣ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ΣΤΗΝ ΗΔΗ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΦΑΝΕΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΛΑΚΑ ΟΤΑΝ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η {ΚΑΛΗ} ΩΡΑ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΔΕΜΟΣ,ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΙΡΛΑΝΔΟΥΣ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΚΡΙΛΟ_ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ ΟΙ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΟ ΑΡΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ_& ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑΥΤΙΣΘΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΜΑ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΙΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ {Ψυχολογημένες] ΜΑΝΑΔΕΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ & ΓΕΝΑΙΟΔΩΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΕΛΑΜΕΝΩΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΓΙΑΔΩΝ_

Fanelli was born in Naples, Italy on 13 October 1827. At the age of 18, he enrolled in Giovine Italia, a political movement with the goal to create a united Italian republic.[2] He was active in the revolutionary enterprises in Lombardy and Rome in 1848 - 1849.[citation needed] He went on to fight alongside Garibaldi and the Thousand in Sicily in 1860; he also fought in the Polish uprising in 1863.[3] He was elected to Italian Parliament in November 1865 and fought against the Austrians in 1866. Fanelli met Bakunin at Ischia in 1866.[4] In October 1868 Bakunin sponsored Fanelli to travel to Barcelona to share his libertarian visions and recruit revolutionists to the International Workingmen's Association.[5] Fanellis trip and the meeting he organised during his travels provided the catalyst for the Spanish exiles, the largest workers' and peasants' movement in modern Spain and the largest Anarchist movement in modern Europe.[6] Fanelli's tour took him first to Barcelona, where he met and stayed with Elie Recluse.[6] Recluse and Fanelli were at odds over Recluse's friendships with Spanish republicans, and Fanelli soon left Barcelona for Madrid.[6] Fanelli stayed in Madrid until the end of January 1869, conducting meetings to introduce Spanish workers, including Anselmo Lorenzo, to the First National.[7] In February 1869 Fanelli left Madrid, journeying home via Barcelona.[4] While in Barcelona again, he met with painter José Luís Pellicer and his nephew, Rafael Farga Pellicer along with others who were to play an important role establishing the International in Barcelona,[4] as well as the Alliance section.

ΚΑΤΩ Ο ΜΙΣΟΤΥΦΛΟΣ & ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ΠΡΟΔΩΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΝΑ ΟΥΤΕ ΤΟ ΑΛΛΟ ΜΑ ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ ΧΛΗΜΙΤΖΟΥΡΑΣ.2 ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΜΙΑ ΧΩΡΑ.Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΧΡΕΟΛΥΣΙΑ ΑΥΤΗΣ

Harris KondosphyrisστοΦλώροι ΕικαστικοίΠριν από 53 δευτερόλεπτα *Γκυ Ντεμπόρ* *ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ-ΙΚΑΡΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗΣ* Πριν από είκοσι χρόνια ακριβώς, οι τοίχοι κάμποσων κεντρικών δρόμων της Αθήνας γέμισαν με ορισμένα συνθήματα, ανυπόγραφα, ολιγόλεκτα, σαν παράξενα χαϊκού, πολύ άμεσα, πολύ συγκινητικά, καίτοι όχι απ’ όλους κατανοητά. «Αντίο, Γκυ Ντεμπόρ», «Γκυ, ακόμη ένα λεπτό και θα είναι αύριο», «Γκυ, θα τον θυμόμαστε αυτόν τον πλανήτη», «Το μόνο μας άστρο ζει, Γκυ». Στις 30 Νοεμβρίου του 1994, μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα,

Carlo Porta (June 15, 1775 – January 5, 1821) was an Italian poet, the most famous writer in Milanese (the central dialect of the Western Lombard language).

Porta was born in Milan to Giuseppe Porta and Violante Gottieri, a merchant family.^[1] He studied inMonza until 1792 and then in the Seminario of Milan. In 1796, the Napoleonic Wars pushed Porta to find a job in Venice (where one of his brothers lived) and he remained there until 1799.

From 1804 until his death, Porta worked as clerical officer. In 1806, he married to Vincenza Prevosti.

He died in Milan in January 1821 from an attack of gout and was buried in the Church of San Gregorio. His tomb was subsequently lost.

Porta began to write poems in 1790, although few of them were published before 1810. In 1804-1805 he worked at a Milanese translation of the Divine Comedy, which he, however, left unfinished. In these years the progressive group that formed round him and called themselves the "Cameretta Portiana" included Giuseppe Bossi, who painted a group portrait of four Amici della Cameretta Portiana.

In 1810, Brindisi de Meneghin all'Ostaria (written for Napoleon's return in Milan) was published. This was one of many works by Porta featuring Meneghino (the traditional commedia dell'arte character representing Milan). His best season began two years later, with Desgrazzi de Giovannin Bongee ("Troubles of Johnny Bolgeri").^[2]

His works can be divided into three categories: works against superstition and religious hypocrisy, descriptions of vivid Milanese popular characters, and political works. The first one includes Fraa Zenever ("Brother Juniper", 1813), On Miracol ("A Miracle", 1813), Fraa Diodatt ("Brother Adeodato", 1814), La mia povera nonna la gh'aveva ("My dead granny had...", 1810). His political satires were mainly sonnets, such as Paracar che scappee de Lombardia ("Scarecrows [literally 'milestones', referred to Frenchmen] who are escaping from Lombardy", 1814), E daj con sto chez-nous, ma sanguanon ("And go on with this 'chez-nous', but bloody Heaven...", a satire about French, 1811), Marcanagg i politegh secca ball (1815, "Goddam ballbreaker politicians"), Quand vedessev on pubblegh funzionari ("When I'd see a public officer...", 1812). Porta satirized the upcoming new Milanese aristocracy, too, in La nomina del cappellan (1819, "The chaplain's appointment"), making a parody of the episode of the "vergine cuccia" ("virgin pet-pup") in Il Giorno (Il Mezzogiorno), by Giuseppe Parini (a satire itself).

His best works are probably those portraying the Milanese popular life, with the collections Olter desgrazzi de Giovannin Bongee ("Other Troubles of Johnny Bolgeri", 1814), El lament del Marchionn di gamb avert ("The Lament of Melchior the Crippled", 1816) and what is generally considered his masterwork, La Ninetta del Verzee ("Little Nina, from Greens Market", 1815), a meaningful and heartbreaking monologue/confession of a prostitute. In 1816 Porta joined the Romantic literarian movement (Sonettin col covon, "Little sonnet, with a big tail"), obviously in his own way.

It was in honor of Carlo Porta that Alessandro Manzoni, the father of the contemporary Italian language, wrote his only poem in the Lombard language, namely: On badee ch’el voeur fà de sapientôn / el se toeu subet via per on badee; / ma on omm de coo ch’el voeur parè minciôn / el se mett anca luu in d'on bell cuntee. (A stupid wishing to pose as a clever man / is seen to be a stupid right away; / but a clever man posing as a stupid / is in a nice fix himself as well.)

o MONOS ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΦΩΝ ΦΟΥΧΤΕΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΗΣΑΝ ΝΑ ΕΞΑΘΛΙΟΝΟΝΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ.ΚΑΤΑΣΤΡΩΝΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΝΑ ΑΠΟΜΩΝΩΣΕΙ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ,ΙΣΠΑΝΙΑ,ΙΡΛΑΝΔΙΑ ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΟ [[ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ]] ΚΑΙ ΑΝΤΙΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΕΠ ΟΦΕΛΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΗΣ [ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΖΗΜΙΑ ΕΡΗΜΗΝ ΗΜΩΝ. ].ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΕΠ/ΟΥΔΕΝΙ ΛΟΓΩ ΝΑ ΑΛΑΞΟΥΝ ΤΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΜΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΙΔΙΑ ΜΕΣΩ ΚΑΘΕ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΑΣ.ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΑ ΖΙΖΑΝΙΑ ΜΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ [[ΕΥΡΩΠΑΙΟ]] ΗΓΕΤΗ ΕΓΓΥΗΤΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ,ΤΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ,ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ,ΤΗΣ ΑΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΝΑΖΙΖΜΟΥ [ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΥΤΟΥ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΝΟΣΗΡΑ ΦΑΙΝΩΜΕΝΑ ΔΕ ΘΑ ΥΠΗΡΧΑΝ.ΚΑΙ Ο [[ΗΓΕΤΗΣ]] ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΣ- ΜΑ ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΠΤΩΧΟΣ ΤΩ ΣΩΜΑΤΙ.ΕΝΑΣ ΘΕΟΣΤΡΑΒΟΣ ΠΑΛΙΟΣΑΚΑΤΗΣ

ΟΝΤΩΣ Ο ΕΛΛΗΝ-Ι-ΟΣ ΛΑΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΥΣΙΕΣ ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΤΙΣ ΚΟΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΕΣ ΟΠΟΙΕΣ ΤΟΥ ΕΠΙΒΑΛΕΙ Ο ΣΑΚΑΤΗΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ.ΔΗΛΑΔΗ ΘΥΣΙΕΣ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΕΣ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΥΣΙΕΣ ΠΑΡΕΜΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΟΤΑΝ ΔΕΧΤΗΚΕ ΜΕ ΣΤΩΙΚΗ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟ ΜΠΟΙΚΟΤΑΖ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ Η ΔΥΣΗ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΠΡΩΣΑΡΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ.ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΘΥΣΙΕΣ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΣΤΙΣ ΣΚΛΗΡΕΣ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΕΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ,

-ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ-Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΜΑΤΑΙΕΣ ΘΥΣΙΕΣ [ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ] ΑΠΟΔΕΙΚΝΕΙΕΙ ΠΩΣ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΖΩΗ.ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΓΑΠΟΥΝ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΝ ΜΥΓΑ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥΣ ΜΗ ΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΜΕ ΗΜΙΜΕΤΡΑ .ΟΠΩΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΙΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΑΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΤΙΜΑ ΝΑ ΖΕΙ ΜΙΣΟΤΥΦΛΟΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΤΙΝΑΞΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ . .ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΟΥ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

ΚΛΕΒΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΟΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΠΡΑΤΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ...ΕΧΩ ΜΙΑ ΝΟΙΚΑΡΙΣΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΓΙΟΥΛΑ Η ΟΠΟΙΑ ΧΡΩΣΤΑ ΕΚΠΡΟΘΕΣΜΑ...ΣΕ ΜΕΝΑ 1620 ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΕΛΕΙΠΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΩΜΕΣ ΕΝΟΙΚΙΩΝ ΚΑΙ 1200.ΣΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΑΠΟ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΕΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΩΝ.ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ.ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΣ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑΤΙ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΟΠΟΥ...Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΑ ΕΥΑΛΩΤΟΣ-ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ.ΜΠΟΡΕΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΗΣ ΚΑΙ..ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΚΑΙ ΒΑΡΕΩΣ.[ΠΑΡ/ΟΛΑ ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ]ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ [ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣΤΗΣ] ΚΑΙ ..Η ΔΙΕΘΝΩΣ ΡΕΖΙΛΕΜΕΝΗ [ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΤΗΣ] ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ.ΤΗΝ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΚΗΡΙΣΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΛΟΓΩ..ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗΣ.ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΠΑΣΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ ΘΑ ΤΟ ΔΕΧΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΠΑΡΑΣΥΡΘΟΥΝ ΣΤΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ...ΤΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΑΡΕΥΣΗΣ.

ΘΑ ΒΑΛΟΥΝΕ ΛΕΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝΕ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕ ΜΟΡΙΑ.ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΟΡΟΙΔΑ.ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΠΑΡΜΠΑΘΩΜΑΔΩΝ.ΝΑ ΤΟΥΣ ΒΑΛΟΥΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΠΛΗΡΩΜΗ
ΔΕ ΔΙΜΗΟΥΡΓΗΣΑΝ ΑΥΤΟΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟ ΠΑΣΟΚ &Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΡΙΣΗ ΤΗΝ ΔΙΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ. .ΑΥΤΟΙ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΟΝΤΑΙ

Καμία πρόθεση δεν έχει να απολογηθεί στον εφέτη ανακριτή ο Ν. Μαζιώτης. Όπως ξεκαθαρίζει σε σκληρή μάλιστα γλώσσα θα ακολουθήσει την ίδια στάση που είχε ως τώρα, με λίγα λόγια δεν πρόκειται να ανοίξει το στόμα του. Η κλήση του ειδικού εφέτη ανακριτή αφορά στην επίθεση κατά του κτιρίου της Τράπεζας της Ελλάδας, αλλά και στη συμπλοκή που προκάλεσε ο Ν. Μαζιώτης κατά την προσπάθειά του να διαφύγει την ημέρα της σύλληψής του στο Μοναστηράκι. Ολόκληρο το κείμενο – απάντηση του Ν. Μαζιώτη Όπως έχω δηλώσει μετά την σύλληψη μου στις 16 Ιουλίου, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα δεν απολογούνται στα σκυλιά του κράτους, δηλαδή στους μπάτσους και στους δικαστές μισθοφόρους και υπηρέτες των πλουσίων και του κεφαλαίου. Ποτέ δεν απολογήθηκα όσες φορές κι αν δικάστηκα και φυλακίστηκα, γιατί στην πραγματικότητα εγώ κι η οργάνωση που ανήκω, ο Επαναστατικός Αγώνας είμαστε οι κατήγοροι κι εσείς οι κατηγορούμενοι. Αυτοί που με καταδίκασαν σε 50 χρόνια κάθειρξη, αυτοί που με επικήρυξαν με 1.000.000 ευρώ, αυτοί που με φυλάκισαν και θα με δικάσουν εκ νέου, το κάνουν για λογαριασμό των πλουσίων, του υπερεθνικού κεφαλαίου του ΔΝΤ, την ΕΕ, και της ΕΚΤ, για λογαριασμό των δανειστών και των τραπεζών που πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού. Αν θέλουμε λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους, αυτοί που με κατηγορούν είναι οι πραγματικοί εγκληματίες και τρομοκράτες. Αυτοί που ως μέλη μιας δομημένης εγκληματικής και τρομοκρατικής οργάνωσης που λέγεται κράτος, διαπράττουν εγκλήματα κατά του λαού, διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι υπεύθυνοι για μαζικές δολοφονίες πολιτών, αφού η πολιτική της κοινωνικής γενοκτονίας και ευθανασίας που εφαρμόζουν, οδήγησε 4000 περίπου ανθρώπους στην αυτοκτονία. Είχε ως αποτέλεσμα θανάτους από ασθένειες, από έλλειψη φαρμάκων, από στέρηση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, από υποσιτισμό. Είναι υπεύθυνοι γιατί η πολιτική τους οδήγησε έναν ολόκληρο λαό στην φτώχεια στην εξαθλίωση και στην ταπείνωση. Είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε ή να εξαρτώνται από τα συσσίτια. Χιλιάδες άνθρωποι να είναι άστεγοι γιατί έχασαν τα σπίτια και τις περιουσίες τους λόγω χρεών και κατασχέσεων από τις τράπεζες. Το κεφάλαιο και το κράτος δολοφονεί και ληστεύει τον λαό και οι δικαστές και τα σώματα ασφαλείας είναι συνεργοί αυτών των εγκλημάτων. Γι’ αυτό λοιπόν όλοι αυτοί, οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί εντολοδόχοι τους, τα μέλη των κυβερνήσεων και οι βουλευτές που ψήφισαν και υποστήριξαν τις μνημονιακές συμβάσεις θα πρέπει να κάτσουν στο ειδώλιο για να δικαστούν και να απολογηθούν, κι αυτό θα γίνει μόνο αν μια Κοινωνική Επανάσταση ανατρέψει το εγκληματικό καθεστώς τους. Μόνο αν ο ένοπλος λαός τους ρίξει από την εξουσία.

ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΡΩΣΟΠΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ ΔΙΝΕΙ ΜΑΤΑΙΟ ΑΓΩΝΑ

ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΘΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΣ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ

.ΑΠΟ ΕΔΩ ΣΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ.

ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΟΥΝ.ΓΙΑΤΙ ΜΕ

ΤΟΣΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΕΔΩ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΟΣ

ΤΗΣ ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΟΠΟΥ.Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΗ [ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΕΣ]

.ΓΙΑ ΑΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ

.ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΟΝΤΕΣ [ΠΟΥ ΩΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΗΣ

ΜΕΣΑΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΑΦΕΛΕΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ Η ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΡΟΑΣΠΙΖΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ

.ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.

..ΦΑΤΕ ΤΗΝ ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΟΙ ΜΕΣΑΙΟΙ ΑΝΤΙΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ. .ΔΕΙΤΕ ΟΤΙ Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ.ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ.ΣΤΙΣ ΕΥΚΟΛΕΣ.ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

.ΓΙΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΙΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ

ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΤΕ........

........[ΟΧΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΙΑ,ΟΧΙ ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΚΟΠΕΣ Η ΙΑΤΡΟΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ]

Απάντηση, Απάντηση σε όλους ή Προώθηση |

Pitigrilli, 1893-1975 Ο Ντίνο Σέγκρε (1893-1975) ρώτησε κάποτε τη μητέρα του από ποιο ζώο προέρχεται η γούνα του παλτού της κι η αριστοκράτισσα κυρία τού απαντά από "petit-gris" (είδος ρωσικού σκίουρου). Με το ψευδώνυμο Πιτιγκρίλι, ο Σέγκρε καθιερώνεται στην ιταλική λογοτεχνία ήδη από τη δεκαετία του '20. Το πρώτο του βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων με το χαρακτηριστικό τίτλο "Πολυτελή θηλαστικά" (1920), γνωρίζει αμέσως επιτυχία και, παρά τις μηνύσεις σε βάρος του για προσβολή της δημοσίας αιδούς, τον καθιερώνει ως συγγραφέα. Το πρώτο του μυθιστόρημα, η "Κοκαΐνα" (1921), ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων και γίνεται αφορμή για ιδεολογικές και πολιτικές συζητήσεις γύρω από το πρόβλημα των ναρκωτικών. Ο Αντόνιο Γκράμσι, που τότε διεύθυνε το περιοδικό της Αριστεράς Ordine Nuovo, τον υπερασπίζεται. Τα μυθιστορήματα που ακολουθούν ("Παρθένα δεκαοκτώ καρατίων", "Το πείραμα του Ποτ", "Οι χορτοφάγοι του έρωτα" και "Ξανθιά δολιχοκέφαλη" -όλα γραμμένα την περίοδο 1921-1937), με τους προκλητικούς τίτλους, τα σκανδαλώδη εξώφυλλα και την ειρωνική, σαρκαστική γραφή τους, γεμάτη ευφυολογήματα και αφορισμούς, κατακτούν τους Ιταλούς αναγνώστες. Τα ευπώλητα βιβλία του κατάσχονται επανειλημμένως από το φασιστικό καθεστώς, αλλά σύντομα επανακυκλοφορούν χάρη στις παρεμβάσεις του ίδιου του Μουσολίνι.Το 1924 εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό "Le Grandi Firme", από τις σελίδες του οποίου παρήλασαν τα μεγαλύτερα ονόματα της ιταλικής λογοτεχνίας του Μεσοπολέμου, όπως οι: Ακίλε Καμπανίλε, Γκράτσια Ντελέντα, Λουίτζι Πιραντέλο κ.ά. Η έκδοση δύο ακόμα περιοδικών με τεράστια απήχηση τον φέρνει αντιμέτωπο με το λογοτεχνικό κατεστημένο και το φασιστικό καθεστώς. Στις 11 Ιανουαρίου 1928 κατηγορείται για πολιτική δράση ενάντια στους θεσμούς και το καθεστώς, πρόκληση ανηθικότητας μέσω δημοσιευμάτων κ.λπ. και συλλαμβάνεται. Δύο εβδομάδες αργότερα αποφυλακίζεται και για μερικά χρόνια ακόμη απολαμβάνει την ευρεία δημοτικότητά του. Κατηγορείται από πολλούς, το 1935, για χαφιεδισμό σε βάρος αντιφασιστών Ιταλών διανοουμένων· θύματά του αναφέρονται συγγραφείς όπως ο Παβέζε και ο Λέβι, ο δραστήριος εκδότης Εϊνάουντι, ο φιλόσοφος Μπόμπιο κ.ά.Ο ρόλος του Πιτιγκρίλι παραμένει επικίνδυνα σκοτεινός μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1948, μην μπορώντας να πείσει για την αθωότητά του, αναγκάζεται να καταφύγει στην Αργεντινή. Αρχίζει έτσι η σταδιακή πτώση της δημοτικότητάς του.Τα τρία βιβλία του που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία του '40, "Ο Μωυσής και ο ιππότης Λευί", "Η θαυμαστή περιπέτεια" και η "Κολυμπήθρα του Σιλωάμ", περιέχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία και ο συγγραφέας ομολογεί δημοσίως τη μεταστροφή του στον καθολικισμό. Σύσσωμη η κριτική τα θεωρεί ως τα πιο ώριμα λογοτεχνικά έργα του - ωστόσο δε γνωρίζουν καμία εμπορική επιτυχία. Το 1955, ο Πιτιγκρίλι επιστρέφει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στο Παρίσι, όπου συνδέεται φιλικά με τον Σαρτρ, την Μποβουάρ και τον Κοκτό. Διαπιστώνοντας πως η σκοτεινή πολιτική του δράση έχει ξεχαστεί, το 1961 αποτολμά, ύστερα από είκοσι περίπου χρόνια αυτοεξορίας, να επιστρέψει στο Τορίνο. Από τότε και μέχρι το θάνατό του, το 1975, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στο Παρίσι και το Τορίνο, συνεχίζει να αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες (κυρίως της Καθολικής Εκκλησίας) και εκδίδει πλήθος βιβλίων με διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια

O MONOS ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΛΑΜΟΓΙΑ..ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΓΡΙΑ ΛΑΜΟΓΙΑ-ΦΤΗΝΙΑΡΗΔΕΣ -ΦΤΩΧΟΙ ΠΟΥ ΠΑΡΙΣΤΑΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ [ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΟ ΣΚΑΤΟ ΤΟΥΣ ΠΑΞΙΜΑΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΘΑΜΠΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΔΗΘΕΝ ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΚΤΛ]. . ΚΑΙ Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ [[ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΓΕΙΤΩΝΑ]] ΕΙΝΑΙ=. .[[ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΝ ΠΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ Η ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΙΝΕΣ,ΚΟΤΕΡΑ,ΓΟΥΝΕΣ,ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ Η ΑΓΡΟΤΕΜΑΧΙΑ]. .ΚΑΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΡΕΕ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΑΠΛΟΥ ΕΛΛΗΝΑΡΑ-ΩΣΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΡΙΞΑΝ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΣΙΧΗ ΓΟΥΒΑ ΤΩΝ ΔΗΘΕΝ & ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΑΚΗΔΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΣΟΥΝΑΜΙ..ΗΡΘΕ ΚΑΙ Ο ΠΕΡΙΦΗΜΟΣ ΚΑΠΤΕΝ ΜΠΛΑΙΗ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΗ ΦΩΤΟ-Ο ΟΠΟΙΟΣ [[ΜΙΣΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ]] ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΓΑ ΞΥΓΚΙ ΓΙΑ ΝΑΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ [ΠΟΥ ΕΥΚΟΛΑ ΕΞΑΝΤΛΕΙΤΑΙ]-ΕΦΑΡΜΟΣΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΠΤΑΙΝ ΜΠΛΑΙΗ Η ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΦΗΜΟ=[[Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ]] ΝΑ ΠΕΤΥΧΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΕΒΟΜΕΝΟΣ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ.ΞΕΡΑΙΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΣΕΨΕΙ ΝΕΡΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ [ΟΧΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΙΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ. .ΛΙΓΟ ΠΙΝΕΙ ΑΥΤΟΣ] ΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΤΙΣΕΙ ΤΑ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΠΑΣΕΙ ΘΥΣΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΡΝΕΟ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ.ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ ΤΟΥ..ΕΝΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑ ΠΑΛΙΟΣΑΚΑΤΗ ΚΑΠΤΑΙΝ ΜΠΛΑΙΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΟΝΤΡΑ-ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΟΛΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΜΙΚΡΟ- ΚΑΠΤΑΙΝ ΜΠΛΑΙΗ ΒΓΑΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΓΑ ΞΥΓΚΙ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ [ΜΗ ΠΛΗΡΟΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΑΛΗΛΟΥΣ ΤΟΥΣ Η ΓΛΕΙΦΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΧΟΥΣΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥΧΑ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ] ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΣΩΣΟΥΝ ΤΑ ΛΙΓΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΙΝΕΙ.

........ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΩΤΕΡΟ ? ΤΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ........ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΚΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΕΠΙΠΛΑΣΤΗ ΔΟΛΑΡΙΟΔΑΠΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ........[ΠΟΥ ΤΗΝΕ ΠΡΕΣΦΕΡΑΝ ΑΦΕΙΔΩΣ ΟΙ ΗΠΑ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΙΘΕΙ ΠΟΛΟΤΙΚΗ ΙΣΟΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ]........Η ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ,ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ,........ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΟΤΙ ΘΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΖΟΡΙΣΜΑ........ΚΑΙ ΜΕ ΚΙΝΔΥΝΟ ΚΑΙ ΜΕ ΔΑΝΕΙΟΛΗΨΙΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΤΟΤΕ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ........ΠΝΙΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΑΡΠΗ & ΑΔΟΚΗΤΗ ΑΦΘΟΝΙΑ ΕΝΩ ΚΑΘΕΣΤΟΤΟΣ ΑΔΙΚΟΥ? ........ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΒΡΙΘΕΙ ΣΕ ΥΛΙΚΗ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗ

ΤΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΥΣ
ΠΟΥ ΖΗΛΕΥΑΝ ΟΣΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΠΙΤΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ
ΤΟΥΣ [ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΠΛΟΥΣΙΩΤΕΡΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ]
ΑΥΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΣΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ
ΝΑ ΣΚΕΠΤΩΝΤΑΙ ΟΤΙ=[[ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΣΠΙΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ. .ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΙΔΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ]. .ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΖΗΛΕΥΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ Η ΟΙ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ.ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ ΕΓΩ ΑΙΣΤΑΝΘΗΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ ΤΟΥΣ ΠΗΡΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ ΧΡΟΝΙΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΑΧΡΗΣΤΑ ΤΑ ΠΡΟΙΟΝΤΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ.-ΕΝΩ ΣΑΝ ΚΟΥΤΟΙ [ΜΕΣΟΜΠΟΥΡΖΟΥΑΔΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ] ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΤΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΘΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ. .ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ,ΠΑΠΑΔΗΜΙΟΥ,ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ.ΟΤΙ ΑΧΡΗΣΤΕΥΣΑΝ ΤΗ ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΤΑΡΓΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΖΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΕΚΑΝΑΝ.ΔΗΛ. ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΓΛΕΙΦΩΝΤΑΣ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΕΤΑΙ.

ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ ΑΝΘΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΚΡΑΤΗ-ΠΑΛΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΤΟ.ΚΑΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΖΗΤΗΤΑ.ΟΜΩΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΦΟΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟ ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΕΝΟ & ΚΟΥΤΣΟΔΟΝΤΙΚΟ ΜΑΣ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ [ΟΠΟΥ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΜΦΘΗΝΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΖΗΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ] ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΕΥΡΩ ΜΑΣ ΑΥΞΟΜΟΙΩΣΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΔΕ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΒΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΕΙΛΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥΣ ΕΓΛΕΙΦΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΧΥΡΗ ΧΩΡΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑΙΡΙΖΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΙΑ ΠΟΛΩΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΦΩΡΕΤΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ-ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΕΠΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΗΓΑΙΝΩΝΤΑΣ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ.ΜΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΕΛΕΙΩΣΕ http://www.hororist.blogspot.com/

Nikolaj Gogol'Roma Un racconto erotico del maestro russo pretesto per tributare alla città eterna il suo incantato amore. A cura di Fiorina Antonini Lingua originale: russoTitolo originale: Rim Nikolaj Gogol' visse a Roma dal 1838 al 1842, in via Sistina 126 dove compose tra l'altro i suoi capolavori Le anime morte e Il cappotto. Roma è un racconto a pretesto, la cui trama - la formazione giovanile e l'amore di un principe italiano tra la città sacra e Parigi - è occasione per esaltare la grandiosità metastorica, e le bellezze della «patria dell'anima mia, dove la mia anima viveva prima ancora di me, prima ancora che io venissi al mondo». Nikolaj Gogol' (1809-1852) visse a Roma dal 1838 al 1842, in via Sistina 126 dove compose tra l'altro i suoi capolavori Le anime morte e Il cappotto. Questa casa editrice ha pubblicato

DΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝ ΕΝΕΡΓΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΕΝ ΣΥΝΕΛΗΦΘΕΙ............ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΛΙΓΑΡΧΗΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕ ΦΟΡΟΥΣ............ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ 7000 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ-ΓΙΑΤΙ Ο ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ ΛΕΕΙ ΟΤΙ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΝΤΙΜΗ ΠΡΑΞΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΤΡΙΝΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΝΟΥΝ

- Πως θα έλεγαν τα Φάρσαλα αν ήταν νησί;
- Χαλβάη...!!!

ZΗΤΕΙΤΑΙ ΣΩΤΗΡ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ

ΛΟΓΙΚΟ ΠΟΥ ΤΑ ΒΑΖΕΤΕ ΜΕ ΕΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΩ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΟΝ ΤΡΕΛΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑ ΒΑΛΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΟΜΠΟΛΑ & ΠΕΙ ΣΤΟΝ ΜΠΟΜΠΟΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΠΛΗΡΩΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΕΙΔΕΜΗ ΘΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΟΝ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΧΩΝΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΝΤΟΡΒΑ

Κυριακή, 13 Ιουλίου 2014 Ο Μποντριγιάρ και η συνωμοσία της τέχνηςΔημοσιεύθηκε : Τετάρτη, 09 Ιούλιος 2014 08:30 Εμφανίσεις: 141Γιώργος Λαμπράκος Στη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του ο Ζαν Μποντριγιάρ, ίσως ο σημαντικότερος στοχαστής της μετανεωτερικότητας, δημοσίευσε κάποια δοκίμια για την τέχνη και την αισθητική. Με άξονες τα δοκίμια «Προς το σημείο εξαφάνισης της τέχνης» (1987), «Αισθητική ψευδαίσθηση και άρση της ψευδαίσθησης» (1995) και «Η συνωμοσία της τέχνης» (1996), o Μποντριγιάρ ανέλυσε την κατάσταση της διεθνούς εικαστικής σκηνής του 20ού αιώνα, προκαλώντας σκάνδαλο. Το σκάνδαλο, ωστόσο, δεν ήταν ότι φαινόταν να εναντιώνεται στη σύγχρονη τέχνη, όσο το ότι ο κόσμος της τέχνης εξέλαβε τα λεγόμενά του ως σκανδαλιστικά. Το ζήτημα εν προκειμένω είναι το εξής: εδώ και λίγες δεκαετίες η εικαστική τέχνη, ιδίως η εννοιολογική, βρίσκεται διεθνώς στο ζενίθ, τόσο ως προς τη δημοτικότητα, όσο και ως προς το χρηματιστήριο αξιών της. Βρίσκεται όμως στο προσκήνιο και εξαιτίας των λυσσαλέων επικρίσεων που δέχεται. Ποια είναι η θέση της σε σχέση με ό,τι αποκαλούμε «τέχνη» βάσει πιο παραδοσιακών αισθητικών κριτηρίων; Η συνωμοσία της τέχνης Κατά τον Μποντριγιάρ, το μεγαλύτερο τμήμα της σύγχρονης τέχνης εξυψώνει την «κοινοτοπία και τη μηδαμινότητα στο επίπεδο των αξιών ή ακόμα και της διεστραμμένης αισθητικής απόλαυσης». Είναι το μηδέν στο τετράγωνο. «Αξιώνει να είναι μηδέν –“Είμαι μηδέν! Είμαι μηδέν!”– και είναι όντως μηδέν». Αυτή είναι η μία όψη της συνωμοσίας της σύγχρονης τέχνης: επιδιώκει την έλλειψη νοήματος, ενώ η σημασία της είναι ήδη ιστορικά μηδενισμένη. Η άλλη όψη της συνωμοσίας της σύγχρονης τέχνης είναι το γεγονός ότι όσοι την προωθούν, πασχίζουν να πείσουν τους δύσπιστους ότι «δεν μπορεί, όλο και κάποιο νόημα θα κρύβει». Οι μυημένοι σε αυτή την «εμπορική στρατηγική της μηδαμινότητας» αποκομίζουν μεγάλα οικονομικά οφέλη. Μάλιστα οι «συνωμότες» δεν είναι καν μαφιόζοι: διότι οι μαφιόζοι παραμένουν συνήθως παράνομοι, ενώ εκείνοι έχουν στήσει οι ίδιοι τους κανόνες όλου του παιχνιδιού. Κι όμως, λέει ο Μποντριγιάρ, όλοι μας είμαστε μέτοχοι (αν και όχι με το ίδιο μερίδιο) σε αυτή την παρανοϊκή επιχείρηση. Εδώ λοιπόν δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον φαντασιόπληκτο συνωμοσιολόγο, αλλά με έναν ανθρωπολόγο που μας ανοίγει τα μάτια για να δούμε την παρούσα «Commedia dell’Arte»: ο μεν καλλιτέχνης παριστάνει πως κάνει τέχνη, ο δε θεατής παριστάνει πως την κατανοεί και την απολαμβάνει. Όταν μάλιστα οι διεθνώς κορυφαίοι εννοιολογικοί καλλιτέχνες, ο ένας μετά τον άλλον, δηλώνουν ότι «δουλειά τους είναι να σκέφτονται», τότε όσοι όντως σκέφτονται δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης από το να αποδείξουν ότι εντέλει οι πλείστοι εννοιολογικοί καλλιτέχνες ούτε σκέφτονται ούτε καλλιτεχνούν. Από ποιον ξεκίνησε ο εικαστικός μηδενισμός; Από τον Μαρσέλ Ντισάν, βεβαίως. Με τον Ντισάν, γράφει ο Μποντριγιάρ, «όλη η κοινοτοπία του κόσμου περνά μες στην αισθητική, και αντιστρόφως, όλη η αισθητική γίνεται κοινότοπη: τα δύο πεδία, της κοινοτοπίας και της αισθητικής, μεταλλάσσονται, με αποτέλεσμα η αισθητική με την παραδοσιακή σημασία να φτάνει πραγματικά στο τέλος». Και συνεχίζει, στη συνέντευξη με τίτλο «Η τέχνη μεταξύ ουτοπίας και πρόβλεψης» (1996): «Για μένα, το γεγονός ότι όλος ο κόσμος γίνεται αισθητικός σηματοδοτεί κατά έναν τρόπο το τέλος της τέχνης και της αισθητικής». Κατά τον Μποντριγιάρ, η κίνηση του Ντισάν δεν ήταν εννοιολογική, αλλά καθαρή τρομοκρατία (βλ. την «Κρήνη», 1917). Η τέχνη έγινε εννοιολογική μετά τον Ντισάν. Ο Ντισάν το κατάλαβε και σιώπησε, διατηρώντας ως βασική φιλοδοξία τη νίκη σε σκακιστικές ολυμπιάδες. Απεναντίας, σύγχρονοί μας όπως ο “φορμολιστής” Χιρστ και ο Κουνς (αυτός ο «χυλός», γράφει ο Μποντριγιάρ για τον πρώην σύζυγο της Ιταλίδας βουλευτίνας Τσιτσιολίνα) αποφεύγουν να σιωπήσουν, διατηρώντας ως βασική φιλοδοξία την ατέλειωτη προβολή, για να μη μιλήσουμε και για τα ατέλειωτα μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς (βλ. τον «Ακροβάτη» του Κουνς, 2003-9). Ως ο άλλος δαίμονας της σύγχρονης τέχνης αναφέρεται ο Ουόρχολ. Στη συνέντευξη «Αρχίζοντας από τον Άντι Ουόρχολ» (1990) ο Μποντριγιάρ υποστηρίζει ότι το έργο του διάσημου Αμερικανού δεν είναι τόσο ένα έργο τέχνης, όσο ένα «ανθρωπολογικό συμβάν», ένα φαινόμενο της ευρύτερης πολιτισμικής, και όχι της στενότερης εικαστικής, τάξης. Η μηχανή-Ουόρχολ ισοπέδωσε τα αισθητικά ήθη, διαλύοντας «το υποκείμενο της τέχνης, τον καλλιτέχνη». Κατά τον Μποντριγιάρ, όταν ο Ουόρχολ έφτιαξε τις «32 Κονσέρβες Σούπας Κάμπελ» (1962-5) πέτυχε την «αυθεντική προσομοίωση», καθώς το εμπόρευμα-σημείο καθαγιάστηκε εικαστικά, αλλά με ειρωνικό τρόπο. Έτσι, εναντιώθηκε «αυθεντικά στην έννοια της αυθεντικότητας». Όταν όμως ύστερα από δύο δεκαετίες ξανάφτιαξε τις Κονσέρβες, απλώς αναπαρήγαγε «το φάντασμα της προσομοίωσης». Ο δε εικαστικός καθαγιασμός του εμπορεύματος, ύστερα από τόσα κέρδη, έπαψε φυσικά να είναι ειρωνικός. Ας εξηγήσουμε εν συντομία πώς εννοεί ο Μποντριγιάρ την «προσομοίωση». Όταν οι επιστήμες και οι τέχνες αναπαριστούν την πραγματικότητα, και αυτή η αναπαράσταση είναι διακριτή, έχουμε την προσομοίωση «πρώτης τάξης». Όταν τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην αναπαράσταση της πραγματικότητας διασαλεύονται σοβαρά, έχουμε την προσομοίωση «δεύτερης τάξης». Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, εξακολουθεί να υφίσταται μια πραγματικότητα με βάση την οποία συγκρίνουμε (και κρίνουμε) την εκάστοτε αναπαράστασή της. Στον σημερινό, μετανεωτερικό κόσμο έχουμε εισέλθει στην προσομοίωση «τρίτης τάξης», όπου η πραγματικότητα κατασκευάζεται ως επί το πλείστον από μαθηματικά μοντέλα και ηλεκτρονικά μέσα, σε μια διαδικασία ατέρμονης αντιγραφής και ανακύκλωσης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, η εικονική πραγματικότητα. Κάποτε, στην «αληθινή» πραγματικότητα, τα αντικείμενα αντικατοπτρίζονταν στον εκάστοτε καθρέφτη τους. Σήμερα, στην «εικονική» πραγματικότητα, τα αντικείμενα «έχουν καταπιεί τον καθρέφτη τους». Η τέχνη είναι παντού Που έχουν οδηγήσει όλα αυτά; Σε αυτό που ο Μποντριγιάρ ονομάζει «ολοκληρωτική αισθητικοποίηση του κόσμου». Η τέχνη βρίσκεται πλέον παντού, γι’ αυτό δυσκολευόμαστε να την εντοπίσουμε. Όπως το θέτει γλαφυρά, και μαζί επώδυνα: «Η τέχνη δεν πεθαίνει επειδή δεν υπάρχει πια τέχνη, πεθαίνει επειδή είναι υπερβολικά πολλή». Εδώ σχετίζεται και η έννοια της «διαφάνειας»: όταν όλα καθίστανται ορατά, η όραση χάνει πια το νόημά της. Ο Μποντριγιάρ («Η τέχνη… σύγχρονη του εαυτού της», 2003) θεωρεί ότι η σύγχρονη τέχνη είναι η αποθέωση της στιγμής σε έναν κόσμο που επιταχύνει χωρίς όρους και όρια. Σε μια φράση συνοψίζει όλη την απορία, την αμηχανία, έως και την αποστροφή που νιώθει ένας θεατής των εικαστικών, όταν βλέπει σπαρμένες εγκαταστάσεις με έτοιμα αντικείμενα, καθώς και βίντεο με ανοικονόμητες (και ανεικονικές, μετά από τόση επανάληψη) εικόνες: «Η τέχνη καταλήγει στη μη-έκθεση μη-έργων σε μη-γκαλερί – η αποθέωση της τέχνης ως μη-συμβάντος. Αντιστρόφως, ο καταναλωτής κινείται μέσα της για να τεστάρει τη μη-απόλαυσή του από τα έργα». Όσο για την πρωτοπορία, «δεν λειτουργεί πια, αφού το σύστημα είναι πάντα δύο επαναστάσεις μπροστά από εμάς». Άλλωστε, ένας από τους βασικούς στόχους της πρωτοπορίας επετεύχθη: η τέχνη εισέβαλε στη ζωή, αλλά σε τέτοιο βαθμό ώστε η τέχνη ως διακριτό αντικείμενο εξαφανίστηκε. Η πρωτοπορία, από το μένος της ενάντια στην (αστική, κυρίως) τέχνη, οδήγησε έπειτα από μερικές δεκαετίες στην ισοπέδωση. Αυτή είναι η ουσιαστική συνωμοσία της τέχνης: η συγχώνευσή της με την κοινότοπη πραγματικότητα. Ο ρόλος του κοινού και των ΜΜΕ Κατά τον Μποντριγιάρ, «όλες οι προσπάθειες για μια ριζική κινητοποίηση των μαζών είναι άχρηστες». Η αντίσταση των μαζών, τόσο στην πολιτιστική καλλιέργεια όσο και στην ενεργή πολιτική, είναι εκπληκτική. Προτού αρχίσουμε να μεμψιμοιρούμε, ας σχολιάσουμε αυτό το φαινόμενο. Φρονούμε ότι στην εποχή μας, η έλλειψη καλλιέργειας τέμνει εγκάρσια τις οικονομικές και κοινωνικές τάξεις. Και παρότι οι οικονομικά ανώτερες τάξεις έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες μόρφωσης, δεν χαρακτηρίζονται κατ’ ανάγκην από περισσότερη καλλιέργεια. Όταν ο Μπερλουσκόνι ήταν (ακόμα μόνο) επιχειρηματίας, έλεγε στους διαφημιστές των εταιρειών του να μην ξεχνούν ποτέ ότι απευθύνονται σε ανθρώπους επιπέδου γυμνασίου, και όχι με τους καλύτερους βαθμούς. Το τραγελαφικό ήταν ότι είχε δίκιο, αν εκλάβουμε το «γυμνάσιο» με τη μεταφορική σημασία. Διότι απευθύνονταν, όπως απευθύνονται και όλα τα ΜΜΕ σήμερα, κυρίως σε ανθρώπους πανεπιστημιακού επιπέδου, που είναι έξυπνοι και εκπαιδευμένοι, μα θλιβερά απαίδευτοι. Σαν να λέμε, σε γυμνασιόπαιδα με επικυρωμένες πλέον αφέλειες, μα χωρίς την αθωότητα. Στον κόσμο των ΜΜΕ, γράφει ο Μποντριγιάρ, πάσχουμε από ένα «συλλογικό σύνδρομο της Στοκχόλμης»: είμαστε όμηροι του κόσμου των πληροφοριών, στον οποίον παραδιδόμαστε σχεδόν ηθελημένα. Άραγε το πράγμα πέτυχε επειδή το χρειαζόμασταν ή επειδή μας ανάγκασαν να το χρειαζόμαστε; Ζήτημα τεράστιο, όπως και η «στρατηγική αδιαφορία» του κοινού την οποία προτείνει ως θετική κίνηση ο στοχαστής. Μα όχι του παρόντος. Η τέχνη της Μορφής και η μορφή της Τέχνης «Ο κόσμος της τέχνης δεν πιστεύει πια βαθιά σε ένα πεπρωμένο της τέχνης». Κατά τον Μποντριγιάρ, το πρόβλημα είναι ότι η τέχνη, από Μορφή, έγινε Αξία. Η τέχνη ως Μορφή έχει ένα πεπρωμένο, που τώρα μοιάζει να έχει εξαφανιστεί. Αντιθέτως οι αξίες, όντας ιστορικές, αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και αγοραπωλησίας. Σήμερα αυτή η Μορφή έχει νόημα αν πάρει τη «μορφή της θεμελιώδους σαγήνης». Αυτή η σαγήνη θα πείθει ότι η πραγματικότητα δεν έχει καταλάβει τα πάντα και ότι υπάρχει ακόμα μια κόγχη ψευδαίσθησης όπου η τέχνη μεταμορφώνεται και από εκεί μας κλείνει το μάτι. Ο Πύργος της Βαβέλ, ισχυρίζεται ο Μποντριγιάρ, δεν είναι μια θεϊκή τιμωρία, αλλά ένα θεϊκό δώρο. Το αίνιγμα, το μυστήριο, η μοναδικότητα, η σαγήνη, είναι αυτά που θα πρέπει να δημιουργηθούν ή να ανακαλυφθούν σε νέα Μορφή. Πανάξια παραδείγματα που φέρνει ο Μποντριγιάρ από τη μεταπολεμική τέχνη; Τον Μπέικον στη ζωγραφική (βλ. εικόνα), τον Μπάλαρντ στη λογοτεχνία, τον Γκροτόφκσι στο θέατρο, τον Λιντς στον κινηματογράφο. Ευτυχώς, υπάρχουν κι άλλα. Σώζεται η τέχνη;«Η σημερινή τέχνη στο σύνολό της είναι απλώς η μεταγλώσσα της κοινοτοπίας». Αν ισχύει αυτή η θέση του Μποντριγιάρ, τότε ένα σύγχρονο έργο τέχνης πρέπει μεταξύ άλλων να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: «σοκ, παραδοξότητα, έκπληξη, αγωνία, ρευστότητα». Δεν γίνεται παρα να κινείται στα «όρια της μηδαμινότητας, να ανιχνεύει το μεταίχμιο της κενότητας στα όρια της κενότητας». Έχουν νόημα όλα αυτά ή μήπως είναι γαλλικές εκκεντρικότητες; Έχουν ουσιαστικό νόημα, διότι το ζήτημα δεν είναι απλώς να κάνει κανείς τέχνη με τον παλαιό τρόπο για να αποδεικνύει ότι ακόμα υπάρχει (ο ίδιος, η τέχνη, το νόημα, κ.λπ.), αλλά να έχει απορροφήσει τον καλλιτεχνικό μηδενισμό και να ξεκινά από αυτόν με στόχο να τον υπερβεί. Αν (κάνει πως) δεν τον βλέπει, τότε καταλήγει στον επαρχιωτισμό. Ο Μποντριγιάρ δεν είναι ένας κριτικός τέχνης, αλλά ένας ανθρωπολόγος του παγκοσμιοποιημένου κόσμου. Η αποκλίνουσα σκέψη του δεν αποβλέπει στο να καταγγείλει τη σύγχρονη τέχνη, τάχα για να υπερασπιστεί τις κλασικές αισθητικές αξίες, αλλά στο να δείξει ότι τα αξιοδοτικά και νοηματοδοτικά δίπολα που στήριζαν τον Δυτικό κόσμο έχουν μάλλον ισοπεδωθεί. Το πρόβλημα της σύγχρονης τέχνης, ισχυρίζεται ο Μποντριγιάρ, δεν είναι στενά καλλιτεχνικό, αλλά ευρύτερα ανθρωπολογικό. Η ανώδυνη τέχνη Τα παραπάνω ισχύουν για όλες τις τέχνες. Το βασικό πολιτισμικό χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι ότι τα πάντα συνδυάζονται με τα πάντα. Αν λοιπόν ως δήθεν πολυτάλαντοι καλλιτέχνες μετατρεπόμαστε σε ανθρώπους-ορχήστρες, τότε καταλήγουμε να παίζουμε όλα τα όργανα φάλτσα, όντας ημιμαθείς εφ’ όλης της ύλης. Μόνο το σύγχρονο θέατρο να κοιτάξει κανείς (με το θέατρο του Αρτό ολοκληρώνεται το βιβλίο του Μποντριγιάρ), βλέπει ότι ηθοποιοί παίζουν τους συγγραφείς, πανεπιστημιακοί και λογοτέχνες παίζουν τους ηθοποιούς, κριτικοί παίζουν τους δραματουργούς, σκηνοθέτες παίζουν τους θεούς κ.ο.κ. Άλλο όμως η πολυπραγμοσύνη, κι άλλο η τσαλαβούτα. Όσο για τους θεατές, αυτοί πλέον βγάζουν στη φόρα του Διαδικτύου τα σώψυχά τους, ανώνυμα. Το παλαιό ερώτημα, «να κατέβει ο Καλλιτέχνης στον Λαό ή να ανέβει ο Λαός προς τον Καλλιτέχνη;» λύθηκε στην εποχή μας διά της μεθόδου του πολτού: όλα τα μέρη συγχωνεύονται λίγο κάτω από τη μέση. Αυτή είναι η «οσιοποίηση του ανθρώπου χωρίς ιδιότητες. Ένα γιγάντιο βήμα προς τον δημοκρατικό μηδενισμό», γράφει ο Μποντριγιάρ. Τώρα βιώνουμε τις συνέπειες, άλλοτε με το γλυκό και άλλοτε με το στανιό. Κατά τον Χάιντεγκερ, δύο είναι οι Πτώσεις του ανθρώπου: η Πτώση από τον παράδεισο και η Πτώση στην κοινοτοπία. Η τέχνη της εποχής μας έχει διατηρήσει ένα παλαιό γνώρισμα: δεν προβληματίζει, δεν αναστατώνει, δεν ενοχλεί. Είναι μια τέχνη άτεχνη, εύκολη, αμελέτητη, ανώδυνη. Δεν διακρίνεται, εξού και διαχέεται αδιακρίτως, ενώ εμείς την αγοράζουμε σαν ένα ακόμα lifestyle αξεσουάρ. Μια τέχνη αθώα, δηλαδή ένοχη για την κοινοτοπία που μας πλήττει. Μια τέχνη κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή μας. [Σημείωση: όλα τα αποσπάσματα προέρχονται από το Jean Baudrillard, The Conspiracy of Art, Semiotext(e), 2005] πηγή: lamprakos.wordpress.com/art-αξία/ο-μποντριγιάρ-και-η-συνωμοσία-της-τέχν/, [Δημοσιεύτηκε στην εφημ. "Αξία", 20/8/2011]

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ]

........ΒΡΙΘΕΙ ΣΕ ΠΑΝΦΘΗΝΑ ΟΙΚΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΟΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ

........ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ

.........ΕΧΕΙ ΠΕΙΝΑΣΕΙ...ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΛΩΝΑΚΙ ΕΧΕΙ ΠΕΙΝΑΣΕΙ ΓΙΑΤΙ

.........ΓΙΑΤΙ Ο ΖΑΠΛΟΥΤΟΣ,ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΣ,ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΣ,ΣΑΔΙΣΤΗΣ,Λακές,ΔΗΜΙΟΣ

.........ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΤΟΥΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕ ΝΑ ΖΟΥΝ ΣΑΝ ΦΤΩΧΟΙ ΕΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ

........ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΥΣΩΡΕΥΜΕΝΟ ΠΛΟΥΤΟ,,ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΑΝ ΤΡΕΛΟΙ

........ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΞΕΦΟΡΤΩΘΟΥΝ ΑΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΜΑΛΦΗ................

.........ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΠΟΦΕΛΗΘΗΚΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕΡΙΚΟΥΣ

.........ΦΤΗΝΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ.....................................................

.........-ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ-

........ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΚΑΤΙ ΤΑΥΤΟΣΗΜΟ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ

.........ΤΟΥΣ ΜΙΞΟΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΑΝ ΟΙ

.........ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΝΑΖΙ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝ ΑΛΛΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.........

.........ΑΥΤΟΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΟΔΩΤΕΣ [ΜΟΝΟ ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ] ΓΙΑΤΙ ΗΑΝ ΓΕΡΜΑΝΟΙ

........ΠΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΑΣΑΝΙΣΟΥΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΕΝΩ

........Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΣΑΝΙΣΕΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

........ΜΕΣΩ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΡΩΜΩΝ [ΧΡΕΩΝ] ΠΟΥ ΚΑΝΟΝΙΚΑ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΑ ΧΡΩΣΤΑ.

ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑ ΜΑΡΞ ΑΝΙΣΟΜΕΡΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΩΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΒΑΘΜΙΔΑ ΠΟΣΟΣΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΦΟΡΩΝ ΑΝΑΜΑΣΑ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΕΣ ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΕΣ - ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ [ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ] ΦΟΡΟΥΣ ΤΣΙΜΠΗΜΕΝΟΥΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΔΕΥΤΕΡΟΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ & ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΩΝ ΔΙΚΟΛΑΒΙΚΩΝ ΠΑΤΕΝΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΥΠΗΡΞΑΝ ΦΥΣΙΚΑ ΤΟΥ ΕΝΦΥΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΥ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΙΚΑΙΩΣ ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΣ ΦΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΡΟΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΕΙΣΦΟΡΑΣ [ΣΥΜΦΟΡΑΣ] ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Η ΦΟΡΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ - -Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΛΛΗΛΟΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΛΥΠΤΩΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ[ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ} ΕΝΩ ΑΝΤΙΘΕΤΑ Ο ΛΑΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ Ο ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΘΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ...ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΝ ΥΠΗΡΕΤΗ ΣΑΜΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΤΑ ΒΡΙΣΚΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΕΙ..ΔΕΝ ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΠΟΛΕΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ [ΜΗ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ] ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΒΛΑΨΑΝ ΤΟ ΒΑΛΑΝΤΙΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΑΥΞΗΘΟΥΝ ΟΤΑΝ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΑΡΗΧΙΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ..[ΟΥΚ ΛΑΒΕΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ]-ΚΑΤΗΓΩΡΩ ΤΟΝ ΛΑΟ ΩΣ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΟΧΟ..ΕΝΑΝ ΛΑΟ ΑΞΙΟ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΤΟΥ...ΤΡΙΒΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΑΚΟΥΓΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΩΜΑΙ=[[ΕΝΑΣ ΒΛΑΚΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ]]-ΕΧΩ ΠΟΛΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ [ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΕΡΟΥΛΙΑ] ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΑΝ ΣΑΝ ΣΚΥΛΟΙ ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΝ ΚΑΙ ΞΑΦΝΟΥ ΗΡΘΕ Ο ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΣΤΑΧΤΟΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟ ΕΞΑΤΜΗΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΤΡΙΕΤΙΑ]

ΜΙΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΔΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΠΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ (Φενελόν) ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ..ΤΕΧΝΗ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΔΡΑΣΗ ΚΑΤΑΡΙΠΤΩΝΤΑΣ ΔΙΔΥΜΟΥΣ ΠΙΡΓΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΠΙΑ ΜΟΝΟ ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΕΡΦΟΡΜΑΝΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΡΕΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΣΤΕΣ..ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΣΤΟΚΧΑΟΥΖΕΝ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ ΟΤΙ Η ΡΗΞΗ ΤΩΝ ΠΥΡΓΩΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ

Πήτερ Μάρσαλ – "Απαιτώντας το αδύνατο-Η Ιστορία του Αναρχisμου
Έχουν
μαζευτεί εδώ και καιρό κάποια κείμενα ή αποσπάσματα βιβλίων που έχω
μεταφράσει(πάντως δεν διεκδικώ σε καμιά περίπτωση τον τίτλο του
μεταφραστή) και λέω να τα ποστάρω όλα, σημειώνοντας ότι για τυχόν λάθη
που μπορεί να έχουν γίνει δεν ευθύνονται οι πρωτότυπες εκδόσεις στα
αγγλικά αλλά το γεγονός ότι ΔΕΝ είμαι μεταφραστής.
Το
“Απαιτώντας το αδύνατο- Μια Ιστορία του Αναρχισμού” του Πήτερ Μάρσαλ
θεωρείται πλέον ένα από τα κλασικά βιβλία πάνω στην ιστορία και
τις ιδέες του Αναρχισμού, και ίσως το πιο περιεκτικό. Ο Νόαμ Τσόμσκυ
έχει δηλώσει ότι το προτείνει πάντα σε όποιον θέλει να έχει μια άποψη
για τις ιδέες του αναρχισμού. Μαζί με το “Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης” του
Ντανιέλ Γκερέν θεωρούνται τα πλέον περιεκτικά -τόσο στη γραφή όσο και
στο μέγεθος- ιστορικά έργα της ιστορίας των αναρχικών και των ιδεών
τους. Δυστυχώς λόγω του μεγέθους τους(εκτίμηση μου) δεν έχουν
μεταφραστεί στην Ελληνική γλώσσα.
Ακολουθεί η μετάφραση(χωρίς
επιμέλεια) της εισαγωγής του βιβλίου ενώ θα παρακαλούσα όποιον-α
ενδιαφέρεται, να επικοινωνήσει μαζί μου για την πιθανότητα μιας
ολοκληρωμένης συλλογικής μετάφρασης υπό τη μορφή pdf.
Εισαγωγή
Η ΑΝΑΡΧΙΑ
ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΣ, η συγκρότηση των απελπισμένων που πετώντας βόμβες εύχονται
το τέλος του πολιτισμού. Η αναρχία είναι το χάος, όταν ο νόμος και η
τάξη καταρρέουν και τα καταστροφικά πάθη των ανθρώπων εξεγείρονται. Η
αναρχία ειναι μηδενισμός, η εγκατάλειψη όλων των ηθικών αξιών και το
λυκόφως της λογικής. Aυτό είναι το φάντασμα της αναρχίας που στοιχειώνει
την έδρα του δικαστή και το υπουργικό συμβούλιο. Στη λαική φαντασία και
στη καθημερινή μας γλώσσα, η αναρχία σχετίζεται με τη καταστροφή και
την ανυποταγή αλλά και με τη χαλάρωση και την ελευθερία. Ο αναρχικός απ’
οτι φαίνεται βρίσκει καλή παρέα στους βάνδαλους, τους εικονοκλάστες,
τους άγριους, τους βάρβαρους και τους ρουφιάνους. Έχει αποθανατιστεί για
της επόμενες γενιές στη νουβέλα του Τζόζεφ Κόνραντ “Ο Μυστικός
Πράκτορας”(1907) ως ο φανατικός που προσβλέπει στη κατάρρευση των
κυβερνήσεων και της πολιτισμένης κοινωνίας.
Δεν αποτελεί
έκπληξη που ο αναρχισμός έτυχε αρνητικής δημοσιότητας. Είναι πολύ
συνηθισμένο να απορρίπτουμε το ιδεατό του για γνήσια ελευθερία ως
ουτοπικό στη καλύτερη των περιπτώσεων ή ακόμη χειρότερα, ως μια
επικίνδυνη χείμαιρα.
Οι αναρχικοί
απορίπτονται ως τρελοί υπονομευτές, ακαμπτοι εξτρεμιστές και
επικίνδυνοι τρομοκράτες από τη μια ή ως αφελείς ονειροπαρμένοι και
ευγενείς άγιοι απο την άλλη. Ο Αμερικανός πρόεδρος Θήοντορ Ρουσβελτ
διακήρυξε στο τέλος του προπερασμένου αιώνα πως : “O αναρχισμός είναι το
έγκλημα κατά ολόκληρου του ανθρώπινου γένους και όλη η ανθρωπότητα θα
πρέπει να ενωθεί ενάντια στους αναρχικούς”.
Για να
είμαστε ακριβείς μόνο μια μίκρη μειοψηφεία αναρχικών εφάρμοσε το τρόμο
ως μια επαναστατική στρατηγική και κυρίως στη δεκαετία του 1890, όταν σε
μια περίοδο πλήρους απελπισίας υπήρξε μια πλημυρίδα απο θεαματικές
βομβιστικές επιθέσεις και πολιτικές δολοφονίες. Αν και συχνά σχετίζεται
με τη βία, ιστορικά ο αναρχισμός υπήρξε μακράν λιγότερο βίαιος από άλλες
πολιτικές συγκροτήσεις, και εμφανίζεται σαν μια αναιμική νεολαία που
σπρώχνεται στην άκρη του δρόμου απο τις παρελαύνουσες ορδές των φασιστών
και των απολυταρχικών κομμουνιστών.
Δεν έχει το
μονοπώλιο στη βία και συγκρινόμενος με τον Εθνικισμό , το Λαικισμό και
τη Μοναρχία εχει υπάρξει σχετικά ειρηνικός. Περαιτέρω, ως μια παράδοση
που περικλείει σκεπτόμενους και ειρηνικούς ανθρώπους όπως ο Γκόντγουιν, o
Προυντόν, o Κροπότκιν, και ο Τολστόυ, με ευκολία μπορεί να απορριφθεί
σαν ενγενώς τρομοκρατικος και μηδενιστικός. Από τους κλασικούς
αναρχικούς μόνο ο Μπακούνιν εξύμνησε τη ποίηση της καταστροφής στα
πρότερα έργα του και αυτό διότι όπως πολλοί άλλοι στοχαστές και
καλλιτέχνες ένιωσε ότι πρώτα ήταν απαραίτητο να καταστραφεί το παλιό για
να γεννηθεί το νέο.
Η κυρίαρχη
γλώσσα και κουλτούρα σε μια κοινωνία τείνει να ανακλά τις αξίες και τις
ιδέες αυτών που είναι στην εξουσία. Οι αναρχικοί πιο πολύ από τους
περισσότερους υπήρξαν θύματα της τυρανίας στενών εννοιών, και
παγιδεύτηκαν σε αυτό που οΤόμας Πέην αποκάλεσε “Η Βαστίλη της λέξης”.
Αλλά είναι εύκολο να δούμε γιατί οι εξουσιαστές φοβούνται την αναρχία
και “ταμπελώνουν” τους αναρχικούς ως καταστροφικούς φανατικούς. Γιατί
αμφισβητούν τα ίδια τα θεμέλια της εξουσίας τους. Η λέξη “anarchy”
προέρχεται από την Ελληνική λέξη “αναρxία”που σημαίνει την ύπαρξη “χωρίς
αρχηγό” αλλά συνήθως μεταφράζεται και ερμηνεύεται ως “χωρίς
εξουσιαστη”. Από την αρχή, ήτανε λογικό για τους εξουσιαστές να λένε στα
αντικείμενα τους ότι χωρίς την εξουσία τους θα επέρχονταν ο όλεθρος.
Όπως έγραψε ο Γέητς :”Πράγματα καταρρέουν,το κέντρο δεν μπορεί να
κρατήσει, και μόνο αναρχία εξαπολυεται στο κόσμο”.
Kατά τον
ίδιο τρόπο, οι υποστηρικτές του νόμου επιχειρηματολογούν πως ένα κράτος
δίχως νόμους θα σήμαινε αβεβαιότητα, ατιμωρησία και βία. Άρα οι
κυβερνήσεις και οι νόμοι είναι απαραίτητα για τη διατήρηση της τάξης και
της ηρεμίας.
Αλλά έγινε
ολοένα και πιο ξεκάθαρο σε γενναίους και ανεξάρτητους διανοούμενους ότι
ενώ τα Κράτη και οι κυβερνήσεις θεωρητικά αποσκοπούσαν στο να αποτρέπουν
την αδικία, στην ουσία διαιώνιζαν την καταπίεση και την ανισότητα. Το
Κράτος με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, το νόμο, τη δικαιοσύνη,
τις φυλακές και το στρατό έφτασε να θεωρήται όχι ως η θεραπεία, αλλά ως
πρωταρχικό αίτιο της κοινωνικής αταξίας. Τέτοιοι ανορθόδοξοι στοχαστές
πήγαν ακόμα παραπέρα με το να υπονοήσουν το εξής εξωπραγματικό, πως μια
κοινωνία χωρίς εξουσιαστές δεν θα υποχωρούσε σε μια κατάσταση χαοτικής
ακυβερνησίας, αλλά ίσως παρήγαγε τη πιο επιθυμητή μορφή μιας εύτακτης
ανθρώπινης ύπαρξης.
Το “κράτος
τη φύσης”, η κοινωνία δίχως κυβέρνηση, δε χρειάζεται τελικά να είναι ο
εφιάλτης του Χόμπς, αυτός του μόνιμου πολέμου όλων εναντίων όλων, αλλά
μάλλον μια κατάσταση ειρηνικής και παραγωγικής διαβίωσης. Σαφώς θα
έμοιαζε πιο κοντά στο κράτος της φύσης του Λόκ, στο οποίο οι άνθρωποι
ζούν από κοινού σε ένα κράτος “τέλειας ελευθερίας στο να καθορίζουν τις
πράξεις τους”, στα πλαίσια ενός νόμου της φύσης, και “ζούν σύμφωνα με
τη λογική, δίχως ένα κοινό προιστάμενο στη γη με την εξουσία να κρίνει
ανάμεσα τους”. Oι αναρχικοί μόνο αποφεύγουν τη πρόταση του Λόκ, ότι σε
μια τέτοια κατάσταση η απόλαυση τη ζωής και της ιδιοκτησίας θα ήταν
απαραίτητα αβέβαιη η άβολη.
Για αυτό το
λόγο, ο Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, ο πρώτος αυτο-αποκαλούμενος αναρχικός,
γράφοντας το δέκατο ένατο αιώνα, διατύπωσε το ακόλουθο παράδοξο: “Η
Αναρχία είναι Τάξη”. Αυτή η επαναστατική εισαγωγή του, αντηχεί έκτοτε,
γεμίζοντας με φόβο τους εξουσιαστές μιας και μπορεί να ξεπεραστούν, και
εμπνέει τους αλοτριωμένους και τους σκεπτόμενους με ελπίδα, μιας και
μπορούν να φανταστουν μια εποχή που μπορεί και να είναι ελεύθεροι να
κυβερνήσουν τους εαυτούς τους.
Το ιστορικό
αναρχικό κίνημα έφτασε στο υψηλότερο σημείο του μέχρι σήμερα σε δύο από
τις μεγαλύτερες επαναστάσεις του εικοστού αιώνα – τη Ρωσική και την
Ισπανική. Στη Ρωσική Επανάσταση, οι αναρχικοί προσπάθησαν να δώσουν
νόημα στο σύνθημα “Όλη η εξουσία στα σοβιέτ”, και σε πολλές περιοχές,
ιδίως στην Ουκρανία, εγκαθίδρυσαν ελεύθερες κομμούνες.
Αλλά ενώ οι
Μπολσεβίκοι συγκέντρωναν τις δυνάμεις τους, οι αναρχικοί άρχισαν να
χάνουν έδαφος. Ο Τρότσκυ ως επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού, συνέτριψε
το αναρχικό κίνημα με ηγέτη το Νέστορ Μάχνο στην Ουκρανία, και
κατέστειλε τη τελευταία ελευθεριακή επανάσταση ναυτικών και εργατών,
γνωστή ως “Ανταρσία της Κροστάνδης” στα 1921.
Μακράν το
μεγαλύτερο αναρχικό πείραμα έλαβε χώρα στην Ισπανία τη δεκαετία του
1930. Στο ξεκίνημα του Ισπανικού Εμφυλίου, χωρικοί κυρίως από την
Ανδαλουσία, την Αραγωνία και τη Βαλένθια, οργάνωσαν με οίστρο ενα δίκτυο
απο κολεκτίβες σε χιλιάδες χωριά. Στην Καταλωνία, το πιο ανεπτυγμένο
βιομηχανικά μέρος της Ισπανίας, αναρχικοί διαχειρίζοταν τις βιομηχανίες
μέσω εργατικών κολεκτίβων, βασισμένων στις αρχές της αυτοδιαχείρησης. Ο
Τζώρτζ Όργουελ έχει αφήσει μια αξιωσημείωτη καταγραφή της επαναστατικής
ατμόσφαιρας στο βιβλίο του “Προσκήνημα στη Καταλωνία”(1938). Όμως η
ανάμειξη της φασιστικής Ιταλίας και Γερμανίας στο πλευρό του Φράνκο και
των ανταρτών του, και η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης να μειώσει την
ήδη περιορισμένη παροχή οπλισμού μέσω των κομμουνιστών, σήμαινε πως το
πείραμα ήταν καταδικασμένο. Κομμουνιστές και αναρχικοί πολέμησαν μεταξύ
τους στη Βαρκελώνη το 1937, και ο Φράνκο θριάμβευσε σύντομα μετά.
Εκατομμύρια Ισπανών αναρχικών πέρασαν στη παρανομία η έχασαν το δρόμο
τους.
Ο Δεύτερος
Παγκόσμιος Πόλεμος που ακολούθησε διέλυσε το διεθνές αναρχικό κίνημα,
και οι πιο αφοσιωμένοι περιορίστικαν στην κυκλοφορία μικρών περιοδικών
και τη καταγραφή περασμένων μεγαλείων. Μόνο η στρατηγική της πολιτικής
ανυπακοής του Γκάντι, που χρησιμοποιήθηκε για να εκδιώξει τους Άγγλους
από την Ινδία και το όραμα του για μια αποκεντροποιημένη κοινωνία
βασισμένη σε αυτόνομα χωριά, φάνηκε να δείχνουν κάποια φωτεινά σημεία
ελευθεριακής σκέψης. Όταν ο Τζώρτζ Γούντκοκ έγραψε τη δικιά του ιστορία
του αναρχισμού στις αρχές του 1960, μετά λύπης συμπέρανε ότι το αναρχικό
κίνημα ήταν ένας χαμένος σκοπός και ότι το αναρχικό ιδεώδες μπορούσε
πρωτίστως να μας βοηθήσει στο “να κρίνουμε τη κατάσταση μας και να δούμε
τους στόχους μας”. Επίσης ο ιστορικός Τζέημς Τζόλλ πρόσθεσε την δικιά
του ελεγειακή νότα σύντομα μετά και ανακοίνωσε την αποτυχία του
αναρχισμού ως μιας σοβαρής πολιτικής και κοινωνικής δύναμης”, ενω ο
κοινωνιολόγος Ίρβαιν Χόροβιτζ επιχειρηματολόγησε λέγοντας πως “ήταν
καταδικασμένος απο την αρχή σε αποτυχία”.
Τα γεγονότα
σύντομα τους απέδειξαν λάθος. Ο αναρχισμός σαν ενα ηφαίστιο αξιών και
ιδεών ήταν ανενεργός και όχι εξαφανισμένος. Η δεκαετια του
εξηντα γνώρισε μια αξιοσημειωτη αναγενηση αν και σε μια
πρωτοεμφανιζομενη και πιο εξαπλωμένη μορφη. Πολλα απο τα θεματα της Νεας
Αριστερας – η αποκεντρωση, η κατοχή του ελεγχου απο τους εργατες, η
συμμετοχικη δημοκρατια – ήταν κεντρικές αναρχικές προτεραιοτητες. Bαθια
σκεφτομενοι Μαρξιστες οπως ο E.Π. Τόμσον ξεκίνησαν να αποκαλουν τους
εαυτους τους “ελευθεριακους σοσιαλιστες” ωστε να αποστασιοποιηθούν απο
τις απολυταρχικες τακτικες των κομματων της πρωτοπορίας. Η αναπτυξη της
αντικουλτουρας, βασισμενη στην ατομικοτητα, τη κοινότητα, και την
απολαυση, εξεφραζε μια βαθεια αναρχικη ευαισθησια, αν οχι
μια αυτό-συνηδητή γνωση. Για μια ακομα φορα εγινε ρεαλιστικο το να
απαιτεις το ακατόρθωτο.
Κουρασμένοι
απο τους απρόσωπους μονολιθικούς θεσμούς, το κενο παραπλανητικο λογο των
πολιτικων καριερας, και τη γκριζα εργασιακη μονοτονια,
η δυσαρεστημένη νεολαία ύψωσε τη μαύρη σημαία σε Λονδίνο,
Παρισι, Άμστερνταμ, Βερολινο, Σικαγο, Πολη του Μεξικο, Μπουενος Αιρες
και Τοκυο. Οι μαθητικές εξεγερσεις του 1968 ειπηρξαν ελευθεριακης
εμπνευσης. Στο Παρισι οι αφίσες στους δρομους παραδοξως διακυρησαν “Να
ειστε ρεαλιστες, απαιτητε το ακατόρθωτο”, “Απαγορευεται να απαγορευεις”
και “Η φαντασια στην Εξουσια”.
Οι
Καταστασιακοί καλουσαν για ενα εκτεταμενο μετασχηματισμο
της καθημερινότητας. Οι Provos και οι Kabouters στην Ολλανδια συνεχιζαν
τη παράδοση της δημιουργικης αντιπαραθεσης. Οι αυθορμητες εξεγερσεις
και αντιπαραθέσεις αυτης της περιοδου εδειξαν ποσο ευαλωτα θα μπορουσανε
να ειναι τα συνχρονα συγκεντρωτικα Κρατη.
Οι ιστορικοί κράτησαν
σημειωσεις. Tο “L’Anarchisme: de la doctrine a l’action(1965), του
Ντανιέλ Γκερέν αντανακλασε αλλα και βοηθησε να αναπτυχθει μια
ελευθεριακή ευαισθησία τη δεκαετία του ’60: εγινε best seller και
μεταφραστηκε σε πολλές γλωσσες. Ο Γκερέν κατεληξε οτι μπορει να υπαρξει
Κρατικος κομμουνισμός, αλλα οχι αναρχισμος ο οποιος ήταν εκτός των
αναγκών του σύγχρονου κόσμου. και αισθάνθηκε οτι η προβλεψη του
επαληθευτηκε πληρως απο τα γεγονότα της Πραγας και του Παρισιου το 1968.
Ο Τζόλ υποχρεωθηκε να αναγνωρίσει οτι ο αναρχισμος συνεχιζε να ειναι
μια ζωντανη παραδοση και οχι μονο ψυχολογικού η ιστορικου ενδιαφεροντος.
Ο Γούντοκ επισης εξομολογηθηκε οτι υπήρξε βιαστικος στο να ανακυρηξει
τον αναρχισμο ενα βημα πριν το θανατο. Σαφώς, βρισκοτανε μακρια απο τον
επιθανατιο ρονχο του και ειχε γινει “ενας Φοίνικας σε μια αφυπνηζομενη
ερημο”.
Ο αναμενόμενος μετασχηματισμος
της καθημερηνοτητας δεν ηρθε στη δεκαετια του ’70, αλλα η επιροη των
αναρχικων συνεχισε να αποκαλυπτεται σε πολλα πειράματα επανω στη ζωη σε
κοινοτητες στην Ευρωπη και τη Νοτια Αμερικη στα οποια επιχειρήθηκε να
δημιουργηθουν ελευθερες ζωνες μεσα στα Εταιρικα Κρατη.
Το κίνημα για
τον ελενγχο στα χερια των εργατων και την αυτοδιαχειρηση αντηχούσε τις
αρχες του αναρχο-συνδικαλισμου. Τα κινηματα ειρηνης και γυναικών ειχανε
εντυπωσιαστει απο την αναρχικη κριτικη στη κυριαρχια και την ιεραρχία,
και ειχανε υιοθετησει σε διαφορους βαθμους την αναρχικη εμφαση στην
αμεση δράση και τη συμμετοχικη δημοκρατια. Το κινημα των Πρασινων
ειναι αναρχικό στην επιθυμια του να αποκεντροποιησει την οικονομια και
να αποδομήσει τη προσωπικη και πολιτικη εξουσια. Αναρχικοι εχουν
επιρεασει τα πεδια της εκπαιδευσης, των συνδικατων, του κοινοτικου
σχεδιασμου και της κουλτούρας.
Η πρόσφατη ταση
προς πιο στρατικοποιημενες, συγκεντρωτικες και
μυστικοπαθεις κυβερνήσεις δημιουργησε ενα αντι-κινημα ανθρωπων που
αμφισβητουν την εξουσία και επιμενουν να σκεφτονται για τους εαυτους
τους.
Στα απομεινάρια των
ολοκληρωτικων σοσιαλιστικων καθεστώτων, υπάρχει μια διαδεδομένη
απαίτηση για περισσότερο αυτό-προσδιορισμό και θεμελιώδεις ελευθερίες.
Στις ανεξάρτητες δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ο ρόλος του
Κράτους έχει έρθει και πάλι στη συζήτηση, και νέοι ριζοσπάστες διαβάζουν
Μπακούνιν και Κροπότκιν για πρώτη φορά. Πρίν την επέμβαση των τάνκς, οι
-μαθητικής έμπνευσης- διαδηλώσεις στη Κίνα το Μάιο του 1989 έδειξαν τις
δημιουργικές πιθανότητες της μή-βίαιης άμεσης δράσης και οδήγησαν σε
καλέσματα για αυτόνομα συνδικάτα και αυτοδιαχείρηση στα αναρχικά
πρότυπα.
Στη Δύση,
πολλοί από τη Δεξιά στράφηκαν επίσης στους αναρχικούς στοχαστές για
έμπνευση. Ενα νέο κίνημα υπέρ του αναρχο-καπιταλισμού αναδύθηκε το οποίο
ήθελε την απορύθμιση ης οικονομίας και να δώσει ένα τέλος στον
κυβερνητικό παρεμβατισμό. Αν και στη πραξη εκαναν το αντιθετο, η
πρωθυπουργος της Βρετανίας Μαργκαρετ Θατσερ προσπαθησε να “οπισθοχωρισει
τα συνορα του κράτους”, ενω στις Η.Π.Α. ο προεδρος Ροναλντ Ρηγκαν ηθελε
να τον θυμουνται πρωταρχικά για το οτι “ξεφορτωθηκε τη κυβερνηση απο
τις πλατες των ανθρώπων”. Το Φιλελευθερο κομμα το οποιο ωθησε αυτες τις
ιδεες παραπερα, εγινε το τριτο μεγαλυτερο κομμα στις Ηνωμενες Πολιτειες
τη δεκαετια του 1980.
Ειναι
ξεκάθαρη πρόθεση αυτού του βιβλίου να αναδείξει την ύπαρξη μιας μεγάλης
αναρχικής παράδοσης η οποία προσφέρει πολλές ιδέες και αξίες σχετικές με
τα σύγχρονα θέματα και προβλήματα. Δεν έχει σκοπό, όπως πολλές άλλες
μελέτες του αναρχισμού, να είναι μια μεταμφιεσμένη μορφή προπαγάνδας,
επιτιθέμενη στις Μαρξιστικές και Φιλελεύθερες κριτικές, μόνο και μόνο
για να θεμελιώσει την ιστορική σημασία και σύνδεση του αναρχισμού. Ουτε
προσφερει, οπως η προσφατη δουλειά του David Miller, εναν απολογισμο
του αναρχισμου ως ιδεολογια, ως ενα κατανοητό δογμα που εκφραζει τα
συμφεροντα μια κοινωνικης ομαδας.
Το
“ Απαιτώντας το Ακατορθωτο” ειναι πρωτίστως μια κριτική ιστορία των
αναρχικών ιδεών και κινημάτων, αναζητώντας την προέλευση και ανάπτυξη
τους, απο τους αρχαίους πολιτισμούς μέχρι σήμερα. Eξετάζει
συγκεκριμένους στοχαστές αλλά δε θεωρεί τις δουλειές τους ως
αυτο-αναφορικά και ολοκληρωμένα κείμενα.
Προσπαθεί να
τοποθετήσει τους στοχαστές και τα έργα τους σε ενα συγκεκριμένο
ιστορικό και προσωπικό πλαίσιο αλλά και ως μέρος των ευρύτερων
παραδόσεων.
Το από που
μπορεί κάποιος να ξεκινήσει και να τελειώσει σε μια τέτοια μελέτη είναι
προφανώς υπο συζήτηση. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως η μελέτη
του αναρχισμού θα έπρεπε να ξεκινήσει με τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, τον
πρώτο αυτο-αποκαλούμενο αναρχικό, και να περιοριστεί μόνο στους
επόμενους στοχαστές που αποκάλεσαν τους εαυτούς τους αναρχικούς. Από μια
τέτοια μελέτη θα έπρεπε υποθετικά να εξαιρεθει ο Γκόντγουιν, ο οποιος
θεωρείται συνήθως ο πρώτος μεγάλος αναρχικός στοχαστής, όπως και o
Τολστόυ, ο οποίος ήταν επιφυλακτικός στο να αποκαλεί τον εαυτό του
αναρχικό, εξαιτίας των αρνητικών συνειρμών της λέξης επί των ημερών του.
Θα έπρεπε επίσης να περιορίσει τον εαυτό του σε συγκεκριμένες περιόδους
της ζωής των πιο σημαντικών στοχαστών.
Ο Προυντόν,
για παράδειγμα, προς το τέλος της ζωής του υποχώρησε απο τον αναρχισμό,
και ο Μπακούνιν και o Κροπότκιν συστρατεύθηκαν κάτω απο το αναρχικό
λάβαρο στην ωριμότητα τους.
Γενικά,
προσδιορίζω ως αναρχικό αυτό το άτομο το οποίο απορρίπτει όλες τις
μορφές της εξωτερικής κυβέρνησης και το κράτος, και πιστεύει ότι η
κοινωνία και τα άτομα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα χωρίς
αυτούς.
Ο φιλελεύθερος από την άλλη είναι αυτός ο οποίος έχει την ελευθερία ως υπέρτατο αγαθό και

θα ήθελε να περιορίσει τη δύναμη της κυβέρνησης στο ελάχιστο κι αυτό σε ότι αφορά την ασφάλεια.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αναρχικού και φιλελεύθερου είναι λεπτή,
και
στο παρελθόν οι δύο όροι έχουν χρησιμοποιηθεί εναλλακτικά ο ένας για
τον άλλο. Άλλα ενώ όλοι οι αναρχικοί είναι φιλελεύθεροι, όλοι οι φιλελεύθεροι
δεν είναι αναρχικοί. Ακόμα και έτσι, είναι μέλη της ίδιας φατριας,
μοιράζονται τους ίδιους απογόνους και έχουν πολλές ομοιότητες. Και κάποιες φορές σχηματίζουν δημιουργικές ενώσεις.
Σε αυτή τη μελέτη έχω ακολουθήσει το
παράδειγμα του Kropotkin ο οποίος, στο διάσημο άρθρο του για την
Encyclopaedia Britannica(1910), εντοπίζει την αναρχική “τάση” πίσω,
μέχρι το Λάο Τζού και τον αρχαίο κόσμο. Είμαι πρόθυμος να θεμελιώσω τους
δικαιολογημένους ισχυρισμούς για μια αναρχική παράδοση αφού ο
αναρχισμός δεν εμφανίστηκε απότομα τον δέκατο ένατο αιώνα και μόνο οταν
κάποιος αποφάσισε να αποκαλέσει τον εαυτό του αναρχικό. Θα ήθελα επίσης
να ξεσκεπάσω αυτό που ο Μάρρευ Μπουκτσίν αποκάλεσε “μια κληρονομιά
ελευθερίας” και να ξανασχηματίσω μια ακτή ελευθεριακής σκέψης που έχει
καλυφθεί η αποκρυφθεί κατά το παρελθόν απο την κυρίαρχη εξουσιαστική
κουλτούρα. Πρωταρχικα περιορισα τον εαυτο μου στους στοχαστες; ποιητες
σαν το Shelley και συγγραφεις σαν τους Φράντς Κάφκα, Β. Traven και
Ούρσουλα Λε Γκέν που εκφραζουν μια βαθεια αναρχική ευαισθησία τους έχω
αφήσει με επιφυλακτικότητα έξω και η πλουσια φλεβα της αναρχικης τεχνης
ακουμπήθηκε μονο. Τα κινητρα μου πηγαζουν πρωταρχικα απο τη θεληση μου
να δειξω την εκταση και το βαθος της αναρχικης φιλοσοφιας και να αποβαλω
την λαϊκή προκαταληψη οτι η αναρχικη παραδοση δεν εχει παραξει
στοχαστες πρώτου μεγεθους.
Το
“Απαιτώντας το Ακατορθωτο” έχει ως σκοπό το να είναι μια ιστορία της
αναρχικής σκέψης και δράσης. Ενώ επιχειρεί να τοποθετήσει τους στοχαστές
και τις ιδέες στο ιστορικό και κοινωνικό τους πλαίσιο, η έμφαση που θα
δοθεί θα είναι στην ανάπτυξη του αναρχισμού σε ένα πλούσιο, βαθύ και
αυθεντικό σώμα ιδεών και αξιών. Θα πρέπει να είναι λοιπόν ιστορικού αλλά
και φιλοσοφικού ενδιαφέροντος. Δεν έχει γραφτεί με σκοπό τη προπαγάνδα,
αλλά οι δικές μου συμπάθειες δίχως άλλο θα λάμψουν στο δρόμο.
Μια μελέτη
του αναρχισμού θα δείξει ότι η διάθεση για ελευθερία δεν είναι μόνο ένα
κεντρικό μέρος της συλλογικής μας εμπειρίας αλλά ανταποκρίνεται σε ένα
βαθύ ανθρώπινο συναίσθημα. Η ελευθερία είναι απαραίτητη για
την αυθεντική σκέψη και δημιουργικότητα. Είναι επίσης και
μια φυσική επιθυμία εφόσον μπορούμε να δούμε πως σε κανένα ζώο δεν
του αρέσει να μπαίνει σε κλουβί και όλα τα συνειδητά όντα
απολαμβάνουν την ελεύθερη ικανοποίηση των επιθυμιών τους.
Ο αναρχισμός περαιτέρω αναζητά στη κοινωνική ζωή ότι φαίνεται να λειτουργεί στη φύση:

το κάλεσμα για αυτό-διαχείριση στη κοινωνική ζωή αντικατοπτρίζει την αυτό-ρύθμιση και αυτό-οργάνωση της ίδιας της φύσης.
O αναρχισμός απορρίφθηκε από τους αντιπάλους του ως γελοίος
και παράλογος. Οι Εξουσιαστικοί Μαρξιστές αντηχούν τον Λένιν και
τον απορρίπτουν μαζί με άλλες μορφές “ αριστερού” κομμουνισμού ως μια
“ βρεφική διαταραχή”.
Από αυτή τη σκοπιά βρίσκουν παρέα στους ορθόδοξους Φροϋδικούς που πιστεύουν οτι

ο πολιτισμός μπορεί να υπάρξει μόνο στη βάση της εκτεταμένης απώθησης των ενστικτωδών ορμών.
Υπονοείται ότι οι αναρχικοί προβάλουν στο κράτος όλο το μίσος που
ένιωσαν για
την πατρική εξουσία. Έτσι μια σοβαρή ηθική και κοινωνική φιλοσοφία υποβαθμίζεται σε
μια πατροκτόνα ευχή με άσχημο τέλος η απορρίπτεται ως
μια μορφή θεραπείας βρεφικής νεύρωσης. Ισχυρίζονται περεταίρω οτι
ο αναρχισμός υπολείπεται φιλοσοφικής βάσης και η έκκληση
του είναι θεμελιωδώς συναισθηματική.
Αν αυτοί οι
ισχυρισμοί είναι ακριβείς, θα ήταν δύσκολο να
εξηγηθεί γιατί μερικά από τα καλύτερα μυαλά αυτού του αιωνα, οπως ο
Μπέρτραντ Ράσελ και ο Νόαμ Τσόμσκυ εξέλαβαν την αναρχική φιλοσοφία τόσο
σοβαρά, ακόμα και αν δεν ενστερνίσθηκαν πλήρως τα συμπεράσματα της.
Θα αποδεικνυόταν επίσης δύσκολη η καταγραφή της ευρείας επιρροής του
αναρχισμού σαν ένα κοινωνικό κίνημα αυτό τον αιώνα, ιδίως στην Ισπανία,
αν δεν προσέφερε μια λογική και χρήσιμη απάντηση σε συγκεκριμένες
ιστορικές συνθήκες. Mακριά από το να είναι ουτοπικός η αταβιστικός, ο
αναρχισμός μάχεται ευθέως με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα
και οι κοινότητες τόσο στις εξελιγμένες βιομηχανικές κοινωνίες όσο και
στις αγροτικές.
Η
συνεχιζόμενη έλξη που ασκεί ο αναρχισμός πιθανότατα εντοπίζεται στην
αδιάκοπη συσχέτιση του με τις λογικές αλλά και συναισθηματικές
παρορμήσεις που βρίσκονται βαθιά στο καθένα μας. Είναι ταυτοχρόνως
άποψη, τρόπος ζωής αλλά και κοινωνική φιλοσοφία. Αντιπροσωπεύει μια
επεξηγηματική ανάλυση των ήδη υπαρχόντων θεσμών και πρακτικών, και την
ίδια στιγμή προσφέρει την προοπτική για μια ριζοσπαστικά
μετασχηματισμένη κοινωνία. Πάνω από όλα διαφυλάσει τη μαγευτική ιδέα της
προσωπικής αλλά και κοινωνικής ελευθερίας -και με
την αρνητική έννοια της απελευθερωσης απο ολα τα εξωτερικα δεσμα και
την επιβαλλόμενη εξουσια – αλλα και με τη θετικη εννοια της ελεύθερης
απολαυσης της πληρους αρμονιας της υπαρξης.
Όποια και
να είναι η μελλοντική του επιτυχία ως ιστορικό κίνημα, ο αναρχισμός θα
παραμείνει ένα θεμελιώδες μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, γιατί το πάθος
για την ελευθερία είναι μια από τις πιο βαθιές μας ανάγκες και το όραμα
για μια ελεύθερη κοινωνία είναι ένα από τα παλαιότερα όνειρα μας.
Κανένα δεν μπορεί να κατασταλλεί πλήρως. Και τα δύο θα επιβιώσουν όλων
των εξουσιαστών και των Κρατών τους.

Αναρχισμός: εικονογραφημένος οδηγός, Clifford Harper

Eagainst

12/07/2014
Βιβλία, Βιβλιοθήκη

Leave a comment

Όπως όλες οι πραγματικά καλές ιδέες, η αναρχία είναι αρκετά απλή
όταν ασχοληθεί κανείς σοβαρά μαζί της-είναι ό,τι καλύτερο για τους
ανθρώπους το να ζουν χωρίς εξουσία, αποφασίζοντας μόνοι τους για τα
πράγματα που τους αφορούν, παρά να δέχονται διαταγές. Αυτό σημαίνει η
λέξη-"χωρίς κυβέρνηση". Συνήθως, οι περισσότεροι από εμάς το γνωρίζουν
αυτό ούτως ή άλλως (αν και υπάρχουν και κάποιοι ιδιόρρυθμοι στον κόσμο
οι οποίοι πραγματικά απολαμβάνουν το να καταπιέζονται)...

ΠαρουσίασηΗ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ δεν μπορεί να διαχωριστεί από την ιστορία
όλων των άλλων προοδευτικών εξελίξεων και όλων των βλέψεων για
ελευθερία. Αυτό λοιπόν που μας απομένει να εντοπίσουμε είναι η ευνοϊκή
ιστορική εκείνη στιγμή, όπου προβάλλει η συνείδηση της ελεύθερης ύπαρξης
που κήρυξαν οι αναρχικοί, αυτή που εξασφαλίζεται μόνο μετά την ολική
καταστροφή των θεμελίων της εξουσίας με την προϋπόθεση της ευρύτερης
δυνατής ανάπτυξης των κοινωνικών συναισθημάτων της αλληλεγγύης, της
αμοιβαιότητας και της αυταπάρνησης. Αυτή η συνείδηση εκδηλώθηκε με
διαφορετικούς τρόπους τόσο στην ιδιωτική ζωή των ατόμων, όσο και στην
κοινωνική συμπεριφορά ατόμων και ομάδων. Αρχικά δε, στην οικογένεια που
χωρίς αυτή θα ήταν αδύνατη η ανθρώπινη συνύπαρξη. (...) (Από την
παρουσίαση της έκδοσης)
ΠεριεχόμεναΙ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ - ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΕΩΣ ΤΟ 1789ΙΙ: ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΓΚΟΝΤΓΟΥΙΝ, ΟΙ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΙ, ΡΟΜΠΕΡΤ ΟΟΥΕΝ ΚΑΙ ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΤΟΜΣΟΝ, ΦΟΥΡΙΕ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΦΟΥΡΙΕΡΙΣΤΕΣΙΙΙ: Ο ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ, ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ. ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΣΤΟΧΑΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗIV: Ο ΠΡΟΥΝΤΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΥΝΤΟΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΧΩΡΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑV: Η ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΙΔΕΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΞ ΣΤΙΡΝΕΡ ΕΩΣ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΟ ΝΤΥΡΙΓΚ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΛΑΝΤΑΟΥΕΡVI:
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΙ. Η
ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ «ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗ». Ο ΑΝΣΕΛΜ ΜΠΕΛΓΚΑΡΙΚ, Ο ΝΕΑΡΟΣ ΕΛΙΖΕ ΡΕΚΛΙ, Ο
ΖΟΖΕΦ ΝΤΕΖΑΚ ΚΑΙ Ο ΕΡΝΕΣΤ ΚΕΡΝΤΕΡΟΥΑVII: Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΡΩΣΣΙΑ. ΟΙ ΚΑΤΑΛΑΝΙΚΕΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ. ΟΙ ΠΙ V
ΜΑΡΓΚΑΛ, Ο ΠΙΣΑΚΑΝΕ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ, ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΕΣ
ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1870VIII: Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΙΣΜΟΥ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΕ Ο ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΑΠΟ ΤΟ 1864 ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ 1868IX: ΟΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΑΠΟ ΤΟ 1869 ΕΩΣ ΤΟ 1872. Η
«ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ». ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ. Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΚΑΙ Ο
ΚΟΜΜΟΥΝΑΛΙΣΜΟΣΧ: Η ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΩΣ ΤΟ 1877 (ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΒΕΡΒΙΕ). ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΤΟ 1876 ΚΑΙ ΤΟ 1880ΧΙ:
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ. Ο ΠΙΟΤΡ ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ, Ο ΕΛΙΖΕ
ΡΕΚΛΙ. Ο ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1877 ΕΩΣ ΤΟ 1894ΧΙΙ: Ο ΑΝΑΡΧΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΡΙΚΟ ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ ΚΑΙ ΦΡΑΝΣΕΣΚΟ ΣΑΒΕΡΙΟ ΜΕΡΛΙΝΟ (1876-1932)ΧΙΙΙ:
Ο ΚΟΛΛΕΚΤΙΒΙΣΤΙΚΟΣ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ. Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ «ΧΩΡΙΣ
ΕΠΙΘΕΤΑ». Ο ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ. ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗ ΧΡΟΝΙΚΗ
ΠΕΡΙΟΔΟ 1870-1931ΧIV: ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ, ΣΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΙ ΒΕΛΓΙΟ ΜΕΤΑ ΤΟ 1880XV: ΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣXVI: ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ: ΡΩΣΙΑ - ΑΦΡΙΚΗ - ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ - ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗXVII:
Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ: ΕΜΙΛ ΠΟΥΖΕ ΚΑΙ ΦΕΡΝΑΝΤ
ΠΕΛΟΥΤΙΕ. Ο ΚΡΟΠΟΤΚΙΝ, Ο ΜΑΛΑΤΕΣΤΑ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ (1895-1914)XVIII:
Ο ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ 1895 ΕΩΣ ΤΟ 1914. ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ
1914-1934. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Λεπτομέρειες

Ξενόγλωσσος τίτλοςHISTOIRE DE L' ANARCHIE

An account of the Greek, Italian and other anarchists and radicals active in Egypt during the last decades of the 19th and the first decades of the 20th century. The first trade union in Egypt under the name Brotherhood of Workers founded in 1872 by Greek workers, most of which came from the island of Corfu.  The first anarchist publication in Egypt appeared in Alexandria, probably in 1877 with the title «Il Lavoratore» («The Worker") in Italian language.  In September 1878, Errico Malatesta leaves Naples to avoid internment. He goes to Alexandria, Egypt where there is a thriving community of Italian workers. Meanwhile, after King Umberto I assumes the throne of Italy, the republican Passamante unsuccessfully attempts to assassinate the new king. There is widespread repression throughout Italy, in particular, against the anarchists. A meeting of Italian patriots organized in Egypt to decry the act of Passamante, and in response the Italian workers begin to organize a demonstration in front of the Italian Consulate to salute Passamante and oppose the Italian patriots. Before this can take place however, Malatesta is arrested along with Alvina and Parini. Malatesta and Alvina are both deported. Parini though a native of Leghorn, was a long time resident of Egypt and managed to stay there.  Another Italian anarchist, Amílcare Tsipriani is arrested and imprisoned in Italy in 1881 for the killing of an Italian in Alexandria in 1867. This incident was previously ruled self-defence but was invoked by the Italian authorities to put Cipriani out of commission when during his revolutionary campaigning in 1881. Cipriani's imprisonment becomes a celebrated case across the left. Cipriani remained for a quite long time in Greece.  On April 1, 1882, Egyptian charcoal workers began a strike (the first in the history of the country1) against Suez Canal at Port Said company. The strike had strong anarchist participation, perhaps incitement.  During the same year the President of the Italian Workers Association in Alexandria sent a letter to the new government under Prime Minister Sami Pasha al-Barudi supporting the insurrection of Ahmad Orabi and denouncing foreign intervention.  In 1884 an anarchist review appeared under the title«La Questione Sociale» (“The Social Question"), in Italian language.  In 1890, the Patenta law is passed effectively ending the guild system in Egypt. The effect of this is a boost to labor activity in the country.  On 18 March 1894, the Egyptian Newspaper, Al-Hilal, reports the arrest of a Greek worker in Alexandria for distributing what the police call "anarchist leaflets". The leaflets call for workers to celebrate the anniversary of the Paris Commune and ends "Long Live Anarchy." (or "Long live Communism" according to another translation.) On October 1 1894 Greek workers employed by the Suez Canal Company go on strike. Sakellaridis Yannakakis establishes a shoemakers union. Greek physician Dr. A. Skouphopoulos is another well known agitator in this region. Under his leadership the International Labor Union of the Isthmus of Suez founded in 1918 after also an initiative of Mutual Brotherhood "The Phoenix", which was founded in 1908. Also in 1923 in Alexandria Skouphopoulos’ work "Old and New Ideas” released.  On October 1, 1894, Greek workers employed in Suez Canal went on strike with anarchist incitement. During the same year, International Association of Cigarette Makers founded in Cairo by mainly the initiative of Italian anarchists and a few Greeks. This time it broke a general cigarette makers and tobacco workers strike. Also, the same year the Greek anarchist Sakellaridis Yannakakis actively participated in the foundation of a union of shoe makers. (He later allegedly involved in the Socialist Centre of Istanbul, Turkey).  In 1899 there was another tobacco workers' strike, in which some Greek anarchists such as Aristides Pappas, N. Chrysoudis or Zografos and S. Vlachopoulos, Egyptian Mohamed Sintky and Jewish anarchist Solomon Goldenburg played a leading role. Shortly after, the manufacturers managed oust Pappas, Chrysoudis and Vlachopoulos from the scene and formed a bosses association with some Greek cigarette makers as members. But already among the workers a group of Greek anarchists and revolutionaries, such as the Vourtzonis brothers, Nick Giannis and Yiannis Mavros, was fairly active.  In early 1900, the worker K. Asteriadis, published in Cairo a pamphlet entitled "Capital-Work or Domination-Money”, adopting a kind of anarcho-syndicalist views. The same year Italian workers struck while working on Aswan Dam. Tobacco and cigarette workers called for a general strike.  In 1900, the libertarian Tucker Publications in New York, publishes a pamphlet on ancient Egypt by Paul Pfitzner called Five Thousand Years Ago.  Luigi Galleani, escapes imprisonment on the island of Pantelleria, off the coast of Sicily, in 1900, and flees to Egypt. He stays among Italian comrades for a year until threatened with extradition, whereupon he flees to London, at the age of 40. Galleani's journal Cronaca Sovversiva (founded June 6, 1903 in Vermont), is widely read by Italian anarchists in many countries including those in North Africa.  In 1903, the Union of Employees of International Trade Firms is formed.  Shortly before the then known anarchists Dimitris Karampilias and Panos Makhairas arrive in Egypt from Greece (1901-1902), another anarchist from Athens Nickos Doumas, former member of the Central Association of Kallergis’ Socialists and the Socialist League “World” in Athens, had settled in Cairo. In particular, under the latter's initiative, in 1907 an anarcho-syndicalist newspaper appeared with the title "Worker", circulated in Alexandria and Cairo. In this newspaper also participated doctor G. Saraphides, Zacharias Hatzopoulos (1880-1935, brother of familiar Greek socialist Costas and anarchist Dimitris Hatzopoulos, who in 1913 published in Alexandria a booklet entitled "Joy and Hedonism in the Revolution"), George Telemitis, Stavros Kouchtsoglous (who worked as a cigarette factory at Tsanakli), Iosif Chionis and K. Asteriadis.   Dimitris Karampilias born in the village of Mintilogli Achaias (outside of Patras) in 1872. After the dissolution of anarchist movement in Patras, he settled in Athens with Yiannis Magkanaras and both participated in the anarchist activities there. In 1901, he migrated in Alexandria, Egypt, where worked as a cigarette-maker and participated in the local working class and anarchist movement, collaborating with other Greek anarchists who had been living there, but also with Italians. After 2 or 3 years maybe he left Egypt for France, where he worked as a tailor and participated in the French anarchosyndicalist circles."  Simultaneously, N. Doumas was one of the main founders of the Socialist Center of Cairo. In 1908, the "Worker" stopped its circulation, but the same year G. Saraphides published another newspaper called "The News" (which was socialist literary-content), with which most of the participants in "Worker" group collaborated.  Greek anarchists, Iosif Chionis and Gerasimos Louzis, along with Italian anarcho-syndicalists Vozai, Loggi and Pitzoriti, contributed to the establishment of the International Association of Printers, which had a Greek section - with Iosif Chionis as secretary - and an Italian section.   During 1907-1908 and until 1913, Italian and Greek anarcho-syndicalist had influenced almost all the printers in Egypt. They also published «Bulletino Typografico» (in Italian) and their protests and initiatives led printers to the conquest of eight hours day, whereas before they worked 12-14 hours. «Bulletino Typografico» played an important role in the development of the trade union movement in Egypt.  In 1907, foreign workers in Alexandria and Cairo, among them Greeks, organised demonstrations and other actions against the planned deportation of some Russian refugees who had fled to Egypt to escape the wave of repression after the failed Revolution of 1905 in Russia.  In 1908, The Cairo Tramworkers Union is formed.  Between 1909-1911, two pages were written and printed in Greek, by Chionis, Louzis and Loukas Christophides. At the same time, articles in Greek, written by Stavros Kouchtsoglous, George Vrisimitzakis and someone else with the pseudonym Spartacus, published in the Italian anarchist newspaper «Idea» circulated in Cairo. In this newspaper published also articles of the Spanish anarchist and editor of the anarchist newspaper «Tierra y Libertad» («Land and Freedom") Jose Estivalis (an article of which published in the socialist newspaper “Koinonismos" in Athens during the same period). Jose Estivalis later became predominantly known as an anarchist filmmaker with the name Armand Guerra.  In 1909, Greek anarchist George Telemitis (for whom nothing else available until today, and perhaps the name is a pseudonym), wrote and released a pamphlet with the title “Kato ta Eidola“ (“Down with the Idols”) on the occasion of the execution of the Spanish anarchist teacher Francisco Ferrer y Guardia, the same year in Spain. This pamphlet was circulated widely in Greece by anarchists and socialists. In 1911, Egyptian State launched a series of prosecutions against the anarchists and the Italian anarcho-syndicalists, Vozai, Loggi and Pitzoriti and some other Italians were deported. But the Greeks as Stavros Kouchtsoglous and Nickos Doumas intensively continued their actions. Kouchtsoglous published in 1912 in Cairo a pamphlet with the title “Kato I Maska” (“Down with the Mask”) and Doumas worked with other Italian militants such as Antonio and Tzampio. However a new wave of persecution came, by which Italians hunted mercilessly and N. Doumas was forced to leave Egypt. He settled in Athens in late 1912 and in 1913 was one of the pioneers of the founding of the Footwear Workers' Association, after finding work as a shoemaker and actively participated in the working class movement, although some historians wrote that he progressively became a marxist.  Historian and academic Panagiotis Noutsos writes that from 1915 onwards Nickos Doumas turned to reformist socialism, associated with social-democrat Plato Drakoulis and became also a member of the then Greek Socialist Party (SEKE). Marxist historian Yiannis Kordatos also wrote that both sons of Nickos Doumas, George and Antonis, joined as well reformist socialists confirming Noutsos’ allegations. However, George Doumas participated in the left wing which left or expelled from SEKE and became Communist Union.  Also, during his anarcho-syndicalist period in Egypt, Nickos Doumas wrote and published some books and pamphlets and corresponded with various socialist newspapers in Greece, amongst them the newspaper “O Ergatis” ("The Worker") from the city of Volos (in Thessaly, central Greece). Basically, he was a correspondent of this newspaper in Egypt, in which signed under the pseudonym "Worker").  Other Greek anarchists in Egypt were also authors of books and/or pamphlets, such as G. Saraphidis or someone named G. Drakopoulos who wrote and published “H Ataxiki Epanastasis” ("The Classless Revolution”), although it is unknown if it was a really anarchist or a generally radical work.  At the same time another Greek newspaper of Egypt, “Sosialistiki” (“Socialist"), published translations of works of Mikhail Bakunin and other anarchists thinkers.  Generally, apart from union and strike activism and anarchist propaganda, several Greek anarchists and libertarians in Egypt dealt with both theoretical translations of anarchism, such as M. Bakunin, and different types of literature. In 1904 the magazine “Nea Zoi” ("New Life") started, in 1911 came another entitled “Grammata” ("Letters") and in 1916 "Phoenix" and "Propylaea, while most anarchist and libertarian intellectuals participated also in the scattered groups of demoticists which were active during this time in Egypt.  In April 1919, marxist George Skliros (Constantinides) - author of “To Koinoniko Mas Zitima” ("Our Social Question") – which said laid the foundations of the so-called scientific socialism in Greece - one of the pioneers of the movement of demoticism – at a writers event in Cairo, announced it had already started writing a study on the work of P. Kropotkin, which, as far as we know, he never completed. Between June and December 1917, G. Constantinides gave lectures on Leo Tolstoy, in Peoples’ Library in Alexandria organised by the magazine “Grammata”. We must mention here that “Grammata” stopped publication and re-published in July 1920, under the directorship of Stephanos Pargas and M. Peridis as editor, but it is not considered as a continuation of the publication of the first period. Among the collaborators of “Grammata” was also the Italian anarchist Luigi Fabbri, whose extensive article "The movement of ideas in Italy” published in translation in volume 2 (September-October 1920) on page 96.  In September 1919, following a summer of strikes, the Italian workers, Max di Collalto (publisher of Roma and member of the Societe Internationale des Employes du Caire) and Guiseppe Pizzuto, a revolutionary socialist of the printers union, are both deported.  Around 1920, Salama Musa, Muhammad 'Abdullah al-'Inani and Husni al-Urabi form the Socialist Party, in opposition to the Wafd nationalist Party. In 1924, Husni al-Urabi, Antun Marun and Joseph Rosenthal (a Jewish Italian who settled Egypt in 1899) form the Egyptian Communist Party in 1924.  In 1924, The Wafd Party forms the General Federation of Workers Unions in the Nile Valley to prevent the Communists from doing so.  Lastly, we must say a few things about George Vrisimitzakis. George Vrisimitzakis was Cretan origin but was born in Alexandria in 1890. Since his young age he was a little untamed and sinewy. He studied French Literature and Science in Paris. He didn’t specialised in something specific subject and never sought to acquire academic qualifications. He knew fluent French, Italian and Arabic, and was self-taught in Greek. From summer 1912 until spring of 1913 he stayed at Viareggio, Italy, where associated with a local anarchist circle. In summer of 1915, lived in Paris. In 1918-1919 he was in Athens and worked with the magazine "Altar". In 1921 he returned to Alexandria, but in 1926 moved back to France where he stayed until the end of his life on December 19, 1947. George Vrisimitzakis, devoted himself to literary studies, wrote a critique in the work of poet Constantine Cavafy, translated various works including classics of anarchism and he was one of the publishers of the magazine “Grammata” (in the first period). He also wrote dozens of books, booklets and articles on various social issues most of which published in “Grammata” and republished in other magazines and newspapers. Until 1931, many magazines and newspapers in Greece and Egypt used his translations, introductions and notes . During the last years of his life published articles in French literary journals, many of whom signed with the pseudonym Philetas.  Dimitri

Anarchists in Greece have emerged from occasionally overlapping but mostly diverse inclinations. It is often difficult to trace the connections of the various anarchist leagues and affinity groups, as they remained mostly underground.

The first libertarian texts were published in Greece in 1860 and some organized anarchist action started in Athens around the same time.^{[citation needed]} Much was written and published by Anarchists and libertarian radicals of that time, deeply influenced by the activities of similar European movements.^{[citation needed]} Emmanouil Dadaoglou, a merchant from Smyrna, had probably come across anarchist ideas after meeting Italian political refugees, who first arrived in Patras in 1849 due to the War of the Two Sicilies. Together with Italian Anarchist Amilcare Cipriani, founder of the "Democrats Club", they organized a group and took part in the revolution against Otto of Greece in 1862. They put up a barricade near Kapnikarea in Athens.^[1] From 1864 to 1867 Dadaoglou lived in Napoli where he became a member of the International Workingmen's Association (IWA), following the ideas of Mikhail Bakunin. At that time he met Maria Pantazi, a former prostitute, who became his lifelong companion. In the late 1860s he returned to Greece, where he died in 1870. After his death, Maria Pantazi left Greece and died in the aftermath of the Paris Commune, at the hands of the Royal Guards, in 1872. The first anarchist publication in Greece appeared on 3 September 1861, in the daily newspaper "Φώς" (Light), issue 334. It's the main article of the paper, titled "Anarchy", part A, by an anonymous writer. All the copies were confiscated a few hours after their release and a police raid was staged, forcing the owner of the paper to condemn the article, so part B was never published. Libertarian movements also occurred in the Ionian Islands, with the names of Mikelis Avlichos and Nikos Konemenos saved for us. Avlichos studied in Bern, Switzerland where he met Michail Bakunin, and afterwards he returned to Cefalonia, his birthplace. He published some articles. Konemenos, living in Corfu, was one of the first to use the term "communism" and one of the first to speak for women's rights. In 1893 he published a book in Italian called Ladri ed omicidi (Thieves and murderers).

The newspaper Greek Democracy: Revolution is the law of progress.

The seeds sown during the previous decade flowered, producing revolutionary organizations in many parts of Greece, such as Athens, Syros, Messinia, Aegio, Filiatra, Cefalonia and Patras. Yannis Kordatos, in his "Comprehensive History of Greece", writes: "The anarcho-socialist ideas found ground to spread in Patras in my opinion, due to the presence of 5,000 proletarians, the proximity with the Ionian Islands and their radicals and the good communications of the city with Europe." Anarchists in Patras formed a collective called "Democratic Association" in 1876, which, because of the city's favorable position and its port, acquired close and constant relations not only with fellow Anarchists from nearby Italy but with other European organizations. They tried to coordinate all the groups in Greece and to form the first Greek Chapter of the International Workers Association. A league called "Democratic League of the People" was formed and in an article in the Italian paper Il Martello published in Bologna, Italy, was an announcement of the league's existence: "...later on we will send you the general policies of the Democratic League of the People and the specific policies of the Company of Patras... Soon enough we will publish our socialist newspaper as an instrument of IWA ...". The following repression from the Greek state was in accord with a European state agreement, a fact that can be proved from several diplomatic papers. In the newspaper Bulletin of the Jura federation on 10 June 1877: "Greece in its turn joins the agreement of civilized nations, those who are sleepless in taking measures of pressure in keeping the social order".In 1896, two new associations are established: One in Patras and the other in Pyrgos. The most active members were D. Badounas, D. Arnellos, D. Karabizas and the poet P. Tsekouras.^[2] They translated various anarchist articles and later the same year they published the anarchist newspaper Epi ta proso ("Forward") with Anarcho-socialist inclinations around which gathered Anarcho-Christians, Anarcho-communists, Socialists, and even Individualists.^[3] At the turn of the 20th century most of the urban centers in the country had an Anarchist nucleus. At the same time Anarchist Marinos Antypas, a legendary hero of the peasants' movement, was active in central Greece. In 1913, Anarchist Alexandros Schinas shot and killed King George of Greece in Thessaloniki. He was tortured and murdered by the police six weeks later.

Many Anarchists participated in the socialist "Federacion" of Saloniki and later in the Socialist Worker's Party of Greece, which was to become the Communist Party of Greece (CPG) in 1923, and which slowly absorbed most of the Greek revolutionaries. Many other Anarchists were active in local workers' struggles that flared up in the 1920s and 1930s. Notable examples were Constantinos Speras, Anarchosyndicalist and leader of the "strike of Serifos" (murdered by CPG thugs in 1944) and Yannis Tamtakos, one of the leaders of the general strike of 1936 in Thessaloniki. During the dictatorship of Metaxas (1936–1940) and the occupation of the country by the Nazis (1941–1944) the repression of the working class and its revolutionary element reached its peak. Thousands died in the war, in exile, in jails, and in concentration camps. Meanwhile, the Communist (Stalinist) Party (CPG) was gaining enormous power in the country, thanks to its revisionist policy of "National Resistance" against the Germans. In December 1944, two months after the end of the Occupation, the CPG staged an "uprising" in Athens against the re-emerging pre-war regime and its British allies. During the three weeks of fighting, Communist Party hit squads eliminated many Anarchists, trotskyites and dissident members of their own party along with other "class enemies", before they left the city in the hands of the British army. The "civil war" that followed until 1949 ended with the defeat of the Communist Party and the ruthless suppression of all revolutionary activity.

In the repression that followed what the government had called a "Communist Insurrection" (1944–1949), many Anarchists were persecuted, exiled, and jailed along with sympathisers of the banned Greek Communist Party (CPG), as a threat to Cold War order. Many died and more emigrated to America, Australia, and North Europe. Until the middle of the 1960s Anarchism remained alive only because of a handful of libertarian poets and writers (mostly in exile). The main struggle was between the colonial reactionary government and the "democratic left", supported by the CPG.

An anarchist protest in Athens in 1990, against a court's ruling that the policeman who shot and killed M. Kaltezas was innocent. The banner reads: "flower that blossoms out of the Greek youth"...

The new phase of the Greek Anarchist movement started during the dictatorship of the Greek military junta of 1967-1974. Students returning from Paris, where they had taken part in the events of May 1968, getting in touch with leftist and anarchist ideas, started spreading these ideas among the radical youth of the time. In 1972, Guy Debord's "The Society of the Spectacle" was published in Athens, along with other Situationist texts. Mikhail Bakunin's God and the State and Peter Kropotkin's Law and Authority followed. "Black Rose" bookshop carried these publications of "Diethnis Vivliothiki" ("International Library"), which went on to publish books by Rosa Luxemburg, Ida Mett, Henry David Thoreau, Murray Bookchin, Max Nettlau, Jerry Rubin, and many others. In 1973, "Electoral Strike", a translation of a 1902 French text against voting in bourgeois elections was published, as an answer to the junta's "democratization process" and planned elections. Anarchists were among the main actors in the student movement against the junta. Greek Anarchists in the light of May of '68 and the Italian autonomist movement opposed Anarcho-syndicalism in favor of direct class war. Their influences were the classics (Bakunin, Kropotkin) but also the Situationist International and autonomist Marxism. They came mostly from communist backgrounds, disillusioned with the reformism of "communist" parties worldwide. They were against fascism, capitalism, imperialism, bureaucracy, racism, sexism and any kind of authority - especially that of the Communist Party (KKE), which was projecting itself as the sole keeper of revolutionary truth.

The turning point came during the student uprising against the junta at the Polytechnic School in Athens in November 1973. Anarchists painted "Down with the State" and "Down with the Capital" on the front gates of the Polytechnic, took part in the first occupation committee, put up barricades in the surrounding streets, and fought battles with police and army for three days. On the night of 17 November, army tanks and police moved into the Polytechnic, ending the occupation and killing dozens in the process. Seven months later, the junta collapsed and a new, "democratic" government was sworn in under right-winger K. Karamanlis. In September 1974, left-wing organisations (including the GCP) were legalized again after 25 years. This led to an explosion of Maoist, Trotskyist and Guevarist groups, which together with the Anarchists were at the left of the GCP. After 1976, another libertarian publisher appeared, "Eleytheros Typos" ("Free Press"), popularising Anarcho-communism, the Spanish Revolution, and dissident movements from around the world.

The movement strengthened in the late 1970s, when many people left the Communist Party and a host of Maoist and Trotskyist groups (who were strong in the mid-1970s) and found themselves on the side of autonomists and Anarchists. Rock music and hippie culture had a strong impact. The university occupation movement of 1979–1981 was largely instigated by Anarchist and leftist groups. Near the Polytechnic, the student neighborhood of Exarchia became a "free zone", where leftists, Anarchists, hippies, and others were in charge. In the riots of May 1976, masked Anarchists attacked the police and public buildings, fighting on the side of thousands of workers and students. That led to arrests and the first "anti-terror" legislation. By 1980, the government's "anti-terrorist" campaign and the orchestrated heroin epidemic had begun to take their toll. An attempt to unite groups from Athens, Thessaloniki, Patra, Agrinio and Livadia in a Federation failed.

The first generation of Greek Anarchists were disappointed, and the great majority of them left the movement gradually, when the first Socialist Party government was elected in 1981 and in alliance with the Communist Party attempted to end "the social conflicts" of the 1970s. Isolated from everywhere, the Anarchist movement took a downturn. A new wave of young Anarchists, more aggressive and violent than the first generation, emerged in the mid-1980s, influenced by the punk subculture.

A poster released in 1982. The main text says "It's Cops who sell the Heroin". It is simply signed "Anarchists", a common practice.

Between 1985–1986, almost daily demos and clashes between anarchists and the police took place in Athens. Α 15-year old youth, Michalis Kaltezas was shot dead by the police during this period and his killing caused huge riots in Athens and Thessaloníki. The government reaction to the occupation of the Chemistry School in Athens made the oppression against Anarchists almost unbearable, but the Anarchist movement survived, and managed to stage demonstrations with thousands of participants in Athens. The attack by an Anarchist demonstration on the hotel "Caravel" hosting a far-right conference (among the participants was Jean-Marie Le Pen) was also a peak in the Anarchist movement of the 1980s. In 1989 the Socialist Party was again in the opposition and the Communist Party in the (right-wing) government.

The 1980s generation faded slowly, and a new wave of Anarchists appeared in the wake of the 1991 high school student uprising. The 1991 high school student movement was the most massive ever in Greece, involving about 1500 school occupations and demonstrations of hundreds of thousands of people. The murder of leftist teacher Nikos Temponeras by thugs of the ruling right-wing New Democracy party caused an almost general insurgency in all main Greek towns, with a 25,000 strong demonstration in Patra where Temponeras was killed, which was followed by the burning of the police station and the Town Hall. The same day in Athens four people died in a fire which occurred during a massive demonstration. The civil unrest stopped only after the minister of Education resigned.

The Anarchist movement of the 1990s faced disaster after another occupation of the Polytechnic School in 1995. In a desperate move, about 3,000 people initially occupied the Polytechnic for one night and in the end the police got in and arrested all 504 Anarchists left inside. The building was badly vandalized during the occupation. The media played a dirty role, "ordering" the police to attack, arrest, and beat up "those hooligans, those thugs". But instead of strengthening the Anarchist movement, as oppression did before, this time it tore it apart. After Michalis Prekas, Anarchist Christos Marinos also got shot and killed by police after some years.

In 2002, the "Anti-authoritarian Movement" ("Antiexousiastiki Kinisi") was established on the general lines of Left Anarchism and direct action. It is active mainly in Athens, Saloniki, and a few more urban centers. In 2004, Anarchists opposed the staging of the Olympic Games in Athens because of the intensification of state control and repression. Since that time, many Anarchist posters and pamphlets appear in two or more languages: Greek and Albanian (and sometimes Cyrillic, Arabic, and Georgian), showing solidarity to "foreign" workers in Greece.

On December 6, 2008, 15-year-old Alexandros Grigoropoulos, was shot dead by a policeman after a verbal exchange in the libertarian stronghold of Exarchia, Athens. Within an hour, Anarchists, leftists, and sympathisers rioted and attacked banks, police vehicles and government offices in the area. The government's attempts for a cover-up and refusal to apologize brought thousands to the streets for daily clashes and demonstrations.^{[citation needed]} The parliament building was besieged for weeks by angry crowds. Major violence erupted during one of the marches, with rioters attacking and setting fire to many public buildings, banks, and shops. Thousands of young people staged angry protests across Greece for a whole week, attacking police stations in every town.^{[citation needed]} In almost every neighborhood of Athens and Piraeus, police stations, banks, and big businesses were firebombed. The "December Unrest", as it became known, gave a new impetus to the Anarchists, who were at the forefront of the movement.^{[citation needed]}

Anarchist groups organized and participated in protests against the measures implemented by the government to resolve 2010 Greek economic crisis that was precipitated by the 2010 Greek sovereign debt crisis. On April,the authorities shutdown Indymedia's internet supply(it used to be supplied by Athens Polytechnical University), but they took it back by force a few days later.

17 November is now an official school holiday in Greece, celebrating the Athens Polytechnic Uprising of 1973 against the military junta. Massive demonstrations take place in the large urban centers in memory of the dead and almost every year riots occur. Anarchists are usually blamed for inciting these riots.

The first parliamentary elections after the fall of the military junta were planned to coincide with the first anniversary of the Polytechnic Uprising, so the demonstrations were to be postponed to 24 November. Many people were opposed to that (including leftist groups and the Communist Party). In the end, two demonstrations took place: one on the 15th and the other as planned on the 24th. On the 15th, a text was distributed to the people arriving at the demonstration, which read: "Comrades, salaried slaves, one year after the November Uprising the counter-revolution is in full swing. Comrades, the November Uprising made the owners and the aspiring owners of authority shake. Comrades, all the lackeys of state and capital ask us to be productive robots, passive spectators of our lives...", and it was signed by the "Anarchist Group of Extremists". The demonstration committee declared that their position was different from the text and asked the people present to isolate the Anarchists. On May 23, 1976, a general strike turned to violent clashes between left-wing workers and students and the police. For 12 hours all of central Athens was like a battlefield. A woman was killed when a police tank ran over her. Anarchists and others fought over barricades near the Polytechnic. On 17 November 1976, the first organized Anarchist bloc took part in the demonstrations.

In November 1978, the rally was taking place in the Polytechnic. The government had forbidden the customary march to the US embassy. The police had a very strong presence, and before the march started, minor conflicts occurred. The National Student's Union of Greece declared that the demonstration was to be canceled due to the large police force. Despite that, people went on marching and clashed with police.

In November 1980, the atmosphere was very charged due to the killing of Assistant Commander of police's Riot Squad (MAT) by the Marxist group Revolutionary Organization 17 November. The march to the US embassy wasn't allowed to take place, but a demonstration took place on the 16th and Anarchists took part. When the leftist/Anarchist bloc reached Syntagma Square and attempted to march towards the US embassy, the police attacked with tear gas and smoke bombs. The demonstrators retreated, breaking windows of banks, shops and public buildings, putting up barricades and lighting fires. A small group broke into a bank and tried to break open the safe, with the intention of taking the money out and burning it in the street. The safe didn't budge. Other people were looting the jewellery and liquor stores. The police attacked back. After hours of street fighting, the result was several people injured and two dead, I. Koumis and S. Kanelopoulou. The next day another demonstration took place. In November 1982, Anarchists burned Greek flags and the wreaths laid at the memorial of the Polytechnic Uprising by politicians. Some clashes occurred.^{[citation needed]}

On 16 November 1983, the office of Communist Party's mouthpiece Rizospastis was attacked and damaged by Anarchists, in solidarity with the Polish workers who were revolting against Stalinism.^{[citation needed]} After the demonstration on the 17th, the offices of the Technical Chamber of Greece were attacked.^{[citation needed]}

On 17 November 1984, a concert "against state repression" was planned but was prohibited at the last moment by the Polytechnic's rector.^{[citation needed]} Massive riots started outside the Polytechnic. A text that was published after the event read: "This gave food to the rags and those who think that the university is their kingdom. It's up to us if they will taste this food for a lifetime and burp happily or if they will throw it up and then crawl in their dirty un-orgasmic Party offices."^{[citation needed]}

In November 1985, clashes with the police could be witnessed from the beginning, something which could be explained by the following events: Few Anarchists took part in this year's demonstration but when it ended, they broke into the offices of South Africa Airlines, as a protest against apartheid. The clashes continued around Exarchia Square and a 15-year-old, Michalis Kaltezas, was shot dead by a policeman. The Anarchists occupied the Polytechnic and the clashes continued until the police broke in. The same day the school was re-squatted and Stournari street was blocked. Demonstrations and further clashes occurred with the police but in the night everything stopped. Leftists criticized the clashes and said that if the Anarchists didn't riot more people would demonstrate for the death of M. Kaltezas.^{[citation needed]}

The clashes in 1989.

Probably the most massive Anarchist demonstration for 17 November occurred in 1986.

In 1987, when government officials tried to place wreaths at the memorial site of the Polytechnic, clashes started which escalated into a riot that lasted three days. Clashes also occurred outside of the U.S. embassy.

The Anarchist block of 1989 was probably the smallest for a decade and after an attack by the police during the march it disbanded after some small clashes.

In November 1990, Anarchists gathered at the rear of the customary demonstration and attacked banks and public buildings. Minor clashes with the police occurred as well.

At midday, on 16 November 1992, the Ministry of Labor was attacked with firebombs and in the evening a solidarity demonstration to the jailed Anarchists N. Maziotis, N. Skiftoulis, K. Mazokopos and B. Tsouris who were on hunger strike took place. It ended in clashes with the police around the Polytechnic. On the 17th the offices of the New Democracy Party and two bus ticket booths were burned down during clashes. 26 people were arrested.

In 1994, during 15, 16 and 17 November, Anarchists handed out leaflets, made banners for the occasion, and sprayed their slogans on the walls of the Polytechnic. On the 16th, around 30 people attacked a police bus on Kanigos Square and two luxury cars parked outside the General Accountant's Building with firebombs. On the 17th, while the officials were giving their speeches for the "holiday", a group attacked riot police stationed outside the Polytechnic with firebombs, rocks, and flares. Later that evening a van from TV station SKAI was destroyed.

G. Dimitrakis, arrested in Athens on 16 November 2007 for armed bank robbery. Sentenced to 35 years in prison.^[4]^[5]
Nikos Maziotis, Pola Roupa and Kwstas Gournas arrested for armed struggle. Have claimed responsibility as members of the terrorist (seen by them as revolutionary) group "Revolutionary Struggle".
Harris Hajimixelakis, Panagiotis Argyrou and Gerasimos Tsakalos,proud members of the terrorist group (seen by them as anti-capitalist, anti-state sabotage group) "Conspiracy of Cores of Fire".
Hristos Stratigopoulos, arrested for bank robbery. Sentenced to 8,5 years.
Giannis Skouloudis, arrested and claimed responsibility for arson. Awaiting trial.

EΓINA ΜΗΔΕΝΙΤΗΣ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΟΦΟΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟ ΟΥΜΒΕΡΤΟ ΑΡΓΥΡΟ,ΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΛΟΙ ΤΗΣ ΠΙΑΤΣΑΣ & ΤΟΥ ΥΠΟΤΕΙΘΕΜΕΝΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ & ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΕΞ ΑΥΤΩΝ ΥΠΕΡΕΚΤΙΜΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ.ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΚΟΥΒΑΛΟΥΣΑΝ ΚΟΜΠΛΕΞ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ ΣΕΞΠΗΡ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ(ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΒΓΕΙ).ΟΙ ΠΡΟΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΛΕΙΠΕ Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ Η ΟΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ΣΚΛΗΡΟΥ ΤΗΣ ΝΟΜΟΥ (ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ)=(ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΚΛΗΤΟΙ ΜΑ ΛΙΓΟΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ) ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΦΕΛΕΙΑ ΝΑ ΝΟΜΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ(ΟΠΩΣ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΟΑΙΟ ΑΞΙΩΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΩΜΕΝΟ) ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΨΗΛΑ ΑΠΟΥΕΥΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΘΕ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑΣ.. .ΤΗ ΣΤΙΓΜΟΙ ΠΟΥ ΑΝΘΡΩΠ0Ι ΑΝΕΠΑΓΓΕΛΤΟΙ ΚΑΙ ΔΙΚΤΙΩΜΕΝΟΙ (& ΠΙΟΝΟΙΑ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΣΑΜΑΡΑ,ΓΙΟΥΡΚΕΝΣ & ΤΣΙΠΡΑ) ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΙΔΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΥΧΟΥΝ ΑΦΟΥ ΑΛΛΟΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΧΡΕΗ) ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΨΕΜΑΤΩΝ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΡΑΔΙΑΖΟΥΝ (ΑΡΑ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ).ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΛΕΝΕ ΜΟΝΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΣΩΚΡΑΤΗ,ΦΑΟΥΣΤ=ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΘΕ ΕΥΓΕΝΗΣ (Η ΜΗ) ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΟΙΡΑΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΛ ΕΙΝΑΙ ΑΤΜΟΣ) ΑΠΟΔΕΙΞΗ Η ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΠΟΥ ΕΣΤΗΣΕ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ Ο ΠΑΠΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Η ΜΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΥ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΥ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ. .ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΡΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΜΙΚΡΟΚΤΗΜΑΤΙΕΣ (ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΦΕΛΕΙΑ ΝΑ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΕΝΟΣ ΛΑΤΣΗ) ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ..............................................................ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ ΜΙΚΡΟΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΛΑΤΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ (εστω και αν τον σνομπαρουμε αγραμματο) ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΣ ΠΕΤΥΧΕ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΟΥ(το εμποριο) ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ! ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ.
((ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΕΥΥΚΑΙΡΙΕΣ ΜΑ ΛΙΓΟΙ ΠΕΤΥΧΑΙΝΟΥΝ))

......ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΙ ΣΤΕΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ......ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ [ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΑΜΑΡΑ] ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ......ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΙΩΜΕΝΩΝ ΜΕΙΩΨΗΦΙΩΝ - ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ......ΟΤΙ Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥΣ ΠΑΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΟΥΤΣΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ......[ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΠΡΟ ΔΙΕΤΙΑΣ ΤΟΥΣ ΔΗΛΩΝΑ ΟΤΙ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ]......ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΤΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ......ΝΕΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ......ΕΝΩ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΣΕ ΤΙ ΕΡΜΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ.......ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΜΙΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ......ΤΗΝ ΤΑΞΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΕΠΙ ΧΟΥΝΤΑΣ ΝΑ ΩΧΡΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ [ΠΡΟΦΑΝΩΣ......ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΥΝΑΙ ΜΗΠΩΣ ΧΑΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΠΟΥ......ΤΟΥΣ ΕΜΕΙΝΑΝ Η ΤΙΣ ΔΟΥΛΙΤΣΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΙΤΟΥΝ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΙ ΤΡΟΠΟ......Ο ΕΝΑΣ ΘΑ ΚΑΤΑΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΛΟΝ] ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ......ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΙ ΜΕ ΑΦΙΣΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ ΜΕ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ......ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΑΚΡΑΙΟ ΥΒΡΕΟΛΟΓΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΑΜΑΡΑ,ΜΕΡΓΚΕΛ,ΕΦΟΠΛΙΣΤΕΣ......ΚΑΙ ΕΟΚ..ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΕΝΑ ΦΙΛΜ ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΟ ΟΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕ ΕΝΑ ΔΗΜΑΡΧΟ ΣΚΛΗΡΟ ΠΟΥ ΑΠΕΛΥΣΕ ΕΝΑΝ ΓΕΡΟ/ΣΚΟΥΠΙΔΙΑΡΗ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΑΥΤΟΣ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟΥ.ΛΙΓΟ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΚΑΤΙ ΦΑΝΗΚΕ ΝΑ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΕΘΑΨΑΝ .ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ ΒΓΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΚΑΙ ΣΙΓΑ -ΣΙΓΑ ΟΛΟ ΤΟ ΜΙΣΟΑΠΟΣΥΝΤΕΘΗΜΕΝΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΤΗ .ΟΛΟΙ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΠΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ ΕΚΑΤΕΥΘΥΝΘΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΕΚΑΝΕ. ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΤΙ ΟΜΟΡΦΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΑΥΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΑΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΛΟΙ ΟΙ 10.000 ΑΥΤΟΚΤΩΝΟΙ. ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΣΑΝΑΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΙΟΥ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΟΙ & ΑΝΕΠΙΡΕΑΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΩΝ ΦΡΟΥΡΩΝ ΤΟΥΣ.? ΕΚΤΟΣ ΑΝ Ο ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑΣ ΕΒΑΖΕ ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΖΟΜΠΙ [ΔΗΛΑΔΗ ΕΜΑΣ] ΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΓΝΗΣΙΑ.

Andrea Costa.Andrea Costa (30 November 1851 – 19 January 1910) was an Italian socialist activist, born in Imola.He co-founded the Partito dei Lavoratori Italiani in 1892 after renouncing his anarchist principles in 1879. It is probable that this happened due to his marriage to Russian Socialist Anna Kulischov. In his book My Years in Exile, Edward Bernstein wrote of the conversion: "When [ Filippo Marzotti ] first heard the news that Costa was lost to the Anarchist cause, he excitedly raised his hands above his head, and cried repeatedly, almost in desperation: 'Anna! Anna! Anna!'".In his later years Costa was an active politician; he served as mayor of Imola and as a representative in the Italian Parliament.He died in Imola in 1910

Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΥΠΗΡΞΕ [ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΓΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ] ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ..ΣΤΟ ΛΑΣ ΒΕΝΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ [ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΩ 2 Η 3 ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ] ΔΕΝ ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΨΥΧΙΚΟ ΑΛΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΑΥΡΟ [ΑΣΧΕΤΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΖΩΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ] ΕΝΩ ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΑ ΑΝ ΔΩ ΕΝΑΝ ΤΑΥΡΟΜΑΧΟ ΝΑ ΤΡΑΥΜΑΤΙΖΕΤΑΙ..ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΑΣΧΗΜΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ.ΟΤΑΝ Ο ΜΑΤΑΝΤΟΡ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ [ΡΙΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΤΩ] ΤΟΤΕ Ο ΒΟΗΘΟΣ ΤΟΥ ΠΗΓΕ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΧΤΥΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΣΒΕΡΚΟ [ΤΟ ΚΛΑΣΙΚΟ ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΟ ΧΤΥΠΗΜΑ] ΤΟΤΕ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΕΞΗΣ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ ΚΑΙ ΣΠΑΝΙΟ.Ο ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟΣ ΤΑΥΡΟΣ [ΣΥΣΩΡΕΥΩΝΤΑΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΝΑΠΟΜΕΝΟΥΣΑ ΖΩΤΙΚΗ ΟΡΜΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ] ΤΙΝΑΧΤΗΚΕ ΟΡΘΙΟΣ ΧΤΥΠΟΝΤΑΣ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΤΙΚΟ ΤΑΥΡΟΜΑΧΟ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΧΕΔΩΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΜΕ ΣΠΑΣΜΟΥΣ..ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΦΥΣΙΚΑ ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ ΑΠΟ ΘΡΗΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΔΗΡΜΟΥΣ..ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΩΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ..ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΙΚΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΣΑΝ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.ΟΛΟΙ ΟΜΩΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΣΑΝ ΜΑΘΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΤΑΔΕ Η Ο ΔΕΙΝΑ ΕΧΑΣΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΑΝΑΛΓΗΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΝ ΑΠΕΛΥΣΕ [ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΛΥΟΥΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΥΠΗΡΕΤΗ ΣΑΜΑΡΑ?].. . .ΑΡΚΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΠΛΑ ΣΤΟ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΥΝ[[ΔΕΝ ΕΣΦΑΞΑΝ ΕΜΕΝΑ ΤΟΥΣ ΑΛΟΥΣ ΕΣΦΑΞΑΝ.].ΑΥΤΟ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΣΥΧΝΑ ΝΑ ΑΠΟΡΩ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΙΧΝΩ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΙ ΑΛΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ. . ΚΑΙ ΗΡΘΕ ΞΑΦΝΙΚΑ Ο ΛΟΜΠΡΟΖΟ [ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΤΟΜΗ ΤΩΝ ΚΑΚΟΠΟΙΩΝ ΕΧΕΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΗΘΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ] ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΝΩΜΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΑΝΑΛΓΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΟΡΜΑΛ]. . ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ [[ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ]] -[ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ]ΑΝΑΦΕΡΕΙ=

[[ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ- ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΩΝ ΟΛΟΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΕΝΟΙ,ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ,ΝΕΥΡΩΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΜΠΑΘΕΙΣ- ΝΑ ΕΜΦΟΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΤΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΣΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΡΟ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ [ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΛΙΒΕΡΟΥΣ ΕΓΩΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ]..ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΜΕΓΑΛΟ ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΕ ΒΟΜΒΙΣΤΑΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΒΑΓΙΑΝ,ΑΝΡΥ,ΚΑΖΕΡΙΟ,ΜΕΡΛΙΝΟ,ΠΙΝΙ,ΡΑΒΑΣΟΛ [ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΠΑΤΑΛΗΣΑΝ ΧΡΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ ΤΑ ΛΗΣΤΕΨΑΝ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ. .ΛΕΓΕΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ [Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ] ΗΤΑΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΔΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΥΟΣ [ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΟΙΗΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ ΣΧΟΛΗ].ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΠΛΟΥΜΠΙΔΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΑΠΟ ΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ.

ΛΕΕΙ Ο ΡΑΒΑΣΟΛ [ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΕΦΤΗΣ]=

“Στην ουσία το χρήμα είναι η πηγή για όλες τις διχόνιες, όλα τα μίση, για όλες τις φιλοδοξίες· είναι, με μια λέξη, ο δημιουργός της ιδιοκτησίας. Αυτό το μέταλλο, στην πραγματικότητα, δεν έχει τίποτα παρά μια συμφωνημένη τιμή, γεννημένη από τη σπανιότητά του. Εάν δεν ήμασταν πια υποχρεωμένοι να δίνουμε κάτι ως αντάλλαγμα γι’ αυτά τα πράγματα που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε, ο χρυσός θα έχανε την αξία του και κανείς δεν θα τον αναζητούσε. Ούτε θα μπορούσαν να πλουτίζουν, επειδή τίποτα από ό,τι θα συσσώρευαν δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει για την απόκτηση μιας καλύτερης ζωής απ’ ό,τι των άλλων. Δεν θα υπήρχε πια καμιά ανάγκη για νόμους, καμιά ανάγκη για αφεντικά.

“Υπάρχουν αυτήν τη στιγμή πάρα πολλοί πολίτες που υποφέρουν ενώ άλλοι κολυμπούν στη χλιδή, στην αφθονία. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί· όλοι θα έπρεπε να κερδίζουμε από την υπεραξία των πλουσίων· αλλά ακόμα περισσότερο να αποκτήσουμε, όπως αυτοί, ό,τι είναι αναγκαίο.

Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Όσο για τις θρησκείες, θα είναι κατεστραμμένης, επειδή η ηθική

τους επιρροή δεν θα έχει πια κανένα λόγο ύπαρξης. Δεν θα υπήρχε πια ο παραλογισμός να πιστεύεις σε ένα Θεό που δεν υπάρχει, από τη στιγμή που μετά το θάνατο τα πάντα τελειώνουν.

“Χωρίς πια νόμους, ο γάμος θα καταστρεφόταν. Θα ενωνόμασταν με τη φυσική προδιάθεση, και η οικογένεια θα βασιζόταν στην αγάπη του πατέρα και της μητέρας για τα παιδιά τους. Για παράδειγμα, εάν μια γυναίκα δεν αγαπούσε πια αυτόν που είχε επιλέξει ως σύντροφο, θα μπορούσε να χωρίσει από αυτόν και να δημιουργήσει μια καινούργια σχέση. Με μια λέξη, πλήρης ελευθερία να ζήσουμε με αυτούς που αγαπάμε. Στην περίπτωση που παρέθετα ότι υπήρχαν παιδιά, η κοινωνία θα τα ανέτρεφε, δηλαδή, εκείνοι που θα αγαπούσαν τα παιδιά θα τα αναλάμβαναν.

“Με αυτήν την ελεύθερη ένωση, δεν θα υπάρχει πια πορνεία. Κρυφές ασθένειες δεν θα υπήρχαν πια, από τη στιγμή που αυτές γεννιούνται μόνο από την κατάχρηση της επαφής των δύο φύλων· κατάχρηση στην οποία οι γυναίκες εξαναγκάζονται να υποβληθούν, εφόσον οι σημερινές συνθήκες της κοινωνίας τις υποχρεώνουν να το κάνουν αυτό σαν δουλειά προκειμένου να επιβιώσουν. Δεν είναι τα χρήματα απαραίτητα για να ζήσουν, να τα κερδίζουν με οποιοδήποτε κόστος;

“Σύμφωνα με τις αρχές μου, τις οποίες δεν μπορώ σε τόσο λίγο χρόνο να αναφερθώ σε όλες τους τις λεπτομέρειες, ο στρατός δεν θα έχει πια κανένα λόγο ύπαρξης, από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πια χωριστά έθνη· η ιδιωτική περιουσία θα καταστρεφόταν, και όλα τα έθνη θα είχαν ενωθεί σε ένα, που θα ήταν η Οικουμένη.

“Εκείνους που ανατινάζει σπίτια έχει σα στόχο την εξόντωση όλων εκείνων που, από την κοινωνική τους θέση ή από τις πράξεις τους, είναι επιβλαβείς για την αναρχία. Εάν επιτρεπόταν να επιτεθεί ανοιχτά σα αυτούς τους ανθρώπους χωρίς να φοβάται για την αστυνομία, και έτσι για το κεφάλι του, δεν θα καταστρέφαμε τα σπίτια τους με εκρηκτικούς μηχανισμούς, που θα μπορούσαν να σκοτώσουν μαζί με αυτούς και τις εξαθλιωμένες τάξεις που έχουν στην υπηρεσία τους.”

ο θάνατός μου θ’ αποτελέσει πηγή ικανοποίησης για σας που μισείτε να βλέπετε ανθρώπινο αίμα να ρέει· αλλά όταν νομίζετε πως είναι χρήσιμο να χυθεί προκειμένου να εξασφαλίσετε την ασφάλεια της ζωής σας, δε διστάζετε περισσότερο από ό,τι εγώ, αλλά με μία διαφορά: εσείς το κάνετε δίχως να διατρέχετε κάποιον κίνδυνο, ενώ εγώ, απ’ την άλλη πλευρά, δρω με κίνδυνο της ζωής μου.

επειδή αυτό δεν ακούγεται καλά, αλλά την κακοτυχία τους, εάν μπορούν ν’ αποκομίσουν οφέλη απ’ αυτήν. Λογουχάρη, δεν ελπίζει το αφεντικό να δει έναν ανταγωνιστή να πεθαίνει;

0ταν νομίζετε πως είναι χρήσιμο να χυθεί προκειμένου να εξασφαλίσετε την ασφάλεια της ζωής σας, δε διστάζετε περισσότερο από ό,τι εγώ, αλλά με μία διαφορά: εσείς το κάνετε δίχως να διατρέχετε κάποιον κίνδυνο, ενώ εγώ, απ’ την άλλη πλευρά, δρω με κίνδυνο της ζωής μου.

ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΕΠΙΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΕΝΑ ΗΘΙΚΟ ΑΛΩΘΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΥΧΗ Η ΚΑΚΟΤΗΤΑ ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ [ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ] ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΟΤΑΝ ΕΝΣΤΙΚΤΩΔΩΣ ΧΡΕΙΑΤΟΥΝ ΕΝΑ ΗΘΙΚΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΙ ΒΙΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥΣ,,,

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ .ΕΤΣΙ ΛΕΕΙ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΒΣΚΙ

ΑΝ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΟΝΟΜΑΝΙΑ [ΠΟΥ ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ. . .ΣΑΝ ΟΝ ΤΑΥΡΟ ΠΟΥ ΕΠ/ΟΥΔΕΝΙ ΛΟΓΩ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΞΕΚΟΛΗΣΕΙ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΥ -ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΤΡΑΒΗΞΟΥΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ] ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΥΣ ΕΥΖΩΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΤΣΑΒΙΛΙΚΙ.

Ο Κάρλο Λορεντσίνι (ιταλικά: Carlo Lorenzini) (24 Νοεμβρίου 1826 – 26 Οκτωβρίου 1890), γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Κάρλο Κολόντι (ιταλικά: Carlo Collodi), ήταν Ιταλός συγγραφέας γνωστός για το παγκοσμίου φήμης παιδικό μυθιστόρημα «Οι Περιπέτειες του Πινόκιο» (πρωτότυπο στα ιταλικά: Le avventure di Pinocchio).Ο Κολόντι γεννήθηκε στην Φλωρεντία.Κατά τους Πολέμους της Ιταλικής Ανεξαρτησίας εναντίον της Αυστριακής Αυτοκρατορίας μεταξύ του 1848 και 1860, υπηρέτησε ως εθελοντής με τον στρατό της Τοσκάνης. Το ενεργό του ενδιαφέρον σε πολιτικά θέματα μπορεί να φανεί στα πρώτα έργα του αλλά και στην ίδρυση της σατιρικής εφημερίδας Il Lampione. Αυτή η εφημερίδα λογοκρίθηκε με διαταγή του Μεγάλου Δούκα της Τοσκάνης το 1849, αλλά επανεμφανίστηκε τον Μάιο του 1860.Ο Λορεντσίνι απέκτησε φήμη το 1856 με το μυθιστόρημά του In vapore και είχε αρχίσει έντονη δραστηριότητα σε άλλες πολιτικές εφημερίδες όπως στην Il Fanfulla. Την ίδια περίοδο προσλήφθηκε από την Επιτροπή Λογοκρισίας για το Θεάτρο. Αυτή την περίοδο συνέθεσε δίάφορες σατιρικές παραστάσεις και ιστορίες όπως: Macchiette (1880), Occhi e nasi (1881), Storie allegre (1887).Το 1875, εισάγεται στον τομέα της παιδικής λογοτεχνίας με το Racconti delle fate, μία μετάφραση του γαλλικού παραμυθιού του Σαρλ Περώ. Το 1876 έγραψε το Giannettino (εμπνευσμένο από το Giannetto του Alessandro Luigi Parravicini), το Minuzzolo, και το Il viaggio per l'Italia di Giannettino, μία σειρά που εξερευνά την ιταλική επανένωση μέσω των ειρωνικών στοχασμών του χαρακτήρα Giannettino.Ο Λορεντσίνι γοητεύτηκε από την ιδέα να χρησιμοποιήσει έναν συμπαθή και αθεόφοβο χαρακτήρα με σκοπό να εκφράσει τις προσωπικές του πεποιθήσεις μέσω της αλληγορίας. Το 1880 ξεκίνησε να γράφει την «Ιστορία μίας μαριονέτας» (ιταλικά: Storia di un burattino), που ονομάστηκε επίσης «Οι Περιπέτειες του Πινόκιο», που δημοσιευόταν εβδομαδιαία στην πρώτη ιταλική παιδική εφημερίδα Il Giornale dei Bambini.Ο Λορεντσίνι πέθανε το 1890 στην Φλωρεντία αγνοώντας την αναμενόμενη φήμη και δημοτικότητα του έργου του: καθώς στην αλληγορία της ιτορίας, ο Πινόκιο τελικά ξέφυγε για να οδηγήσει την δική του ανεξάρτητη ζωή, διακριτά από αυτή του συγγραφέα.Τάφηκε στο "San Miniato al Monte Basilica".Κάρλο Κολόντι (1826 – 1890) – Ο δημιουργός του πιο διάσημου ψεύτη 0Κάρλο Κολόντι (1826 – 1890 )Ο Ιταλός συγγραφέας, Κάρλο Λορεντσίνι, γνωστός με το ψευδώνυμο Κάρλο Κολόντι, γεννήθηκε και πέθανε στην Φλωρεντία. Έγινε γνωστός από το παιδικό μυθιστόρημα “Οι περιπέτειες του Πινόκιο. Η ιστορία μιας μαριονέτας” (Le avventure di Pinocchio. Storia di un burattino). Ωστόσο, η δράση του ως συγγραφέας δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό. Ο Κάρλο Κολόντι, έζησε κατά την πολυτάραχη, πολιτικά, περίοδο των Πολέμων της Ιταλικής Ανεξαρτησίας ενάντια στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Τα γεγονότα αυτά δεν θα μπορούσαν να τον αφήσουν ανεπηρέαστο, κάτι που είναι εμφανές στα πρώτα έργα του, τα οποία διέπονται από έντονο πολιτικό πνεύμα.Τα πρώτα χρόνια της ζωής του χαρακτηρίζονται από την έντονη πολιτική του δράση με κάθε μέσο που διέθετε. Η ίδρυση της σατιρικής εφημερίδας “Il Lampione”, δεν θα μπορούσε να μην συμπεριληφθεί στον προσωπικό του πολιτικό αγώνα. Αξίζει να σημειωθεί, πως η εφημερίδα αυτή λογοκρίθηκε λίγα χρόνια αργότερα της κυκλοφορίας της (1849), αλλά επανακυκλοφόρησε το 1860. Η πολιτική του δράση όμως, επεκτάθηκε και σε άλλες εφημερίδες όπως η “Il Fanfulla”, καθώς επίσης και στην δημιουργία διάφορων σατιρικών παραστάσεων και ιστοριών. Το 1856 αρχίζει πλέον να αποκτά φήμη με το μυθιστόρημα “In vapore”.Το 1875 περίπου, ξεκινά να ασχολείται με κάτι τελείως διαφορετικό, την παιδική λογοτεχνία. Η αρχή έγινε με την μετάφραση ενός γαλλικού παραμυθιού του Σάρλ Περώ, το “Racconti delle fate”. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα “Giannettino”, “Minuzzolo” και “Il viaggio per l’Italia di Giannettino”.Το 1880, ξεκινά να δημοσιεύει στην πρώτη παιδική εφημερίδα, “Il Giornale dei Bambini”, αποσπάσματα από την “Ιστορία μιας μαριονέτας”. Σκοπός της δημιουργίας του αυτής, ήταν μέσω της αλληγορίας να εκφράσει τις προσωπικές του πεποιθήσεις και απόψεις πάνω σε πολλά θέματα. Θεώρησε πως χρησιμοποιώντας έναν ιδιαίτερα ζωηρό και πολύ άτακτο, μα συμπαθή σε όλους, χαρακτήρα θα πετύχαινε τον στόχο του.“Οι περιπέτειες του Πινόκιο”, δεν αποτελούν ένα συνηθισμένο παραμύθι μιας και ο ρεαλισμός είναι διάχυτος σε όλο του το μήκος(ανάγκη για τροφή, στέγη). Ενώ το αυθεντικό του τέλος μόνο καλό δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί. Όπως και να έχει, ο Πινόκιο αποτελεί ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα και αγαπημένα παραμύθια, το οποί σίγουρα μπορεί να διδάξει πολλά τόσο σε μικρούς αλλά και σε μεγάλους…Οι περιπέτειες του Πινόκιο. Η ιστορία μίας μαριονέτας (πρωτότυπο στα ιταλικά: Le avventure di Pinocchio. Storia di un burattino) είναι ένα μυθιστόρημα παιδικής λογοτεχνίας του ιταλού συγγραφέα Κάρλο Κολόντι (ιταλικά: Carlo Collodi), καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Κάρλο Λορεντσίνι, γραμμένο στην Φλωρεντία. Αρχικά, το πρώτο μισό του έργου ήταν μέρος μίας σειράς από το 1881 έως το 1883, και αργότερα ολοκληρώθηκε ως βιβλίο για παιδιά τον Φεβρουάριο του 1883. Πρόκειται για τις άτακτες περιπέτειες του Πινόκιο, μίας ζωντανής μαριονέτας, και τον φτωχό του πατέρα, έναν ξυλογλύπτη ονομαζόμενο Τζεπέτο. Θεωρείται κλασσικό παιδικής λογοτεχνίας και έχει γεννήσει πολλά παράγωγα έργα τέχνης, όπως την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϋ το 1940, καθώς και κοινότυπες ιδέες όπως η μεγάλη μύτη του ψεύτη.ΙστορίαLe avventure di Pinocchio. Οι περιπέτειες του Πινόκιο.Το εξώφυλλο του πρωτότυπου βιβλίου (1883)Πρωτότυπη έκδοσηΣυγγραφέαςCarlo Lorenzini "Collodi"(Φλωρεντία,1826–1890)ΕίδοςΜυθιστόρημα Παιδικής ΛογοτεχνίαςΕκδότηςFelice PaggiΕικονογράφησηEnrico Mazzanti (Φλωρεντία,1850-1910)ΓλώσσαΙταλικήΠρώτη έκδοση1883Οι περιπέτειες του Πινόκιο είναι μία ιστορία που περιέχει αρκετά τεχνάσματα παραμυθιών όπως ζωντανές μαριονέτες, γρύλλους που μιλάνε, αγόρια που μεταμορφώνονται σε γαϊδούρια, νεράιδες και άλλα. Όμως ο κόσμος του Πινόκιο δεν είναι ένας παραδοσιακός κόσμος παραμυθιού, καθώς περιέχει στοιχεία σκληρής πραγματικότητας όπως η ανάγκη για τροφή, στέγη και άλλες βασικές πτυχές της καθημερινής ζωής. Είναι γεγονός ότι το σκηνικό της ιστορίας είναι η ρεαλιστική Τοσκάνη (περιοχή της Ιταλίας). Ήταν μία μοναδική, για την εποχή του έργου, συγχώνευση λογοτεχνικών ειδών. Η ιταλική γλώσσα της ιστορίας διανθίζεται με στοιχεία φλωρεντιανής διαλέκτου, όπως το Φλωρεντιανό όνομα του πρωταγωνιστή.Αρχικά ο Κολόντι δεν είχε πρόθεση την παιδική λογοτεχνία - το τέλος του μυθιστορήματος δεν ήταν αίσιο και αλληγορικά αντιμετώπιζε σοβαρά θέματα. Στην αυθεντική σειριακή εκδοχή, ο Πινόκιο βρίσκει φρικτό θάνατο - κρεμασμένος για τα αναρίθμητα λάθη του στο τέλος του Κεφαλαίου 15 - ενώ ο πατέρας του πεθαίνει αβοήθητος στην φυλακή. Λόγω αιτήματος του εκδότη του, ο Κολόντι πρόσθεσε τα κεφάλαια 16-36, στα οποία η Νεράιδα με τα Γαλάζια Μαλλιά, διασώζει τον Πινόκιο και τελικά τον μεταμορφώνει σε πραγματικό αγόρι, όταν αποκτά μία βαθύτερη επίγνωση του εαυτού του, κάνοντας έτσι την ιστορία κατάλληλη για παιδιά. Στο δεύτερο μισό του βιβλίου, η μητρική φιγούρα της Γαλάζιας Νεράιδας είναι ο κυρίαρχος χαρακτήρας, έναντι της πατρικής φιγούρας του Τζεπέτο στο πρώτο μέρος.Η παιδική λογοτεχνία ήταν μία νέα ιδέα την εποχή του Κολόντι, μία καινοτομία του 19ου αιώνα. Έτσι, σε περιεχόμενο και τύπο ήταν καινούργιο και σύγχρονο, ανοίγοντας το δρόμο σε πολλούς συγγραφείς του επόμενου αιώνα. Ο Κολόντι, ο οποίος πέθανε το 1890, ήταν αναγνωρισμένος, κατά τη διάρκεια της ζωής του, ως ταλαντούχος συγγραφέας και κοινωνικός σχολιαστής, αλλά η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει μετά την μετάφραση του Πινόκιο στα αγγλικά, για πρώτη φορά το 1892, και συγκεκριμένα με την ευρέως αναγνωσμένη έκδοση Everyman’s Library το 1911. Η δημοτικότητα της ιστορίας ενισχύθηκε από τον ισχυρό φιλόσοφο-κριτικό Μπενεντέτο Κρότσε (ιταλικά: Benedetto Croce), ο οποίος θαύμασε πολύ την ιστορία επιμένοντας: «...πρέπει να το διαβάσει όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο άνθρωπο.»ΠλοκήΟ Τζεπέτο ήταν ένας ξυλογλύπτης που ζούσε μόνος χωρίς παιδί. Έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει μία μαριονέτα για να τον συντροφεύει στα γεράματα και σκέφτηκε να την ονομάσει Πινόκιο σαν πραγματικό αγόρι. Καθώς άρχισε να σκαλίζει το ξύλο, αυτό άρχισε να γελάει μαζί του προς έκπληξη του γέρου άντρα. Όταν ο Τζεπέτο ολοκλήρωνε το έργο του, η μαριονέτα τον κλώτσησε και το έσκασε. Ενώ ο Πινόκιο έτρεχε στον δρόμο, ένας αστυνόμος τον έπιασε για να τον σωφρονίσει. Αλλά περαστικοί πληροφόρησαν τον αστυνομικό ότι η μαριονέτα ανήκε στον γέρο-Τζεπέτο. Έτσι ο αστυνόμος συνέλαβε τον γέρο αντί του Πινόκιο.Αργότερα ο Πινόκιο δυσαρεστημένος έπρεπε να μείνει μόνος στο σπίτι. Όταν πλάγιασε στο κρεβάτι του ένας γρύλλος που μιλούσε τον συμβούλεψε να ακούει τον πατέρα του, για να μην τον βρούνε συμφορές και το μετανιώσει, αλλά ο Πινόκιο τον αγνόησε. Ύστερα πείνασε και προσπάθησε να φάει ένα αβγό το οποίο εκκολάφτηκε και το πουλάκι πέταξε μακριά. Τότε ο Πινόκιο κοιμήθηκε δίπλα στη φωτιά και όταν ο Τζεπέτο γύρισε σπίτι είδε τα πόδια του Πινόκιο να καίγονται. Τάισε αχλάδια τον Πινόκιο ο οποίος διαμαρτυρόταν πως δεν του άρεσαν τα φλούδια, ζητώντας από τον γέρο πατέρα του να τα καθαρίσει. Ο Τζεπέτο του είπε πως θα του έφτιαχνε καινούργια πόδια και ρούχα για να πάει στο σχολείο σαν πραγματικό αγόρι, ενώ χρειάστηκε να πουλήσει το πανωφόρι του (ήταν τόσο φτωχός) για να του αγοράσει αλφαβητάρι.Καθοδόν για το σχολείο, ο Πινόκιο άκουσε ωραία μουσική που ερχόταν από ένα κουκλοθέατρο. Πήγε να το παρακολουθήσει, πουλώντας το αλφαβητάρι του, και τελικά κατάφερε να γίνει μέλος της παράστασης εκνευρίζοντας τον θιασάρχη, ο οποίος αργότερα συγκινήθηκε με τις ιστορίες του Πινόκιο και τον άφησε ελεύθερο δίνοντάς του πέντε χρυσά νομίσματα. Ξεκινώντας για το σπίτι, ένας γάτος και μία αλεπού τον προσέγγισαν για να του κλέψουν τα νομίσματα, αλλά αυτός τα έκρυψε κάτω από τη γλώσσα του. Έτσι τον κρέμασαν σε μία βελανιδιά, για να περάσουν την επόμενη μέρα να του πάρουν τα νομίσματα από το στόμα. Για καλή του τύχη διασώθηκε από την Γαλάζια Νεράιδα που ζούσε εκεί κοντά. Όταν η νεράιδα τον ρώτησε για τα νομίσματα αυτός είπε ότι τα έχασε και τότε η μύτη του άρχισε να μεγαλώνει. Η νεράιδα του είπε γελώντας: «Να τι παθαίνεις όταν λες ψέματα!». Τότε ο Πινόκιο ζήτησε βοήθεια από τη νεράιδα για να γίνει πραγματικό παιδί και υποσχέθηκε να συνετιστεί και να γίνει υπάκουο παιδί.Φεύγοντας από την νεράιδα συνάντησε και πάλι τον γάτο και την αλεπού που τον έπεισαν να φυτέψει τα νομίσματά του στην "κουτοχώρα" για να πολλαπλασιαστούν, και έτσι του τα έκλεψαν. Όταν έφθασε στην Τρελόπολη είπε το περιστατικό σε έναν αστυνόμο ο οποίος τον συνέλαβε. Στο μεταξύ ο γέρο-Τζεπέτο βγήκε στα ανοιχτά της θάλασσας να ψάξει για τον γιό του αλλά η βάρκα του βυθίστηκε στην καταιγίδα . Στην φυλακή το μόνο φαγητό για τους κρατουμένους ήτανε φλούδες αχλαδιών και έτσι ο Πινόκιο αποφάσισε να αλλάξει, μελετώντας το αλφάβητο. Όμως, στο κελί του συνάντησε ένα άτακτο παιδί τον Φυτίλη, με τον οποίο γίνανε φίλοι. Όταν βγήκαν από τη φυλακή, καθώς διασκέδαζαν πολύ, μετατράπηκαν σε γαϊδούρια.Έπειτα, ενώ δούλευε ως γαϊδούρι, σε ένα τσίρκο στην Παιχνιδούπολη, ο Πινόκιο έσπασε το πόδι του και έτσι τον πέταξαν στην θάλασσα. Όταν έπεσε στο νερό μετατράπηκε σε μαριονέτα ξανά και ένα τρομερό σκυλόψαρο τον κατάπιε. Στην κοιλιά του σκυλόψαρου έκπληκτος είδε σε μια γωνιά τον γέρο πατέρα του να κλαίει. Λυτρωμένος πια έτρεξε στον γέρο-Τζεπέτο και αγκαλιάστηκαν συγκινημένοι, ενώ ο Πινόκιο του έλεγε πόσο είχε μετανιώσει για όλα τα λάθη του. Ύστερα βρέθηκαν στην θάλασσα και ένα ψάρι τους πήγε στην ακτή. Η Γαλάζια Νεράιδα που είχε παρακολουθήσει τις εξελίξεις, μετέτρεψε τον Πινόκιο σε πραγματικό αγόρι και έζησε ευτυχισμένος με τον γέρο πατέρα του. Τζιόζουε Καρντούτσι (Giosuè Alessandro Michele Carducci, Valdicastello, 27 Ιουλίου 1835 – Bologna, 16 Φεβρουαρίου 1907). Ιταλός συμβολιστής νομπελίστας ποιητής του 19ου αιώνα, ο «ανεπίσημος εθνικός ποιητής» της Ιταλίας, συνοδοιπόρος των Γάλλων «Παρνασσιστών».ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑΓεννήθηκε στο Βαλντικαστέλο (Valdicastello) της Τοσκάνης, κοντά στην Πίζα από την αστική οικογένεια του φλωρεντιανού πρακτικού χειρουργού ιατρού Μικέλε Καρντούτσι (Michele Carducci) και της Ιλντεγκόντα Τσέλι (Ildegonda Celli). Ο πατέρας του ήταν, «Καρμπονάρος» και οπαδός του «Risorgimento» (του κινήματος δηλαδή για την ενοποίηση της Ιταλίας, 1816 – 1861) και είχε φυλακιστεί μετά από τον αποτυχημένο υπό την τρίχρωμη σημαία της «Καρμποναρίας» ξεσηκωμό του Φεβρουαρίου 1831.Το 1838 η οικογένεια των Καρντούτσι εγκαταστάθηκε στο Maremmes του Μπολγκέρι (Bolgheri), όπου η γιαγιά του Λουτσία (Lucia) φρόντισε για την καλή μόρφωσή του, στην οποία βοήθησε πολύ και η ποιοτική βιβλιοθήκη του πατέρα του, που ήταν γεμάτη από πολιτικά δοκίμια, ρομαντική ευρωπαϊκή ποίηση και κλασικούς συγγραφείς. Το 1842 ο νεαρός Καρντούτσι πέρασε δύσκολες ημέρες όταν πέθανε η αγαπημένη του γιαγιά και ο πατέρας του είχε προβλήματα λόγω των επαναστατικών του δραστηριοτήτων, ωστόσο το 1849 η οικογένεια μετακόμισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα Φλωρεντία προς αναζήτηση μεγαλύτερης ασφάλειας μέσα στην πυκνοκατοικημένη πόλη. ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΑπό τα εφηβικά του κιόλας χρόνια, όταν σπούδαζε στο «Brothers of the Christian Schools of San Giovannino», όπου είχε γνωρίσει και την μέλλουσα σύζυγό του και εξαδέλφη του Ελβίρα Μενικούτσι (Elvira Menicucci), είχε νοιώσει δέος απέναντι στην σοφή τεχνοτροπία και τα αυστηρά μέτρα της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας, παρά το γεγονός ότι παλαιότερα θαύμαζε την ρομαντική ποίηση του Λόρδου Μπάϋρον (Lord Byron) και του Φρήντριχ Σίλλερ (Friedrich Schiller). Εκείνη την εποχή άρχισε να γράφει την πρώτη δική του ποίηση και μάλιστα μετέφρασε ένα μικρό τμήμα της «Ιλιάδος» του Ομήρου. Εδίδαξε αργοτερα φιλολογία στό πανεπιστήμιο τής Μπολώνια.Ένας από τους φοιτητές του ήταν και ο μετέπειτα ποιητής Τζιοβάνι Πασκόλι (Giovanni Pascoli, 1855 – 1912), που αργότερα τον διαδέχθηκε στην καθηγητική έδρα. Στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνιας ο Καρντούτσι συμμετείχε αργότερα σε μία επιτροπή ιστορικών, η οποία υπολόγισε την ίδρυσή του πριν το 1088, αναδεικνύοντάς το στο μακροβιότερο Πανεπιστήμιο τη Ευρώπης.Ο ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑΤο 1865 προκάλεσε σκάνδαλο η έκδοση του εσκεμμένα βλάσφημου ποιήματός του «Ύμνος στον Σατανά» («Inno a Satana»), τον οποίο ο Τζιόζουε είχε γράψει δύο χρόνια νωρίτερα, το 1863, για τις ανάγκες μιας πρόποσης σε λογοτεχνικό δείπνο: «Ζήτω σου, Σατανά / ώ εσύ ανταρσία / ώ εσύ δύναμη της εκδίκησης / της λογικής του ανθρώπου!» / να σου δοθούνε πρέπει / άγιο λιβάνι και προσευχές! / που έχεις τσακίσει τον Ιαχωβά / των παπάδων» («Salute, o Satana, / O ribellione, / O forza vindice / De la ragione! / Sacri a te salgano / Gl’ incensi e ii voti! / Hai vinto il Geova / De ii sacerdoti»). Ο «Σατανάς» του Καρντούτσι όμως δε είχε σχέση με την αυτοτελή ενσάρκωση του απόλυτου Κακού που έχει εφεύρει ο Χριστιανισμός για να φοβίζει τους πιστούς του (μετατρέποντας το απρόσωπο στον Ιουδαϊσμό συνώνυμο σε πρόσωπο), αλλά η προσωποποίηση του πνεύματος της προόδου στην γνώση, την τεχνολογία, την επιστήμη, καθώς η αντίπαλή του Εκκλησία ανέκαθεν αντιμαχόταν την ελευθερία της σκέψης και την κάθε είδους αναζήτηση. Ο «Σατανάς» του Καρντούτσι είναι τα άγιο πνεύμα που προστάτευσε τους μακάριους παγανιστικούς κόσμους της προχριστιανικής εποχής, παρηγόρησε με την χαρά της ζωής τους θλιμμένους και τους δυστυχείς και ενέπνευσε τους μεγάλους μεταρρυθμιστές της Ιστορίας. Ο σκώτος κλασικιστής Γκίλμπερτ Χίγκετ (Gilbert Highet, 1906 – 1978) έγραψε σχετικά: «τον ύμνησε και ως τον νικηφόρο αρχηγό της Επιστήμης, που διασχίζει τον κόσμο επάνω σε ένα πύρινο άρμα –το ίδιο άρμα που κατατρόπωσε τον Ιαχωβά. Το άρμα αυτό είναι μία ατμομηχανή: αποτελεί, κατά μία ευρύτερη έννοια, την εικόνα της σύγχρονης επιστημονικής προόδου που υψώνει τον άνθρωπο πάνω από τα όρια του χώρου και του χρόνου και τον ελευθερώνει από όσους αστυνομεύουν την σκέψη». Ο «Ύμνος στον Σατανά» επανεκδόθηκε το 1869 από την σοσιαλιστική εφημερίδα της Μπολώνια «Il Popolo», επ’ ευκαιρία του 20ου Οικουμενικού Συμβουλίου των ρωμαιοκαθολικών στην Ρώμη, ωστόσο η ανατρεπτικότερες στιγμές της ποίησης του Καρντούτσι βρίσκονται σε μεταγενέστερες συλλογές, όπως λ.χ. οι «Νέες Ρίμες» («Rime Nuove») και οι «Βαρβαρικές Ωδές» («Odi Barbare») . Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥΜέσα από την ορθολογική και δυναμική ποίησή του, ο Καρντούτσι, που καθιερώθηκε ως κορυφαίος ποιητής της Ιταλίας μετά την έκδοση το έτος 1868 της δεύτερης συλλογής του «Ελαφρά Βαρέα» («Levia Gravia»), ύμνησε με αισιοδοξία την συμφιλίωση με τους φυσικούς νόμους και την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπεια, παράλληλα με την αρμονία, την οργανικότητα και την αυτοπειθαρχία που τις άφησε ως διαχρονική κληρονομιά στην ανθρωπότητα η κλασική αρχαιότητα και τις οποίες ο ίδιος επίμονα μετέφερε μέσα στους στίχους του. Την ίδια συγκροτημένη μορφή κράτησε στις δύο επόμενες συλλογές του «Decennalia» (1871) και «Nuove Poesie» (1873), από τις οποίες η δεύτερη θεωρήθηκε η κορυφαία του δημιουργία. Η ποίηση του δημοφιλέστατου Καρντούτσι, που ανέδειξε το λεγόμενο «αλκαϊκό» μέτρο, εκείνο που είχε εισηγηθεί ο αρχαίος λέσβιος ποιητής Αλκαίος (περ. 640 – 560), ενέπνευσε πολλούς Ιταλούς κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία, γι’ αυτό και θεωρείται ο «ανεπίσημος εθνικός ποιητής» της ενοποιημένης Ιταλίας.ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΤΟΥ «ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ»Σε γενικές γραμμές ο Καρντούτσι υπήρξε συνοδοιπόρος του γαλλικού «Παρνασσού», καθώς, όπως σημειώνει ο Χιγκέτ, «αν και φιλελεύθερος επαναστάτης και θαυμαστής του Γκαίτε και του Ουγκώ, κατήγγειλε την στάση των ρομαντικών απέναντι στην ζωή». Στο «Classicismo e Romanticismo» (που περιέχεται στην συλλογή «Rime Nuove» του 1887) παρομοίασε τον «Κλασικισμό» με τον ζωοδότη, ισχυρό και σταθερό ήλιο και τον «Ρομαντισμό» με την σελήνη, πλανήτη της αστάθειας, του έρωτα και του θανάτου, ενώ δέκα χρόνια νωρίτερα, στην συλλογή «Odi Βarbare Ι» του 1877 μιμείτο τον Οράτιο και καταπιανόταν με ελληνορωμαϊκά θέματα. Στο πρώτο από τα εκεί ποίημά του παρομοίαζε μάλιστα την συνηθισμένη ποίηση με πόρνη, ενώ την πολύπλοκη αυστηρή μορφή, που και ο ίδιος χρησιμοποιούσε, με υπέροχη ορεινή Νύμφη που αποκρούει τις επιθέσεις ενός Φαύνου.Στον αρχηγό των «Παρνασσιστών» Λεκόντ ντε Λιλ (Charles Marie René Leconte de Lisle, 1818 – 1894) ο Καρντούτσι έμοιαζε επίσης και ως προς τον συνεπή αντιχριστιανισμό. Πέραν από τον προκλητικό «Ύμνο στον Σατανά», είχε δηλώσει ότι δεν γνωρίζει «καμμία αλήθεια του Θεού» και ότι δεν θα έχει ποτέ «ειρήνη με το Βατικανό, ή με κάποιον παπά. Αυτοί είναι οι πραγματικοί και αμετάβλητοι εχθροί της Ιταλίας», ενώ είχε γράψει επίσης το 1876 το πραγματικά αντιχριστιανικό ποίημα «Alle fonti del Clitumne» στο οποίο καλούσε το πνεύμα της προχριστιανικής Ρώμης να σηκωθεί και να απελευθερώσει την ανθρωπότητα.Βλάσης ΡασσιάςΕΠΙΛΟΓΗ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑΣ:«L’ Arpa del popolo, scelta di poemi religiosi, morale e patriotici», 1855, ερανισμός«Rime», 1857, συλλογή«Juvenilia», 1860, συλλογή«Levia Gravia», 1868, συλλογή με το ψευδώνυμο «Enotrio Romano»«Decennalia », 1871, συλλογή«Nuove Poesie», 1873, συλλογή«Studi Letterari», 1874, φιλολογικό δοκίμιο«Alle fonti di Clitumno», 1876, ποίημα«Bozetti Critici e Discorsi Letterari», 1876, φιλολογικό δοκίμιο «Odi Βarbare Ι», 1877, συλλογή«Giambi ed Epodi», 1879, συλλογή ποιημάτων της περιόδου 1867 – 1879«Satana e polemichihe sataniche», 1879«Eterno Femminino Regale», 1881, δοκίμιο«Odi Βarbare ΙΙ», 1882, συλλογή«Rime Nuove», 1887, συλλογή ποιημάτων της περιόδου 1861 – 1887 «Nuovi Odi Barbari», 1887, συλλογή«Odi Βarbare ΙΙΙ», 1889, συλλογή«Rime a Ritmi», 1898, συλλογή Francesco de Sanctis (28 Μαρτίου του 1817 - 29 Δεκεμβρίου του 1883) ήταν Ιταλικά κριτικός λογοτεχνίας, που θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους μελετητές της ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας του 19ου αιώνα. He was born at Morra Irpina ( Campania ) to a family of middle-class landowners. Γεννήθηκε στο Morra Irpina ( Καμπανία ) σε μια οικογένεια γαιοκτημόνων της μεσαίας τάξης. After the high school studies in Naples , from 1836 he was educated at the free institute of the Marchese Basilio Puoti. Μετά τις σπουδές υψηλού σχολείο στην Νάπολη , από το 1836 εκπαιδεύτηκε στην ελεύθερη ινστιτούτο του Marchese Basilio Puoti. Becoming a teacher in a private school of his own, he made a name as a profound student of literature; and after the troubles of 1848, when he held office under the revolutionary government and was imprisoned for three years at Naples , his reputation as a lecturer on Dante at Turin brought him the appointment of professor at ETH Zürich in 1856. Να γίνει ένας δάσκαλος σε ένα ιδιωτικό σχολείο της δικής του, έκανε ένα όνομα ως μια βαθιά φοιτητής της λογοτεχνίας? Και μετά τις ταραχές του 1848, όταν κατείχε το γραφείο κάτω από την επαναστατική κυβέρνηση και φυλακίστηκε για τρία χρόνια στη Νάπολη , η φήμη του ως ένα λέκτορας στο Dante στο Τορίνο έφερε το διορισμό του καθηγητή στο ETH της Ζυρίχης το 1856. He returned to Naples as minister of public instruction in 1860, and filled the same post under the Italian monarchy in 1861, 1878 and 1879, having in 1861 become a deputy in the Italian chamber. Επέστρεψε στη Νάπολη ως υπουργός δημόσιας χρήσης το 1860, και συμπληρώθηκε με την ίδια θέση κάτω από τον ιταλικό μοναρχίας το 1861, 1878 και 1879, με το 1861 να γίνει αναπληρωτής στην ιταλική θάλαμο. In 1871 he was made professor of comparative literature at Naples University . Το 1871 έγινε καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Νάπολης . As a literary critic, De Sanctis took a very high place, notably with his Storia della letteratura italiana and with his critical studies, published in several volumes, some of them since his death at Naples in 1883. Ως κριτικός λογοτεχνίας, De Sanctis πήρε μια πολύ υψηλή θέση, ιδίως με του Storia della letteratura italiana και με κρίσιμες μελέτες του, που δημοσιεύθηκε από πολλούς τόμους, ορισμένοι από αυτούς από το θάνατό του στη Νάπολη το 1883. De Sanctis had many faithful disciples, among whom Benedetto Croce was to achieve the most fame. De Sanctis είχε πολλούς πιστούς μαθητές, μεταξύ των οποίων ο Benedetto Croce ήταν να επιτευχθεί η πιο φήμη. His chief contribution as philosopher was to aesthetics; his influence upon Italian literary criticism remains strong up to the present time. Επικεφαλής του συνεισφορά ως φιλόσοφος ήταν στην αισθητική? Επιρροή του σε ιταλικό λογοτεχνική κριτική παραμένει ισχυρή μέχρι σήμερα. «Γιατί κανείς δεν τιμωρεί τους ανθρώπους που κάνουν αδικίες έχοντας αυτό στο νου του και για το λόγο αυτό, επειδή δηλαδή αδίκησαν· τουλάχιστον όποιος δεν εκδικείται σα ζώο, ασυλλόγιστα. Όποιος, όμως έρχεται να τιμωρήσει με περίσκεψη, δεν επιβάλλει τιμωρία για το αδίκημα που έγινε- γιατί δεν μπορεί, εκείνο που έγινε, να κάνει ώστε να μην έχει γίνει - αλλά για χάρη του μέλλοντος, για να μην αδικήσει ξανά ούτε αυτός, ούτε άλλος, που είδε να τον τιμωρούν. Και όταν σκέφτεται με αυτόν τον τρόπον, θεωρεί ότι η αρετή διδάσκεται[cesarebecaria]Αναρτήθηκε από ΦΙΛΟΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑΣ CUTARELLI στις 3:46 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:

Βίκο, Τζοβάνι Μπατίστα (Τζαμπατίστα) (Giovanni Battista ή Giambattista Vico, Νάπολη 1668 – 1744). Ιταλός φιλόσοφος, νομικός, ιστορικός και πανεπιστημιακός, από τους πρωτοπόρους της σύγχρονης ιστορικής σκέψης.  Όταν με την επέμβαση της Αγίας Έδρας, το 1693, σκηνοθετήθηκε μια δίκη για αθεϊσμό κατά της προοδευτικής νεολαίας της Νάπολης, ο Β. αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη και να εγκατασταθεί στη Βατόλα, στην περιοχή του Τσιλέντο. Στα εννέα χρόνια της παραμονής του εκεί (1686-95) επιδόθηκε σε διάφορες μελέτες, οπότε διαμορφώθηκε η φιλοσοφική του σκέψη, αποκτώντας αυτονομία και πρωτοτυπία, ενώ ωρίμασε η κριτική στάση του απέναντι στον καρτεσιανισμό. Μετά την επιστροφή του στη Νάπολη, το 1695, αναγκάστηκε να ζει παραδίδοντας κατ’ οίκον μαθήματα έως το 1699, οπότε έγινε καθηγητής στην έδρα της ρητορικής στο πανεπιστήμιο της πόλης. Με τη διδασκαλία του ο Β. επέκρινε το παιδαγωγικό σύστημα της εποχής, για το οποίο είχε τη γνώμη ότι οδηγούσε στον ακρωτηριασμό της φαντασίας των σπουδαστών με το αποκλειστικά ορθολογικό πρόγραμμά του. Η πολεμική του περιλάμβανε επίσης την υπεράσπιση της ποίησης και τη διερεύνηση των λειτουργιών που προηγούνται ή ακολουθούν τον καρτεσιανό λόγο (raison) ως όργανο της γνώσης. Στο πρώτο του έργο, που εκδόθηκε το 1710 με τον τίτλο Περί της αρχαιότατης σοφίας των Ιταλών, όπως συνάγεται από τις αρχές της λατινικής γλώσσας, ο Β. αντιπαραθέτει στην πρόσφατη για την εποχή του καρτεσιανή επιστήμη μια πανάρχαια επιστήμη των πρώτων κατοίκων της ιταλικής χερσονήσου, κατάλοιπα της οποίας βρίσκονται στη λατινική γλωσσική δομή και στο λατινικό λεξιλόγιο. Πρόκειται για την τυπική βικιανή θέση, κατά την οποία η γλώσσα αποτελεί ιστορική μαρτυρία για αρχαιότατες εποχές. Η ιδέα όμως αυτή μιας πανάρχαιας σοφίας, ως συνόλου μεταφυσικών και ορθολογικών γνώσεων, μαρτυρεί την επιβίωση, στη σκέψη του συγγραφέα, ορθολογικών στοιχείων. Όμως, από το 1710 έως το 1725, οπότε εκδόθηκε το βιβλίο του Αρχές μιας νέας επιστήμης σχετικής με τη φύση των εθνών, ο Β. αναθεώρησε ριζικά τους προσανατολισμούς του. Σύμφωνα με τη Νέα Επιστήμη (αναθεωρημένες εκδόσεις της οποίας δημοσιεύτηκαν το 1730 και το 1744) υπάρχει μια κοινή καταγωγή των εθνών, λόγω της οποίας όλες οι απαρχές των πολιτισμών χαρακτηρίζονται από την υπεροχή της φαντασίας και των αισθήσεων απέναντι στους ορθολογικούς προσανατολισμούς και κατευθύνσεις. Όχι μόνο η καταγωγή της γλώσσας δεν είναι καθόλου μεταφυσική, αλλά γενικά η μεταφυσική, ως αξίωση γνώσης μιας πραγματικότητας, φυσικής ή όχι, της οποίας ο άνθρωπος δεν είναι δημιουργός, αντιπροσωπεύει μια αιώνια ανικανοποίητη προσπάθεια. Μόνο η ιστορία, ως σύνολο γεγονότων που απορρέουν από την ενσυνείδητη δραστηριότητα των ανθρώπων, αποτελεί κάτι το οποίο ο άνθρωπος είναι σε θέση να γνωρίσει. Ο Β. απέρριψε προπάντων την υποκειμενική σημασία του καρτεσιανού cogito (= σκέπτομαι), υποστηρίζοντας ότι η ιδέα των αποδεικτικών αληθειών, αν τη δεχτούμε ως καθολική αρχή της γνώσης, οδηγεί από το ένα μέρος στη συστηματική κριτική κάθε παράδοσης και από το άλλο μέρος στην καθαρά επιστημονική και νατουραλιστική ερμηνεία τόσο της φύσης όσο και του ανθρώπινου κόσμου, δηλαδή της ιστορίας. Ο Β. αντέτεινε ότι το cogito είναι βεβαιότητα και αυτεπίγνωση, αλλά όχι και επιστημονική αρχή: είναι απλή ένδειξη για την ύπαρξη ενός σκεπτόμενου υποκειμένου, αλλά δεν είναι σε θέση να εξηγήσει την αιτία αυτής της ύπαρξης. Η αληθινή γνώση, αντίθετα, δεν είναι νοητή παρά μόνο ως γνώση των αισθητών. Έχει λοιπόν αντικειμενική αξία, όταν εφαρμόζεται σε εκείνο που έχει πρώτα συντελεστεί και σε αυτό που αποτελεί πραγματικότητα. Ο Β. συνήγαγε από αυτή την αρχή συνέπειες μεγάλης σημασίας. Πρώτα απ’ όλα, δεν αναγνώριζε στη φυσική την υπεροχή που η εποχή του, γεμάτη από αγωνιώδεις προσδοκίες, της είχε αναγνωρίσει, γιατί διαπίστωνε ότι η φυσική βρίσκεται σε αδυναμία να γνωρίσει την αληθινή φύση των πραγμάτων, δημιουργός των οποίων είναι ο Θεός, ο οποίος είναι και ο μόνος που διαθέτει αυτή τη γνώση, ενώ στον άνθρωπο ανήκει μάλλον η εμπειρική γνώση γενικών μεγεθών. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι τη θέση της φυσικής έπαιρνε –στη σκέψη του Β.– η δημιουργία μιας νέας αυθεντικής επιστήμης, της ιστορίας, που γνωρίζει την πραγματικότητα που απορρέει από τον άνθρωπο και η οποία απαρτίζεται από αισθήματα, πάθη, πράξεις και σκέψεις των ανθρώπων. Αυτή η πραγματικότητα, την οποία ο καρτεσιανισμός θα θεωρούσε ανορθολογική και μη επιστημονική, εμφανίζεται κατά τον Β. στην ιστορία των εθνών ως συγκεκριμένη εξέλιξη της ζωής της ανθρωπότητας, η οποία, από τις αρχικά ακατέργαστες και παθητικές μορφές, αναδύεται με αμείλικτη αναγκαιότητα σε ανώτερες σφαίρες συνειδητής γνώσης και ορθού λόγου. Ο Β. διατύπωσε τη θεωρία των νοητικών λειτουργιών (αίσθηση, φαντασία, αντίληψη, κρίση), στις οποίες αντιστοιχούσαν οι ιστορικές περίοδοι ή εποχές της ζωής του κόσμου. Παρουσιάζεται έτσι η ιδέα του κύκλου: αίσθηση, φαντασία και λόγος αντιπροσωπεύουν μια διαδικασία, η οποία αφού τελειώσει ανανεώνεται με τη νέα πτώση στη βαρβαρότητα και την έναρξη μιας νέας διαδρομής. Πέρα όμως από τις αναντίρρητες δυσχέρειες που παρουσιάζει η νατουραλιστική –και αυτή τη φορά– δομή της θεωρίας των κύκλων και ανακυκλήσεων, η φιλοσοφία του Β. διέλυε τον μεγάλο μύθο του Διαφωτισμού για την ύπαρξη μιας μονόδρομης φυσικής τάξης πραγμάτων, ως ιδεατού προτύπου για κάθε μελλοντική προσπάθεια. Ο Β. υπογράμμιζε την επίπονη, κατά βαθμίδες, κίνηση της ιστορίας και επιβεβαίωνε την ανάγκη της αποδοχής της ως σύνολο, περιλαμβανομένων και των στιγμών που φαίνεται να αντιφάσκουν στις απαιτήσεις του ορθού λόγου. Με αυτές τις αντιλήψεις του ο Β. ερχόταν σε αντίθεση προς την αισθητική νοησιαρχία του 18ου αι., στην οποία αντέτασσε μια πρωτότυπη, ήδη ρομαντική κατανόηση των μεγάλων ποιητικών έργων (Ομήρου, Δάντη), των οποίων γινόταν ο ερμηνευτής σε συναρτηση με το εργο του νεωτερου του ΠΑΠΙΝΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΘΕΙΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΟΠΟΥ Ο ΙΗΣΟΥΣ εσταυρώθηκε με τον δημόσιο βίο του Ιησού Χριστού και ιδιαίτερα με τη Σταύρωσή του. Μια σπουδαία και παραγνωρισμένη μορφή της ιταλικής λογοτεχνίας είναι ο Τζιοβάνι Παπίνι (1881-1956), συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος και δημοσιογράφος. Εν προκειμένω κινείται δεξιοτεχνικά στα όρια μύθου, ιστορίας, θρησκείας με διηγηματική μορφή, αναπλάθοντας και «φωτίζοντας» έξι φευγαλέες μορφές της Καινής Διαθήκης σε ισάριθμες μικρές ιστορίες, στο βιβλίο του «Οι μάρτυρες του Θείου Πάθους» (εκδόσεις «Αρμός», μετάφραση και εισαγωγή Παναγιώτη Υφαντή). Ο Ιούδας να υποκύπτει στον πειρασμό της προδοσίας μετά τη... μακιαβελική πειθώ ενός διαβολικού αγνώστου. Ο απελευθερωμένος ληστής Βαραββάς να ψάχνει δικαίωση μέσω της βίας. Ο έμπιστος του Αρχιερέα Καϊάφα, Μάλχος, που του έκοψε το αυτί ο Πέτρος στη σύλληψη του Ιησού, να περιπλανιέται με το πάθος της εκδίκησης. Η καλοτυχία του Σίμωνα Κυρηναίου, που κουβάλησε τον Σταυρό του Θεανθρώπου στον Γολγοθά, η έσχατη πτώση του λόγω δειλίας και εγωισμού. Ο Καϊάφας να παγιδεύεται στις συμπληγάδες της εξουσίας και της αλαζονείας. Ο κάποτε πανίσχυρος και άτεγκτος Πιλάτος ν' αναζητεί απεγνωσμένα «τι είναι η αλήθεια;». Ιστορίες κεντημένες με τη μαστοριά ενός προικισμένου αφηγητή, που σε βάζουν σ' ερωτήματα και συλλογισμούς, που σε «ταξιδεύουν» είτε είσαι θρησκευόμενος είτε όχι. Ο φθόνος, η εκδίκηση, ο ορθολογισμός, η ανευθυνότητα, η υπεροψία, «μοτίβα» αρχετυπικής φύσεως κυριαρχούν στα πρόσωπα αυτά, με διακριτική αντίστιξη την αγάπη και τη συγχώρεση σε δεύτερο πλάνο μέσω κάποιων μαθητών του Ιησού. Υπάρχει στο τέλος και μια έβδομη ιστορία για τη συνάντηση δύο φανταστικών ηρώων, ενός Πάπα κι ενός θρησκευτικού ηγέτη Ιουδαίων, όπου η λογική και η καρδιά, η γνώση και η πίστη συγκρούονται μέσα από μια πανούργα πρόταση του δεύτερου προς τον πρώτο. ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΙΔΑΛΗΣ Έχετε σκεφτεί ποτέ σας τι θα γινόταν αν μένατε ολομόναχος ; Τι εννοώ ;Αν ένα ωραίο πρωινό ξυπνούσατε και ακολουθούσατε την καθημερινή ρουτίνα σας και αντιλαμβανόσασταν ότι δεν υπάρχετε για τους άλλους. Εάν ντυνόσασταν με την τελευταία λέξη της μόδας όπως οι πιο πολλοί συνηθίζουμε άλλωστε και κατεβαίνατε να παραλάβετε την αλληλογραφία σας όμως αντικρίζατε ένα άδειο γραμματοκιβώτιο ; Εάν το mail σας ήταν άδειο , η σελίδα στο facebook δεν άνοιγε ή ακόμα καλύτερα αν δεν είχατε κανένα φίλο εκεί ,εάν το blog σας είχε μηδέν επισκέπτες άραγε πως θα νιώθατε ;Εάν επισκεπτόσασταν ένα φίλο σας και αυτός δεν σας αναγνώριζε και σας υποδεχόταν με την έκφραση : ”Συγνώμη ,κύριε ,γνωριζόμαστε ;”Εάν περιμένατε υπομονετικά μερικές μέρες για ένα τηλεφώνημα ,μια επίσκεψη από ένα φιλικό ,οικείο πρόσωπο όμως δεν ερχόταν ποτέ αυτή η στιγμή ; Ολομόναχος είπαμε! Εάν η καθαρίστρια σας δεν ερχόταν καν χωρίς να σας ειδοποιήσει , εάν πηγαίνατε στο αγαπημένο σας μπαρ που αράζουν οι φίλοι σας και καθόσασταν στο τραπέζι τους όμως αυτοί αντί να σας χαιρετίσουν απλά διακόψουν τη συζήτηση που είχαν και σας κοιτάνε με το βλέμμα “ποιός είναι αυτός ο μα@@ ; ”Είστε ολομόναχος ένας απών , ένας ξένος και τίποτα παραπάνω. Έχετε σβηστεί από όλες τις ατζέντες των ανθρώπων που γνωρίζατε. Τότε θα αναρωτιόσασταν ποιος πραγματικά είστε .Πέρα από το όνομα σας ,τη διεύθυνσή σας ,το νούμερο του πουκαμίσου σας ,τον αριθμό ταυτότητας σας , θα αναρωτιόσασταν ποιος είστε εσωτερικά ,βαθιά μέσα σας. Θα καταλαβαίνατε πως οι προτιμήσεις και οι συμπεριφορές ,οι τάσεις και οι απόψεις σας ίσως να μην ήταν πραγματικά δικές σας , αλλά μια προσπάθεια να μην απογοητεύσετε τους άλλους . Τότε μέσα σας θα ξεκαθάριζε το τοπίο . Εφόσον θα ήσασταν ένας άγνωστος θα είχατε απαλλαγεί από την υποχρέωση να είστε κάτι συγκεκριμένο . Θα ήσασταν πιο ήρεμοι .Πλέον θα μπορούσατε να να κλάψετε , να γελάσετε . Τότε θα καταλαβαίνατε ότι η ύπαρξη σας δεν εξαρτιέται από άλλους. Όσο δεν έχεις συνείδηση της εξάρτησής σου από το βλέμμα των άλλων ,ζεις τρέμοντας πως μπορεί να σε εγκαταλείψουν και, όπως όλοι μας ,έμαθες να φοβάσαι γι’αυτό. Το κόστος για να μην φοβάσαι είναι να υπακούς ,να είσαι αυτό που οι άλλοι περιμένουν ,που σε πιέζουν να γίνεις ,να κάνεις ,να σκεφτείς . Πρέπει να μείνεις πραγματικά ολομόναχος για να νιώσεις πόσο άγονη είναι η ζωή σου με το να ακολουθείς τα πάντα σαν πιστός υπηρέτης. Πρέπει να μην καταπιέζεσαι να είσαι ο εαυτός σου να έχεις κριτική σκέψη ελεύθερο πνεύμα. Μην τους αφήνεις να σου υπαγορεύουν ποιος είσαι ; Είστε πραγματικά με άλλους ή θα προτιμούσατε να είστε ολομόναχος έστω και για λίγο;Βασισμένο στο διήγημα του Τζιοβάνι Παπίνι με τίτλο : Ποιός είσαι;Καθένας μας, μπροστά στην απεραντωσύνη της γης, είναι σαν ένα σπειρί βρώμης στη στέπα. Κι η γη, με τη σειρά της, είναι μέσα στο ηλιακό σύστημα σαν ένα λιθάρι στην έρημο. Κι ο μεγάλος ήλιος με τους πλανήτες του δεν είναι παρά λίγοι κόκκοι άμμου ανάμεσα στους γίγαντες ήλιους του Γαλαξία. Κι ο ίδιος Γαλαξίας δεν είναι παρά μια μικρή νησίδα μέσα στο πλήθος αστρικά αρχιπέλαγα. Σ’ αυτή την αφάνταστη απεραντωσύνη, ο άνθρωπος είναι μόλις κάτι πιο πολύ από το τίποτε. Κι όμως, ενώ λίγο απέχουμε από το μηδέν, φέρουμε μέσα μας την εικόνα του Θεού.Εδώ και πεντακόσια χρόνια, αυτοί που αυτοδιαφημίζονται σαν “ελεύθερα πνεύματα” φλέγονται απ’ την επιθυμία να…… δολοφονήσουν ακόμη μια φορά τον Ιησού, να τον σκοτώσουν μέσα στις καρδιές των ανθρώπων…Ωστόσο, ύστερα από μια τέτοια σπατάλη χρόνου και πνεύματος, ο Χριστός δεν έσβησε από τη γη…Λένε πως η θρησκεία του είναι θρησκεία των αρρώστων και των ετοιμοθάνατων κι όμως γιατρεύει τους ασθενείς κι ανασταίνει τους πεθαμένους. Τον λένε πως είναι Θεός της λύπης, ενώ αυτός εξωθεί τους δικούς τους στη χαρά και τους υπόσχεται ένα αιώνιο συμπόσιο χαράς. Λένε πώς έφερε τον πόνο και την απονέκρωση της σαρκικής χαράς στον κόσμο, ενώ αυτός όταν ζούσε έτρωγε και έπινε, άφηνε να του αρωματίζουν τα μαλλιά και τα πόδια, μισούσε τις υποκριτικές νηστείες και τους ματαιόδοξους μετανοούντες. Πολλοί του έχουν στρέψει τα νώτα επειδή δεν τον γνώρισαν.Ο Χριστιανισμός δεν ανήκει στο παρελθόν. Ανήκει στο μέλλον. Δεν είναι παλιός, δεν είναι αρχαίος, δεν είναι ξεπερασμένος, εξαντλημένος και νεκρός, όπως τόσοι και τόσοι ένδοξοι δυστυχισμένοι έχουν φωνάξει. Είναι το πιο παρθενικό και καινούργιο πράγμα του κόσμου. Δεν άρχισε ακόμα. Μόλις τον υποπτευόμαστε. Πρόκειται πολύ περισσότερο για μια ελπίδα παρά για μια νοσταλγία. Ως λόγος, το Ευαγγέλιο έχει ηλικία είκοσι αιώνων. Ως εφηρμοσμένη όμως πραγματικότητα, όλο και πρόκειται να γεννηθεί.Ο Καίσαρας θορύβησε την εποχή του περισσότερο από τον Ιησού. Ο Πλάτων μίλησε για την αλήθεια με πιο άφθονα λόγια από το Χριστό. Αλλά ποιος υποφέρει ψυχικά σήμερα για τον πρώτο; Και ποια καρδιά αλλάζει από το διάβασμα των έργων του δευτέρου; Απεναντίας, ο Χριστός είναι πάντα ζωντανός ανάμεσά μας. Υπάρχουν πάντα όσοι τον λατρεύουν κι όσοι τον μισούν. Υπάρχει ένα πάθος υπέρ και ένα πάθος κατά του Χριστού. Και η μανία ακριβώς αυτή τόσων και τόσων εναντίον του, βοά ότι ο Χριστός δεν ανήκει μονάχα στο παρελθόν.ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΠΑΠΙΝΙ (1881-1956)to introduce geometrical method into practical life is "like trying to go mad with the rules of reason," attempting to proceed by a straight line among the tortuosities of life, as though human affairs were not ruled by capriciousness, temerity, opportunity, and chance. να εισαγάγει τη γεωμετρική μέθοδο στην πρακτική ζωή είναι «σαν να προσπαθείς να τρελαίνεται με τους κανόνες της λογικής," προσπαθεί να προχωρήσει με μια ευθεία γραμμή μεταξύ των tortuosities της ζωής, σαν ανθρώπινες υποθέσεις δεν είχαν αποκλειστεί από ιδιοτροπία, τόλμη, την ευκαιρία και την ευκαιρία . Similarly, to arrange a political speech according to the precepts of geometrical method is equivalent to stripping it of any acute remarks and to uttering nothing but pedestrian lines of argument. Ομοίως, για να κανονίσουμε μια πολιτική ομιλία, σύμφωνα με τις επιταγές της γεωμετρικής μέθοδος είναι ισοδύναμη με την αφαίρεση της τυχόν οξείες παρατηρήσεις και για την κυκλοφορία, αλλά τίποτα δεν γραμμές πεζών επιχειρηματολογία.

Ζασούλιτς, Βέρα Ιβάνοβνα (Vera Ivanovna Zasulich, Μιχαηλόφκα 1849 – Αγία Πετρούπολη 1919). Ρωσίδα επαναστάτρια. Η Ζ. σπούδασε δασκάλα στη Μόσχα και το 1868 επισκέφθηκε την Αγία Πετρούπολη, όπου γνωρίστηκε με μέλη του ρωσικού επαναστατικού κινήματος, με συνέπεια να συλληφθεί και να φυλακιστεί τον επόμενο χρόνο. Το 1875 πέρασε στην παρανομία και, αφού για ένα διάστημα έδρασε με την ομάδα των μπακουνιστών (αναρχικών) στο Κίεβο, πήγε στην Αγία Πετρούπολη, όπου στις 24 Ιανουαρίου 1878 συνελήφθη με την κατηγορία ότι πυροβόλησε τον κυβερνήτη της πόλης Τρεπόφ. Τελικά, το δικαστήριο την αθώωσε, αλλά για να αποφύγει τον κίνδυνο μιας νέας σύλληψης, κατέφυγε στο εξωτερικό, απ’ όπου επέστρεψε το 1879. Το 1880 έφυγε και πάλι στο εξωτερικό, όπου διορίστηκε αντιπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού. Το 1883 προσχώρησε στον μαρξισμό και έγινε μέλος της ομάδας Απελευθέρωση της Εργασίας. Έκτοτε επέδειξε έντονη πολιτική δραστηριότητα, μετέφρασε έργα των Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς και συμμετείχε σε διάφορες ομάδες ή κινήσεις με σοσιαλδημοκρατικό προσανατολισμό. Το 1917 έγινε μέλος της ομάδας των μενσεβίκων Ενότητα και αντιμετώπισε δυσμενώς την Οκτωβριανή επανάσταση. Ο Λένιν, μολονότι την κατηγόρησε για τις πολιτικές αντιλήψεις της, την επαίνεσε για τις παλαιότερες υπηρεσίες της στην επαναστατική κίνηση της χώρας. Η Ζ. έγραψε διάφορες κριτικές εργασίες για τον Ζαν Ζακ Ρουσό και τον Βολτέρο και δημοσίευσε αξιόλογα φιλολογικά άρθρα για τους Ρώσους κριτικούς Πισάρεφ, Ντομπρολιούμποφ και Τσερνισέφσκι. Τα τελευταία αυτά κείμενα κυκλοφόρησαν σε ενιαίο τόμο το 1931, με τον τίτλο Άρθρα για τη ρωσική λογοτεχνία (Μόσχα, 1960).

Η κομμένη απολογία του Ραβασόλ Στη δίκη για δολοφονία μετά από μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων, ο Ραβασόλ επιχείρησε να δώσει την ακόλουθη ομιλία, όχι για να αμφισβητήσει την ενοχή του, αλλά να την αποδεχτεί και να τη δικαιολογήσει. Σύμφωνα με μαρτυρίες, διακόπηκε ύστερα από λίγες λέξεις, και η ομιλία δεν εκφωνήθηκε ποτέ. Αποκεφαλίστηκε λίγο αργότερα.Μετάφραση: Αιχμή«Eάν μιλώ, δεν είναι για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούμαι, αφού η κοινωνία μονάχα είναι υπεύθυνη, επειδή απ’ την ίδια της την οργάνωση θέτει τον άνθρωπο σε μια διαρκή πάλη του ενός εναντίον του άλλου. Στην πραγματικότητα, δε βλέπουμε σήμερα, σ’ όλες τις τάξεις κι όλες τις θέσεις, ανθρώπους που επιθυμούν, δε θα πω το θάνατο, επειδή αυτό δεν ακούγεται καλά, αλλά την κακοτυχία τους, εάν μπορούν ν’ αποκομίσουν οφέλη απ’ αυτήν. Λογουχάρη, δεν εύχεται το αφεντικό να δει έναν ανταγωνιστή να πεθαίνει; Και δεν εύχονται όλοι οι επιχειρηματίες νάναι από κοινού οι μόνοι που να απολαμβάνουν τα οφέλη που φέρνουν τα επαγγέλματά τους; Προκειμένου ν’ αποκτήσει δουλειά, δεν εύχεται ο άνεργος εργάτης κάποιος που έ χ ε ι μια δουλειά για κάποιο λόγο να πεταχτεί έξω απ’ αυτήν. Ε λοιπόν, σε μια κοινωνία όπου συμβαίνουν τέτια γεγονότα, δεν υπάρχει λόγος να εκπλησσόμαστε για το είδος των πράξεων για τις οποίες κατηγορούμαι, που δεν είναι τίποτα παρά η λογική συνέπεια του αγώνα για την επιβίωση που οι άνθρωποι διεξάγουν και που είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν όλα τα διαθέσιμα μέσα προκειμένου να επιβιώσουν. Και δοσμένου ότι ο καθένας για τον εαυτό του, δεν είναι αυτός που βρίσκεται στην ανάγκη να περιοριστεί σκέφτεται: “Λοιπόν, επειδή έτσι είναι τα πράγματα, όταν είμαι πεινασμένος δεν έχω κανένα λόγο να διστάσω σχετικά με τα μέσα που έχω στη διάθεσή μου, ακόμα και με κίνδυνο να προκαλέσω θύματα! Τ’ αφεντικά, όταν απολύουν εργαζόμενους, νιάζονται εάν αυτοί πρόκειται να πεθάνουν ή όχι απ’ την πείνα; Αυτοί που έχουν πλεόνασμα νιάζονται εάν υπάρχουν εκείνοι που στερούνται τις βασικές ανάγκες”;Υπάρχουν μερικοί που παρέχουν βοήθεια, αλλ’ είναι ανίκανοι ν’ ανακουφίσουν όλους εκείνους που έχουν ανάγκη και που είτε θα πεθάνουν πρόωρα εξαιτίας διαφόρων ειδών στερήσεων, είτε εθελούσια από αυτοχειρίες όλων των τύπων, προκειμένου να βάλουν ένα τέλος σε μια άθλια ζωή και όχι να πρέπει ν’ ανέχονται τη δριμύτητα της πείνας, με αμέτρητες ντροπές και ταπεινώσεις, και που δεν έχουν καμμιάν ελπίδα να δουν ποτέ ένα τέλος. Γι’ αυτό υπάρχουν οικογένειες των Αγιέμ και Σουήν, που σκότωσαν τα παιδιά τους ώστε να μην τα δουν να υποφέρουν πια, και όλες οι γυναίκες που, με το φόβο ότι δεν είναι σε θέση να θρέψουν ένα παιδί, δε διστάζουν να καταστρέψουν στα σπλάχνα τους τον καρπό του έρωτά τους.Και όλ’ αυτά τα πράγματα συμβαίνουν εν μέσω αφθονίας κάθε είδους προϊόντων. Θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε εάν αυτά τα πράγματα συνέβαιναν σε μια χώρα όπου τα προϊόντα είναι σπάνια, όπου υπάρχειπείνα. Αλλά στη Γαλλία, όπου βασιλεύει η αφθονία, όπου τα κρεοπωλεία είναι γεμάτα κρέας, τ’ αρτοποιεία ψωμί, που ρούχα και παπούτσια συσσωρεύονται σε καταστήματα, που υπάρχουν άδεια σπίτια! Πώς μπορεί κανείς ν’ αποδεχτεί πως όλα είναι για το καλλίτερο σε μια κοινωνία όπου η αντίθεση μπορεί νάναι τόσο έκδηλη; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα αισθανθούν λύπη για τα θύματα, αλλά θα σας πουν πως δεν μπορούν να κάμουν τίποτα γι’ αυτό. Ας τα βγάζει ο καθένας πέρα όπως μπορεί! Τί μπορεί να κάμη αυτός που στερείται τ’ απαραίτητα όταν ενώ εργάζεται χάνει τη δουλειά του; Ν’ αφήσει μόνο τον εαυτό του να πεθάνει απ’ την πείνα. Εν συνεχεία θα ρίξουν μερικά ευσεβή λόγια πάνω απ’ το πτώμα του. Αυτό είναι που ήθελα ν’ αφήσω σ’ άλλους. Προτίμησα να κάνω τον εαυτό μου ένα λαθρέμπορο, έναν παραχαράκτη, ένα φονιά και δολοφόνο. Θα μπορούσα να ζητιάνευα, αλλ’ είναι εξευτελιστικό και δειλό και τιμωρείται ακόμα απ’ τους νόμους σας, που καθιστούν τη φτώχεια έγκλημα. Εάν όλοι όσοι έχουν ανάγκη, αντί να περιμένουν έ π α ι ρ ν α ν , απ’ οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο, την αυτoικανοποίηση θα καταλάβαιναν ίσως λίγο πιο σύντομα πως είναι επικίνδυνο να θέλουν να καθαγιάζουν την υπάρχουσα κοινωνική κατάσταση, όπου η στενοχώρια είναι μόνιμη κι η ζωή κάθε στιγμή απειλητική.Θα καταλάβουμε γρήγορα πως οι αναρχικοί έχουν δίκηο όταν λένε πως προκειμένου νάχουμε ηθική και φυσική ειρήνη, πρέπει να καταστραφούν οι αιτίες που γεννούν το έγκλημα και τους εγκληματίες. Δε θα πετύχουμε αυτούς τους στόχους κυνηγώντας εκείνον που, αντί να υποστεί έναν αργό θάνατοπροκλημένο απ’ τις στερήσεις που είχε και θα πρέπει ν’ ανεχτεί, δίχως καμμιάν ελπίδα να δει ποτέ ένα τέλος, προτιμά, εάν έχει την ελάχιστη δύναμη, να αρπάξει βίαια κείνο που μπορεί ώστε να εξασφαλίσει την ευημερία του, ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του, που θα έθετε μονάχα ένα τέλος στα δεινά του.Γι’ αυτό πραγματοποίησα τις πράξεις για τις οποίες κατηγορούμαι, και που δεν είναι παρά η λογική συνέπεια της βάρβαρης κατάστασης μιας κοινωνίας που δεν κάνει τίποτα παρά ν’ αυξάνει τη δριμύτητα των νόμων που ακολουθούν τ’ αποτελέσματα, δίχως ποτέ ν’ αγγίζουν τις αιτίες. Λέγεται πως θα πρέπει να είστε σκληροί για να σκοτώσετε, αλλά κείνοι που το λένε αυτό δε βλέπουν ότι αποφασίζετε να το κάνετε αυτό μονάχα για ν’ αποφύγετε την ίδια μοίρα.Με τον ίδιο τρόπο εσείς, μ ε σ σ ι έ μέλη του δικαστηρίου, θα με καταδικάσετε αναμφιβόλως σε θάνατο, επειδή νομίζετε πως είναι απαραίτητο, και πως ο θάνατός μου θ’ αποτελέσει πηγή ικανοποίησης για σας που μισείτε να βλέπετε ανθρώπινο αίμα να ρέει· αλλά όταν νομίζετε πως είναι χρήσιμο να χυθεί προκειμένου να εξασφαλίσετε την ασφάλεια της ζωής σας, δε διστάζετε περισσότερο από ό,τι εγώ, αλλά με μία διαφορά: εσείς το κάνετε δίχως να διατρέχετε κάποιον κίνδυνο, ενώ εγώ, απ’ την άλλη πλευρά, δρω με κίνδυνο της ζωής μου.Λοιπόν, μ ε σ σ ι έ , δεν υπάρχουν πια άλλοι εγκληματίες να δικαστούν, αλλά οι αιτίες της εγκληματικότητας να εξαληφθούν! Στη σύνταξη των άρθρων του Ποινικού Κώδικα, οι νομοθέτες ξέχασαν πως δεν προσβάλλουντις αιτίες, αλλά μονάχα τ’ αποτελέσματα, κι έτσι σε καμμιά περίπτωση δεν εξαλείφουν το έγκλημα. Στην πραγματικότητα, οι αιτίες εξακολουθούν να υπάρχουν, τα αποτελέσματα θ’ απορρέουν αναγκαστικά απ’ αυτές. Θα υπάρχουν πάντοτε εγκληματίες, κιάν σήμερα σκοτώνετε έναν, αύριο άλλοι δέκα θα γεννηθούν.Τί χρειάζεται, τότε; Εξαλείψτε τη φτώχεια, τούτο το σπόρο του εγκλήματος, με την εξασφάλιση σε όλους της ικανοποίησης των αναγκών τους! Πόσο δύσκολο είναι να το συνειδητοποιήσουμε αυτό! Το μόνο που χρειάζεται είναι να εγκαθιδρυθεί η κοινωνία σε μια νέα βάση, όπου τα πάντα θάναι κοινά και όπου ο καθένας, παράγοντας σύμφωνα με τις ικανότητες και τις δυνάμεις του, θα καταναλώνει ανάλογα με τις ανάγκες του. Τότε και μόνο τότε δε θα βλέπουμε ανθρώπους σαν τον ερημίτη της Νοτρ-Νταμ-ντε-Γκρας κι άλλους, να ζητιανεύουν για ένα μέταλλο του οποίου γίνονται θύματα και σκλάβοι! Δε θα βλέπουμε πια γυναίκες να παραδίδουν τη γοητεία τους, ωσάν ένα κοινό εμπόρευμα, με αντάλλαγμα αυτό το ίδιο μέταλλο που συχνά μας εμποδίζει από το να καταλάβουμε εάν μια αγάπη είναι αληθινή ή όχι. Δε θα δούμε πια ανθρώπους σαν τον Πρατζινί, τον Πραντό, τον Μπερλάν, τον Αναστάι και άλλους που σκοτώνουν προκειμένου νάχουν αυτό το ίδιο μέταλλο. Τούτο δείχνει πως η αιτία όλων των εγκλημάτων είναι πάντοτε η ίδια, και πρέπει νάσαι ανόητος για να μην τη δεις.Ναι, το επαναλαμβάνω: η κοινωνία είναι που δημιουργεί τους εγκληματίες και σεις, μέλη του δικαστηρίου, αντί να καταδικάζετε θάπρεπε να χρησιμοποιήσετε τη νοημοσύνη και τις δυνάμεις σας προκειμένου να μεταμορφώσετε την κοινωνία. Μονομιάς θα καταπνίγατε όλα τα εγκλήματα. Κι η δουλειά σας, επιτιθέμενη στις αιτίες, θάναι σπουδαιότερη και πιο καρποφόρα από ό,τι η δικαιοσύνη σας, που υποτιμάται μόνη της τιμωρώντας τα αποτελέσματά των.Δεν είμαι τίποτα παρά ένας αμόρφωτος εργάτης· αλλά επειδή έχω ζήσει τη ζωή των φτωχών, αισθάνομαι περισσότερο από έναν πλούσιο αστό την ανομία των κατασταλτικών σας νόμων. Τί σας δίνει το δικαίωμα να σκοτώσετε ή να φυλακίσετε έναν άνθρωπο που, γεννημένος με την ανάγκη να επιβιώσει, βρέθηκε ο ίδιος υποχρεωμένος να πάρει κείνο που του λείπει ώστε να τραφεί;Εργάστηκα προκειμένου να ζήσω και να θρέψω την οικογένειά μου· απ’ τη στιγμή που ούτε εγώ ούτε η οικογένειά μου υποφέραμε πάρα πολύ, παρέμεινα αυτό που εσείς αποκαλείτε έντιμος. Εν συνεχεία η εργασία έγινε δυσεύρετη, και με την ανεργία ήρθε η πείνα. Ήταν μόνον τότε που ο μεγάλος νόμος της φύσης, αυτή η δεσποτική φωνή που δε δέχεται καμμιάν αντίρρηση, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, μ’ ανάγκασε να διαπράξω κάποια απ’ τα εγκλήματα και πταίσματα για τα οποία κατηγορούμαι και για τα οποία ομολογώ πως είμαι ο αυτουργός τους.Δικάστε με, μ ε σ σ ι έ του δικαστηρίου, αλλά εάν μ’ έχετε καταλάβει, δικάζοντάς μ ε δικάστε όλους τους δυστυχισμένους που η φτώχεια, σε συνδυασμό με τη φυσική περηφάνια, έκανε εγκληματίες, και που ο πλούτος ή η άνεση θα τους είχε κάμη έντιμους ανθρώπους.Μια έξυπνη κοινωνία θα τους είχε κάμη ανθρώπους σαν όλους τους άλλους!»Share this:

Émile Jean-Marie Gautier (19 January 1853 – 1937) was an anarchist and later a journalist. He coined the term "social Darwinism".Luise Michel (1830–1905) was a French anarchist, school teacher and medical worker. She often used the pseudonym Clémence and was also known as the red virgin of Montmartre. Journalist Brian Doherty has called her the "French grande dame of anarchy."[1]
Part of the Politics series on
Anarchism

Schools of thought [show]
Theory
Practice
[show]
People [show]
Issues [show]
History [show]
Culture [show]
Economics [show]
By region [show]
Lists [show]
Related topics [show]
Anarchism portal
Politics portal
v
t
e
Contents
1 Biography
1.1 Paris
1.2 Deportation
1.3 Return to France
2 Social legacy
3 Quotes
4 Publications
5 In the press
6 Bibliography
7 See also
8 References
9 External links
Biography
Louise Michel was born at the Château of Vroncourt (Haute-Marne) on 29 May 1830, the daughter of a serving-maid, Marianne Michel, and the châtelain, Etienne Charles Demahis.
She was brought up by her father's parents and received a liberal
education. After her grandfather's death in 1850 she was trained to
teach, but her refusal to acknowledge Napoleon III prevented her from serving in a state school. She became violently anti-Bonapartist, and is even said to have contemplated the assassination of Napoleon III. In 1866 she found her way to a school in the Montmartre quarter of Paris, where she threw herself ardently into works of charity and revolutionary politics.
Paris

Michel in uniform.
During the Paris Commune of 1871, she was active as an ambulance woman treating those injured on the barricades. During the Siege of Paris she untiringly preached resistance against the Prussians. On the establishment of the Commune, she joined the National Guard. She offered to shoot Thiers, and suggested the destruction of Paris by way of vengeance for its surrender.
She was with the Communards who made their last stand in the cemetery of Montmartre, and was closely allied with Théophile Ferré, who was executed in November 1871. Michel dedicated a moving farewell poem to Ferré, l’œillet rouge (The Red Carnation). Upon learning of this loss, Victor Hugo dedicated his poem Viro Major
to Michel. This ardent attachment was perhaps one of the sources of the
exaltation which marked her career, and gave many handles to her
enemies.
In December 1871, she was brought before the 6th council of war,
charged with offences including trying to overthrow the government,
encouraging citizens to arm themselves, and herself using weapons and
wearing a military uniform. Defiantly, she vowed never to renounce the
Commune, and dared the judges to sentence her to death.[2] Reportedly, Michel told the court, “Since
it seems that every heart that beats for freedom has no right to
anything but a little slug of lead, I demand my share. If you let me
live, I shall never cease to cry for vengeance.” [3]
She spent twenty months in prison and was sentenced to deportation.
At this time the Versailles press gave her the name la Louve rouge, la Bonne Louise (the red she-wolf, the good Louise).
The text of the L’œillet rouge"[4] is as follows:[5]
If were to go to the black cemetery
Brothers, throw on your sister,
As a final hope,
Some red 'carnations' in bloom.
In the final days of Empire,
When the people were awakening,
It was your smile red carnation
which told us that all was being reborn.
Today, go blossom in the shadow of the black and sad prisons.
Go, bloom near the somber captive,
And tell him/her truly that we love him/her.
Tell that through fleeting time
Everything belongs to the future
That the livid-browed conqueror
can die more surely than the conquered.
Deportation
She was loaded on to the ship Virginie on the 8th of August, 1873,[2] to be deported to New Caledonia where she arrived four months later. Whilst on board, she became acquainted with Henri Rochefort, a famous polemicist, who became her friend until her death. She also met Nathalie Lemel,
another figure active in the commune. Most likely, it was this latter
contact that led Louise to become an anarchist. She remained in New
Caledonia for seven years, refusing special treatment reserved for
women. Befriending the local Kanaks, she attempted to educate them and, unlike others in the commune, took their side in the 1878 Kanak revolt. She is even said to have sent the ringleader of the rebellion Ataï a piece of her scarf.
The following year, she received authorisation to become a teacher in Nouméa for the children of the deported — among them many Kabyles (Kabyles du Pacifique) from Cheikh Mokrani's rebellion (1871) — and later in schools for girls.
Return to France

Louise Michel at home in France during her later years.
In 1880, amnesty was granted to the Communards and Michel returned to
Paris, her revolutionary passion undiminished. She gave a public
address on the 21st of November, 1880[2] and continued her revolutionary activity in Europe, attending the anarchist congress in London in 1881, where she led demonstrations, spoke to huge crowds, and headed a libertarian school.
She travelled throughout France, preaching revolution, and in 1883
she led a Paris mob which pillaged a baker's shop. For this she was
condemned to six years imprisonment, but was released in 1886, at the
same time as Kropotkin
and other prominent anarchists. After a short period of freedom she was
again arrested for making inflammatory speeches. She was soon
liberated, but, hearing that her enemies hoped to intern her in a lunatic asylum, she fled to England in 1890. She returned to France in 1895, taking part in the agitation provoked by the Dreyfus affair in 1898, and from this time forward, she split up her time between conferences and stays with friends in London.
She was stopped many times during demonstrations, and was again
incarcerated for six years, but eventually freed after three years
thanks to the intervention of Georges Clemenceau,
so that she could see her mother again at the brink of death. She was
again incarcerated several times, although for shorter periods of time.
During a period of illness she visited Algeria.
She was touring France and lecturing on behalf of anarchist causes when she died in Room 11,[6] Hotel Oasis, Marseille
on January 10, 1905. Her funeral in Paris drew an immense crowd that
did not fail to impress contemporaries. Numerous orators spoke.
Michel's grave is in the cemetery of Levallois-Perret,
in one of the suburbs of Paris. The grave is maintained by the
community. This cemetery is also the last resting place of her friend
and fellow communard Théophile Ferré.
Social legacy

This section needs additional citations for verification. Please help improve this article by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (July 2011)
Michel was greatly admired for her association with the Paris Commune. From her death until 1916, a demonstration was held every year at her tomb at Levallois-Perret.
Part of a series on
Libertarian socialism
Concepts[show]
Models[show]
People[show]
Philosophies[show]
Significant events[show]
Related topics[show]
Anarchism portal
Socialism portal
Libertarianism portal
Philosophy portal
Politics portal
v
t
e
A legendary figure of the labour movement,
she had the ability of inciting crowds to act. She is often described
in language more commonly used to for saints and heretics: e.g. "Bonne Louise" (Good Louise) and "Vierge rouge" (Red Virgin).
She was, with George Sand, one of the rare women of the 19th century to have worn male clothing at one stage of her life.
Her literary legacy consists of a few theoretical essays and some
poems, legends and tales, including some for children. Perhaps the best
known of these works is her thousand-page novel "La misère" (Poverty),
which denounced the social crisis of the suburbs long before it was
recognized as a problem.
Although primarily remembered for her militant activism — i.e., for
her so-called "Social Revolution" — her name is frequently given to
primary and secondary schools in French towns. She thus has an implicit
image in French culture as France's school teacher.
On May 1, 1946, the Parisian métro station "Vallier" was renamed Louise Michel. See: Louise Michel (Paris Métro).
In 1975, the courtyard in front of the Basilica of Sacré-Coeur in Montmartre, Paris was named in Louise Michel's honor. The sign at the gate proclaims her a "Heroine of the Commune".
In 2005, the hundredth anniversary of her death was celebrated. During the celebration, two seminars paid homage to the "bonne Louise,"
notably the important March seminar "Louise Michel, figure of
transversality" (led by Valérie Morignat), organized by the mayor of
Paris and the cultural association Actazé

Marie Le Compte attended the Anarchist Congress that met in London from 14 July 1881.[4] By this time she was middle-aged.[1] She represented the "Boston Revolutionaries", an obscure group of whom little is known.[3] Other delegates included Peter Kropotkin, Errico Malatesta, Saverio Merlino, Louise Michel and Émile Gautier.
While respecting "complete autonomy of local groups" the congress
defined propaganda actions that all could follow and agreed that
"propaganda by the deed" was the path to social revolution.[4]
The Radical of 23 July 1881 reported that the congress met on 18 July 1881 at the Cleveland Hall, Fitzroy Square, with speeches by Marie Le Compte, "the transatlantic agitator", Louise Michel, and Kropotkin.[5] In addressing the congress Le Compte said that revolutionaries should join labor unions in order to radicalize the members.[6] She supported the idea of having bomb-making manuals published in many languages by local groups.[7]
During her visit to England Le Compte and Kropotkin gave talks to the
Homerton Social Democratic Club and to the Stratford Radical and
Dialectical Club.[8] At the Homerton club her topic was "the situation in America".[9] In October 1881 she gave a talk at Stratford, London, in which she praised pirates.[1]
Later career
Benjamin Tucker's Liberty
was the first Anarchist paper in the English language to circulate in
England. Marie Le Compte may have introduced it during her 1881 visit.
She wrote several articles for the paper in 1883 reporting on the trial
and imprisonment at Lyon of several anarchists, including Louise Michel, Émile Pouget and Kropotkin.[10]
In March 1883 she participated in the Paris bread riot and was wounded
in a fight with the police. She fled to Switzerland to avoid being
arrested.[11] She settled in Berne where she translated Bakunin's God and the State and Kropotkin's Appeal to the Young.[1]
Marie Le Compte ceased to participate in the movement some time after 1883.[3] Her translation of Kropotkin's An Appeal to the Young was serialized from 5–26 January 1884 in the San Francisco Truth.[12] The first number of The Anarchist published in 1885 in London by Henry Seymour held an announcement of a translation by Le Compte of Mikhail Bakunin's God and the State.[13] The International Publishing Company announced that the profits from God & The State would go to the Red Cross of the Russian Revolutionary Party.[14]

Part of a series on
Anarcho-communism

Concepts[show]
People [hide]
Joseph Déjacque
Peter Kropotkin
Carlo Cafiero
Emilio Covelli
Errico Malatesta
Emma Goldman
Luigi Galleani
Ricardo Flores Magón
Alexander Berkman
Buenaventura Durruti
Volin
Sébastien Faure
Nestor Makhno
Murray Bookchin
Albert Meltzer
Lucien van der Walt
Organizational forms[show]
Theoretical works[show]
Related topics[show]
v
t
e
Part of the Politics series on
Anarchism

Schools of thought [show]
Theory
Practice
[show]
People [show]
Issues [show]
History [show]
Culture [show]
Economics [show]
By region [show]
Lists [show]
Related topics [show]
Anarchism portal
Politics portal
v
t
e
Luigi Galleani (Italian: [luˈidʒi ɡalleˈani]; August 12, 1861 – November 4, 1931) was an Italian anarchist active in the United States from 1901 to 1919, viewed by historians as an anarcho-communist and an insurrectionary anarchist. He is best known for his enthusiastic advocacy of "propaganda of the deed",
i.e. the use of violence to eliminate "tyrants" and "oppressors" and to
act as a catalyst to the overthrow of existing government institutions.[1][2][3] From 1914 to 1932, Galleani's followers in the United States (known as Galleanists), carried out a series of bombings and assassination attempts against institutions and persons they viewed as class enemies.[1] After Galleani was deported from the United States to Italy in June 1919, his followers are alleged to have executed the Wall Street bombing of 1920, which resulted in the deaths of 38 people.
Contents
1 Early life and career
2 Life in the United States
3 Deportation
4 Galleanist activities
5 See also
6 References
7 Sources
8 External links
Early life and career
Born in the city of Vercelli, Italy, to a family of modest means. Galleani became an anarchist as an adolescent, while studying law at the University of Turin in northern Italy.
Leaving the university before completing his degree, he had already
begun a strong advocacy of anarchism and anarchist ideals. Wanted by
police in Turin, he fled to France in 1880.
Galleani remained in France for nearly 20 years. He spent some time in Switzerland, where he was allied with the noted geographer and fellow anarchist, Élisée Reclus. In addition to assisting him with his masterwork, La Nouvelle Géographie universelle, Galleani worked with Reclus to organize a demonstration of students at the University of Geneva in 1887. The event was held in honor of the Haymarket martyrs of Chicago,
who were killed in labor unrest. For this, he was arrested and later
deported from Switzerland. Moving to France, Galleani was deported from
that country a few years later.
He returned to Italy, where within a few years, he was arrested and
convicted of conspiracy, and sentenced to five years in prison.
Beginning in 1894, when he was 33 years old, he spent more than five
years in prison and internal exile (domicilio coatto), mostly on the island of Pantelleria off the coast of Sicily.[4] On Pantelleria, he met and married Maria, who already had a young son, Salvatore.[5] Luigi and Maria Galleani eventually had four children of their own.[6]
Escaping from Pantelleria in 1900, Galleani fled to Egypt.
It had a large Italian expatriate community, and he stayed with fellow
anarchists for several months. Notified by the Egyptian authorities that
they would soon begin proceedings to extradite him to Italy, Galleani
abruptly left Egypt and went to London via ship. He then immigrated to the United States, arriving in 1901.
Life in the United States
Soon after arriving in the United States at the age of 40, Galleani
attracted attention in radical anarchist circles as a charismatic
orator; he called for violence as necessary to overthrow the capitalists
who oppressed the working man. Settling in Paterson, New Jersey, Galleani became the editor of La Questione Sociale,
the leading Italian anarchist periodical in the United States at the
time. He took undisguised pride in describing himself as a subversive, a
revolutionary propagandist dedicated to subverting established
government and institutions by disseminating a political philosophy
based on direct action, specifically violence.[7]
By all accounts, Galleani was an extremely effective speaker and
advocate of his policy of revolutionary violence. Carlo Buda, the
brother of Galleanist bombmaker Mario Buda, said of him, "You heard Galleani speak, and you were ready to shoot the first policeman you saw".[8]
In 1902, silk workers at a factory in Paterson went on strike
and Galleani spoke on their behalf, urging workers to declare a general
strike and overthrow U.S. capitalist society. When police opened fire
on the strikers, Galleani was wounded in the face. He was later indicted
for inciting a riot. He fled to Canada and was apprehended by authorities there, who expelled him by escorting him just across the U.S. border.
Galleani was attracted to the Italian community in Barre, Vermont,
where immigrants had found work as stonemasons in the area quarries.
These laborers formed the bulk of Barre's socialist and anarchist
community. Galleani held forth at local anarchist meetings, assailed
"timid" socialists, gave fire-breathing speeches, and continued to write
essays and polemical treatises.The foremost proponent of "propaganda by
the deed" in the United States, Galleani was the founder and editor of
the anarchist newsletter Cronaca Sovversiva (Subversive Chronicle), which he published and mailed from offices in Barre.[2] Galleani published the anarchist newsletter for fifteen years until the United States government closed it down under the Sedition Act of 1918.
Each issue of Cronaca Sovversiva usually had no more than
eight pages. At one point the newsletter claimed 5,000 subscribers. It
offered perspectives on a variety of radical topics, including arguments
against the existence of God, for free love, and against historical and
contemporary state tyranny, as well as overly passive Socialists. It
frequently published a list of addresses and personal details of
businessmen and others identified as "capitalist spies", strikebreakers,
and assorted "enemies of the people". Several books that bear
Galleani's name, such as La Fine dell'anarchismo? (The End of Anarchism?) (1907) are derived from or are excerpts from essays

Born
9 September 1856
Naples, Italy
Died
30 June 1930 (aged 73)
Rome, Italy
Nationality
Italian
Occupation
Lawyer
Known for
Libertarian socialism
Francesco Saverio Merlino (9 September 1856 – 30 June 1930) was an Italian lawyer, anarchist activist and theorist of libertarian socialism.
Life
Francesco Saverio Merlino was born on 9 September 1856 in Naples.[citation needed] He was raised in the Neapolitan anarchist tradition.[1] Merlino started to participate in the militant anarchist movement in Italy during his university studies.
Merlino attended the Anarchist Congress that met in London from 14 July 1881.[2] Other delegates included Peter Kropotkin, Errico Malatesta, Marie Le Compte, Louise Michel and Émile Gautier.
While respecting "complete autonomy of local groups" the congress
defined propaganda actions that all could follow and agreed that
"propaganda by the deed" was the path to social revolution.[2]
In 1884 he went into exile in England and also travelled to the USA.
After he returned to Italy in 1894 he was arrested and had to spend two
years in prison.
The Belgian review La Société nouvelle published articles by
Merlino in 1891 that took an anarchist viewpoint in criticizing Marxism
and German socialism, but Merino also questioned anarchist principles.
In 1897 his book Pro e contro il socialismo was published, reflecting his thoughts on the subject.[3]
In the following years he developed his theory of libertarian socialism in arguments with his friend Errico Malatesta.
In 1900 he defended Gaetano Bresci, an Italian-American anarchist who assassinated the king of Italy, Umberto I, in response to the Bava-Beccaris massacre.
Despite killing the monarch, Bresci was not sentenced to death, making
him the only person to ever kill a monarch (without toppling the
monarchy) and not be executed.
In 1907, the Turin daily La Stampa published an interview with
Merlino, who had recanted his anarchism and become a socialist. The
interview, titled "The End of Anarchism," pronounced anarchism an
obsolete doctrine, torn by internal disputes, bereft of first-rate
theorists, and doomed to extinction. A leading Italian-American
anarchist, Luigi Galleani, would attack Merlino in his own article, "The
End of Anarchism?" adding a question mark. [4]
Merlino died on 30 June 1930 in Rome.

ΑισιόδοξοΑισιόδοξος είναι κάποιος που δεν είχε πολλές εμπειρίες [MARGUIS] AISIODOXOS είναι ο άνθρωπος ο οποίος βλέπει φως εκεί που δεν υπάρχει ~ Κάρολος Ντίκενς Η αισιοδοξία είναι η τρέλα, που θέλει να βλέπουμε το κάθε τι σωστό, κι όταν ακόμα είναι λάθος ~ Βολταίρος Η βάση της αισιοδοξίας είναι ο απόλυτος τρόμος ~ Όσκαρ Ουάιλντ Το μέρος όπου η αισιοδοξία μπορεί να ανθεί, είναι το φρενοκομείο ~ Χ. Έλλις

Η Βίβλος είναι από τα πιο γενοκτονικά βιβλία στην ιστορία. •Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους. . •Η παράδοση των διανοουμένων είναι να υπηρετούν την Εξουσία, και αν δεν την πρόδινα, θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου. .Αν εφαρμόζονταν οι νόμοι της Νυρεμβέργης, τότε κάθε μεταπολεμικός Αμερικανός πρόεδρος θα έπρεπε να είχε κρεμαστεί. •Υπάρχει ένας καλός λόγος που κανένας δεν σπουδάζει ιστορία. Σου μαθαίνει πάρα πολλά.

EINAI OPLA

ΜΠΟΡΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΜΑ ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΜΟlyΥΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟΒΙΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ [Ο ΜΙΚΗΣ] ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΚyΡΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ Η ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ[ΑΣΚΟΝΤΑΣ ΒΕΤΟ ΣΤΗΝ ΕΡΩΒΟΥΛΗ ]ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΛΛΑ ΩΦΕΛΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΦΙΛΟΡΩΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.Η ΡΩΣΙΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙΚΕ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΣΤΟΝ ΓΝΩΣΤΟ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΖΙΖΑΝΙΟ ΟΣΟ ΠΑΝΙΧΣΥΡΟ [ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΙΚΟ ΚΥΤΑΡΟ...............................................................................................................................................................

Emilio Covelli (1846–1915) was an Italian anarchist and socialist who together with Carlo Cafiero was one of the most important figures in the early socialist movement in Italy, a member of the International Workingmen's Association, or "First International". He lived in exile in Paris for a while, returning to Italy for reasons of health, and dying in the psychiatric hospital in Nocera Inferiore.

Covelli was born into an aristocratic family in Trani (Apulia). He received his secondary education at a seminary in Molfetta (where he was in the same class as Cafiero), but after studying law at Naples University and then in Heidelberg and Berlin (where he studied under Eugen Dühring), he moved towards socialism, leaving his bourgeois origins behind him.

His extensive knowledge of German socialist literature (Dühring, Marx, etc.) was fundamental in introducing the ideas of "scientific socialism" into his own country, particularly through his 1874 work L’economia politica e la scienza, one of the earliest pieces of socialist theoretical writings in Italian.^[1] Later, in 1908, he published Economia e Socialismo.

He joined the Naples branch of the International in 1875,^[2] becoming an important influence within it and also contributing to the newspaper, "La Campana". Together with Carlo Cafiero, Errico Malatesta and Andrea Costa, he was instrumental in moving the Italian anarchist movement away from the collectivism it professed in the days of Mikhail Bakunin in order to adopt the communist formula "From each according to ability, to each according to need".^[3] At the 1876 congress of the Italian Federation of the International in Florence-Tosi, it was these four who were responsible for the adoption of the anarchist communist programme.

In 1877, together with Malatesta, Cafiero and others, he participated in the unsuccessful Benevento uprising, following which he moved to Genoa, where he founded branches of the International. After a spell in prison he left the country, moving to London first, where he launched and edited a magazine, "Redattori della Lotta!", and then Geneva, where he founded the "I Malfattori" magazine, before returning once more to Italy.

Together with most of the anarchist movement^{[citation needed]}, he was to turn to more radical methods of propaganda by the deed in the 1880s and was forced to live on the run for several years, suffering a mental breakdown in 1884. After his release from the Como psychiatric hospital, he moved abroad, living at various times in Switzerland, Greece and Turkey. The last 23 years of his life were spent in a series of mental institutions and he eventually died in the same hospital as Cafiero, in Nocera Inferiore.

The commemorative plaque on Palazzo Covelli, the family home, in Trani bears his words: "I shall not sell myself either to any government or to any party... I have craved misery, persecution and slander. I have lost everything, there remains only what is me".

From Wikipedia, the free encyclopedia

Pietro Gori

Born	August 1, 1865 Messina, Italy
Died	January 8, 1911 (aged 45) Portoferraio, Italy
Organization	Federación Obrera Regional Argentina
Political movement	Anarchist Movement

Anarchism
Part of the Politics series on

Schools of thought [show]
Theory Practice [show]
People [show]
Issues [show]
History [show]
Culture [show]
Economics [show]
By region [show]
Lists [show]
Related topics [show]
Anarchism portal Politics portal
v t e

Pietro Gori (14 August 1865 - 8 January 1911) was an Italian lawyer, journalist, intellectual and anarchist poet. He is known for his political activities,^[1] and as author of some of the most famous anarchist songs of the late 19th century, including Addio a Lugano ("Farewell to Lugano"), Stornelli d'esilio ("Exile Songs"), Ballata per Sante Caserio ("Ballad for Sante Geronimo Caserio"), Inno del Primo Maggio ("May, 1 Anthem").

Born in Messina of Tuscan parents in 1878, he moved with his family to Livorno. At a young age he joined a Monarchist Association but was expelled for dishonourable conduct. Gori then began writing for a moderate journal La Riforma. In 1886 he enrolled in the University of Pisa. He soon joined the Anarchist movement there and quickly becoming one of its most influential figures. In 1887, Gori was arrested for having written about the Chicago protesters killed in the Haymarket Square Riot, and having protested the presence of United States ships in the port of Livorno.

The next year, as secretary of the students' union, he organized a memorial for philosopher Giordano Bruno. Gori received a law degree in 1889 with a thesis called La miseria e il delitto ("Poverty and Crime"). In November, under the pseudonym Rigo (an anagram of his last name), he published the texts of his first conferences in a booklet called Pensieri ribelli ("Rebel Thoughts"), resulting in his arrest for "inciting class hatred". A legal team composed of his professors and fellow students defended him; he was cleared of the charges and released.

On May 13, 1890, he was arrested again, this time for helping to organize May Day demonstrations in Livorno. He was convicted and sentenced to a year in prison (later reduced in appeal), remaining in jail until November 10, first in Livorno, then in Lucca.

After prison, Gori moved to Milan and worked as a lawyer with Filippo Turati. In January 1891, he was a supporter of Errico Malatesta in the Congress of Capolago during which the Socialist Revolutionary Anarchist Party (Partito Socialista Anarchico Rivoluzionario) was founded. That year he also attended the Italian Workers' Party Congress in Milan. He translated Karl Marx' and Friedrich Engels' Communist Manifesto into Italian for the Popular Socialist Library. Towards the end of that year, he began publishing L'amico del popolo, a "Socialist-Anarchist" periodical. He published 27 issues, all of which were seized by the authorities, which netted him more arrests and trials.

On April 4, 1892, he attended the Legal Socialism and Anarchist Socialism conference, at the "Labor Embassy" in Milan. There he presented Socialist views strongly critical of the reformist Socialism, which he considered authoritarian and parliamentarian. The August 14 of that year he attended the National Congress of Worker's and Socialist Organizations in Genoa where, unsurprisingly, he was among the strongest opponents to the majority of reformers who decided to create the Italian Workers' Party.

By then Gori was well known to the police: a secret memorandum from the Luigi Pelloux's Ministry of the Interior of November 22, 1891, sent to all the Italian regions, requested that he be kept under special surveillance. As a precaution, authorities regularly arrested him just before demonstrations each May Day. During one of these detentions, in 1892, in San Vittore prison, he wrote the lyrics for one of his best known songs: Inno del primo maggio ("Hymn to the 1st of May"). Gori published his first poetry books in the following months: Alla conquista dell’Avvenire ("Conquering the Future") and Prigioni e Battaglie ("Jails and Battles"). Despite a print run of 9,000 copies, they quickly sold out. In the meantime he continued legal work, defending his political comrades.

In August 1893 he attended the Socialist Congress in Zürich, from which he was expelled. He then founded Lotta Sociale magazine, but because it was constantly seized by the authorities it was short-lived.

The Italian government of Francesco Crispi passed three anti-anarchist laws limiting civil rights in July 1894. Afterwards, the middle-class press accused Gori of inspiring the murder of French president Sadi Carnot. To avoid a five-year jail term, he escaped to Lugano, in Switzerland. In January 1895, he was arrested there, along with 17 other political exiles, all of whom were expelled after two weeks in jail. These events inspired him to compose the lyrics of the best known Italian anarchist song: Addio a Lugano.

After traveling through Germany and Belgium, he arrived in London, where he met the foremost representatives of the international anarchist movement. After a short while, he traveled to New York City, and from there went on a speaking tour (more than 400 engagements in one year) in Canada and in the United States. During this time he wrote for La Questione Sociale magazine.

In the summer of 1896, he returned to London to attend the Fourth Congress of the Second International, as a representative of the United States trade unions, and presented it with his anarchist ideas. In London, he became severely ill, and recovered at the National Hospital.

Due to the intervention of some members of Italian Parliament, the government there allowed him to end his exile, though initially he was restricted to the island of Elba. Back in Italy, he reestablished contact with anarchists, again worked as a lawyer defending comrades, and resumed contributing to anarchist publications, among which L'Agitazione in Ancona.

A sudden increase in the price of bread in 1898 led to riots throughout Italy. The government responded with a crackdown; in Milan, General Fiorenzo Bava Beccaris ordered his troops to fire into the crowds, and somewhere between 80 and 300 people were killed (depending on the account). The concomitant repression of leftist political organizations and unions was even more fierce, and Gori was forced to flee again, after which he was condemned in absentia to 12 years in prison.

From Marseille, he sailed to Argentina. There, he became known not only for his political activities, but also for his scientific work. He was a union organizer, taught courses in criminology at the University of Buenos Aires in Buenos Aires and started the magazine Modern Criminology.

Thanks to an amnesty, and for family and health reasons, he was able to return to Italy in 1902. The next year, he founded the magazine Il pensiero with Luigi Fabbri. Other than a trip to Egypt and Palestine in 1904, he spent his remaining years in Italy, pursuing his usual activities: political activism, writing, and providing legal support for his jailed comrades. He died 8 January 1911 in Portoferraio, leaving behind a large body of literary work, ranging from the political essays to theater, from criminology to poetry, from harangues to conferences.

ΜΙΣΟΥΣΕΣ
ΚΑΙ ΣΟΥΔΩΣΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
ΠΙΟΤΕΡΟ ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΕΙΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙΣ ΓΙ/ΑΥΤΗ.
ΔΙΨΟΥΣΕΣ
ΚΑΙ ΣΟΥΔΩΣΑ ΤΑ ΒΥΖΙΑ ΜΟΥ
ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΠΙΕΙΣ.
ΠΕΙΝΟΥΣΕΣ
ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΑΤΟ ΜΟΥ ΝΑ ΦΑΣ ΣΟΥΔΩΣΑ
ΠΟΘΟΥΣΕΣ
ΣΟΥΔΩΣΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ
ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΚΟΡΕΣΗΣ Μ/ΑΥΤΟ
ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΠΟΘΟΥΣΕΣ
ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΑ.
ΚΑΙ ΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΤΕΛΙΚΑ ΣΕ ΜΕΝΑ?
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ ΜΟΝΑΧΑ
ΕΣΥ..

ΠΑΝΤΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΑΝΤΖΟ ΠΑΝΖΑ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΔΩΝ ΚΙΧΩΤΗ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΨΥΧΟΣ ΨΥΧΟΠΑΘΗΣ ΠΟΥ ΩΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΓΕΙΩΝΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΛΑΣΤΗΡΙ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΖΩΗ. . . . .ΤΟΣΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ΤΑ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΙΣΚΩ ΧΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ . . Ο ΑΛΛΟΙ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΙ ΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΕΙΔΑΝ ΚΑΙ ΑΡΧΗΣΑΝ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΟΥΝ ΞΕΡΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΚΑΛΗ ΠΑΣΤΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ Ο ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ [ΣΑΝ ΥΑΙΝΑ&ΒΑΜΠΙΡ ΤΟ ΩΡΕΓΕΤΑΙ] ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΩ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ] ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΤΑΞΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΗΜΑ ΜΕ ΒΟΗΘΟΥΝ ΔΙΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΝΩΠΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΕΣΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ [ΚΤΛ] ΗΛΘΕ ΞΑΦΝΟΥ ΜΙΑ ΠΟΝΗΡΟΥΛΑ ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΕ ΓΕΛΩΝΤΑΣ ΕΙΡΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΕΒΑΛΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ [ΠΡΩΣΟΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΤΟΥΣ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ...]] ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ..ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ ΠΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΟΤΙ .............ΚΑΙ ΟΤΙ ΜΟΝΟΣ ΔΕ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑ ΝΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΩ ΟΣΟ ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΙ. . . . ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΓΩ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΙΣΘΑΝΩΜΑΙ ΟΤΙ ΧΑΛΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΤΗΣΟΥΝ..ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΗΛΥΠΡΕΠΗ ΑΔΥΝΑΜΑ ΣΚΛΗΡΑ ΓΑΛΑΚΤΟΦΟΡΑ ΠΑΙΔΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ...ΜΑΣΤΟΦΟΡΑ[ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΤΑ ΜΙΣΗΣΑΝ ΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΘΗΣΑΝ Ο ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ, Ο ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ....ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΚΑΛΟΙ ΠΥΓΜΑΧΟΙ Η ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΙ ΕΠΑΓΕΛΛΜΑΤΑ [ΠΟΥ ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΜΗ ΜΠΟΡΩΝΤΑΣ ΝΑ ΤΑ ΦΤΑΣΩ] ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕΓΑΛΟΜΠΑΚΑΛΙΣΕΣ ΣΑΝ ΤΗΝ ΘΑΤΣΕΡ Η ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ..

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ ΠΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ ΤΟΝ ΕΠΕΛΞΕ Η ΙΔΙΑ...ΚΑΙ ΑΝΑ ΠΑΣΑΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΝ..ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΟΥΤΕ Ο ΕΛΛ.ΛΑΟΣ [ΠΟΥ ΠΑΡΟΤΙ ΕΝΕΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΟΜΠΛΟΦΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ] .ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟ ΕΧΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΠΑΡΑΝΟΜΑ [ΕΝΟΝΟΝΤΑΣ ΔΥΟ ΜΕΙΟΨΕΙΦΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙ ΜΙΑΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ] ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΠΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙ.

μεγαλύτερη δύναμη του σύμπαντος

είναι η συνήθεια

Συνηθίζεις τη δουλειά σου

Συνηθίζεις τη γκόμενά σου

Συνηθίζεις το τσιγάρο σου,

την πρωινή εφημερίδα με τον καφέ σου

Συνηθίζεις την τηλεόραση πριν κοιμηθείς

Συνηθίζεις τη βρωμιά,

τη βαρεμάρα της μίζερης ζωής σου

Και μετά πεθαίνεις.

[...] Η αντίληψη του Τόνι Νέγκρι ουσιαστικά δίνει το αναγκαίο υπόστρωμα για να αντιληφθούμε τον φασισμό ως πολιτική και ιδεολογική κίνηση άρνησης της ίδιας της ζωής [...] Για να μην ζήσουμε πάλι την φρίκη σε όλες τις μορφές οφείλουμε να βυθιστούμε στο σπάραγμα της ιστορικής μνήμης, στο σημείο εκείνο όπου η μνήμη «καίει» και είναι ολοζώντανη, ώστε να μπορέσουμε να βρούμε ξανά το νήμα εκείνο που θα μας συνδέσει και επανασυνδέσει ταυτόχρονα με την αντιφασιστική πολιτική κληρονομιά και παράδοση [...]

Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου 2013 ΕΝΩ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΥΡΑΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΤΣΙΤΣΙΚΟΦ Ο ΜΕΣΟΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΗΣ ΚΑΛΟΠΕΡΝΑΓΕ ΕΝΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΒΟΥ ........ Home > ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ > Νατάλια Γκορμπανέφσκαγια, in memoriam Νατάλια Γκορμπανέφσκαγια, in memoriamο αναγνώστης στις 1 Δεκεμβρίου, 2013 0 του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη.Ήταν μια μικροκαμωμένη γυναίκα, ένα εύθραυστό πλάσμα μα με τεράστιο ηθικό σθένος, ικανή να σηκώσει στους λεπτούς της ώμους το βάρος ενός ολόκληρου λαού, όταν στις 25 Αυγούστου 1968, σπρώχνοντας το καροτσάκι με το μωρό παιδί της, μαζί με τους Κωνσταντίν Μπαμπίτσκι, Τατιάνα Μπαγιεβάγια, Λαρίσα Μπογκοράζ, Βαντίμ Ντελόν, Βλαντίμιρ Ντρεμλιούγκι, Πάβελ Λιτβίνοφ και Βίκτωρ Φάινμπεργκ, μια δράκα γενναίων και έντιμων σοβιετικών πολιτών, βγήκαν στην Κόκκινη πλατεία να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων στην Τσεχοσλοβακία. Γνωρίζοντας πολύ καλό τον κίνδυνο, αλλά και το τίμημα που θα κληθεί να καταβάλει, η νεαρή γυναίκα έκανε τα λιγοστά βήματα που πρόλαβε, έτοιμη να συναντηθεί με την ιστορία, σώζοντας τη τιμή ενός λαού που στέναζε στη τυραννία.Η στάση της έγινε σύμβολο του αγώνα για τη δημοκρατία και ενέπνευσε πολλούς στη Δύση, μεταξύ δε αυτών και τη διάσημη τραγουδοποιό Τζόαν Μπαέζ που έγραψε γι’ αυτήν το τραγούδι «Νατάλια».Η μικροκαμωμένη αυτή γυναίκα, η Νατάλια Γκορμπανέφσκαγια, ποιήτρια, μεταφράστρια, ακτιβίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μια από τις πλέον επιφανείς προσωπικότητες του κινήματος των Αντιφρονούντων της ΕΣΣΔ, πέθανε προχθές στην ηλικία 87 ετών στο Παρίσι.Γεννήθηκε η Ναταλία Γκορμπανέφσκαγια στις 26 Μαΐου 1936. Οι γονείς της δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Η μητέρα της ήταν βιβλιοθηκάριος, ρωσίδα και ο πατέρας της εβραϊκής καταγωγής, τον οποίο δε γνώρισε, αφού σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στην πρώτη γραμμή του μετώπου.Το 1953 γίνεται δεκτή στη Φιλολογική σχολή του Πανεπιστημίου της Μόσχας, τρία χρόνια αργότερα όμως συλλαμβάνεται από την ΚΑ.ΓΚΕ.ΜΠΕ ως φίλη του Αντρέι Τερεχίνιν και του Βλαντίμιρ Κουζνετσόφ, οι οποίοι είχαν συλληφθεί επειδή πέταξαν προκηρύξεις με τις οποίες καταδίκαζαν την επέμβαση των σοβιετικών στην Ουγγαρία. Τρείς ημέρες αργότερα απελευθερώνεται, αλλά κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη των φίλων της. Το φθινόπωρο του 1957 αποβάλλεται οριστικά από το πανεπιστήμιο με το πρόσχημα ότι απουσίαζε από τα μαθήματα.Το 1958 ξεκινάει να σπουδάζει εξ αποστάσεως στη Φιλολογική σχολή του Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ, από το οποίο και αποφοίτησε το 1964 ως «φιλόλογος, δασκάλα της ρωσικής γλώσσας και λογοτεχνίας της μέσης εκπαίδευσης». Στη συνέχεια, εργάζεται στη Μόσχα ως βιβλιοθηκονόμος και μεταφράστρια τεχνικών και επιστημονικών κειμένων. Είναι η περίοδος όπου αναπτύσσει φιλικές σχέσεις με τον Αλεξάντρ Γκίζνμπουργκ και Γιούρι Γκαλανσκόφ και ασχολείται έντονα με την αντιγραφή κειμένων του κινήματος Σαμιζντάντ (cамиздат). Το 1961 απέκτησε τον πρώτο και το 1968 το δεύτερο γιο της.Στη Ναταλία Γκορμπανέφσκαγια οφείλουμε το Ενημερωτικό Δελτίο του κινήματος Σαμιζντάντ «Το Χρονικό των γεγονότων της εποχής μας» του 1968. Η συμμετοχή της στη διαμαρτυρία της 25η Αυγούστου 1968 την οδήγησε σε περιπέτειες. Την ίδια εκείνη ημέρα συνελήφθη, αλλά απελευθερώθηκε αμέσως. Στη συνέχεια παραπέμφθηκε σε δίκη με την κατηγορία των «ομαδικών ενεργειών διατάραξης της κοινωνικής τάξεως», μετά όμως από ιατρική πραγματογνωμοσύνη (;) κλείστηκε με δικαστική απόφαση σε Ψυχιατρικό κατάστημα επειδή, «δεν αποκλείεται η πιθανότητα σχιζοφρένειας» κατά τη γνώμη των γιατρών (;). Έτσι, κρίθηκε ως μη έχουσα σώας τα φρένας και τέθηκε υπό την επιμέλεια της μητέρας της.Στις 24 Δεκεμβρίου 1969 συλλαμβάνεται ξανά με την κατηγορία «διάδοση ψευδών ειδήσεων, οι οποίες βλάπτουν το σοβιετικό κρατικό και κοινωνικό σύστημα». Τον Απρίλιο του 1970 στο Ινστιτούτο Δικαστικής Ψυχιατρικής «Β. Π. Σερμπσκόι» διέγνωσαν «κατατονική σχιζοφρένεια» και παρά την απουσία αναφορών στην ψυχιατρική γνωμάτευση των παραμικρών ψυχοπαθολογικών ευρημάτων, τα οποία θα τεκμηρίωναν την αναγκαιότητα εγκλεισμού, στάλθηκε για «υποχρεωτική θεραπεία σε ψυχιατρικό κατάστημα σωφρονιστικού τύπου», όπου παρέμεινε για 2 χρόνια και 2 μήνες μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου 1972.Το 1971 η Γκορμπανέφσκαγια δημοσίευσε τη συλλογή της «Δωρεάν ιατρική βοήθεια», που είχε γράψει τον Μάρτιο του 1968 και το αφιερωμένο στις καταχρήσεις εξουσίας της Ψυχιατρικής στην ΕΣΣΔ βιβλίο «Τιμωρημένοι τρελοί».Στις 17 Δεκεμβρίου 1975 έφυγε στο εξωτερικό. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου εργάστηκε στη σύνταξη του περιοδικού «Ήπειρος» (Континент), ήταν εξωτερικός συνεργάτης του ραδιοφωνικού σταθμού «Ελευθερία» (радио Свобода) από τις αρχές του 1980 μέχρι και το 2003 εργάστηκε στην εφημερίδα «Ρωσική σκέψη» (Русская мысль). Από το 1999 ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής του ρωσόφωνου περιοδικού της Βαρσοβίας «Νέα Πολωνία», όπου δημοσίευσε πολλά δικά της έργα, αλλά και μεταφράσεις της. Το 2005 πήρε την πολωνική υπηκοότητα. Συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ «Αυτοί επέλεξαν την ελευθερία» του σκηνοθέτη Κάρα – Μούρζ, το 2005.Στις 3 Ιουνίου 2008 υπέγραψε τη Διακήρυξη για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον κομμουνισμό της Πράγας. Στις 23 Οκτωβρίου 2008 το Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνας «Μαρία Κιουρί Σκλοντόφσκαγια» την τίμησε με τον τίτλο του Επίτιμου Διδάκτορα (doctor honoris causa).Η Ναταλία Γκορμπανέφσκαγια έγραψε δεκάδες ποιητικές συλλογές. Έχει μεταφράσει από τα πολωνικά, τα τσεχικά, τα σλοβακικά και τα γαλλικά.Το 2010 τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του διεθνούς λογοτεχνικού διαγωνισμού «Ρωσικό βραβείο» στην κατηγορία «ποίηση». Στις 27 Απριλίου 2011 στη Μόσχα, η σύζυγος του πρώτο προέδρου της Ρωσίας Ναϊνα Ιώσηφοβνα Γιέλτσινα, της απένειμε το βραβείο για το βιβλίο «Σφίξε τη γη, καρδιά μου», μια ποιητική συλλογή, στην οποία περιέλαβε ποιήματα της περιόδου 1956 – 2010.Στις 25 Αυγούστου 2013, 45 ολόκληρα χρόνια, η Γκορμπανέφσκαγια συμμετείχε και πάλι σε διαδήλωση στην Κόκκινη πλατεία με το σύνθημα «Για τη δική μας και δική ας ελευθερία». Το πανό με το σύνθημα ξετύλιξε μια ομάδα 12 ανθρώπων, από τους οποίους οι 10 συνελήφθηκαν από την αστυνομία. Η αστυνομία δε τόλμησε να αγγίξει την Γκομπανέφσκαγια. Στις 22 Οκτωβρίου 2013 η Γκορμπανέφσκαγια τιμήθηκε με το παράσημο του Πανεπιστημίου του Καρόλου, για τον πολυετή αγώνα της υπέρ της δημοκρατίας, της ελευθερίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα.Ποιήματα της Γκορμπανέφσκαγια έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά από τον Τζέραλντ Σμιθ και το Ντάνιελ Βάισπορτ, στα πολωνικά από τον Βίκτορα Βοροσίλσκι, το Στανισλάβ Μπαραντσάκ, τον Άνταμ Πομόρσκι, στα ουκρανικά από τη Βαλέρια Μπουγκουσλάφσκαγια.Εργογραφία Ποιήματα, Φρανκφούρτη, 1969Μεσημέρι. Η υπόθεση της διαδήλωσης της 25ης Αυγούστου 1968 στην Κόκκινη πλατεία, Φρανκφούρτη, 1970Ακτή, Ann Arbor, 1973Τρία τετράδια ποιημάτων. Bremen, 1975Ξεφυλλίζοντας τη χιονισμένη σελίδας, Paris, 1985Πού και πότε, Paris, 1985Μη κοιμάσαι στο δείλι. Αγία Πετρούπολη, 1996Επιλογή, Μόσχα, 1996Ποιος τραγουδάει για τι, Μόσχα, 1997 13 οκτάστιχα και άλλα 67 ποιήματα, Μόσχα, 2000Τελευταίοι στίχοι εκείνου του αιώνα, Μόσχα, 2001Ρωσο-ρωσικός διάλογος: επιλογή ποιημάτων. Ποίημα χωρίς ποίημα. Νέο βιβλίο ποιημάτων. Μόσχα, 2003Ρόδο του τσαγιού, Μόσχα, 2006Και τότε ερωτεύτηκα ξένα ποιήματα … Επιλογή μεταφράσεων από την πολωνική ποίηση. Βαρσοβία – Κράκοβ, 2006Μεσημέρι: η υπόθεση της διαδήλωσης της 25ης Αυγούστου 1968 στην Κόκκινη πλατεία, Μόσχα 2007Διακλαδώσεις. Σαμάρα, 2010Κύκλοι στο νερό, Μόσχα, 2010Σφίξε τη γη καρδιά μου. Μόσχα, 2011, («Ρωσικό βραβείο» 2010)Στόιτο, Μόσχα 2011Πρόζα για την ποίηση, Μόσχα, 2011Ο Μίλος μου, Μόσχα 2012Πόλεις και δρόμοι, Μόσχα, 2013-12-01 Τα βιογραφικά στοιχεία για το μικρό αυτό σημείωμα έχουν αντληθεί από τη ρωσική έκδοση της Wikipedia αλλά και δημοσιεύματα ρωσικών εφημερίδων της 30ης Νοεμβρίου 2013. Ποιήματα(μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©) Ποιος είμαι εγώ; Τι είμαι εγώ; Πού είμαι εγώ;Και ποια ιδέα Μου ήρθε στο μυαλό πάνω στη γη,Σε τούτο το μακρύ καράβι Που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του,Ξέρω: προσδοκώ αιώνια ζωή,Μα προς το παρόν αόρατα Είναι για τούτη τη ζωή το θαύμα κι ο καπνός,με τα οποία σώζω τη ψυχή:να συναντήσω εκείνο που δεν περιμένω.* * *Ξεχνάω μα δε λυπάμαι αργοσβήνω μα δε φοβάμαι,κι ούτε με την παγωνιά, μήτε με τον καύσωνα δεν παλεύω και δεν πολεμώ.Και στραβώνουν τα ρήματά μου και στρεβλώνουν τα λόγια μου,γυμνά, φτωχά και πεινασμένα,μόλις που ακούγονται, μόλις που λέγονται ευκρινώς με χείλη σφαλιστά,και ζουν χωριστά από μένα όπως το δέντρο από τον ξυλοκόπο.* * *Νυσταγμένη γράφοντας και λησμονώντας Όλα για το πρωί τ’ αφήνω… Ω Κύριε, απάλλαξε με -Όχι από τη λήθη, από τη συγγραφή,Από τις νυσταγμένες μουτζούρες, από τις μουτζουρωμένες ανατριχίλες,Από την έξοδο χωρίς τη λαμπίτσα του ορυχείου,Όπου σύντομα θα φάει η σκόνη τα υποστυλώματα.* * *του Λ. Λόσεφ Σκοτεινή νυχτιά.Καίγεται του Μπετόβεν ο ραδιοσταθμός.Ύπνος για το γιόκα.Και πέρα από τα χωράφια μακραίνει η γραμμή.Όποιοι κι αν ήμασταν εκεί Οι θλίψεις μας Θα είχαν φτάσει,Μα ούτε προσδοκούσαν.Σκότωσαν, ήρθαν –Σα σκοτάδι, σαν αχτίδες.Από το θάνατο Δεν μας γλίτωσαν.Ρόδο του τσαγιού.Απόγνωση και απειλή.Και χωρίς νάρκωση Σε ρίμες κομματιάστηκε η πρόζα.* * *Κύριε, Κύριε, η νύχτα κι η ομίχλη τους σκέπασαν.Κύριε, τι μας χάρισες,Εκτός από αδυναμία;Εκτός από το πνίξιμο της φωνής της ελευθερίας:«Ελεύθερη Πολωνία!»Και μέσα από τις ζώνες να επιτίθενται Στις πόρτες της πρεσβείας.Η φωνή μου, ο ρόγχος μου είναι θλιβερά και ήρεμα:«Αδελφές και αδέλφια!»Είναι προφανές ότι ο Κύριος αγάπησε υπερβολικά αυτή την πεδιάδα.Είναι προφανές, ότι ο Κύριος και Θεός μας γι’ αυτούς- όπως και για τον Υιό του –δεν έχει άλλες εκδηλώσεις της αγάπης του εκτός από τη σταύρωση. ΛΙΑΚΑ ΦΥΤΟΖΩΕΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ

Mario Mieli (21 May 1952, Milan – 12 March 1983) was a leading figure in the Italian gay movement of the 1970s. Mario Mieli (21 Μαΐου του 1952, Μιλάνο - 12 Μαρ 1983) ήταν μια ηγετική φυσιογνωμία στo ιταλικo gay κίνημα της δεκαετίας του 1970. Συνδύασε μια ριζοσπαστική θεωρητική σκοπιά, με τήν οποία προκαλούσε δημόσια . . Μερικές φορές η εξοργιστική δημόσια συμπεριφορά του τον μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που, αλλά ήταν παρόλα αυτά σεβαστή ως ένα από τα σημαντικότερα διανοούμενiστikα μελή του κινήματος. Είναι περισσότερο γνωστός στους αγγλόφωνους ώς Gay κομμουνιστήςκαι απο ενα πολιτικό φυλλάδιο με αποσπάσματα από τη μεγάλη Ομοφυλοφιλίκη θεωρητική εργασία του για την Απελευθέρωση: Στοιχεία μιας Gay κριτικής .Ο Mieli γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 21 του Μάη, 1952 σε μια μεγάλη και ευημερούσα οικογένεια.. Έζησε τα πρώτα δεκαέξι χρόνια της ζωής του στο κτήμα της οικογένειάς του κοντά στο Κόμο . .Ο Mario επέστρεψε στο Μιλάνο με την οικογένειά του το 1968. . Πολιτικά πρώιμος, ο ίδιος στηριξε την εξέγερση των φοιτητών του ίδιου έτους, αρχίζει μια μακρά δέσμευση στην επαναστατικοτα. Το 1971 μετακόμισε στο Λονδίνο ως φοιτητής, όπου πήρε ενεργό μέρος στο Gay Liberation Front τού Λονδίνου.. Αν και πέρασε διαλείπουσα φορά στο Λονδίνο μέχρι το 1975, το 1972 ο ίδιος με έδρα το Μιλάνο, όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο. . Τον Απρίλιο του 1972, ο ίδιος, μαζί με τον Massimo Consoli (1945-2007), Nicolino Tosoni (γεν. 1943), Angelo Pezzana (γεν. 1940) καιτ ο Γάλλο συγγραφέα Françoise d'Eaubonne (1920-2005) πραγματοποιήθηκε η πρώτη διαδήλωση στην ομοφυλοφιλική Ιταλία σε συνέδριο της σεξολογίας στο Σαν Ρέμο . Διαμαρτύρονταν για ψυχιατρική καταδίκη της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς και τη χρήση της θεραπείας με αποστροφή για "νεοφώτιστων" ομοφυλοφίλων. Το 1972, ο Mieli βοήθησε νά βρεθεί η συλλογική Fronte unitario Omosessuale Rivoluzionario Italiano (Ιταλικόεπαναστατικό ομοφυλοφιλικό μέτωπο). . (Έλα έξω!), Ήταν η πρώτη μεγάλη ομάδα ομοφυλοφιλικών δικαιωμάτων της Ιταλίας. organizer. εμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα στη Ρώμη, Πάντοβα, Βενετία και στο Μιλάνο, όπου Mieli ήταν ο διοργανωτής.. Μετά τη συλλογική ενωση με το ιταλικόΡιζοσπαστικό Κόμμα ,ο Mario επέκρινε την κίνηση ως «αντεπαναστατική», επειδή πίστος στο γκέι κίνημα πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητος από πολιτικά κόμματα. Έφυγε από την τήν οργάνωση για τις πολιτικές διαφορές το 1974-75. Μετά το 1974 συνέχισε Mieli ακτιβισμό του με τη διοργάνωση του Collettivi Omosessuali Milanesi (Ομοφυλοφιλική συλλογικότητες του Μιλάνου).. Το 1976 η γκαίη θεατρική ομάδα του ομίλου, Nostra Signora dei Fiori, ανέβασε το έργο του La Traviata Norma (πολλά λογοπαίγνια του τίτλου αψηφούν μετάφρασης)!.Αυτή η εξωφρενική παραγωγή με επιτυχία ανέβηκε στο Μιλάνο, τη Φλωρεντία και τη Ρώμη. Ένα, παρουσίασε σε-σας-πρόσωπο θέαμα σκόπιμα συμπεριφορά σχεδιαστικε ετσι ώστε να αψηφά τις συμβατικές, ετεροφυλόφιλιές κανόνες. . Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητασά τόν Mieli έκανε μερικές φορές ένα θέαμα[σάν δρώμενο] για τον εαυτό του. . Μόλις φτάσετε στη Ρώμη έφαγε δημοσίως τη δική περιττώματά του καιτά περιτώματα από ένα σκυλί. Ενώ μερικοί μπορεί να έχουν βρει αυτή η συμπεριφορά εξωφρενικόή ή τρομακτική, άλλοι τον ήξεραν ως ένα απλό ηθικό φιλοσοφιμένο άνθρωποΤο . πρόσωπο που απολάμβανε cross-dressing , ικανή να είναι πολύ γοητευτικό σε ιδιωτικό επίπεδοτο 1976, Mieli είχε αποφοιτήσει και άρχισε να αναθεωρεί προς δημοσίευση διδακτορική του διατριβή στην Η αγγλική μετάφραση του βιβλίου έγινε από τον David Fernbach ως ομοφυλοφιλία και την Απελευθέρωση: Στοιχεία μιας Gay Critique. . Τελευταίο κεφάλαιο της μετάφρασης - «Προς μια Gay κομμουνισμός" - είχε αποσπάσματα ως πολιτικό φυλλάδιο και έγινε ευρύτερα γνωστό έργο του Mieli μεταξύ αγγλόφωνους. Αυτή η σημαντική θεωρητική εργασία θεωρείται ευρέως ως το πιο σημαντικό κείμενο από την ιταλική gay κοινότητα.. Με πλούσιο χιούμορ καιμία κοσμοπολίτικη gay ευαισθησία ο Mieli υποστηρίζει ότι η ομοφυλοφιλική απελευθέρωση αποτελεί αναπόσπαστο και απαραίτητο μέρος μιας πολύ ευρύτερης χειραφέτησης. . Mieli αναφέρει "educastration» στο επίκεντρο της κατασταλτικής σύνολο κανόνων που προορίζονται να καταπνίξει την πλήρη έκφραση ενός φυσικού ανθρώπινου transsexuality . Marxist economics to argue that human liberation is possible only through για τον "πολύμορφη διαστροφή" (βλέπε Πολύμορφη διεστραμμένη ) με μαρξιστικά οικονομικά να υποστηρίζουν ότι την απελευθέρωση του ανθρώπου είναι δυναcause. Μέχρι το 1981, Mieli έγινε όλο και περισσότερο απαισιόδοξοι για την αιτία τή μόνο μέσω μιας επανάστασης που επιτρέπει ανεμπόδιστη pansexuality . By 1981, Mieli became increasingly pessimistic about his του. In 1983, he told friends about a forthcoming book titled Il risveglio dei Faraoni ( The Awakening of the Pharaohs ). Το 1983, είπε φίλους για ένα υπό έκδοση βιβλίο με τίτλο Il risveglio dei Faraoni (Το ξύπνημα των Φαραώ). It was to be an autobiographical novel, set in Egypt featuring a resurrected Jesus. Ήταν να είναι ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, που στην Αίγυπτο που χαρακτηρίζει έναν αναστημένο Ιησού. But in early March, he decided to stop publication of the book, writing in a letter to a friend that the book might inspire someone to "have his hide". Όμως, στις αρχές Μαρτίου, αποφάσισε να σταματήσει την έκδοση του βιβλίου, γράφει σε επιστολή του προς ένα φίλο ότι το βιβλίο θα μπορούσε να εμπνεύσει κάποιον να "εχει απόκρυψη του". ". Σε μια άλλη επιστολή της 11ης Μαρτίου, έγραψε: «Το βιβλίο μου δεν θα δημοσιευθεί από την ελεύθερη επιλογή μου».Ο. Mario Mieli αυτοκτόνησε την επομένη, στις 12 Μαρτίου 1983. . Φαίνεται ότι η αυτοκτονία του Mieli προήλθε από ανεπιθύμητη αντίδραση που περίμενε από τη δημοσίευση του βιβλίου. . Παρά το γεγονός ότι μια πειρατική έκδοση δημοσιεύθηκε αργότερα, η οικογένειά του κίνησε δικαστική διαδικασία ζητώντας όλα τα αντίγραφα νακαταστρέφούνε. Μόνο το 1994 τοέργο δημοσιεύθηκε νόμιμα.

Ο Αλφρέντο Μπονάνο (ιταλικά: Alfredo Bonanno) γεννημένος το 1937 στην Κατάνια της Σικελίας, είναι απ' τους πιο πολυγράφους σύγχρονους αναρχικούς, υπεύθυνος των εκδόσεων Anarchismo, αλλά και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων. Είναι ο θεωρητικός του λεγόμενου «Εξεγερσιακού αναρχισμού», ηγετικό στέλεχος της «autonomia operaia», με μεγάλη επιρροή στα επαναστατικά κινήματα της γειτονικής χώρας. Στην Ιταλία είναι πασίγνωστος τόσο για τα βιβλία και τις διαλέξεις του όσο και για την εμπλοκή του σε διάφορες υποθέσεις που απασχόλησαν τις Αρχές.Από το 1977 οπότε και απασχόλησε έντονα την κοινή γνώμη λόγω του δοκιμίου του «Armed Joy», όπου τασσόταν υπέρ των ενόπλων επιθέσεων εναντίον του κράτους, μέχρι και το 2003 οπότε καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκιση για ληστεία τραπέζης, ο Μπονάνο βρισκόταν πάντα στο στόχαστρο των ιταλικών διωκτικών Αρχών, οι οποίες τον θεωρούν «ιδεολογικό μέντορα» βίαιων ενεργειών κατά κρατικών στόχων.[1] Την 1 Οκτωβρίου 2009, ο Μπονάνο συνελήφθη κοντά στα Τρίκαλα, μετά από σύλληψη του αναρχικού Χρήστου Στρατηγόπουλου μετά από ένοπλη ληστεία τράπεζας

Enrico Arrigoni (ψευδώνυμο: Frank Brand) (20 Φεβρουαρίου του 1894 Pozzulo Martesano, Province of Milan - 7 Δεκεμβρίου του 1986 Νέα Υόρκη ) ήταν ένας ιταλικός Αμερικανός ατομικιστική αναρχική χειριστής τόρνου, σπίτι ζωγράφος, οικοδόμος, δραματουργός και πολιτικός ακτιβιστής επηρεάστηκε από το έργο του Μαξ Στίρνερ . [1] [2] Life and activism [ edit ] Η ζωή και τον ακτιβισμό [ edit ] He took the pseudonym "Brand" from a fictional character in one of Henrik Ibsen ´s plays. [ 2 ] In the 1910s he started becoming involved in anarchist and anti-war activism around Milan. [ 2 ] From the 1910s until the 1920s he participated in anarchist activities and popular uprisings in various countries including Switzerland, Germany, Hungary, Argentina and Cuba. [ 2 ] Πήρε το ψευδώνυμο "Brand" από ένα φανταστικό χαρακτήρα σε ένα από Henrik Ibsen παίζει 's. [2] Στη δεκαετία του 1910 άρχισε να εμπλακεί σε αναρχική και αντιπολεμικό ακτιβισμό στην περιοχή του Μιλάνου. [2] Από το 1910 μέχρι τη δεκαετία του 1920 συμμετείχε σε αναρχικές δραστηριότητες και λαϊκές εξεγέρσεις σε διάφορες χώρες όπως η Ελβετία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Αργεντινή και η Κούβα. [2] He lived from the 1920s onwards in New York City and there he edited the individualist anarchist eclectic journal Eresia in 1928. Έζησε από το 1920 και μετά στη Νέα Υόρκη και εκεί επιμελήθηκε την ατομικιστική αναρχική εκλεκτικό περιοδικό Eresia το 1928. He also wrote for other American anarchist publications such as L' Adunata dei refrattari , Cultura Obrera , Controcorrente and Intessa Libertaria. [ 2 ] During the Spanish Civil War , he went to fight with the anarchists but was imprisoned and was helped on his release by Emma Goldman . [ 1 ] [ 2 ] Afterwards Arrigoni became a longtime member of the Libertarian Book Club in New York City. [ 2 ] He lived in the USA as an illegal immigrant. [ 2 ] Έγραψε επίσης για άλλες αμερικανικές αναρχικές εκδόσεις, όπως η L 'Adunata dei REFRATTARI , Cultura Obrera, Controcorrente και Intessa Libertaria. [2] Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου , πήγε να αγωνιστεί με τους αναρχικούς, αλλά φυλακίστηκε και βοήθησαν για την απελευθέρωσή του από Έμμα Γκόλντμαν . [1] [2] Στη συνέχεια Arrigoni έγινε ένας μακροπρόθεσμος μέλος του Libertarian Λέσχη Βιβλίου στη Νέα Υόρκη. [2] Έζησε στις ΗΠΑ ως λαθρομετανάστης. [2]
HAKIM BEI AMERICAN ANARCHIST AND LITTERARY THEORITIC
In the compilation of essays called "Immediatism" [ 8 ] Hakim Bey explains his particular conception of anarchism and anarchy which he calls "ontological anarchy". Στην κατάρτιση των δοκιμίων που ονομάζεται "Immediatism" [8] Hakim Bey εξηγεί ιδιαίτερη αντίληψη του αναρχισμού και της αναρχίας που ο ίδιος αποκαλεί «οντολογική αναρχία». In the same compilation he deals with his view of the relationships of individuals with the exterior world as perceived by the senses and a theory of liberation which he calls "immediatism". Στην ίδια συλλογή ασχολείται με την άποψή του για τις σχέσεις των ατόμων με το εξωτερικό κόσμο, όπως γίνεται αντιληπτή από τις αισθήσεις και μια θεωρία της απελευθέρωσης το οποίο ο ίδιος αποκαλεί «immediatism".
Carlo Cafiero (1η Σεπτεμβρίου, 1846 - 17 Ιούλη, 1892) ήταν ένας Ιταλός αναρχικός , πρωταθλητής του Μιχαήλ Μπακούνιν κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και ένας από τους κύριους υποστηρικτές του αναρχο-κομμουνισμού κατά τη διάρκεια της Πρώτης Διεθνούς . [1]Early years [ edit ] Τα πρώτα χρόνια [ edit ] Carlo Cafiero was born in Barletta , in the Apulia region of southern Italy, into a rich, land-owning family. Carlo Cafiero γεννήθηκε στην Μπαρλέττα , στην Απουλία περιοχή της νότιας Ιταλίας, σε μια πλούσια, γη-ιδιοκτήτριας οικογένειας. His father was member of the Carboneria in 1821, one of his brothers and a brother-in-law were deputies, while Carlo Cafiero was always considered the 'black sheep' of the family. Ο πατέρας του ήταν μέλος της Carboneria το 1821, ένας από τους αδελφούς του και ένας νόμος αδελφό-σε-ήταν βουλευτές, ενώ Carlo Cafiero ήταν πάντα θεωρείται το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας. In 1864, he moved to Naples, where he got a degree in law. Το 1864, μετακόμισε στη Νάπολη, όπου πήρε το πτυχίο Νομικής. He then went to Florence to embark on a diplomatic career. Στη συνέχεια πήγε στην Φλωρεντία για να ξεκινήσει μια διπλωματική καριέρα. Here, he first came into contact with atheist ideas, through the Rationalist movement . Εδώ, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το άθεος ιδέες, μέσα από την ορθολογιστική κίνημα . At the beginning of 1870 he was in Paris as guest of the painter Giuseppe De Nittis , a fellow townsman who described him as a "beautiful young man, fascinating to women". Στις αρχές του 1870 βρέθηκε στο Παρίσι ως προσκεκλημένος του ζωγράφου Giuseppe De Νίττης , έναν συνάδελφο αστός που τον περιέγραψε ως ένα «όμορφο νεαρό άνδρα, συναρπαστικό για τις γυναίκες". He then went to London, where he matured, renouncing his diplomatic career, wealth and family to join the revolution and socialism. Στη συνέχεια πήγε στο Λονδίνο, όπου ωριμάσει, να παραιτηθεί από τη διπλωματική του καριέρα, τον πλούτο και την οικογένεια να ενταχθούν στην επανάσταση και το σοσιαλισμό. It seems that hearing the enthralling rally of a shoemaker caused Cafiero to become conscious of the pitiful conditions of the working class. Φαίνεται ότι άκουσε το συναρπαστικό ράλι των υποδηματοποιός προκάλεσε Cafiero να γίνει συνείδηση των πενιχρών συνθηκών της εργατικής τάξης. In London, Cafiero made contact with Marx and Engels . Στο Λονδίνο, Cafiero σε επαφή με τον Μαρξ και Ένγκελς . He joined the International Workingmen's Association and was charged with winning Italy over to Marx's ideology, in a country where workers were under the strong influence of the Republicanism of Giuseppe Mazzini or in some places the Anarchism of Mikhail Bakunin . Εντάχθηκε της Διεθνούς Ένωσης Εργατών και χρεώθηκε με τη νίκη πάνω από την Ιταλία προς την ιδεολογία του Μαρξ, σε μια χώρα όπου οι εργαζόμενοι ήταν υπό την ισχυρή επιρροή της Ρεπουμπλικανισμού του Giuseppe Mazzini ή σε ορισμένες περιοχές η αναρχισμός του Μπακούνιν . He re-formed the old branch of the International in Naples, with the help of the young Errico Malatesta . Ο ανασχηματίστηκε το παλιό παράρτημα της Διεθνούς στη Νάπολη, με τη βοήθεια του νεαρού Ερρίκο Μαλατέστα . There, during an assembly, he was imprisoned for the first time. Εκεί, κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης, φυλακίστηκε για πρώτη φορά. Conversion to Anarchism [ edit ] Μετατροπή σε Αναρχισμός [ edit ] Cafiero spent over a year in Italy as a representative of Marx and Engels to hinder the influence of anarchism. Cafiero πέρασε πάνω από ένα χρόνο στην Ιταλία ως εκπρόσωπος του Μαρξ και του Ένγκελς να εμποδίσει την επιρροή του αναρχισμού. However, thanks to the contact he had had with Giuseppe Fanelli , he passed over to the other side of the barricade, siding with Bakunin and his Italian followers. Ωστόσο, χάρη στην επαφή που είχε με τον Giuseppe Fanelli , πέρασε στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, συντασσόμενοι με τον Μπακούνιν και ιταλική οπαδούς του. In early 1872 came the first issue of the newspaper La Campana and Cafiero wrote for, and gave money towards its publication. Στις αρχές του 1872 ήρθε το πρώτο τεύχος της εφημερίδας La Campana και Cafiero έγραψε για, και έδωσε χρήματα για τη δημοσίευσή της. In the same year he met Bakunin in Locarno (Switzerland) spending a month with him, discussing Bakunin's ideas and objections to what Bakunin perceived as Marx and Engels' authoritarianism, winning Cafiero in the end to his cause. Την ίδια χρονιά γνώρισε τον Μπακούνιν στο Λοκάρνο (Ελβετία), πέρασε ένα μήνα μαζί του, συζητώντας ιδέες και τις αντιρρήσεις του Μπακούνιν σε ό, τι Μπακούνιν θεωρείται ως ο Μαρξ και ο Ένγκελς «αυταρχισμό, κερδίζοντας Cafiero στο τέλος στον αγώνα του. In the summer of 1873, with the help of Cafiero, an old project was realised: to create an international center for the revolution in Italy and the world. Το καλοκαίρι του 1873, με τη βοήθεια του Cafiero, ένα παλιό έργο πραγματοποιήθηκε: να δημιουργήσει ένα διεθνές κέντρο για την επανάσταση στην Ιταλία και στον κόσμο. Cafiero, selling all his inherited lands, bought a farm in Switzerland where Bakunin could live. Cafiero, πουλώντας όλα τα κληρονόμησε τα εδάφη του, αγόρασε ένα αγρόκτημα στην Ελβετία, όπου θα μπορούσαν να ζήσουν Μπακούνιν. This center was called La Baronata , and it would also be a safe shelter for revolutionaries persecuted by their respective governments. Το κέντρο αυτό ονομάζεται La Baronata , και θα ήταν επίσης να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για τους επαναστάτες που διώκονται από τις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους. In 1875 Cafiero went to Milan and joined the editorial staff of the first socialist daily paper, La Plebe , edited by Enrico Bignami . Το 1875 Cafiero πήγε στο Μιλάνο και εντάχθηκε στο συντακτικό προσωπικό της πρώτης σοσιαλιστικής καθημερινή εφημερίδα, La Plebe , επιμέλεια Enrico Bignami . In April 1877, Cafiero, Malatesta, Ceccarelli, the Russian Stepniak and 30 other comrades began an insurrection in the province of Benevento. Τον Απρίλιο του 1877, Cafiero, Μαλατέστα, Ceccarelli, ο Ρώσος Stepniak και 30 άλλους συντρόφους ξεκίνησαν μια εξέγερση στην επαρχία Μπενεβέντο. They took the village of Letino without a struggle where they were greeted with great enthusiasm. Πήραν το χωριό Λέτινο χωρίς αγώνα, όπου τους υποδέχθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Arms and expropriated goods were distributed amongst the people, tax money was returned and official documents destroyed. Όπλα και απαλλοτριώθηκαν εμπορεύματα διανεμήθηκαν μεταξύ των ανθρώπων, τα χρήματα των φορολογουμένων επέστρεψε και επίσημα έγγραφα καταστράφηκαν. Cafiero, in dialect, explained the ideas of anarchism, freedom, justice and the new society without the State, without masters, servants, soldiers and owners. Cafiero, στη διάλεκτο, εξήγησε τις ιδέες του αναρχισμού, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και τη νέα κοινωνία χωρίς κράτος, χωρίς αφεντικά, τους υπαλλήλους, τους στρατιώτες και τους ιδιοκτήτες. His proclamations even convinced the parish priest, who explained to his parishioners that the Internationalists were 'the true apostles sent by the Lord'. Διακηρύξεις του, έπεισε ακόμη και τον ιερέα της ενορίας, ο οποίος εξήγησε στους ενορίτες του, ότι οι διεθνιστές ήταν «οι αληθινοί απόστολοι σταλμένη από τον Κύριο». The following day the village of Gallo was taken in a similar fashion. Την επόμενη ημέρα το χωριό Gallo ελήφθη με παρόμοιο τρόπο. Unfortunately, as they were leaving Gallo the Internationalists were surprised and surrounded by government troops and all were arrested. Δυστυχώς, όπως έφευγαν Gallo οι διεθνιστές εξεπλάγησαν και περιβάλλεται από κυβερνητικά στρατεύματα και όλα συνελήφθησαν. Held in prison for over a year before being brought to trial, all the accused were eventually acquitted in August 1878. Που πραγματοποιήθηκε στη φυλακή για πάνω από ένα χρόνο πριν παραπεμφθεί σε δίκη, όλοι οι κατηγορούμενοι τελικά αθωώθηκαν τον Αύγουστο του 1878. During his imprisonment his contacts with the International never ceased and Cafiero wrote his best-known work: A Compendium of Das Kapital , published in 1879 in Milan by the publishers of La Plebe . Κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του τις επαφές του με τη Διεθνή ποτέ δεν σταμάτησε και Cafiero έγραψε το πιο γνωστό του έργο: Μια σύνοψη Das Kapital, που δημοσιεύθηκε το 1879 στο Μιλάνο από τους εκδότες της La Plebe. The work was appreciated and praised even by Marx who found it superior to other similar works. Το έργο εκτιμήθηκε και εξήρε ακόμη και από τον Μαρξ ο οποίος βρήκε ανώτερη από άλλα παρόμοια έργα. The Compendium was written in order to bring the theory of Capital to students, educated workmen and small proprietors. Η επιτομή γράφτηκε με σκοπό να φέρει τη θεωρία του Κεφαλαίου για τους φοιτητές, μορφωμένοι εργάτες και μικρών ιδιοκτητών. In 1878, Cafiero, unable to return to Italy because of Giovanni Passannante 's attempt who brought a strong repression against republicans and internationalists, was living in Marseilles, working as a cook and docker. Το 1878, Cafiero, αδυνατεί να επιστρέψει στην Ιταλία, λόγω του Giovanni Passannante προσπάθεια 's που έφερε μια ισχυρή καταστολή εναντίον Δημοκρατικούς και διεθνιστές, ήταν που ζουν στη Μασσαλία, εργάζεται ως μάγειρας και λιμενεργάτη. In October he was arrested along with Malatesta, then released and deported from France. Τον Οκτώβριο συνελήφθη μαζί με τον Μαλατέστα, στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε από τη Γαλλία. He went to Switzerland, where he met Peter Kropotkin and, with the collaboration of Élisée Reclus , promoted the publication of the Bakunin's essay God and the State . Andrea Costa , who had deserted the anarchist camp by passing over to legalitarian, parliamentary Socialism, disappointed Cafiero who described him as "an apostate, a renegade of the revolutionary faith and the people". Πήγε στην Ελβετία, όπου συνάντησε τον Πέτρο Κροπότκιν και, με τη συνεργασία της Elisee Ρεκλύ , προώθησε τη δημοσίευση του Μπακούνιν δοκίμιο του Θεού και του κράτους. Andrea Costa , ο οποίος είχε εγκαταλείψει το στρατόπεδο των αναρχικών με το πέρασμα πάνω σε legalitarian, κοινοβουλευτικό σοσιαλισμό, απογοητευμένος Cafiero ο οποίος τον περιέγραψε ως «αποστάτη, αποστάτη της επαναστατικής πίστης και του λαού". After being arrested and soon released, in 1881 Cafiero went to London, where he remained for a long time. Μετά τη σύλληψή τους και κυκλοφορήσει σύντομα, το 1881 Cafiero πήγε στο Λονδίνο, όπου παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα. There he was the victim of a strange illness which was accompanied by feelings of persecution; he saw spies everywhere and was frightened by the telephone, which had just appeared in the world. Εκεί ήταν το θύμα του μια παράξενη ασθένεια που συνοδεύεται από συναισθήματα διώξεις? Είδε παντού κατασκόπους και τρομοκρατημένη από το τηλέφωνο, η οποία μόλις είχε εμφανιστεί στον κόσμο. In March 1882 he returned to Italy, expressing a will to take part in the imminent electoral campaign. Τον Μάρτιο του 1882 επέστρεψε στην Ιταλία, εκφράζοντας τη βούληση να λάβει μέρος στην επικείμενη εκλογική εκστρατεία. On April 5 he was arrested without any charge but, on May 2, while imprisoned, he fell victim to a strong mental crisis and attempted to kill himself. Στις 5 Απριλίου συνελήφθη χωρίς καμία επιβάρυνση, αλλά, στις 2 Μαΐου, ενώ φυλακίστηκε, έπεσε θύμα σε μια ισχυρή πνευματική κρίση και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. The scandal of a crazed man, imprisoned without reason, exploded and Cafiero was released but given a choice of living in Barletta, his home town, or exile to Switzerland . Το σκάνδαλο της παρανοϊκής άνθρωπος, φυλακίζεται χωρίς λόγο, εξερράγη και Cafiero απελευθερώθηκε, αλλά δίνεται η δυνατότητα επιλογής της που ζουν σε Μπαρλέττα, γενέτειρά του, ή εξορία στην Ελβετία . Exile in Switzerland [ edit ] Εξορία στην Ελβετία [ edit ] Emaciated and feverish, he chose exile in Chiasso , where he again attempted suicide. Emilio Bellerio took Cafiero to his house in Locarno and Errico Malatesta wrote about him: "though his mind is ill, his heart is still healthy...". Αδυνατισμένος και εμπύρετων, επέλεξε την εξορία στο Chiasso , όπου και πάλι απόπειρα αυτοκτονίας. Emilio Bellerio πήρε Cafiero στο σπίτι του Λοκάρνο και Ερρίκο Μαλατέστα έγραψε γι 'αυτόν: "αν το μυαλό του είναι άρρωστη, η καρδιά του εξακολουθεί να είναι υγιής ...". In February 1883 Cafiero left for Florence , where he was met by a friend. Τον Φεβρουάριο 1883 Cafiero έφυγε για Φλωρεντία , όπου και συναντήθηκε με έναν φίλο. He immediately headed for Fiesole , took rooms in an inn but then immediately fled into the woods, where he was later found half-naked. Αμέσως κατευθύνθηκε προς Fiesole , πήρε δωμάτια σε ένα πανδοχείο, αλλά αμέσως μετά κατέφυγαν στο δάσος, όπου βρέθηκε αργότερα ημίγυμνη. After being aided by a doctor and the police he was transferred to the San Bonifacio psychiatric hospital in Florence. Olimpia Kutusoff , Cafiero's wife, returned from Russia in September 1883 to look after him at the Imola psychiatric hospital, where he had been transferred. Αφού με τη βοήθεια από έναν γιατρό και την αστυνομία που μεταφέρθηκε στο San Bonifacio ψυχιατρικό νοσοκομείο στη Φλωρεντία. Olimpia Kutusoff , η γυναίκα Cafiero, επέστρεψαν από τη Ρωσία τον Σεπτέμβριο του 1883 μέχρι τον δούμε μετά από αυτόν στην Imola ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου είχε μεταφερθεί. Olimpia left him after one and a half years because Cafiero was violent with her during his moments of crisis. Olimpia τον άφησε μετά από ένα και ενάμιση χρόνο, επειδή Cafiero ήταν βίαιος μαζί της κατά τη διάρκεια του στιγμές κρίσης. Carlo expressed the will to return to Barletta, where he arrived in the second half of '89. Carlo εξέφρασε την επιθυμία να επιστρέψει στην Μπαρλέττα, όπου έφτασε κατά το δεύτερο εξάμηνο του '89. However, his brothers turned him away but, after living some time in a hotel, he was taken in by his brother Pietrantonio. Ωστόσο, τα αδέρφια του τον γύρισε μακριά, αλλά, μετά που ζουν κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα ξενοδοχείο, είχε ληφθεί από τον αδελφό του Pietrantonio. Cafiero's mental conditions improved, but one day, returning home, he saw a group of peasants eating a piece of black, hard bread which revived his revolutionary spirit and he entered his house screaming against his family. Ψυχικές παθήσεις Cafiero βελτιώθηκε, αλλά μια μέρα, επιστρέφοντας στο σπίτι, είδε μια ομάδα αγροτών τρώει ένα κομμάτι από μαύρο, σκληρό ψωμί που αναβίωσε το επαναστατικό πνεύμα του και μπήκε στο σπίτι του φωνάζοντας ενάντια στην οικογένεια του. In 1891, following another crisis, Carlo Cafiero was confined in the psychiatric hospital in Nocera Inferiore , where he died on Sunday 17 July 1892 of tuberculosis at the age of 45. Το 1891, μετά από μια άλλη κρίση, Carlo Cafiero περιορίστηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Nocera Inferiore , όπου και πέθανε την Κυριακή 17 Ιούλη του 1892 από φυματίωση σε ηλικία 45 ετών. Quotes [ edit ] Αποσπάσματα [ edit ] "My friends, let us hurry on the Revolution as quickly as we can, since, as you see, our enemies are letting us die like this - in prison or in exile, or crazed with sorrow" - Spoken by Cafiero at Giuseppe Fanelli's funeral. "Οι φίλοι μου, ας βιαστούμε για την επανάσταση όσο πιο γρήγορα μπορείτε, δεδομένου ότι, όπως βλέπετε, οι εχθροί μας να μας πεθαίνουν σαν αυτό - στη φυλακή ή στην εξορία, ή τρελλός με θλίψη" - Ομιλούμενες από Cafiero στην κηδεία του Giuseppe Fanelli του . "The common wealth being scattered right across the planet, while belonging to the whole of humanity, those who happen to be within reach of that wealth and in a position to make use of it will utilise it in common. . . . As part of humanity, they will exercise here, in fact and directly, their rights over a portion of mankind's wealth. But should an inhabitant of Peking visit this country, he would enjoy the same rights as the rest, in common with the others, he would enjoy all the wealth of the country, just as he would have in Peking." «Το κοινό πλούτο που διάσπαρτα δεξιά σε όλο τον πλανήτη, ενώ ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα, αυτοί που τυχαίνει να είναι στη διάθεση αυτής της πλούτο και είναι σε θέση να κάνουν χρήση του θα το χρησιμοποιήσουν από κοινού .... Ως μέρος της ανθρωπότητας, θα ασκούν εδώ, στην πραγματικότητα, και άμεσα, τα δικαιώματά τους πάνω από ένα μέρος του πλούτου της ανθρωπότητας. Αλλά πρέπει ένας κάτοικος του Πεκίνου επισκέπτονται αυτή τη χώρα, θα απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους, από κοινού με τους άλλους, θα απολαύσετε όλος ο πλούτος της χώρας, ακριβώς όπως ο ίδιος θα έχει στο Πεκίνο. " [From Anarchy and Communism , a report given by Cafiero to the Congress of the Jura Federation of the IWMA in 1880. [Από την Αναρχία και τον Κομμουνισμό, μια έκθεση που έδωσε Cafiero στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Jura της IWMA το 1880. In Daniel Guérin, No Gods, No Masters , Book 1, p. Στο Δανιήλ Γκερέν, No Gods, No Masters, Βιβλίο 1, σ.. 250] 250] About Cafiero [ edit ] Σχετικά με Cafiero [ edit ] "Carlo was first of all great for his inner nature, for the affect treasure, for the ingenuousness of his faith. These memories must not be lost, even today that there is the need to elevate the moral level of anarchists, who must react against the egoism and brutality that invade us, to return to unselfishness, to the sacrificial spirit, to the sentiment of love, of which Carlo was such a splendid example". "Carlo ήταν πρώτα απ 'όλα για την μεγάλη εσωτερική του φύση, για το θησαυρό επηρεάζουν, για την αφέλεια της πίστης του. Αυτές οι μνήμες δεν πρέπει να χαθεί, ακόμα και σήμερα ότι υπάρχει η ανάγκη να ανυψώσει το ηθικό επίπεδο των αναρχικών, οι οποίοι πρέπει να αντιδράσουμε μπροστά ο εγωισμός και η βαρβαρότητα που μας εισβάλλουν, να επιστρέψει στην ανιδιοτέλεια, στο πνεύμα θυσίας, με το συναίσθημα της αγάπης, της οποίας Κάρλο ήταν ένα τέτοιο θαυμάσιο παράδειγμα ». - Errico Malatesta, in a letter to Serafino Mazzotti. - Ερρίκο Μαλατέστα, σε επιστολή του προς Serafino Mazzotti.

Οκτάβ ΜιρμπώRAVACHOLΤο κεφάλι του ξέφυγε από τη γκιλοτίνα!Οι δικαστές που τόλμησαν να πάρουν αυτήν την απόφαση, που έκλεισαν τααυτιά τους στα ουρλιαχτά του θανάτου, φοβήθηκαν; Έτρεμαν άραγε πρινδολοφονήσουν έναν άνθρωπο που η μυστηριώδης εκδίκησή του δεν θα πεθάνει ολότελαμαζί του; Ή μήπως, πριν την ίδια την πράξη, που το τρομακτικό της δέος ακόμα τουςκατατρέχει, άκουσαν την φωνή της ιδέας εκείνης που ατενίζει το μέλλον, της κυρίαρχηςιδέας που χαρίζει στην πράξη τον ειδικό χαρακτήρα της και την εξευγενίζει; Δεν τοξέρω. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι συμβαίνει μες το μυαλό ενός δικαστή, ήποιο υπέρτατο συμφέρον εξυπηρετεί όταν αποφασίζει για τη ζωή και τον θάνατο.Το τρέμουλο των δικαστών δε συγκρίνεται με των δημοσιογράφων που τουςκλείνουν το μάτι, τους απειλούν, τους καταριούνται. Ο Τύπος ήθελε αίμα. Όπωςακριβώς η χυδαία μεσαία τάξη, τα τυφλά ένστικτα της οποίας αντανακλούν, και τααπειλούμενα προνόμια της υπερασπίζονται, έτσι οι δημοσιογράφοι έτρεμαν. Όμως οφόβος είναι κάτι άγριο. Και για να κερδίσει κάποιος λίγο κουράγιο, αρέσκεται να βάφει με χρώμα τη χλωμάδα του. Έτσι, πιστεύεται πως ο αχλός της νόμιμης σφαγής, ο ήχοςτης ακρωτηριασμένης σάρκας που πάλλεται στη γκιλοτίνα, μπορούν να αποσοβήσουντο αγωνιώδες τρίξιμο των δοντιών, τον καλπασμό των σφιγμών, και τις κραυγές πουγιγαντώνονται και θεριεύουν μέρα με την μέρα, που ξεβράζει η κόλαση που απλώνεται στο υπογάστριο αυτής της κοινωνίας. Οι δημοσιογράφοι κάνουν λάθος. Υπάρχουν νεκροί που περπατούν ξανά, και ορισμένες κραυγές που δε σωπαίνουν. Και το κενόκαλύπτεται με απεγνωσμένες αμφιβολίες.Με τρομοκρατούν οι ανθρωποσφαγές, τα ερείπια, ο θάνατος. Αγαπώ τη ζωή, κι ότι ανήκει σ’ αυτήν είναι ιερό για μένα. Γι αυτό θα μιλήσω για το αναρχικό ιδεώδες πουκαμιά μορφή κυβέρνησης δεν μπορεί να δημιουργήσει. Η αγάπη, η ομορφιά, η ειρήνημεταξύ των ανθρώπων. Ο Ravachol δεν με τρομοκρατεί καθόλου. Είναι το αστροπελέκι πριν τον γαλήνιο ουρανό και τον ένδοξο ήλιο. Πίσω από το ταπεινό έργο των χεριώντου χαμογελάει το όραμα του τόσο σεβαστού Κροπότκιν για την παγκόσμια αρμονία.Τουλάχιστον η κοινωνία μας, δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται, μιας και απότα σπλάχνα της γεννήθηκε ο Ravachol, διαρρηγνύοντας την μιζέρια και εκμαιεύονταςτην επανάσταση.Αυτό είναι όλο. Και γεννά ένα ερώτημα…

"" frameborder="0" marginwidth="0" marginheight="0" scrolling="no" style="border: 0px currentColor; vertical-align: bottom;"> Ποιος είναι που, καθ’ όλη την ατέρμονη πρόοδο των βασανιστηρίων και τωνσφαγών, που αποτέλεσε η ιστορία του ανθρώπινου γένους, αυτός που μοιράζει τονθάνατο, μεθοδικά, ανελέητα, ασταμάτητα; Οι κυβερνήσεις, οι θρησκείες, οι βιομηχανίες, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, είναι όλα τους πνιγμένα στοαίμα. Οι φονιάδες είναι ντυμένοι τους νόμους τους, τις προσευχές τους, την πρόοδότους. Μόλις πρόσφατα πάλι, ήταν οι αποκτηνωμένοι φονιάδες που μετέτρεψαν τοΠαρίσι σε σφαγείο για να καταπνίξουν την Κομμούνα. Ή οι απερίσκεπτες σφαγές, όπωςστο Fourmies όπου τα σώματα αθώων γυναικών και μικρών παιδιών έγιναν οι στόχοι που πρωτοδοκιμάστηκαν οι βαλλιστικές επιδόσεις του οπλοπολυβόλου Lebels. Ή πάλι τα ορυχεία, όπου 50, 100 ή 500 φτωχοδιάβολοι εξοντώνονται, θάβονται ζωντανοί σεμια καταστροφική στιγμή, καταδικασμένοι να μην αντικρίσουν ξανά τις ηλιαχτίδες τηςμέρας. Και υπάρχουν επίσης οι τρομερές κατακτήσεις μακρινών χωρών, όπουευτυχισμένα και ειρηνικά, άγνωστά μας φύλα, σπαράζουν κάτω από τη μπότα τουληστή που λεηλατεί τις ηπείρους, βιάζοντας τους ανθρώπους και τη γη τους, ο ίδιοςδυτικός δουλέμπορος. Κάθε βήμα στην ιστορική πρόοδο, που γεννά προνόμια, είναι βουτηγμένο στο αίμα. Κάθε στροφή των γραναζιών της κρατικής μηχανής, τσακίζει τοσώμα των φτωχών. Και τα δάκρυα πλεονάζουν σ’ αυτή την αδιάρρηκτη νύχτα τουπόνου. Μπρος στην ατελείωτη διαδοχή των φόνων και των σφαγών, ποια είναι η στάσητης κοινωνίας; Οι τοίχοι της τρέμουν, οι σκάλες της καταρρέουν.Ζούμε σε άσκημους καιρούς. Η μιζέρια είναι μεγαλύτερη από ποτέ, μιας κι έχει γίνει πιο φανερή από πάντοτε, καθώς ποτέ δε βρέθηκε τόσο κοντά στη θεαματικήσπατάλη του πλούτου και τη γη της επαγγελίας στην οποία της απαγορεύεται η είσοδος.Ποτέ πριν ο νόμος, που υπάρχει για να προστατεύει τις τράπεζες, δεν πίεζε τόσοσκληρά τους ώμους των φτωχών. Ο καπιταλισμός είναι ανίερος, και το οικονομικόσύστημα συντηρεί τις συνθήκες της αρχαίας σκλαβιάς. Στα μαγαζιά στοιβάζονται τόνοι ρούχων, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που κυκλοφορούν ολόγυμνοι. Οι πλούσιοι συσσωρεύουν αδιάφορα φαγητό, ενώ άλλοι πεθαίνουν της πείνας έξω από τις πόρτεςτους. Τα δάκρυα δεν εισακούγονται: οποτεδήποτε έστω μια, διαμαρτυρία ξεπερνά τοκλαψιάρικο μουρμουρητό, τα πολυβόλα είναι γεμάτα και οι στρατοί σε ετοιμότητα.Κι αυτό δεν είναι όλο.Οι άνθρωποι δεν έχουν να μεριμνήσουν μόνο για την κοιλιά τους. Έχουνολόκληρη ζωή να σκεφτούν. Οι πνευματική ευτυχία είναι εξίσου απαραίτητη με τησωματική ικανοποίηση. Καθένας έχει δικαίωμα στην ομορφιά όσο και στο ψωμί. Στηνπράξη όσους θα μπορούσαν να δώσουν τις υψηλότερες χαρές, τη ζωτική ομορφιά, τουςονομάζουν δημόσιους κίνδυνους, τους κυνηγούν σαν εγκληματίες, του καταδιώκουνεπειδή είναι αναρχικοί, τους επιτίθενται σαν ζητιάνους. Είναι καταδικασμένοι σε μιαμοναχική ζωή. Ένα απέραντο παραπέτασμα τους χωρίζει από τον κόσμο, από τον οποίοαντιμετωπίζονται σαν ένα απωθητικό θέαμα, από τον κόσμο που απλώνει γύρω του τηθριαμβευτική σημαία της ακατανίκητης ηλιθιότητας. Είμαστε μάρτυρες μιας

"" frameborder="0" marginwidth="0" marginheight="0" scrolling="no" style="border: 0px currentColor; vertical-align: bottom;"> απίστευτης ιστορικής στιγμής: Στην εποχή μας, όπου πλεονάζουν οι μεγάλοι στοχαστές,το κοινό αίσθημα δεν υπήρξε ποτέ πιο υποβαθμισμένο, ούτε η άγνοια απολάμβανεανάλογη ισχύ. Σίγουρα, αν η στιγμή που περνάμε είναι αισχρή, είναι ταυτόχρονα και σπουδαία: είναι η ώρα της λαϊκής εξέγερσης. Και η ώρα αυτή είναι γεμάτηαβεβαιότητα. Η υπομονή των αδικημένων και των καταπιεσμένων κράτησε αρκετά.Θέλουν να ζήσουν, θέλουν να ευχαριστηθούν, θέλουν το μερίδιό της ευτυχίας και τηςγαλήνης που τους αναλογεί. Ότι κι αν κάνουν οι άρχοντες, αντιδρώντας στουςχειρότερους φόβους τους, δεν είναι σε θέση να αποτρέψουν την αναπόφευκτη τροπήτων γεγονότων. Πλησιάζουμε σε μια αποφασιστική στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας. Οπαλιός κόσμος καταρρέει υπό το βάρος των εγκλημάτων του, κι ανάβει μόνος του τοφυτίλι της βόμβας που θα τον ανατινάξει. Μιας βόμβας που ο τρόμος που εμπνέει δενοφείλεται ούτε στον δυναμίτη ούτε στην πυρίτιδα που ούτως ή άλλως δεν είναι τασυστατικά της. Δεν αποτελείται παρά από τη συμπάθεια και το ιδανικό. Δυο δυνάμειςεναντίον των οποίων δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

ΜΟΙΡΑΙΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ ΕΓΙΝΕ ΔΙΠΟΛΙΚΗ.ΧΩΡΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΣ ΤΟΥ ΤΕΒΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΘΕΛΕΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΡΑΓΙΑ.. ΠΟΥ ΑΣΚΟΥΝ ΝΕΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ [ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ ΚΤΛ]ΝΑΜΑΣ ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΝΤΑΒΑΤΖΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΝΕΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΗΚΑ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΑ ΚΑΙ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΝΕΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ.ΑΥΤΤΟΥΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΥΡΕΙ ΚΑΠΩΣ ΣΑΝ ΕΚΤΡΟΦΕΙΑ ΨΗΦΟΘΗΡΙΑΣ ΕΝΩ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΤΕ ΚΑΠΟΤΕ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ<δεν πληρωνω-δεν πληρωνω>> ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΙΣΟΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ...ΜΑΣ ΑΡΜΕΓΟΥΝ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΜΟΝΟ ΙΣΑ ΙΣΑ ΟΣΟ ΓΑΛΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ..ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΝΟΣ ΟΤΙ Ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΟΙΡΑΙΑ ΕΚΠΙΠΤΟΥΜΕ ΜΑΣ ΕΞΩΘΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ..ΛΥΣΗ ΦΟΒΕΡΙΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΓΟΝΙΔΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΒΑΘΕΙΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΡΙΖΟΜΕΝΟ..ΦΟΒΕΡΙΣΤΙΚΗ....ΙΣΩΣ!ΓΟΝΕΑ ΙΔΙΟ...ΙΣΩΣ!ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΧΑΙΔΕΥΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ ΣΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΠΑΝΑΚΕΙΑ. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΕΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΓΛΥΤΩΝΕΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΨΗΦΟΥΣ...ΕΝΩ ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ,ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΡΕΜΠΩ ΝΕΓΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΘΕΤΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΕΜΑΣ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ΝΑ ΕΝΔΙΔΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΑΥΤΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΤΙΣ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΣΕ ΕΜΑΣ Η ΠΑΡΑΛΟΓΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟ ΕΠΕΒΑΛΕ ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ..Η ΣΤΟΦΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΛΗΛΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΛΑΣΜΕΝΗ.ΛΕΕΙ Ο ΤΣΟΜΣΚΙ ΟΤΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ[ΑΥΤΗ Η ΕΛΛΗΝΟΦΑΝΗΣ ΜΠΑΡΟΥΦΑ] ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΗΚΗ-ΑΦΟΥ ΟΤΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ[ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ Η ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΥΠΟΥ ΜΟΥΜΠΑΡΑΚ-ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΙ ΕΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ ..ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΡΟΧΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΞΑΣ.....ΤΟ ΑΧΡΗΣΤΟ ΠΟΥΛΑΚΙ ΜΑΣ ΚΡΕΜΕΤΑΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΓΑΜΟΥΝ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΝ ΚΟΛΟΜΠΑΡΑΔΕΣ ΤΥΠΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΙΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΡΣΕΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΕΛΩΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΚΕΦΑΛΑΙΟΥΧΟΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΗΔΟΥΝ..Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΡΑΙΝΑΚΙ ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΙΑ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΠΟΥ ΤΟ ΛΑΟ ΣΥΓΚΡΟΤΕΙ-ΟΠΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ..ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΟΣ....ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΝΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ....ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΝΙΡΒΑΝΑ ΚΑΙ ΙΣΟΡΟΠΙΑ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΑ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΗΠΙΑΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΟΡΩ [ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΠΟΥ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣΑ ΝΥΠΑΚΟΗΣ....ΓΙΑ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΘΕΛΟΥΣΙΑ ΜΗ ΠΛΗΡΩΜΗ ΦΟΡΩΝ ΓΙΑ ΗΠΙΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ...ΚΑΝΟΝΙΚΑ Ο ΥΠΟΚΟΣΜΟΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΤΑ ΔΟΥΜΑ ΗΜΙΚΟΣΜΟ....ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΝ ΚΟΛΟΜΠΑΡΑΔΕΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟ ΣΚΑΤΟΓΕΡΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΣΑΜΑΡΟΕΙΔΗ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΜΑΡΙΚΕΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΟΡΚΑ ..ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΖΟΛΙΝΙ..ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΑΝ ΝΑ ΔΗΛΩΣΟΥΝ ΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΜΕΓΙΣΤΑΝΕΣ ΓΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΤΕΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΙΣΤΙΑΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΛΕΨΙΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ [ΤΥΠΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΙΟΥ] ΚΗΒΕΡΝΗΣΕΩΝ....ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ Η ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΥΧΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΓΡΑΝΑΔΑΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΡΑΓΚΙΚΟΥΣ................................................ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΟΙΚΤΡΟ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΗΤΑΝ.......................................................................................................
ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ................................................
ΣΗΜΕΡΑ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΙΟΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΡΙΒΟΝΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΤΟ ΑΡΩΣΤΗΜΕΝΟ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΡΑΒΟΥΛΙΑΚΑ...........ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΛΕΒΕΙΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ..Η ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΩΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΣ ΜΙΚΡΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ ..ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΕΞΩΘΟΥΝ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΤΩΝΙΑΣ ΟΤΑΝ ΠΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΦΟΥ ΜΑΣ ΕΣΤΙΨΑΝ

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΕΝΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΚΛΑΒΕΙΣ ΣΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑΣΟΥ ΠΕΙ..................................................................................................................................................................................................................ΑΝ ΤΟ Κ0ΛΥΜΠΙ ΗΤΑΝ ΣΠΟΡ ΤΟΤΕ ΤΑ ΚΥΤΗ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΑ...........................................................................................................................................................................................................................Ο ΑΓΙΟΣ ΤΕΜΠΛΑΡ ΑΦΗΝΕ ΓΙΑ ΣΟΥΒΕΝΙΡ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΣΕ ΚΑΘΕ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕ.....................................................................................................................................................................................Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ[ΟΤΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΣ ΕΙΣΑΙ] ΚΑΙ ΣΕ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΣΕ ΜΑΥΡΟΣ.......................................ΑΓΙΑ ΒΑΣΙΛΙΣΑ=ΤΟ ΘΥΛΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ

ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΙΟΥΣ έκανε καλό τό ευρώ.. ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΕΞΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΣΚΕΠΤΩΜΕΝΟΣ ΠΩΣ ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΣΧΗΜΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΠΟΥ ΕΞΕΓΕΙΡΩΝΤΑΙ ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ ..ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΩΝΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΠΙ ΜΑΤΑΙΩ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΕΙΛΟΥΝ ΒΙΑΙΑ ΜΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΝΙΞΕΙ ΑΦΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΑΠΟ ΟΤΙ ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ...ΣΚΟΠΟΣ ΛΟΙΠΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ Η ΑΛΑΓΗ/ΜΑ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΕΚΤΟΝΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.Ο ΛΑΟΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙ ΤΟ ΑΓΝΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΧΥΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΞΕΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΝΑΡΚΟΤΕΜΠΟΡΟΥ ΩΝΑΣΗ Ο ΟΠΟΙΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΑΓΝΟ ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΟ ΘΥΜΑ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΣΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥ

Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη.

Η περίπτωση της Ναταλίας Κλιουτάροβα είναι σπάνια και ξεχωριστή στη σύγχρονη ρωσική λογοτεχνία. Κι’ αυτό όχι μόνο γιατί η συγγραφέας είναι νεαρής ηλικίας, αλλά και γιατί με το ολιγάριθμο, μέχρι σήμερα έργο της, κατάφερε να εκφράσει μια ολόκληρη γενιά. Την γενιά εκείνη που γεννήθηκε λίγο πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά μεγάλωσε την περίοδο της επικράτησης του άγριου αλά Ρους καπιταλισμού της περιόδου της διακυβέρνησης της Ρωσίας από την κλίκα του Μπορίς Γιέλτσιν. Είναι η περίοδος όπου μια δράκα πρώην κομματικών αξιωματούχων καταληστεύει τους εθνικούς πόρους της Ρωσίας και σχηματίζεται ένα νέο κοινωνικό στρώμα προκλητικού και αθέμιτου πλούτου, τα μέλη του οποίου έγιναν γνωστά με το όνομα «ολιγάρχες».

Την ίδια στιγμή, εκατομμύρια Ρώσων πολιτών βιώνουν την απόλυτη εξαθλίωση και την κατάρρευση κάθε έννοιας κράτους, νομιμότητας, ασφάλειας. Λέξεις όπως μισθός, κοινωνικά αγαθά, αξιοπρέπεια, σεβασμός κ.ά. εξοβελίζονται από την καθημερινή ζωή ως «κατάλοιπα» του παρελθόντος. Την θέση τους καταλαμβάνουν λέξεις όπως «ατομική ιδιοκτησία», «σωματοφύλακες», «πολυτελή αυτοκίνητα», «χρήμα», «κέρδος», «πανάκριβα προϊόντα» κ.α. δηλαδή μια αμετροεπής επίδειξη πλούτου, τη στιγμή που ο διπλανός τους πέθανε, κυριολεκτικά από την πείνα.

Ο ρωσικός λαός, το πειραματόζωο αυτό της ιστορίας του 20ου αιώνα, αφού βίωσε την σταλινική τρομοκρατία, την καταναγκαστική προσπάθεια αναγέννησης της χώρας μετά τις καταστροφές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τα εκατομμύρια των σύγχρονων δούλων στις φαραωνικές κατασκευές, οι οποίες κατέστρεψαν το περιβάλλον, την περίοδο της επονομαζόμενης «πολιτικής στασιμότητας» των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, βρέθηκε έρμαιο στα χέρια μιας απάνθρωπης και ανελέητης πλουτοκρατίας, η οποία υπό την κάλυψη διεφθαρμένων πολιτικών οδηγήθηκε στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό.

Στο μεταίχμιο των δύο αυτών εποχών, γεννήθηκε και μεγάλωσε μια νέα γενιά Ρώσων λογοτεχνών. Μια γενιά που αντλεί την δύναμη της από το μεγάλο και ένδοξο παρελθόν της ρωσικής λογοτεχνίας και την θεματολογία της από την σύγχρονη εποχή. Μια γενιά που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τις αγωνίες, τις ελπίδες, τις προσδοκίες, μα και τις αξίες των νέων ανθρώπων, που καλούνται να οικοδομήσουν τις ζωές τους πάνω στα χαλάσματα που άφησε πίσω της η μανιασμένη χιονοθύελλα της ιστορίας.

Ανάμεσα στους νέους αυτούς ρώσους λογοτέχνες, ξεχωριστή θέση κατέχει η Ναταλία Κλιουτσάροβα, η οποία γεννήθηκε το 1981 στην πόλη Πέρμ της κεντρικής Ρωσίας. Η Ναταλία Κλιουτσάροβα, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου του Γιαροσλάβ, εργάστηκε για ένα διάστημα ως εσωτερική συντάκτρια ειδήσεων σε τοπικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Παράλληλα, ήταν η διευθύντρια σύνταξης του λογοτεχνικού αλμανάκ της πόλεως του Γιαροσλάβ με τον ευφάνταστο τίτλο «Παίζοντας με τους κλασσικούς». Μετά από σποραδικές δημοσιεύσεις ποιημάτων και διηγημάτων της σε τοπικά περιοδικά, το 2006 εκδίδει την ποιητική της συλλογή με τίτλο «Λευκοί πιονιέροι». Το 2005 μετακομίζει στην Μόσχα ως δημοσιογράφος της εφημερίδας «1η Σεπτεμβρίου». Το 2002 ήταν υποψήφια για το λογοτεχνικό βραβείο «Ντεπούτο», το 2007 τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο «Γιούρι Καζακόφ». Η Ναταλία Κλιουτσάροβνα είναι μόνιμος συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού «Νέος Κόσμος» (Novyi mir), στο οποίο δημοσιεύει ποιήματα και διηγήματά της.

Το «Ρωσία: βαγόνι τρίτης θέσεως» είναι ένα μυθιστόρημα, η έκδοση του οποίου προκάλεσε ενθουσιασμό τόσο στους κριτικούς, όσο και στο αναγνωστικό κοινό της Ρωσίας.

Είναι μια ιστορία σκληρή και τρυφερή συνάμα. Μια «ιστορία δρόμου», όπου ο κεντρικός ήρωας, ο Νικίτα, με την ιδιομορφία που έχει να χάνει τις αισθήσεις του μπροστά στο κακό μας θυμίζει τον «ηλίθιο» πρίγκιπα Μίσκιν. Διασχίζει τη σύγχρονη Ρωσία μέσα σε βαγόνια τρίτης θέσεως και συναντάει απλούς, βασανισμένους καθημερινούς ανθρώπους. Μέθυσοι, ομοφυλόφιλοι, μοναχικές μητέρες που παλεύουν να θρέψουν τα παιδιά τους, έκφυλοι ιερείς και εμπνευσμένοι ποιμένες, γριές εγκαταλειμμένες στην μοίρα τους, δανδήδες και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ερωτευμένες φοιτήτριες, πανκ σκηνοθέτες και άβουλοι προγραμματιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι οι ψηφίδες που συνθέτουν το πολύχρωμο, πολύπαθο και ζωντανό μωσαϊκό της Ναταλίας Κλιουτσάροβα.

Το «Ρωσία: βαγόνι τρίτης θέσεως» είναι η τοπιογραφία και το ψυχογράφημα της σύγχρονης Ρωσίας. Είναι το S.O.S. που απευθύνει μια γενιά που γεννήθηκε στο σκοτάδι του ολοκληρωτισμού και μεγάλωσε στο ζόφο ενός πρωτόγονου και βάρβαρου καπιταλισμού. Είναι η πρόζα της «νέας ειλικρίνειας», η πεζογραφία που δίχως ψιμύθια και καλλωπισμούς παρουσιάζει την σκληρή πραγματικότητα. Είναι η μυθιστοριογραφία που μένει μακριά από τους εύκολους εντυπωσιασμούς και δίνει μια δυνατή γροθιά στο στομάχι του αναγνώστη. Είναι το κείμενο μέσα από το οποίο αναδύεται η παράδοση της ρωσικής λογοτεχνίας, η αγάπη για τον άνθρωπο, το μίσος για την ευτέλεια και την εξουσία. Παράλληλα όμως είναι και το αέναο ταξίδι προς την ελπίδα, την αγάπη, την αδελφοσύνη, έννοιες καθοριστικές και καθοδηγητικές για τη ρωσική λογοτεχνία, τη ρωσική ζωή και την ρωσική ψυχή.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Κλιουτσάρεβα έγινε δεκτή από το αναγνωστικό κοινό αλλά και τους ομότεχνους της ως μια από τις πιο ελπιδοφόρες φωνές της σύγχρονης ρωσικής λογοτεχνίας. Δεν είναι τυχαίο ούτε το γεγονός ότι το βιβλίο της αυτό πολεμήθηκε όσο κανένα άλλο από τους εκπροσώπους της κατεστημένης λογοτεχνικής σκηνής της πατρίδας της, οι οποίοι με ύβρεις και λοιδορίες προσπάθησαν να μειώσουν τη συγγραφέα και τους κόπους της. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το έργο αυτό θεωρήθηκε από τους συγχρόνους της ως «η φωνή της χώρας και της εποχής» της.

Το «Ρωσία: βαγόνι τρίτης θέσεως» το συγκινητικό, έντιμο, ειλικρινές αυτό μυθιστόρημα είναι γραμμένο με απίστευτη ταλαντούχα διάθεση. Πρωτόλειο έργο μιας νεαρής συγγραφέως, έρχεται να μας δώσει μια άλλην εικόνα της σύγχρονης Ρωσίας. Μια εικόνα – κατάδυση στα μυστήρια και τα μυστικά της ρωσικής ψυχής.

(από τον πρόλογο του βιβλίου του μεταφραστή Δ.Τριανταφυλλίδη)

Ναταλία Κλιουτσάρεβα

Βαγόνι τρίτης θέσεως, Εκδόσεις Καστανιώτης

Ο ΝΟΡΜΠΕΡΤΟ ΜΠΟΜΠΙΟ«ΠΟΥ ΕΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝΕ ΛΕΩ ΝΟΜΠΙΟ»»ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΟ ΤΟΡΙΝΟ ΔΕΝ ΜΟΙΑΖΕΙ-ΕΚ ΠΡΩΤΗΣ ΟΨΕΩΣ ΜΕ ΒΙΟΜΙΧΑΝΙΚΗ ΠΟΛΗ-ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΠΟΛΑ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΚΤΗΡΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟ.....

...ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΛΑΞΟΚΟΛΗΔΩΝ..ΕΤΣΙ ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΑΓΟΡΕΨΟΥΜΕ ΕΜΑΣ ΝΑ ΠΗΔΟΥΝ...ΕΙΜΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΕΝΟΣ..ΔΙΑΔΙΔΩ ΠΑΝΤΟΥ ΟΤΙ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΚΑΡΠΑΖΙΕΣ..ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΣΤHΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΙΣ ΤΡΩΩ..

......ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΩ ΕΝΑΝ ΜΑΥΡΟ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΑ ΤΟΥΚΑΝΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΘΩΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΕΙΑΚΙΑ--ΟΠΩΣ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΙΡΝΩ ΤΟ ΚΑΠΕΛΟ..ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΜΙΣΟΘΥΜΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΜΕ ΝΟΥΘΕΤΗΣΕΙ--ΤΟΤΕ ΕΓΩ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΩ ΟΤΙ ΤΑ ΚΑΝΩ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ.............

...ΕΓΩ ΕΧΩ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ..ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΜΕΝΑ............

....ΟΙ ΒΟΛΕΨΑΚΙΔΕΣ--ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ--ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΝΗΡΟ-ΨΕΥΤΗ ΣΑΝ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ ΠΑΡΑ ΕΝΑΝ ΑΓΝΟ ΑΦΕΛΗ ΙΔΕΟΛΟΓΟ ΣΑΝ ΤΟΝ ΛΕΒΕΝΤΗ........................
ΒΡΑΔΥΓΛΩΣΙΑ-Η ΒΡΑΔΥΝΗ ΓΛΩΣΑ.......
......................
...ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΡΜΕΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΚΑΡΜΙΝΕ-ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΚΑΤΙ ΚΟΣΜΙΚΩΝ ΜΗ ΘΡΙΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΚΑΛΟΓΕΡΟΙ-ΠΑΛΙΑ ΣΤΙΣ ΜΟΝΕΣ..............................

Tρεις πολύτιμες συμβουλές για να ξελαμπικάρεις
α)
β)
γάμα)

Κανείς δεν καθαρίζει σπίτι γρηγορότερα,
από έναν εργένη
.. που περιμένει γυναίκα...

Ρε παιδιά, λέτε να υπάρχει κάνα τζίν μέσα στο MΠΟΥΚΑΛΙι;
Η ΛΥΧΝΑΡΙ ΤΖΙΝΙ

Είμαι στο σούπερ μάρκετ πάω να πληρώσω και βλέπω τη ταμία, Θεά!!!
Της λέω: "Εγώ μια μέρα θα σε κλέψω".

Χτύπησε το συναγερμό η καθυστερημένη...!!!!

Δημοτικότητα

Ψήνομαι να προσλάβω δυο ντετέκτιβ και να τους βάλω να παρακολουθεί ο ένας τον άλλον..

- Γιατί ο Μπάτμαν έχει πολλά λεφτά..?
.
.
- Επειδή πιάνει συνέχεια τον Τζόκερ.

ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΣΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ...ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΠΟΥ ΤΗ ΣΤΓΜΗ ΑΥΤΗ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗ ΡΩΣΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΑ.ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ Η ΡΩΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΗΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Σ...Ε ΕΙΔΟΣ[ΧΡΥΣΟΣ,ΓΥΝΑΙΚΕΣ,ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ,ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ,ΓΟΥΝΑΡΙΚΑ]..ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΟΠΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ ΩΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ...ΑΤΙΜΑ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ...ΦΧΑΡΙΣΤΙΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ.!ΝΟΙΩΘ0ΥΝ ΑΠΟ ΤO ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΑΝΑΒΛΗΖΕΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΣ...ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ?...ΚΑΙ ΤΟΛΜΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΞΙΟΙ-ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΚΙ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ[ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΣΑΠΟΥΝΟΠΕΡΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΕΡΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΒΛΑΚΩΝΟΥΜΕ!] ΑΣ ....ΕΙΝΑΙ....!ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΖΕΙ ΟΠΩΣ Ο ΔΙΟΣ ΘΕΛΕΙ-ΜΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΖΟΥΝ ΟΠΩΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΘΕΝΕ....See more

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ...ΗΤΑΝ ΦΑΣΙΣΤΑΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ....ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΥΠΗΡΕΤΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ....ΥΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΝ ΠΩΣ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΝΩ ΕΓΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ...ΤΗΣ!-ΠΑΡΕΠΙΠΤΩΝΤΩΣ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΔΕΣ ΔΙΝΟΥΜΕ ΕΥΚΟΛΑ ΜΟΥΝΙ-ΕΝΩ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΕΧΕΤΕ ΤΑΜΠΟΥ

"ΠΡΑΒΔΑ ΛΑΛΕΟΥΣΑ (όσα δεν πρέπει να ξέρετε για μένα)" - Δημήτρης Κουταρέλλης

ΠΡΑΒΔΑ ΛΑΛΕΟΥΣΑ (όσα δεν πρέπει να ξέρετε για μένα), Κείμενα, Δημήτρης Κουταρέλλης, Εκδόσεις Ατέρμονο, 2008

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑΥΑΓΙΟ

Ήθελε
να το ‘χει σε διαρκή χρήση. Το πράγμα έγινε ως εξής: Κάποτε διέρρηξαν
την πόρτα της βιαστές. Ήταν τρεις γεροδεμένοι άνθρωποι με τραχιά
χαρακτηριστικά, οι δύο την ακινητοποίησαν τοποθετώντας το σώμα της σε
στάση πισωκολητού και την βίαζαν εναλλάξ ο καθένας. Κατά τη διάρκεια που
οι άλλοι δύο την κρατούσαν ακινητοποιημένη, τα κρεμασμένα άσπρα στήθια
της πλατσούριζαν και σκαμπανέβαζαν κατά τη διάρκεια του βιασμού. Μόλις
ξεπέρασε την πρώτη κρυάδα του σοκ (γιατί στην αρχή αυτό που έγινε δεν
της άρεσε – ή τουλάχιστον έτσι αυτή νόμιζε) από τότε ήθελε να το κάνει
πάντα με τρεις και πάντα έτσι. Αλλιώς δεν ερεθιζόταν.

Σημείωμα (του Τάσου Ρήτου)
The boys are back in town φιλαράκο, and the bad women are the good
women. Με λόγια αλήτικα αλλά και επιστημονικά αποδεδειγμένα ότι βγήκαν
μέσα από ατελείωτες ώρες μελέτης της ιστορίας του κόσμου και του κώλου.
Βρισκόμαστε σε ένα παγκάκι και βλέπουμε μέσα από ένα κυάλι απέναντι την
ιστορία να επαναλαμβάνεται επικίνδυνα στο χειρότερα σημείο. Οι
σοφολογίες και οι σεξολογίες παίζουν σκάκι με τους παπάδες μια
σημαδεμένης τράπουλας. Και η Ντάμα Κούπα στέλνει φιλάκια ρουφηχτά
καυλιάρικα.

Πραγματικά,
η συλλογή του Δημήτρη Κουταρέλλη «ΠΡΑΒΔΑ ΛΑΛΕΟΥΣΑ», αποτελεί ένα
μνημόνιο για όλους τους φραπεδοκασκέδες, και τους αφροξυρισμένους
γιακάδες. Στέκομαι με τα πόδια κρεμασμένα σε ένα εξαθλιωμένο μπαρ
ανάμεσα σε πόρνες και λιμοκοντόρους και πολλά ηρεμιστικά για τον
πονοκέφαλο που μου προκαλούν τα νέα μέτρα.

Όλα αυτά με άφθονη σάτυρα ο συγγραφέας – γελοιογράφος, γελιογραφεί την
πραγματικότητα του χθες, του σήμερα και του αύριο. Αν είσαι μέσα στους
πολλούς που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο, πιθανότητα να σε τσακίσει, αλλά
αν είσαι στους λίγους πιθανότατα είσαι ένας μαζόχας.

Copyright 2008-2012 Vakxikon.gr - All Rights Reserved Με την υποστήριξη της Enterweb

Christos Constantinidis - Wikipedia, the free encyclopedia
Christos Constantinidis (1950–1994) was the founder of the "Diethnis Vivliothiki" ("International Library") publishing collective in Athens. Starting around 1971, during the military junta's rule in Greece, h...

Προβολή στη διεύθυνση en.wikipedia.org

Προεπισκόπηση από Yahoo